Ver revista completa en PDF

Transcripción

Ver revista completa en PDF
Nº 32 - Septiembre 2011 - 2 e
O Candil
axenda
A actualidade
da Caza en Galicia
Novidades no Campo
de Tiro Río Sar,
por Sánchez Mancebo
O QUE DIN
Os corzos e o verme do nariz
especial competición
A CAZA EN
Campionatos de España
Traílla navarro-galega
de Xabaril e Galegos de Arco,
Cans de Parada e San Huberto
INCUBACIÓN ARTIFICIAL & INCUBACIÓN EN SEMILIBERDADE
Outra Patirroxa
G01portada-32OK.indd 1
23/8/11 18:17:23
G03staf_sumarioOK.qxd
23/8/11
18:19
Página 3
nº 32 - SETEMBRO de 2011. Portada: Redacción
4
www.galiciacinexetica.com
ww.federaciongalegadecaza.com
AXENDA CINEXÉTICA
Dirección da revista Galicia Cinexética
Antón Arrojo Reguera
[email protected]
Tel.: 619 644 006
Toda a actualidade
da Caza en Galicia
Outra cría da perdiz roxa,
Jose Antonio Pérez Garrido
20
O CANDIL
Evolucións do Campo de Tiro
da Sociedade Deportiva Río Sar
24
Edita
Paspallás Producciones, S. L.
Tel. 606 762 495
PREGUNTANDO POR
Coñecemento e funcionabilidade
dos colares localizadores
Director
José Luis Casado
[email protected]
Agradecemento a todas aquelas persoas
que colaboraron neste número
de Galicia Cinexética
Campionatos de España de
Xabaril e Galegos de Arco,
Cans de Parada e San Huberto
CAZA E XESTIÓN
Administración e Publicidade
Estadio Multiusos de San Lázaro
Portal 12, Fondo Sur
15707 Santiago de Compostela (A Coruña)
Tel.: 619 644 006
Tel. 981 562 777. Fax: 981 562 779
[email protected]
[email protected]
Diseño
Miguel Ángel González
[email protected]
ESPECIAL
COMPETICIÓN
16
Redacción e coordinación
Gabinete de Comunicación
da Federación Galega da Caza
Subdirectora
Amparo E. Ampuero
[email protected]
10
26
A CAZA EN
Adestrando cans de traílla
28
O QUE DIN
Cephenemyia stimulator,
o verme do nariz dos corzos
Impresión: Rotoprint
Distribución: COEDIS
Depósito legal: M-2705-2009
Galicia Cinexética
no se hace responsable de las opiniones
expresadas por los colaboradores.
Prohibida la reproducción total o parcial
del contenido de esta revista
sin previa autorización escrita.
UNIÓN EUROPEA
Fondo Social Europeo
3
G04-9-axenda_C.qxp
23/8/11
18:04
Página 4
AXENDA CINEXÉTICA / Galicia ao día...
TROFEO INTERNACIONAL CIDADE DE FERROL – HOMENAXE A ANDRÉS R. FERREÑO
Lalín e Fornel foron os gañadores en San Huberto nas
modalidades de cans de mostra e levantadores; Ramos e
González en rastro de xabaril e coello, respectivamente
N
os días 30 e 31 do pasado mes
de xullo, desputouse a VI edición do Trofeo Internacional
Cidade de Ferrol, organizado pola Sociedade de Caza e Pesca Urogallo de
Ferrol, que contaba coas probas de
San Huberto, Rastro de Coello e Rastro de Xabaril.
As probas de San Huberto leváronse
a cabo na xornada do sábado nos
montes de Brión e nelas participaron
40 deportistas repartidos en 4 baterías,
tres de razas de cans de mostra (británicas e continentais) e unha de razas
levantadoras (spaniels).
Nesta edición xuzgaron a proba
Marcial Ramil Hermida, Pedro Varela
Abeledo e David Romero Albores, as
baterías de cans de mostra e a batería
de spaniels (levantadores) xuzgouna
Manuel Rebordelo Maira. Ditos xuíces, ao final do barrage da proba, decidiron que o galego Carlos Lalín e a
P. H. ‘Koka da Chousa’ cun recorrido
excepcional se proclamara gañador
desta edición, seguido do ferrolano
José Sanmartín, coa P. H. ‘Ja da Chousa’, en terceiro lugar clasificouse outro ferrolán, Eliseo Faraldo, con P .M.
‘Ario da Chousa’.
Na modalidade de spaniels o madrileño Miguel Fornel clasificouse en primeiro lugar, seguido do cazador vallisoletano José del Río e xa en terceiro
lugar situouse o cazador da Federación
Madrileña Francisco López Hernández.
4
Ao termino das probas a Presidenta
de Urogallo impúxolle a Insignia de
Ouro da Sociedade e entrogoulle un
reloxo conmemorativo deste trofeo.
Tambén se rendiu homenaxe ao cazador galaico-zamorano Castor Novoa e
impúxolle a insignia de plata con Orla
de Ouro da Sociedade Urogallo.
As probas de rastro celebráronse o
pasado domingo nos montes de O
Pieiro e Brión, o día tremendamente
caluroso puxo a proba a todos os cans
participantes nestas probas.
Na proba de rastro de coello participaron un total de 80 cans divididos en
lotes de catro cos seus respectivos con-
G04-9-axenda_C.qxp
23/8/11
18:04
Página 5
ductores e axudantes. A elevada densidade de coello que habita nestes intres
no Tecor de Urogallo fixo que todos os
lotes participantes desfrutaran de numerosas oportunidades.
A proba foi zuzgada por Isabel Negreira, José Mª Álvarez Villar, Silverio
Liñares, Alejandro González e José R.
Barreiro que ao final da mesma decidiron a siguiente clasificación: 1º Julio González cun lote de petit grif.
vendeen ‘Fara’, ‘Ainoa’, ‘Blas’ e‘Cuquito’; 2º Jaime López cun lote de beagles ‘Lua’, ‘Jara’, ‘Alfa’ e ‘Tina’; 3º
Pablo Cambón cun lote de beagles
‘Clio de Montemayor’, ‘Mac de Suso’,
‘Vela de Montemayor’ e ‘Risco de
Montemayor’.
Sobre un esceario limítrofe e de forma simultánea desputábase nos montes de Brión a proba de rastro de xabaril. Xuzgaron a proba José Manuel
Pita Santalla e Saturnino Yáñez Rubido. Desputada a fase final decidieron
que Pedro Ramos co seu mestizo ‘Faico’ se proclamase gañador da proba,
en segundo lugar clasificouse Albero
Arnoso co mestizo ‘Chino’ e xa en terceira posición situouse Isidro Novo co
mestizo ‘Café’.
15
G04-9-axenda_C.qxp
23/8/11
18:04
Página 6
AXENDA CINEXÉTICA / Galicia ao día...
CAMPIONATO DE ESPAÑA DE COMPAK SPORTING
Mosquera Campión de España en superveteranos
e Formoso gañador do Trofeo Especial Handisport
A
Estación de Esquí PortAiné de Lérida foi o esceario deste XVI Campionato de España de Compak
Sporting – Gran Prix Fitasc celebrado entre os días 29 e 31 de xullo, baixo a organización da Real
Federación Española de Caza.
Un campionato no que os 182
participantes se enfrentaron a
200 complexos pratos que, repartidos en diferentes canchas e con
traxectorías de diferente índole,
se lles engadiu os máis de 2.000
metros de altitude nos que se desenrolou a proba.
Foi o xoven tirador Ignacio
Ruiz Molina, o que con 188 pratos derribados o que acedeu o
caixón máis alto, proclamándose
deste xeito Campión de España
de Compak Sporting na categoría xeral absoluta. O subcampionato recaeu no valenciano Cristóbal Jiménez Martínez, con 187
arxilas escachadas. Xa na terceira
posición situouse Ander Arrieta
Aramendi.
En damas foi, unha vez máis, e
xa van 15, Beatriz Laparra Cuenca
a campiona, con 161 pratos esnaquizados.
En xuveniles o gañador foi Igor
Larrea Otamendi con 170 pratos.
En veteranos o primeiro posto
recaeu no vasco Juan Gardeaza-
6
bal Rotaeche con 170 pratos. Da
expedición de tiradores galegos
que se desprazaron a terras leridanas para deixar a nosa comunidade onde se merece, temos
que destacar a flamante actuación do incombustible Ángel
Mosquera Rodríguez o que con
151 pratos escachados proclamouse campión de España na
modalidade de superveteranos.
Destacar tamén a participación
de Artemio Formoso Barro que
troixo no peto o primeiro posto
do Trofeo Especial Handisport. E
é preciso facer unha mención especial a José Luis Sánchez Mancebo por acadar o posto 19 na
categoría xeral absoluta, sendo
deste xeito o galego mellor clasificado. Mencioar tamén o cuarto posto acadado polo noso
equipo na categoría de comunidades autónomas.
G04-9-axenda_C.qxp
23/8/11
18:04
Página 7
A FGC SÚMASE A RFEC E PRESENTAN ALEGACIÓNS O PROXECTO
Modificación do
Regulamento de
Artigos Pirotécnicos
e Cartuchería
A
PROBA DE CANS DE PARADA EN BAIONA, PONTEVEDRA
Alejandro Lorenzo
co pointer ‘Maco’, 1º Exc.
N
a xornada dominical do día 7
de agosto desputouse en
Baiona (Pontevedra), concretamente no Tecor de As Tres Bes, unha proba puntuable para a Copa Galicia de Cans de Parada.
Na proba, que discorreu según o
previsto, interviron un total de 27
cans, dos cales 5 pertenecían a razas
continentais e 22 a razas británicas.
Nesta ocasión actuaron como xuíces
Marcial Ramil Hermida e Santiago Saavedra Cuiña, que unha vez reunidos
co xurado de competición decidiron a
clasificación do seguinte xeito.
Na categoría de razas británicas foi
o xoven cazador Alejandro Lorenzo
Concesa o que acadou o primeiro
posto co seu pointer macho de nome
‘Maco’ é unha calificación 1º Exc. No
segundo posto situouse Iván López
López, coa setter inglés ‘Sela’ é unha
calificación de 2º Exc., e foi o setter inglés ‘Xerife’, propiedade de Javier Álvarez Santamarina, o que obtivo unha calificación de 3º M.B., que lle
serviu para auparse o terceiro posto
da clasificación.
