Melide, historia y futuro, en el corazón gallego
Transcripción
Melide, historia y futuro, en el corazón gallego
SUPLEMENTO DOMINICAL Diario de Ferrol 1 de mayo de 2016 Melide, historia y futuro, en el corazón gallego “Trumbo: la lista negra de Hollywood” y El Capitán América llegan esta semana a la cartelera MÚSICA El mapa de las lenguas a través de “No ficción”, del autor chileno Alberto Fuguet CINE LIBROS EL CONCELLO DE MELIDE, ENCLAVADO EN UN LUGAR ESTRATÉGICO, TANTO GEOGRÁFICA COMO HISTÓRICAMENTE, TIENE A UNA DE LAS ALCALDESAS MÁS JÓVENES DE ESPAÑA AL TIMÓN DE LA NAVE DE UN AYUNTAMIENTO QUE SE HA IDO AMOLDANDO AL PRESENTE Y AL MAÑANA SIN DEJAR DE LADO LOS SIGLOS DE HISTORIA QUE DEFINEN A UNA VILLA LLENA DE POSIBILIDADES José Ángel Piñeiro presenta su nuevo trabajo discográfico titulado “Trovador” Nordesía Año XVII / Número 931 28 SUPLEMENTO DOMINICAL laEntrevista 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 M elide es un trozo de historia fundamental de Galicia. Desde tiempos megalíticos hasta hoy. Citada su parroquia de Abeancos en el “Testamento de Odoario” en el 747, ha sido testigo y actor de los últimos siglos gallegos. Paso romano, el arcano “Mellitus”, con la Vía XIX cruzando el precioso río Furelos, se alzó ante el Obispo Xelmírez como se reflejan en la Historia Compostelana; batalló en la Reconquista; se referenció en el Códice Calixtino; reunió a los jefes Irmandiños y hasta dio descanso a Carlos V... Melide del que versó Murguía, tiene tal magnitud cultural que habría que escribir cientos de páginas. Su alcaldesa, Dalia García Couso, vinculada al mundo universitario, se afana con su equipo de trabajo en gestionar un ayuntamiento marcado, como no podría ser de otra forma, por el peso y poso que los siglos han dejado, pero Melide no solo es el Camino –que es mucho–, es un concello que define Galicia “a escala”. Historia, tradición, folclore, y el agua y verde rural que nos marca. DALIA GARCÍA COUSO ALCALDESA DE MELIDE “Melide tiene que seguir creciendo como referente en su área geográfica” MELIDE SE PREPARA PARA LA FESTA DO MELINDRE QUE SE CELEBRARÁ EL PRÓXIMO FIN DE SEMANA, UN ACONTECIMIENTO EN UNA VILLA QUE MIMA LA CULTURA, LA TRADICIÓN Y EL MEDIO /Alberto Torres Tiene que ser especial pasar de una reunión por la gestión de la banda ancha en el concello, a otra de mejoras en el polígono industrial, luego a una para hablar del Camino Primitivo y después para tratar la Festa do Melindre. No se aburre la alcaldesa de Melide porque tiene “de todo” ¿no? Afortunadamente Melide es un pueblo con dinamismo en todos los niveles. La propia vida económica, comercial, deportiva o cultural de Melide es quién marca la agenda, y efectivamente, no hay tiempo para aburrirse. Esto es también un buen síntoma de la vitalidad de nuestra villa. El Camino de Santiago tiene en Melide una de sus capitales. Uno de los proyectos está en el Camino Primitivo, se presenta una gran oportunidad para ponerlo en valor, ¿cuáles son los planes? Constatamos desde hace algún tiempo que la ruta primitiva es cada vez más atractiva por lo que la afluencia de peregrinos es mayor. Es por eso que tenemos un proyecto de puesta en valor de todo el casco histórico en el que actualmente estamos volcados y que incluye también la entrada a Melide por la calle Mateo Segade Bugueiro. Además, conjugando turismo y seguridad somos conscientes de la necesidad de habilitar una senda en los tres kilómetros anteriores a la entrada en el casco urbano desde el Camino Primitivo. En la introducción hablábamos de historia, pero todo es cultura, en general y general. El calendario del ayuntamiento está lleno de actividades, fin de semana sí, fin de semana también. ¿Cómo han conseguido poner ese cartel de “completo”? Ha sido un trabajo progresivo de todo el gobierno local tanto apoyando a las iniciativas que surgen de las propias asociaciones como llevando a cabo proyectos desde el ayuntamiento. A partir de marzo comienza un calendario de actividades incesante que intenta ofertar opciones de ocio para todos los públicos con el fin de que Melide se sitúe como un pueblo de referencia y la gente no se vaya a las grandes ciudades a disfrutar de ocio masificado y de menos cercano. Ofrecemos calidad, cercanía y un patrimonio histórico y natural inigualable. Al hilo de la pregunta anterior, el próximo fin de semana es la Festa do Melindre. Ya sabe que algunos no faltan ni un año. Es uno de los días en los que reciben a un montón de visitantes. El Melindre es nuestra fiesta gastronómica por excelencia. Aunque Melide es conocido por otras delicias gastronómicas, los melindres, ricos y almendrados son los reyes de la repostería tradicional. Es un día señalado en el calendario en el cuál se trabaja ya desde hace meses en la organización de la fiesta conjuntamente con los obradores artesanos. Este año tenemos como novedad la celebración del XXV aniversario, por lo que nos hemos esforzado en hacerle un homenaje durante dos días. También siguiendo el “camino” de lo antes expuesto, siendo un concello con una situación estratégica eviden- te y apostando por dar comodidades para el trabajo, ¿notan que hay crecimiento empresarial o todavía hay que esperar a que la recuperación general de la economía ayude? Desde el año 2013 se han vendido aproximadamente diez mil metros cuadrados de suelo industrial gracias a la gestión del gobierno local con la Xunta para conseguir bonificaciones en el precio de hasta el 50 por ciento en algunos casos y poder con ello incentivar la actividad empresarial. Esta misma semana tenemos encima de la mesa tres proyectos de envergadura para aprobar en el polígono lo que prueba el atractivo por emprender y situarse en Melide. FOTO: EL PROGRESO El núcleo de población de Melide es una cosa y el gran número de parroquias, otra. ¿Es una gestión completamente distinta o tiene sus puntos en común? Intentamos llevar y mejorar los servicios tanto en núcleo rural como urbano. Si bien es cierto que nues- Siempre digo que el Camino de Santiago junto con las Fiestas del San Roque es nuestro mejor escaparate. Es sorprendente que a lo largo de la vida te encuentres con gente de diferentes latitudes y conozcan Melide por el Camino de Santiago Como toda Galicia, una “marca de la casa” es el agua y el verde. ¿Cómo está el concello a ese nivel, cuál es su salud medioambiental? Melide cuenta con un entorno natural envidiable. No es extraño cruzarse a menudo con ciclistas o senderistas en la Sierra del Careón o en el monte de O Bocelo justamente por su atractivo medioambiental y orográfico. Dichos parajes son también reservas cinegéticas idóneas para la práctica de la caza que son compatibles con la propia actividad ganadera del medio rural. Mi reto personal es disfrutar del cargo atendiendo día a día las demandas de mis vecinos de la mejor forma posible. Soy consciente de que un Ayuntamiento como Melide tiene que prestar servicios públicos de primera, además de incrementar el bienestar de todos los colectivos Aprovechando la condición de pescador del entrevistador, le diré que el Furelos es una bicoca. ¡Ya me gustaría a mí tener uno al lado de mi casa! La sociedad Río Furelos hace un trabajo fenomenal y cada vez son más las personas que se acercan a ver o a pescar en el río y a su entorno, ¿satisfecha? Todo el entorno del río Furelos es un auténtico paraíso natural. Sin duda la labor de la Asociación en la recuperación del cauce en muchos puntos así como la limpieza y instalación de pasos durante los últimos años ha dado sus frutos. Recientemente se ha inaugurado la temporada de pesca y por lo que he oído los ejemplares son extraordinarios lo que demuestra la buena salud del río, patrimonio al que todos y cada uno de nosotros tenemos que contribuir a conservar. Volviendo al Camino. ¿Marca mucho a un pueblo que cada minuto pasen peregrinos al saludo de “buen camino” y hagan etapa en Melide? Les convierte en algo así como un “buen anfitrión”. Yo siempre digo que el Camino de Santiago junto con las Fiestas del San Roque es nuestro mejor escaparate. Es sorprendente que a lo largo de la vida te encuentres con gente de diferentes latitudes y conozcan Melide por el Camino de Santiago, se acuerden de su pulpo y que nuestra Plaza del Convento junto el puente románico de Furelos sea una de las estampas más fo- 29 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 Arriba, la Festa do Melindre, que cada año congrega a miles de personas en la villa para exaltar un producto tan típico como histórico. Sobre estas líneas, otra iniciativa cultural, os “Cantos da Taberna” con la “Foliada de Melide”. FOTOS: GALERÍA tografiadas. Eso no sucede a la inversa, por lo que cada peregrino, es en verdad el auténtico embajador de Melide. En este y otros sentidos, en los últimos años se ha crecido mucho a todos los niveles. Por ejemplo en hostelería. La oferta es amplia. Gracias al dinamismo del que hablamos antes tanto el propulsado desde el Ayuntamiento como de las propias asociaciones junto con las diferentes rutas jacobeas la oferta hostelera ha crecido considerablemente. Han proliferado albergues, pensiones, se han creado restaurantes y siguen presentándose otras opciones que pueden ser atractivas al visitante, no solo al peregrino. Yo defiendo la máxima de que en la variedad está el gusto, y también, cómo no, la competitividad. ¿Y la juventud de Melide? Una de las áreas previas de las que era responsable antes de la alcaldía. ¿Cómo están los mozos y mozas de Melide? Actualmente estamos trabajando en un proyecto de intercambio musical con el Conservatorio de Melide y una Escuela de Música Europea. Será un intercambio cultural en el que podrán participar jóvenes de Melide de 13 a 20 años. Además, tenemos vigente el programa de voluntariado “Melide no Camiño” en el que nuevamente ocho voluntarios y voluntarias apoyarán al peregrino a su paso por Melide. Enclavado entre Boimorto, Sobrado, Santiso, Toques, Arzúa y Palas de Rei, ¿cómo son las relaciones con los ayuntamientos vecinos en una comarca bastante