O meu cole!

Transcripción

O meu cole!
9
CURSO 2012-2013
O meu cole!
1
2
INDICE REVISTA VAGALUME
1. O paso do tempo dos xoguetes
2. Os mellores libros infantís
3. Forno solar - Voz Natura
4. Con dentes de leite e xa con mechas
5. Grandes inventos galegos.
6. Sistemas de numeración na historia.
7. Recuncho literario:
-
O neno que vía co corazón
-
Titaneo Man
-
A historia de Ramón e María
8. Deportes: O gran éxito do voleibol
9. Radio escolar- entrevistas:
-
Teresa Grau contacontos
10. Galería fotográfica
-
Magosto
-
Compadres-comadres
-
Dia da paz
-
Carnavais
-
Os maios
-
Simulacro bombeiros
-
Excursións
3
Os xoguetes evolucionaron ao longo dos anos, dende os carriños
artesanais de madeira e a bonecas de trapo ata os modernos videoxogos de
hoxe. Nos seus primeiros anos, o xoguete era artesán e, en ocasións, eran
os nenos quen os facían. A revolución industrial, deu un xiro na
fabricación e na evolución da tecnoloxía que permitiu crear obxectos cada
vez máis parecidos aos reais para a distracción dos cativos. Un dos
xoguetes máis populares e arcaicos foi o “yo-yo” ao igual que o balero.
YO-YO
BALERO
Dende que existe o ser humano existe a motivación e a necesidade de
buscar distraccións e divertimentos. O xoguete é un instrumento de
instrución que axuda aos nenos a desenvolver o pensamento e a
creatividade. Os nenos da antiga Roma xa xogaban coa taba e na Idade
Media os rapaces divertíanse cos coches, pitos e
MARIQUITA
maracas para facer ruído, costume que dura ata os nosos
PÉREZ
días, elaborados con cortizas de froitos, madeira…
NENUCO
Xustamente con isto, hai que destacar na Antigüidade
SOLDADIÑOS
a utilización de dous xoguetes que practicamente
compartiron a súa historia coa do home: a pelota e a
boneca. Ambos naceron coa humanidade, situándose
entre os primeiros xoguetes da historia do home, xa
que se atoparon rexistros sobre eles dende épocas
antiquísimas. Outros dos xoguetes memorables foron os bonecos e
soldadiños. Os xoguetes foron evolucionando ata elaborar o primeiro
robot nos anos 50. Chamouse Robert e estaba inspirado na película
Tobor, o fantástico. Esta década foi a máis produtiva no que respecta á
evolución destes artefactos de uso infantil. A finais da mesma, naceron
dous xoguetes que marcarían unha verdadeira revolución e cuxos límites superaron a
industria do xoguete, creando unha industria paralela. Este dous xoguetes
foron Barbie e Lego. A historia de LEGO iniciouse dúas décadas antes, no
1932, nun pobo de Dinamarca. Con el, a unión de pequenos bloques daba
forma a construcións que pouco a pouco se foron perfeccionando.
En 1959 naceu BARBIE, e canda ela os ideais de moda da época: ben
delineada, pelo ondulado, corpo perfecto… Dende entón, a produción non
parou.
Elaborado por: Aarón,Gabriela, Inés. 6ºE.P.
4
A lectura é unha ferramenta extraordinaria de traballo intelectual, xa que pon en acción a
mente e axiliza a intelixencia. Ademais aumenta a nosa cultura, proporciona información,
coñecementos e esixe unha participación activa, unha actitude dinámica que transportará
ao lector a ser protagonista da súa propia lectura.
É preciso fomentar a nosa costume pola lectura día a día, xa que por medio desta,
accederemos a poser unha boa escritura, e por tanto, a expresa mellor as nosas ideas,
proxectos, pensamentos e argumentos á hora de manifestar as nosas inquietudes.
Despois de unha enquisa os contos gañadores son 3, ¡Comezamos polo
tanto co 3º deles!
3º Posto
O REI LEÓN
A historia de
Simba
cautiva
a
grandes
e
pequenos…
e
que dicir dos
divertidos
Timón e Pumba!
Un
conto
recomendable
para todos os
públicos.
Ilustración: Elton 4º
E.P.
5
2ºPosto
A
C
E
N
I
C
I
E
N
T
A
Este
conto,
fantástico
onde
a
cobra
un
relevante
ao
vida
da
maldade
valor
longo
nosa
protagonista
vencido
vese
pola
xustiza.
