He creado unos personajes esperanzados

Transcripción

He creado unos personajes esperanzados
SUPLEMENTO DOMINICAL
Diario de Ferrol
20 de octubre de 2013
“He creado
unos personajes
esperanzados”
El drama del “Capitán
Phillips” y la animación
de “Turbo”, estrenos
destacados de la semana
MÚSICA
Clara Sánchez e Ángeles
González-Sinde,
gañadora e finalista do
Premio Planeta 2013
CINE
LIBROS
MARTA RIVERA DE LA CRUZ PRESENTA SU ÚLTIMA OBRA, “LA BODA DE KATE”,
DONDE SUS PROTAGONISTAS VIVEN LA VIDA COMO UN DÍA MÁS, NO COMO UN
DÍA MENOS, Y EN LA QUE REIVINDICA EL PAPEL FUNDAMENTAL DE LAS
LIBRERÍAS Y ADVIERTE DE QUE SE ESTÁ PERMITIENDO SU DESTRUCCIÓN.
El Coliseo de A Coruña
alberga en noviembre
la tercera edición del
festival Finisterrae
Nordesía
Año XIV / Número 799
Nordesía
Fátima
28
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
XULIO VALCÁRCEL
[email protected]
PROFETIZOUSE QUE UN SINAL APARECIDO NO
CEO NOCTURNO ANUNCIARÍA A INMINENCIA
DUNHA GRAN GUERRA
páxinaLiteraria
N
a primavera de
1916 tres pegureiros analfabetos, Lucía dos Santos, de
dez anos, Francisco e Xacinta Marto, de nove e seis respectivamente,
afirmaron que mentres gardaban as
ovellas se lles aparecera un anxo na
cova do Cabeço. O “anxo da paz”
ensinoulles pregarias destinadas á
conversión dos pecadores ao tempo
que os incitaba ao sacrifizo e á adoración de Deus na Eucaristía. O que
estaba a facer o anxo, como noutros
casos de aparicións marianas, era
preparar aos nenos para as posteriores visitas da Virxe que, segundo
o seu testemuño, tiveron lugar entre o 13 de maio e o 17 de outubro
de 1917.
Levitando a carón dunha enciñeira viu Lucía a unha muller refulxente, vestida cun mantelo branco e cun rosario nas mans. A dona
en cuestión indicoulle que debían
volver a aquel lugar, Cova de Iría,
preto de Fátima (Portugal), na mesma data e á mesma hora durante
cinco meses seguidos. Dominados
polo lóxico abraio, regresaron os
pastores ao pobo e propagaron a
nova, matizando Francisco que el
non escoitaba nin falaba coa “señora”, que só a vía.
Nos meses seguintes de xuño e
xullo repetíronse as aparicións, coa
inquietante advertencia por parte
da Virxe da pronta morte dos irmáns Francisco e Xacinta, algo que
realmente aconteceu, nun prazo de
tres anos. Ademais de exhortalos ao
arrepentemento e á oración, tamén
se lles transmitiron unha serie de
mensaxes referidas a futuras guerras e calamidades varias. Como era
esperable, as aparicións provocaron
unha forte convulsión na mente e
no ánimo dos cativos, que se entregaron a unha vida de beatitude e
sacrifizo con fraxelos, cordaxes e
disciplinas mortificantes.
Dos tres videntes, Lucía dos Santos era a interlocutora de confianza
da visitante celestial. Contou Lucía
–que habería de profesar de monxa
e botar moitos anos nun convento
de Tui– que o 13 de xullo foilles confiado con gran reserva e misterio o
“secreto de Fátima”, mensaxe apocalíptica que intrigaría á opinión
pública durante décadas e que sería
finalmente desvelada polo Papa
Xoán Paulo II no 2000. O secreto
era tan controvertido e había tanto
interese en xogo que as autoridades
de Vilanova de Ourem retiveron e
castigaron aos nenos para facerlles
falar e coñecer o seu contido.
A fama das aparicións correu
como a pólvora. Milleiros de persoas achegábanse ao lugar onde se
rezaba o rosario e onde se erguería
unha primitiva capeliña, xerme do
santuario actual (un santuario que
Ilustración de Xabier Garo.
no ano 2011 recibiu máis de sete
millóns de peregrinos).
A derradeira aparición tería lugar o 13 de outubro dese mesmo
ano, 1917, data do famoso milagre
do sol, presenzado por unha inxente multitude na que non faltaban
incrédulos. O ateo Avelino de Almeida, escribía no “Século”: “Ante
os admirados ollos deste povo, que
na súa actitude nos traslada a tempos bíblicos, e que, presa de espanto, descuberta a cabeza mira cara o
ceo azul, o sol tremeu, realizou movementos bruscos nunca vistos, fóra
de todas as leis cósmicas; o sol “danzou” segundo a expresión típica dos
camponeses”.
Unha serie de circunstancias
contribuíron a fortalecer o santua-
rio de Fátima. Ademais do milagre
do sol, que algúns científicos explican como efecto óptico provocado
ao mirar directamente ao sol durante demasiado tempo (e que nós
lembramos tamén referido á maña
de San Xoán), profetizouse un sinal
no ceo nocturno que anunciaría a
inminencia dunha gran guerra. O
25 de xaneiro de 1938, unha inmensa aurora boreal encendeu o
hemisferio norte desde África a California. Lucía, a única dos videndes
viva naquel intre, indicou que se
trataba do signo esperado e así llo
comunicou ás autoridades eclesiásticas. Un mes máis tarde, Hitler entrou en Austria e oito meses despois
invadiu Checoslovaquia. Comezaba
a Segunda Guerra Mundial.
librosRecomendados
GALICIA DESDE LONDRES
ANTONIO R. DE TORO SANTOS
Editorial Galebook. A Coruña, 2013. 572 páginas.
En este volumen magníficamente editado por este
nuevo sello coruñés se publican los contenidos sobre
Galicia, Gran Bretaña e Irlanda, emitidos en la BBC
durante los años 1947 y 1956.
QUE QUEDE QUEN O CONTE
VARIOS AUTORES
Edita Roxín Roxal. Betanzos, 2013. 26 páginas.
En el número seis de esta revista que dirige Alicia López Pardo se reivindica y valora nuestro rico entorno
rural. Villas, pueblos y aldeas que se están despoblando y que podrían volver a ser fuente de riqueza.
GUIEIROS NÚMERO 15, 2013
VARIOS AUTORES
Editorial Xérmolos. Guitiriz, 2013. 183 páginas.
Pousa Antelo protagoniza este monográfico que rinde homenaje a uno de los personajes más destacados de los últimos tiempos en Galicia. Su militancia
en el galleguismo histórico fue uno de sus baluartes.
EL CHICO DEL MILLÓN
DAVID WALLIAMS
Editorial Montena. Madrid, 2013. 304 páginas.
Joe Spud tiene muchas razones para ser feliz. Millones, de hecho. Es el niño de doce años más rico del
mundo. El problema es que no tiene amigos y es lo
que más desea en el mundo.
29
“No me quiero imaginar una ciudad
sin librerías, pero están en peligro”
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Nordesía
MARTA RIVERA DE LA CRUZ ESCRITORA
“EN MI LIBRO INVITO A LAS PERSONAS DE CUALQUIER EDAD A ASPIRAR SIN COMPLEJOS A SER FELICES” /EFE
EFE
L
¿Cómo describiría a los personajes de esta novela?
No creé unos personajes perfectos
sino esperanzados en la lucha contra la precariedad y contra la edad,
gente con la voluntad de ser feliz.
La protagonista es Kate, una mujer
de 72 años enamorada desde joven
de un hombre que reaparece en su
vida y que vive con amigas ancianas. Todos ellos deciden que, del
tiempo que les queda, vivirán cada
día como un día más y no como un
día menos.
¿Cuál es el origen de esta historia?
Desde el principio del libro me planto una pregunta: ¿Y si el amor de
nuestra vida llama a la puerta para
buscarnos 50 años después? Y la
respuesta es que siempre es posible
vivir cosas hermosas.
Me refugié en este libro. Vivo en
un país triste y estoy rodeada de
gente con problemas económicos,
de paro.
Uno de los elementos importantes de esta obra es la importancia de buscar la felicidad a
la edad que sea...
Es una historia de amigos en la que
invito a las personas de cualquier
edad a aspirar sin complejos a ser
feliz.
Para la vejez (no me gusta el término tercera edad) lo peor exceptuando la enfermedad es la autoeliminación, cuando uno decide que
ya no pinta nada. Aunque sea por
Para la vejez lo
peor, salvo la
enfermedad, es la
autoeliminación,
cuando uno decide
que ya no pinta nada
Es terrible que en
España no haya
un marco legal con un
sistema de sanciones
para impedir
descargas ilegales
amor, los hijos o los nietos les cuidan y se preocupan demasiado, volvemos inútiles a nuestros viejos.
¿En qué se centra el argumento
de esta nueva novela?
Kate, una inglesa dueña de una librería en Ribanova, es depositaria
de los derechos de su tío escritor, Albert Salomon, que alcanzó la fama
después de muerto. La búsqueda de
un libro inédito de Salomon reúne
en torno a esa intriga a varios personajes, que coincidirán en la ciudad
de Ribanova con motivo de la próxima boda de Kate con el antiguo
amor de su vida.
