cine músic a libro s

Transcripción

cine músic a libro s
SUPLEMENTO DOMINICAL
Diario de Ferrol
19 de abril de 2015
Carlos Ruiz
Zafón “podría
ser el Ellroy
español”
Ryan Gosling estrena su
primera película como
director “Lost River”,
con Christina Hendricks
MÚSICA
López Silva analiza los
orígenes y el legado del
Nobel Günter Grass,
fallecido esta semana
CINE
LIBROS
EL IRREVERENTE JAMES ELLROY INICIA CON “PERFIDIA” UNA NUEVA OBRA
MONUMENTAL SOBRE LOS ÁNGELES. EL AMERICANO LA PRESENTÓ EN A CORUÑA
Los secretos recordarán
sus canciones en mayo
en A Coruña, dentro de
su gira “Algo prestado”
Nordesía
Año XVI / Número 877
Nordesía
28
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Lugares onde volver:
Valga e Carolina Otero
XULIO VALCÁRCEL
[email protected]
páxinaLiteraria
MITO E REALIDADE MESTÚRANSE NA FIGURA
DE CAROLINA OTERO, GALEGA UNIVERSAL.
AUTORES COMO CARMEN POSADAS E RAMÓN
CHAO DEDICÁRONLLE SENDOS LIBROS E
MARÍA FÉLIX ENCARNOUNA NO CINEMA
L
ogo de visitar un fermoso muíño de vento
restaurado, en Beiro,
achegámonos a San
Miguel, no mesmo concello de Valga (Pontevedra), onde vemos un
monumento dedicado a Carolina
Otero, a “Bella Otero”. De familia
moi pobre (a súa nai dedicábase a
recoller piñas nos montes para vendelas), ninguén sospeitaría que
aquela nena que cantaba e bailaba
a cambio dunhas moedas chegaría
a deslumbrar ao mundo no Folies
Bergere parisino.
Marcada pola brutal violación
padecida con apenas once anos,
marcha a Santiago e logo de pasar
por Lisboa e Barcelona chega no
1889 con vinteún anos, a París,
onde pronto se converte nun mito
erótico e nunha das mulleres máis
célebres e influíntes do momento.
Os secretos políticos de media Europa pasaban pola súa alcoba. Fotos e
postais circulan de man en man antes de que ela mesma exporte a súa
arte a América. Asemade, o incipiente cinema recóllea actuando
durante unha estancia en San Petersburgo. Na cinta aparecía Carolina acompañada de dous bailaríns
vestidos de soldados rusos, algo que
as autoridades consideraron unha
afrenta ao prestixio do exército.
Agustina Otero Iglesias saíu de
Valga para non volver. Desvencellada da súa terra afirmaba ser gaditana, filla dunha zigana e dun aristócrata grego. Contaba tamén que
estando interna nun colexio, foi vista por un elegante galán, cando collía auga dun pozo. Ao pouco recibiu una carta requeríndoa de
amores. Fugouse ela do centro e
marchou con “Paco”, que a levou a
unha taberna onde a contrataron
como bailarina. Da taberna andaluza aos teatros parisinos todo foi ascenso e éxito.
Escritores, intelectuais e artistas,
devecían polos seus favores. Banqueiros, empresarios e aristócratas
recurrían a argumentos máis convincentes: xoias fabulosas, automóbiles, viaxes, incluso casas e pazos.
Ao Gran Duque Pedro Nikolaevich
habían de seguilo, por tálamo e ta-
Ilustración de Xabier Garo.
lonario, o príncipe de Gales (futuro
rei Eduardo VII) que lle regalou un
pabellón de caza nas aforas de París, Hugh Grovesnor (Duque Westminster) un dos homes máis ricos
da época, que lle presenta a Guillermo II de Alemania, quen tamén sucumbe aos encantos de Carolina. A
lista de reis e de príncipes complétase cos nomes de Alberto de Mónaco,
o rei Alfonso XIII e o emperador
Taishó. A lenda (posibelmente falsa) engade que varios suicidas non
soportaron a perda do seu amor!
Mais toda esa existencia de éxito,
luxo e glamour, viuse defraudada
pola desmedida afección ao xogo.
Instalada en Niza, pasou os últimos
anos esquilmando os restos, xa escasos, da súa inmensa fortuna. Malia renegar (quizais por meras razóns de oportunidade, da súa orixe
–era difícil vender unha “bailarina
galega”–), Carolina non esqueceu
aos seus. A dona Carme, súa nai,
mercoulle unha casa e mandoulle
cartos cada mes. Por dúas veces visitou a velliña á filla trunfadora,
viaxando desde Redondela.
Da antiga mansión, “Villa Carolina”, pasou a residir nunha pequena
peza na que se amontonaban fotos,
recortes e recordos. Faleceu Carolina Otero, abandonada e na ruína,
en abril de 1965. Pouco antes fixera
testamento deixando o seu patrimonio aos nenos pobres de Valga.
Lástima que xa non lle quedara
nada.
Os crupiers do casino de Niza foron das poucas persoas que acodiron ao enterro… Tiña 97 anos. Viviu como quixo. “Bailaches, Carolina?”. “Bailei, abofé!”
librosRecomendados
ANIMAL IMPURO
ADOLFO GARCÍA ORTEGA
Edita Fundación José Manuel Lara. Sevilla, 2015.
E
39
391 páginas. En este volumen se reúne por primera
ve
vez toda la poesía de Adolfo García Ortega, revisada
yo
ordenada por el autor. Algo más de doscientos poema
mas escritos a lo largo de tres décadas.
A
DE REBELDÍAS, SOÑOS E IRMANDADES. NOTICIA
DE XOSÉ LOIS GARCÍA CAMILO GÓMEZ TORRES
E
Edita Xermolos. A Coruña, 2015. 429 páginas.
Li
Libro indispensable para adentrarnos en la vida y
ob
obra de uno de los más destacados escritores de la liter
teratura gallega actual. Cuba, Barcelona, o Brasil,
son algunos de los espacios de su universo literario.