Príncipes,
fadas,
madrastras…
de
e n6 s o ñ o
pequenos
da
un
para
da
mundo
os
casa!
máis
Ilustración: Andreea Ilas 4º E.p.
Sabíades que o conto da
Cenicienta é un dos contos dos
Irmaos Grimm máis vendido? E
que tamén escribiron
“BLANCANIEVES Y LOS SIETE
ENANITOS”.
1º
Posto
O PRINCIPIÑO
Ilustración:
Andreea
Ilas 4º E.p.
Conto
de
Antoine
de
Saint-Exupéry
caracterizado
por
ser
diferente,
único,
inolvidable,
cheo
de
aventuras, reflexións e
vivenzas
excepcionais…
conto
que
marca
a
infancia dun neno/a. A
resposta
das
enquisas
era
clara;
“ as
súas
frases ” .
Para
todos
aqueles
que
non
o
l e r o 7n ,
aquí
lles
deixamos
una
pequeña
reseña das mesmas.
No cole tamén nos
No cole tamén nos gusta
O PRINCIPIÑO!
Os alumn@s de 4ºE.S.O. traballaron nuns
murais que adornan os corredores.
8
Cada mañá podemos contar con el. En cada posición aredor do globo terrestre, o sol
sae polo leste e ponse cada noite no oeste. Marca o ritmo máis fiable e familiar da vida das
persoas e isto ocorre dende que a terra se formou.
O sol e o principal productor de enerxía do noso planeta. Non somentes quentando
a terra e a auga senon tamén doutros xeitos máis indirectos. Cando o sol quenta as masas
de aire estas comenzan a moverse o que xenera enerxía eólica. Cando o sol quenta os
océanos, a auga evapórase e entra no ciclo da auga, despois chove e cae sobe a superficie
da terra alimentando os ríos e torrentes que poden xenerar enerxía.
A enerxía do sol, que ten millóns de anos, axúdanos hoxe en día como
combustibles fósiles. Durante moito tempo a enerxía do sol pasou a plantas e animais e
permaneceu neles durante toda a súa vida. Despois de que estos seres vivos morreran e
fosilizaran, pasados millóns de anos, os seus restos convértense en combustibles fósiles.
Nembargantes, estes combustibles están limitados polo seu consumo. O aspecto
positivo é que a enerxía do sol é renovable pois continuamente está radiando cara a terra. A
enerxía solar pode usarse para quentar unha casa, a auga sanitaria, mover un coche,…
Poderíase aproveitar a enerxía do sol para cociñar? A resposta é afirmativa. Un
forno solar sería a solución.
CONSTRUÍNDO UN FORNO SOLAR: COCIÑA DE DOBLE ÁNGULO (DATS)
Materiais e ferramentas: Cartón, papel de aluminio, cola blanca, cinta de
embalar, paos de madeira, regra, escuadra, cartabón, lápiz, cutter.
Comezamos a construcción da cociña solar. Fan o traballo en grupos os alumnos da
clase de tecnoloxía de 2º de ESO. Facemos doce copias do patrón base para construír a
cociña.
9
Unha vez feito as doce copias do patrón procedemos a ensamblalas construíndo
unha especie de forno parabólico.
10
Unha vez contruida a estrutura da cociña solar, procedemos a
cubrir o seu interior con papel aluminio. Faise así para que os raios do
sol se reflictan no interior da estrutura e converxan deste xeito no foco
da “parábola”.
GRAZAS
A ESTE FORNO E Ó PROXECTO DO PARQUE SOLAR
SOMOS GAÑADORES DO
1º PREMIO DA PROVINCIA DE LUGO
¡NORABOA!
11
Este artigo é un Extracto do artigo de ELISA SILIÓ publicado no xornal
EL PAÍS do día 10-V-2013
‘El espíritu consumista, la biología y el acceso a la Red adelantan la
adolescencia’
‘La precoz llegada de la pubertad no va pareja con una mayor madurez
intelectual’
Si matamos la infancia “produciremos frutos precoces que no
tendrán madurez ni gusto y que se pudrirán muy pronto”. Quien habla
es el filósofo francés Rousseau que ya a finales del XVIII no se
mostraba partidario de adelantar las etapas de la vida. En especial era
contrario a acortar la infancia. En su Emilio o la educación sostenía que
esta infancia había que vivirla con plenitud mediante el juego. Por eso,
exhortaba a los lectores a amarla y a “favorecer sus juegos”.