Con esta excusa también quiero
hacer una llamada de atención al
lector para advertir de que las librerías pueden convertirse en algo en
vías de extinción.
¿Ve tan grave la situación actual del sector literario?
Estamos permitiendo que se destruya todo lo que está alrededor del libro. Lo que era una industria y un
negocio próspero se está volviendo
ruinoso por falta de cuidado. La piratería nos está dejando a todos a
pie de los caballos.
¿Echa de menos alguna medida
para ponerle freno?
Es terrible que no haya en España
un marco legal con un sistema eficaz de sanciones para impedir las
descargas ilegales. Llegará un día
en que si los libros no dan beneficios, las editoriales no los publicarán, porque tampoco son una ONG,
y al final no habrá nada que piratear.
En este sentido, es una gran defesora de los “best-seller”...
Sí, porque el dinero que las editoriales ganan con las ventas de esos
libros pueden sostener el negocio
para publicar otros menos fáciles de
vender. ¿Cuántas apuestas editoriales se habrán podido llevar a cabo
gracias al dinero que se ganó con
“Cincuenta sombras de Grey”?
El mundo de las editoriales y el
de los escritores están muy presentes en “La boda de Kate”,
también hay algún personaje
destacado...
Sí, Truman Capote, al que convierto
en amigo de Albert Salomon. Soy
una enamorada de los libros de Truman Capote pero, sobre todo, de
Truman Capote.
En este libro resucito el ambiente
del Nueva York de la década de los
40 y la época dorada de las revistas
literarias.
laEntrevista
a escritora lucense
Marta Rivera de la Cruz
no se quiere imaginar
una ciudad sin librerías
y por eso reivindica el papel fundamental de las casas de los libros en
su última novela, “La boda de Kate”
(Editorial Planeta), un canto al optimismo y a las oportunidades sin
tener en cuenta la edad.
Periodista de profesión, en el año
2006 fue finalista del prestigioso
Premio Planeta con la novela “En
tiempo de prodigios” y con su primera obra, “Que veinte años no es
nada”, ganó el Premio Ateneo Joven
de Sevilla.
En “La boda de Kate”, Marta Rivera recupera algunos de los personajes de sus novelas anteriores y la
ciudad de Ribanova, escenario al
que ha recurrido en otras ocasiones
y con las que homenajea a su Lugo
natal.
Nordesía
30
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Máis de vagar, por favor
VICENTE ARAGUAS
TODOS SOMOS
MARCOS CALVEIRO
Editorial Xerais. Colección Fora
de xogo (Plan lector ESO e
máisLibros
Barcharelato) /11,60 euros.
E
sta novela de Marcos
Calveiro, Todos somos (Edicións Xerais,
Vigo, 2013), pola súa
temática, centrada no mundo dos
novos aínda que aborde un asunto
(o da desaparición de menores)
que a todos afecta, pola colección
na que se insire (“Fora de xogo”),
semella dirixirse a ese público específico que frecuenta colexios e
institutos e que, por razóns obvias,
merca os libros dispostos para eles
polos profesores correspondentes.
Segundo, naturalmente, as ofertas
que atopen en editoras e autores.
E a mín o que me parece é que
sendo a intención de Marcos Calveiro do máis loable, tocar un choio
que latexa e preocupa e, aínda,
xera alarma social, a maneira que
acompaña a idea é un pouco precipitada de máis. Polo que argumento e, sobre todo, personaxes fican
confusos, difusos e –definitivamente– pouco definidos, polo que a novela mentres progresa, sen demasiado xeito, vai perdendo alento.
E é que esta historia dunha cativa de instituto que desaparece dun
día para outro sen deixar rastro,
tendo efectividade e “gancho” (e a
irresolución do caso é un tanto no
UN TRASNO DO
MÁIS TENRO E
DIVERTIDO
favor de Calveiro) termina perdéndose no inferno das boas intencións.
Desta maneira o rapaz amigo da
desaparecida non vai a ningures,
tampouco seus pais, separación tan
anecdótica que por momentos un
chega pensar que raios pinta en
todo isto, de puro non engadir nada
ao argumento. Tampouco a veciñanza está ben deseñada, esvaída
nas sombras da praza onde se concentran decotío para expresar a súa
protesta polo acontecido.
De caricatura, igualmente, semella a locutora do programa de
tele-lixo que aborda o tema desde
aspectos tan noxentos como devastadores para o seu propósito. Porque un xornalista será quen bote
abaixo, desde a columna que mantén nun medio, a obscena estratexia da cadea televisiva. Isto traerá consigo unha loita, física, entre
locutora e columnista, na que Marcos Calveiro tampouco é que se
teña esmerado moito, de puro chafallada que semella. E quedan os
policías desta historia, coral “ma
non troppo”, pola pouca pericia na
ensamblaxe dos elementos do retábulo, que son o peor artellado do
conxunto. Porque, paveradas á
parte con Hernández e Fernández
“Tal semella como
se o acontecido
nunha novela para
outros públicos
aquí ficase
pairando no ceo
das irresolucións”
(xa postos, eu tería homenaxeado a
Hergé con máis forza, tirando proveito dunha posible similitude entre
os torpes policías que van con Tintín e os de Marcos Calveiro), a inspectora que este nos endereza é
todo un catálogo de tópicos. Polo
demais a muller é unha indecisa, á
hora de apurar os botellíns do cuarto de hotel, á de enlearse co recepcionista. Tal semella como se o que
tivese acontecido nunha novela
para outros públicos aquí ficase pairando no ceo das irresolucións. Esas
que tanto se prodigan na idade
moza. Aquela á que semella dirixirse este libro, un chisco precipitado,
entendo eu, desde a seguridade de
que Marcos Calveiro ten cousas
moito mellores que nos ofrecer.
UN CLÁSICO
NA DENUNCIA DA
INHUMANIDADE
UN DÍA NA VIDA
XILDAS
DE IVÁN DENÍSOVICH
ANTONIO MANUEL FRAGA
ALEKSANDR
Sushi Books/ 12 euros.
SOLZHENITSYN
Rinoceronte / 16,90 euros
O novo selo editorial de Rinoceronte, Sushi Books agasállanos
coa primeira incursión na literatura infantil do eumés Antonio Fraga, gañador da última edición do
premio Merlin co título O Castañeiro de Abril (en breve nas librarías). A lectura de Xildas deixa ben
as claras o gran talento deste escritor nado en Pontedeume que non só sabe trasladar ó lector a un mundo
máxico e irreal a través das súas completas e fermosas descricións senón
que nos leva a carón dese trasniño, de Xildas, o protagonista desta divertida
historia. Eso mesmo é o que lle acontece un día a nena Catuxa, cando ía na
procura do seu balón. De súpeto a súa vida tranquila xunto coa sua familia
convértese nunha auténtica aventura na que ese pequeno trasno, un tanto
fedorento pero moi tenro e amoroso, transfórmase no epicentro de grandes
aventuras. Todo isto acontece porque Catuxa e os seus mellores amigos
tentarán axudar a ese pequecho cornudo, ao que lle encantan as trasnadas
e as adiviñas por igual, a atopar un novo fogar. Fermosa historia.
Estamos ante un dos máis arrepiantes testemuños da crueldade que sufriron millóns de deportados nos
campos de traballo soviéticos. A dureza e as vexacións descritas con detalle por Solzhenitsyn no famoso “Arquipélago Gulag” cobran aquí unha
entidade literaria nova.
O protagonista leva encerrado oito anos dunha condena de dez nun campo
de traballo situado na estepa siberiana. Acusado de “traizón á patria”, a
realidade é máis amarga: durante a guerra contra Alemaña, foi capturado
polos nazis, pero logrou escapar e reintegrarse nas filas soviéticas. Acusóuselle entón de fuxir do exército soviético coa intención de traizoar, e de regresar para exercer de espía para os alemáns. A fin de evitar condénaa á
morte, Iván Denísovich recoñeceu os feitos e foi mandado ao Gulag.O relato consegue transmitir unha vontade de vivir, unha serena capacidade de
sufrimento, a esperanza de que vale a pena loitar, aínda nas peores circunstancias, pola vida que nos toca. Tradución do ruso de Martin Andor.
LUIS ALONSO
GIRGADO
“Un ejercicio
narrativo atrevido,
de riesgo, volcado
exclusivamente en
el mundo de la
mujer...”
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Nordesía
Silvia Molloy: escritura
y creatividad
31
VIDAS Y TRAMAS
BELLAS QUE SE
ENROCAN
OPERACIÓN DULCE
IAN MCEWAN
Anagrama / 19,90 euros.
H
ay libros de vida difícil, azarosa; libros
sobre los que pesan
toda clase de circunstancias adversas. Uno de ellos
es la novela En breve cárcel (F.C.E.,
Buenos Aires, 2012) de la argentina Sylvia Molloy, narradora y ensayista que vive en Estados Unidos
como profesora universitaria.