Xa na categoría de razas continentais o primeiro posto foi ocupado por
Iker Cenzuel Delgado co spaniel bretón ‘Dardo’ e unha calificación de
1º M. B. A braco alemán de nome
‘Aris’ e propiedade de José Vicente
Cortes Doce, foi a que obtivo o segundo posto con 2º M. B.
Federación Galega de Caza súmase ás alegacións presentadas pola
Real Federación Española de Caza ante
o Ministerio para que a venda de cartuchos se realice como se veu facendo tradicionalmente ata agora sen xerar ningún problema, adheríndose así ás
alegacións formuladas tamén polo colectivo de armeiros e fabricantes de armas. Con esta modificación do regulamento preténdese que a venda de
munición deixe de ser libre, debendo
presenta-lo comprador a guía de pertencia da escopeta, mentres que o vendedor deberá levar un libro rexistro no
que anote as vendas efectuadas, orixinando molestias innecesarias para o cazador e para o vendedor ao non ter ningunha utilidade práctica nin para a
Administración nin para os cazadores.
Coas alegacións propostas pola RFEC,
os representantes dos cazadores pretendemos que o artigo 36.4 quede redactado do xeito seguinte: “Sin necesidad
de presentar documento alguno, ni
practicar asientos en los libros-registro
del establecimiento vendedor, podrá adquirirse un número ilimitado de cartuchos de caza no metálicos. En ningún
caso, los particulares podrán tener en
depósito un número superior de 5.000
unidades de esta clase de cartuchos”.
15
G04-9-axenda_C.qxp
23/8/11
18:04
Página 8
AXENDA CINEXÉTICA / Galicia ao día...
BORRADORES DA LEI DE MONTES E PLAN DIRECTOR
REDE NATURA 2000
A Federación Galega de Caza
presentou alegacións
C
omo ven sendo habitual sempre que
o sector cinexético
se ve afectado por algunha lei, decreto, etc., a FGC
trata de facer aportacións
que redunden en favor
de tódolos cazadores.
Non precisamos máis
preámbulos de presentación que o nome da institución que en rexistro público conta coa afiliación
da inmensa maioría das
sociedades de caza de Galicia, (472 a 31/12/2010), e
21.559 cazadores federados individualmente tamén nesa data. Este respaldo é o que nos obriga a traballar en
pro da actividade cinexética en xeral, sin exclusións sectáreas.
Dentro da data establecida presentáronse as alegacións o anteproxecto de Lei de Montes de Galicia centrándose nos cambios de uso, competencia para autorizacións da nosa actividade,
e modificación da Lei 3/2007, do 9 de abril, de prevención e defensa contra os incendios forestais de Galicia, de xeito que non
supoña impedimento para a actividade cinexética en tempo de
risco de incendio.
Con respecto o borrador do Plan Director da Rede Natura
2000, publicado no DOG o pasado 29 de xuño, a FGC presentou
alegacións a 16 artigos propoñendo modifiacións significativas
en moitos deles, de xeito que non supoñan impedimento a
práctica de caza tanto a nivel invidivual como en caudrillas, sendo unha actividade permitida dentro deste espacio sin máis limitacións que as que tivo sempre, e fomentando a convivencia
con outras actividades.
8
MILLEIROS DE PERSOAS E CANS
ACHEGARONSE A ORDES
Feira de Cans de Caza
de Mesón do Vento
M
illeiros de persoas visitaron o derradiero fin
de seman de xullo o recinto feiral do Mesón
ento para participar nunha nova edición da Feira
de Cans de Caza de Ardemil, unha feira que alcanzou a súa XIX edición organizada pola Asociación
de Ardemil e o Concello de Ordes.
Casi duascentas xaurías de diferentes razas e
chegadas de todo o territorio español, sobre todo da zona norte, se deron cita neste evento, que
se converteu nunha das feiras máis consolidadas
de Galicia deste sector. Ao longo da mañan do
domingo, houbo unha exposición das diferentes
xaurías e postos con productos relacionados coa
caza, que estivo protagonizada por unha exhibición de cans de mostra que realizou a campeona
de España de San Huberto, Ana Isabel Arbiol,
ademáis dunha degustación gratuita de caza que
promoveron os establecementos hosteleiros da
zona. Ademáis, tambén se entregaron os premios
correspondentes os campionatos celebrados o sábado e premios cos que se distinguiu aos mellores exemplares de cada unha das razas participantes, premios que entregaron os edis ordenses
José Luis Gómez Candal, Lucía Iglesias Mirás e Roberto Iglesias Calviño.
G04-9-axenda_C.qxp
23/8/11
18:04
Página 9
REUNIÓN DA ASOCIACIÓN DE
CAZADORES DE CAZA MAIOR
CAMPIONATO PROVINCIAL DE CANS DE PARADA EN A CORUÑA
‘Sol’, de Pedro Rodríguez, acada un 1º Exc.
Dita Asociación
aboga por unha caza
sostible
O
O
pasado 25 de xullo, tivo lugar o Campionato Provincial
de A Coruña de Cans de Parada, que nun primeiro momento
estaba previsto que se disputase o
pasado día 16 pero que por das pésimas condicións climáticas existentes
nos terreos da proba fixo imposible
a súa celebración en dita data.
A esta edición da fase provincial
organizado pola Federación Galega
de Caza en A Coruña en colaboración coa Sociedade de Cazadores do
Tecor de Cedeira acudiron un total
de 38 cans, dos cales 4 corresponderían a razas continentais e 34 a razas
británicas, non presentándose ningún perruno na modalidade springels. Nesta ocasión, foron os xuíces
Marcial Ramil Hermida, Esteban
Cambón Bertoa e Antonio González
Álvarez, auxiliados por Pedro Varela
Abeledo e José Moure Caneda os
que determinaron a clasificiación
deste campionato provincial sendo o
primeiro clasificado en británicos,
Pedro Rodríguez con ‘Sol’, acadando
o seu macho de setter inglés unha
calificación de 1º Exc. O segundo
posto recaeu en Carlos Lalín coa súa
femia de pointer de nome ‘Koka’ e
unha calificación de 2º M. B. Mesma
calificación para ‘Hada’ tamén de Pedro Rodríguez que acadou deste xeito o terceiro posto da clasificación.
En razas continentais os xuíces determinaron que non houbo ningún
can merecedor de ser clasificado.
6 de agosto, reuniuse en Cea a Asociación de Clubes e Cazadores de Caza Maior de Galicia. A asamblea contou
cunha cuarentena de peñas de caza maior
de toda Galicia en franca oposición coas
medidas que a administración galega impón para mitigar os danos en época de cría,
cando durante a tempada xeral, a mesma
administración, non ofrece datos técnicos
de cantas pezas de caza maior proliferan en
terreos rexentados pola propia Xunta.
Outro tema que suscitou un amplo consenso é a falta de respeto que a todo o colectivo cinexético demostrou a administración galega con “unha lei de montes que
pretende ser intervencionista, trasnoitada e
que ademáis, en contra das directrices europeas, non contempla a caza como o segundo uso en importancia económica do monte, despois dos usos maderables”.
Outro inimigo dos usos tradicionais e sostibles do monte é o novo Plan Rede Natura,
polo cal, a Xunta establece no seu borrador
a intención de impedir a caza nestas zonas,
aumentalas mediante corredores verdes;
convirtindoas en novas superficies de cría e
expansión indiscriminada do xabaril.
O presidente da asociación, Óscar Garriga, recordou o mal camiño político que con
intervencionismos como estos, tomou no
seu día Cristina Narbona. Sirva esto como
aviso a navegantes. De non modificarse absolutamente estos textos podría crearse un
caldo de cultivo para posibles movilizacións
que restauren o respeto que a administración debe ter co colectivo cinexético.
15
G 10-11 -ESPECIAL_C.qxp
23/8/11
18:06
Página 26
ESPECIAL COMPETICIÓN (I)
CAMPIONATOS GALEGOS DE SA
Ramón Picallo e Sita González, campións
galegos na modalidade San Huberto,
e Víctor Villar en levantadores
O
pasado domingo
día 14, desputouse
no Tecor Eixil de
Cedeira (A Coruña) o XXIV Campionato Galego de Caza San Huberto. Ata 21 deportistas chegados dos
seus respectivos Campionatos Provinciais, máis 5 clasificados da Copa
Galicia e o campión da anterior edición, desputaron este campionato
organizado pola Federación Galega
de Caza en colaboración coa Sociedade de Cazadores de Cedeira.
Dito campionato estivo acompañado por unha climatoloxía adversa, con moito vento, choiva e frio
que puxo a proba a cans e participantes que se dividiron en
tres baterías de 9 concursantes
cada unha, e xuzgadas por
Marcial Ramil Hermida, Pedro Varela Abeledo e David
Romero Albores.
Transcorridas as fases clasificatorias, os xuíces decidiron os
dous concursantes de cada batería que pasarían ao barrage final,
na batería A: Eliseo Faraldo Fernández e Juan C. Arteche Castillo, pola batería B: Jaime Aneiros Leira e Ramón Picallo Piñón
e pola batería C: José Ramón
Zamora e Álvaro Suárez Mera.
Unha vez desputado o intenso barrage final, os xuíces
outorgaron o primeiro posto
e, polo tanto, campión galego,
a Ramón Picallo Piñón; segundo, e tamén ferrolano Eliseo
Faraldo Fernández; e xa na terceira posición ao lucense Juan
C. Arteche Castillo. Estes tres
primeiros clasificados xunto co
cuarto, José Ramón Zamora, representarán a Galicia no Campionato
10
de España, os días 17 e 18 de setembro en Alfaro (La Rioja).
Ao mesmo tempo, celebrábase nun campo limítrofe, e xuzgado por Esteban
Cambón, o Campionato
Femenino da modalidade, e
a ferrolana Sita González
Carrodeguas, que defendía
o título, acompañada polo
setter inglés ‘Jef de Caaveiro’, realizou un perfecto
percorrido que a converteu
na campiona galega e firme
candidata a traer para Galicia o próximo Campionato
de España de Damas. Na segunda posición clasificouse
Sandra Rodríguez.