El caso es que hoy, los chicos —en
especial las chicas— de entre los 8 y los
12 años transitan una preadolescencia
temprana que los ingleses, tan amigos de
inventar categorías, llaman tweenies o
tweenagers (de la unión de teenagers,
adolescentes, con wee, pequeñitos). Las
niñas juegan con muñecas góticas, se
maquillan (sin salir de casa), posan en
las fotos como si fuesen actrices de Club
Disney, exigen un móvil o se desmayan
por Justin Bieber cuando a su edad sus
padres escuchaban a Enrique y Ana.
“Si la infancia nace con Rousseau, podríamos advertir que hoy en
día y con el afán de arrastrar a los niños al espíritu consumista,
materialista y egoísta, podríamos estar siendo responsables de la
muerte misma de este fenómeno cultural y evolutivo”, asegura Tomas
de Andrés Tripero. Este profesor de la facultad de Educación de la
Universidad Complutense considera que los adultos están permitiendo
que los niños “se coloquen a la misma altura”, ambicionando
económicamente lo mismo que los mayores y adquiriendo de manera
directa conocimientos y actitudes de adulto pese a no tener la madurez
imprescindible.
12
Un ejemplo son las charlas para la elección de centro al pasar de
primaria a secundaria. La decisión de que un niño acuda a un instituto u
otro, cuentan sorprendido un jefe de estudios, ya no recae en los
padres —que estudiaron donde quisieron los suyos— sino en los hijos, y
es a ellos a quienes se dirige la charla explicativa. “Les hemos dado el
derecho a elegir pero no les hemos enseñado a reflexionar sobre por
qué esto y no aquello”, lamenta el psicólogo Ángel Peralbo.
[…]
“Es verdad que hay un adelanto biológico, no hay más que verlo.
Pero no va acompañado de una mayor madurez. Estos niños no son
más responsables que los de antes. Casi diría que las anteriores
generaciones no estaban tan perdidas y eso que no tenían acceso a
tanta información”, opina Peralbo.
El profesional culpa de esta desorientación a sus familias. “A los
niños se les apunta a clase de todo, están muy preparados, pero no se
les forma en inteligencia emocional. En valores, en el esfuerzo. No
saben valerse por sí mismos y los padres están desbordados. La
sobreprotección es un tema manido pero es evidente”, añade.
A partir de los 13 años, las
chicas europeas doblan a los
chicos en casos de depresión y
ansiedad y a la hora de puntuar
su
autoestima,
según
la
Organización Mundial de la Salud
(OMS). “Todo parece indicar que,
en
buena
medida,
las
adolescentes están sometidas a
más
situaciones
de
estrés,
violencia, normas culturales y
carga
de
trabajo
que
los
varones”, sostiene Peralbo en su
libro de autoayuda De niñas a
malotas (La esfera de los libros).
“Los niños son cada vez
antes
adolescentes,
pero
también sus padres no quieren dejar de ser jóvenes. A los 50 siguen
considerándose, visten y se comportan como tales. De modo que la
adolescencia se alarga por arriba y por abajo”, señala el educador y
psicólogo Alfredo Hernando. Basta con darse una vuelta por algunas
tiendas de ropa interior para comprobar el furor que provoca entre las
mujeres de 40 la gatita animada Hello Kitty, que ya superó los 35.
13
“El problema no es cómo vistan, sino que no sean capaces de
asumir el papel de padre y actúen como amigos. Hemos pasado del
padre autoritario que siempre tenía razón, al extremo contrario”.
“Yo no creo que los niños hayan cambiado tanto. Somos nosotros,
los adultos, y la sociedad los que lo han hecho. Platón decía que
siempre nos quejábamos de la generación siguiente”, sostiene el
psicólogo clínico Mark Beyebach. “Los padres están menos presentes y
han delegado la educación en las pantallas, en los móviles. Los hijos
están superprotegidos: se les matricula en la universidad, se les busca
colegio mayor, traen la ropa a lavar… Viven una infancia con derechos
pero sin las obligaciones de los adultos”, opina el coautor de Cómo
crear hijos tiranos (Herder). “Pasan de que les preparen la mochila al
descontrol total”.
Beyebach considera que caemos en una trampa: “Tenemos un
recuerdo idealizado de nuestra niñez”. El eje del cambio está, en su
opinión, en el consumismo. “Hay muchas empresas con grandes
intereses en el mundo infantil que presionan para que el niño consuma.