La citada novela fue publicada
por Seix-Barral en 1981, en la Barcelona aún capital del mundo de la
edición. Ese mismo año, el del efímero y desastroso “malvinazo”,
circuló fotocopiada en la Argentina, donde la dictadura militar entraba en su ocaso. El tema del lesbianismo, textualmente explícito y
directo, pero de mínima presencia
narrativa, hizo que “aquello” resultase empresa imposible para las
varias y buenas editoras bonaerenses. Por lo demás la novela, escrita
en París, apareció publicada en inglés por la Universidad de Texas.
En Argentina, sólo en 1998 se atrevió a lanzarla la Ed. Simurg. La
edición arriba citada es, pues, la
tercera y lleva una nota de presentación de Ricardo Piglia en la que
encarece el atractivo poder de la
voz narrativa que, desde la tercera
persona, conduce, distanciada,
una narración que la implica como
parte y como juez. La novela se escribe en un difícil momento para
El lector español que gusta de la literatura anglosajona está más que acostumbrado a McEwan desde su conocida
y reputada Amsterdam, pero Operación Dulce aporta sin duda una de esas
raras y bien llevadas apoteósis de la
novela y los personajes que se enrocan
en una bella trama digna del mejor thriller. McEwan aporta además un
excelente fresco de un país que al lector le puede incluso recordar al nuestro en los momentos por los que atravesamos. En los prolegómenos del
thacherismo, una joven brillante, obligada por su madre a estudiar algo
que no le interesa, ingresa en el MI5 para presentarnos un servicio de espionaje tétrico, un tanto perdido e inmerso en mantener el nivel de equilibrio necesario con la CIA o el MI6. Operaciones un tanto ridículas para un
fin no tan trivial como se podría intuir: la influencia, a través de la literatura, en el pensamiento colectivo como fuerza de choque ante el bloque
comunista. Serena Frome cumple un cometido que le parece anodino
pero a través del que llega al amor. De fondo, la Inglaterra de los recortes
energéticos y las huelgas mineras, la música pop y la minifalda. En la trastienda, personajes plenos, sobrecogidos por sí mismos que absorben una
trama de la que es imposible evadirse. Un final a lo McEwan que, en cualquier otra pluma, parecería elemental.
SYLVIA PLATH
Y SU VISIÓN DE LA
MATERNIDAD
TRES MUJERES
SYLVIA PLATH
Nórdica Libros / 16,50 euros
Sylvia Plath (Boston, 1932-Londres,
1963) concibió este poema, feminista y
antibelicista, para ser leído en voz alta,
y en 1962, un año antes de su muerte,
lo leyó en la BBC. La experiencia supuso un cambio de dirección en su forma de afrontar la escritura. Desde
entonces concebiría los poemas “en voz alta”, cambiando de forma definitiva su técnica poética.
En “Tres mujeres”, Plath crea un emocionante poema a tres voces que
tiene como tema central la maternidad. Cada voz representa una forma
de vivirla: la mujer que centra su realización en ser madre, la que sufre
por no poder serlo y la que lo es a su pesar. Nórdica edita con el mimo
que le caracteriza este volumen bilingüe exquisitamente ilustrado por
Anuska Allepuz. Sylvia Plath es especialmente conocida como poeta,
aunque también es autora de obras en prosa, como la novela semi-autobiográfica, “La campana de cristal” (bajo el pseudónimo de Victoria
Lucas), así como de relatos y ensayos. Junto con Anne Sexton, Plath es
considerada una de las principales cultivadoras del género de la poesía
confesional, iniciado por Robert Lowell y W. D. Snodgrass. Se suicidó en
1963. Tras su muerte, su marido, el también poeta Ted Hughes se encargó de la edición de su poesía completa.
másLibros
EN BREVE CÁRCEL
SYLVIA MOLLOY
Fondo de Cultura Económica de
España, 2012.
la escritora y en tiempos en los que
aparecen estudios de género impulsados por el feminismo, al que
no es ajeno En breve cárcel con su
triángulo de protagonistas femeninas y su condición intimista en la
que prima una escritura ceñida y
brillante, un decir con frecuencia
duro y obsesivo que llega con inmediatez, y un universo –como el
título sugiere– clausurado, secreto, misterioso, habitado por tensas
relaciones personales que se mueven entre el odio y el sometimiento, la entrega y el rechazo, el reencuentro y el abandono, la búsqueda
y las dudas e interrogantes.
Aunque en una entrevista la autora afirma que no es novela de
minorías ni para capillas de “entendidas”, ciertamente se trata de
un discurso técnicamente complejo que puede complacer a “paladares lectores” ya maduros, ya avezados que se muevan sin
desorientarse entre el fragmentarismo de la historia, la inestable
temporalidad interna, la permanente crisis de la narradora desembocada en un final naufragado,
los círculos de anécdotas evocadas, el asedio analítico interno y
externo con su detallismo objetual
y hasta las referencias metanarrativas al acto de escribir, de contar
vinculado al asfixiante escenario
donde la escritura, a tirones, se va
desarrollando.
Indudablemente es En breve
cárcel un ejercicio narrativo atrevido, de riesgo, volcado exclusivamente en el mundo de la mujer
con su particular sensibilidad y
cosmovisión en un ahondamiento
en su memoria sentimental; evocaciones y recuerdos entre los que
no falta su territorio familiar. Inquietante y vivamente confesional
–que no autobiográfica– es esta
una novela que respira entrecortada, con sus silencios y desencantos, con sus asperezas (y no exenta
de violencia interior) y seducciones en el laberinto de una personalidad singular, despojada, contradictoria, empecinada en una
actitud analítica por dolorosa que
sea. En breve cárcel no pierde actualidad, no pierde vigencia y en
más de un aspecto es pionera. Su
lectura requiere una atención
siempre alerta, lo que no es fácil,
por cierto.
Nordesía
32
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Coma un bosque de faias
ARMANDO REQUEIXO
letrasAtlánticas
[email protected]
NINGÚN PRECIPICIO
OLALLA COCIÑAS
Editorial Toxosoutos, 2013.
L
in –dun tirón– Ningún
precipicio, o máis recente poemario da viveirense Olalla Cociña.
Había semanas que agardaba facerme con el. Conseguino e, no mesmo
día, deille cabo devorando os versos como peixe ao que o ar queima
as galaxes, nun ir e vir de páxinas
imbadas con alentar abrasado.
Ningún precipicio é un calidoscopio da memoria sentimental.
Atravésao ese impreciso e fuxidío
tren dos instantes que se coseron
aos fígados dos tempos miúdos e
vai medrando nun rumor que de
primeiras conta velaíño e, aos
poucos, acaroa na tesitura grave
das verdades máis profundas.
A nena que marchou para non
volver. Esa unha que se foi pero supura nas pústulas do días solares
do recordo. E tamén a cómplice
compaña das horas que foron, as
andainas entre lapiseiros, beiramares descubertas, paseos vilegos e
aínda benamados ronseis dos devanceiros.
Cociña rememora non para estiñar feridas, tampouco non para
evocar tempos mellores. A súa ladaíña conxura os espectros, precisa
saber, entenderse no camiño andado, comprender os por ques do
hoxe que se habita, como ata aquí
se chegou e que fica no presente do
que se foi.
Deitar a ollada aos vieiros esboroados da nenez é asemade o natural contrapeso para as peaxes doridas do amor. Acre destilación dun
afecto esvaecente que se tempera
na aceptación das crebas que a
maré amorosa deixou.
Agora si, a tanza que estrica as
vísceras deste Ningún precipicio
ten fías de autoindagación poética
e señorean polo libro adiante os
versos interrogantes deste oficio
de sombras que é a propia escrita.
As cinzas que aventan nas verbas
calcinadas, esporas que han xermolar nas voces que dentro dunha
laian, confeitadas de pavura, de
abraio, de melancolía.
Poemas coma cantís versais, paralelística do sentido, anadiploses
metralladas que perforan os sangumiños reverberando infindas.
Toda unha arquitectura de elisións,
de elipses fulgurantes que ancoran
a dicción en aléns intuídos.
Ningún precipicio ve luz da man
da noiesa Editorial Toxosoutos, ultimamente aguadianada, abondo
necesitada de ríos de augas caudais
coma este cántico dos pretéritos
que Cociña deixa fluír manancial.
Púxolle abrigosa soleira á obra
un outro poeta de interese e valía,
o leonés Ildefonso Rodríguez, quen
escribe na seu castelán do vello reino nunha altura compartido palabras reveladoras sobre as costuras
sutís e os delicados fantasmas que
o libro convoca e atrapa Marcos
Vigo nos seus deseños de suxestións evanescentes.
A sibila que oraculiza por treitos
este libro revela especular: “faláronlles da túa voz, iluminadora/
coma un bosque de faias/ en canto
te escoiten vir cos escuros conceptos/ que te enigman/ sentiranse
confortados/ apuntarán as túas citas”. E abofé, no conforto deste
enigma elévase o escuro concepto
da voz iluminada que chamamos
Olalla Cociña, coma un bosque de
faias
33
Planeta Vip
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Nordesía
CULTURA
ARMANDO REQUEIXO
[email protected]
N
PERSONAXES
Pero alén do puramente literario
(esa novela de Sánchez sobre unha
modelo infeliz que debe reinventarse en “El cielo ha vuelto” e mais
esoutra aventura dun solteiro enclaustrado na casa materna que ten
de conseguir abrirse ao mundo e
procurar un novo camiño que debuxa González-Sinde en “El buen
hijo”), poida que @s que isto len
non deixen de sorprenderse, curiosos, ante a grande maquinaria mediática e editorial que é quen de facer rodar o Planeta ano tras ano. A
cea, os previos e a post-gala son un
auténtico fervedoiro de personaxes
que se dan cita nesta inmensa pasarela na que o Premio Planeta se ten
convertido.