EL ALAMBIQUE
VARIOS AUTORES
E
Edita Fundación Alambique para la Poesía. Guadala
lajara, 2014. 132 páginas. Fernando Anaya, Agustín
Po
Porras o María Antonia Ricas son algunos de los autor
tores que han colaborado en el último número de esta
rev
revista de poesía. Destaca un artículo sobre Panero.
VIOLÍN NEGRO EN ORQUESTA ROJA
JAVIER PÉREZ
E
Editorial Algaida. Madrid, 2015. 424 páginas.
El comisario político Evgeni Manchev —que iba a
se
ser destinado a una España en guerra para organizar
el Ejército Popular— ha desaparecido misteriosame
mente antes de partir.
29
JAMES ELLROY
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
ESCRITOR
Nordesía
C
afé solo y agua con
gas son las exigencias con las que el
genio novelista James Ellroy se enfrenta en A Coruña
a las jornadas de promoción de su
nuevo libro, “Perfidia”, en el que
recorre las calles de Los Ángeles
que viven en su imaginación: “No
tengo ningún interés en el presente”.
James Ellroy (Los Ángeles,
EEUU, 1948), que trabaja sin ordenador, no tiene teléfono y apenas
ve la televisión, confiesa en una entrevista con Efe su rechazo o simple
desinterés por todo lo que tiene
que ver con la actualidad.
Centrado en el género policiaco,
ha escrito más de veinte obras, entre novela y ensayo, con un estilo
seco, cortante y un tono oscuro, en
las que hipnotiza a sus lectores con
la dureza del lenguaje y su forma
de contar historias.
El pasado jueves en A Coruña en
el ciclo “Libros en directo”, organizado por Polisemias, con su nueva
novela “Perfidia”, en la que el escritor californiano vuelve a los escenarios y al universo de lo que fue su
mayor éxito literario, “Cuarteto de
Los Ángeles”, y en la que da vida a
los mismos personajes cinco años
antes de “La Dalia Negra”.
“No tengo ningún interés
en el presente”
EL NOVELISTA NORTEAMERICANO PRESENTA EN GALICIA SU ÚLTIMA OBRA,
“PERFIDIA”, UN NUEVO RETRATO DE LOS ÁNGELES EN LOS AÑOS 40 Viviana Loureiro/EFE
“Perfidia” es la primera novela del
mi segundo “Cuarteto de Los Ángeles”. El primero, con “La Dalia Negra”, “El gran desierto”, “L.A. Confidencial” y “Jazz Blanco”, engloba
el periodo comprendido entre los
años 1946 y 1958 en Los Ángeles.
Y le siguió la trilogía americana,
hasta 1972. Así que lo que el nuevo
cuarteto hace es coger a personajes
de los otros libros y los coloca en
Los Ángeles durante la Segunda
Guerra Mundial, es gente mucho
más joven.
¿Y cómo cree que sus lectores
se van a sentir respecto a esta
nueva perspectiva de los personajes?
Creo que van a darlo todo. Si nunca
han leído mis libros pueden empezar por este y conocer a los personajes desde el principio, cuando
son mucho más jóvenes. Y si ya los
han leído, pues retomarían la vida
de los personajes y aprenderían
mucho más de ellos.
¿Qué le inspira para indagar
en décadas pasadas?
Historia, la historia me ha proporcionado toda esa inspiración. La
historia y que vivo allí en mi imaginación.
Todo su universo literario se
emplaza en los años 40 y 50.
¿Qué cree que los separa del
presente?
No lo sé, no sé qué está ocurriendo.
No tengo ningún interés en el pre-
James Ellroy en una reciente presentación de su última obra, “Perfidia”
Me encanta
España. Si
tuviera un escritor
que tuviera como yo
una fijación con la
historia podría darse
el caso de un
resultado como el mío
en Estados Unidos
sente, en el hoy en día.
Pero ¿qué sentimientos cree
que podían tener las personas
de aquel entonces diferentes
de los que pueda haber ahora?
Los sentimientos son universales,
no cambian tanto a lo largo del
tiempo.
¿Cómo cree que el público acogerá esta nueva aventura de
“Perfidia”?
Van a amarla, ya la aman ahora. Es
un best-seller, así que estoy feliz.
¿Piensa que es su mejor novela
hasta el momento?
Sí, hasta que escriba mi próximo libro (risas).
¿Le gusta España y su cultura?
ALESSANDRO DI MARCO
¿Cree que la acción de sus novelas podría haber tenido
como escenario España, por
su historia?
Me encanta España. Si tuviera un
escritor que tuviera como yo una
fijación con la historia podría darse
el caso de un resultado como el mío
en Estados Unidos. Creo que Carlos
Ruiz Zafón escribe sobre Barcelona
en los años 30, podría ser ‘el Ellroy
español’.
¿Habrá una adaptación cinematográfica de esta novela,
como ya se ha hecho con otras
suyas?
Nunca se sabe, tuvieron la oportunidad por medio de varias compañías cinematográficas. No pueden
filmar “Perfidia”, porque los personajes aparecen en filmes previos.
laEntrevista
Su nuevo trabajo está ambientado algunos años antes que el
resto de sus libros. ¿Por qué ha
decidido publicarlo ahora?
Nordesía
Dúo
poético
30
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
VICENTE ARAGUAS
máisLibros
FULGURACIÓN E SILENCIO
XAVIER RODRÍGUEZ BARRIO
Deputación de Lugo, 2014
D
íaz Castro, disimulen a obviedade, nutrímonos tamén delas, non remata no
an
ano a el adicado polas Letras Galega
gas. E é que estas, lástima fora, non
er
erran nunca na súa aplicación. Disti
tinto que cometan (non elas, quen
as interpretan) esquezos de vulto.
M
Mais no esencial non erran, nin sequ
quera cando apostan forte. Así e
to
todo o caso Díaz Castro é moi cham
mativo porque este autor, máis ben
“d
“de culto”, ven de ser consagrado
en 2014, co Día das Letras a el adica
cado, de maneira que agora xa está
be
ben confirmado nun canon do que
er
era merecente. E moito.
