Ficha - CGAC

Transcripción

Ficha - CGAC
44
CINE NO CGAC
CANDO TIBURÓN DEVOROU O CINEMA
ASCENSO E CAÍDA DO NOVO HOLLYWOOD
PUZZLE OF
A DOWNFALL CHILD
Estados Unidos | 1970 | 105 min | Drama
DIRECTOR Jerry Schatzberg
GUIÓN Carole Eastman
MÚSICA Michael Small
FOTOGRAFÍA Adam Holender
INTÉRPRETES Faye Dunaway, Barry Primus, Viveca
Lindfors, Barry Morse, Roy Scheider, Ruth Jackson.
SINOPSE Lou Andreas Sand, unha modelo famosa noutros
tempos, rememora o seu pasado: os seus intentos de ter
que Schatzberg se introduce nestas fonduras é nin máis nin menos ca Faye Dunaway na cume
éxito no mundo da moda neoiorquina, os seus días laborais
do seu esplendor. É complexo explicar o que Dunaway significou na educación sentimental da
esgotadores, o seu romance co publicista Mark, a súa
xeración que chegou a vela en pantalla grande en Chinatown ou Network, que son as súas
amizade co fotógrafo Aaron e o seu descenso cara á ruína.
—
Hollywood, co seu sombreiro Derby e o pompón pistoleiro. Cando agora repasamos a súa
Hai dous nomes que converten a película desta tarde nunha das máis singulares celebracións
do que tivo de fugacidade fermosa —e
dúas películas de cúspide e crepúsculo áureo. Porque Dunaway foi tamén unha súbita
aparición erixida xa na súa segunda película, Bonnie and Clyde, en musa do novo
finalmente ferida de morte— a eclosión de
filmografía produce vertixe a magnitude que a súa estrela alcanzou con apenas cinco ou seis
traballos memorables. Idolatrada tanto pola Nouvelle Vague como polo Hollywood clásico de
desencadeada beleza e lucidez do cine norteamericano dos setenta.
Otto Preminger ou Elia Kazan, sensibilizada como pináculo do cool xunto a Steve McQueen
Primeiro, Jerry Schatzberg: é como un lóstrego sobre a auga de apenas cinco películas, nin unha
e os muíños da lembranza de El caso Thomas Crown, todo en Faye Dunaway era tan
soa delas estreada puntualmente en España! Catro das cinco non pasaron as tragadeiras da
xenuinamente intenso, e tan sublime, que non podía estenderse no tempo.
espiñenta censura franquista. E a que si se viu nas nosas salas, The seduction of Joe Tynan, chegou
De feito, o seu insólito esplendor, iniciado en 1968, comeza a apagarse en 1976, xusto
tarde, rebautizada a súa esquinada visión da política e a súa fontanería como Escalada al poder.
despois do Óscar que obtén cunha das obras mestras absolutas de Sidney Lumet, Network.
Iso explica que, un autor que foi o neno coidado de Cannes na década dos setenta por enriba
Por iso é que hai en Puzzle of a downfall child, que é de 1970, unha rompedora aproximación
de Coppola ou Scorsese, apenas tivese repercusión no noso país. Schatzberg gañou a Palma
visionaria á verdade dunha estrela xa intuída como moi inminente xoguete roto. E esa
de Ouro por Scarecrow (1973), estreada en España directamente en TVE, e dous anos antes
alquimia tan inquietante como irrepetible fai que unha actriz que aínda non chegara aos trinta
un premio de interpretación para Kitty Wynn por Pánico en Needle Park, que poderán ver
pareza invocar non xa o seu pasado, senón ler o seu porvir nas entrañas do ganso desta
neste mesmo ciclo a vindeira semana. A triloxía de películas que completa a relevancia
delicada pantalla rota coa que Jerry Schatzberg nola ispe e nos traza a liña da súa vida,
extraordinaria do director é a súa opera prima, Puzzle of a downfall child, coa que gañou un
cando do que a película fala en realidade é dunha mirada cara atrás, dese muíño das
notable prestixio crítico en 1970.
lembranzas que musicou Michel Legrand.
É este un deses bailes de cineasta debutante que anuncia unha madurez incrible. Porque este
A Faye Dunaway, neste anticipo perturbador do seu propio mito que, visto hoxe, devén
psicodrama que analiza en flash-back o pasado en sombras dunha muller que foi top model
asombrosa obra premonitoria, danlle réplica Viveca Lindfors ou Roy Scheider, un contraforte
e que vive unha temperá e angustiada decadencia, bebe de Casavettes e de Bergman, pero
masculino do novo Hollywood. Pero son só espellos onde Schatzberg confronta este
posúe unha forma persoalísima. A súa indagación na ferida do tempo é dunha sutileza
psicodrama austero e sabio. En España, para terminar de non entender nada, viuse en salas
psicolóxica fascinante, en tempos nos que reinaba a escola lacaniana. E a actriz-medium coa