Na modalidade de levantadores participaron un total de 5 concursantes entre
os que se atopaba o actual
Campión do Mundo desta
modalidade, Víctor Villar
Fernández, acompañado
polo spaniel ‘Júpiter de Estrellas de Tebra’. Este binomio respondeu as expectativas postas e alzouse co Campionato
Galego da especialidade.
G 10-11 -ESPECIAL_C.qxp
23/8/11
18:06
Página 27
DE SAN HUBERTO E CANS DE PARADA
PROBA DO CALENDARIO DA COPA GALICIA DE CANS DE MOSTRA
Mostras de alto nivel en Cedeira
O
pasado sábado
día 13 de agosto
celebrouse no
Tecor de Cedeira
a derradeira proba do calendario da Copa Galicia
de cans de mostra. Dos puntos
obtidos nesta proba, engadidos
aos obtidos nos catro provinciais,
salía a Selección Galega que representará a Galicia no Campionato
de España que se disputará en
Fuensalida (Toledo) os días 10 e
11 de setembro.
Dezaseis parellas en razas británicas e catro en razas continentais,
déronse cita no magnífico esceario
que é o Tecor de Cedeira e que puxo a disposición da organización, a
Federación Galega de Caza.
O día presentouse idóneo para
o desenrolo da proba destas características, medio cuberto e
cunha lixeira brisa, que se encargaba de transportar as emanacións das perdices aos órganos
olfativos dos cans.
As 16 parellas participantes en
razas británicas dividíronse en
duas baterías (A e B) de 8 parellas
cada unha, na batería (A) tamén
correrían as parellas de continentais. A batería (A) estivo xuzgada
por Marcial Ramil Hermida e Antonio González Álvarez, e a batería (B) por Esteban Cambón Bertoa e José Mª Álvarez Villar.
O numeroso público que presenciaba esta proba, puido desfrutar de puntos excelentes, obtendo
as siguintes calificacións:
Na proba da Copa Galicia o primeiro posto en razas británicas foi
para ‘Jana de Bosende’, S. I. F. de
Andrés Pena Vázquez cun Exc. 1º.
O segundo posto foi ocupado por
‘Atos Da Chousa’, P. M. de Antonio Vilar Vigo, cunha calificación
de Exc. 2º. Repetía na terceira posición o S. I. M. ‘Rambo’, de Andrés Pena cun Exc. 3º.
En razas continentais era outra
vez Andrés Pena Vázquez con
‘Piti’, G. K. M. cun M. B., seguido
de José Vicente Cortes Doce co
B. A. M. de nome ‘Denon’.
A Selección Galega en razas
británicas queda composta polos
seguintes cans e conductores: ‘Sela de Bosende’, S. I. F. propiedade
de Iván López López con 23
puntos; ‘Jana de Bosende’, S. I.
F. de Andrés Pena Vázquez e
20 puntos; ‘Breco de Reinadama’, S. I. M. conducido por
Juan C. Arteche Castillo cun
total de 17 puntos, e ‘Ada de
Reinadama’, S. I. F. propiedade de Pedro Rodríguez Sanjurjo con 14 puntos. Como
suplente primeiro situouse o
S. I. M. de nome ‘Sol’, propiedade de Pedro Rodríguez Sanjurjo con 10 puntos, e ‘Maco’, P. M.
de Alejandro Lorenzo Condesa
tamén con 10 puntos.
A Selección Galega en razas
continentales quedou formada
por ‘Piti’, G. K. M. de Andrés Pena Vázquez e 14 puntos; ‘Dardo
de Coplilla’, E. B. M. de Iker Cenzuel Delgado con 4 puntos; ‘Aris
de Pol de Arriba’, B. A. F. propiedade de José Vicente Cortés Doce;
e tamén 4 puntos e ‘Denon’, B. A.
M. propiedade de José Vicente
Cortés Doce, con 4 puntos.
11
G 12-13- ESPECIAL_C.qxp
23/8/11
18:08
Página 26
ESPECIAL COMPETICIÓN (II)
CAMPIONATO DE ESPAÑA DE RASTRO DE XABARIL E C
DE CAZA CON ARCO E C
O galego, Francisco Rodeiro Eiras,
co can ‘Sil’, medalla de bronce
O
pasado 30 de xullo
disputábase na localidade asturiana
de Navia, a XIX
edición do Campionato de España de Cans de Rastro
Atraelados na modalidade Xabaril.
A RFEC, en colaboración coa Federación Asturiana de Caza, foi a
encargada de organiza-lo evento,
que cumpriu con creces as expectativas creadas. Tamén cabe destaca-la
colaboración desinteresada das Sociedades de Caza de Illano e Navia.
Acudían á cita os 30 representantes de 7 federacións autonómicas,
previamente clasificados nas súas autonomías, onde lles agardaba o defensor do título do ano 2010, o asturiano Casimiro González.
A tarde do venres os participantes
eran recibidos en terras asturianas
cunha exhibición de cans de rastro,
acto seguido tiña lugar a cea de benvida que estaba encabezada polo
presidente da RFEC, Andrés Gutiérrez Lara, acompañado do viceconselleiro de Recursos Autóctonos do
Goberno Asturiano, Luis Pelaez
Rodríguez; do delegado nacional de
Rastro e presidente da Federación
Galega de Caza, Javier Nogueira
Diz; do presidente da Federación
Navarra de Caza, José Angel Remírez Arana; e do xerente de Mutuasport, Jaime Gutiérrez Amo, entroutras autoridades.
Tralo sorteo inicial de dorsais, os
participantes dividíronse en dous
campos para desenrolar a fase previa,
da que accederían á gran final os 6
mellores clasificados en cada campo
para disputa-lo título de campión de
España. Nos arredores de Illano,
desfrutando dunhas envexables pa-
12
raxes naturais, disputaron
dous campos totalmente
homoxéneos e perfectos
para a práctica desta actividade, durante un moi
bo día climatolóxicamente falando que axudou a
que o numeroso público
que asistiu a presenciar
tanto a fase previa como a
final deste XIX Campionato de España de Rastro
de Xabaril desfrutase do
espectáculo.
A final, nun terreo duro, igual para
tódolos participantes, foi moi disputada, con grandes actuacións, onde
tanto cans como os monteiros amosaron as súas habilidades para seguilo rastro deixado horas atrás polo
manso suido. Xulgaron a proba os
árbitros Santos, Herminio e Cartea
dos colexios de Cantabria, Asturias e
Galicia, respectivamente.
Salienta-la excelente actuación do
equipo galego xa que este foi quen
de meter a un total de 5 monteiros
na fase final –Rodeiro, Arnoso, Otero, Ramos e Picón– dos que tres clasificábanse entre os cinco mellores
da xeral, acadando un terceiro posto
da man de Francisco Rodeiro Eiras
co seu can ‘Sil’ (225,33 ptos.); mentres que Carlos Alberto Arnoso con
‘Chino’ (216,67 ptos.), e José Otero
Alonso con ‘Tom’ (208,33 ptos.)
quedaban cuarto e quinto.
O título de campión de España recaía novamente nun asturiano, nesta
ocasión era para Iván González Suárez co seu can ‘Cho’ e un total de
249,67 puntos, seguido do seu compañeiro e campión da pasada edición, Casimiro González Alonso
con ‘Jasp’ e 231 puntos.
G 12-13- ESPECIAL_C.qxp
23/8/11
18:08
Página 27
RIL E CAMPIONATOS GALEGOS DE PERCORRIDOS
CO E CAZA CON ARCO O VOO
Os mellores arqueiros galegos
N
a xornada
dominical
do pasado
14 de agosto, desputouse no concello lucense de
Monforte de Lemos a doceava edición dos Campionatos
Galegos de Percorridos de
Caza con Arco e Caza con
Arco o Voo organizado pola
Federación Galega de Caza
en colaboración coa Sociedade Arcolemos.
Ata un total de 41 deportistas se deron cita na proba autonómica de Percorridos,
que se desputou pola mañan
mentres que as 9 parellas participantes en Voo participaron
polo serán.
Na modalidade de Arco
Asistido o gañador e polo
tanto Campión Galego da
modalidade recaeu en Antonio Rodríguez Iglesias, da Sociedade Arcolemos, con 233
puntos. O segundo posto
ocupouno Adan Alonso Medín con 199 puntos, mentres
que a terceira posición foi para Jaime Villaverde Balado, de
Cazarco, con 193 puntos.
Na especialidade de Arco
Recurvo foi Oscar Novas
Seijas o que se alzou co primeiro posto con 127 puntos,
seguido de Abel López Lepiani e 124 puntos; o terceiro
caixón foi ocupado por Pablo Martínez Regueira e 94
puntos.
En Arco Longbow o título recaeu en Antonio Fernández Viz,
da Sociedade Dezarco, con 107
puntos superando a Manuel Fer-
nández Fraiz con 94 e a Benigno
Ruiz Pascual con 74, situados en
segunda e terceira posición, respectivamente.
En Damas, impúxose Mª Luisa Rodríguez Rodríguez
seguida de Dolores
Bugarín Codeseda e
Iratxe Guillén Bouzas en segunda e terceira posición, respectivamente.
En Cadetes, Rebeca Villaverde Bugarín acadou o primeiro
posto
seguida de Rubén
Arias Lemos, mentras que Juan Bandeira Briz tívose
que conformar ca
terceira posición.
Xa na segunda
parte da xornada,
tivo lugar o Campionato Galego de
Caza con Arco o
Voo no que se deron cita un total de
9 parellas. Foi a parella composta por
Jaime Villaverde
Balado e Pedro
Martínez Ángel os
que acadaron o primeiro posto con 3
puntos e se converten deste xeito nos
novos Campións
Galegos da especialidade. O subcampionato foi a parar a
parella formada por
Abel López e María
Luisa Rodríguez
con 2 puntos. Xa o terceiro caixón
ocupouno o equipo lucense composto por Ignacio Mosquera e
Héctor López con 1 punto.