O tándem presidencial Mas-Lara
gobernando destinos, Boris Izaguirre en animada conversa con Risto
Mejide, Juan José Millás silandeiro
cronista visual de acontecementos,
Maxim Huerta agasallando sorrisos, Lucía Etxebarria en extremo
afectuosa, Marta Rivera de la Cruz
amabilísima entre amigos e aínda,
para os seareiros do invento balompedístico inglés, o Tata Martino almorzando ao día seguinte no mes-
Arriba, a gañadora, Clara Sánchez; no medio, a finalista, Ángeles González-Sinde; Maxim Huerta e Boris Izaguirre cunha amiga, Lucía
Etxebarría e Risto Mejide coa súa muller; abaixo, os membros do xurado e a modelo Judith Mascó co seu marido. EFE / DIEZ MINUTOS
mo hotel dos asistentes á rolda de
prensa das gañadoras.
Todo este festival, este Planeta
Vip, forma xa parte connatural dun
premio con máis de medio século
de historia, millóns de exemplares
vendidos, miles de participantes e
ducias de finalistas.
Cando o vindeiro 5 de novembro
teña lugar en Madrid a premier das
dúas obras, Sánchez e GonzálezSinde verán espallarse polas librerías de todo Estado os milleiros de
copias das súas novelas (210.000
no caso da gañadora e 90.000 no da
finalista).
Logo, virá a interminable tournée que has a levar por ducias de
cidades, posibilitando achegarse á
súa escrita a unha lexión de lectoras
e lectores que serán felices por unhas horas co froito da imaxinación
destas creadoras e esforzo organizativo das xentes de Planeta, mestres na difícil arte de vender soños
argamasados de palabras neste inmenso zoco que é o noso mundo.
enDetalle
on sei se o poeta escollería outubro ou
o consideraría o
mes máis cruel. O
que si sei é que chega cada ano
traendo da man un dos eventos literarios máis singulares do panorama
cultural español: esa gran festa do
libro adornada de feira das vaidades que é o Premio Planeta.
Sería talvez excesivo cansar o
lector, a lectora, contándolle como,
igual que en anos anteriores, o certame conseguiu atraer case medio
milleiro de orixinais a concurso enviados dende todos os recunchos da
Península, Hispanoamérica e mesmo dende outros lugares máis afastados. ¿Para que significarlle toda a
variedade de apostas temáticas e
estilísticas dos dez traballos finalistas? Abondará con dicir, coido, que
desta volta o galardón foi parar a
mans dunha narradora con oficio,
Clara Sánchez, quen conta no seu
haber con anteriores recoñecementos de altura (velaí o Premio Nadal
de hai dous anos) e que foi declarada finalista a, ata agora, narradora
infantoxuvenil e cineasta Ángeles
González-Sinde, ben coñecida por
outras ocupacións que aquí non veñen ao caso.
Nordesía
34
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
El “Capitán Phillips” y los cables
de WikiLeaks llegan a los cines
DOS HISTORIAS
BASADAS EN HECHOS
REALES CONSTITUYEN
EL PLATO FUERTE DE
LOS ESTRENOS DE
ESTA SEMANA
cineTeatro
E
sta semana llega a las
carteleras la película
“Capitán Phillips”,
que cuenta la historia
real de cómo el buque carguero estadounidense “Maersk Alabama”
fue secuestrado en el año 2009 por
un grupo de piratas somalíes. En
este secuestro, el capitán, Richard
Phillips (Tom Hanks), tuvo un papel
determinante.
El reconocido actor Tom Hanks
busca su tercer Oscar con esta cinta
de Paul Greengrass, quien vuelve a
demostrar su habilidad para dirigir
películas desarrolladas en situaciones extremas, como ya hizo en “United 93”.
Otro hecho real es el que se refleja en “El quinto poder”. Julian Assange, creador de WikiLeaks, queda
retratado en esta película, que
muestra todo el proceso por el que
se destapó uno de los mayores escándalos informativos de los últimos años.
La polémica está servida con esta
obra de Bill Condon, ya que Assange ha arremetido contra el filme diciendo que está basado en datos
engañosos y que ofrece una versión
sesgada de lo que pasó.
ANIMACIÓN Y COMEDIA
La animación también tiene un hueco esta semana en los cines. De los
creadores de “Madagascar” y “Kung
Fu Panda” llega “Turbo”, la nueva
EL FESTIVAL DE CINE
FANTÁSTICO DE SITGES
CELEBRA SU 46 EDICIÓN
Entre los muchos actores que
han pasado por la 46 edición del
festival de cine Fantástico de
Sitges estos días, uno de los
destacados fue Charles Dance
(dcha.), que recibió una Máquina
del tiempo del certamen y
presentó un capítulo de Juego
de Tronos, además de la película
“Patrick”, filme que cuenta con
una banda sonora compuesta
por Pino Donaggio (izq.). EFE/SÁEZ
Tom Hanks y su esposa, Rita Wilson, durante el estreno en Londres. EFE
película familiar de Dreamworks
Animation que también se puede
disfrutar en 3D.
Turbo es un caracol con un curioso sueño: ser el ganador de las 500
millas de Indianápolis. Considerado un perdedor, su suerte cambiará
al conocer a una peculiar pandilla
de caracoles callejeros.
El toque sentimental de esta semana lo pone “Una cuestión de
tiempo”. A sus 21 años, Tim (Domh-
nall Gleeson) descubre un secreto:
los hombres de su familia tienen el
don de viajar en el tiempo a un momento concreto del pasado. Algo
que Tim aprovechará para conquistar a Mary (Rachel McAdams).
“Una cuestión de tiempo” lleva la
marca de Richard Curtis, responsable de éxitos como “Notting Hill” o
“Love Actually”. Las dosis de humor
y amor están aseguradas en esta
producción.
Drama, thriller y documental
de producción española
LA CARTELERA LE
HACE UN HUECO ESTA
SEMANA A VARIAS
PRODUCCIONES DE
CINE ESPAÑOL, COMO
“TODAS LAS
MUJERES”, “LA
PRIMAVERA” Y “NOS
VEREMOS EN EL
INFIERNO”
N
acho (Eduard Fernández) es el protagonista de “Todas
las mujeres”, la historia de un hombre manipulador y
mentiroso por cuya vida pasan seis
mujeres muy diferentes. Es la adaptación cinematográfica de la serie
del mismo nombre. Junto a Eduard
Fernández encontramos a seis actrices de excepción, entre ellas Michelle Jenner y Nathalie Poza.
Por otro lado, esta semana se estrena el “thriller” español “Nos veremos en el infierno”, tercer trabajo
de Martín Garrido Barón. Suau
(Raúl Prieto), recién salido de un
hospital psiquiátrico, vuelve a casa
y descubre cuánto ha cambiado su
situación familiar.
Su padre y él harán un macabro
pacto que tendrá graves consecuencias.
Por último, “La primavera” es un
documental dirigido por Christophe
Farnarier que gira alrededor de Carme Fajula y su familia.
Como lleva sucediendo desde
hace generaciones, su ritmo de vida
está marcado por la naturaleza.
EL CINE ESPAÑOL MÁS
RECIENTE SE PRESENTA
EN LOS ANGELES
Como cada año desde 1994, el
ciclo Recent Spanish Cinema
Series presenta en Los Ángeles
las películas españolas más
relevantes del momento. Los
actores Hugo Silva, Carlos
Bardem y Tito Valverde, y el
director Cesc Gay, fueron
algunos de los representantes
de la cinematografía española
que asistieron a la jornada
inaugural del certamen. EFE/
ARMANDO ARORIZO
FIESTA POR EL ESTRENO DE
“THE WALKING DEAD”
Varios intérpretes
caracterizados de zombies
participaron en el estreno de la
cuarta temporada de la famosa
serie “The Walking Dead”, que
tuvo lugar en Madrid. EFE/CHEMA
MOYA
la vuelta al mundo
en 80 clásicos
Silvido de muerte
(1963), de B.L.
Kowalski
JOSÉ TORREGROSA
UNA PELÍCULA DE DENIS VILLENEUVE
la condición humana más siniestra–
pero…(Me dan miedo tus peros,
padrecito…) Pero para acabar
meando fuera del tiesto…En un vibrante thriller con niñ@s
desaparecid@s de por medio, a pie
de desenlace, se cuela (ya habíamos
visto unas cuantas, vivitas y coleando, con anterioridad) la serpiente
envenenada de todo este paraíso
perdido: se nos hace escuchar (lo
supongo homenaje a “Sed de Mal”)
No es de la Hammer, pero como si lo fuese; revisita, con suficiente dignidad, el irrepetible “Freaks” de Browning; resulta, a partes
iguales, grimosa y fascinante… “SSSSSSS”(así llamada en VO;
no las cuenten: son siete) se erige, diría yo, en icono de las pelis
con serpientes, con un “mad doctor”, supuestamente hetero,
empeñado en hacer cosas feas con sus jóvenes y apuestos ayudantes, en un contexto, a mayor abundamiento, de variopinta y
sinuosa bichería: cobras, pitones, corales venenosas y hasta una
mangosta con mucha mala nata, que parece un anuncio de dentífrico.