Les crea frustración no tener móvil o iPad, saldo en el teléfono… La
comunión es el paradigma del consumismo. Las familias se endeudan y
eso no es aprendizaje”.
[…]
Los padres de estos niños nacieron en los años sesenta y en los
setenta y se criaron en un ambiente de creciente comodidad,
acostumbrándose a una abundancia no pasajera. Por ese motivo
mantienen una inclinación más consumista que la de sus padres y
abuelos: tienen menos conciencia de los precios, son menos hostiles a
la publicidad y les tientan más las rebajas y promociones. “El éxito es
tanto más sorprendente en cuanto la sobriedad, la austeridad, el
ascetismo, la renuncia y el desprendimiento han sido durante siglos
guía y norte de los famélicos españoles, y que basta solo con
remontarse unos pocos lustros para encontrar tales virtudes todavía
instaladas entre nosotros”, se lamentaba en 1975 el sociólogo Rafael
López Pintor en su libro Los españoles de los 70.
Desde entonces, el consumismo solo avanza. “Por eso somos el
país de Europa con más smartphones, cuando tenemos seis millones de
parados. Yo no hablaría de que tenemos una crisis de consumo sino de
un consumo de crisis. Nos hemos ajustado para seguir gastando”,
razona Luis Alonso, catedrático de Sociología en la Universidad
Autónoma de Madrid. Y en estas circunstancias los niños son marquistas
porque los padres lo son. “Piden a sus familias cosas de marca para ser
aceptados en el grupo. Hay una presión social que te empuja a
llevarlas. Si no tienes miedo de ser excluido y es lo peor que le puede
14
pasar. Tiene que haber un contrapeso ecologista o elitista muy grande
para que a los niños no les importe”, añade Alonso.
“Los niños finlandeses son menos marquistas que los españoles a
pesar de ser un país más rico. Han recibido, en la escuela y en casa,
educación del consumo responsable. Hay otros valores, se da más
importancia a lo público. En España llegamos tarde al consumo,
partiendo de capital social y cultural muy bajo y por eso no es
razonado”, prosigue Alonso. A
menos formación intelectual,
mayor es la obsesión por el
consumo. “No tienen otras
perspectivas
de
disfrute
cultural”.
[…]
“El 25% de los niños de
entre 8 y 12 años en España
tienen móvil. En el mundo
nacen al día tres veces más smartphones que bebés. En el mercado hay
disponibles ocho tabletas para el mercado infantil”, nos cuentan en el
pequeño documental La generación Play-móvil, de la revista Einnova de
la Universidad Complutense.
“No es que la adolescencia empiece pronto, es que los niños con
dos años están ya habituados a las nuevas tecnologías. El cerebro no
está adaptado para esos estímulos perceptivos y va a tener que
cambiar. ¿Cómo van a conducir de mayores solo a 120 si su sistema
nervioso se ha adaptado a la rapidez?”, anuncia De Andrés Tripero, que
incide en la experiencia de Silicon Valley, el paraíso de la informática.
“Allí, los ejecutivos no dan un ordenador y un móvil a sus hijos hasta
tarde. Porque lo que quieren es que desarrollen la estabilidad emocional
y se sociabilicen, y las tecnologías aíslan”.
[…]
El 78% de los chicos entre 14 y 19 años corren el riesgo de tener
comportamientos obsesivos en el futuro por su “obesidad digital”, según
15
un estudio de la Fundación Eroski presentado el pasado noviembre.
Existen ya casos diagnosticados de adolescentes internados en un
centro de salud mental para curarse su obsesión.
Sobre el poder de Internet
incide
también
Laia
Esqué,
editora del sello juvenil Molino.
“A través de Internet tienen
acceso al mundo entero y han
cambiado
la
forma
de
relacionarse con otros niños: el
chat, el móvil… Eso les hace
más autónomos, adultos”. Una
madurez que, sin embargo, en
opinión de Esqué, no tiene su
reflejo en el nivel intelectual de
sus
lecturas.
extranjeros
“Hay
infantiles
libros
o
juveniles que en España se catalogan para adultos porque se consideran
demasiado complejos. Ha pasado con El niño con el pijama a rayas o La
ladrona de libros”.
La psicoterapeuta Mónica Manrique, autora del blog “Padres en
apuros” piensa que “no existe una edad ideal para entrar en la
adolescencia. Lo que podemos hacer como padres es cuidar nuestra
relación con ellos, aceptarles como personas que están cambiando,
llevar de la mejor manera posible que se vayan distanciando de
nosotros y encajar con generosidad e inteligencia la influencia cada vez
mayor del grupo de iguales”.
