He creado unos personajes esperanzados
Transcripción
He creado unos personajes esperanzados
SUPLEMENTO DOMINICAL Diario de Ferrol 20 de octubre de 2013 “He creado unos personajes esperanzados” El drama del “Capitán Phillips” y la animación de “Turbo”, estrenos destacados de la semana MÚSICA Clara Sánchez e Ángeles González-Sinde, gañadora e finalista do Premio Planeta 2013 CINE LIBROS MARTA RIVERA DE LA CRUZ PRESENTA SU ÚLTIMA OBRA, “LA BODA DE KATE”, DONDE SUS PROTAGONISTAS VIVEN LA VIDA COMO UN DÍA MÁS, NO COMO UN DÍA MENOS, Y EN LA QUE REIVINDICA EL PAPEL FUNDAMENTAL DE LAS LIBRERÍAS Y ADVIERTE DE QUE SE ESTÁ PERMITIENDO SU DESTRUCCIÓN. El Coliseo de A Coruña alberga en noviembre la tercera edición del festival Finisterrae Nordesía Año XIV / Número 799 Nordesía Fátima 28 Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 XULIO VALCÁRCEL [email protected] PROFETIZOUSE QUE UN SINAL APARECIDO NO CEO NOCTURNO ANUNCIARÍA A INMINENCIA DUNHA GRAN GUERRA páxinaLiteraria N a primavera de 1916 tres pegureiros analfabetos, Lucía dos Santos, de dez anos, Francisco e Xacinta Marto, de nove e seis respectivamente, afirmaron que mentres gardaban as ovellas se lles aparecera un anxo na cova do Cabeço. O “anxo da paz” ensinoulles pregarias destinadas á conversión dos pecadores ao tempo que os incitaba ao sacrifizo e á adoración de Deus na Eucaristía. O que estaba a facer o anxo, como noutros casos de aparicións marianas, era preparar aos nenos para as posteriores visitas da Virxe que, segundo o seu testemuño, tiveron lugar entre o 13 de maio e o 17 de outubro de 1917. Levitando a carón dunha enciñeira viu Lucía a unha muller refulxente, vestida cun mantelo branco e cun rosario nas mans. A dona en cuestión indicoulle que debían volver a aquel lugar, Cova de Iría, preto de Fátima (Portugal), na mesma data e á mesma hora durante cinco meses seguidos. Dominados polo lóxico abraio, regresaron os pastores ao pobo e propagaron a nova, matizando Francisco que el non escoitaba nin falaba coa “señora”, que só a vía. Nos meses seguintes de xuño e xullo repetíronse as aparicións, coa inquietante advertencia por parte da Virxe da pronta morte dos irmáns Francisco e Xacinta, algo que realmente aconteceu, nun prazo de tres anos. Ademais de exhortalos ao arrepentemento e á oración, tamén se lles transmitiron unha serie de mensaxes referidas a futuras guerras e calamidades varias. Como era esperable, as aparicións provocaron unha forte convulsión na mente e no ánimo dos cativos, que se entregaron a unha vida de beatitude e sacrifizo con fraxelos, cordaxes e disciplinas mortificantes. Dos tres videntes, Lucía dos Santos era a interlocutora de confianza da visitante celestial. Contou Lucía –que habería de profesar de monxa e botar moitos anos nun convento de Tui– que o 13 de xullo foilles confiado con gran reserva e misterio o “secreto de Fátima”, mensaxe apocalíptica que intrigaría á opinión pública durante décadas e que sería finalmente desvelada polo Papa Xoán Paulo II no 2000. O secreto era tan controvertido e había tanto interese en xogo que as autoridades de Vilanova de Ourem retiveron e castigaron aos nenos para facerlles falar e coñecer o seu contido. A fama das aparicións correu como a pólvora. Milleiros de persoas achegábanse ao lugar onde se rezaba o rosario e onde se erguería unha primitiva capeliña, xerme do santuario actual (un santuario que Ilustración de Xabier Garo. no ano 2011 recibiu máis de sete millóns de peregrinos). A derradeira aparición tería lugar o 13 de outubro dese mesmo ano, 1917, data do famoso milagre do sol, presenzado por unha inxente multitude na que non faltaban incrédulos. O ateo Avelino de Almeida, escribía no “Século”: “Ante os admirados ollos deste povo, que na súa actitude nos traslada a tempos bíblicos, e que, presa de espanto, descuberta a cabeza mira cara o ceo azul, o sol tremeu, realizou movementos bruscos nunca vistos, fóra de todas as leis cósmicas; o sol “danzou” segundo a expresión típica dos camponeses”. Unha serie de circunstancias contribuíron a fortalecer o santua- rio de Fátima. Ademais do milagre do sol, que algúns científicos explican como efecto óptico provocado ao mirar directamente ao sol durante demasiado tempo (e que nós lembramos tamén referido á maña de San Xoán), profetizouse un sinal no ceo nocturno que anunciaría a inminencia dunha gran guerra. O 25 de xaneiro de 1938, unha inmensa aurora boreal encendeu o hemisferio norte desde África a California. Lucía, a única dos videndes viva naquel intre, indicou que se trataba do signo esperado e así llo comunicou ás autoridades eclesiásticas. Un mes máis tarde, Hitler entrou en Austria e oito meses despois invadiu Checoslovaquia. Comezaba a Segunda Guerra Mundial. librosRecomendados GALICIA DESDE LONDRES ANTONIO R. DE TORO SANTOS Editorial Galebook. A Coruña, 2013. 572 páginas. En este volumen magníficamente editado por este nuevo sello coruñés se publican los contenidos sobre Galicia, Gran Bretaña e Irlanda, emitidos en la BBC durante los años 1947 y 1956. QUE QUEDE QUEN O CONTE VARIOS AUTORES Edita Roxín Roxal. Betanzos, 2013. 26 páginas. En el número seis de esta revista que dirige Alicia López Pardo se reivindica y valora nuestro rico entorno rural. Villas, pueblos y aldeas que se están despoblando y que podrían volver a ser fuente de riqueza. GUIEIROS NÚMERO 15, 2013 VARIOS AUTORES Editorial Xérmolos. Guitiriz, 2013. 183 páginas. Pousa Antelo protagoniza este monográfico que rinde homenaje a uno de los personajes más destacados de los últimos tiempos en Galicia. Su militancia en el galleguismo histórico fue uno de sus baluartes. EL CHICO DEL MILLÓN DAVID WALLIAMS Editorial Montena. Madrid, 2013. 304 páginas. Joe Spud tiene muchas razones para ser feliz. Millones, de hecho. Es el niño de doce años más rico del mundo. El problema es que no tiene amigos y es lo que más desea en el mundo. 29 “No me quiero imaginar una ciudad sin librerías, pero están en peligro” Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Nordesía MARTA RIVERA DE LA CRUZ ESCRITORA “EN MI LIBRO INVITO A LAS PERSONAS DE CUALQUIER EDAD A ASPIRAR SIN COMPLEJOS A SER FELICES” /EFE EFE L ¿Cómo describiría a los personajes de esta novela? No creé unos personajes perfectos sino esperanzados en la lucha contra la precariedad y contra la edad, gente con la voluntad de ser feliz. La protagonista es Kate, una mujer de 72 años enamorada desde joven de un hombre que reaparece en su vida y que vive con amigas ancianas. Todos ellos deciden que, del tiempo que les queda, vivirán cada día como un día más y no como un día menos. ¿Cuál es el origen de esta historia? Desde el principio del libro me planto una pregunta: ¿Y si el amor de nuestra vida llama a la puerta para buscarnos 50 años después? Y la respuesta es que siempre es posible vivir cosas hermosas. Me refugié en este libro. Vivo en un país triste y estoy rodeada de gente con problemas económicos, de paro. Uno de los elementos importantes de esta obra es la importancia de buscar la felicidad a la edad que sea... Es una historia de amigos en la que invito a las personas de cualquier edad a aspirar sin complejos a ser feliz. Para la vejez (no me gusta el término tercera edad) lo peor exceptuando la enfermedad es la autoeliminación, cuando uno decide que ya no pinta nada. Aunque sea por Para la vejez lo peor, salvo la enfermedad, es la autoeliminación, cuando uno decide que ya no pinta nada Es terrible que en España no haya un marco legal con un sistema de sanciones para impedir descargas ilegales amor, los hijos o los nietos les cuidan y se preocupan demasiado, volvemos inútiles a nuestros viejos. ¿En qué se centra el argumento de esta nueva novela? Kate, una inglesa dueña de una librería en Ribanova, es depositaria de los derechos de su tío escritor, Albert Salomon, que alcanzó la fama después de muerto. La búsqueda de un libro inédito de Salomon reúne en torno a esa intriga a varios personajes, que coincidirán en la ciudad de Ribanova con motivo de la próxima boda de Kate con el antiguo amor de su vida. Con esta excusa también quiero hacer una llamada de atención al lector para advertir de que las librerías pueden convertirse en algo en vías de extinción. ¿Ve tan grave la situación actual del sector literario? Estamos permitiendo que se destruya todo lo que está alrededor del libro. Lo que era una