Pues ya está armada, ea…Conste que Mr. Kowalski (nada que ver
con el protagonista de “Un Tranvía llamado Deseo”, supongo) es
viejo en el oficio: allá por los cincuenta, filmaba delicatesen tituladas “The Night of the Blood Beast” (La Noche de la Bestia Sangrienta) o “The Attack of the Giant Leeches”, que aun yendo de
honradas sanguijuelas gigantes con vidas ejemplares en currículo (la pronunciación llana también vale), uno se atrevería a
traducir como “El ataque de las leches gigantes”, y ya de paso,
versionarla en plan “hardcore”, para ser exhibida en circuitos
XXXXXXX (y vuelven a ser siete). Su nombre apareció, además,
en series TV, tipo “Colombo” o “Misión Imposible”…Lo escribo
para que nos hagamos una idea de con quién nos la jugamos.
que Mr. Dover (Hugh Jackman), es
un “buen hombre”. Hasta ahí podíamos llegar, por mucho que el dolor
de padre al que secuestran una hija
pudiese explicar su anterior comportamiento. Ya puestos, el guión
podría haber cerrado el círculo: “Es
un buen padre pero un S.O.B. como
persona y como ciudadano”, proclive, además, a buscar complicidades
para una locura tan ordinaria como,
por desgracia, creíble.
En realidad, no sé de qué diablos me sorprendo: no hace tanto,
otro “espalda forrada”, Pascal Laugier, el director de “Martyrs”, en
“El Hombre de las Sombras”, se sacaba de la manga unos secuestradores de niños pobres para entregárselos a familias ricas, donde
estas criaturas, indefectiblemente
destinadas a un futuro proletario,
iban a estar mucho más felices y
contentas. De nuevo, podríamos
recurrir a Clint Eastwood para saber por dónde van los tiros (no los
de Dirty Harry: los dialécticamente
razonables): échenle una mirada a
“El Intercambio” (2008) y/o, cinco
años antes, “Mystic River”. A eso le
llamo yo un planteamiento coherente (y positivo).
Dicho lo cual, no sería menos
cierto que “Prisioneros”, 153 minutos, llega a convertirse en una sesión de hipnosis a cargo de Mr. Villaneuve, con ayuda de un reparto
encabezado por Jake Gyllenhaal,
un tipo que ya se las sabía todas mucho antes de “Brokeback Mountain”...Todo consiste en mirar, quedón, hacia la cámara…
De regreso en el hogar, descubrí
otra horrible verdad… mi incapacidad para reconstruir todos los hilos
de la trama, lo cual podía deberse:
a) a mi evidente ruina de Palmira
neuronal;
b) a que al guionista le importaba mucho más el grano que la
paja…
Lo cierto es que “SSSSSSS” le ha salido sobrada. Todo en ella es
grato y petenero: ¡ese cartelito en los títulos de crédito iniciales,
pidiéndoles perdón a sus actores por lo canutas que lo debieron
pasar manejando el bestiario…! Hablando de actores: el “médico
de guardia” corre a cargo de Strother Martin, que andaba por
los westerns de Ford o Peckinpah como George por su arbusto
(mejor, cuando borracho o en ropa interior de cuerpo entero, color marrón oscuro sospechoso); el guapito de cara (no lo será
por mucho rato) le tocó en suerte a Dirk Benedict, asiduo en
series TV (“El Equipo A” o “Batlestar Galactica”), al remate de
carrera…
Acabo de bajarla en un elefante (faltaría más, a punto de ser engullido por una boa constrictor), en una impecable versión doblada al castellano. Lo que más me gusta de “S-7” es su insobornable vocación de “cine para pasar el rato”, hecho con oficio y
con ganas de divertir al respetable. Y digo más, le da sopas con
honda (la hache motorista es aleatoria) a “The Reptile” (1966),
de John Gilling, lobo bueno de la camada Hammer, responsable
de una versión de “La Cruz del Diablo” becqueriana francamente penosa (Paul Naschy en el guión), no obstante lo cual su director figura en todas las antologías del Fantástico de Lujo…¡Tres
hurras por Kowalski, serpentino venenoso…!
35
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Nordesía
Prisioneros
cineTeatro
I
ncendies” (2011), candidata
al óscar de “mejor película
extranjera”, supuso un pasaporte a Hollywood para este
director canadiense nacido en el
67. Seguro estoy, sus espectadores
no han podido olvidarla (sus diez
segundos finales son una experiencia fílmica irrepetible, cerrando un
doloroso poema sobre el amor maternal y el horror agazapado en la
Historia que protagonizamos, muchas veces a ciegas, entre todos).
La americanización de Villeneuve, como la de tantos otros “espaldas vestidas de Armani” (esto último, escrito al mal tuntún: no
domino la materia) siempre corría
el riesgo cierto de desnaturalización, para adaptarse a las necesidades de la industria del dólar.
Fíjate, camarada Tovarich, que
trato de pensar quiénes habrán podido salvarse de la quema y sólo se
me ocurren (y con reservas; la excepción de la regla dolorosa sería
Hitchcock) los “antiguos”: Fritz
Lang, Jean Renoir, Otto Preminger,
Billy Wilder…El Sistema pronto
aprendió a domesticar a tanto ingenio venido de la Vieja o incluso más
allá (el salvaje Este): serán muy listos; pero, de pasta, no entienden
una mierda.
Aún recuerdo, espantado, el paso
“vaite e non volvas” por el “Bosque
de Acebo” de Igmar Bergman (“La
Carcoma”, 1971); o, todavía peor,
aquella moda de hacer repetir al director de importación la obra original, utilizando reparto americano;
velahí el “affaire George Sluizer”,
holandés errante donde los haya:
su “Desaparecida” (“Spooloos”
1988), en el auto-remake made in
USA, pasó a llamarse “Secuestrada”
(“The Vanishing”, 1993), protagonizada por Sandra Bullock & Jeff
Bridges, con un “happy end” que,
en su infame metisaca, todavía escuece los mojinos de cualquier aficionado que se precie.
Dígolo ya: Villeneuve ha seguido
siendo Villanueva –sentido y sensibilidad a planos llenos, explorando
Nordesía
Felicita con Diario de Ferrol
muchasFelicidades
36
NEREA
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
¡¡Muchas felicidades
en tu 5º
cumpleaños!!!
¡¡Eres lo mejor que
me ha pasado en la
vida!!
De parte de mamá,
abuela, tu tío y tus
padrinos y, muy
especialmente, de tu
primo Enzo.
enFotogramas
Muchos besos.
Arjuna Biocentro,
expertas en el cuidado
de mente y cuerpo
l 14 de octubre abría sus puertas al público un nuevo
centro en Pontedeume pensado para el cuidado de la
mente y el cuerpo. Se trata de Arjuna Biocentro, un
establecimiento centrado en el cuidado del cuerpo y la
mente, algo que consiguen a través de la práctica de diferentes modalidades como el yoga tradicional y terapéutico,
prenatal y postnatal, infantil (en inglés), pilates y también
meditación. Asimismo, las responsables del centro son expertas en técnicas naturales como el reiki, la reflexología
podal, la aplicación de flores de Bach así como la técnica
metamórfica, acompañamiento emocional y maternal,
aplicación personalizada de sonidos de la naturaleza y el
famoso Kobido (técnica japonesa de lifting facial), entre
otras. El centro se encuentra en la rúa Cabanas, núm. 1 bajo,
en plena Avenida Ricardo Sánchez. (Teléfonos: 666 320
269-616 736 758).
E
37
NACHO
Muchas
felicidades en tu
7º cumpleaños.
Te nos estas
haciendo un
chico mayor!!
Disfruta mucho
de tu gran día.
Muchos besos,
de parte de tus
padres, tu
hermana, el
resto de la
familia y todos
tus amiguitos y
compis del cole.
MARI
¡Por fin llegó tu día!!! Enhorabuena compi, por
esa merecida prejubilación. Tus compañeros
de Indipunt te desean lo mejor en esta nueva
etapa. Disfrútala.
SEBASTIÁN
¡Felicidades por tus cinco años!! De parte de tu hermano Antón
y de tus padrinos. Besos.
enFotogramas
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Nordesía
muchasFelicidades
Felicita con Diario de Ferrol
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
enFotogramas
Nordesía
38
XIII Xuntanza de
exseminaristas de
Lorenzana y Mondoñedo
pasado mes de agosto xuntáronse de novo antigos compañeiros, exseminaristas de Lorenzana e Mondoñedo, que iniciaron os seus estudos no seminario no ano 1966. O
xantar de confraternidade tivo lugar no restaurante A Naranxa, de Alfoz, onde todos
pasaron unha xornada do máis animada.