homogénea? Las relaciones son cordiales como no puede ser de otra manera. De hecho Melide se nutre en muchos campos de los vecinos de los ayuntamientos limítrofes y seguimos colaborando en proyectos conjuntos con el vecino Palas de Rei así como compartimos servicio de normalización lingüística con Palas, Toques o Santiso. ¿Qué proyectos futuros le ilusionan especialmente después de los primeros meses como alcaldesa? Melide tiene que seguir creciendo como referente turístico, gastronómico, cultural y deportivo más allá de sus concellos limítrofes dada su posición geográfica privilegiada. ¿Cuál es su reto personal, tras haber llegado hace muy poquito a la alcaldía después de que Ánxeles Vázquez, su antecesora, tomase nuevas responsabilidades como conselleira do Medio Rural? Mi reto personal es disfrutar del cargo atendiendo día a día las demandas de mis vecinos de la mejor forma posible. Soy consciente que un Ayuntamiento como Melide tiene que prestar servicios públicos de primera además de incrementar el bienestar de todos los colectivos, desde los más pequeños de la casa hasta nuestros mayores. Esto implica indudablemente una buena gestión de los recursos públicos para atender las necesidades que diariamente surgen. ¿Qué es lo que más le gusta de Melide, lo que le enseña a alguien que llega por primera vez a la villa o al concello? Depende del día; si es domingo, no lo dudaría, el bullicio de las calles llenas de productos alimenticios conservando esa esencia tradicional en la Plaza das Coles o la Plaza de San Antón, junto con el colorido de los puestos del mercado para recalar en el casco antiguo disfrutando de un buen aperitivo. Como eso no podemos tenerlo todos los días, si el visitante cuadra en día de semana, las vistas desde O Castelo, desde donde resalta el campanario de la Iglesia de San Pedro, serían una opción igual de buena. laEntrevista tras 26 parroquias tienen unas necesidades diferentes del casco urbano. Por ejemplo, en el rural es prioritario tener en buen estado las vías de conexión con el casco urbano para facilitar el propio desarrollo de la actividad agraria y ganadera y prestar los servicios adecuadamente sobre todo priorizando educación, sanidad y bienestar social. Sin embargo, en el casco urbano, por el propio desarrollo urbanístico las prioridades son otras: eficiencia energética, infraestructuras deportivas, oferta cultural… que intentamos que también llegue al ámbito rural para dotar de actividades los centros socioculturales. 30 As boas intencións SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 VICENTE ARAGUAS máisLibros TEMPOS DE BEBIDAS S ISOTÓNICAS E FAST-FOOD ÁLEX ALONSO Edicións Xerais. Vigo, 2016 16,65 euros C ando chega o momento en que os partidos de fúbol deban decidirse, logo da consabida prórroga, polo sistema das penalidades os adestradores adoitan empregar os mellores xogadores, os “cracks”, os que nunca deberan liscar de semellante intre (como fixera o as deportivista, Bebeto, naquel mítico Deportivo-Valencia) para os lanzamentos primeiro e derradeiro. Sempre e cando o choio acabe no quinteto. Se logo, habendo empate, a cousa continúa será outro cantar. Análogo procedemento emprega Álex Alonso (Vigo, 1968), no seu libro de relatos, Tempos de bebidas isotónicas e fast-food (Edicións Xerais, Vigo, 2016), XVII Premio de Narración Curta Ánxel Fole. Reservando, ou tal me pareceu a min, os dous mellores contos para abrir e pechar o libro. O curso de novas tecnoloxías, relato que enceta esta boroa é un auténtico delirio, que lin entre o sorriso e a gargallada, no que Alonso demostra o seu finisímo oído (orella de porco, con perdón das súas caras) para reproducir a fala popular. Neste caso o dunha dona no proceso de aprender a manexar un ordenador, e como lle vai contando o proceso a unha amiga. Dora a exploradora, a sobremesa do xantar proposto por Álex Alonso é toda unha historia, merecente se cadra de maior lonxitude, dun nacho e O DEVIR DUNHA FAMILIA E DUN PAÍS CABEZA DE CAN MORTEN RAMSLAND Editorial Rinoceronte, 2016 22.50 euros Tras pasar uns anos en Amsterdam intentando gañar a vida como pintor, Asger volve a Dinamarca para ver por derradeira vez a súa avoa Bjørk, a piques de morrer. Deste xeito, o mozo narra a riquísima historia familiar dos Eriksson, un mosaico de relatos que se estenden desde os anos 30 do século pasado ata o presente. A historia deste curioso clan comeza nunha chaira xeada da Alemaña oriental en marzo de 1944, cando Askild Eriksson, avó do narrador, enxeñeiro naval e contrabandista, consegue escapar do campo de concentración de Sachsenhausen, un episodio que marcará a súa vida e que proxectará sobre a familia unha sombra de culpa que non influirá na súa vitalidade. Xuntando o tenro e o grotesco, Morten Ramsland mantén cun pulso firme o ritmo da narración e cautiva o lector cun fresco sobre o devir dunha familia e un país na historia recente do norte de Europa. Morten Ramsland (Københaven, 1971) licenciouse en Historia da Arte e Literatura Danesa na Universidade de Århus. Debutou como escritor en 1993, cunha colección de poemas. Dende aquela publicou unha novela (Akaciedrømme, 1998) e varios libros infantís, entre eles “Cabeza de can” (2005), a súa segunda novela. “Pero sigo sen acreditar que a literatura estea para denunciar tanta maldade a xeito de “caricatura”. E de puros malísimos, uns, e sufridores, outros, non termino de ver neles senón espantalllos. Á parte de que para de que para contos como ¿Pikache o cu? abondame con ler as prensa, onde as Ritas Barberá están decote...” unha rapazola que contactan a través da rede, e que deberán recoñecerse. El, cunha camisola de Bob Esponxa. Ela, de Dora a exploradora. O que vén despois non quero (nin debo) anuncialo. Dicir, sinxelamente, que ten forza, plástica e “pathos”. Logo destes dous contos vou sa- lientar o que se chama Un feliz cruceiro polo Mediterráneo, porque transporta o primeiro plano, bucólico a un segundo, sumamente tráxico: mais a cousa é a grande habelencia do autor para facer o “transfer”. ¿E os demais contos, pasa con eles? Pois pasoume, lin todos, lástima fora´e a fe que se len ben, que non termino de crer neles. Non porque no mundo non haxa corrupción política, cregos porcallentos, país paidófilos, xentualla que fai “bullying” nas escolas, sicópatas quen de matar á nai con cóitelo de untar “Tulipán”, etc. Hainos, e xentiña peor aínda. Pero sigo sen acreditar que a literatura estea para denunciar tanta maldade a xeito de “caricatura”. E de puros malísimos, uns, e sufridores, outros, non termino de ver neles senón espantalllos. Á parte de que para de que para contos como ¿Pikache o cu? abondame con ler as prensa, onde as Ritas Barberá están decote (e decotío). Logo retruécanos como o de so cerdotes téñoos, tamén, máis que vistos. En fin, que as boas intencións non chegan para encher un libro. Un libro, xa digo, que empeza e remata tan ben como unha boa sesión de penalidades. Para o que se rivese reservado, no medio, un bo lanzador. Sobre todo cando aquí hai un escritor que sabe o que ten entre mans e manexa ben diálogos e soliloquios. A ESCRITA NOS TEMPOS DA XUBILACIÓN LEMBRANZAS DO MEU VIVIR II RAMÓN OTERO PEDRAYO Editorial Galaxia. Vigo, 2015 22,00 euros As memorias de Ramón Otero Pedrayo reconstrúen con man de mestre os ambientes que o acubillan ao longo da súa vida. O Madrid dos anos de formación xorde destas páxinas mediante a evocación dos personaxes que o habitan, dos lugares e feitos que, atravesando as camadas da Historia, son descritos cunha vívida percepción do decurso do tempo. O senso da duración da experiencia propia e a cultura como elaboración colectiva combínanse nun alento único, o da representación do tempo vivido. Patriarca das letras galegas, este ourensán de prol pertencente á Xeración Nós é un dos escritores galegos máis importantes. Traballou distintos xéneros: ensaio, novela, poesía... ademais de estudos científicos xeográficos do seu cátedra da Universidade de Santiago de Compostela. Na Guía de Galicia, que el dirixiu, están algunhas das súas mellores achegas. Militante do Partido Galeguista, foi deputado nas Cortes da República. Entre as súas novelas destacan “Os camiños da vida” e “O mesón dos Ermos”, descrición minuciosa dos costumes e da vida rural galega. Pero a máis coñecida é “Ao redor de si” que pode considerarse como parcialmente autobiográfica. Alberto Fuguet: reconvenciones privadas NO FICCIÓN ALBERTO GUGUET Random House, 2016 15,90 euros D esde que se dio a conocer, hace casi treinta años, con títulos como “Tinta roja” o “Mala honda”, la obra narrativa del chileno Alberto Fuguet ha ido creciendo con rapidez en multiplicidad de títulos. Profesor universitario, editor, director de cine y colaborador de publicaciones literarias, Fuguet aparece destacado en el grupo de renovadores de la prosa narrativa chilena. Su última novela, “No ficción” (Random House Literatura, 2016) reúne tres claves ya advertidas en títulos anteriores: la construcción de diálogos de flujo rapidísimo y de expresión constante, abrupta, telegráfica; en segundo lugar, la recreación del registro conversacional chileno, capitalino como cauce elocutivo del diálogo; y tercero, el tratamiento libre y directo de la homosexualidad, ejemplificado en “No ficción” en dos antagonistas (Renzo y Alex) que exprimen al límite una problemática desde luego espinosa que pugna por visualizarse socialmente, por escalar cada vez más altos niveles de aceptación. Cine, teatro y novela han contribuido (y contribuyen) a sacar del armario al mundo gay, hoy ya motivo reiterado en la literatura, por ejemplo en la narrativa del peruano Jaime Bayly. En “No ficción” estamos en un espacio cerrado habitado exclusivamente por dos personajes que pasan revista, entre secuencias de tensión y distensión, a sus relaciones íntimas, privadas, desde un presente de ruptura. Es, pues, esta una novela estrictamente unitaria, exclusivamente dialogada, que afima su naturaleza teatral, pues no se trata de un diálogo narrativo, sino