industria y un negocio próspero se está volviendo ruinoso por falta de cuidado. La piratería nos está dejando a todos a pie de los caballos. ¿Echa de menos alguna medida para ponerle freno? Es terrible que no haya en España un marco legal con un sistema eficaz de sanciones para impedir las descargas ilegales. Llegará un día en que si los libros no dan beneficios, las editoriales no los publicarán, porque tampoco son una ONG, y al final no habrá nada que piratear. En este sentido, es una gran defesora de los “best-seller”... Sí, porque el dinero que las editoriales ganan con las ventas de esos libros pueden sostener el negocio para publicar otros menos fáciles de vender. ¿Cuántas apuestas editoriales se habrán podido llevar a cabo gracias al dinero que se ganó con “Cincuenta sombras de Grey”? El mundo de las editoriales y el de los escritores están muy presentes en “La boda de Kate”, también hay algún personaje destacado... Sí, Truman Capote, al que convierto en amigo de Albert Salomon. Soy una enamorada de los libros de Truman Capote pero, sobre todo, de Truman Capote. En este libro resucito el ambiente del Nueva York de la década de los 40 y la época dorada de las revistas literarias. laEntrevista a escritora lucense Marta Rivera de la Cruz no se quiere imaginar una ciudad sin librerías y por eso reivindica el papel fundamental de las casas de los libros en su última novela, “La boda de Kate” (Editorial Planeta), un canto al optimismo y a las oportunidades sin tener en cuenta la edad. Periodista de profesión, en el año 2006 fue finalista del prestigioso Premio Planeta con la novela “En tiempo de prodigios” y con su primera obra, “Que veinte años no es nada”, ganó el Premio Ateneo Joven de Sevilla. En “La boda de Kate”, Marta Rivera recupera algunos de los personajes de sus novelas anteriores y la ciudad de Ribanova, escenario al que ha recurrido en otras ocasiones y con las que homenajea a su Lugo natal. Nordesía 30 Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Máis de vagar, por favor VICENTE ARAGUAS TODOS SOMOS MARCOS CALVEIRO Editorial Xerais. Colección Fora de xogo (Plan lector ESO e máisLibros Barcharelato) /11,60 euros. E sta novela de Marcos Calveiro, Todos somos (Edicións Xerais, Vigo, 2013), pola súa temática, centrada no mundo dos novos aínda que aborde un asunto (o da desaparición de menores) que a todos afecta, pola colección na que se insire (“Fora de xogo”), semella dirixirse a ese público específico que frecuenta colexios e institutos e que, por razóns obvias, merca os libros dispostos para eles polos profesores correspondentes. Segundo, naturalmente, as ofertas que atopen en editoras e autores. E a mín o que me parece é que sendo a intención de Marcos Calveiro do máis loable, tocar un choio que latexa e preocupa e, aínda, xera alarma social, a maneira que acompaña a idea é un pouco precipitada de máis. Polo que argumento e, sobre todo, personaxes fican confusos, difusos e –definitivamente– pouco definidos, polo que a novela mentres progresa, sen demasiado xeito, vai perdendo alento. E é que esta historia dunha cativa de instituto que desaparece dun día para outro sen deixar rastro, tendo efectividade e “gancho” (e a irresolución do caso é un tanto no UN TRASNO DO MÁIS TENRO E DIVERTIDO favor de Calveiro) termina perdéndose no inferno das boas intencións. Desta maneira o rapaz amigo da desaparecida non vai a ningures, tampouco seus pais, separación tan anecdótica que por momentos un chega pensar que raios pinta en todo isto, de puro non engadir nada ao argumento. Tampouco a veciñanza está ben deseñada, esvaída nas sombras da praza onde se concentran decotío para expresar a súa protesta polo acontecido. De caricatura, igualmente, semella a locutora do programa de tele-lixo que aborda o tema desde aspectos tan noxentos como devastadores para o seu propósito. Porque un xornalista será quen bote abaixo, desde a columna que mantén nun medio, a obscena estratexia da cadea televisiva. Isto traerá consigo unha loita, física, entre locutora e columnista, na que Marcos Calveiro tampouco é que se teña esmerado moito, de puro chafallada que semella. E quedan os policías desta historia, coral “ma non troppo”, pola pouca pericia na ensamblaxe dos elementos do retábulo, que son o peor artellado do conxunto. Porque, paveradas á parte con Hernández e Fernández “Tal semella como se o acontecido nunha novela para outros públicos aquí ficase pairando no ceo das irresolucións” (xa postos, eu tería homenaxeado a Hergé con máis forza, tirando proveito dunha posible similitude entre os torpes policías que van con Tintín e os de Marcos Calveiro), a inspectora que este nos endereza é todo un catálogo de tópicos. Polo demais a muller é unha indecisa, á hora de apurar os botellíns do cuarto de hotel, á de enlearse co recepcionista. Tal semella como se o que tivese acontecido nunha novela para outros públicos aquí ficase pairando no ceo das irresolucións. Esas que tanto se prodigan na idade moza. Aquela á que semella dirixirse este libro, un chisco precipitado, entendo eu, desde a seguridade de que Marcos Calveiro ten cousas moito mellores que nos ofrecer. UN CLÁSICO NA DENUNCIA DA INHUMANIDADE UN DÍA NA VIDA XILDAS DE IVÁN DENÍSOVICH ANTONIO MANUEL FRAGA ALEKSANDR Sushi Books/ 12 euros. SOLZHENITSYN Rinoceronte / 16,90 euros O novo selo editorial de Rinoceronte, Sushi Books agasállanos coa primeira incursión na literatura infantil do eumés Antonio Fraga, gañador da última edición do premio Merlin co título O Castañeiro de Abril (en breve nas librarías). A lectura de Xildas deixa ben as claras o gran talento deste escritor nado en Pontedeume que non só sabe trasladar ó lector a un mundo máxico e irreal a través das súas completas e fermosas descricións senón que nos leva a carón dese trasniño, de Xildas, o protagonista desta divertida historia. Eso mesmo é o que lle acontece un día a nena Catuxa, cando ía na procura do seu balón. De súpeto a súa vida tranquila xunto coa sua familia convértese nunha auténtica aventura na que ese pequeno trasno, un tanto fedorento pero moi tenro e amoroso, transfórmase no epicentro de grandes aventuras. Todo isto acontece porque Catuxa e os seus mellores amigos tentarán axudar a ese pequecho cornudo, ao que lle encantan as trasnadas e as adiviñas por igual, a atopar un novo fogar. Fermosa historia. Estamos ante un dos máis arrepiantes testemuños da crueldade que sufriron millóns de deportados nos campos de traballo soviéticos. A dureza e as vexacións descritas con detalle por Solzhenitsyn no famoso “Arquipélago Gulag” cobran aquí unha entidade literaria nova. O protagonista leva encerrado oito anos dunha condena de dez nun campo de traballo situado na estepa siberiana. Acusado de “traizón á patria”, a realidade é máis amarga: durante a guerra contra Alemaña, foi capturado polos nazis, pero logrou escapar e reintegrarse nas filas soviéticas. Acusóuselle entón de fuxir do exército soviético coa intención de traizoar, e de regresar para exercer de espía para os alemáns. A fin de evitar condénaa á morte, Iván Denísovich recoñeceu os feitos e foi mandado ao Gulag.O relato consegue transmitir unha vontade de vivir, unha serena capacidade de sufrimento, a esperanza de que vale a pena loitar, aínda nas peores circunstancias, pola vida que nos toca. Tradución do ruso de Martin Andor. LUIS ALONSO GIRGADO “Un ejercicio narrativo atrevido, de riesgo, volcado exclusivamente en el mundo de la mujer...” Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Nordesía Silvia Molloy: escritura y creatividad 31 VIDAS Y TRAMAS BELLAS QUE SE ENROCAN OPERACIÓN DULCE IAN MCEWAN Anagrama / 19,90 euros. H ay libros de vida difícil, azarosa; libros sobre los que pesan toda clase de circunstancias adversas. Uno de ellos es la novela En breve cárcel (F.C.E., Buenos Aires, 2012) de la argentina Sylvia Molloy, narradora y ensayista que vive en Estados Unidos como profesora universitaria. La citada novela fue publicada por Seix-Barral en 1981, en la Barcelona aún capital del mundo de la edición. Ese mismo año, el del efímero y desastroso “malvinazo”, circuló fotocopiada en la Argentina, donde la dictadura militar entraba en su ocaso. El tema del lesbianismo, textualmente explícito y directo, pero de mínima presencia narrativa, hizo que “aquello” resultase empresa imposible para las varias y buenas editoras bonaerenses. Por lo demás la novela, escrita en París, apareció publicada en inglés por la Universidad de Texas. En Argentina, sólo en 1998 se atrevió a lanzarla la Ed. Simurg. La edición arriba citada es, pues, la tercera y lleva una nota de presentación de Ricardo Piglia en la que encarece el atractivo poder de la voz narrativa que, desde la tercera persona, conduce, distanciada, una narración que la implica como parte y como juez. La novela se escribe en un difícil momento para El lector español que gusta de la literatura anglosajona está más que acostumbrado a McEwan desde su conocida y reputada Amsterdam, pero Operación Dulce aporta sin duda una de esas raras y bien llevadas apoteósis de la novela y los personajes que se enrocan en una bella trama digna del mejor thriller. McEwan aporta además un excelente fresco de un país que al lector le puede incluso recordar al nuestro en los momentos por los que atravesamos. En los prolegómenos del thacherismo, una joven brillante, obligada por su madre a estudiar algo que no le interesa, ingresa en el MI5 para presentarnos un servicio de espionaje tétrico, un tanto perdido e inmerso en mantener el nivel de equilibrio necesario con la CIA o el MI6. Operaciones un tanto ridículas para un fin no tan trivial como se podría intuir: la influencia, a través de la literatura, en el pensamiento colectivo como fuerza de choque ante el bloque comunista. Serena Frome cumple un cometido que le parece anodino pero a través del que llega al amor. De fondo, la Inglaterra de los recortes energéticos y las huelgas mineras, la música pop y la minifalda. En la trastienda, personajes plenos, sobrecogidos por sí mismos que absorben una trama de la que es imposible evadirse. Un final a lo McEwan que, en cualquier otra pluma, parecería elemental. SYLVIA PLATH Y SU VISIÓN DE LA MATERNIDAD TRES MUJERES SYLVIA PLATH Nórdica Libros / 16,50 euros Sylvia Plath (Boston, 1932-Londres, 1963) concibió este poema, feminista y antibelicista, para ser leído en voz alta, y en 1962, un año antes de su muerte, lo leyó en la BBC. La experiencia supuso un cambio de dirección en su forma de afrontar la escritura. Desde entonces concebiría los poemas “en voz alta”, cambiando de forma definitiva su técnica poética. En “Tres mujeres”, Plath crea un emocionante poema a tres voces que tiene como tema central la maternidad. Cada voz representa una forma de vivirla: la mujer que centra su realización en ser madre, la que sufre por no poder serlo y la que lo es a su pesar. Nórdica edita con el mimo que le caracteriza este volumen bilingüe exquisitamente ilustrado por Anuska Allepuz. Sylvia Plath es especialmente conocida como poeta, aunque también es autora de obras en prosa, como la novela semi-autobiográfica, “La campana de cristal” (bajo el pseudónimo de Victoria Lucas), así como de relatos y ensayos. Junto con Anne Sexton, Plath es considerada una de las principales cultivadoras del género de la poesía confesional, iniciado por Robert Lowell y W. D. Snodgrass. Se suicidó en 1963. Tras su muerte, su marido, el también poeta Ted Hughes se encargó de la edición de su poesía completa. másLibros EN BREVE CÁRCEL SYLVIA MOLLOY Fondo de Cultura Económica de España, 2012. la escritora y en tiempos en los que aparecen estudios de género impulsados por el feminismo, al que no es ajeno En breve cárcel con su triángulo de protagonistas femeninas y su condición intimista en la que prima una escritura ceñida y brillante, un decir con frecuencia duro y obsesivo que llega con inmediatez, y un universo –como el título sugiere– clausurado, secreto, misterioso, habitado por tensas relaciones personales que se mueven entre el odio y el sometimiento, la entrega y el rechazo, el reencuentro y el abandono, la búsqueda y las dudas e interrogantes. Aunque en una entrevista la autora afirma que no es novela de minorías ni para capillas de “entendidas”, ciertamente se trata de un discurso técnicamente complejo que puede complacer a “paladares lectores” ya maduros, ya avezados que se muevan sin desorientarse entre el fragmentarismo de la historia, la inestable temporalidad interna, la permanente crisis de la narradora desembocada en un final naufragado, los círculos de anécdotas evocadas, el asedio analítico interno y externo con su detallismo objetual y hasta las referencias metanarrativas al acto de escribir, de contar vinculado al asfixiante escenario donde la escritura, a tirones, se va desarrollando. Indudablemente es En breve cárcel un ejercicio narrativo atrevido, de riesgo, volcado exclusivamente en el mundo de la mujer con su particular sensibilidad y cosmovisión en un ahondamiento en su memoria sentimental; evocaciones y recuerdos entre los que no falta su territorio familiar. Inquietante y vivamente confesional –que no autobiográfica– es esta una novela que respira entrecortada, con sus silencios y desencantos, con sus asperezas (y no exenta de violencia interior) y seducciones en el laberinto de una personalidad singular, despojada, contradictoria, empecinada en una actitud analítica por dolorosa que sea. En breve cárcel no pierde actualidad, no pierde vigencia y en más de un aspecto es pionera. Su lectura requiere una atención siempre alerta, lo que no es fácil, por cierto. Nordesía 32 Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Coma un bosque de faias ARMANDO REQUEIXO letrasAtlánticas [email protected] NINGÚN PRECIPICIO OLALLA COCIÑAS Editorial Toxosoutos, 2013. L in –dun tirón– Ningún precipicio, o máis recente poemario da viveirense Olalla Cociña. Había semanas que agardaba facerme con el. Conseguino e, no mesmo día, deille cabo devorando os versos como peixe ao que o ar queima as galaxes, nun ir e vir de páxinas imbadas con alentar abrasado. Ningún precipicio é un calidoscopio da memoria sentimental. Atravésao ese impreciso e fuxidío tren dos instantes que se coseron aos fígados dos tempos miúdos e vai medrando nun rumor que de primeiras conta velaíño e, aos poucos, acaroa na tesitura grave das verdades máis profundas. A nena que marchou para non volver. Esa unha que se foi pero supura nas pústulas do días solares do recordo. E tamén a cómplice compaña das horas que foron, as andainas entre lapiseiros, beiramares descubertas, paseos vilegos e aínda benamados ronseis dos devanceiros. Cociña rememora non para estiñar feridas, tampouco non para evocar tempos mellores. A súa ladaíña conxura os espectros, precisa saber, entenderse no camiño andado, comprender os por ques do hoxe que se habita, como ata aquí se chegou e que fica no presente do que se foi. Deitar a ollada aos vieiros esboroados da nenez é asemade o natural contrapeso para as peaxes doridas do amor. Acre destilación dun afecto esvaecente que se tempera na aceptación das crebas que a maré amorosa deixou. Agora si, a tanza que estrica as vísceras deste Ningún precipicio ten fías de autoindagación poética e señorean polo libro adiante os versos interrogantes deste oficio de sombras que é a propia escrita. As cinzas que aventan nas verbas calcinadas, esporas que han xermolar nas voces que dentro dunha laian, confeitadas de pavura, de abraio, de melancolía. Poemas coma cantís versais, paralelística do sentido, anadiploses metralladas que perforan os sangumiños reverberando infindas. Toda unha arquitectura de elisións, de elipses fulgurantes que ancoran a dicción en aléns intuídos. Ningún precipicio ve luz da man da noiesa Editorial Toxosoutos, ultimamente aguadianada, abondo necesitada de ríos de augas caudais coma este cántico dos pretéritos que Cociña deixa fluír manancial. Púxolle abrigosa soleira á obra un outro poeta de interese e valía, o leonés Ildefonso Rodríguez, quen escribe na seu castelán do vello reino nunha altura compartido palabras reveladoras sobre as costuras sutís e os delicados fantasmas que o libro convoca e atrapa Marcos Vigo nos seus deseños de suxestións evanescentes. A sibila que oraculiza por treitos este libro revela especular: “faláronlles da túa voz, iluminadora/ coma un bosque de faias/ en canto te escoiten vir cos escuros conceptos/ que te enigman/ sentiranse confortados/ apuntarán as túas citas”. E abofé, no conforto deste enigma elévase o escuro concepto da voz iluminada que chamamos Olalla Cociña, coma un bosque de faias 33 Planeta Vip Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Nordesía CULTURA ARMANDO