O
Miro Tembrás e J. Ramón Meizoso
Manuel Tabares e Marcelino Cao
Cecilio Crecente e Manuel García
Roque Becerra e José García
Marcelino Cao e José A. Mogo
Manuel Otero e Jose J. Morado
Foto de familia deste encontro celebrado o pasado mes de agosto
José López, Jesús Casabella e Fernando Falcón
E
39
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Julio Ardao, Ana Arnosi, Toñita López y Mª José López
Fidel García, Mercedes Guerreiro y Mercedes Ardao
Magdalena Vilela, Manuela Filgueiras y José M. Serantes
Lola Castro, Araceli Arranz y Angeles Díaz
Celsa Quizán, Celia Rodríguez y Lolita Villadóniga
Carmen Gómez, Divina Vázquez, Teresa Parada y Carmucha García
Dorita y Fina Rodríguez, Merche San Vicente y Rosa Sá
Fina Senra, Marina Ferrero y Elsa Amado
Nordesía
l pasado mes de junio celebraron la tradicional comida de fin de curso los usuarios del
programa de actividades de manualidades y gimnasia del Centro Sociocultural de Jubilados de la Plaza de España. El encuentro se desarrolló en el restaurante de A Malata,
donde todos compartieron una excelente comida en un clima distendido y lleno de alegría.
enFotogramas
Comida de fin de curso
de las actividades del
CSC de jubilados
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
enFotogramas
Nordesía
40
Chelo Sobrino, Fina Girgado, Manola Girgado y Pepa Mosquera
Tonia Vidal, Hermitas Montero y Rosa Trasmonte
Josefa Calvo y Carmiña Fernández
Fina Ramos, Maruja Díaz y Nuchi Vidal
Sita Pérez, Pepita Outón, Lucita Dopico y Rosita Alonso
María Carro, Mercedes Álvarez y Angeles García
Maricha Martínez, María Álvarez y Fina Alonso
Manuela Martín, Josefa Hernández y Milagros Piñón
Elena Teixeiro, Amparo Allegue y Concha Blanco
Maruja Pérez, Angelita Morado, Beti Moscoso y Florinda Rodríguez
Merche Antúnez, Tita Torre y Ludi Linares
Maruja Martínez, Dora Álvarez y Tita Otero
Lita Pardo, Mucha Pardo y Maruja López
Antonia López, Fina García y Manolo Rodríguez
Ana Rodríguez, y los miembros del dúo Caramelo, Sandra y Jorge
Pili Ferre, Delia Ocampo y Luisa García
Marifí Pedreira, Finita Abelleira, Amparo Dopico y Ana Vila
Estrella González, Manuel Pastoriza, Blanca Teixeira y Mary Pérez
enFotogramas
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Nordesía
41
Nordesía
42
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Falando de carros...
F. ALVARELLOS
informáticaReal
[email protected]
M
ac OS: Unha especie de batmóvil
inaccesíbel a
nada que non
sexan o volante, e os pedais.
Windows: Un anodino e incontrolábel monovolumen destartalado derrochando recursos tropezando con todo a bandazos.
GNU/Linux: Unha transformábel tanqueta aero-anfibia tan robusta como flexible coas chaves postas
aparcada por doquier.
Así describiu (máis ou menos)
hai xa anos Neal Stephenson, tres
dos máis coñecidos “Sistemas operativos” no seu ensaio “Ó principio
foi a liña de comandos”.
Por qué sempre rematamos falando de carros?
Pois seguramente porque é algo
tan cotián para nós, que atrevémonos a escudriñar nas súas características, usos, tipos... Sen embargo
non dubidamos do complicado que
resulta escoller o máis axeitado no
concesionario ou substituír un bloque-motor no obradoiro. Para isto
acudimos a profesionais ou expertos, que nos axudan a ter cubertas
as nosas necesidades “automobilísticas”. A informática é tamén hoxe
algo cotián para nós, e xa naceu a
xeración que a coñece como un
“electrodoméstico” máis na casa. E
segue a ser convinte escoitar as opiniós de expertos para acceder a solucións informáticas.
Por moitos motivos, (a maioría
económicos), mantense unha industria obsoleta, ineficaz e cara de
desenvolvemento de software de
sistemas operativos, cuxos maiores
ingresos proveñen das institucións
públicas, que o empregan.
As empresas, as institucións públicas, os usuarios, e calquera cidadán, ten aceso dende hai anos a
unha serie interminábel de “versións adaptadas” de sistemas operativos libres (GNU/Linux, e outros)
con ducias de milleiros de aplicacións a tódolos niveis (de profesional a usuario) para facer con elas o
que precise, e empregalo libremente como ferramenta informática.
Todo este software é testado,
continuamente mellorado, e mantido mediante actualizacións por
unha xigantesca comunidade de
programadores de todo o mundo.
Por qué moita xente segue empregando Software Propietario?
Porque nunca viu o que é capaz de
facer o seu ordenador con Software
libre. Escritorio Ubuntu Studio.
Software libre.
Máis info: A informática é a aplicación das “computadoras” para a
creación, transferencia e almacenamento de información. Para facer
útil o hardware (ordenadores) é
preciso empregar o software, e así
poder manexalo. O Software máis
amplo e preciso da historia empezou a escribilo o Sr. Richard Stallman (un home guapo) cando outro
home (éste gris), como “os negocios
son os negocios...”, pechou o acceso
ao código fonte dun dos primeiros
sistemas operativos que se estaba a
desenrolar (UNIX) no Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT).
Alí naceu, pola vontade dun home,
o futuro do software. O Sr. Stallman
reescribiu de cero o código, e creou
un núcleo novo ó que chamou GNU
(Gnu’s Not Unix), e abriuno (compartiuno) para todos e para sempre.
Éste foi crecendo, ampliándose, corrixíndose, estruturándose e formándose ate o que é hoxe: “O máis
sólido, robusto, flexible, amplo, diverso, eficaz, preciso, capaz e bonito software informático que existe”.
O Software libre é a denominación do software que respecta a liberdade de tódolos usuarios que o
adquiren.
O software libre é primeiro “libre”, (isto quere dicir que o código é
accesíbel, e que ademais pode ser
usado, copiado, estudado, modificado, e redistribuído libremente), e
tamén é “gratis” (isto quere dicir
que non custa cartos).
Os sistemas operativos baseados
en software libre para usuario teñen
a disposición miles de aplicacións
perfectamente clasificadas e instalables en dous clics. Dende xogos
ate simuladores científicos avanzados, pasando pola ofimática, edición de imaxe, de son e de vídeo,
Web, e máis ferramentas de rede
das que o 95% da poboación coñece. O manexo é igual que outros sistemas (escritorio, carpetas, arquivos, menús...)
Completo, multitarefa, estandarizado e compatible con sistemas
“privativos” e todo tipo de ordenadores, constantemente mellorado,
ampliado e actualizado por millóns
de colaboradores de todo o mundo.
Son ferramentas transversais a absolutamente tódalas actividades e
necesidades cidadás, incluída a interacción entre estado e cidadanía.
NONITO PEREIRA
[email protected]
EL PRÓXIMO 2 DE NOVIEMBRE EN EL COLISEO DE A
CORUÑA SE CELEBRARÁ UNA TERCERA EDICIÓN,
MÁS DELGADA –DE UNA SOLA JORNADA– DEL
FESTIVAL FINISTERRAE DE ROCK PROGRESIVO Y
FUSIÓN, QUE ENCABEZA EL GRUPO CORUÑÉS
SONUTOPIA Y SE COMPLETA CON KRISTOFFER
GILDENLÖW, JÁNOS VARGA PROJECT Y SPOCK’S
BEARD. LAS LOCALIDADES EN VENTA ANTICIPADA
CUESTAN 20 EUROS Y EL DÍA DEL CONCIERTO 25
EUROS EN LAS TAQUILLAS.
C
ierto que el rock
progresivo no figura
actualmente en las
preferencias musicales “masificadas” por los medios
de comunicación, pero en los años
60 y 70 sus grupos empujaron “las
fronteras técnicas y compositivas
del rock”, yendo más allá de la estructura de canción basada en estrofa y estribillo.
Evidentemente este subgénero
del rock esta dirigido en la actualidad para aficiones musicales estables más “exigentes” que las de
“quita y pon”, y actualmente sigue
recibiendo culto por parte de sus
fans en todo el mundo.
El organizador y promotor del
festival, Rafael Piñeiro, inmune al
desaliento, pensó “que no hay dos
sin tres y a la tercera va la vencida”.
Y aquí esta. Las puertas se abrirán
a las 17.00 horas y el grupo coruñés Sonutopia abrirá el concierto a
las 18.00 horas.
A las 19.30 horas entrará en escena Kristoffer Gildenlöw, cofundador de Pain of Salvation, será la
segunda actuación de la tarde no-
che, primera internacional, y estará acompañado de cinco músicos
en el escenario, presentando al
completo su primer álbum en solitario “Rust”. Como añadido en la
parte final del concierto, el artista
sueco versionará algún tema de su
antigua banda junto a otras.
A las 21.30 horas será el turno
de la banda instrumental húngara
del guitarrista János Varga Project.
Músico muy popular tras el telón
de acero en la década de los setenta y ochenta, su actuación será la
primera en España después de 38
años en la carretera. Como principal novedad y de forma exclusiva
para esta actuación, le acompañaran dos percusionistas en escena.