Para fechar o ano, e falo da orde
cr
cronolóxica na que foron chegando
a mín os libros a Díaz Castro enderezados, vou ocuparme dunha pequena (ou grande, segundo se vexa)
xoia que se chama Fulguración e silencio (Deputación de Lugo, Lugo,
2014), asinada por un dos nosos
mellores poetas. Xavier Rodríguez
Barrio. Un poeta lugués que comezara moi forte, ao aire dos “novísimos” aqueles de María Victoria Moreno, desmarcado xa duna poesía
social que cumprira un papel, neses
momentos xa improbable. Así e
todo Rodríguez Barrio foi subliñando un percorrido persoalísimo, en
UNHA
FABULACIÓN
QUE ENCHE
“Para fechar o ano,
e falo da orde
cronolóxica na que
foron chegando a
mín os libros a Díaz
Castro enderezados,
vou ocuparme
dunha pequena (...)
xoia (...) asinada por
un dos nosos
mellores poetas.
Xavier Rodríguez
Barrio, un poeta
lugués que...”
paralelo cun aillamento poético que
lonxe de lle facer dano aos seus versos non facía senón dotalos de estímulo e –aínda– calidade.
Desta maneira nos últimos, poñamos, quince anos este poeta non
se deixou ver nos conciliábulos máis
ou menos “fashion”, menos aínda
nos fornos públicos (un pouco como
eses restoráns que mostran, través
dos cristais, as cociñas onde se go-
berna o que logo estará nas táboas).
Paréceme que o poeta de Lugo fixo
(fai) ben afastándose das pomadas.
Por iso é quen de facer canto e –sobre todo– cando lle peta.
Que así ten de ser o poeta de verdade. Cal era Díaz Castro, nas súas
soidades, de Madrid, de Guiitiriz,
ao remate. Cal Rodríguez Barrio
quen agora nos sobresalta, máis que
sorprendernos, desde a altura absoluta dun libro tan fermosísimo como
de curto percorrido, cal o que nos
ocupa.
Auténtica “delicatessen”, con capas feitas en policarbonato e un estoxo de cartón que lembra as tellas
dun edificio O que Rodríguez Barrio
ergue a prol de Díaz Castro, baeándose idealmente nos versos deste.
(Re)criando un universo total, no
que brillan os silencios, nunha estética que é puro ética de puro non
abrumar ao lector senón deixando
que sexa este quen se invente e reinvente, Que tal é, ou debera, o don
da poesía.
O deseño do libro é de Fonso
Castro e foi elaborado no Obradoiro
do Libro coa colaboración de Diego
López. Eu quero aconsellar, aos que
aman a poesía ben feita e sumamente ben envolvida, que se fagan
con esta pequena marabilla. Vanmo
agradecer. De Neda.
REQUEIXO E O
OURO DE TINTA
MINDONIENSE
MONDOÑEDO
RUBICUNDO
MARÍA CANOSA
LITERARIO
ARMANDO REQUEIXO
Edicións Xerais / 11,50 euros
Deputación de Lugo
María Canosa está a converterse
dunha das autoras máis prolíficas e
con máis fortunada crítica da literatura infantoxuvenil de noso. Así o
amosa con este delicioso texto, finalista no Premio da XXIX edición
do Merlín de Literatura Infantil
2014, e que está ilustrado con singular talento pola deseñadora gráfica Nuria Díaz. Estamos ante unha lectura, recomendable para pequenos a
partir dos 9 anos (segundo se nos recomenda, aínda que nisto non hai ciencia) na que Canosa narra as peripecias dunha nena chamada Erea e do seu
enigmático veciño, que dá nome ao libro e que ten unha ocupación insólita:
é cosedor de ventos. Imaxinación sutil e chea de valores, didactismo no
fondo, coidado exquisito na escrita e nos termos usados, eis algunha das
características que están a facer de María Canosa unha autora maior para
un público cunha necesidade tamén maior de boas fabulacións. E abofé
que o consegue.
O perigo de calquera panorámica literaria centrada nun ámbito
concreto é a expulsión dos alleos
ao lugar do seu centro de interese. O crítico Armando Requeixo,
con casa semanal dúas páxinas
máis adiante, soborda ese perigo a través de dous elementos:
o ámbito é o seu natal Mondoñedo, terra vizosa en talentos literarios (Cunqueiro, of course, Leiras Pulpeiro, Noriega Varela, Díaz Jácome,
Mayoral, etc.) e a súa propia habelencia para facer, co seu saber e paixón, do
local algo compartido, un valor dos mellores como ten sinalado o inesquecible Ramiro Fonte. Neste modélico volume, Requeixo recupera textos esparexidos sobre as letras da súa nación mindoniense aparecidos na prensa,
moitos deles aquí mesmo. Una ollada fonda que lonxe do localismo logra
penetrar en autores menos coñecidos ou en facetas descoñecidas dos que
si o son. Un libro que provoca envexa pola riqueza literaria da súa terra.
VERDE OSCURO
ALICIA PLANTE
Adriana Hidalgo editora
16,50 euros
L
leva varias décadas ya en
el desarrollo de su carrera
literaria la argentina Alicia Plante, bonaerense y
colaboradora de “Página/12”, que se
inició como poeta para pasar después
a la novela. Como novelista ganó con
“Un aire de familia” el Premio Azorín.
En 2011 comenzó un amplio proyecto
novelístico cuya primera pieza fue
“Una mancha más”, seguida luego por
“Fuera de temporada” y cerrada ahora, en la misma Editorial Adriana Hidalgo, con “Verde oscuro” (2014).
Un privilegiado escenario bonaerense, la Reserva Ecológica de la
Costanera Sur, verdadero mirlo
blanco para las insaciables urbanizadoras y terreno abonado para lucrativos “pelotazos” de directivos,
inversores y políticos de turno, es
epicentro narrativo algo desvencijado, algo selvático y misterioso por
el que la escritora va sembrando crímenes, cadáveres, historias de sombrías relaciones humanas.
El pensamiento ecológico explícitamente defendido arropa historias de corrupción y violencia que
llevan, en algún caso, a tiempos del
pasado dictatorial del país y episodios como los de desaparecidos o
los de niños prohijados ilegalmente
por familias de militares.