REQUEIXO [email protected] N PERSONAXES Pero alén do puramente literario (esa novela de Sánchez sobre unha modelo infeliz que debe reinventarse en “El cielo ha vuelto” e mais esoutra aventura dun solteiro enclaustrado na casa materna que ten de conseguir abrirse ao mundo e procurar un novo camiño que debuxa González-Sinde en “El buen hijo”), poida que @s que isto len non deixen de sorprenderse, curiosos, ante a grande maquinaria mediática e editorial que é quen de facer rodar o Planeta ano tras ano. A cea, os previos e a post-gala son un auténtico fervedoiro de personaxes que se dan cita nesta inmensa pasarela na que o Premio Planeta se ten convertido. O tándem presidencial Mas-Lara gobernando destinos, Boris Izaguirre en animada conversa con Risto Mejide, Juan José Millás silandeiro cronista visual de acontecementos, Maxim Huerta agasallando sorrisos, Lucía Etxebarria en extremo afectuosa, Marta Rivera de la Cruz amabilísima entre amigos e aínda, para os seareiros do invento balompedístico inglés, o Tata Martino almorzando ao día seguinte no mes- Arriba, a gañadora, Clara Sánchez; no medio, a finalista, Ángeles González-Sinde; Maxim Huerta e Boris Izaguirre cunha amiga, Lucía Etxebarría e Risto Mejide coa súa muller; abaixo, os membros do xurado e a modelo Judith Mascó co seu marido. EFE / DIEZ MINUTOS mo hotel dos asistentes á rolda de prensa das gañadoras. Todo este festival, este Planeta Vip, forma xa parte connatural dun premio con máis de medio século de historia, millóns de exemplares vendidos, miles de participantes e ducias de finalistas. Cando o vindeiro 5 de novembro teña lugar en Madrid a premier das dúas obras, Sánchez e GonzálezSinde verán espallarse polas librerías de todo Estado os milleiros de copias das súas novelas (210.000 no caso da gañadora e 90.000 no da finalista). Logo, virá a interminable tournée que has a levar por ducias de cidades, posibilitando achegarse á súa escrita a unha lexión de lectoras e lectores que serán felices por unhas horas co froito da imaxinación destas creadoras e esforzo organizativo das xentes de Planeta, mestres na difícil arte de vender soños argamasados de palabras neste inmenso zoco que é o noso mundo. enDetalle on sei se o poeta escollería outubro ou o consideraría o mes máis cruel. O que si sei é que chega cada ano traendo da man un dos eventos literarios máis singulares do panorama cultural español: esa gran festa do libro adornada de feira das vaidades que é o Premio Planeta. Sería talvez excesivo cansar o lector, a lectora, contándolle como, igual que en anos anteriores, o certame conseguiu atraer case medio milleiro de orixinais a concurso enviados dende todos os recunchos da Península, Hispanoamérica e mesmo dende outros lugares máis afastados. ¿Para que significarlle toda a variedade de apostas temáticas e estilísticas dos dez traballos finalistas? Abondará con dicir, coido, que desta volta o galardón foi parar a mans dunha narradora con oficio, Clara Sánchez, quen conta no seu haber con anteriores recoñecementos de altura (velaí o Premio Nadal de hai dous anos) e que foi declarada finalista a, ata agora, narradora infantoxuvenil e cineasta Ángeles González-Sinde, ben coñecida por outras ocupacións que aquí non veñen ao caso. Nordesía 34 Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 El “Capitán Phillips” y los cables de WikiLeaks llegan a los cines DOS HISTORIAS BASADAS EN HECHOS REALES CONSTITUYEN EL PLATO FUERTE DE LOS ESTRENOS DE ESTA SEMANA cineTeatro E sta semana llega a las carteleras la película “Capitán Phillips”, que cuenta la historia real de cómo el buque carguero estadounidense “Maersk Alabama” fue secuestrado en el año 2009 por un grupo de piratas somalíes. En este secuestro, el capitán, Richard Phillips (Tom Hanks), tuvo un papel determinante. El reconocido actor Tom Hanks busca su tercer Oscar con esta cinta de Paul Greengrass, quien vuelve a demostrar su habilidad para dirigir películas desarrolladas en situaciones extremas, como ya hizo en “United 93”. Otro hecho real es el que se refleja en “El quinto poder”. Julian Assange, creador de WikiLeaks, queda retratado en esta película, que muestra todo el proceso por el que se destapó uno de los mayores escándalos informativos de los últimos años. La polémica está servida con esta obra de Bill Condon, ya que Assange ha arremetido contra el filme diciendo que está basado en datos engañosos y que ofrece una versión sesgada de lo que pasó. ANIMACIÓN Y COMEDIA La animación también tiene un hueco esta semana en los cines. De los creadores de “Madagascar” y “Kung Fu Panda” llega “Turbo”, la nueva EL FESTIVAL DE CINE FANTÁSTICO DE SITGES CELEBRA SU 46 EDICIÓN Entre los muchos actores que han pasado por la 46 edición del festival de cine Fantástico de Sitges estos días, uno de los destacados fue Charles Dance (dcha.), que recibió una Máquina del tiempo del certamen y presentó un capítulo de Juego de Tronos, además de la película “Patrick”, filme que cuenta con una banda sonora compuesta por Pino Donaggio (izq.). EFE/SÁEZ Tom Hanks y su esposa, Rita Wilson, durante el estreno en Londres. EFE película familiar de Dreamworks Animation que también se puede disfrutar en 3D. Turbo es un caracol con un curioso sueño: ser el ganador de las 500 millas de Indianápolis. Considerado un perdedor, su suerte cambiará al conocer a una peculiar pandilla de caracoles callejeros. El toque sentimental de esta semana lo pone “Una cuestión de tiempo”. A sus 21 años, Tim (Domh- nall Gleeson) descubre un secreto: los hombres de su familia tienen el don de viajar en el tiempo a un momento concreto del pasado. Algo que Tim aprovechará para conquistar a Mary (Rachel McAdams). “Una cuestión de tiempo” lleva la marca de Richard Curtis, responsable de éxitos como “Notting Hill” o “Love Actually”. Las dosis de humor y amor están aseguradas en esta producción. Drama, thriller y documental de producción española LA CARTELERA LE HACE UN HUECO ESTA SEMANA A VARIAS PRODUCCIONES DE CINE ESPAÑOL, COMO “TODAS LAS MUJERES”, “LA PRIMAVERA” Y “NOS VEREMOS EN EL INFIERNO” N acho (Eduard Fernández) es el protagonista de “Todas las mujeres”, la historia de un hombre manipulador y mentiroso por cuya vida pasan seis mujeres muy diferentes. Es la adaptación cinematográfica de la serie del mismo nombre. Junto a Eduard Fernández encontramos a seis actrices de excepción, entre ellas Michelle Jenner y Nathalie Poza. Por otro lado, esta semana se estrena el “thriller” español “Nos veremos en el infierno”, tercer trabajo de Martín Garrido Barón. Suau (Raúl Prieto), recién salido de un hospital psiquiátrico, vuelve a casa y descubre cuánto ha cambiado su situación familiar. Su padre y él harán un macabro pacto que tendrá graves consecuencias. Por último, “La primavera” es un documental dirigido por Christophe Farnarier que gira alrededor de Carme Fajula y su familia. Como lleva sucediendo desde hace generaciones, su ritmo de vida está marcado por la naturaleza. EL CINE ESPAÑOL MÁS RECIENTE SE PRESENTA EN LOS ANGELES Como cada año desde 1994, el ciclo Recent Spanish Cinema Series presenta en Los Ángeles las películas españolas más relevantes del momento. Los actores Hugo Silva, Carlos Bardem y Tito Valverde, y el director Cesc Gay, fueron algunos de los representantes de la cinematografía española que asistieron a la jornada inaugural del certamen. EFE/ ARMANDO ARORIZO FIESTA POR EL ESTRENO DE “THE WALKING DEAD” Varios intérpretes caracterizados de zombies participaron en el estreno de la cuarta temporada de la famosa serie “The Walking Dead”, que tuvo lugar en Madrid. EFE/CHEMA MOYA la vuelta al mundo en 80 clásicos Silvido de muerte (1963), de B.L. Kowalski JOSÉ TORREGROSA UNA PELÍCULA DE DENIS VILLENEUVE la condición humana más siniestra– pero…(Me dan miedo tus peros, padrecito…) Pero para acabar meando fuera del tiesto…En un vibrante thriller con niñ@s desaparecid@s de por medio, a pie de desenlace, se cuela (ya habíamos visto unas cuantas, vivitas y coleando, con anterioridad) la serpiente envenenada de todo este paraíso perdido: se nos hace escuchar (lo supongo homenaje a “Sed de Mal”) No es de la Hammer, pero como si lo fuese; revisita, con suficiente dignidad, el irrepetible “Freaks” de Browning; resulta, a partes iguales, grimosa y fascinante… “SSSSSSS”(así llamada en VO; no las cuenten: son siete) se erige, diría