Un repertorio completamente instrumental que se asemeja en cierta
forma a la añorada y popular Mahavishnu Orchestra.
El festival se cerrará a las 23.30
horas con la banda californiana
Spock’s Beard, por primera vez en
España, que presentará su último
álbum “Brief nocturnes and dreamless sleep” y hará un extenso repaso a sus clásicos de siempre .
ARCADE FIRE
“REFLEKTOR”
La banda canadiense anuncia el
lanzamiento de nuevo disco,
“Reflektor”, para el próximo día
29. Es el cuarto álbum de la
banda y su contenido se
mantuvo en secreto, con la
excepción de mostrar la canción
que da título al álbum, hasta hace
pocos días. Se trata de un trabajo
doble con 75 minutos de música
y que cuenta con la producción
de James Murphy de LCD
Soundsystem. Entre los
“secretos” guardados estaba
que para los coros han contado
con uno de los mitos del pop:
David Bowie. El álbum incluye las
canciones: “Reflektor”, “We
exist”, “Flashbulb eyes”, “Here
comes the night time”, “Normal
person”, “You already know”,
“Joan of Arc”, “Here comes the
night time II”, “Awful sound (Oh
Erydice)”, “It’s never over (Oh
Orpheus)”, “Porno”, “Afterlife” y
“Supersymmetry”.
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
A
“Familia Caamagno” son: Toni Caamagno, batería e
coros; Lano Caamagno, guitarra baixo; Francesco
Caamagno, guitarra de ritmo e coros; Jess Caamagno, guitarra de
punteo e Manuele Caamagno, voz e
saxofón.
A pesar de levar o mesmo apelido –seguramente polo seu apego a
The Ramones– entre eles non hai
ningún vínculo familiar aínda que si
teñen unha relación de veciñanza,
xa que todos son de Oroso, e están
unidos polos lazos musicais da súa
afección ao rock de garaxe dos anos
sesenta que eles revisan en galego
con “gheada”. “Se metemos ‘gheadas’ e porque falamos así”, din.
Unha exposición lingüista “distintiva” nalgúns grupos de rock bravú,
que pode inducir a interpretacións
erróneas englobando a esta formación nese movemento.
Non son “bravús” pero co seu
fornido directo, espectacularmente
divertido, están a conseguir chamar
poderosamente a atención no ámbito musical galego O seu é rock
and roll dos anos sesenta, en galego, ao que aplican unha “marcha”
máis, conseguindo unha enerxía e
aceleración que os personaliza. “A
Familia Caamagno”, nome que soa
a “cosa nostra” –e de aquí son– teñen publicado un EP e un single, e
están a terminar as mesturas dun
maxi con seis cancións gravado en
Circo Perroti con Jorge Explosión,
que se editará en novembro.
Recentemente gañaron o V Concurso de Rock da Deputación da Coruña e van embalados, como a súa
música, pola autoestrada do rock
galego.
todoMúsica
Tercer Festival
Finisterrae
WILLY LOPEZ
“FOLLOW ME”
Este DJ y productor español,
reconocido a nivel internacional
por sus trabajos, da un paso al
frente en su carrera con este
disco, acercándose al mundo
pop como artista y productor,
presentando un álbum vocal
diferente, en el que incluye sus
éxitos “Keep running the
melody feat Kreesha Turner”,
“You can’t stop the beat” (con
Jamie Scott-Graffiti), “Love ‘N’
Music”, con Jon Carroll y el
single “Now is the time”, con
Jasmine V, escogido para la
campaña de verano de una
bebida refrescante. El disco
cuenta también con otras
colaboraciones internacionales,
entre las que se encuentran
Sonique, AI, Sister Bliss, Ricki
Lee… Artistas de peso mundial
en la escena dance, a los que se
unen otros a los que Wally Lopez
da el espaldarazo definitivo. En
total, doce temas para no parar
de bailar y tres remezclas de lujo.
43
Nordesía
Familia
Caamagno,
rock en galego
con “gheada”
Nordesía
44
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Una cámara todoterreno
para misiones especiales
LA FOTOGRAFÍA ES UNA DE LAS AFICIONES
MÁS EXTENDIDAS, YA SEA A NIVEL PROFESIONAL
O AMATEUR, YA QUE LA PUEDE DESARROLLAR
CUALQUIER PERSONA CON UNA CÁMARA Y
EN CASI CUALQUIER LUGAR
E
elInventario
n este sentido, hay aficiones que son bastante complementarias. Por lo general, la
gente creativa suele tener como hobby la música, la pintura, el teatro,
la lectura… No es difícil encontrar
combinaciones de este estilo. Algo
más raro es juntar precisamente la
fotografía con el interés por los vehículos militares.
Pero parece que hay casos y en su
existencia se basan los creadores de
esta cámara de fotos tanque para
diseñarla ya que sino no habrían tenido la idea de darle vida. Llamada
Soviet Rumble PHU x Z*E*R*O, se
trata de un híbrido entre una cámara de fotos y un tanque soviético,
con sus orugas y todo.
ORIGINAL LÁMPARA
CAMPARI
La original lámpara Campari fue
creada en el año 2002 por el
diseñador Raffaele Celentano
para Ingo Maurer. Campari Light
es una lámpara colgante
compuesta de diez botellas de
Campari Soda.
La novedad es que este año se ha
presentado Campari Bar, una
nueva versión para mesas (y
mostradores de bares y
restaurantes diferentes) que
también se compone de diez
botellas originales de Campari
Soda. Las diez botellas están
rematadas con cubitos de hielo de
cristal que reflejan la luz y crean
un agradable efecto alrededor de
la lámpara. La base es en realidad
un plato de porcelana de la
colección Colombina de Alessi,
diseñado por Doriana y
Massimiliano Fuksas. El diámetro
de la base es de 39 centímetros y
la altura de 49. El interruptor es
un tapón de botella.
La cámara es totalmente funcional y es una FED de 35 milímetros,
mientras que el tanque sirve más
como pedestal decorativo que como
miniatura militar, aunque está muy
logrado en todos sus detalles.
Por si no fuera bastante curiosa,
esta creación se ha fabricado exclusivamente a base de objetos
reciclados.
Desde luego, es todo un objeto
de coleccionista para los que combinen estas dos aficiones, por no hablar de que la cámara por sí misma
es bastante interesante y completa.
Su precio de venta es de 292
euros y es un regalo muy original o
un buen capricho para los que quieren sacar fotografías en cualquier
“terreno” y sin miedo al enemigo.
DIVERTIDOS MONEDEROS JAPONESES
Para los que tienen que comprarse un monedero y no les importa que
sea un poco infantil, o es de los que más les gustan, son ideales estos
monederos japoneses que llevan un tiempo en el mercado pero se están
poniendo de moda ahora. P+g design es una marca japonesa
emblemática y pionera en la creación de monederos y carteras
fabricados en silicona. Ahora estos monederos también puedes
comprarlos en España en diferentes diseños como son cerditos, perros,
gatos, o bolsos más normales. Cuentan con más de 30 modelos
diferentes en montones de brillantes colores o con el diseño de adorables
animales. De hecho, es complicado llegar a elegir solo uno. Su precio no
es demasiado caro, 14,95 euros cada uno.
LOS CUBITOS QUE GUSTAN
Facebook tiene una característica y es que, si te gusta algo, se le da al me gusta, una
mano con el pulgar hacia arriba, para dejar constancia de que la foto, vídeo o
comentario va en la línea de lo que te gusta.
Ahora es posible sacar fuera de la red esos me gusta, por ejemplo, en una fiesta.
Cada vez que los amigos aparezcan por casa y se tomen unas bebidas, serán ellos
los que elegirán si les gusta o no introduciendo uno de estos cubitos en el vaso.
Porque son cubitos especiales con los que contar para saber si están felices o no en
la fiesta y si se lo pasan bien.
Se trata de una forma novedosa y como no, social, de tomar tus bebidas
refrescantes con un punto original indudable.
Su precio es de 17,90 euros.
UN ESQUIMAL PARA TOMAR
NOTA DE LOS RECADOS
Los productos de Peleg Design
han sido exhibidos en
numerosas exposiciones
internacionales y han ganado
prestigiosos premios de diseño
en todo el mundo. Son artículos
frescos y divertidos para su uso
diario.
En esta ocasión, su propuesta es
un esquimal pescador que en
realidad es un original
portanotas y que alza su caña
imantada para ofrecernos el boli
que siempre cuesta encontrar
cuando más se necesita.
Se trata de una buena opción
para darle un toque diferente al
escritorio, además de resultar
muy práctica para tomar nota
de los recados.
Este y otros atractivos
productos de esta conocida
firma son fáciles de encontrar
en las mejores tiendas del
mundo y también en la popular
eBay.
C
ada vez hay más
modelos de altavoces portátiles
en el mercado.
Los Creative Airwave son pequeños y portátiles, funcionan con
una batería interna (siete horas)
que se puede recargar mediante
micro-USB, es decir, con el cargador del móvil. Disponen de
NFC para “tocar” con el teléfono
e iniciar la reproducción y se venden en dos modelos, Creative
Airware y Airwave HD con una
“mejor” calidad del sonido, según el fabricante.