más bien psicológico que va desvelando dos opuestas y conflictivas personalidades: Renzo, débil y ambiguo, sentimental e idealista; Alex, seguro y dominante. Dos perfiles contrastados en los que el amor y el sexo no alcanzan sosiego ni equilibrio, aunque el final parezca conciliador. La historia aquí contada resulta de radical desnudez, obligadamente algo monocorde, pero desde luego dotada de autenticidad, de temblor humano, de veraces disturbios, equívocos y frustraciones en el ámbito amoroso y homosexual. El texto recrea una prosa oral, coloquial, con una riqueza modélica. Abundan los excitantes comunicativos de atención que realzan la presencia de los hablantes (vocativos, imperativos, pronombres personales, interrogaciones retóricas); en el léxico sobreabundan los anglicismos y chilenismos así como los sinónimos de referencia sexual; la sintaxis aparece truncada, recortada y suspensa; el tono elocutivo se eleva una y otra vez en los pasajes exclamativos e interrogativos. La condición profesional de los protagonistas (situados en el mundo del cine, de la prensa y de la novela que se anuncia...y que estamos leyendo) justifica el caudal de citas y alusiones al cine, la música o la literatura. La oposición contrastiva del dúo protagonista mueve la acción narrativa, que nos adentra en la conflictiva relación de los personajes. El lector percibe que poco o nada de lo que se dice es sólido o seguro, que nada resulta asentado. Todo, al contrario, (o buena parte) resulta difuso, inestable, ambiguo (insistimos en el término), incluso la verdadera filiación sexual al menos de uno de los protagonistas. Es “No ficción” una novela-desafío por las numerosas estrecheces y limitaciones que el escritor se ha impuesto y que posiblemente desembocan en la “no ficción”. Es también, una novela-testimonio, interiorista. Bien escrita, expresivamente notable y honda en su indagación. SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 TODO UN MONOGRÁFICO MEMORABLE FERNANDO DEL PASO EN “LA GACETA” Fondo de Cultura Económica. El número 532 de la revista “La Gaceta” (del Fondo de Cultura Económica), de amplísimo formato, es un monográfico dedicado a Fernando del Paso (nacido en 1935, en Ciudad de México), homenajeado al cumplir ochenta años y ganar el Premio Cervantes en el pasado 2015. Una amplia entrevista y tres trabajos críticos dedicados a “José Trigo” (un “Ulises” mexicano), a “Palinuro de México” (ocho años de compleja gestación) y a “Noticias del Imperio” (con un delirante monólogo interior de la emperatriz Carlota de Habsburgo) ocupan parte de estas páginas. A Fernando del Paso se le ha llamado constructor de pirámides, catedrales y castillos. Se ha reiterado lo gigantesco, lo magno y desbordante de su obra, exponente rotundo del gran barroco hispanoamericano. Él mismo se ha instalado en la literatura de tradición oral. El mestizaje es esencial en su escritura. Alejandro Toledo, Giuliana del Piaz, Artur Lundkvist y Claudio Magris desvelan aquí destacadas facetas del escritor, de quien este número de “La Gaceta” reproduce dos sonetos. La poesía y el ensayo literario e histórico, junto con la pintura, son otras dos dimensiones de su trabajo creador. (L.A.G.) PRIMERA OBRA TRADUCIDA AL CASTELLANO MUERTE DE UN HOMBRE FELIZ GIORGIO FONTANA Libros del Asteriude, 2016 19,85 euros Libros del Asteroide publica Muerte de un hombre feliz, del joven escritor Giorgio Fontana, que ha sido una de las novelas italianas más destacadas de los últimos años. Ha recibido, entre otros reconocimientos, los premios Campiello 2014 y Arturo Loria 2014 y está en vías de traducción a ocho lenguas. “Muerte de un hombre feliz”, que ha sido comparada con las obras del mejor Sciascia, nos traslada al Milán de 1981, la época más dura de los años de plomo, donde Giacomo Colnaghi, un fiscal hijo de un partisano muerto durante la guerra, investiga el asesinato de un político democristiano a manos de un grupo terrorista de izquierda. Mientras la investigación criminal sigue su curso, Colnaghi, que considera que su propia carrera es el reflejo de que la sociedad italiana es abierta y justa, trata de comprender las razones más profundas de la violencia que lo rodea. “Muerte de un hombre” feliz nos habla con profunda humanidad sobre la justicia y sus límites y sobre la evolución de Italia y su gente tras la segunda guerra mundial. Giorgio Fontana (Saronno, Lombardía, 1981) ha publicado cuatro novelas, entre las que destacan “Per legge superiore” (2011, ganadora de los premios Racalmare - Leonardo Sciascia, lo Straniero y Chianti) y “Muerte de un hombre feliz” (2014), la primera del autor que se traduce al castellano. másLibros LUIS ALONSO GIRGADO 31 32 “Xistral” de versos SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 ARMANDO REQUEIXO letrasAtlánticas [email protected] XISTRAL REVISTA DE POESÍA Xunta de Galicia O bacharel Manuel María (penúltima fila, segundo pola esquerda) no tempo de Xistral X istral, alto monte, da nosa terra o máis alto, onde as voces innumerables do mar aínda o alcanzan. Dende alí, un feixe de mozos contémplanos... Empuxade, empuxade dende o alto cos vosos ollos abertos ao misterio, a ese pobre barco noso, vello e morto en terra; empuxádeo cara a ese mar co que aínda soña. E que outra vez apareza tras del ese ronsel sobre un mar aparentemente en repouso”. Con estas palabras de salutación nacía Xistral, a revista lucense que o daquela mozo de sétimo de bacharelato Manuel María Fernández Teixeiro botou a andar coa axuda dun seu amigo: Manuel Antonio Sopena Somoza, alias Pérez Amor, prematuramente malogrado. Corría 1949 e no ermo publicista galego da Posguerra tal aventura xuvenil ía converterse nun fito simbólico. Xistral foi unha publicación modesta, apenas un feixe de follas impresas a unha tinta, sen máis colorido que as vermellas letras do título, pois tampouco insería ilustración ningunha. Tan só chegaron a saír do prelo dous números: o primeiro, de oito planas; o segundo, dunha ducia. Un, tirado do prelo da Imprenta Palacios; outro, das Gráficas de Gerardo Castro. Nin un nin outro puideron pagalos os seus idealistas promotores e tiveron que acabar custeándoos os familiares, de aí que tivese tan curta vida. Mais, malia ao exiguo da súa duración, en Xistral viron luz os versos “Xistral foi unha publicación modesta, apenas un feixe de follas impresas a unha tinta, sen máis colorido que as vermellas letras do título, pois tampouco insería ilustración ningunha. Tan só chegaron a saír do prelo dous números: o primeiro, de oito planas; o segundo, dunha ducia” en galego de Luís Pimentel (tan difíciles de atopar na prensa da época), de Álvaro Cunqueiro (quen escribe dende o seu Mondoñedo natal, inmerso entón nunha sorte de exilio interior), de Iglesia Alvariño (tampouco pródigo, precisamente), de Clotilde Paz (unha voz feminina en galego en tempos ben facareños) e, xaora, do propio Manuel María, quen se estreou como poeta tanto no noso idioma coma en castelán. Doutra banda, Xistral contou con textos de profesorado e amizades do Manuel María daquela hora, como, poño por caso, Carlos Fernández Otero, quen asinou as súas colaboracións como Carlos de Pelegrín e, anos máis tarde, houbo de converterse nun dos máis conspicuos discípulos de Noam Chomsky e figura senlleira do xenerativismo norteamericano co nome de Carlos Peregrín Otero. A revista Xistral foi tamén o xermolo da futura colección homónima, que a primeiros dos 50 capitanearon Ángel Johan e novamente Manuel María. E hoxe en Lugo publícase dende o ano 2000 unha cabeceira co mesmo nome, en lembranza e homenaxe daquela xeira histórica que abrira en plena longa noite de pedra o escritor de Outeiro de Rei. Os que queiran achegarse de primeira man a este oasis literario que supuxo Xistral están de en hora boa. O Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades vén de publicar unha edición facsimilar da revista baixo o coordinación do profesor Luís Alonso Girgado e Laura Piñeiro Pais. A obra conta, amais, con breves pero informativas notas introdutorias de Claudio Rodríguez Fer e o amentado Alonso Girgado, alén dunhas declaracións verbo da cabeceira que no seu día fixera o autor de Terra Cha. Foron, pois, premonitorios os versos daquel primeirísimo Manuel María dedicados a Ramón Piñeiro: “Soedá durmida nos currunchos/ que voltarán mañá”. E claro que volve toda aquela melancolía de palabras, de soños e azos xuvenís que xa forma parte da nosa historia literaria recente. Lugares onde volver: Lóuzara 33 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 XULIO VALCÁRCEL [email protected] Q uizais para entender cabalmente os versos de Fiz Vergara sexa necesario coñecer o esceario no que se fraguaron, a Lóuzara “xabreira” (sombriza), en Samos, Lugo, de abruptas pendentes montesías e un estreito val polo que discurre un río cantareiro. Nesa paisaxe dura, arredada e despoboada, con poucas horas de sol debido á orientación, é fácil sucumbir ao peso do ceo, especialmente nos invernos escuros cando a montaña imponente parece pecharse sobre un. Nesa soedade desamparada e dorida, xestou Fiz Vergara a súa obra, á espreita permanente dun amor que non chegaba. A Asociación Ergueitos, comandanda por María Casar e Xerardo Alvaredo, convoca cada ano o premio “Fiz Vergara Vilariño” de poesía. Estableceu, ademais, un roteiro que percorre os “lugares do poeta” (Aira Padrón, Muíño de Locai, Fonte da Cova, Pozo de Monteiro, Eira de Tesín…), sulcados por ríos, regatos e pincheiras; terra núa nas alturas e con carballos, castiñeiros, pradairos e bidueiros na vagoada. A ruta, de varios quilómetros, vai facendo calas, pousadas, en diferentes puntos que recordan poemas alusivos de Fiz; poemas gravados en planchas de aceiro (na zona houbo varias ferrerías) nas que o tempo e a intemperie fixaron unha pátina oxidada. A dimensión literaria vese enriquecida e complementada cunha serie de intervencións escultóricas, conformando o conxunto un verdadeiro museo ao aire libre, único en Galicia. Detalle digno de salientarse é que os