En “Verde oscuro” nada hay de
esto, pues las averiguaciones y en-
redos de “el Pollo”, el guardabosque
de la Reserva, se limita a llegar al
trasfondo de los manejos de la urbanizadora para sembrar de muchas y muy altas torres el goloso residuo natural.
El reguero de delitos, crímenes y
tensiones conflictivas se enmarca
en el género policíaco como una cómoda fórmula estructural, aunque
no parece que el logro de tres novelas del género ilusione demasiado a
la escritora, atenta solo a algunas
pautas del mismo.
Así, en “Verde oscuro” la trama
se bifurca y desvía y el plano expresivo carece de dureza. La aclaración
final del enigma se hace fría y algo
farragosa.
En todo caso, la novela está dotada de un buen ritmo narrativo y
mantiene la amenidad y el misterio.
En cuanto a los personajes, el más
auténtico y vivo es el de Raquel Pritchet, quebrada por la tristeza y el
desamor, por la nostalgia y la frustración. Los pasajes que la centran
son acaso las mejores páginas de la
novela.
Esta trilogía (de la que “Verde oscuro” es la pieza más floja, más distendida e incluso algo tópica), tres
asedios a una temática común, recorre algunas sórdidas y destructivas constantes de la actual vida argentina.
Lo aquí denunciado no es sino
una de las muchas “manchas” del
día a día del país; asuntos que ilustran constantemente las páginas de
prensa... o que la prensa oculta al
servicio de tantos y tantos intereses.
Aquí Alicia Plante impone su condición de novelista y lo novelesco suple a la crónica de prensa, a la “tinta
roja” de los sucesos. Afortunadamente para la literatura.
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
UN CLÁSICO
INSÓLITO DEL
SIGLO XX
OSO
MARIAN ENGEL
Impedimenta / 20.95 euros
Dentro de su catálogo de clásicos
contemporáneos inéditos en castellano, la editorial Impedimenta
presenta esta singularísima obra
de la canadiense Marian Engel.
“Oso” ha sido definida como de
las novelas más importantes y
transgresoras dentro de las letras
canadienses. Nos cuenta con un
estilo cristalino la historia de Lou,
una joven que traslada su trabajo de una oscura biblioteca a la catalogación de los libros de una mansión victoriana en una apartada isla. Lou
descubrirá que el único acompañante que tiene en la solitaria isla es un
oso. El animal se convertirá en su amigo, estableciéndose una inesperada relación entre los dos. Gradualmente, Lou se va convenciendo de que
el oso es el compañero perfecto, que colma todas sus expectativas, incluso –ahí va la ración de morbo– las sexuales. Más allá del crudo retrato
de una parafilia, estamos ante una exploración de los imprevisibles caminos del amor y el erotismo, así como una metáfora extrema de las
relaciones entre los hombres y los animales. A pesar de la controversia
provocada por su publicación, la obra obtuvo el premio “Governor
General’s Literary Award” en 1976. Admirada por el gran Robertson Davies, George Steiner la definió como una “extraña obra maestra”.
DIÁLOGO ENTRE
EL DESEO Y EL
RECUERDO
HARVARD SQUARE
ANDRÉ ACIMAN
Anagrama / 18.90 euros
La crítica ha sido unánime al considerar esta tercera novela del escritor de origen egipcio André Aciman, tras “Llámame por tu
nombre” y “Ocho noches blancas”,
como su obra más lograda. Una deliciosa y sutil narración que cuenta
la historia de una amistad entrañable entre dos hombres contrapuestos: un judío y un árabe, un erudito y un pícaro, un tímido y un tipo más
listo que el hambre, un hombre con un buen porvenir y otro que en sus
propias todo lo que tiene es “mi taxi, mi nabo y mi dignidad”.
Los dos tienen un pasado muy semejante, se identifican y se oponen, y
su relación obliga al protagonista a replantearse continuamente quién
es quién y sobre todo quién y qué es él. Pero es también una historia al
modo de Proust sobre el paso implacable del tiempo, sobre la recuperación de la identidad y sobre la nostalgia de un pasado que nos ha
construido mientras huíamos de él. La novela se cierra con un bellísimo
mosaico de fantasías y recuerdos que evocan la juventud perdida, el
barco de Bizancio, del célebre poema de Yeats, que ya no puede abordarse.
másLibros
LUIS ALONSO
GIRGADO
“El reguero de
delitos, crímenes y
tensiones
conflictivas se
enmarca en el
género policíaco
como una cómoda
fórmula
estructural,
aunque no parece
que el logro de tres
novelas del género
ilusione demasiado
a la escritora,
atenta solo a
algunas pautas...”
31
Nordesía
Alicia Plante:
Final de trilogía
Nordesía
32
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
A Compostela
das cantigas
ARMANDO REQUEIXO
letrasAtlánticas
[email protected]
O CAMINHO POÉTICO
DE SANTIAGO
YARA FRATECHI VIEIRA,
MARÍA ISABEL MORÁN
CABANAS E JOSÉ ANTONIO
SOUTO CABO
Cosac Naify. Sao Paulo. Brasil
A
nosa lírica tivo,
dende as orixes,
unha vocación internacional irrenunciable. Os trobadores do antigo
Re
Reino
de Galicia crearon as súas
ca
cantigas
axudados por colegas dout
utros
reinos que, fascinados pola
pe
perfección
estética dos nosos poem
mas
musicados, non quixeron
de
deixar
de compor naquela lingua
co
común
aos de aquén e alén o Miño,
qu era vehículo de expresión da
que
m refinada literatura europea da
máis
al
altura.
Pois ben, se un lugar funcionou
co
sancta sanctorum da producomo
ció desta escrita ese foi, con certeción
za Compostela, non só por residir
za,
al a corte do monarca e a sede do
alí
ar
arcebispo
(e, por tanto, todas as forza vivas socioculturais que ambos
zas
os poderes arremuiñaban derredo senón tamén por ser a meta
dor),
da peregrinacións millenta que,
das
pr
principalmente
polo Camiño Francés, traían ata a cidade os viaxeiros
ávidos de traspasar o soarego do
Pórtico da Gloria e saudar o Fillo do
Trono.