yo, en icono de las pelis con serpientes, con un “mad doctor”, supuestamente hetero, empeñado en hacer cosas feas con sus jóvenes y apuestos ayudantes, en un contexto, a mayor abundamiento, de variopinta y sinuosa bichería: cobras, pitones, corales venenosas y hasta una mangosta con mucha mala nata, que parece un anuncio de dentífrico. Pues ya está armada, ea…Conste que Mr. Kowalski (nada que ver con el protagonista de “Un Tranvía llamado Deseo”, supongo) es viejo en el oficio: allá por los cincuenta, filmaba delicatesen tituladas “The Night of the Blood Beast” (La Noche de la Bestia Sangrienta) o “The Attack of the Giant Leeches”, que aun yendo de honradas sanguijuelas gigantes con vidas ejemplares en currículo (la pronunciación llana también vale), uno se atrevería a traducir como “El ataque de las leches gigantes”, y ya de paso, versionarla en plan “hardcore”, para ser exhibida en circuitos XXXXXXX (y vuelven a ser siete). Su nombre apareció, además, en series TV, tipo “Colombo” o “Misión Imposible”…Lo escribo para que nos hagamos una idea de con quién nos la jugamos. que Mr. Dover (Hugh Jackman), es un “buen hombre”. Hasta ahí podíamos llegar, por mucho que el dolor de padre al que secuestran una hija pudiese explicar su anterior comportamiento. Ya puestos, el guión podría haber cerrado el círculo: “Es un buen padre pero un S.O.B. como persona y como ciudadano”, proclive, además, a buscar complicidades para una locura tan ordinaria como, por desgracia, creíble. En realidad, no sé de qué diablos me sorprendo: no hace tanto, otro “espalda forrada”, Pascal Laugier, el director de “Martyrs”, en “El Hombre de las Sombras”, se sacaba de la manga unos secuestradores de niños pobres para entregárselos a familias ricas, donde estas criaturas, indefectiblemente destinadas a un futuro proletario, iban a estar mucho más felices y contentas. De nuevo, podríamos recurrir a Clint Eastwood para saber por dónde van los tiros (no los de Dirty Harry: los dialécticamente razonables): échenle una mirada a “El Intercambio” (2008) y/o, cinco años antes, “Mystic River”. A eso le llamo yo un planteamiento coherente (y positivo). Dicho lo cual, no sería menos cierto que “Prisioneros”, 153 minutos, llega a convertirse en una sesión de hipnosis a cargo de Mr. Villaneuve, con ayuda de un reparto encabezado por Jake Gyllenhaal, un tipo que ya se las sabía todas mucho antes de “Brokeback Mountain”...Todo consiste en mirar, quedón, hacia la cámara… De regreso en el hogar, descubrí otra horrible verdad… mi incapacidad para reconstruir todos los hilos de la trama, lo cual podía deberse: a) a mi evidente ruina de Palmira neuronal; b) a que al guionista le importaba mucho más el grano que la paja… Lo cierto es que “SSSSSSS” le ha salido sobrada. Todo en ella es grato y petenero: ¡ese cartelito en los títulos de crédito iniciales, pidiéndoles perdón a sus actores por lo canutas que lo debieron pasar manejando el bestiario…! Hablando de actores: el “médico de guardia” corre a cargo de Strother Martin, que andaba por los westerns de Ford o Peckinpah como George por su arbusto (mejor, cuando borracho o en ropa interior de cuerpo entero, color marrón oscuro sospechoso); el guapito de cara (no lo será por mucho rato) le tocó en suerte a Dirk Benedict, asiduo en series TV (“El Equipo A” o “Batlestar Galactica”), al remate de carrera… Acabo de bajarla en un elefante (faltaría más, a punto de ser engullido por una boa constrictor), en una impecable versión doblada al castellano. Lo que más me gusta de “S-7” es su insobornable vocación de “cine para pasar el rato”, hecho con oficio y con ganas de divertir al respetable. Y digo más, le da sopas con honda (la hache motorista es aleatoria) a “The Reptile” (1966), de John Gilling, lobo bueno de la camada Hammer, responsable de una versión de “La Cruz del Diablo” becqueriana francamente penosa (Paul Naschy en el guión), no obstante lo cual su director figura en todas las antologías del Fantástico de Lujo…¡Tres hurras por Kowalski, serpentino venenoso…! 35 Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Nordesía Prisioneros cineTeatro I ncendies” (2011), candidata al óscar de “mejor película extranjera”, supuso un pasaporte a Hollywood para este director canadiense nacido en el 67. Seguro estoy, sus espectadores no han podido olvidarla (sus diez segundos finales son una experiencia fílmica irrepetible, cerrando un doloroso poema sobre el amor maternal y el horror agazapado en la Historia que protagonizamos, muchas veces a ciegas, entre todos). La americanización de Villeneuve, como la de tantos otros “espaldas vestidas de Armani” (esto último, escrito al mal tuntún: no domino la materia) siempre corría el riesgo cierto de desnaturalización, para adaptarse a las necesidades de la industria del dólar. Fíjate, camarada Tovarich, que trato de pensar quiénes habrán podido salvarse de la quema y sólo se me ocurren (y con reservas; la excepción de la regla dolorosa sería Hitchcock) los “antiguos”: Fritz Lang, Jean Renoir, Otto Preminger, Billy Wilder…El Sistema pronto aprendió a domesticar a tanto ingenio venido de la Vieja o incluso más allá (el salvaje Este): serán muy listos; pero, de pasta, no entienden una mierda. Aún recuerdo, espantado, el paso “vaite e non volvas” por el “Bosque de Acebo” de Igmar Bergman (“La Carcoma”, 1971); o, todavía peor, aquella moda de hacer repetir al director de importación la obra original, utilizando reparto americano; velahí el “affaire George Sluizer”, holandés errante donde los haya: su “Desaparecida” (“Spooloos” 1988), en el auto-remake made in USA, pasó a llamarse “Secuestrada” (“The Vanishing”, 1993), protagonizada por Sandra Bullock & Jeff Bridges, con un “happy end” que, en su infame metisaca, todavía escuece los mojinos de cualquier aficionado que se precie. Dígolo ya: Villeneuve ha seguido siendo Villanueva –sentido y sensibilidad a planos llenos, explorando Nordesía Felicita con Diario de Ferrol muchasFelicidades 36 NEREA Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 ¡¡Muchas felicidades en tu 5º cumpleaños!!! ¡¡Eres lo mejor que me ha pasado en la vida!! De parte de mamá, abuela, tu tío y tus padrinos y, muy especialmente, de tu primo Enzo. enFotogramas Muchos besos. Arjuna Biocentro, expertas en el cuidado de mente y cuerpo l 14 de octubre abría sus puertas al público un nuevo centro en Pontedeume pensado para el cuidado de la mente y el cuerpo. Se trata de Arjuna Biocentro, un establecimiento centrado en el cuidado del cuerpo y la mente, algo que consiguen a través de la práctica de diferentes modalidades como el yoga tradicional y terapéutico, prenatal y postnatal, infantil (en inglés), pilates y también meditación. Asimismo, las responsables del centro son expertas en técnicas naturales como el reiki, la reflexología podal, la aplicación de flores de Bach así como la técnica metamórfica, acompañamiento emocional y maternal, aplicación personalizada de sonidos de la naturaleza y el famoso Kobido (técnica japonesa de lifting facial), entre otras. El centro se encuentra en la rúa Cabanas, núm. 1 bajo, en plena Avenida Ricardo Sánchez. (Teléfonos: 666 320 269-616 736 758). E 37 NACHO Muchas felicidades en tu 7º cumpleaños. Te nos estas haciendo un chico mayor!! Disfruta mucho de tu gran día. Muchos besos, de parte de tus padres, tu hermana, el resto de la familia y todos tus amiguitos y compis del cole. MARI ¡Por fin llegó tu día!!! Enhorabuena compi, por esa merecida prejubilación. Tus compañeros de Indipunt te desean lo mejor en esta nueva etapa. Disfrútala. SEBASTIÁN ¡Felicidades por tus cinco años!! De parte de tu hermano Antón y de tus padrinos. Besos. enFotogramas Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Nordesía muchasFelicidades Felicita con Diario de Ferrol Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 enFotogramas Nordesía 38 XIII Xuntanza de exseminaristas de Lorenzana y Mondoñedo pasado mes de agosto xuntáronse de novo antigos compañeiros, exseminaristas de Lorenzana e Mondoñedo, que iniciaron os seus estudos no seminario no ano 1966. O xantar de confraternidade tivo lugar no restaurante A Naranxa, de Alfoz, onde todos pasaron unha xornada do máis animada. O Miro Tembrás e J. Ramón Meizoso Manuel Tabares e Marcelino Cao Cecilio Crecente e Manuel García Roque Becerra e José García Marcelino Cao e José A. Mogo