13
G14-recordoOK.qxp
23/8/11
18:00
Página 21
PARA O RECORDO
Se queres publicar as tuas mellores imaxes nesta sección, envíanolas a:
[email protected]
Imaxen tomada no transcurso do Campionato Provincial de
A Coruña de Cans de Parada.
Instantánea dos premiados no Campionato Provincial de
Pontevedra de Cans de Parada.
A existencia de cans domésticos ceibos provoca irreparables
perdas na fauna cinexética.
Primeiros clasificados no Campionato de Rastro de
Xabaril do Trofeo Cidade de Ferrol.
O aproveitamento
cinexético do
paspallás, tortola e
pombo, serán as
protagonistas na
Limia como antesala
da apertura xeral.
As trepidantes carreiras do comúnmente coñecido
“tragabalas” poñera a proba os máis avezados cans e
cazadores nestas primeiras batidas de setembro.
14
G16-19-CAZA Y GESTION_C.qxp
23/8/11
17:59
Página 14
CAZA E XESTION
GRUPO DE PRODUCCIÓN Y GESTIÓN CINEGÉTICA
DE LA FACULTAD DE VETERINARIA DE LEÓN
Alternativas a la cría
intensiva de perdiz roja
Vamos a presentar diferentes actividades llevadas a cabo con perdiz roja por el equipo
investigador del Grupo de Producción y Gestión Cinegética de la Facultad de Veterinaria de
León y que dieron lugar a una tesis doctoral cuyos principales resultados se están extrapolando
hoy día a la gestión de diversos cotos de caza y producción de perdices en una granja semi
extensiva situada en el sur de la provincia de León.
José Antonio Pérez Garrido
S
e pretendía conocer la
respuesta real de las poblaciones de perdices silvestres frente a mejoras
introducidas en su hábitat. En una finca experimental de
poco más de 300 hectáreas de la
provincia de Valladolid se implementaron diversas medidas de gestión del medio.
Evolución del medio físico
y de las poblaciones naturales
de perdiz roja
Básicamente, consistieron en cambios en el ecosistema de la finca a
partir de repoblaciones con especies
arbóreas y arbustivas, clareos y desbroces de vegetación, y modificaciones en el tipo de explotación agraria
de las tierras de cultivo, con el empleo de siembra directa de variedades de cereal de ciclo largo, eliminación de tratamientos con herbicidas
y plaguicidas, y recogida tardía del
rastrojo, sin llegar a quemarlo en
ningún momento.
Se complementaron con aportes
adicionales de agua y alimento, en
forma de comederos y siembras
Ángulo de vuelo granja y silvestre:
indica los ángulos de vuelo mostrados por
las perdices de granja y silvestres.
16
Gráfico de supervivencia: supervivencia media y máxima, en días, de las perdices
estudiadas, procedentes de los cuatro tipos de cría diferentes.
G16-19-CAZA Y GESTION_C.qxp
23/8/11
17:59
Página 15
destinadas únicamente a la fauna silvestre, medidas de control de predadores y establecimiento de una adecuada gestión cinegética, desde un
vedado total de la caza en los primeros años al establecimiento de cupos
de captura en los siguientes, si bien
se trató de capturas de animales vivos que posteriormente fueron utilizados en protocolos de cría en cautividad.
La respuesta de la población perdicera de la finca experimental fue
positiva, con un incremento constante del número de efectivos de la
especie, pasando de 12 parejas en
primavera y 51 perdices en otoño de
1996, a 35 parejas en primavera y 265
perdices en otoño de 2004 y 43 parejas en primavera y 320 perdices en
otoño de 2008, manteniéndose una
extracción anual del 25% de la población. En conjunto, se favoreció
más una disminución de las causas
de mortalidad que un aumento de
natalidad natural de las perdices.
Etograma de huida de la perdiz roja
Tiempo de huida granja y silvestre, en segundos, mostrado por las perdices de granja y
las patirrojas silvestres.
Se estudió la respuesta de huida de la
perdiz roja silvestre y criada en cautividad con diferentes grados de intensificación, para lo cual se registró en
vídeo y se analizó el comportamiento de escape de 147 perdices silvestres
nacidas en libertad y capturadas en
campo, 164 perdices procedentes de
una granja cinegética comercial con
sistema de cría intensivo y 62 perdices silvestres nacidas y criadas en
cautividad (32 nacidas en incubadora y 30 nacidas a través de incubación natural por sus progenitores),
resultando que a mayor intensificación del sistema de cría más atenuada resulta su respuesta de huida y,
por tanto, menores probabilidades
tienen los animales de sobrevivir
tras su liberación al medio natural.
Los animales nacidos en incubadora
serán aquéllos que, independientemente de la crianza posterior a que
Localización por radiotelemetría terrestre
de una de las perdices estudiadas.
17
G16-19-CAZA Y GESTION_C.qxp
23/8/11
17:59
Página 16
CAZA E XESTION
se vean sometidos, tendrán menor
capacidad de pervivencia en campo,
debido a que desarrollan insuficientes pautas de defensa frente a los
predadores.
Por su parte, las perdices nacidas
en cautividad a través de incubación
natural y criadas con sus progenitores, muestran unos patrones antipredatorios similares a los registrados
para perdices nacidas en libertad, con
lo cual tendrán mayor posibilidad de
integración a la vida en libertad.
Supervivencia e integración
en el medio de la perdiz roja
utilizada en repoblaciones
Se trató de conocer la efectividad real de las repoblaciones de perdiz roja, para lo cual se recurrió al marcaje
de 277 individuos de diferentes orígenes y sistemas de cría (126 procedentes de granja cinegética comercial, 32 silvestres nacidas en
cautividad en incubadora, 30 silvestres criadas por sus padres en cautividad y 89 silvestres capturadas en el
área de estudio), edades y sexos, con
collares emisores de radioseguimiento, a lo largo de seis años, en distintas épocas del año (verano, otoño y
primavera), y con diferentes métodos de repoblación (jaulón de aclimatación y suelta directa).
Se obtuvo que ninguna perdiz nacida en incubadora consiguió sobrevivir el tiempo suficiente como para
criar en el medio natural, debido a
que el deficiente comportamiento
antipredatorio que desarrollaron facilitó la acción de los predadores al
poco tiempo de sus correspondientes
sueltas. Sin embargo, algunos ejemplares del lote de perdices silvestres
nacidas en cautividad a través de incubación natural y criadas por sus
padres, se incorporaron al plantel reproductor de la población natural en
control y consiguieron sacar adelante
varias polladas en libertad.
También nos permitió comprobar
el efecto negativo que las repoblaciones con animales insuficientemente
preparados para la vida en libertad
tienen sobre las perdices rojas autóctonas, al incrementar la presión de
18
predación sobre éstas. La predación
aérea es la principal causa de mortalidad entre las perdices silvestres de la
zona en estudio, restringiéndose el
impacto de los predadores terrestres
a momentos del año muy concretos,
especialmente la incubación, momento en que se dispara el impacto
de los predadores terrestres sobre las
perdices adultas, poco vulnerables a
ellos durante el resto del año, y la
crianza de los pollos hasta la muda a
plumaje adulto.
Además, se puede considerar que
la estrategia antipredatoria de las perdices implica dos tipos de pautas de
comportamiento, unas indirectas o
secundarias, que evitarían entrar en
contacto con los predadores, como
son el gregarismo y el movimiento
continuo de los animales por su área
de ocupación, y otras directas o primarias, a poner en práctica de forma
inmediata frente a un potencial peligro, tales como la latencia de huida o
tiempo de reacción, tipo de huida desarrollada, a peón o volando, y ángulo de ataque al vuelo.
Así pues, podemos afirmar que la
recuperación de la perdiz roja silvestre en nuestros campos es posible a
partir de las poblaciones autóctonas,
siempre y cuando presenten unos
efectivos mínimos, si es cierto que el
G16-19-CAZA Y GESTION_C.qxp
23/8/11
17:59
Página 17
Perdices nacidas en cautividad mediante una incubación natural.
Perdiz radiomarcada: puede verse que
está equipada con un collar de
radioseguimiento.
esfuerzo que requiere es grande, y las
mejoras a realizar numerosas, costosas y lentas en dar resultados.
Las repoblaciones sólo estarían
justificadas tras la introducción en el
medio de unas medidas de gestión
orientadas a revertir las causas que
han provocado la desaparición de
animales autóctonos y deberían ba-
sarse, únicamente, en animales con
una calidad ecoetológica suficiente, la
cual podría establecerse, principalmente, a partir del estudio de ciertos
patrones de comportamiento antipredatorio que permitan predecir, en
cierto modo, la posibilidad de éxito
real de esos animales una vez liberados en el campo. w
25
G20-22-O CANDIL_C.qxp
23/8/11
17:56
Página 16
O CANDIL
NOVIDADES NO CAMPO DE TIRO RÍO SAR
‘Río Sar é un dos campos
máis bonitos e coidados
que eu vín na miña vida
como deportista’
Na pasada edición do Campionato Galego de Compak Sporting poidemos apreciar unha
serie de melloras nas xa magníficas instalacións de Río Sar. Para coñecer estas novidades asi
como os proxectos futuros desta Sociedade Deportiva Río Sar, contamos nestas liñas coas
verbas do seu presidente, Luis Sánchez Mancebo.
Redacción
A
pe de cancha, Luis
Sánchez Mancebo
danos un percorridos polas instalacións de Río Sar ao
mesmo tempo que nos da información sobre as melloras da equipación
dos campos de tiro, así como a actualidade autonómica e nacional no
que o tiro se refire.
–Antes de nada, unha pregunta
inevitable: ¿cómo foi a súa actuación no Campionato de España de
Compak Sporting celebrado a finais de xullo en Lerida?
–Moi ben, acadamos un meritorio
cuarto posto por equipos autonómicos
e individualmente quedamos os tres
integrantes do equipo (Antonio Iglesias, Ángel Mosquera Cornide e eu)
entre os 25 primeiros tiradores da
clasificación xeral. En superveteranos
gañou o campionato Ángel Mosquera e Artemio Formoso tamén tivo
unha boa actuación. Persoalmente,
contento, pero con un sabor agridulce, xa que se me foron algúns pratos
moi fáciles e con catro ou cinco pratos
máis metíame entre os dez primeiros
e acadaba unha praza máis para Galicia, pero bueno a competición ten
estas cousas.