Aquelas intemporais cantigas seguen hoxe, coma sempre, admirando o mundo orbe. Dá fe do que digo
a recente publicación de O caminho
poético de Santiago, a escolma de
lírica galego-portuguesa que Yara
Frateschi Vieira (profesora da Universidade Estadual de Campinas) e
mais María Isabel Morán Cabanas e
José Antonio Souto Cabo (docentes
da Universidade de Santiago) publicaron baixo o prestixioso selo Cosac Naify en Sao Paulo, Brasil.
Ideada como unha antoloxía de
divulgación para o lectorado culto e
curioso, este O caminho poético de
Santiago constitúe un acabado
exemplo de como unha obra pode
ser a un tempo de amena lectura
Os tres editores da obra
para un público xeral e non necesariamente especializado sen renunciar ao máximo rigor científico. Frateschi Vieira, Morán Cabanas e
Souto Cabo conseguen facer fácil o
difícil e, sen sacrificar nin ao máis
mínimo detalle canto ás últimas investigacións e pescudas trobadorescas, son quen de transmitir con
acuidade e impecable pulso narrativo todo este complexo e cativador
universo.
Antelogado por un moi útil ensaio contextualizador, o conxunto
dos cincuenta e cinco textos asinados polos vinte e nove trobadores
que aquí se reúne ten como nexo común Compostela, ben por ser esta a
cidade de procedencia, residencia
ou destino dos autores das cantigas,
ben por aparecer a localidade (ou
os seus arredores) amentada nelas,
ben por estaren vencellados os compositores coa vella capital ou con
familias nobres e/ou rexias desta e
mesmo co Camiño de Santiago
como vieiro de converxencia.
O resultado é unha crestomatía
na que non faltan as voces maiores
de Afonso Eanes do Cotom, Airas
Nunes, Bernal de Bonaval, Fernando Esquio, Joao Airas de Santiago,
Nuno Fernandes Torneol, Pai Go-
mes Charinho, Pero Meogo, Dom
Afonso X ou Dom Dinis, entre
outros, que ven como tras das cantigas que se lles escolman os editores
dispoñen un breve artigo explicativo que dá razón ilumina o sentido
do texto ou textos antologados, pezas esexéticas que creo que, con
xustiza, poden considerarse entre o
melloriño da divulgación informada neste xénero.
O libro complétase cun glosario
de voces que explican determinados termos do vello galego-portugués talvez máis opacas a un lector
actual da área galego-lusófona; un
mapa de Santiago coa localización
dos lugares citados nas cantigas; un
índice de topónimos referidos nestas; unha mostra de imaxes dos
Cancioneiros medievais e unha moi
actualizada e escolleita bibliografía
final, amais dunha sucinta nota bioprofesional dos editores.
Nas mellores librerías de referencia galegas e tamén na web editorial ([email protected])
han poder facerse os interesados
con este valioso O caminho poético
de Santiago, editado con gusto e
primor no material, testemuño probado de que a nosa voz, por onde
quer, resoa.
O
pasado día 13 finaba
dunha infección fulminante o Nobel de
Literaura e Premio
Príncipe de Asturias das Letras 1999,
o alemán Günter Grass (1927-2015).
Con él rematan tanto a súa voz como
a súa escritura, e comezará a medrar
o seu legado. Comezarán tamén as
homenaxes, as lembranzas, e mesmo os maltratos cara á súa figura,
sobre todo polas controversias xeradas nos seus últimos anos de vida,
denunciando a política agresiva de
Israel, ou cando recoñeceu ter servido nas Waffen SS en outono de
1944.
Comecei a ler a Grass, moi novo,
aos trece anos. Merquei nunha librería de vello o seu Encontro en
Telgte (1979).
Non entendín case nada por
aquel entón; non sabía que o autor
establecía un paralelismo entre a
súa narración e o Grupo do 47,
aquel feixe de intelectuais do que
formou parte activa, que buscaba a
reconstrucción de toda unha literatura e dunha ética separándose
dunha Alemaña contaminada en
todos os ámbitos culturais, e ata na
propia linguaxe, como puxo de manifesto o espléndido libro de Viktor
Kemplerer, Lingua Tertii Imperii:
Notizbucheines Philologen, La lengua del Tercer Reich, Agenda de un
filólogo, (Minúscula, 2001) publicado precisamente nese mesmo
1947.
Non é casualidade, por suposto,
que en 1959 obteña o Premio 47
pola súa novela El tambor de hojalata (Alfaguara, 2009), unha obra
mestra absoluta que dende o absurdo abordaba a irrealidade provocada polo réxime nazi, o racismo e a
violencia. Salman Rushdie sinalou
estes días que só con esa novela teríalle bastado a Grass para gañar o
Nobel de Literatura, igual que o tería gañado igualmente aínda que
non a escribise e contásemos coa
súa restante producción literaria.
A reflexión sobre memoria persoal e memoria histórica continúa
en 1961 con El gato y el ratón (Alfaguara, 1999) e dous anos máis tarde con Años de perro (Alfaguara,
1992). As tres novelas conforman a
Triloxía de Danzig e consagraron a
Capa da traducción de “Regeneration” publicada por Galaxia Gutenberg
“Coido que hoxe en
día carecemos dese
papel do intelectual
comprometido,
crítico pero
escoitado e
respetado, que foi
creado en boa
medida por Émile
Zona, e resultou
fundamental...”
Grass como unha figura referencial
da intelectualidade alemana en
canto ao compromiso ético-político.
Coido que hoxe en día carecemos
dese papel do intelectual comprometido, crítico pero escoitado e respetado, que foi creado en boa medida por Émile Zola, e resultou
fundamental na etapa da postguerra como referente dos diferentes
debates ideolóxicos que se abordaban en países como Alemaña ou
Francia.
Grass escribía e falaba dende os
postulados da socialdemocracia,
pero ao mesmo tempo era capaz de
denunciar a situación dos obreiros
alemáns do Leste.