Manuel Otero e Jose J. Morado Foto de familia deste encontro celebrado o pasado mes de agosto José López, Jesús Casabella e Fernando Falcón E 39 Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Julio Ardao, Ana Arnosi, Toñita López y Mª José López Fidel García, Mercedes Guerreiro y Mercedes Ardao Magdalena Vilela, Manuela Filgueiras y José M. Serantes Lola Castro, Araceli Arranz y Angeles Díaz Celsa Quizán, Celia Rodríguez y Lolita Villadóniga Carmen Gómez, Divina Vázquez, Teresa Parada y Carmucha García Dorita y Fina Rodríguez, Merche San Vicente y Rosa Sá Fina Senra, Marina Ferrero y Elsa Amado Nordesía l pasado mes de junio celebraron la tradicional comida de fin de curso los usuarios del programa de actividades de manualidades y gimnasia del Centro Sociocultural de Jubilados de la Plaza de España. El encuentro se desarrolló en el restaurante de A Malata, donde todos compartieron una excelente comida en un clima distendido y lleno de alegría. enFotogramas Comida de fin de curso de las actividades del CSC de jubilados Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 enFotogramas Nordesía 40 Chelo Sobrino, Fina Girgado, Manola Girgado y Pepa Mosquera Tonia Vidal, Hermitas Montero y Rosa Trasmonte Josefa Calvo y Carmiña Fernández Fina Ramos, Maruja Díaz y Nuchi Vidal Sita Pérez, Pepita Outón, Lucita Dopico y Rosita Alonso María Carro, Mercedes Álvarez y Angeles García Maricha Martínez, María Álvarez y Fina Alonso Manuela Martín, Josefa Hernández y Milagros Piñón Elena Teixeiro, Amparo Allegue y Concha Blanco Maruja Pérez, Angelita Morado, Beti Moscoso y Florinda Rodríguez Merche Antúnez, Tita Torre y Ludi Linares Maruja Martínez, Dora Álvarez y Tita Otero Lita Pardo, Mucha Pardo y Maruja López Antonia López, Fina García y Manolo Rodríguez Ana Rodríguez, y los miembros del dúo Caramelo, Sandra y Jorge Pili Ferre, Delia Ocampo y Luisa García Marifí Pedreira, Finita Abelleira, Amparo Dopico y Ana Vila Estrella González, Manuel Pastoriza, Blanca Teixeira y Mary Pérez enFotogramas Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Nordesía 41 Nordesía 42 Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Falando de carros... F. ALVARELLOS informáticaReal [email protected] M ac OS: Unha especie de batmóvil inaccesíbel a nada que non sexan o volante, e os pedais. Windows: Un anodino e incontrolábel monovolumen destartalado derrochando recursos tropezando con todo a bandazos. GNU/Linux: Unha transformábel tanqueta aero-anfibia tan robusta como flexible coas chaves postas aparcada por doquier. Así describiu (máis ou menos) hai xa anos Neal Stephenson, tres dos máis coñecidos “Sistemas operativos” no seu ensaio “Ó principio foi a liña de comandos”. Por qué sempre rematamos falando de carros? Pois seguramente porque é algo tan cotián para nós, que atrevémonos a escudriñar nas súas características, usos, tipos... Sen embargo non dubidamos do complicado que resulta escoller o máis axeitado no concesionario ou substituír un bloque-motor no obradoiro. Para isto acudimos a profesionais ou expertos, que nos axudan a ter cubertas as nosas necesidades “automobilísticas”. A informática é tamén hoxe algo cotián para nós, e xa naceu a xeración que a coñece como un “electrodoméstico” máis na casa. E segue a ser convinte escoitar as opiniós de expertos para acceder a solucións informáticas. Por moitos motivos, (a maioría económicos), mantense unha industria obsoleta, ineficaz e cara de desenvolvemento de software de sistemas operativos, cuxos maiores ingresos proveñen das institucións públicas, que o empregan. As empresas, as institucións públicas, os usuarios, e calquera cidadán, ten aceso dende hai anos a unha serie interminábel de “versións adaptadas” de sistemas operativos libres (GNU/Linux, e outros) con ducias de milleiros de aplicacións a tódolos niveis (de profesional a usuario) para facer con elas o que precise, e empregalo libremente como ferramenta informática. Todo este software é testado, continuamente mellorado, e mantido mediante actualizacións por unha xigantesca comunidade de programadores de todo o mundo. Por qué moita xente segue empregando Software Propietario? Porque nunca viu o que é capaz de facer o seu ordenador con Software libre. Escritorio Ubuntu Studio. Software libre. Máis info: A informática é a aplicación das “computadoras” para a creación, transferencia e almacenamento de información. Para facer útil o hardware (ordenadores) é preciso empregar o software, e así poder manexalo. O Software máis amplo e preciso da historia empezou a escribilo o Sr. Richard Stallman (un home guapo) cando outro home (éste gris), como “os negocios son os negocios...”, pechou o acceso ao código fonte dun dos primeiros sistemas operativos que se estaba a desenrolar (UNIX) no Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT). Alí naceu, pola vontade dun home, o futuro do software. O Sr. Stallman reescribiu de cero o código, e creou un núcleo novo ó que chamou GNU (Gnu’s Not Unix), e abriuno (compartiuno) para todos e para sempre. Éste foi crecendo, ampliándose, corrixíndose, estruturándose e formándose ate o que é hoxe: “O máis sólido, robusto, flexible, amplo, diverso, eficaz, preciso, capaz e bonito software informático que existe”. O Software libre é a denominación do software que respecta a liberdade de tódolos usuarios que o adquiren. O software libre é primeiro “libre”, (isto quere dicir que o código é accesíbel, e que ademais pode ser usado, copiado, estudado, modificado, e redistribuído libremente), e tamén é “gratis” (isto quere dicir que non custa cartos). Os sistemas operativos baseados en software libre para usuario teñen a disposición miles de aplicacións perfectamente clasificadas e instalables en dous clics. Dende xogos ate simuladores científicos avanzados, pasando pola ofimática, edición de imaxe, de son e de vídeo, Web, e máis ferramentas de rede das que o 95% da poboación coñece. O manexo é igual que outros sistemas (escritorio, carpetas, arquivos, menús...) Completo, multitarefa, estandarizado e compatible con sistemas “privativos” e todo tipo de ordenadores, constantemente mellorado, ampliado e actualizado por millóns de colaboradores de todo o mundo. Son ferramentas transversais a absolutamente tódalas actividades e necesidades cidadás, incluída a interacción entre estado e cidadanía. NONITO PEREIRA [email protected] EL PRÓXIMO 2 DE NOVIEMBRE EN EL COLISEO DE A CORUÑA SE CELEBRARÁ UNA TERCERA EDICIÓN, MÁS DELGADA –DE UNA SOLA JORNADA– DEL FESTIVAL FINISTERRAE DE ROCK PROGRESIVO Y FUSIÓN, QUE ENCABEZA EL GRUPO CORUÑÉS SONUTOPIA Y SE COMPLETA CON KRISTOFFER GILDENLÖW, JÁNOS VARGA PROJECT Y SPOCK’S BEARD. LAS LOCALIDADES EN VENTA ANTICIPADA CUESTAN 20 EUROS Y EL DÍA DEL CONCIERTO 25 EUROS EN LAS TAQUILLAS. C ierto que el rock progresivo no figura actualmente en las preferencias musicales “masificadas” por los medios de comunicación, pero en los años 60 y 70 sus grupos empujaron “las fronteras técnicas y compositivas del rock”, yendo más allá de la estructura de canción basada en estrofa y estribillo. Evidentemente este subgénero del rock esta dirigido en la actualidad para aficiones musicales estables más “exigentes” que las de “quita y pon”, y actualmente sigue recibiendo culto por parte de sus fans en todo el mundo. El organizador y promotor del festival, Rafael Piñeiro, inmune al desaliento, pensó “que no hay dos sin tres y a la tercera va la vencida”. Y aquí esta. Las puertas se abrirán a las 17.00 horas y el grupo coruñés Sonutopia abrirá el concierto a las 18.00 horas. A las 19.30 horas entrará en escena Kristoffer Gildenlöw, cofundador de Pain of Salvation, será la segunda actuación de la tarde no- che, primera internacional, y estará acompañado de cinco músicos en el escenario, presentando al completo su primer álbum en solitario “Rust”. Como añadido en la parte final del concierto, el artista sueco versionará algún tema de su antigua banda junto a otras. A las 21.30 horas será el turno de la banda instrumental húngara del guitarrista János Varga Project. Músico muy popular tras el telón de acero en la década de los setenta y ochenta, su actuación será la primera en España después de 38 años en la carretera. Como principal novedad y de forma exclusiva para esta actuación, le acompañaran dos percusionistas en escena. Un repertorio completamente instrumental que se asemeja en cierta forma a la añorada y popular Mahavishnu Orchestra. El festival se cerrará a las 23.30 horas con la banda californiana Spock’s Beard, por primera vez en España, que presentará su último álbum “Brief nocturnes and dreamless sleep” y hará un extenso repaso a sus clásicos de siempre . ARCADE FIRE “REFLEKTOR” La banda canadiense anuncia el lanzamiento de nuevo disco, “Reflektor”, para el próximo día 29. Es el cuarto álbum de la banda y su contenido se mantuvo en secreto, con la excepción de mostrar la canción que da título al álbum, hasta hace pocos días. Se trata de un trabajo doble con 75 minutos de música y que cuenta con la producción de James Murphy de LCD Soundsystem. Entre los “secretos” guardados estaba que para los coros han contado con uno de los mitos del pop: David Bowie. El álbum incluye las canciones: “Reflektor”, “We exist”, “Flashbulb eyes”, “Here comes the night time”, “Normal person”, “You already know”, “Joan of Arc”, “Here comes the night time II”, “Awful sound (Oh Erydice)”, “It’s never over (Oh Orpheus)”, “Porno”, “Afterlife” y “Supersymmetry”. Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 A “Familia Caamagno” son: Toni Caamagno, batería e coros; Lano Caamagno, guitarra baixo; Francesco Caamagno, guitarra de ritmo e coros; Jess Caamagno, guitarra de punteo e Manuele Caamagno, voz e saxofón. A pesar de levar o mesmo apelido –seguramente polo seu apego a The Ramones– entre eles non hai ningún vínculo familiar aínda que si teñen unha relación de veciñanza, xa que todos son de Oroso, e están unidos polos lazos musicais da súa afección ao rock de garaxe dos anos sesenta que eles revisan en galego con “gheada”. “Se metemos ‘gheadas’ e porque falamos así”, din. Unha exposición lingüista “distintiva” nalgúns grupos de rock bravú, que pode inducir a interpretacións erróneas englobando a esta formación nese movemento. Non son “bravús” pero co seu fornido directo, espectacularmente divertido, están a conseguir chamar poderosamente a atención no ámbito musical galego O seu é rock and roll dos anos sesenta, en galego, ao que aplican unha “marcha” máis, conseguindo unha enerxía e aceleración que os personaliza. “A Familia Caamagno”, nome que soa a “cosa nostra” –e de aquí son– teñen publicado un EP e un single, e están a terminar as mesturas dun maxi con seis cancións gravado en Circo Perroti con Jorge Explosión, que se editará en novembro. Recentemente gañaron o V Concurso de Rock da Deputación da Coruña e van embalados, como a súa música, pola autoestrada do rock galego. todoMúsica Tercer Festival Finisterrae WILLY LOPEZ “FOLLOW ME” Este DJ y productor español, reconocido a nivel internacional por sus trabajos, da un paso al frente en su carrera con este disco, acercándose al mundo pop como artista y productor, presentando un álbum vocal diferente, en el que incluye sus éxitos “Keep running the melody feat Kreesha Turner”, “You can’t stop the beat” (con Jamie Scott-Graffiti), “Love ‘N’ Music”, con Jon Carroll y el single “Now is the time”, con Jasmine V, escogido para la campaña de verano de una bebida refrescante. El disco cuenta también con otras colaboraciones internacionales, entre las que se encuentran Sonique, AI, Sister Bliss, Ricki Lee… Artistas de peso mundial en la escena dance, a los que se unen otros a los que Wally Lopez da el espaldarazo definitivo. En total, doce temas para no parar de bailar y tres remezclas de lujo. 43 Nordesía Familia Caamagno, rock en galego con “gheada” Nordesía 44 Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Una cámara todoterreno para misiones especiales LA FOTOGRAFÍA ES UNA DE LAS AFICIONES MÁS EXTENDIDAS, YA SEA A NIVEL PROFESIONAL O AMATEUR, YA QUE LA PUEDE DESARROLLAR CUALQUIER PERSONA CON UNA CÁMARA Y EN CASI CUALQUIER LUGAR E elInventario n este sentido, hay aficiones que son bastante complementarias. Por lo general, la gente creativa suele tener como hobby la música, la pintura, el teatro, la lectura… No es difícil encontrar combinaciones de este estilo. Algo más raro es juntar precisamente la fotografía con el interés por los vehículos militares. Pero parece que hay casos y en su existencia se basan los creadores de esta cámara de fotos tanque para diseñarla ya que sino no habrían tenido la idea de darle vida. Llamada Soviet Rumble PHU x Z*E*R*O, se trata de un híbrido entre una cámara de fotos y un tanque soviético, con sus orugas y todo. ORIGINAL LÁMPARA CAMPARI La original lámpara Campari fue creada en el año 2002 por el diseñador Raffaele Celentano para Ingo Maurer. Campari Light es una lámpara colgante compuesta de diez botellas de Campari Soda. La novedad es que este año se ha presentado Campari Bar, una nueva versión para mesas (y mostradores de bares y restaurantes diferentes) que también se compone de diez botellas originales de Campari Soda. Las diez botellas están rematadas con cubitos de hielo de cristal que reflejan la luz y crean un agradable efecto alrededor de la lámpara. La base es en realidad un plato de porcelana de la colección Colombina de Alessi, diseñado por Doriana y Massimiliano Fuksas. El diámetro de la base es de 39 centímetros y la altura de 49. El interruptor es un tapón de botella. La cámara es totalmente funcional y es una FED de 35 milímetros, mientras que el tanque sirve más como pedestal decorativo que como miniatura militar, aunque está muy logrado en todos sus detalles. Por si no fuera bastante curiosa, esta creación se ha fabricado exclusivamente a base de objetos reciclados. Desde luego, es todo un objeto de coleccionista para los que combinen estas dos aficiones, por no hablar de que la cámara por sí misma es bastante interesante y completa. Su precio de venta es de 292 euros y es un regalo muy original o un buen capricho para los que quieren sacar fotografías en cualquier “terreno” y sin miedo al enemigo. DIVERTIDOS MONEDEROS JAPONESES Para los que tienen que comprarse un monedero y no les importa que sea un poco infantil, o es de los que más les gustan, son ideales estos monederos japoneses que llevan un tiempo en el mercado pero se están poniendo de moda ahora. P+g design es una marca japonesa emblemática y pionera en la creación de monederos y carteras fabricados en silicona. Ahora estos monederos también puedes comprarlos en España en diferentes diseños como son cerditos, perros, gatos, o bolsos más normales. Cuentan con más de 30 modelos diferentes en montones de brillantes colores o con el diseño de adorables animales. De hecho, es complicado llegar a elegir solo uno. Su precio no es demasiado caro, 14,95 euros cada uno. LOS CUBITOS QUE GUSTAN Facebook tiene una característica y es que, si te gusta algo, se le da al me gusta, una mano con el pulgar hacia arriba, para dejar constancia de que la foto, vídeo o comentario va en la línea de lo que te gusta. Ahora es posible sacar fuera de la red esos me gusta, por ejemplo, en una fiesta. Cada vez que los amigos aparezcan por casa y se tomen unas bebidas, serán ellos los que elegirán si les gusta o no introduciendo uno de estos cubitos en el vaso. Porque son cubitos especiales con los que contar para saber si están felices o no en la fiesta y si se lo pasan bien. Se trata de una forma novedosa y como no, social, de tomar tus bebidas refrescantes con un punto original indudable. Su precio es de 17,90 euros. UN ESQUIMAL PARA TOMAR NOTA DE LOS RECADOS Los productos de Peleg Design han sido exhibidos en numerosas exposiciones internacionales y han ganado prestigiosos premios de diseño en todo el mundo. Son artículos frescos y divertidos para su uso diario. En esta ocasión, su propuesta es un esquimal pescador que en realidad es un original portanotas y que alza su caña imantada para ofrecernos el boli que siempre cuesta encontrar cuando más se necesita. Se trata de una buena opción para darle un toque diferente al escritorio, además de resultar muy práctica para tomar nota de los recados. Este y otros atractivos productos de esta conocida firma son fáciles de encontrar en las mejores tiendas del mundo y también en la popular eBay. C ada vez hay más modelos de altavoces portátiles en el mercado. Los Creative Airwave son pequeños y portátiles, funcionan con una batería interna (siete horas) que se puede recargar mediante micro-USB, es decir, con el cargador del móvil. Disponen de NFC para “tocar” con el teléfono e iniciar la reproducción y se venden en dos modelos, Creative Airware y Airwave HD con una “mejor” calidad del sonido, según el fabricante. Se venden en seis colores: rojo, negro, azul, gris, rosa y verde; por un precio de entre 99 y 149 euros. 