20
–¿A qué nivel se atopan na actualidade os tiradores galegos con respecto os demais tiradores nacionais? ¿Qué é o que nos falta para
meternos ahí arriba?
–En Galicia temos bos tiradores,
dun gran nivel técnico equiparable a
calquera outro tirador doutra comunidade, e a proba témola neste derradeiro Campionato de España, non
estamos tan lonxe. Eu creo que nos
faltan máis tiradas e competicións de
alto nivel. Movernos por outros campos de tiro, ver outros entornos e outras traxectorias sempre é enriquecedor para calquer tirador.
–E xa entrando en matería, na
pasada edición do Campionato
Galego de Compak Sporting celebrado en Río Sar, poidemos apreciar novidades nas instalacións de
dito campo de tiro do cal vostede é
G20-22-O CANDIL_C.qxp
23/8/11
17:56
Página 17
presidente, ¿de qué se tratan estas
mellores realizadas?
–No pasado mes de abril, rematouse o segundo proceso electoral
aberto na nosa Sociedade para a
elección da nova Xunta Directiva.
O non haber ninguen que se presentara a elección, vinme na obriga
de continuar na presidencia da mesma. Tendo claro que tiñamos por
diante outros catro anos, xuntamos
un grupo de directivos e puxémonos
en marcha para traballar e continuar
mellorando as nosas instalacións.
Adecentamos as zonas de aparcamento de coches, arranxamos o teito
do local social, automatizamos o portal de entrada o campo, mercamos
unha furgoneta para o servicio de
mantemento das instalacións, renovamos o sistema de pago mediante a
incorporación do pago por tarxeta e
mercamos un equipo de hélices automático, aparte doutras melloras.
–No ambiente do tiro, hai rumores que falan de que algo se esta artellando ou xa está en marcha dunha nova modalidade de
tiro, concretamente do tiro de hélices en Río Sar, ¿qué nos pode decir ao respecto?
–O tiro de hélices non é unha modalidade nova, xa hai moitos anos
que se ven practicando, o que pasa e
que ata o de agora a maioría das instalacións funcionaban de modo manual, co custo que eso supón en persoal, e as instalacións automáticas
existentes no mercado tiñan un precio elevadísimo. Na actualidade existe unha empresa que comercializa
unhas instalacións que poden rentabilizarse a medio prazo e que son
perfectamente asumibles por unha
sociedade como a nosa. Visto que a
inversión podía asumirse, plantexamos a idea a nosa Asamblea Xeral,
que adoptou o acordo de mercar un
equipo de hélices que na actualidade
xa está instalado e funcionando.
Técnicamente, o tiro de hélices seméllase moito o tiro de pichón, depende da Federación Española de
Tiro o Voo e ten o seu regulamento e
calendario específico. Nos coidamos
que indepedentemente das competicións que se poidan facer, que se farán, o tiro de hélices ten futuro como tiro de pasatempo xa que
ademais pode alimentarse dos tiradores de calquer outra modalidade
de tiro e dos cazadores.
–¿Cáles son as características
desta modalidade e de qué infraestructuras parte Río Sar para a súa
practica?
–Como xa che dixen, o tiro de hélices semellase moito o tiro de pichón,
19
G20-22-O CANDIL_C.qxp
23/8/11
17:56
Página 18
O CANDIL
salvando as distancias entre ambos
blancos (pichón-hélice) o pichón e
un animal vivo que reacciona como
tal, a hélice é un blanco de plástico
que tenta semellar o voo do pichón
pero que sempre é mais previsible
que o páxaro. Regulamentáriamente as dúas modalidades teñen moitas semellanzas e comparten as mismas canchas de tiro.
Río Sar dispón dende o pasado
mes de xullo dunha instalación
completa de hélices automáticas,
que funciona permanentemente
agás os días de competición doutras
modalidades de tiro.
–¿O tiro de hélices, incluirase no
calendario de competicións da
vindeira tempada? ¿Qué campionatos ou datas nos pode adiantar?
–Por suposto, temos que rentabilizar a inversión feita e tentaremos
facer, en colaboración coa Federación Galega de Tiro o Voo, o Campionato Galego de Hélices que seguramente se disputará en varias
probas puntuables o longo do ano.
Pero bueno, esto será para a próxima tempada.
–Como veterano nestas lides,
tanto ca escopeta na man como
todo unha vida adicada a esto do
tiro, ¿qué valoración fai das instalacións, a día de hoxe, de Río Sar?
–Primeiro, como Presidente de
Río Sar, e porque sei de primeira
man todo o que se ten feito e invertido nesta Sociedade, non me queda
outra que decir que temos unhas
magníficas instalacións para a práctica do tiro deportivo con escopetas
de caza. Dous fosos olímpicos, dúas
canchas para o tiro de pichón e hélices, dúas canchas permanentes de
compak-sporting, catro canchas permanentes de percorridos de caza, todo funcionando automáticamente
con tarxetas Chip. Unhas instalacións que teñen albergado catro
campionatos de España, tres de
compak e un de percorridos, coñecidas e recoñecidas a nivel nacional.
Como tirador, Río Sar é un dos
campos máis bonitos e coidados que
eu vin na miña vida como deportista. Moi aproveitado e cunha gran
variedade de traxectorias.
22
–Seguramente visitou e tirou en
moitos campos diseminados por
España e Europa, ¿ten algo que
envexar Río Sar a moitos destes
campos de tiro?
–As nosas instalacións non teñen
nada que envexar a outros campos
de tiro de España, xa que considero
que están moi ben aproveitadas,
dentro das posibilidades que temos, e
donde podemos practicar casi calquera modalidade de tiro deportivo coa
escopeta. A modo ilustrativo direiche, que fora das instalacións da
RFEC en Castillejo de Robledo, Río
Sar ten feitas máis competicions nacionáis que calquera outra autonomía de España, por algo será. Comparado con outros campos de
Europa, temos un problema fundamental que é a superficie, Río Sar só
dispón de 85.000 m2, moi aproveitados pero escasos para poder aumentar as instalacións e poder facer ou-
tras grandes competicións a nivel nacional e internacional.
–E para rematar, ¿ata onde quere
vostede chegar con Río Sar? ¿Ten
xa algo na mente para o futuro?
–Tentaremos seguir mellorando as
nosas instalacións nestes próximos catro anos. Estamos artellando en facer un gran premio a nivel internacional de Compak-Sporting, unha
proba a 200 pratos con participación
de tiradores de primeiro orden nacional e internacional, digamos que un
‘Rolan Garros do tiro’. Unha proba
para ir facendo camiño cara a organización, nun futuro, do campionato
do mundo da modalidade.
Estamos pensando na organización
dunha escola de tiro para xovenes
menores de 21 anos e donas, en colaboración coa FGC. E a posibilidade
de traer un instructor de tiro para facer cursos de recoñecemento para tiradores en activo. w
G24-25-preguntandopor_C.qxp
23/8/11
17:55
Página 24
PREGUNTANDO POR
¿POR QUÉ PERDER VALIOSO TEMPO DE CAZA EN CORRER
MONTE ARRIBA E ABAIXO BUSCANDO AOS NOSOS CANS?
Tecnoloxía e caza:
os localizadores
Da man do establecemento Remanso (Caza-Pesca Deportiva) sito no concello de O Pino (A
Coruña), achégannos información sobre os colares localizadores pioneiros hoxe en día no
mercado. Uns pequenos aparellos que poden supoñer un salto cualitativo e cuantitativo
antes e despois de empregalos.
Garmin Astro 320
Preséntase ante nós unha unidade
que podemos empregar como un
GPS completo. Como referencia temos o recoñecemento de Garmin
como empresa líder mundial en
GPS por segundo ano consecutivo.
Conta cun 30% máis de alcance que
o seu anterior astro 220. Soporta
mapas Garmin Topo e BirdsEye Satellite Imagery. Neste caso traballamos cun sistema composto por un
receptor portátil, o Astro 320 e un
transmisor integrado no colar para o
can, o DC 40. Trátase dun transmisor que envía a posición do can ao
Astro 320. Vai integrado nun lixeiro
e comodísimo colar, equilibrado de
tal xeito que a antena sempre apunte
cara arriba para unha perfecta e limpa transmisión. É impermeable e
conta con baterías de litio recargables cunha autonomía de 48 horas.
O Astro 320 (que unha vez rematada a caza podemos usar como un
GPS normal) é capaz de rastrear á
vez a posición de dez cans. Nun terreo plano e sen obstáculos, ese revolucionario aparato que nos ofrece
Garmin ten unha cobertura de ata
catorce quilómetros á redonda. É
moi sinxelo de utilizar e non precisa
de demasiadas configuracións. Só
hai que acendelo, colocar o colar ao
can, e unha vez transmisor e receptor logran o sinal GPS, o Astro 320
amósanos automáticamente a posición do animal na súa pantalla TFT
24
a cor de 2'6 polgadas así como o seu
estado (se está correndo, sentado,
etc.), onde estivo e o camiño que temos que percorrer para chegar a el.
Podemos configurar unha alarma
que indique cando o can pasa por
un punto determinado, ou marcar a
posición exacta, a hora do día e a
elevación na que atopou unha ou
varias pezas. Incluso nos permite
gardar outros waypoints especiais
con iconos que representen puntos
interesantes para o cazador. Ten baterías de longa autonomía, con máis
de vinte horas, vén cargado cun mapa base e dispón dunha ranura para
tarxetas, co que podemos desfrutar
das súas prestacións como navegador tradicional. A isto sumamos o
altímetro barométrico e a brúxula
electrónica, así como un calendario
de caza. O kit fórmano o Astro 320
e un colar DC 40 cun maletín para
transportalos de xeito seguro. O
seu uso require da autorización para usar a frecuencia 155.45 Mhz,
aínda que vos informamos de que
autorización está incluída coa venta
do equipo.