veciños, contravindo vellos tópicos de afección irracional ao terruño, cederon prados, chousas e ribazos, e mesmo colaboraron, na instalación das pezas. De entre elas destacaría “Home en tránsito”, de Álvaro de la Vega, ubicada nun recuncho ameno no que o río Lóuzara abastecía un muiño, hoxe destronado. Representa unha figura humana desplázandose no alto por uns cables, como quen cruza o río da vida salvando foxas e torrenteiras. Tamén nos gustou a escultura de Eduardo Valiñas, un “home” feito de teselas de lousa que reflicten a luz con brilos metálicos. Semella camiñar, baixo os castiñeiros da Vei- Ilustración de Xabier Garo. ga de Fía, formando parte da terra da que xorde. Home-terra, terrahumanizada. Moi suxestivas son, asemade, as campás ou “tambores de seimeira”, de Paco Pestana, nas inmediacións da fervenza de Augadalte, este ano especialmente caudalosa debido á moita chuvia da invernía. Considerou Pestana que a natureza ten espacios inviolables nos que a man humana non debe intervir, nin siquera cunha obra de arte. Daquela, pendurou das ponlas dun castiñeiro unha serie de “campás”, en forma de lámpada, que actúan como eco ou resomancia dos sons naturais do bosque: unha rama que creba, unha castaña que se des- pena, un páxaro que pica ou se pousa nelas. Disque algúns animaliños alporizáronse espantados e liscaron ao escoitalas; outros, máis acostumados ou práticos, como as vacas, permaneceron indiferentes pacendo ou deitadas pacificamente sobre a herba. Rematada a ruta había que repoñer forzas e acollémonos á suculenta gastronomía louzariña; no Mesón de Paredes demos conta dos sabrosos embutidos da bisbarra e dunhas deliciosas troitas de circos irisados, criadas en augas transparentes e xélidas. Pequeniñas, esturruxadas, adobiadas cuns liscos de touciño, unha delicia. librosRecomendados EL MUSGO DEL BOSQUE ANTÓN CASTRO Edita Universidad de Zaragoza, 2016. 81 páginas. E Te Testimonio confesional, memoria íntima de un tie tiempo y una época, con alusiones autobiográficas y lite literarias a personajes que unas veces son reales y otra otras pertenecen al universo ficcional del autor. O LUME CONTADOR DE HISTORIAS CARLOS LÓPEZ E Editorial Edelvives. Zaragoza, 2015. 123 páginas. Li Libro para niños a partir de diez años, que estimulará su fantasía y su gusto por la lectura. Personajes exc excepcionales y realidades insólitas con diálogos llen llenos de humor y ternura. MORALLA YOLANDA LÓPEZ LÓPEZ E Editorial Follas Novas. Santiago, 2016. 90 páginas. La polifacética escritora Yolanda López presenta su úl último libro de poesía. Versos que saben combinar en su justa medida el lirismo de una imagen, con la crít crítica social más punzante y vehemente. CORAZONES EN RUINAS LISSA EVANS E Editorial Bóveda. Madrid, 2016. 392 páginas. En vísperas de los bombardeos alemanes sobre Lo Londres, Noel –huérfano y con apenas diez años– es evacuado a Saint Albans con Vera Sedge, una mu mujer agobiada por la necesidad y las deudas. páxinaLiteraria FIZ VERGARA VILARIÑO RECREOU UN TERRITORIO SOMBRIZO E IRTO PERO DUNHA POTENTE E MISTERIOSA BELEZA 34 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 Os nomes das estrelas Izar historiaNatureza PAULINO GASALLA I zar é a segunda estrela máis brillante da constelación de Bootes e situada no centro da mesma. Atópase a 205 anos luz do Sol e tem unha magnitude aparente de 2,59, e em realidade é unha estrela dobre. O compoñente A tem unha magnitude aparente de 2,7, é de cor laranxa, 400 veces mais brillante que o Sol e 33 veces mais grande, a súa temperatura superficial é de 4.500º. O Compoñente B tem unha magnitude aparente de 5,12, é de cor blanco azulado, 27 veces mais brillante que o Sol e duas veces mais grande, a súa temperatura superficial é de 8.700º. Na mitoloxía grega, Bootes identifícase con Ícaro, ao que mataron uns pastores embriagados ao crerse envenanados cunha cunca de viño que este lles deu. En consideración á pena da súa filla Erígone, Zeus colocouno no ceo como a constelación de Bootes, a estrela ocupa o taparrabos da figura. O seu nome vem do árabe “Mi’zar” (a cintura de tea), outros nomes son: Micar, Mirar, Merer, Meirer, Mezen, Mezer, Pulcherrima, Merak, Mirak e Perizoma, o seu nome nas Taboas Alfonsies. O seu nome científico é Épsilon Bootis. Izar é unha das estrelas dobres mais fermosas do ceo nocturno, foi descuberta polo astrónomo alemán do século XIX Friedrich Georg Wilhelm von Struve, especialista em estrelas dobres, que lle puxo o nome de Pulcherrima, a máis fermosa, polas belas cores das dúas estrelas, unha laranxa e a outra dun fermoso verde azulado. A súa visión cun telescopio mediano, non nos deixará indiferentes. O ceo do día 15 de maio ás 24.00 mirando cara ao Sur A s que se enumeran a continuación son as efemérides astronómicas previstas para o mes de maio de 2016 que nos ofrece Paulino Gasalla desde a Sociedade Galega de Historia Natural. Unha información que cómpre ter en conta se un quere observar estes fenómenos no mes en curso: Día 5 Choiva de estrelas Eta-Acuáridas, actividade desde o 19 de abril ao 28 de maio, cun máximo de 70 por hora. Radiante en Acuario, trátase de meteoros cunha gran velocidade, con bólidos moi luminosos e de longas traxectorias,a súa orixe son os restos do Cometa 1P/Halley. Día 6 A 19:30 Lúa Nova. Día 8 Choiva de meteoros: Eta-Lyridas, actividade do 3 ao 14, cun máximo de 3 por hora, radiante en Lira. Día 11 Aniversario da publicación da Teoria Xeral da Relatividade de Albert Einstein (1916). A Lúa e Marte moi próximos. Día 13 A 17:02 a Lúa en Cuarto Crecente. Mercurio e Venus moi próximos. Día 15 En 1618 o astrónomo Johannes Kepler formula a terceira e última Lei que leva o seu nome, referida ao movemento dos planetas. Día 16 Aniversario do impacto da sonda Venera en Venus (1969). Día 21 A 21:14 Lúa Chéa. Marte e a Lúa moi próximos. Día 22 Saturno e a Lúa moi próximos. Día 29 A 12:11 a Lúa en cuarto minguante. En 1919 durante unha eclipse total de Sol, Sir Arthur Eddington confirma a curvatura da luz prevista na Teoría Xeral da Relatividade. PLANETAS Mercurio na constelación de Aries, cunha magnitude de 2,53, pola súa proximidade ao Sol non visible. Venus na constelación de Aries, cunha magnitude de -3,4, pola súa proximidade ao Sol non visible. Marte na constelación de Escorpio observarase casi toda a noite cunha magnitude de -1,7. Xúpiter na constelación de Leo poderase ver nos solpores, durante case 5 horas, cunha magnitude de -1,7. Saturno na constelación de Ofiuco poderá observarse casi toda a noite, cunha magnitude de 0,29. Urano na costelación de Piscis cunha magnitude de 6,3. pola súa proximidade ao Sol non visible. COMETAS C/2013 X1 (anSTARRS)con magnitude 6 na constelación de Acuario, pode ser visto cun telescopio pequeno. Os demais pola súa magnitude son dificilmente localizables. ajo la gerencia de José A. Moar Becerra, acaba de abrir al público sus puertas el Café Bar Arrecendo, ubicado en la calle Tarrio, 37, como toda una auténtica novedad a la oferta hostelera de Fene. Inaugurado el pasado 14 de abril, el establecimiento ofrece a sus clientes un diseño minimalista dotado de materiales de alta calidad, lo que contribuye a revestir sus propuestas culinarias, centradas en las innovación en tapas y la amplia carta de bebidas y cafés. B 35 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 enFotogramas El “Café Bar Arrecendo” se incorpora a la oferta hostelera de Fene 36 SUPLEMENTO DOMINICAL enFotogramas 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 “Rossy Estilismo” abre nuevas instalaciones l pasado 23 de abril abrían sus puertas las nuevas instalaciones de “Rossy Estilismo” en la calle Aviador Piñeiro, 7. El establecimiento ha sido renovado con el objetivo de ampliar su amplia oferta, que incluye todo un servicio completo relacionado con la belleza y que ahora incorpora también un spa capilar. Depilación, tratamientos corporales y faciales, maquillaje y asesoramiento nutricional conforman, entre otros aspectos, la misma. La inauguración no podía dejar pasar por alto la oportunidad de compartir con amigos y clientes tan señalado evento. E Felicita con el Ideal Gallego muchasFelicidades 37 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 RACING FEMENINO VOCACIÓN MUSICAL Las jóvenes protagonistas de la imagen participaron el pasado viernes en la última edición de la Fashion Night ferrolana. Demostrando su incipiente vocación musical, la actuación de estas alumnas de la Compañía de María supo captar toda la atención del público. enFotogramas Enhorabuena, chicas, por el campeonato de liga local femenino de Fútbol 8. Muchas gracias por hacernos disfrutar con vuestro fútbol. Gracias, Álvaro y Rober. Sin vosotros esto no sería posible. ¡¡¡Enormes todas vosotras!!! EMPRESA 38 Aclunaga quiere impulsar la actividad naval SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 Representantes de la Asociación de Clúster del Naval de Galicia se reunieron con el alcalde, Jorge Suárez, y el presidente del Puerto, José Manuel Vilariño. El sector busca fórmulas para impulsar la actividad y generar más empleo. SOCIEDAD Fashion Night Los ferrolanos salen a la calle en masa a poco que se les presente una oferta comercial y cultural atractiva. La décima edición de la Fashion Night fue también todo un éxito de organización. MUNICIPAL Dimisión sí, pero todavía a la espera Los ediles dimisionarios de Ferrol en Común, Eugenia Freire, y del PSOE, Felipe Sas, ya no acudieron al pleno del pasado jueves. Sin embargo, el PP bloqueó su marcha, que será aprobada en una sesión extraordinaria. SUCESOS Crimen en un bar del barrio de Telleiras POLÍTICA Vigilar el pacto laSemana La asamblea de Ferrol en Común dio su pleno apoyo al pacto que esta formación mantiene con el PSOE de Beatriz Sestayo. Eso sí, una comisión se encargará de “vigilar” el cumplimiento del mismo por parte de los socialistas. Amaneció la semana con el asesinato de una camarera en un bar del barrio de Telleiras. El presunto homicida fue capturado el mismo día en que se descubrió