Quizá sexa esa a característica
máis obvia de Günter Grass: o feito
de que non nos fala só a través das
súas novelas, senón que expresou o
seu pensamento en conferencias,
debates e entrevistas de gran valor
para comprender a conformación
do seu discurso e definición como
escritor do século XX e para o século
XX. Tamén cando sitúa as súas na-
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
rracións noutros marcos, ou xoga a
animalizar aos protagonistas, como
na citada Encuentro en Telgte, de
1979 (Alfaguara, 1992), El rodaballo, en 1977 (Alfaguara, 1999) ou
La ratesa , de 1986 (Alfaguara,
1999), que debería lerse comparándoa con A rata de Andrzej Zaniewski (Xerais, 1995), orixinal de 1979
que non se traduciu ao alemán ata
1994.
Interésame destacar que o ano
da entrega do Nobel publica Mi Siglo (Alfaguara, 1999). Con anterioridade, en 1995 tiña aparecido unha
reflexión excelente sobre a caída do
Muro e a reunificación alemá, que
sempre considerou un problema resolto ás presas, en Es cuento Largo
(Alfaguara, 1997). A paso de Cangrejo (Alfaguara, 2003) foi a súa
derradeira novela, editada en 2002.
Grass centrouse no afundimento do
Wilhem, un barco de civís alemás.
Con elo daba un paso importante
na súa análise dos sufrimentos do
pobo alemán, que tras a guerra apenas se plasmaran nunha cativa narrativa de ruinas, como ben analizara en 1999 G. P. Sebald na súa
Historia natural de la destrucción
(Anagrama, 2003).
A razón xeral para esa exigüidade era a culpa por ter vivido coñecendo ou descoñecendo as atrocidades cometidas polos nazis. Iso foi
o que plasmou Grass nas súas memorias, o seu último gran texto,
dende 2006 en adiante.
No primeiro volume, Pelando la
cebolla, (Alfaguara, 2007), rinde
culto tanto á memoria coma ao remorso; tamén nos seguintes libros,
La caja de los deseos (Alfaguara,
2009) e o aínda inédito aquí Grimms Wörter (2010).
Günter Grass expón nos tres, e
no seu Diario (Alfaguara) a súa concepción xeral da arte. Foi pintor,
ilustrador, escultor e sobre todo,
poeta, a parte menos atendida –e
entendida– dos seus textos, xunto
coa dramaturxia. Esperemos que
agora se rescate esa parte tan esquecida neste país.
Tres son os títulos que conscientemente deixei para o final e recomendo como entrada a este autor
xunto con Tambor de folla de lata:
os poemas de 2006 Payaso de Agosto (Bartleby, 2009), (Capitán
Swing, 2012) un conto escrito en
1969 sobre a reviravolta das utopías
revolucionarias, e Escribir después
de Auschwitz (Paidós, 2010), onde
Grass une precisamente nazismo,
Holocausto e reunificación alemana
dun xeito crítico, partindo das teses
de Theodor Adorno, para sinalar,
coma en toda a súa obra, que Alemaña seguía a ser un problema, e
non unha solución.
viaxeInconstante
X. A. LÓPEZ SILVA
33
Nordesía
Günter Grass,
crítica e legado
Nordesía
34
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Liam Neeson lucha por sobrevivir y
Ryan Gosling debuta como director
C
on 62 años, el actor
Liam Neeson vuelve
al cine de acción
dando vida a Jimmy
Conlon, “El Cavatumbas”, quien se
siente perseguido por los fantasmas
de su pasado. Cuando se entera de
que su hijo Mike (Joel Kinnaman)
está implicado en el asesinato de un
mafioso, dispondrá solo de una noche para salvarlo de una muerte segura.
“Una noche para sobrevivir”, que
se estrena esta semana, está firmada por el realizador catalán Jaume
Collet Serra y supone el tercer encuentro del director con Neeson,
después de “Sin identidad” (2011)
y “Non-Stop” (2014).
CEREMONIA DE ENTREGA
DE LOS PREMIOS SANT
JORDI DE CINEMATOGRAFÍA
Los ganadores de los premios
Sant Jordi de Cinematografía
2014, que concede RNE, posaron
horas antes de recibir los
galardones, que se entregaron
en una ceremonia celebrada en
la antigua fábrica Damm de
Barcelona. EFE/ALEJANDRO GARCÍA
cineTeatro
DIRECTOR NOVEL
Por su parte, en su debut tras las cámaras, Ryan Gosling propone en
“Lost River” un delirio visual “vintage” sobre la deshumanización en
medio del caos y el abandono a través de un pueblo moribundo, donde
Billy (Christina Hendrix) intenta
sacar adelante a su bebé y a su hijo
adolescente (Lain de Caestecker).
Para salvar su hipoteca, Billy
aceptará un empleo en un inquietante club de variedades regentado
por Cat (Eva Mendes), donde el público aplaude la sangre en el escenario. En su primera película como
director, Gosling apuesta por el cine
de autor y destila cierta conexión
con “Mulholand Drive” (2001) de
David Lynch.
Esta semana también se estrena
“Regreso a Ítaca”. Inspirada en “La
novela de mi vida” de Leonardo Padura, también guionista de la cinta,
la acción transcurre en la azotea de
un edificio de La Habana, donde
cinco amigos que se reencuentran
Jaume Collet Serra y Liam Neeson, en la presentación de la película. EFE
reflexionan sobre la amistad y el
exilio cubano, con la desilusión de
una generación educada con la revolución de fondo.
“Regreso a Ítaca”, del realizador
francés Laurent Cantet, siempre inspirado por una temática de corte
social, fue retirada de la programación del festival de cine de La Habana, ciudad donde será proyectada
de nuevo a principios de mayo.
Por último, en el documental titulado “E Agora? Lembra-Me” (“¿Y
ahora? Recuérdame”), el cineasta
portugués Joaquim Pinto, enfermo
de sida desde hace dos décadas,
graba, acompañado de su marido,
Nuno, un año de estudios clínicos y
de terapia para luchar contra la enfermedad.