Tinyloc R2-GPS
Dous produtos nun só. Coma o seu
propio nome indica, un GPS e radiotracking para aunar as ventaxas
de ambos os dous sistemas. É dicir,
en situacións que se poden plantexar
cando menos complicadas para o
GPS (por exemplo que o can estea
nun monte pechado con choiva ou
entrou nunha cova), ou se está demasiado lonxe, funciona o radiotracking perfectamente ata os vinte quilómetros. Se o animal se atopa a
unha distancia inferior a 7 ou 5
G24-25-preguntandopor_C.qxp
23/8/11
17:55
quilómetros, o receptor avísanos da
recepción do sinal GPS do colar.
Márcanos, en concreto, o punto no
que está, a dirección cunha flecha e
ata a distancia. Posúe unha autonomía que é a maior do mercado. Funcionan, os colares, con batería recargable que nos ofrecen ata 9 días sen
carga. Cando pasen os 9 días, esgotada a batería para poder transmitir
o sinal GPS, o colar emitirá aínda
durante un día máis en radiotracking. Inclúe un cargador. Se a busca
do can a realizamos dende o coche,
podemos conectalo á toma de corrente do vehículo.
Polo que respecta ao receptor, posúe
unha autonomía de 5 a 7 horas seguidas de uso con pilas alcalinas. Con pilas de litio aumentámola a máis de dez
horas. O colar emisor mide 9 x 4,4 x 4
cm. E o seu peso total, con colar, GPS,
batería, etc., é de 328 gramos. Iso sí,
pode captar todos os cans que sexa necesario e a antena tamén nos permite
gravar na memoria ata 100 colares
emisores. Tamén podemos memorizar
Página 25
puntos de interese para estudar o percorrido do can ou para moitas outras
utilidades, como, por exemplo, localizar o coche rápidamente. Non precisa
nin tarxetas telefónicas nin abonos.
Aclarámosvos tamén que os colares
emisores se apagan e encenden dende
o receptor ou cun imán.
Tinyloc R1
En canto a este localizador ofrece un
alcance de 6 a 15 quilómetros en rastreos dende o chan, ampliables de 15
a 30 en rastreos a tres ou catro metros
del; pode alcanzar os 70 metros en
buscas dende un punto alto. Pódense
localizar ata 2.800 cans, a autonomía
do colar é de 750 horas (un mes) e
funciona con pilas correntes que ademais son moi doadas de cambiar (podemos usar pilas recargables, axudando así á nosa maltreita natureza). O
colar, por se vos preocupa o aparatoso que poida ser, é de doado manexo,
pequeno pero moi resistente. Pesa
menos de 50 gramos. ¿Cómo funciona? Localizar o can a través de radio
(radiotracking) permítenos saber onde está moitos quilómetros de distancia e durante moito tempo. O animal
leva un colar transmisor que emite
unha sinal de radio (un ‘bip’ cada segundo). Nós, os cazadores, levamos
unha antena receptora que capta ese
sinal. ¿Qué desexamos localizar un
can concreto? Pois só temos que seleccionar na antena ese can para que
capte o sinal do animal que lle indicamos. En canto a antena receptora
capte o sinal do can, aconsellamos regular o volume, para que o ruido non
sexa excesivamente forte nin tampouco moi suave. E depois damos unha
volta sobre nós mesmos; así determinaremos en qué dirección recibimos
o sinal con máis intensidade. Aí, nesa
dirección está o can. Tamén podemos
determinar se o animal está lonxe ou
preto. ¿Cómo? Pois se para escoitar o
‘bip’ tivemos que poñer o volume
moi alto, significa que o colar está
lonxe. Se podemos escoitalo sen poñer o volume demasiado elevado, indica proximidade. w
G26-27-A CAZA_C.qxp
23/8/11
17:53
Página 22
A CAZA EN...
XORNADA DE ADESTRAMENTO DE CANS DE RASTRO
ATRAELADOS SOBRE XABARIL
Traílla Navarra
en A Capelada
No pasado mes de xullo, unha vez máis, o Internet fixo forza e un cazador navarro, Javier
Arizcuren Pola quixo ver unha variedade máis da caza do xabaril, neste caso o adestramento
a trailla de cans de rastro sobre o suido, da man de Andrés Toxeiro, unha referente sobre esta
modalidade.
Redacción
O
navarro Javier
Arizcuren despois
de manter, durante
moito tempo, contacto co trailleiro
Andrés Toxeiro, cargou os seus cans
de rastro e puxo rumbo a todo un
esceario da traílla, A Serra da Capelada. Centos de kilómetros quedaron atras e a Ortigueira-Cedeira chegou un xoven monteiro cun lote de
26
cans azuis e mestizos, cheos de caza
e paixón, pero pouco avezados nunha variante de caza do xabaril a cal
non están acostumados.
A primeira hora da mañá os monteiros daban comenzo a unha xornada de adestramento e toma de contactos dos cans e os rastros do
xabaril na afamada serra norteña galega. Nesta ocasión o xoven monteiro David Toxeiro, tamén tomaba
parte nesta xornada na compaña de
seu pai e Javier.
Rumbo para A Capelada, comenzamos a ver as primeiras bañeiras tomadas polos xabariles nos seus baños nocturnos. Os cans galegos dos
nosos trailleiros, pronto tomaron as
emanacións da noite do porco bravo
e apesares de ser de pouca intensidade foron desenmarañando os periplos nocturnos do xabaril; o can,
G26-27-A CAZA_C.qxp
23/8/11
17:53
Página 23
JAVI ER ARIZCUREN POLA
Cazador da provincia
de Navarra
–¿Qué atrae a un cazador coma vostede para percorrer centos de kilómetros
e pasar uns días por Galicia?
–Pois moi simple: a amistade que teño con
estes monteiros galegos e unha louca paixón
polos cans de rastro, apar te de desfrutar
dunha variante de caza, como é a trailla que
me gusta moito.
azul de Gascuña, co cal deu trailla Javier pouco a pouco foi se
acostumando a ter que rastrexar
pendente dun trallo.
Os primeiros rastros, en zonas
de campeo e pelados, eran de excesiva dureza, tan so aptos para
cans moi “machacados” neste tipo de rastros e terreos, polo tanto, os cans do noso compañeiro
navarro tiveron un pequeno
proceso de adaptación pero que
pronto superaron mostrando
máis tarde o seu bo facer nesta
variante cinexética.
Foron varios os días nos que
cans e monteiros compartiron
xornadas de adestramentos,
mesturadas coa participación
nunha batida por daños e a asistencia ao Campeonato Galego
de Rastro de Xabaril con Cans
Atraelados, que fixeron que o
navarro Javier Arizcuren desfrutase dunhas xornadas de cans
de rastro inolvidables, ao mesmo tempo que ofreceu un intercambio de coñecementos cinexéticos de tremenda riqueza cos
monteiros galegos. w
–¿E moi diferente a caza do xabaril en
Navarra con respecto a Galicia?
–Creo que hai diferencia, sobre todo con
relación a caza que se practica aquí en Or tigueira e Cedeira, noutros puntos da xeografía galega descoñezo.
En Navarra, non se practica a caza a traílla, tan so teño coñecemento de unha cuadrilla que esta facendo algo de traílla nas
súas xornadas de caza. Alí os cazadores sitúanse nos postos dende primeira hora e os
monteiros entran no monte hacia os posibles encames cos cans ceibos. Son variantes de caza tan respetables unha como a
outra, ainda que a min gustaríame que empezásemos a practicar algo mais a trailla
por Navarra. De feito, xa se estan a empezando a dar os primeiros pasos nesta var i an t e , e t c é t e r a .
–E xa, para rematar, ¿qué levas na maleta cinexética de volta para o teu
fogar?
–Pois levo unhas xornadas de cans de rastro inesquencibles, nas que aprendin moito
e estiven na compaña de grandes amigos e
monteiros, facendome sentir como na miña
casa. ¡Ah!, e levo algún que outro espiño
cravado...
Jonathan coa percha de capturas que acadaron o longo do día.
25
G28-33_O QUE DIN_C.qxp
23/8/11
17:51
Página 22
O QUE DIN
CEPHENEMYIA STIMULATOR
Lo poco que sabemos
del gusano de la nariz
del corzo
Galicia cuenta con una buena población de corzos que ocupan casi todo el territorio
gallego y que, poco a poco, se han convertido en una pieza de caza importante para
muchos tecores. Los corzos en Galicia, lo mismo que ocurre con el resto de poblaciones
de ungulados silvestres en todo el mundo, sufren, transmiten o son susceptibles de
padecer enfermedades infecciosas y parasitarias. Entre los procesos parasitarios que
afectan al corzo, existen parasitosis obligatorias producidas por moscas (denominadas
miasis), que pueden ser de tipo cavitario y se llaman oestrosis, o de tipo cutáneo y reciben
el nombre de hipodermosis.
Luis E. Fidalgo
L
as miasis en los cérvidos, concretamente las
miasis cavitarias, no
son un problema reciente ni descubierto
hace unos años, pues Aristóteles
(384 - 322 a.C.) casi con toda seguridad se refería a larvas de Cephenemyia en ciervos, cuando escribió:
“(…) en los ciervos se encuentran
gusanos que viven dentro de la cabeza y el habitáculo de estas criaturas es el hueco debajo de la raíz de
la lengua y en la zona de las vértebras donde se une la cabeza. Estas
criaturas son tan grandes como el
mayor de los gusanos que crecen en
grupo y, por lo general, son veinte
ejemplares (…)”. Citado por Michigan DNR Wildlife Disease Laboratory en Deer Nose Bots.). Pese a
todo Cephenemyia stimulator fue
descrita muchos años después, en el
año 1815 por Clark.
En los últimos años ha surgido
una gran inquietud entre los cazadores y gestores cinegéticos por la
posible enfermedad de los corzos a
causa de gusanos que se alojan en la
28
nariz de los corzos. Seguramente,
las alarmantes noticias de la muerte
de ciervos en Zamora, durante el
pasado verano, junto a la observación de la presencia de “gusanos”
en la garganta de algunos de los
corzos cobrados durante los rece-
chos han propiciado toda esa inquietud que, en algunos casos, se
ha incrementado en base a informaciones imprecisas, incompletas e
incluso sesgadas, que han circulado
en foros, tertulias e, incluso, en algunos medios escritos.