el cadáver. Ya ha pasado a disposición judicial. NAVANTIA Los buques acaban llegando E l grupo público Navantia ha protagonizado una semana de intensa actividad. En coincidencia con la puesta de quilla del Buque de Acción Marítima que se construirá en Ferrol, se confirmó la adjudicación del contrato, por parte de la Armada australiana, para la construcción de dos buques de aprovisionamiento en combate. El conocimiento que las autoridades de las antípodas tienen de la compañía española merced a la colaboración entre las marinas de ambos países ha sido vital. En Turquía, además, también se inicia el LHD. PREMIOS El espectáculo de danza “Pinoxxio” ha sido el gran triunfador de la XIX edición de los Premios Max de las Artes Escénicas, cuya gala se celebró el lunes en el Teatro Circo Price de Madrid y en la que destacaron las críticas a la política del Gobierno en materia cultural, tales como la reivindicación de la bajada del IVA o la protección de los autores, así como otras cuestiones como el trato a los refugiados o el arresto de los titiriteros “Pinoxxio”, Pepe Viyuela y Aitana Sánchez-Gijón, ganadores en los Max L a obra “Pinoxxio”, que partía con nueve nominaciones a los Premios Max de las Artes Escénicas, fue galardonada finalmente con siete: Mejor Composición Musical para Espectáculo Escénico, Mejor Diseño de Vestuario, Mejor Bailarina Principal, Mejor Bailarín Principal, Mejor Coreografía, Mejor Elenco o Intérprete Solista de Danza y Mejor Espectáculo Infantil o Familiar. El segundo montaje con más premios fue “La piedra oscura”, que logró cinco de los seis premios a los que aspiraba: Mejor Diseño de Espaccio Escénico, Mejor Diseño de Iluminación, Mejor Autoría Teatral, Mejor Dirección de Escena y Mejor Espectáculo de Teatro. 1 2 39 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 3 4 En cuanto a los principales galardones en las categorías interpretativas, el premio al Mejor actor protagonista se lo llevó Pepe Viyuela por su papel en “Rinoceronte”. El intérprete dedicó unas palabras en primer lugar a los refugiados, que “nunca están lo suficientemente mencionados” por el “agravio” que padecen en Europa, un lugar que, según criticó, está “tan abierto para el dinero que tan fácilmente fluye”. Viyuela también dedicó este premio a la pareja de titiriteros que fueron arrestados el pasado mes de febrero. “En esa pareja se condensa lo más sagrado” de la profesión, que es “la libertad de expresión”. El premio a la Mejor Actriz Protagonista recayó en Aitana SánchezGijón por “Medea”, de El Teatro de la Ciudad, a quien ha augurado “una larguísima vida” y con quienes ha experimentado el “proceso más gozoso y placentero” de su vida. Asimismo, también lamentó la detención de los titiriteros. Joaquín Notario, Mejor Actor de reparto por “El alcalde de Zalamea”, destacó la “gran aventura” de su profesión (“nos jugamos bastante la vida”, dijo) y manifestó su agradecimiento a Calderón de la Barca, cuyos “personajes maravillosos” le hacen “tocar el cielo”. El premio de Mejor Actriz de Reparto fue para Julieta Serrano, que no pudo acudir a la gala por estar en un rodaje. Ana Luján, galardonada con el premio a Mejor Bailarina Principal por “Pinoxxio”, protagonizó uno de los momentos más reivindicativos 1.- Pepe Viyuela, premio al mejor actor; 2.- Lola Herrera, premio de honor, con su hija, Natalia Dicenta; 3.- Aitana Sánchez Gijón, premio a la mejor actriz; 4.- María Esteve participó en un homenaje a su padre, Antonio Gades . DIEZ MINUTOS de la gala, al pedir “diálogo y comunicación entre profesionales, instituciones y política” para “sudar y trabajar juntos olvidando nuestros egos”. Toni Aparisi, Mejor Bailarín Principal también por “Pinoxxio”, agradeció a los sitios donde le dan trabajo porque “solo de bailar no se puede”, tal y como ha lamentado. A continuación, recogió el premio a la Mejor Coreografía junto a Rosángeles Valls y agradeció la presencia de representantes políticos en la gala. “Cómo ha cambiado la situación”, manifestó. Paloma Calderón, que recogió el premio en la categoría de Mejor Elenco o Intérprete Solista de Danza por “Pinoxxio”, señaló que se esperan “nuevas y más reformas en políticas culturales” y mostró su confianza en que llegarán. Los responsables de Ananda dansa destacaron que su montaje habla de “educación y tolerancia” y de cómo solo desde el respeto se pueden encontrar “soluciones a los enfrentamientos”. HOMENAJE Uno de los momentos más emotivos tuvo lugar cuando la actriz Lola Herrera recogió el premio Max de Honor de manos de su hija, Natalia Di- centa, quien destacó “el amor por el trabajo” de la actriz y su “curiosidad infinita”. Herrera, emocionada, manifestó que este galardón le ha “llenado de alegría”, porque ha sido un “largo camino hasta llegar aquí, una carrera de fondo sin relevo”. Tal y como señaló, es un “privilegio” seguir disfrutando en los escenarios a los 80 años de edad. “Lo valoro mucho”, dijo la actriz. A la gala acudieron, entre otros, el ministro de Educación, Cultura y Deporte, Íñigo Méndez de Vigo; la presidenta de la Comunidad de Madrid, Cristina Cifuentes; y la alcaldesa de Madrid, Manuela Carmena. cineTeatro INTÉRPRETES Welcome to the golem cinema 40 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 ÁNGEL LUIS SUCASAS desdelaButaca P or una vez, les voy a pedir perdón por ponerme estupendo. Y por estupendo quiero decir petulante. Me voy a permitir el lujo de acuñar un neologismo cinematográfico a tenor de lo que me voy encontrando, semana sí y semana también, en el cine más comercial. Aunque parezca lo contrario, no estamos en la época del pastiche, el refrito o la secuelitis, ese arte de ponerle guarismos a una vaca mientras siga dando leche, y por vaca quiero decir un Batman o un Star Wars y por leche miles de millones de euros. No, lo parece, pero no. Estamos un paso (o varios) más allá. Vivimos ya en la era del cine gólem. ¿Qué es eso del cine gólem, amén de un motivo para lanzarles el anzuelo al siguiente párrafo? Pues es un cine, como un gólem, completamente hueco, que vive de la palabra ajena para imitar a la vida. Es un cine que se elabora en base a estudios de marketing que entrecruzan lo que mola de la temporada y que producen un Frankenstein que apenas sí puede andar gracias al talento puesto en juego (a veces exorbitado para la mediocridad resultante) en reparto, efectos visuales, banda sonora, fotografía… Es un cine que pone a los mandos de este aborto artístico al director más ramplón que pueda encontrar, alguien que haya demostrado una cierta efectividad o en la tele o el videoclip y nulas pretensiones artísticas. Es un cine, en definitiva, que nos trata como bobos, tontos del bote, gólems que vamos a la butaca más por inercia gravitatoria de tener un sitio donde sentar el culo que por ser mínimamente inquietos en lo cultural. Es un cine, como se podrán imaginar, que detesto hasta las últimas consecuencias. Es un cine que domina desde el primer hasta el último plano esta Las crónicas de Blancanieves. El cazador y la reina del hielo. Es un cine peligroso, porque se ve sin molestia alguna, despierto, medio dormido o roncando. Mandando un wassap o jugando al Candy crush. Está ahí pero en realidad no está. Las razones que me llevan a bautizar este cine gólem y a decir que no es lo mismo que la fiebre por los superhéroes, por las secuelas/precuelas/spin-offs, por la resurrección de sagas o por los pastiches es porque en todos los anteriores casos, no importa lo torpe o apta que sea la película, se presupone una cierta pasión por algo. En el caso del pastiche, esta sería el infantiloide deseo de recuperar tiempos mejores en el peor de los casos, o de hacer arte sobre la nostalgia en el mejor. En los superhéroes, de dar dioses a los ateos. Y en las secuelas, pues de no despedirse de unos personajes y una mitología que han calado en su público y creadores. El cine gólem no entiende de eso. El cine gólem simplemente copia y pega. Si El señor de los anillos tuvo éxito haciendo los planos a helicóptero de gente corriendo por colinas o cruzando ríos en canoa, los copian. Si lo que mola son las criaturas de Guillermo Del Toro, faunos con cuernos enroscados, lo copian. Si tal o cual actor está de moda, lo contratan. Todo pensando en la ruleta rusa de las probabilidades para que el producto (nunca obra, así hablan del tema públicamente, para mi horror y el de muchos) venda bien. Los artistas apenas pintan nada, como ocurre aquí con gente de la talla de Charlize Theron, Jessica Chastain, Emily Blunt o Chris Hemsworth. Lo dan todo por papeles tan huecos como la propia película. Están ahí porque alguien debe decir las líneas de diálogo y porque los citados y recitados estudios de marketing dice que es el momento de que estén. Lo bueno es que esta fórmula del mal no siempre funciona como ellos querrían. Bien porque hay un tipo apasionado al otro lado que se la juega a pesar de ellos, bien porque la taquilla les muestra el dedo más largo: en este caso, tenían que haber recaudado unos 300 kilos para compensar los gastos. Se quedaron en 100 y pocos. Qué penita me dan. “Capitán América: Civil War” y “Trumbo”, estrenos destacados 41 SUPLEMENTO DOMINICAL E ANIMACIÓN Y COMEDIA Esta semana también se estrena “Ratchet & Clank”, película de animación basada en la aclamada fran- EL FESTIVAL DE MÁLAGA PREMIA LA CARRERA DE EMILIO GUTIÉRREZ CABA Emilio Gutiérrez Caba aseguró que, aunque ha actuado en ambos bandos, “prefiero interpretar a canallas antes que a buenas personas porque el espectador los admira más”, dijo el vallisoletano, que el lunes recibió la Biznaga de Plata Ciudad del Paraíso del Festival de Málaga con la que se premia al actor por su extensa y exitosa carrera profesional en el teatro, el cine y la televisión. EP Chris Evans y Robert Downey Jr, en el estreno de “Capitán América”. REUTERS quicia de videojuegos creada para Playstation. La cinta presenta a dos insólitos héroes que luchan para detener los planes de destrucción de la galaxia solana del malvado alienígena