Asuntos como la sanidad pública, la crisis económica, la historia
del cine y las múltiples formas del
amor, tienen su hueco en este testimonio íntimo y en primera persona
del realizador.
EL ACTOR KEVIN SPACEY
GANA EL PREMIO OLIVIER
El actor estadounidense Kevin
Spacey recibió el premio Olivier
de teatro en la trigésimo novena
edición de estos galardones. La
ceremonia de entrega se
celebró en el Royal Opera House
de Londres. Estos premios
llevan el nombre del reconocido
actor británico Sir Laurence
Olivier. EFE/EPA/HANNAH MCKAY
La colonia gallega en Nueva York
y la animación, entre los estrenos
L
a comedia y la animación también tienen un
sitio en la cartelera de
esta semana. “Little
Galicia” es una comedia romántica
en la que dos jóvenes españoles pasan un trepidante fin de semana en
Nueva York, ciudad donde ninguno
de los dos podrá evitar que sus planes cambien y no sean los mismos
que eran antes de empezar el viaje.
Dirigida por Alber Ponte, fue rodada durante cinco semanas y media
en localizaciones de Nueva York,
Nueva Jersey, Noia y Madrid.
Dentro del género de animación
se estrena “La mecánica del corazón”. Un gélido día en el Edimburgo
de 1874, Jack nace con el corazón
congelado y, para reanimarlo, le implantan un reloj de cuco, con el que
podrá sobrevivir siempre y cuando
siga tres leyes: no tocar las manillas,
controlar su ira y, sobre todo, nunca
enamorarse. Cuando Jack conozca
a la joven andaluza Miss Acacia se
lanzará en una aventura que le llevará hasta Granada, en esta cinta
de animación dirigida por Stéphane
Berla y Mathias Malzieu, también
autor de la novela homónima en la
que está basada.
Por último, “La oveja Shaun: la
película” narra en “stop-motion” las
aventuras de un rebaño en la gran
ciudad, trabajo que firman Nick
Park y Steve Box, creadores de
“Wallace y Gromit”. Shaun es una
oveja que vive con sus compañeras
en la granja bajo la supuesta supervisión del granjero y de Bitzer, un
perro pastor con buenas intenciones, pero bastante despistado. Aburrida de la vida monótona, Shaun
idea un plan para tener un día libre.
CONCHA VELASCO RECIBE
EL PREMIO VALLE INCLÁN
DE TEATRO POR “HÉCUBA”
La actriz Concha Velasco recibió
emocionada esta semana el
premio Valle-Inclán de Teatro,
por su papel en la obra
“Hécuba”. El galardón se falló
en el transcurso de una cena de
gala celebrada en el Teatro Real,
en Madrid. EFE/ALBERTO MARTÍN
35
ÁNGEL LUIS SUCASAS
C
on la saga A todo gas
pasa algo raro. En
vez de perder público y dinero a fuerza
de sumar películas, los ganan. Y lo
hacen no a fuerza de innovar y reinventar la fórmula, sino de repetirse
una y otra y otra vez.
El caso es que estas películas (bobas, ruidosas, inverosímiles) funcionan.
Hay algo en ellas que las hace entrañables en vez de fríos productos
rompetaquillas como los Transformers de Michael Bay. Y ese algo es
la química, el buen rollo que destilan este grupo de actores a los que
se les nota que les encanta reunirse
cada par de años y hacer el gamba a
cuatro ruedas.
Pero en esta séptima entrega (la
más cara, esperada y trágica, porque una de sus estrellas, Paul
Walker) se nota que la gasolina se
va agotando.
El argumento de esta séptima
entrega es igual de bueno (o malo)
que el de cualquier otra de las entregas. El hermano de un villano de
la saga, al que interpreta Jason Statham, decide iniciar una caza de
brujas y cargarse a todo el equipo.
Vin Diesel y cía tratarán de tomarse
la revancha persiguiéndolo por medio mundo.
El problema es que la ejecución
de esta excusa argumental es demasiado mecánica. Se centra en el diseño individual de cada secuencia
de acción que intenta el más difícil
todavía sin ningún sentido de la
progresión dramática. En A todo
gas 7 faltan escenas tranquilas en la
que los personajes puedan transmitir ese buen rollo marca de la casa
que los ha convertido en seguros de
vida para la taquilla. Pero el ruido y
la furia no les deja. Y la acción cuando el crónometro pasa de las dos
horas, aburre.
Ya han pasado un par de sema-
nas desde el estreno de este séptimo
capítulo. Y han sido suficientes para
que ya sea el más taquillero de todos, sobre todo gracias a China, el
nuevo El Dorado de la taquilla.
Pero la sensación, más aún con la
muerte de Walker, es que ha llegado
el momento de aparcar los bólidos
en el garage. La pregunta es: ¿Está
dispuesto Hollywood a renunciar a
un filete que se vende a mil millones
el corte? Yo, no lo creo.
desdelaButaca
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
A medio gas
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
enFotogramas
Nordesía
36
D’GE, nuevo lugar de
encuentro en Esteiro
l pasado mes de marzo abría sus puertas este nuevo
establecimiento hostelero, ubicado en la avenida de
Esteiro 18-20 bajo. Propiedad de Genelva Cózar, el
establecimiento aporta un aire fresco y actual a la oferta
culinaria ferrolana con unas cuidades y elaboradas tapas,
de las que las imágenes reflejan sobradas referencias. El
local se convierte así en un nuevo punto de encuentro para
el popular barrio, a cuya variada oferta complementa.
Como no podría ser de otra manera, una cuidada y selecta
carta de vinos sirve de atractivo para los muchos aficionados a los caldos. Estos y el hecho de que los pinchos se renueven todos los días contribuyen a convertirlo en un espacio acogedor en un más que conocido y festivo ambiente
que además dispone de terraza.
E
muchasFelicidades
37
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
Felicita con Diario de Ferrol
La pequeña protagonista de estas imágenes estuvo de cumpleaños el pasado 12 de abril. Sus padres,
abuelos y toda su familia no han querido perder la oportunidad que les brinda esta sección para
felicitarla en tan señalada fecha. “¡¡¡Feliz cumpleaños, Lola”
SIMÓN LÓPEZ
CORTIÑAS
Somos
afortunados
de compartir
la vida contigo,
y cuando se
cumple un año
más tomamos
conciencia de
lo que te
queremos.