[…]
¿Qué diría Rousseau?
16
O futbolín
ALEJANDRO CAMPOS
coñecido como Alejandro FINISTERRE
Foi inventado durante a Guerra Civil Española, onde lle xurdiu a idea deste modo: "Por
culpa de una bomba nazi, de las que lanzaron sobre Madrid. Quedé sepultado entre
cascotes, con heridas graves. Me llevaron a Valencia y luego al hospital de la Colonia
Puig de Montserrat. La mayoría de los que estaban allí eran mutilados de guerra. Yo
había jugado al fútbol--incluso perdí un diente de una patada--, pero me había quedado
cojo y envidiaba a los que podían jugar. También me gustaba el tenis de mesa. Así que
pensé: "¿Por qué no crear el fútbol de mesa?"
A CALCULADORA. XAIME MARIÑO
Nos depósitos da sede central de IBM en Nova York custódiase una estraña e antiga
máquina construída no 1978 e que resulta ser a primeira calculadora capaz de multiplicar
e dividir automaticamente. Forma, polo tanto, unha parte imprescindible na historia da
computación.
17
FREGONA
CHUPA CHUPS
AFIALAPIS
-
Fregona
SUBMARINO
GUITARRA
ESPAÑOLA
PORRÓN
18
CORDAS E MUESCAS
OS INCAS
A comezos do século XII, a civilización incaica que ocupaba os
territorios de Perú, Bolivia e Ecuador, levaba arquivos e unha
contabilidade moi precisa gracias a un dispositivo chamado quipu, un
sistema de cordas multicolores con nudos. O seu sistema era de base
decimal. Sobre unha corda colgante había varios puntos de referencia
a distintas alturas. Na referencia inferior facíanse tantos nós como fora
necesario para as unidades, na segunda para as deceas e así sucesivamente. Por exemplo,
en cordas blancas facíase o inventario do gando ovino, unha corda era para os borregos,
outra para os corderos, logo as ovellas, etc. Co mesmo criterio, nun manoxo de cordas
verdes facíase o inventario do gando bovino.
OS ROMANOS
O método más antigo e con máis testemuñas
universais para representar cantidades é o das muescas en
madeira ou óso. Por exemplo encontrouse un óso de lobo
de entre 30.000 e 20.000 anos de antigüedade con series regulares de grupos de cinco
como os dedos da man. Outro exemplo é o das tallas correspondentes a certos lugares dos
Alpes, de pastores que rexistraban o número de animais ao seu cargo con muescas en
cachos de madeira. As cifras romanas foron unha invención de pastores. Os grafismos que
hoxe cocemos non son as formas iniciais das cifras; naceron centos, tal vez miles de anos
antes que a civilización romana; son un vestixio da práctica ancestral da muesca. Servían
para recordar os números, tendo que recorrer aos ábacos de fichas para practicar o cálculo.
A numeración seguía o principio da suma, pero complicando o sistema ca regra da resta.
INVENCIÓN DAS CIFRAS
OS AZTECAS
En México, entre os séculos XIV e XVI da nosa era,
desenvolveuse a civilización azteca. Os aztecas crearon un sistema
de cifras que coñecemos a partir de manuscritos que os especialistas
chaman Codex. Neles os escribas expresaban por escrito os
resultados dos seus inventarios e o reconto dos tributos recollidos
polo imperio reproducindo cada cifra tantas veces como fora
necesario xunto aos pictogramas asociados. Esta numeración baséase no principio aditivo
según o cal o valor dunha representación obtense sumando os valores das cifras. Era una
numeración de base vixesimal (20).
19
OS EXIPCIOS
En Exipto, arredor de 3.000 anos a.C.
utilizaron unha numeración xeroglífica de base
decimal: posuían un xeroglífico especial para
indicar a unidade e cada unha das seis potencias
de 10 seguintes. Encontrouse unha maza que
contén certo número de datos e que pertenceu ao
rei Namer, nas que hai representacións do botín
en cabezas de gando e prisioneiros que se supoñía que o soberano trouxera das súas
expedicións. Para representar un número limitábanse a repetir cada cifra tantas veces como
fora necesario en orde dos valores decrecentes. A medida que transcurriu o tempo, o
debuxo dos xeroglíficos fórase facendo máis regular para facilitar a súa lectura.