G28-33_O QUE DIN_C.qxp
23/8/11
17:51
Página 23
(Familia Oestridea): Pharyngomyia,
Cephenemyia y Oestrus; mientras
que las miasis cutáneas son producidas por una mosca de la Familia Hypodermatidae, concretamente por el
Género Hypoderma. Si bien es cierto que las miasis son bien conocidas
en los animales domésticos, también
es innegable que son poco conocidas
en especies silvestres como el ciervo
(C. elaphus), gamo (D. dama) y cabra montés (C. pyrenaica) y prácticamente desconocidas en otras especies como el corzo (C. capreolus) o el
rebeco (R. rupicapra).
Para finalizar esta introducción
debemos mencionar que, según la
información recogida de estudios realizados en ungulados silvestres, es
frecuente la presencia de dos especies parásitas solapadas en un mismo
hospedador; es decir, animales parasitados por más de un tipo de mosca
(describiéndose en algunos estudios
solapamiento hasta en el 74% de los
casos en gamos) y que si bien existe
un amplio arsenal terapéutico (desde
organofosforados hasta lactonas microcíclicas) que han mostrado una
gran eficacia en animales domésticos
y silvestres en semilibertad, debemos
tener presente que el tratamiento de
la fauna resulta complejo, costoso y
de dudosa eficacia, debido a las dificultades para el manejo terapéutico y
administración del tratamiento.
Vistas así las cosas, el objeto del presente artículo es ofrecer a los lectores
datos objetivos y contrastados de lo
poco que en realidad conocemos de
las miasis en los corzos, dejando de lado opiniones personales y comentarios de tertulias carentes de soporte
técnico o científico, para ofrecer información veraz que permita a los lectores crear su propia opinión.
En el caso de las parasitosis de tipo
cavitario debemos citar tres moscas
productoras de miasis, todas ellas
pertenecientes a la misma familia
Miasis en el corzo
Centrándonos en el corzo, se han
descrito dos tipos miasis: oestrosis
(miasis cavitaria) ocasionada por
Cephenemyia stimulator y también
por Pharingomyia picta e hipodermosis (miasis cutánea) producida por
Hypoderma diana e Hypoderma capreola. Las primeras (miasis cavitarias) son consecuencia del alojamiento en las fases larvarias de la mosca
en el interior de la cavidad nasal, sinusal y faríngea, mientras que las segundas causan miasis cutáneas al
atravesar las larvas la piel y migrar
por el organismo hasta localizarse en
el tejido subcutáneo de la zona dorsal del animal parasitado.
En España ya se había descrito la
presencia de H. diana en corzos en
29
G28-33_O QUE DIN_C.qxp
23/8/11
17:51
Página 24
O QUE DIN
1960, si bien es cierto que en nuestro
país no se habían descrito otras miasis en los corzos. En estos últimos
años existen diversos artículos, generalmente en revistas de divulgación, que informan de la presencia
de “gusanos” en la cavidad nasal y
en la garganta de los corzos, relacionando en algunas ocasiones esta
presencia con la disminución de la
población corcera o responsabilizándola de la desaparición de los
corzos de una comarca.
Es muy probable que los “gusanos” que vemos en algunos corzos y
a los que se refieren los mencionados artículos, se trate de larvas de
Cephenemia stimulator. En algunos
casos han sido identificadas morfológicamente y el primer artículo publicado en una revista científica denunciando la presencia de
Cephenemyia stimulator en corzos
de nuestro país ha sido publicado en
2001 (Notario y Castresana, 2001).
En este artículo los autores afirman
que es la primera descripción de esta
parasitosis en nuestro país, e informan de la posible relación de la parasitosis con una importación de
corzos franceses con el fin de reintroducir la especie. Según sospechan
los autores, estos corzos portaban
larvas que evolucionaron y crearon
el problema actual. Posteriormente,
se publicó en el Boletín nº 11 de la
ECE un artículo donde también se
informa de la presencia de corzos
con Cephenemyia stimulator en Asturias, considerando también el autor que es la primera vez que se detecta este parásito en España y así
mismo relacionando el origen del
parásito con una importación incontrolada de corzos procedentes
“del otro lado del Pirineo”; pero,
como en el caso anterior, tampoco
aportan ninguna evidencia respecto
del origen del parásito.
Lo que desconocemos es si con
anterioridad había o no Cephenemyia stimulator en nuestros corzos,
pues no existe ningún estudio publicado en corzos anterior a esa fecha, y
si partimos de que para encontrar
una evidencia, lo primero y más
aconsejable es buscarla, podemos te-
30
ner la duda razonable de que la importación de corzos franceses, de los
que tampoco sabemos que portasen
el parásito, sean los responsables, o
los únicos responsables, del problema. Dicho esto, lo que sí queda claro
es la irresponsabilidad, falta de criterio y ausencia de conocimientos de
los “importadores” y de las autoridades sanitarias que lo permitieron,
tanto por los criterios sanitarios como por razones de adaptación de los
ejemplares a entornos diferentes a su
hábitat de origen, máxime teniendo
presente que existían y existen poblaciones vigorosas de corzos en
nuestro país en localizaciones mucho más próximas y en entornos
más similares.
Lo cierto es que, a día de hoy, no
existe aún ningún estudio serio sobre
la incidencia y efectos de Cephememyia stimulator en los corzos ga-
llegos ni españoles que, después de
un análisis profundo y una identificación específica de las larvas, pueda
confirmar la identidad de las mismas
y si éstas pertenecen a una sola especie o, como es el caso tantas veces
demostrado en otros cérvidos y también en el corzo, se solapan parasitaciones de diferentes moscas, así como los efectos reales que el parásito
produce sobre la población corzuna,
aportando datos ciertos y contrastados, tanto de los efectos de la parasitosis sobre la población de corzos
como de la posibilidad real de adoptar medidas preventivas.
Es lógico y comprensible, aunque
absolutamente rechazable desde el
punto de vista científico y moral,
que algunos gestores cinegéticos traten de culpar de su desafortunada
gestión cinegética con reducción excesiva de la población corzuna a la
presencia de estos “gusanos”. La justificación de un descenso poblacional importante, llegando en algunos
casos a la práctica desaparición de
los corzos, no puede basarse en la
opinión vertida, seguramente con
toda la buena intención, en diferentes foros y tertulias de aficionados.
Un problema como éste, que puede
G28-33_O QUE DIN_C.qxp
23/8/11
17:51
Página 25
encerrar una gravedad desconocida,
debe estudiarse previamente con rigor y posteriormente, según los datos obtenidos, podremos tener algunas
opiniones
serias
y
documentadas. Así, por ejemplo,
¿sabemos qué porcentaje de corzos
se encuentra parasitado?, ¿qué moscas parasitan a nuestros corzos?, ¿las
parasitosis son producidas sólo por
Cephenemyia stimulator o también
por otras moscas?, ¿cuál es el índice
de importancia de la infección (prevalencia, intensidad media, incidencia)?, ¿qué proporción existe de
ejemplares afectados en ambos sexos
y en los diferentes grupos de edad?,
¿en qué fechas concretas se desarrollan los distintos tipos de larva y las
formas adultas en nuestro país? Sin
poder contestar a las preguntas anteriores es muy poco riguroso realizar
afirmaciones sobre la importancia y
efectos de los tristemente famosos
gusanos sobre los corzos.
Así, por ejemplo, Király y Egri
(2007) en un estudio sobre C. stimulator en corzos en Hungría, consideran que es importante conocer el
porcentaje de ejemplares afectados,
que en su caso es el 34,6%, así como
otros datos relevantes tales como
posibles diferencias regionales, grupos afectados, incluso especie parásita implicada, pues aunque prácticamente hemos admitido de forma
implícita que el corzo sólo se parasita por Cephenemyia stimulator, po-
siblemente debido a que Zumpt
(1965) afirmó rotundamente que esa
mosca es parásito estricto y específico del corzo y su distribución está
restringida a la región Paleártica. Sin
embargo, actualmente existen evidencias científicas de que esto, si
bien es lo más frecuente, no es absolutamente cierto. En este sentido,
Nilssen y sus colaboradores (2008),
describen la presencia de “casi 50
larvas de Cephenemyia ulrichii en la
garganta de un corzo capturado cerca de Helsinki (Finlandia) en junio
de 2007, a pesar de que este parásito
es específico del alce (Alces alces) y
parece ser ésta la primera referencia
en corzos. En opinión de los investigadores, a pesar de que nunca se había encontrado hasta entonces un
corzo parasitado por esta mosca en
Finlandia, la acogida de larvas de especies específicas de unos cérvidos
en otros (incluso en humanos) puede
ser más común de lo que hasta ahora
se había considerado, ya que durante
la temporada normal de caza en otoño las larvas son muy pequeñas y difíciles de detectar sin métodos específicos. Por ello, incluso para
cazadores expertos, pueden pasar
inadvertidas y, por tanto, no se cuantifica adecuadamente el problema.
Otro estudio, como el que en mi
opinión es necesario realizar en Galicia, para poder disponer de datos
sólidos que permitan tomar decisiones adecuadas, es el antes mencionado de Király y Egri (2007), en el que
estudiaron la presencia de larvas de
Cephenemyia stimulator en la
29
G28-33_O QUE DIN_C.qxp
23/8/11
17:51
Página 26
O QUE DIN
población de corzos en Hungría entre 2004 y 2005. Los autores consideran que esta mosca nasal es un parásito común del corzo en toda su
área de distribución. Los resultados
de su investigación sobre 645 ejemplares en los que encontraron una
prevalencia de infestación del 34,6%
e intensidad de 8,9 y 5, respectivamente. Las larvas I se encontraron
entre octubre y abril, y las larvas II y
III de abril a agosto. Los autores citan un solo ejemplar con larvas de C.
picta en casos anteriores. También
dicen los investigadores que C. stimulator se encuentra algunas veces
en los ciervos, según estudios que
han publicado en 2004, por tanto, la
necesaria especificidad no parece tan
rigurosa. Los índices de infestación
fueron mayores en los corcinos, bien
como consecuencia de su sistema inmunitario menos eficiente o también
debido a su comportamiento menos
eficiente de defensa frente a las moscas, al contrario de lo que observó
Ruiz y colaboradores (1993) en ciervos en el sur de España, donde los
machos presentan mayor infestación
que las hembras, posiblemente como
consecuencia del mayor gasto energético y estrés que sufren tanto por
la territorialidad, como por el apareamiento y desarrollo de la cuerna.