Chairman Drek. En su versión original, actores como Paul Giamatti, John Goodman, Bella Thorne, Rosario Dawson o Sylvester Stallone prestan sus voces a algunos de los personajes. Por último, Garry Marshall regresa con la comedia “Feliz día de la madre”, cinta que cuenta las historias de tres grandes mujeres y un hombre estupendo que se entrelazan en el Día de la Madre: Sandy (Jennifer Aniston), una mujer abierta que lucha por mantener la cordura y su papel de madre; Miranda (Julia Roberts), una presentadora estrella de una importante cadena de TV soltera y sin compromiso; Jesse (Kate Hudson), que vive por y para su marido indio, al que oculta de su propia madre porque es muy racista; y el tímido Bradley (Jason Sudekis), que afronta con sus hijas el primer Día de la Madre sin su esposa. Tres producciones españolas llegan a la cartelera esta semana E n el apartado nacional, esta semana se estrenan cuatro películas. Una de ellas es “La punta del iceberg”, primer largometraje de David Cánovas, que hasta el momento había centrado su carrera en la elaboración de cortos y la realización. La cinta se presenta como un thriller ubicado en el mundo laboral que cuenta con un reparto compuesto por Maribel Verdú, Carmelo Gómez, Fernando Cayo, Bárbara Goenaga, Alex García, Ginés García Millán, Jesús Castejón, Carlo D’Ursi y Nieve de Medina. El drama se sitúa en la sucursal de una empresa multinacional que se ve sacudida por los suicidios de tres empleados. Igualmente, llega a la cartelera “La noche que mi madre mató a mi padre”, comedia dirigida por Inés París y que cuenta con la colaboración de Fernando Colomo en el guión. La película narra un encuentro entre profesionales del cine. Isabel (Belén Rueda) organiza una cena en su casa porque su marido, escritor de novelas policíacas (Eduard Fernández) y su exmujer (María Pujalte), directora de cine, quieren convencer a un famoso actor argentino (Diego Peretti) de que protagonice su próxima película. Pero en mitad de la cena aparece el ex de la anfitriona (Fele Martínez) con su nueva novia (Patricia Montero), que se fascina con el actor. El tercer largometraje español es “Quatretondeta” de Pol Rodríguez, comedia negra que pretende hacer una reflexión sobre la memoria, la vida y la muerte. En ella, José Sacristán da vida a Tomás, un hombre que acaba de convertirse en viudo. Como la familia de su esposa reclama repatriar el cuerpo a París, Tomás decide robar el cuerpo para poder enterrarlo en Quatretondeta, un pequeño pueblo alicantino, tal y como le había prometido a su mujer. Pero no recuerda el camino para llegar a Quatretondeta y se pierde DISNEY PREPARA LA SEGUNDA PARTE DE VARIOS DE SUS CLÁSICOS Disney ha anunciado nuevas fechas de estreno para alguna de las resurrecciones de sus clásicos. El libro de la selva llegará en agosto o noviembre de 2018 y otros de los títulos que podrían estrenarse entre 2017 y 2019 son la segunda entrega de Maléfica, de nuevo con Angelina Jolie; Cruella, protagonizada por Emma Stone; Dumbo, dirigida por Tim Burton; la secuela de Mary Poppins, con Emily Blunt; o el spin-off de Campanilla, con Reese Witherspoon. EP LARS KRAUME ESTRENA “EL CASO DE FRITZ BAUER” “La idea de culpabilidad heredada sigue muy vigente en Alemania”, afirmó el cineasta alemán Lars Kraume con motivo del estreno en España de “El caso Fritz Bauer”, que narra la hazaña del fiscal general que a finales de los 50 se comprometió a detener a los criminales nazis. EP cineTeatro sta semana llega a la gran pantalla “Capitán América: Civil War”, que empieza donde acabó “Vengadores: La Era de Ultrón”. Tras otro incidente en el que se ven envueltos los Vengadores, la presión política decide crear un organismo rector que determine cuándo hay que recurrir a los servicios del equipo. Este nuevo “statu quo” divide a los Vengadores en dos bandos, uno liderado por Steve Rogers (Capitán América) y otro liderado por Tony Stark (Iron Man). Tercera entrega del universo Marvel protagonizada por este superhéroe, al que vuelve a dar vida Chris Evans. Completan el reparto Robert Downey Jr., Scarlett Johansson, Elizabeth Olsen y Paul Rudd, entre otros. Por otro lado, Bryan Cranston interpreta en “Trumbo: La lista negra de Hollywood” a Dalton Trumbo, guionista de la época de los 40 y autor de clásicos del cine. Presencia habitual en los ambientes sociales de Hollywood, y activista político, Trumbo se ve citado para declarar ante el Comité de Actividades Antiamericanas del Congreso como parte de su amplia investigación sobre actividades comunistas en EEUU. Su negativa a responder a los congresistas hace que acabe en prisión federal y se gane la animadversión de la poderosa columnista de sociedad anticomunista Hedda Hopper (Helen Mirren). 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 La pasión turca Corbeta tipo Heybeliada 42 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 JAVIER PAREDES vadebarcos.wordpress.com L as corbetas tipo Heybeliada son unos buques m u l t i p ro p ó s i t o d e 2.300 toneladas de desplazamiento y 100 metros de eslora (similares en peso y tamaño a los Buques de Acción Marítima de la Armada Española); el primero de la serie fue entregado por los astilleros Istambul Shipyard al Ministerio de Defensa turco a finales del año 2012. Han sido diseñados y construidos bajo el programa de construcción MilGem (que su traducción al castellano significa “buque nacional”), estando prevista la construcción de ocho unidades. vadeBarcos SU NOMBRE El nombre del primer buque de la serie proviene de una paradisiaca isla en el mar de Mármara, segunda en tamaño del archipiélago de las islas Princesas, llamada Heybeliada y que en turco significa “alforja”, por la forma que las montañas y los valles que le dan a la isla en la distancia (heybeli “alforja” - ada “isla”). Fue sede de la Academia Naval Turca hasta la finalización de la Segunda Guerra Mundial y es un lugar turístico por excelencia, disponiendo de pequeñas calas, bosques de pinos, un fantástico paseo marítimo y la no existencia de vehículos a motor. También se encuentra en su pequeño territorio un monasterio que ejerce de colegio para los monjes de la iglesia ortodoxa. COMIENZOS Como en la obra literaria del escritor Antonio Gala (magistralmente interpretada en la pantalla cinematográfica por Ana Belén) este buque es fruto de un diseño fabricado con grandes dosis de pasión turca. Se puso un énfasis especial en que el buque tuviera el mayor grado de nacionalización posible en los equipos, a la vez que un alto nivel de automatización, para conseguir que las labores de mantenimiento a realizar por la dotación fueran mínimas. Su puesta de quilla en las gradas del astillero, se realizó en el mes de julio del año 2005, teniendo entre otros como objetivos en su construcción lograr un bajo nivel de detección al radar, baja firma acústica, magnética e infrarroja, que implica un bajo nivel de ruido, emisiones energéticas procedentes de las fuentes de propulsión y radiaciones electromagnéticas procedentes de los diversos equipos instalados a bordo. CARACTERÍSTICAS El equipo de propulsión del buque está formado por un tándem denominado CODAG (Combined Diesel and Gas) formado por un equipo compuesto de dos motores diesel fabricados por la compañía alemana MTU y una turbina de gas LM2500 de la firma norteamericana General Electric. Estos dos sistemas van acoplados a través de un sistema de engranajes diseñado por la empresa alemana Renk, que permite emplear uno u otro sistema propulsivo en función de las necesidades operativas del buque. Este sistema es empleado con bastante amplitud en diseños propulsivos de buques para diferentes ministerios de defensa, entre ellos el español. Para poder disponer de toda la potencia de este sistema el buque se completa con un sistema de dos ejes y dos hélices de paso variable (permiten el giro de las palas de la hélice para controlar la propulsión) de la firma austriaca Andritz Hydro. El buque puede alcanzar la velocidad de 15 nudos, funcionando con un único motor, 27 nudos con una turbina de gas y 30 nudos con dos motores y una turbina de gas en funcionamiento. El sistema de control y monitorización del buque (ICMPS Integra- ted Control and Monitoring Propulsión System) fue suministrado por la compañía Yaltes/ Imtech siendo capaz de monitorizar los sistemas del buque a través de 6.000 puntos de control dando información sobre los valores de los sistemas bajo su alcance. Como contraste, los destructores de la US Navy tipo Airleigh Burkle están diseñados con 2.500 puntos de control y el buque auxiliar de la marina holandesa Johan de Witt, con un desplazamiento siete veces superior, lleva únicamente 3.000 puntos de control. ARMAMENTO En la proa del buque se ha situado un cañón súper rápido de la firma italiana Otto Melara de calibre 76/62 m.m., subsidiaria de la compañía Finnmecanica, teniendo como armamento adicional una plataforma de dos ametralladoras, controladas remotamente, de calibre 12,7 m.m. y fabricadas por la empresa turca Aselsan. Situado en la plataforma superior del buque se ha situado un bloque de lanzadores de misiles anti buque Harpoon (MacDonell-Douglas) que son capaces de acertar sobre un blanco a 120 kilómetros de distancia del buque a una velocidad de vuelo del 70% de la velocidad del sonido. Como equipamiento para la lucha antisubmarina (ASW) lleva dos montajes (babor / estribor) de tubos lanzatorpedos de la empresa Raytheon USA de 324 milímetros de diámetro con torpedos dispues- tos para lograr un alcance de blancos a 7 kilómetros de distancia, siendo capaces de impactar en submarinos con un alto nivel de prestaciones. La defensa de punto se compone de un sistema RAM (Rolling air-frame missile) compuesto de una plataforma giratoria de lanzamiento de misiles, diseñado también por la empresa Raytheon en colaboración con la empresa alemana RAM systems gmbh (filial del grupo industrial Diehl) que permite la defensa anti misiles y antiaérea (AAW). La corbeta Heybeliada es el primer buque de la marina otomana