INVENCIÓN DO CERO E DA POSICIÓN
OS MAIAS
Os sacerdotes e astrónomos maias descubriron o
principio de posición e inventaron o cero, concibindo a
numeración escrita para cálculos astronómicos e de tempo.
A unidade de base do sistema era o día, e comprendía un
ano aproximado de 360 días, organizados en meses de 20
días, ciclos de 20 anos e ciclos de 400 anos. Para representar
os períodos de tempo en número de días transcorridos facíano en orden dos valores
decrecentes de arriba cara abaixo. A data de erección dunha estela (pedra alta tallada), por
exemplo, incluía en cada posición tanto o número como o xeroglífico correspondente ao
día, mes, ano, ciclo de 20 anos ou de 400 anos. Cando deixaron de escribir os indicadores
das unidades de tempo, escribiron de xeito simplificado as datas, co cal tiveron un sistema
potencialmente aplicable a calquera tipo de cálculo. Pero este sistema tiña unha
irregularidade na terceira unidade de tempo: en lugar de indicar nesa posición os múltiplos
de 20 x 20 = 400, só expresaban os de 18 x 20 = 360.
OS BABILONIOS
O principio de posición que hoxe parécenos tan
sinxelo –o que indica que as cifras posúan diferente
valor segundo o lugar que ocupen no número
respecto do resto– foi descuberto por primeira vez a
comezos do segundo milenio a.C. polos matemáticos
e astrónomos de Babilonia. Eles utilizaban un
sistema de numeración de base sesaxesimal (o que
quere dicir que 60 unidades dun orden equivalen a 1 do orden seguinte) con dúas cifras,
cravo e espiga, que permitían representar en forma aditiva os números ata 59. A partir dese
número, a escritura era posicional.
Carla, Isabel, María (1º E.S.O.)
20
Recuncho
Literario
Nesta sección da revista; o recuncho literario, onde os
nosos alumnos e alumnas escriben un cachiño do seu
pensar e do seu ser.
Quen sabe se dentro duns anos son un Shakespeare…
21
Andrés era un neno normal e corrente. Escoitaba a seus pais, era
educado coa xente… os pais estaban orgullosos del. Pero non todo era
un conto na vida de Andrés. Aínda que tiña todo e seus pais o querían,
el non estab feliz. A causa? Andrés estaba cego. Xa ó nacer, os médicos
informaron aos pais de que nunca se curaría. Pero aínda así, el
intentaba ser positivo. Imaxinaba un mundo cheo de cores, ainda que
non sabía cales eran. Intentábao imaxinar… pero non podía.
Un día, paseaba pola rúa co seu can guia e un home duns 94 anos
parouno. O neno sen saber o que pasaba intentou dar un paso adiante.
O home volveuno parar e díxolle:
-
Fillo, enténdote. Eu pasei polo mesmo que pasache ti.
-
Pero quen é vostede?
-
Iso non importa. O que importa agora é que me escoites ben. Non
fagas caso á xente que te insulta, non chores por algo que non é
verdade, non xulgues á xente sen saber a sua situación e si estás
cego non pasa nada; todo o que pasa ao teu redor, podelo ver co
teu corazón.
-
Andrés quedar calado uns segundos e despois dixo:
-
Pero, como podo ver co corazón? Iso é imposible.
-
Nada é imposible, fillo. Si o queres de verdade, conseguiralo. Fai o
ben á xente, non insultes, escoita todos os días a teus pais, e o
mais importante, sé feliz. Se fas estas catro cousas todos os días,
Deus perdoarache e poderás ver.
Ao dia seguinte, Andrés intentou facer todas estas cousas. Pero, non
lles atopaba xeito. Non entendía por qué aquel home misterioso, que
non coñecía de nada, lle dixera todas esas cousas. Pero aínda así, fíxoo
22
todos os días durante catros e longos anos ata que, nun momento
dado, Andrés espertou e … podía ver! Seus pais estaban confundidos,
xa que os médicos dixéranlles que nunca se ía recuperar. Andrés non o
podía crer. Por fin podía ver as formas, cores… Despois de festexalo,
Andrés foise á casa daquel home misterioso a darlle as grazas por todo
o que lle dixo. Pero ao entrar pola porta, o home estaba deitado na
cama. Entón Andrés preguntoulle:
-
Estás ben? Que che pasa?