45 Diario de Ferrol DOMINGO, 20 OCTUBRE DE 2013 Nordesía Mesas transparentes para cualquier espacio LA ORIGINALIDAD ES UNA CUALIDAD MUY APRECIADA EN LAS PIEZAS DE MOBILIARIO E ste es el caso de esta mesa auxiliar que parece una mesa invisible y sobre la que cae un mantel transparente. Se trata de una bella combinación de función, ilusionismo y simbolismo de la firma Essey, la marca danesa fundada por el propio diseñador de la mesa, John Brauer. SISTEMA La estructura se apoya gracias a las cuatro puntas inferiores del propio “manto” translúcido. Puntas que se han doblado delicada (y manualmente) para crear un soporte encubierto que viene a sostener el mantel que es mesa. Se trata de una pieza única fabricada con una hoja de polimetilme- tacrilato, un material de transparencia y resistencia superiores a la del cristal, que soporta hasta veinticinco kilogramos de peso. Antes habrá pasado por el horno y por las manos de los operarios de la firma. La mesa mágica de John Brauer se puede encontrar también en color negro, rojo, gris, marrón, blanco y efecto hielo. Cómo conservar la fruta fresca sin gastar más L UN SALVAMANTELES LLENO DE RECUERDOS Bakus, el salvamanteles para coleccionar esos momentos especiales que fueron compartidos con una botella de vino… y con los amigos, la familia, o esa persona especial, es noticia. Diseñado y producido en Barcelona, el salvamanteles Bakus, ha sido seleccionado por el MoMA, el Museo de Arte Moderno de Nueva York, para ser distribuido en exclusiva en la tienda (física y online) del prestigioso museo. Bakus es una pequeña bandeja de acero inoxidable para coleccionar (y reutilizar) los corchos de las botellas de vino que vamos consumiendo. Un salvamanteles de los recuerdos que están representados en los 36 corchos que se deben coleccionar para completar el espacio interior de la pieza. Lleva el sello emotivo y genial de su creadora, la diseñadora brasileña, afincada en Barcelona, Tati Guimarães, fundadora de Ciclus, firma que se basa en los principios del ecodiseño. NOTAS AL ESTILO FACEBOOK Las notas que se dejan de vez en cuando por la casa avisando de una llamada o de algo importante que no puede esperar es algo que no va a desaparecer así como así. Lo que sí se puede hacer es modernizarla y pasar a unos tiempos más modernos, basándose en las redes sociales. Eso es lo que ocurre con las nuevas notas de estilo Facebook, unas notas o post-it iguales a los mensajes de Facebook. Estas notas se presentan en paquetes de 100 hojas de 7,5 x 7,5 centímetros y sirven para muchas cosas, no solo para dejar mensajes. Su precio es de 6,90 euros. a fruta y la verdura cada vez tiene menos sabor y, por extraño que parezca, dura más en casa, no hay punto de comparación con los cultivos ecológicos. Pensando en los vegetales que sí merece la pena conservar en casa, Fabio Molinas ha creado Oltu, un sistema de almacenamiento que se coloca encima del frigorífico para aprovechar la energía que éste desperdicia. Con ella, el agua que se contiene en el interior de las paredes de Oltu se evapora, creando una humedad y efecto refrescante perfecto para la fruta. Sin necesidad de ningún otro tipo de fuente de energía, Oltu mantiene los vegetales a una temperatura y humedad óptimas, haciendo que duren más y que se mantengan frescos y maduros de forma más natural. Y liberando un buen espacio en el frigorífico. Está fabricado en cerámica, y se compone de cuatro contenedores diferentes donde poder guardar por separado las hortalizas. Por ahora es un proyecto, ideal para colocar sobre un frigo pequeño. elInventario Altavoces portátiles, coloristas y reducidos Nordesía DOMINGO 20 DE OCTUBRE DE 2013 DIARIO DE FERROL AÑO XIV / NÚMERO 799 SUPLEMENTO DOMINICAL aVoces LAS CONFESIONES DE JULIO IGLESIAS JR Julio José Iglesias estuvo en la reinauguración del mercado de La Cebada de Madrid y allí confirmó la relación de su hermana Ana Boyer con el tenista Fernando Verdasco. “Ana me contó lo de su noviazgo. Me encanta que esté feliz”. En cuanto a la fama de conquistador del tenista: “La fama de ligón no me importa, seguro que ella le puede cambiar, además que se haya fijado en mi hermana dice mucho de ella, Ana es guapísima”. Sobre su paternidad dijo: “Por ahora no he dado en la diana” y asegura que nunca llamaría a sus hijos ni Isabel ni Julio José. HOLA SILVIA JATO ROMPE CON ENRIQUE LÓPEZ Silvia Jato y Enrique López han puesto fin a su relación tras algo más de medio año juntos. El noviazgo entre la presentadora gallega y el magistrado del Tribunal Constitucional se hacía público el pasado mes de junio cuando aparecieron unas fotografías comiendo juntos, a pesar de que ambos habían comenzado a verse dos meses antes. HOLA Una boda de lujo M aría Colonques, directiva de la firma Venís e hija del presidente del grupo multinacional Porcelanosa, Manuel Colonques, contrajo matrimonio en Vilareal con Andrés Benet, un farmacéutico de Castellón. La pareja se conoció hace más de dos años a través de amigos comunes y se comprometieron el pasado mes de diciembre. Numerosos rostros populares se dieron cita en la boda, pero entre todos ellos destacó Isabel Preysler, elegantísima, que llegó acompañada por su hija Tamara Falcó, toda una estrella mediática desde que lanzó su programa “We love Tamara” en Cosmopolitan. Otros dos de sus hijos, el cantante Julio Iglesias jr. y Ana Boyer, llegaron juntos, demostrando que mantienen una excelente relación. Cayetano Rivera recibió numerosos piropos a su llegada al enlace y la duquesa de Alba, acompañada por su marido, se mostró muy simpática. El cantante venezolano Carlos Baute estuvo acompañado de su mujer, la modelo Astrid Klisans; y la actriz Amaia Salamanca llegó del brazo de su pareja, el empresario Rosauro Varo, y lució feliz su embarazo. Los novios a la salida de la iglesia, Amaia Salamanca y Rosauro Varo, Carlos Baute y Astrid Klisans, los duques de Alba y Tamara Falcó e Isabel Preysler. SEMANA En primera línea Los padrinos del príncipe Jorge Los duques de Cambridge han roto con la tradición y han elegido amigos cercanos, los más íntimos, como padrinos de su hijo, el príncipe Jorge. Se piensa que la pareja ha elegido a sus amistades fuera del ojo público para darle a su hijo una sensación de normalidad cuando crezca. Según el diario “Sunday Times”, los honrados con tal distinción son un amigo del colegio del príncipe Guillermo, una amiga de Marlborough College de la duquesa Catalina y uno de los más viejos amigos de la infancia del príncipe. Ivanka Trump ya tiene la parejita Tan solo un día después de dar a luz a su segundo hijo, Ivanka Trump ha presentado a su bebé públicamente en las redes sociales. La nueva mamá colgó en la red una preciosa imagen de ella misma acunando a su retoño y junto a la fotografía este texto: “Damos la bienvenida con amor a nuestro hijo, Joseph Frederick Kushner”. El pequeño, que llegó al mundo el 14 de octubre a las 21.54 horas, ha sido llamado Joseph y Frederick en homenaje a sus abuelos paternos, tal y como explicaba la hija del magnate Donald Trump, que ha señalado que “ambos fueron maestros de su generación y patriarcas inspiradores de sus familias”. JORGE SANZ SE RECUPERA DE UNA TROMBOSIS Jorge Sanz, de 44 años, ha recibido el alta médica en el hospital madrileño Puerta de Hierro tras recuperarse de una trombosis en la pelvis sufrida la pasada semana mientras practicaba deporte. Sanz sintió un fuerte dolor en la pierna, por lo que acudió a un centro médico, donde se le diagnosticó la dolencia, cuya causa parece ser el tabaco. EFE El Juli y su esposa esperan su tercer hijo El Juli y su mujer, Rosario Domecq, están esperando su tercer retoño. La pareja tiene ya dos hijos, Fernando y Rosario, que nacieron en septiembre del año 2011. Se trata de una excelente noticia, después de un año difícil, en el que el matrimonio y sus mellizos sobrevivieron a un gravísimo accidente de tráfico y en el que el torero, el pasado mes de abril, sufrió una tremenda cogida en la plaza de la Maestranza, en Sevilla. El Juli y Rosario se casaron en octubre de 2007. La pareja se ha mostrado muy feliz con la noticia del nuevo embarazo de Rosario.