que instala un sistema RAM de defensa de punto. Para la defensa antisubmarina y de superficie se ha incluido en el diseño del buque un helicóptero Sikorsky Sea Hawk S-70B el cual incrementa la dotación del buque en once personas entre personal de vuelo y personal de mantenimiento para operar con el aparato. CARACTERÍSTICAS GENERALES Desplazt.: 2.300 toneladas Eslora: 99,56 metros Manga: 14,40 metros Puntal: 3,89 metros Velocidad máx.: 31 nudos Velocidad económica: 15 nudos Autonomía: 3.500 millas marinas a 15 nudos de velocidad Tripulación: 85 personas José Ángel Piñeiro es ahora “Trovador” NONITO PEREIRA [email protected] “QUIERO PRESENTAROS MI NUEVO ÁLBUM, UN DISCO QUE LLEGA CARGADO DE ILUSIONES Y REBOSANTE DE IDEAS, UNA PEQUEÑA COLECCIÓN DE CANCIONES EMOCIONALES Y SINCERAS, CON TEXTOS MUY PERSONALES, ARREGLADAS BAJO VARIOS ESTILOS QUE ABARCAN DESDE EL COUNTRY HASTA EL BLUES & ROCK AND ROLL…”. Y A PARTIR DE AHÍ, SUENAN ONCE CANCIONES EN SU MAYORÍA COMPUESTAS POR JOSÉ ÁNGEL “COLORADO” PIÑEIRO, TODO UN CLÁSICO DE LA ESCENA MUSICAL CORUÑESA E stamos ante un músico con ribetes poéticos, un “trovador”, un auténtico “trota músicas”, un empedernido “corre caminos” que lleva desde 1988, cuando nació como dúo “Colorado”, animando escenarios con su música sureña gestada en su inquebrantable adhesión a John Fogerty y la Creedence Clearwater Revival. En su nuevo álbum “Trovador” se muestra como un “artista con zapatos nuevos”, a pesar de su longeva y prolífica carrera, bien encima de los escenarios –su segunda casa– o girando por toda España ofreciendo sus diversos trabajos discográficos en un potente directo. Como músico y letrista, siempre mirando al frente, en compañía de su inseparable guitarra y sombrero cow-boy sobre la cabeza erguida, ha caminado, unas veces al trote y otras al galope, por esos mundos sureños repartiendo “Besos de Cerveza” o transitando por los caminos polvorientos del country & rock, con estancia en los blues, siempre dando la nota, esa buena nota que ha afinado una carrera en bandas como Colorado, Peyotex, Dany Bravo & Los Camaleones, Los Búfalos, Chamanes,Green River Band o Katy Blue & Crazy Cats, entre otros. En “Trovador”, se pueden escuchar en castellano canciones que de nuevo confecciona en su “sastrería musical”, que suenan a medida, con un aplauso sentido a Enrique Urquijo, revisando “Agarraté a mi María”. “Trovador” es más de lo mismo… pero mejor si cabe, porque los años le han dado una madurez que permite afianzar su mundo interior, con unas letras con sentido y sentidas, y una exteriorización que hace surcos placenteros y discurre con placidez y cristalina visión en su escucha, bien si cantas al amor, al desamor o a esas cosas del diario que florecen entre el tañido de guitarras alegres o llorosas, a según, y unas bases rítmicas con pisada acompasada y poderosa. En esta ocasión vuelve a rodearse de grandes músicos y amigos, como Juan Cabe, guitarra acústica, eléctrica y banjo; Colás Lage, batería; Víctor Gacio, bajo; Álvaro M. Lamas, pedal steel guitar; Mikel Emanens, voz y Carlos Bau en los coros. LA EUROVISIVA BAREI PRESENTA “THROW THE DICE” Que Barei está en boca de todos es una realidad. Pocas veces en el pasado reciente se ha vivido así el período previo a la celebración del Festival de Eurovision, aunque siempre la polémica jugo su papel. En este caso por la elección de una canción catada en inglés representando a España. Con esta decisión, la candidata española pretende “dar una vuelta de tuerca” a la puesta en escena y virar hacia un concepto “más contemporáneo”. El caso es que a favor de la artista juega el magnetismo que desprende la joven madrileña que nos representará en la edición 2016 del célebre festival con la canción “Say Yay!” –que ya tiene dos millones de “plays” en internet– y que en las “porras” eurovisivas está entre las diez favoritas. Un tema con aspiraciones internacionales que ha sido recientemente regrabado y con nuevos arreglos en el estudio con la aspiración de triunfar dentro fuera de nuestras fronteras y que figura en el álbum recién editado “Throw the dice”. GRAHAM NASH “THIS PAT TONIGHT” Este es su primer trabajo con canciones nuevas en catorce años. Según declaraciones del propio artista, “el trabajo con este nuevo disco ha sido un viaje de auto descubrimiento, intensa creación y pasión absoluta”. “This path tonight” es uno de los mejores discos de Graham Nash, diez canciones llenas de talento e inspiración. Graham Nash es uno de los músicos más respetados e influyentes del rock de raíz americano. A lo largo de cinco décadas y tanto en su carrera en solitario como formando parte de The Hollies o Crosby, Stills, Nash & Young, ha grabado canciones memorables que forman parte de la historia de la música popular. O proxecto Pranto (Prenom), é o resultado da inquietude creativa de Pantis, nome baixo o que se esconde Rúben Domínquez (Chicharrón, Telephones Rouges), co que inicia a súa andaina en solitario e faio circulando por carrís musicais de “vía ancha”, cunha efervescente imaxinaría musical conectada á electrónica con ondulaciones de pop e kraut que ao longo de sete temas, cantados en galego, explora innovacións sónicas coas que penetra en terreos musicais que transportan ao oínte a esferas emocionais dispares, que van desde os estados depresivos, pechado e melancólicos, até bucles rítmicos, brillantes e animados noutras, cos sintetizadores dotando os relatos dunha introspectiva cinemática que actúa como ponte entre a parte musical e as letras. Os temas de “Pranto” están enfocados en distintos planos emocionais, a maneira dunha procura de confrontacións sonoras e matices que atraen a atención do oínte cunhas estruturas que axustan a imaxe e o son para manter o máximo rendemento e visibilidade do contorno. Trátase dun traballo visionario e evocador, á vez fantástico e excitante cheo de remolinos animados con estraña beleza de tons procesados electrónicamente no que destacan interpretacións articuladas con calidade ambiental con versos cargados de fortes imaxes, descricións oníricas e paisaxes interiores: “As cancións están todas tocadas dunha emoción punzante, dunha profunda necesidade de expresión, afirmación, negación. Unha vinculación interior que se materializa no fío condutor do disco que son os espazos pechados, lugares e non-lugares que gardan relación entre se mesmos, nos que case nunca hai posibilidade de saída. Desde o principio dá concepción do disco, tiven claro que quería que ‘Pranto’ fose unha viaxe necesaria, de aí a ligazón entre os témas e tamén entre as letras”. Rubén Domínguez gravou todos os instrumentos e voces, excepto a batería, na que participou Cibrán Tenreiro (Monstro, Esposa). 43 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 todoMúsica O grupo Pantis presenta o proxecto “Pranto” 44 SUPLEMENTO DOMINICAL El despertador para amanecer con el mensaje más agradable 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 EL RELOJ DE BALVI PERMITE GRABAR NUESTRA VOZ O LA DE OTRA PERSONA PARA RECORDARNOS UNA CITA, DARNOS LOS BUENOS DÍAS O SUSURRARNOS O GRITARNOS QUE DEJEMOS LA CAMA T elInventario ener que enfrentarse al mundo cada mañana después de que suene el despertador es uno de los momentos más desagradables que tenemos que sufrir cada día. Al hecho de haber dormido siempre menos de lo que nos gustaría hay que añadir que las formas de las máquinas a las que encargamos esta molesta tarea no siempre son las más adecuadas. Pero esos momentos pueden tener las horas contadas gracias al despertador Saturn, diseñado por la firma de Barcelona Balvi, en el que es posible incluir mensajes personalizados a gusto del usuario. Este reloj despertador permite grabar un mensaje para recordar la GRAPADORA HOTDOG ¿Mal rollo en la oficina? Quizá un detalle simpático en el escritorio pueda suavizar las cosas. La grapadora Hot Dog, con su diseño que imita a la perfección un clásico bocata de salchicha de Frankfurt, aparte de cumplir perfectamente su función de grapar hojas, tiene la virtud de provocar una sonrisa en todo aquel que la vea. En su diseño no falta ni el chorrito de mostaza amarilla. Una advertencia: su visión puede provocar hambre. La grapadora está a la venta por 12,90 euros en la página web www. quelovendan.com. mecita que tenemos a primera hora de la mañana, susurrarnos lo bien que va a salir el bandodía o gritarnos que abandonemos la cama de una maldita vez, todo según nos parezca más recomendable para animarnos a ponernos en pie. Y, si decidimos regalárselo a otra persona, podemos personalizarlo para que se despierte cada mañana con nuestra voz, ya sea eso un suplicio o un placer. Además, si no nos gusta lo que dice o preferimos cambiar, siempre existe la opción de volver a grabar RELOJ INTELIGENTE PARA GOLFISTAS TomTom ha creado el Golfer 2, un reloj inteligente y muy práctico para los golfistas. Lo más útil es su base de datos sobre los campos (incluye más de 40.000) y un GPS que se actualiza durante todo el año. Además de tener un diseño elegante y ser resistente al agua, permite guardar la puntuación, el tiempo y la distancia, recibiendo actualizaciones diarias sobre los campos de golf a través de MySport, la aplicación de TomTom para el móvil. Estará a la venta próximamente a partir de 250 dólares. GRANADA DE HIELO Este nuevo molde de forma explosiva hace más atractiva cualquier bebida. para tener esta granada de hielo solo hay que rellenar el molde de silicona y meterlo en el congelador. Ya que es más grande que la mayoría de los cubos de hielo y tarda más en derretirse es perfecto para el whisky y bebidas en las que no se quiere diluir el sabor. Y, para los que no beban o sean muy golosos, también se puede utilizar como molde de chocolate o incluso de gelatina. Cuerpo a tierra. Se puede comprar en www.ebay.com a partir de 19 dólares. de nuevo el mensa mensaje. El reloj cambia de luz sistemátic sistemáticamente en tres colores: azul, verde y lila. Dispone de pantalla LCD, función snooze y selector de temperatura y formato de 12 o 24 