-
Fillo, eu xa vou vello… ao fin e ó cabo, todos temos que morrer
algunha vez. Vexo que agora podes ver grazas a que fixeche todo
o que che dixen. Nunca deixes de facelo! Agora faime un favor.
-
Si, claro, calquera cousa que vostede me pida.
-
Desfruta de toda a vida que che queda por diante, agora que xa
podes ver. E quero que transmitas a mensaxe que eu che dixen
aquel día, a tódalas persoas que están sufrindo o mesmo que
sufriche ti, faralo por min?
-
Si, fareino. – Adeús fillo. Respondeu o home misterioso.
-
Despois daquela conversa, o home morreu. Andrés quedou
chorando he pensado naquel home. Desde aquel día Andrés
sempre cumpría o prometido. Cada vez que vía un neno triste,
discapacitado, chorando por algo… dicíalle as mesmas palabras
que lle dixo a el o home misterioso.
Relato escrito por Marcela Georgina Voicu (1º ESO)
23
Era un día normal nunha estación de trens. Estaba coa miña
familia, pero un tren ía pola nosa vía e íamos chocar.
Eu levanteime, abrín a porta e saín do tren, púxenme no medio
dos trens e coas miñas propias mans freeino. Logo todos os
pasaxeiros, incluída a xente do anden, dixéronme; ¿Estás ben?
Eu contestei: ¡Si!
Chamaron a unha ambulancia e alguén mandou a nova por
Internet, Facebook, Twitter… viñeron periodistas de todo o
mundo para sacarme unha foto e entrevistarnos. Dende entonces
son Titaneo man, desenvolvín unha forza, rapidez e intelixencia
incrible para ser só un neno de 9 años.
Seino, non o esperabades, pois sigo, despois do acontecido
fíxenme un superdotado pero con 22 anos dinme conta que faltan
malvados e viaxei en avión por todo España ata coñecer a Move
Man.
Desfacía coches, trens, barcos… a ultima pelexa foi nun
Transatlántico; meteuse na cuberta do barco, pregunteille á
tripulación se o viran, pero dixéronme: No, síntoo, non o vimos.
Pero descubrino polos berros, atopeino na cuberta, loitamos,
tropezamos… entonces saltamos e caemos nun camarote e coa
miña forza ateino cunha barra de ferro.
Ao final metérono nunha cela especial, en fin, esta é a miña
historia, a historia de Titaneo Man.
Relato escrito por Santiago (4º E.P.)
24
Unha das actividades propostas este ano no colexio, foi o
RECICLAXE, no que os nenos/as de 2º E.P. aproveitaron coa
axuda da súa titora para facer un conto moi divertido.
Esperamos que vos agrade!
25
26
27
28
O equipo alevín da nosa Fundación Educativa Torre de Lemos fixo
un excelente traballo no que a resultados se refire. No seu primeiro ano
participando na liga do deporte escolar foron quen de clasifiacarse para
o campeonato provincial de voleibol e amosando una inmensa melloría
dende o comezo do curso ata a actualidade.
Poderíamos destacar a responsabilidade e tenacidade coma os
grandes pilares nos que se fundamentou o seu éxito, xa que todas as
súas integrandes acudiron a todos e cada un dos adestramentos ao
longo do ano.
Mención aparte merécena tamén as súas adestradoras, Iria e Luisa,
por ser as guías perfectas deste longo proceso de aprendizaxe.
Imaxe do equipo alevín que acudiu ao campeonato provincial
29
INÉS E ENMA, O PROGRESO E A CONTINUIDADE
Inés cambia de categoría o vindeiro curso, mentres que Enma
seguirá no equipo alevín co obxectivo de, polo menos, conseguir os
mesmos resultados acadados este ano. As dúas, prestáronse para unha
entrevista.
Por que decidíchedes comezar a xogar ao voleibol?
Inés: porque me parece un deporte moi divertido e pareceume
moi atractivo cando o vin pola televisión.
Enma: porque me parece un deporte moi interesante e porque
xogan todas as miñas compañeiras de clase.
Que é o que máis che gusta deste deporte?
I: que é un deporte de equipo e que se precisa a colaboración de
todos para conseguir os tantos.
E: que ao mesmo tempo que fago deporte, pásoo ben e podo estar
coas miñas amigas.
Quen consideras ti a mellor xogadora do equipo?
I: Claudia.
E: Claudia.
30
E, quen creedes que foi a xogadora que máis progresou este
ano?
I: Valeria e Valentina
E: Sofía
Que valoración fas dos resultados obtidos esta tempada?
