Ficha - CGAC
Transcripción
Ficha - CGAC
44 CINE NO CGAC CANDO TIBURÓN DEVOROU O CINEMA ASCENSO E CAÍDA DO NOVO HOLLYWOOD PUZZLE OF A DOWNFALL CHILD Estados Unidos | 1970 | 105 min | Drama DIRECTOR Jerry Schatzberg GUIÓN Carole Eastman MÚSICA Michael Small FOTOGRAFÍA Adam Holender INTÉRPRETES Faye Dunaway, Barry Primus, Viveca Lindfors, Barry Morse, Roy Scheider, Ruth Jackson. SINOPSE Lou Andreas Sand, unha modelo famosa noutros tempos, rememora o seu pasado: os seus intentos de ter que Schatzberg se introduce nestas fonduras é nin máis nin menos ca Faye Dunaway na cume éxito no mundo da moda neoiorquina, os seus días laborais do seu esplendor. É complexo explicar o que Dunaway significou na educación sentimental da esgotadores, o seu romance co publicista Mark, a súa xeración que chegou a vela en pantalla grande en Chinatown ou Network, que son as súas amizade co fotógrafo Aaron e o seu descenso cara á ruína. — Hollywood, co seu sombreiro Derby e o pompón pistoleiro. Cando agora repasamos a súa Hai dous nomes que converten a película desta tarde nunha das máis singulares celebracións do que tivo de fugacidade fermosa —e dúas películas de cúspide e crepúsculo áureo. Porque Dunaway foi tamén unha súbita aparición erixida xa na súa segunda película, Bonnie and Clyde, en musa do novo finalmente ferida de morte— a eclosión de filmografía produce vertixe a magnitude que a súa estrela alcanzou con apenas cinco ou seis traballos memorables. Idolatrada tanto pola Nouvelle Vague como polo Hollywood clásico de desencadeada beleza e lucidez do cine norteamericano dos setenta. Otto Preminger ou Elia Kazan, sensibilizada como pináculo do cool xunto a Steve McQueen Primeiro, Jerry Schatzberg: é como un lóstrego sobre a auga de apenas cinco películas, nin unha e os muíños da lembranza de El caso Thomas Crown, todo en Faye Dunaway era tan soa delas estreada puntualmente en España! Catro das cinco non pasaron as tragadeiras da xenuinamente intenso, e tan sublime, que non podía estenderse no tempo. espiñenta censura franquista. E a que si se viu nas nosas salas, The seduction of Joe Tynan, chegou De feito, o seu insólito esplendor, iniciado en 1968, comeza a apagarse en 1976, xusto tarde, rebautizada a súa esquinada visión da política e a súa fontanería como Escalada al poder. despois do Óscar que obtén cunha das obras mestras absolutas de Sidney Lumet, Network. Iso explica que, un autor que foi o neno coidado de Cannes na década dos setenta por enriba Por iso é que hai en Puzzle of a downfall child, que é de 1970, unha rompedora aproximación de Coppola ou Scorsese, apenas tivese repercusión no noso país. Schatzberg gañou a Palma visionaria á verdade dunha estrela xa intuída como moi inminente xoguete roto. E esa de Ouro por Scarecrow (1973), estreada en España directamente en TVE, e dous anos antes alquimia tan inquietante como irrepetible fai que unha actriz que aínda non chegara aos trinta un premio de interpretación para Kitty Wynn por Pánico en Needle Park, que poderán ver pareza invocar non xa o seu pasado, senón ler o seu porvir nas entrañas do ganso desta neste mesmo ciclo a vindeira semana. A triloxía de películas que completa a relevancia delicada pantalla rota coa que Jerry Schatzberg nola ispe e nos traza a liña da súa vida, extraordinaria do director é a súa opera prima, Puzzle of a downfall child, coa que gañou un cando do que a película fala en realidade é dunha mirada cara atrás, dese muíño das notable prestixio crítico en 1970. lembranzas que musicou Michel Legrand. É este un deses bailes de cineasta debutante que anuncia unha madurez incrible. Porque este A Faye Dunaway, neste anticipo perturbador do seu propio mito que, visto hoxe, devén psicodrama que analiza en flash-back o pasado en sombras dunha muller que foi top model asombrosa obra premonitoria, danlle réplica Viveca Lindfors ou Roy Scheider, un contraforte e que vive unha temperá e angustiada decadencia, bebe de Casavettes e de Bergman, pero masculino do novo Hollywood. Pero son só espellos onde Schatzberg confronta este posúe unha forma persoalísima. A súa indagación na ferida do tempo é dunha sutileza psicodrama austero e sabio. En España, para terminar de non entender nada, viuse en salas psicolóxica fascinante, en tempos nos que reinaba