Cephenemyia stimulator
como parasito
Los ejemplares de la familia Oestridae, en general, y Cephenemyia stimulator, en particular (especie que
afecta a los corzos), en su forma
adulta son moscas grandes gris-oscuro y amarillo con el aspecto de
abejorros o tábanos. La vida del individuo adulto, capaz de volar, es
corta y su vuelo rápido (incluso se
pensó que era muy rápido). En este
sentido se llego a publicar en el New
York Times y en el Libro Guinness
de los Récords que era el insecto más
veloz, basándose en un artículo de
Charles Townsend en el que el autor
calculaba la velocidad de desplazamiento en 400 metros por segundo.
Posteriormente, este cálculo ha sido
corregido, partiendo de la interpretación de los datos originales del es-
32
sales y laringe completando las diferentes etapas de maduración larvaria,
hasta el momento de alcanzar la base
de la lengua del animal y ser expulsadas al suelo, en el verano siguiente,
donde desarrollarán la fase de pupa
durante 2-3 semanas, para convertirse en ejemplares adultos sexualmente
maduros. La vida adulta del ejemplar
con capacidad de volar, es breve, no
puede alimentarse y debe fecundarse
y encontrar un cérvido lo antes posible, para depositar en él sus larvas y
cerrar así el ciclo biológico. Las
hembras Cephenemyias fecundadas
desarrollarán y eclosionarán los huevos en el interior de su útero, por lo
que, posteriormente, posadas en la
proximidad de los hollares del corzo, “parirán” larvas vivas que iniciarán su migración y desarrollo dentro
de las fosas nasales.
tudio anterior, por Irving Langmuir,
ganador del Premio Nobel de Química en 1932, quien estimó la velocidad del insecto en 25 millas por hora
(unos 40 kilómetros/hora) (Irving
Langmuir, 1938. The Speedy of derr
fly. Science 11 March 1938:233-234.
DOI: 10.1126/science.87.2254.233).
Cephenemyia stimulator es, por tanto, un insecto díptero que, en su fase
adulta de ejemplar sexualmente maduro, posee buena capacidad de vuelo y un aspecto similar al de un tábano. Las fases de desarrollo larvario,
tal como hemos mencionado antes,
obligatoriamente tienen que desarrollarse en el interior del primer tramo del aparato respiratorio (fosas
nasales-laringe) de los cérvidos (generalmente, corzo).
El ciclo biológico de Cephenemyia stimulator comienza, generalmente, en pleno verano, cuando las
hembras adultas “expulsan” larvas
en las fosas nasales de un corzo. Posteriormente, durante meses, permanecerán en el interior de las fosas na-
Efectos de las larvas del parasito sobre los corzos
En realidad conocemos muy poco
sobre los efectos que las larvas del parásito provocan en los corzos. Existen estudios sobre la incidencia, prevalencia, incluso sobre las lesiones
concretas de las larvas en el interior
de las fosas nasales y laringe, pero no
existe ningún estudio científico en el
que se describan los efectos ocasionados por un determinado grado de infestación por Cephenemyia en corzos. Suponemos que, tal como ocurre
con otras parasitosis por componentes de la familia Oestridae, tanto en
animales silvestres como domésticos,
las larvas debe producir molestias
irritación y lesiones localizadas que,
en algunos casos, pueden agravarse
como consecuencia de migraciones o
localizaciones erráticas de las larvas
(por ejemplo, si alguna de estas larvas
se introduce en el pulmón); pero, como norma general, no existen evidencias de que la parasitosis ocasione
perjuicios mayores que estas molestias, irritaciones locales, debilitamiento de algunos ejemplares, acompañados (en algunos casos) con
dificultades respiratorias de origen
mecánico. Algunos autores describen
estornudos y aumentos de secreción
nasal en algunos ejemplares, incluso
G28-33_O QUE DIN_C.qxp
23/8/11
17:51
Página 27
casos excepcionales de muerte en algunos corzos muy parasitados o con
otra enfermedad, pero advirtiendo los
mismos investigadores que frecuentemente los corzos parasitados son asintomáticos. Otros investigadores también concluyen sus trabajos diciendo
que ni el aspecto ni el estado corporal
de los animales parasitados permitían
sospechar la enfermedad. En este sentido, debo indicar que los casos de
ejemplares parasitados que he podido
observar no manifestaban ningún síntoma en vida ni posteriormente ninguna lesión ni alteración general que
permitiera sospechar la presencia de
parásitos en su interior. Así, por ejemplo, al menos tres de los ejemplares
capturados como trofeos en la campaña del año anterior en reservas de caza
estaban parasitados y su aspecto general y desarrollo del trofeo no permitían sospechar tal circunstancia.
Estudios realizados sobre las lesiones provocadas por larvas de Cephenemyia spp. en el ciervo de cola blanca han permitido determinar que las
lesiones se localizan principalmente
en los divertículos retrofaríngeos y
consisten en distensión de la bolsa,
inflamación y alteración del epitelio
por efecto de ganchos de la boca y
espinas del tegumento de las larvas.
El examen histológico reveló cambios en el epitelio y las glándulas
mucosas. Estos cambios consisten en
degeneración de las glándulas mucosas, fibrosis con metaplasia epitelial,
descamación epitelial e inflamación
intensa cerca de las larvas, así como
la presencia de exudado eosinófilico
en el lumen. La curación se produce
después de que las larvas abandonan
las bolsas. Estudios realizados en
ciervos en el sur de la península Ibérica han puesto en evidencia parasitaciones que alcanzaban al 90% de la
población cervuna sin que se observasen muertes.
Otro aspecto que conviene aclarar
es que no existe riesgo para la población humana ni por el manejo de los
animales parasitados ni por el consumo de su carne.
A pesar de lo anterior, debo insistir
en que disponemos de muy pocos
datos sólidos sobre este problema en
los corzos y sobre los efectos sobre la
población corzuna, por lo que, en mi
opinión, lejos de crear una alarma infundada, como la que entiendo que
se está produciendo en algunos ambientes y, desde luego, muy lejos de
olvidarnos de este asunto y tomarlo
como algo sin importancia, debemos
participar y colaborar en las medida
de nuestras posibilidades para facilitar que se puedan realizar controles y
estudios de la enfermedad, así como
para exigir de las autoridades sanitarias una respuesta clara al respecto.
Desde el Grupo Corzo de la Real
Federación Española de Caza hemos
realizado un seguimiento inicial de la
enfermedad y estamos organizando
un protocolo para continuar su estudio con mayor profundidad, por lo
que aprovecho estas líneas para pedir
la colaboración de todos los cazadores y aficionados. w
27
GC34anosafeira_C.qxD
23/8/11
17:49
Página 27
A NOSA FEIRA
Sendo suscriptor PODERÁS POÑER GRATIS pequenos
anuncios tódolos meses nesta sección, so tes que chamar o 981 562 777
ou enviar un e-mail a [email protected]
CANS
Véndense cans fora de serie
cazando o xabaril, vía única.
A toda proba.
Tel.: 639 694 537 / 629 674 144.
Véndense cachorros de podenco
maneto. Tel.: 667 755 497.
Véndese excelente podenco do coello de case 5 anos de idade. Cazando a toda proba. Tel.: 637 735 756.
Véndese 4 excelentes cans cazando
xabaril a trailla. Fora de serie. Totalmente limpos. Tel: 639 694 537.
Inícianse cachorros no rastro do
coello e lebre. Tel.: 699 852 643.
Véndense dous beagles macho de
1 ano de idade e moi iniciados e
traballadores. Tel.: 637 177 309.
Véndese cachorros de talla mediana de leonados de Bretaña, pais
traídos de Francia.
Tel.: 699 463 938.
Véndese can cazando o xabaril a
toda proba. Limpo tanto de corda
como de solta. Tamén se vende can
iniciado a caza do xabaril.
Tel.: 620 807 573.
Véndense cachorros pequenos e
iniciados a caza do coello. Podencos. Garantía de aficción.
Tel.: 678 507 660.
Véndense dous excelentes cans
para a caza do xabaril. Limpos e cazando a corda e a solta.
Tel.: 608 987 554.
Véndense 2 cans de caza maior.
Tel.: 606 778 433.
Véndese can de xabaril moi bo
para a traílla. Tel.: 679 324 506.
Véndense podencos, 2 machos iniciados e 2 cadelas de 7 meses. Tamén cachorros mestizos de griffón
con sabueso. Tel.: 667 385 132.
Véndese carripak seminovo.
Tel.: 679 324 506.
Véndense cachorros de podenco,
pais cazando coello. Boa raza. Prezo: 100 euros. Zona de Pontevedra.
Tel.: 685 485 394.
Véndese escopeta semiautomática
Browning Gold Fusion Evolve.
Nova, tan so tres días de caza.
Tel.: 689 992 966.
Véndense cachorros de podenco
andaluz e portugués. Zona de Pontevedra. Tel.: 619 701 691.
Véndese a caza maior, corzo e xabaril, do Tecor de San Xusto de
Avión (Ourense). Tempada de Caza
2011/2012. Tel.: 629 448 644.
Véndense dous excelentes cans para a caza do xabaril. Unha cadela
facendo corda e solta e un macho
cazando a solta. Pódense probar.
Tel.: 661 076 041.
Véndese griffón vendeano de 5
anos de idade cazando raposo a toda proba. Vendoo porque agora
non vai ao xabaril. Tel.: 667 333 996
Véndense cachorros de beagle, pais
cazando coello. Tel.: 615 897 192.
VARIOS
Véndese silla de montar. Moi bo estado e precio. Tel.: 609 770 397.
Véndense coellos vivos. Desparasitados e vacunados. Con guía de
transporte. Precio 7 euros /unidade
Tel.: 608 052 223.
Accións de caza na zona norte de
Toledo. 1.000 ha. Perdiz abundante, coello, tordo, pomba e arcea.
Tel.: 659 462 315.

Documentos relacionados