das de arte e ensaio co estúpido título de Confesiones de una modelo.
José Luis Losa
SINOPSIS Lou Andreas Sand, una modelo famosa en otros tiempos, rememora su pasado: sus
intentos de tener éxito en el mundo de la moda neoyorquina, sus días laborales agotadores, su
romance con el publicista Mark, su amistad con el fotógrafo Aaron y su descenso hacia la ruina.
—
Hay dos nombres que convierten la película de esta tarde en una de las más singulares
celebraciones de lo que tuvo de fugacidad hermosa -y finalmente herida de muerte- la eclosión
de desencadenada belleza y lucidez del cine norteamericano de los 70.
Primero, Jerry Schatzberg: es como un relámpago sobre el agua de apenas cinco películas, ¡ni
una sola de ellas estrenada puntualmente en España¡ Cuatro de las cinco no pasaron las
tragaderas de la espinosa censura franquista. Y la que sí se vio en nuestras salas, The Seduction
of Joe Tynan, llegó tarde, rebautizada su esquinada visión de la política y su fontanería como
Escalada al poder.
Eso explica que un autor que fue el niño mimado de Cannes en la década de los 70, por
encima de Coppola o Scorsese, apenas tuviese repercusión en nuestro país. Schatzberg ganó
la Palma de Oro por Scarecrow (1973), estrenada en España directamente en TVE, y dos años
con la que Schatzberg se adentra en estas honduras es ni más ni menos que Faye Dunaway en
antes un premio de interpretacion para Kitty Wynn por Pánico en Needle Park, que podrán ver
la cima de su esplendor. Es complejo explicar lo que Dunaway significó en la educación
en este mismo ciclo la semana próxima. La trilogía de películas que completa la relevancia
sentimental de la generación que llegó a verla en pantalla grande en Chinatown o Network,
extraordinaria del director es su opera prima, Puzzle of a Downfall Child, con la que se ganó
que son sus dos películas de cúspide y crepúsculo áureo. Porque Dunaway fue también una
un notable prestigio crítico en 1970.
súbita aparición erigida ya en su segunda película, Bonnie and Clyde en musa del Nuevo
Es éste uno de esos bailes de cineasta debutante que anuncia una madurez apabullante. Porque
Hollywood, con su sombrero Derby y el pompón pistolero. Cuando ahora repasamos su
este psicodrama que analiza en flash-back el pasado en sombras de una mujer que fue top
filmografía produce vértigo la magnitud que su estrella alcanzó con apenas cinco o seis trabajos
model y que vive una temprana y angustiada decadencia, bebe de Casavettes y de Bergman
memorables. Idolatrada tanto por la Nouvelle Vague como por el Hollywood clásico de Otto
pero posee una horma personalísima. Su indagación en la herida del tiempo es de una sutileza
Preminger o Elia Kazan, sensibilizada como pináculo de lo cool junto a Steve McQueen y los
psicológica fascinante, en tiempos en los que reinaba la escuela lacaniana. Y la actriz-medium
molinos del recuerdo de El caso Thomas Crown, todo en Faye Dunaway era tan genuinamente
intenso, y tan sublime, que no podía extenderse en el tiempo.
De hecho, su insólito esplendor, iniciado en 1968, comienza a apagarse en 1976, justo después
del Óscar que obtiene con una de las obras maestras absolutas de Sidney Lumet, Network.
Por eso es que hay en Puzzle of a Downfall Child, que es de 1970, una desgarradora
aproximación visionaria a la verdad de una estrella ya intuida como muy inminente juguete roto.
Y esa alquimia tan inquietante como irrepetible hace que una actriz que aún no había llegado
a los treinta parezca invocar no ya su pasado, sino leer su porvenir en las entrañas de la oca
de esta delicada pantalla rota con la que Jerry Schatzberg nos la desnuda y nos traza la línea
de su vida, cuando de lo que la película habla en realidad es de una mirada hacia atrás, de
ese molino de los recuerdos que musicó Michel Legrand.
A Faye Dunaway, en este anticipo perturbador de su propio mito que, visto hoy, deviene
asombrosa obra premonitoria, le dan réplica Viveca Lindfors o Roy Scheider, un contrafuerte
masculino del nuevo Hollywood. Pero son sólo espejos donde Schatzberg confronta este
psicodrama austero y sabio. En España, para terminar de no entender nada, se vio en salas de
las de arte y ensayo con el estúpido título de Confesiones de una modelo.
José Luis Losa

Documentos relacionados