horas. Incluye dos pilas AA y tiene unas medidas de 6,5x12x4,5 centímetros. Se puede comprar en la página web www. ideasdcor.com por 19,90 euros. PORTARROLLOS DE PAPEL HIGIÉNICO Los amantes de la fotografía y de tener el baño ordenado pueden disfrutar de sus dos pasiones por un único precio gracias a este original portarrollos para guardar el papel higiénico. El diseño está inspirado en los antiguos carretes de fotografía, que ya no se ven tanto desde que hay cámaras digitales, pero que siguen teniendo su personalidad inconfundible. Se puede colocar de pie o también colgado de la pared. Es de plástico y mide 20 x 20 centímetros. Está a la venta por 12,95 euros en la página web www.rianderian.com. Las burbujas de baño que cambian el agua de color La forma de llevar un microscopio encima 45 SUPLEMENTO DOMINICAL 1 D E M AY O D E 2 0 1 6 Q uién sabe en qué momento podemos necesitar un microscopio. Puede ser muy útil en cualquier circunstancia y, con este aparatito, es posible llevarlo siempre encima y transformar nuestro móvil en un microscopio de urgencia en solo un minuto. Nurugo Micro es un accesorio que se acopla al smartphone y permite convertirlo en un potente microscopio que, además, no consumirá nada de batería. Nurugo Micro no necesita corriente ya que es un juego de lentes que se pueden acoplar a cualquier cámara del teléfono mediante un clip que el propio Nurugo Micro incluye. Esto hace que el dispositivo sea apto para cualquier smartphone y que además no solo se pueda utilizar como microscopio sino que también pueda servir para conseguir hasta un 400X de zoom, algo que ayudará mucho a los usuarios amantes de la fotografía. De momento, el dispositivo está en fase de desarrollo a través de una campaña de micromecenazgo, que ya ha superado con creces la inversión mínima pedida. Teniendo en cuenta la campaña, cuando salga a la venta, el precio de Nurugo Micro será de 35 euros aproximadamente, un precio más que razonable para los amantes de la fotografía, con una lente muy útil y económica. El armario diseñado como una explosión E PORTAOBJETOS ESENCIAL PARA CICLISTAS Con Essential L los ciclistas pueden llevar bien protegido su smartphone. Tiene una capacidad de 3 litros y cuenta con una ventana superior de PVC que permite un acceso fácil al móvil mientras estamos sobre la bici. Permite guardar dispositivos con pantalla de hasta 6 pulgadas. Está fabricada con un tejido impermeable, sellada con velcro para sujetarla al cuadro y en los laterales incluye una banda reflectante con espacio para las llaves, la cartera y todo los objetos que necesitamos cuando salimos. El precio es de 29,90 euros. SELLADOR TÉRMICO DE BOLSAS Siempre nos sobra comida y en lugares donde la humedad puede estropearla, este sellador de bolsas es un gran invento: basta con deslizar la máquina a lo largo de la parte superior de la bolsa y, gracias al calor, sella la apertura de forma instantánea. Tiene una base imantada para poder pegarlo a la nevera. Se vende por 23,99 dólares (un paquete de dos selladoras) en la página web www.brookstone.com. l artista y diseñador afincado en Nueva York Sebastián Errázuriz ha creado un armario que se desliza como si fuera una explosión de madera. Si bien parece una caja a primera vista, en realidad es un gabinete de madera escultórica modernista, con partes que se deslizan hacia fuera como se hubiera explotado. La caja, realizada con madera de arce, tiene extremos de cristal y una base de acero inoxidable, lo que le concede una apariencia suave y moderna. El sistema de deslizamiento cola de milano permite arrastrar o empujar los listones hacia afuera. Además, el deslizamiento de las piezas puede ser activado con apenas un empuje desde la parte frontal, posterior y superior de la caja de forma sencilla. El diseño, que trata de imitar una explosión congelada, ha sido adquirido por el Museo Carnegie, de Pittsburgh. “Solo con un suave empujón, los raíles se deslizan más y más, como si la madera hubiera explotado más allá de los límites de la estabilidad”, explicó el diseñador sobre su creación. elInventario L os padres que estén cansados de tener que soportar pataletas y gritos cada vez que llega la hora del baño cuentan con un recurso nuevo a su disposición: un baño de espuma con el que el agua cambia de color y mantiene a los críos entretenidos para que ese momento deje de ser un suplicio. Solo hay que verter el producto en el agua y rápidamente cambia de un naranja a un azul brillante. Está indicado para niños de todas las edades. Se vende por 8,99 dólares en la página web www.perpetualkid.com. NURUGO MICRO ES UNA LENTE MUY ÚTIL Y ECONÓMICA QUE SE ACOPLA AL MÓVIL Nordesía SUPLEMENTO DOMINICAL 1 DE MAYO DE 2016 DIARIO DE FERROL AÑO XVII / NÚMERO 931 SUPLEMENTO DOMINICAL aVoces El fin de una larga lucha EL JUICIO DE PATERNIDAD DE MANUEL DÍAZ CONTRA MANUEL BENÍTEZ SE CIERRA CON LA ADMISIÓN DE LA PRUEBA DE ADN M EL ENCANTADOR DE PERROS SE COMPROMETE Conocido por su habilidad para lograr que entre los perros y los seres humanos se cree una relación armoniosa y toda una eminencia en psicología canina, César Millán, protagonista de “El encantador de perros” se acaba de comprometer con su novia, Jahira Dar. “¡Estoy muy feliz! ¡Ella ha dicho sí! Yo siempre supe que quería compartir mi vida con alguien dulce, aventurera, honesta y amorosa… ¡Y adora a los perros!”. HOLA DAVID BISBAL CONFIRMA SU NUEVA RELACIÓN David Bisbal ha querido confirmar su amor con la actriz venezolana Rosanna Zanetti con la que ha dicho estar “muy feliz”. “Sí, he encontrado a una persona maravillosa como Rosanna y bueno pues sí, tengo que decir que estoy muy feliz”, dijo Bisbal en entrevista para Televisa Espectáculos confirmando que ha rehecho su vida tras la ruptura con la actriz argentina “La China” Suárez. HOLA anuel Díaz no pudo esconder las lágrimas de emoción tras salir del juicio, que se celebró a puerta cerrada el jueves en Córdoba: “Ahora me iré a comer con mi madre”, dijo. “Ha sido rápido. La parte contraria ha reconocido la demanda”, apuntó el abogado del torero. “El Cordobés” no pudo coincidir con su padre, Manuel Benítez, como era de esperar y a la salida del juzgado atendió a los medios de comunicación. “Estoy contento, tranquilo, no esperaba que viniese. No hay que dudar que ha sido un buen torero, pero podría haber quedado como un hombre”, dijo nada más salir. “Quiero la tranquilidad para mi familia y defender la verdad de mi madre. Esto está más cerca”, apuntó, y agradeció a la prensa el apoyo que le han dado. Virginia Troconis y Manuel Díaz, a la salida del juzgado de Córdoba. SEMANA “No estoy defraudado, busco mi identidad y la de mis hijos. Estoy muy feliz por descubrir la verdad de mi madre, que nunca me ha ocultado nada. Siempre he sabido que era mi padre”, confesó. “Es el día de más tranquilidad. Mi vida va a seguir igual. Tengo un padre de humo, mis hijos, un abuelo de verdad”, dijo Manuel Díaz muy emocionado. Por otro lado, Virginia Troconis acudió poco después a un acto en Madrid sonriente y reconociendo que ahora están mucho más tranquilos: “Ha sido un momento intenso, difícil, emocionante... Creo que esto tenía que llegar”. Aseguró que no sabe si Manuel se cambiará el apellido, aunque cree que de momento no se lo plantea: “No sabe qué va a hacer. Ahora no se lo plantea. Esperemos que pase un tiempo, y será él quien diga lo que hace. Él dice que está muy feliz con su nombre y que es Manuel Díaz”. “Los niños no son muy conscientes, quizá la mayor... Ellos no lo toman como algo trascendental en su vida. Para los niños era el abuelo Benítez”, afirmó. Virginia también se mostró muy agradecida por todos los mensajes alentadores y felicitaciones que han recibido durante este tiempo. En primera línea Paulina Rubio posa con su pequeño Eros Paulina Rubio muestra por primera vez a su segundo hijo, al que han llamado Eros y que es fruto de su unión con el también músico Gerardo Bazúa. En la revista “¡Hola!” se publican las imágenes de una sesión fotográfica en la que aparece junto a Gerardo y Nico Vallejo-Nájera, su hijo mayor. “Estoy escribiendo un nuevo capítulo de mi vida en el que la familia es lo más importante”, aseguraba Paulina. “Desde el principio nos gustó la idea de que nuestro bebé se llamara como el hijo de un dios de la mitología griega”, explica la cantante. HOLA Mick Jagger y Jerry Hall casan a su hijo La boda de James Jagger, el segundo hijo de Mick Jagger y Jerry Hall, ha hecho que la pareja coincidiera por primera vez. La madre del novio llegó acompañada de su sonriente y recién estrenado marido, Rupert Murdoch. James Jagger contrajo matrimonio con su novia, Anoushka Sharma, por lo civil el pasado mes de septiembre en Nueva York y decidieron esperar hasta ahora para reunir a la familia en una gran celebración con 200 invitados en Oxfordshire. Los jóvenes recién casados llevaron un noviazgo de siete años y se conocieron cuando ella trabajaba en la boutique de joyas de su HOLA ahora cuñada Jade Jagger en Londres. CARLOTA CASIRAGHI SE TRASLADA A ROMA Carlota Casiraghi ha dado un importante cambio en su vida. La hija de Carolina de Mónaco ha decidido mudarse a Roma junto a su hijo Raphaël –fruto de su relación con el cómico francés Gad Elmaleh– para comenzar una nueva etapa con el cineasta italiano Lamberto Sanfelice, su pareja desde hace medio año. Por otro lado, Carlota está poniendo muchas trabas a Elmaleh para poder ver a su hijo. DIEZ MINUTOS Ivanka Trump forma una familia numerosa Aunque nadie lo diría por la recuperadísima figura de Ivanka Trump, todavía no ha pasado ni un mes desde que vino al mundo su tercer hijo. Theodore James Kushner nació el pasado 27 de abril, y con su llegada la familia que Ivanka ha formado con su marido, el empresario Jared Kushner, pasó a ser de cinco miembros. Ahora, todos han posado para una fotografía que la hija de Donald Trump no ha dudado en compartir en las redes sociales. “¡Nuestra primera foto como familia de cinco! Gracias a todos por el cariño y los buenos deseos”, escribió. HOLA