a escola lacaniana. E a actriz-medium coa das de arte e ensaio co estúpido título de Confesiones de una modelo. José Luis Losa SINOPSIS Lou Andreas Sand, una modelo famosa en otros tiempos, rememora su pasado: sus intentos de tener éxito en el mundo de la moda neoyorquina, sus días laborales agotadores, su romance con el publicista Mark, su amistad con el fotógrafo Aaron y su descenso hacia la ruina. — Hay dos nombres que convierten la película de esta tarde en una de las más singulares celebraciones de lo que tuvo de fugacidad hermosa -y finalmente herida de muerte- la eclosión de desencadenada belleza y lucidez del cine norteamericano de los 70. Primero, Jerry Schatzberg: es como un relámpago sobre el agua de apenas cinco películas, ¡ni una sola de ellas estrenada puntualmente en España¡ Cuatro de las cinco no pasaron las tragaderas de la espinosa censura franquista. Y la que sí se vio en nuestras salas, The Seduction of Joe Tynan, llegó tarde, rebautizada su esquinada visión de la política y su fontanería como Escalada al poder. Eso explica que un autor que fue el niño mimado de Cannes en la década de los 70, por encima de Coppola o Scorsese, apenas tuviese repercusión en nuestro país. Schatzberg ganó la Palma de Oro por Scarecrow (1973), estrenada en España directamente en TVE, y dos años con la que Schatzberg se adentra en estas honduras es ni más ni menos que Faye Dunaway en antes un premio de interpretacion para Kitty Wynn por Pánico en Needle Park, que podrán ver la cima de su esplendor. Es complejo explicar lo que Dunaway significó en la educación en este mismo ciclo la semana próxima. La trilogía de películas que completa la relevancia sentimental de la generación que llegó a verla en pantalla grande en Chinatown o Network, extraordinaria del director es su opera prima, Puzzle of a Downfall Child, con la que se ganó que son sus dos películas de cúspide y crepúsculo áureo. Porque Dunaway fue también una un notable prestigio crítico en 1970. súbita aparición erigida ya en su segunda película, Bonnie and Clyde en musa del Nuevo Es éste uno de esos bailes de cineasta debutante que anuncia una madurez apabullante. Porque Hollywood, con su sombrero Derby y el pompón pistolero. Cuando ahora repasamos su este psicodrama que analiza en flash-back el pasado en sombras de una mujer que fue top filmografía produce vértigo la magnitud que su estrella alcanzó con apenas cinco o seis trabajos model y que vive una temprana y angustiada decadencia, bebe de Casavettes y de Bergman memorables. Idolatrada tanto por la Nouvelle Vague como por el Hollywood clásico de Otto pero posee una horma personalísima. Su indagación en la herida del tiempo es de una sutileza Preminger o Elia Kazan, sensibilizada como pináculo de lo cool junto a Steve McQueen y los psicológica fascinante, en tiempos en los que reinaba la escuela lacaniana. Y la actriz-medium molinos del recuerdo de El caso Thomas Crown, todo en Faye Dunaway era tan genuinamente intenso, y tan sublime, que no podía extenderse en el tiempo. De hecho, su insólito esplendor, iniciado en 1968, comienza a apagarse en 1976, justo después del Óscar que obtiene con una de las obras maestras absolutas de Sidney Lumet, Network. Por eso es que hay en Puzzle of a Downfall Child, que es de 1970, una desgarradora aproximación visionaria a la verdad de una estrella ya intuida como muy inminente juguete roto. Y esa alquimia tan inquietante como irrepetible hace que una actriz que aún no había llegado a los treinta parezca invocar no ya su pasado, sino leer su porvenir en las entrañas de la oca de esta delicada pantalla rota con la que Jerry Schatzberg nos la desnuda y nos traza la línea de su vida, cuando de lo que la película habla en realidad es de una mirada hacia atrás, de ese molino de los recuerdos que musicó Michel Legrand. A Faye Dunaway, en este anticipo perturbador de su propio mito que, visto hoy, deviene asombrosa obra premonitoria, le dan réplica Viveca Lindfors o Roy Scheider, un contrafuerte masculino del nuevo Hollywood. Pero son sólo espejos donde Schatzberg confronta este psicodrama austero y sabio. En España, para terminar de no entender nada, se vio en salas de las de arte y ensayo con el estúpido título de Confesiones de una modelo. José Luis Losa