I: Mo ibo porque conseguimos quedar en segundo posto en
Monforte e clasificarnos para o provincial.
E: O mesmo que a miña compañeira, tendo en conta que é o noso
primeiro ano competindo.
Cales son as túas expectativas para a vindeira tempada?
I: O máis importante, seguir mellorando.
E: Gañar a liga de Monforte.
Moitas grazas pola vosa colaboración!
31
Este ano contamos no noso colexio coa presenza de
TERESA GRAU
Como una conta contos excepcional, marabillada coa súa
profesión e coa que tivemos o privilexio de traballar os
mestres grazas a unas clases máxicas. Aquí vos deixamos
uns momentos fantásticos!
“De dobraxe de radio a conta contos”
-Qué sentes ao cautivar aos nenos coas túas historias?
“Me siento feliz viendo las miradas de los niños”
-
Onde se remonta a túa paixón de ser conta contos?
“A mis hijos, gracias a ellos me di cuenta que quería expresar. Un día todos
propusimos ideas nuevas en la fiesta de un pueblo donde yo veraneaba, allí
fue donde empecé, sentí que eso era lo que quería hacer”
-
Cantos anos levas como conta contos?
“15 o 16 años no los he contado”
32
-
A partir de que idade cres que os nenos entenden a mensaxe dos
contos?
“Desde los 3 años. A mí me gusta mucho la cultura de los indios de Norte
América y le pregunté una vez a un hombre que conoce mucho sobre los
indios si ellos tenían cuentos para niños y para mayores, me respondió que no
que los indios tenían el mismo cuento para todos y que cada uno entiende
desde donde está”.
-
A qué te refires cando dis que os contos ensinan a curar e
encima están ricos?
“Porque yo conté en los hospitales cuentos a niños muy enfermos, a sus
madres y padres… llevo ya 8 años y tienen cara de tristeza, enfermedad… y
cuando termino, la sala cambia… alegría, vitalidad… ayuda”.
-
Sabemos que a paisaxe galega che apaixona, cómo definirías a
Galicia en xeral?
“No sé, no conozco, llevo dos años viviendo solo, pero me siento una
privilegiada por la mañana, cuando me despierto y veo lo que me rodea,
siento que tenéis un paraíso aquí, quizás no os deis cuenta todavía, pero
tenéis un paraíso, porque los árboles, simplemente los árboles son nuestros
grandes maestros, aunque no lo sepamos… y aquí hay muchos, muchos
bosques. El gallego es una persona generosa, o eso es lo que estoy sintiendo,
distinta, pudorosa y después tiene como algo muy nostálgico”.
-
Cal é o teu conto favorito?
“Lo de los cuentos es divertidísimo porque no tienes por qué tener un cuento
favorito, sino que depende de la época de tu vida. Hay cuentos que le llaman a
cada uno en cada momento, y eso va cambiando”.
-
Qué libro lle recomendaría ao alumnado do noso colexio Torre de
Lemos?
“Historias y cuentos del mundo para que lean, sobre todo el mundo, no uno
solo, sino una recopilación de ellos”.
E qué dicir das clases aos
Mestres?
Aquí deixamos una foto!
33
Excursións, festivais, actuacións,
premios… podedes ver a vida do noso
colexio.
Esperemos que vos guste!
34
CARNAVAIS
35
COMPADRES E COMADRES
Gañadores do 2º premio!!
OS MAIOS
36
CONTACONTOS
DIA DA PAZ
O MAGOSTO
37
SIMULACRO BOMBEIROS
EXCURSIÓNS E SAIDAS EDUCATIVAS
38
Non queriamos deixar de agradecer este ano a todos aqueles
alumnos e alumnas De 1º E.S.O. así coma do alumnado de
4º, 5º e 6º de E.P. Os cales contribuíron a facer artigos,
ilustracións.. desta nova edición da revista Vagalume.
Este mérito é de todo o colexio, sobre todo dos que fan
posibles que cada ano exista unha edición máis de revista; os
alumn@s.
Non debemos esquecernos de todos os profesores que
colaboraron nela aportando artigos, imaxes …
Grazas un ano máis!
Esperamos que vos agradase, xa que non é máis que un retal
do gran traxe que é o noso colexio.
39
40
Sto Domingo s/n, Monforte de Lemos, Lugo
Tfno. 982 400 350, Fax 982 401 516
E-mail; [email protected]
Web; www.fundaciontorredelemos.es