Se venden en seis colores:
rojo, negro, azul, gris, rosa y verde; por un precio de entre 99 y
149 euros.
45
Diario de Ferrol
DOMINGO,
20 OCTUBRE DE 2013
Nordesía
Mesas transparentes
para cualquier espacio
LA ORIGINALIDAD ES
UNA CUALIDAD MUY
APRECIADA EN LAS
PIEZAS DE MOBILIARIO
E
ste es el caso de esta
mesa auxiliar que parece una mesa invisible y sobre la que cae
un mantel transparente.
Se trata de una bella combinación de función, ilusionismo y simbolismo de la firma Essey, la marca
danesa fundada por el propio diseñador de la mesa, John Brauer.
SISTEMA
La estructura se apoya gracias a las
cuatro puntas inferiores del propio
“manto” translúcido. Puntas que se
han doblado delicada (y manualmente) para crear un soporte encubierto que viene a sostener el mantel que es mesa.
Se trata de una pieza única fabricada con una hoja de polimetilme-
tacrilato, un material de transparencia y resistencia superiores a la
del cristal, que soporta hasta veinticinco kilogramos de peso. Antes habrá pasado por el horno y por las
manos de los operarios de la firma.
La mesa mágica de John Brauer se
puede encontrar también en color
negro, rojo, gris, marrón, blanco y
efecto hielo.
Cómo conservar la fruta
fresca sin gastar más
L
UN SALVAMANTELES LLENO DE RECUERDOS
Bakus, el salvamanteles para coleccionar esos momentos
especiales que fueron compartidos con una botella de vino… y
con los amigos, la familia, o esa persona especial, es noticia.
Diseñado y producido en Barcelona, el salvamanteles Bakus,
ha sido seleccionado por el MoMA, el Museo de Arte Moderno
de Nueva York, para ser distribuido en exclusiva en la tienda
(física y online) del prestigioso museo.
Bakus es una pequeña bandeja de acero inoxidable para
coleccionar (y reutilizar) los corchos de las botellas de vino
que vamos consumiendo. Un salvamanteles de los recuerdos
que están representados en los 36 corchos que se deben
coleccionar para completar el espacio interior de la pieza.
Lleva el sello emotivo y genial de su creadora, la diseñadora
brasileña, afincada en Barcelona, Tati Guimarães, fundadora
de Ciclus, firma que se basa en los principios del ecodiseño.
NOTAS AL ESTILO FACEBOOK
Las notas que se dejan de vez en cuando por la casa avisando de una llamada o de
algo importante que no puede esperar es algo que no va a desaparecer así como
así. Lo que sí se puede hacer es modernizarla y pasar a unos tiempos más
modernos, basándose en las redes sociales. Eso es lo que ocurre con las nuevas
notas de estilo Facebook, unas notas o post-it iguales a los mensajes de Facebook.
Estas notas se presentan en paquetes de 100 hojas de 7,5 x 7,5 centímetros y sirven
para muchas cosas, no solo para dejar mensajes. Su precio es de 6,90 euros.
a fruta y la verdura
cada vez tiene menos sabor y, por extraño que parezca,
dura más en casa, no hay punto
de comparación con los cultivos
ecológicos. Pensando en los vegetales que sí merece la pena conservar en casa, Fabio Molinas ha
creado Oltu, un sistema de almacenamiento que se coloca encima
del frigorífico para aprovechar la
energía que éste desperdicia.
Con ella, el agua que se contiene en el interior de las paredes
de Oltu se evapora, creando una
humedad y efecto refrescante
perfecto para la fruta.
Sin necesidad de ningún otro
tipo de fuente de energía, Oltu
mantiene los vegetales a una
temperatura y humedad óptimas,
haciendo que duren más y que se
mantengan frescos y maduros de
forma más natural. Y liberando
un buen espacio en el frigorífico.
Está fabricado en cerámica, y se
compone de cuatro contenedores
diferentes donde poder guardar
por separado las hortalizas. Por
ahora es un proyecto, ideal para
colocar sobre un frigo pequeño.
elInventario
Altavoces
portátiles,
coloristas y
reducidos
Nordesía
DOMINGO
20 DE OCTUBRE DE 2013
DIARIO DE FERROL
AÑO XIV / NÚMERO 799
SUPLEMENTO DOMINICAL
aVoces
LAS CONFESIONES DE JULIO IGLESIAS JR
Julio José Iglesias estuvo en la reinauguración del
mercado de La Cebada de Madrid y allí confirmó la
relación de su hermana Ana Boyer con el tenista
Fernando Verdasco. “Ana me contó lo de su noviazgo.
Me encanta que esté feliz”. En cuanto a la fama de
conquistador del tenista: “La fama de ligón no me
importa, seguro que ella le puede cambiar, además
que se haya fijado en mi hermana dice mucho de ella,
Ana es guapísima”. Sobre su paternidad dijo: “Por
ahora no he dado en la diana” y asegura que nunca
llamaría a sus hijos ni Isabel ni Julio José. HOLA
SILVIA JATO ROMPE CON ENRIQUE LÓPEZ
Silvia Jato y Enrique
López han puesto fin a su
relación tras algo más de
medio año juntos. El
noviazgo entre la
presentadora gallega y el
magistrado del Tribunal
Constitucional se hacía
público el pasado mes de
junio cuando aparecieron
unas fotografías
comiendo juntos, a pesar
de que ambos habían
comenzado a verse dos
meses antes. HOLA
Una boda de lujo
M
aría Colonques,
directiva de la firma Venís e hija
del presidente del
grupo multinacional Porcelanosa,
Manuel Colonques, contrajo matrimonio en Vilareal con Andrés Benet, un farmacéutico de Castellón.
La pareja se conoció hace más de
dos años a través de amigos comunes y se comprometieron el pasado
mes de diciembre.
Numerosos rostros populares se
dieron cita en la boda, pero entre todos ellos destacó Isabel Preysler,
elegantísima, que llegó acompañada por su hija Tamara Falcó, toda
una estrella mediática desde que
lanzó su programa “We love Tamara” en Cosmopolitan. Otros dos de
sus hijos, el cantante Julio Iglesias
jr. y Ana Boyer, llegaron juntos, demostrando que mantienen una excelente relación.
Cayetano Rivera recibió numerosos piropos a su llegada al enlace
y la duquesa de Alba, acompañada
por su marido, se mostró muy simpática. El cantante venezolano Carlos Baute estuvo acompañado de su
mujer, la modelo Astrid Klisans; y la
actriz Amaia Salamanca llegó del
brazo de su pareja, el empresario
Rosauro Varo, y lució feliz su embarazo.
Los novios a la salida de la iglesia, Amaia Salamanca y Rosauro Varo, Carlos Baute
y Astrid Klisans, los duques de Alba y Tamara Falcó e Isabel Preysler. SEMANA
En primera línea
Los padrinos del príncipe Jorge
Los duques de Cambridge han roto con la tradición y han elegido amigos cercanos, los más íntimos, como padrinos de su hijo, el príncipe
Jorge. Se piensa que la pareja ha elegido a sus amistades fuera del ojo
público para darle a su hijo una sensación de normalidad cuando crezca. Según el diario “Sunday Times”, los honrados con tal distinción son
un amigo del colegio del príncipe Guillermo, una amiga de Marlborough College de la duquesa Catalina y uno de los más viejos amigos de
la infancia
del príncipe.
Ivanka Trump ya tiene la parejita
Tan solo un día después de dar a luz a su segundo hijo, Ivanka Trump
ha presentado a su bebé públicamente en las redes sociales. La nueva
mamá colgó en la red una preciosa imagen de ella misma acunando
a su retoño y junto a la fotografía este texto: “Damos la bienvenida
con amor a nuestro hijo, Joseph Frederick Kushner”. El pequeño,
que llegó al mundo el 14 de octubre a las 21.54 horas, ha sido llamado Joseph y Frederick en homenaje a sus abuelos paternos, tal y
como explicaba la hija del magnate Donald Trump, que ha señalado
que “ambos fueron maestros de su generación y patriarcas inspiradores de sus familias”.
JORGE SANZ SE RECUPERA DE UNA TROMBOSIS
Jorge Sanz, de 44 años, ha recibido el alta médica en
el hospital madrileño Puerta de Hierro tras
recuperarse de una trombosis en la pelvis sufrida la
pasada semana mientras practicaba deporte. Sanz
sintió un fuerte dolor en la pierna, por lo que acudió a
un centro médico, donde se le diagnosticó la
dolencia, cuya causa parece ser el tabaco. EFE
El Juli y su esposa esperan su tercer hijo
El Juli y su mujer, Rosario Domecq, están esperando su tercer retoño.
La pareja tiene ya dos hijos, Fernando y Rosario, que nacieron en septiembre del año 2011. Se trata de una excelente noticia, después de un
año difícil, en el que el matrimonio y sus mellizos sobrevivieron a un
gravísimo accidente de tráfico y en el que el torero, el pasado mes de
abril, sufrió una tremenda cogida en la plaza de la Maestranza, en Sevilla. El Juli y Rosario se casaron en octubre de 2007. La pareja se ha mostrado muy feliz con la noticia del nuevo embarazo de Rosario.

Documentos relacionados