Feliz 43
cumplaños de
parte de toda
tu familia.
enFotogramas
LOLA
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
enFotogramas
Nordesía
38
Comida de aficionados
al fútbol-sala en el
restaurante Mundial
e hacen llamar entre ellos “Os Derradeiros” y son un grupo amigos, aficionados
al fútbol-sala, que desde 1986 vienen celebrando, de forma ininterrumpida, el
final de la temporada con una comida. El popular y conocido restaurante Mundial, en Fene, sirvió una vez más de punto de encuentro para el grupo, que aprovechó,
como en toda celebración que se precie, para echar unas cantadas acompañadas de la
tradicional gaita gallega.
S
Manuel Rivera y Miro Tembrás
Fran Sanmartín y Eladio Rivera
Pedro Vidal y Manuel Romero
Ángel Orense, Paco Pérez y David Pérez
Lito Sanmartín y Juan Rodríguez
Manuel Carballeira y J. Francisco Fonterrosa
Lolo Méndez y Manuel Rivera
Vidal, Orense, Paco y David
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
39
enFotogramas
Las imágenes recogen diversos momentos de la animada y entrañable celebración de estos aficionados
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
enFotogramas
Nordesía
40
Cafe-Bar O Porto en
la calle Adán y Eva
l número 4 de la calle Adán y Eva acoge desde finales
del pasado mes de febrero un nuevo establecimiento
hostelero. “O Porto” es el nombre elegido por sus
propietarios, que mantienen abierto el establecimiento de
forma ininterrumpida desde las 5.30 hasta el momento del
cierre durante la semana, mientras que los sábados la apertura se retrasa hasta las ocho de la mañana. Todos los días
disponen de gran variedad de pinchos, además de un menú
del día y una variada carta con tapas, raciones y bocadillos.
E
Nueva gerencia en el
kioko de Esteiro
na nueva gerencia del kiosko de la avenida de Esteiro 1-3, en Ferrol, ha dado un impulso a la actividad del establecimiento. Además de prensa y revistas, cuenta también con material escolar, bollería diaria
y todo tipo de snacks y chucherías para los pequeños. Entre las novedades destaca el hecho de que el establecimiento que ahora regenta Ángela Medín atiende también
todo tipo de encargos para la celebración de cumpleaños,
como es el caso de las tartas, entre otros artículos.
U
La noticia facilitada a través de la
agencia EFE a los diarios nacionales
transmitía en resumen la información siguiente “25/11/2008 La
Guaira (Venezuela). (EFE).- Una
flota naval rusa, que incluye un crucero a propulsión nuclear, atracó
hoy en un puerto de Venezuela aledaño a Caracas para iniciar en las
próximas horas unas maniobras
conjuntas con la Armada nacional
en el Caribe venezolano. La flota
rusa, integrada por el crucero a propulsión nuclear “Pedro el Grande”,
el destructor “Almirante Chabanenko”, un buque cisterna de apoyo
logístico y un remolcador, llegó a un
muelle militar del puerto de La
Guaira, unos 30 kilómetros al norte
de Caracas”.
La construcción de los cruceros
clase Kirov, obligó a los EEUU en la
década de los años ochenta y en
plena Guerra Fría, a realizar una
profunda remodelación a los cruceros de la clase Iowa procedentes de
la Segunda Guerra Mundial y ya dados de baja para el servicio activo, a
fin de competir en tamaño y prestaciones con sus homólogos soviéticos de la clase Kirov. El desplazamiento del emblemático USS
Missouri (buque insignia de la US
Navy de la clase Iowa, lugar elegido
para la firma de la rendición de Ja-
- Un sistema de misiles y torpedos para guerra antisubmarina
RPK-6M Vodopad.
- Un sistema Kashtan de defensa
antiaérea que combina misiles y artillería (similar al Phalanx USA o al
Meroka español).
Además de lo anterior el buque
puede transportar tres helicópteros
de combate Kamov, diseñados para
la guerra antisubmarina, con capacidad de transportar torpedos, misiles, minas y bombas.
PROPULSIÓN
pón y escenario de un video musical
de la cantante Cher) era de cuarenta
y ocho mil toneladas, muy superior
al desplazamiento del colosal Pedro
el Grande.
Los cruceros clase Kírov fueron
diseñados bajo la denominación
Proyecto 11442 y estaban destinados a ser unos buques de propulsión
nuclear capaces de llevar a cabo el
lanzamiento de misiles así como ser
el orgullo de la marina soviética y
buque insignia de la flota del Norte,
con base en el puerto de Severomorks. Su puesta de quilla se realizó en
abril del año 1986 en los astilleros
Baltic de San Petesburgo, el primer
buque de la serie fue denominado
Yuri Andropov (en homenaje al dirigente ruso) pero una vez puesto en
servicio en el año 1989, se le cambio
su denominación a Pedro el Grande.
ARMAMENTO
Lo más destacable de estas unidades
era su enorme capacidad disuasoria
y de destrucción bajo un poderoso
diseño armamentístico, formado
principalmente por los equipos siguientes:
- Un sistema de torres de artillería dobles de ciento treinta milímetros AK-130.El alcance del proyectil
es de ventidos kilómetros, siendo la
secuencia máxima de fuego de
treinta y cinco disparos por minuto.
- Un sistema de misiles de largo
alcance Granit (denominación
OTAN SS-N 19 Shiwreck) equipado
con veinte misiles bajo la cubierta
principal.
- Un sistema de misiles de defensa antiaérea S-300F con doce lanzadores y noventa y seis mísiles tiene un alcance de entre un kilómetro
a diez con una altura de veinticinco
a cinco mil metros.
- Dos contenedores de ocho tubos sistema Klinok de corto alcance
para defensa antiaérea.
- Dos sistemas para guerra antisubmarina ASW (anti submarine
warfare) Vodopad RPK-6.
- Dos sistemas de defensa antiaérea Klinok de corto alcance.
El buque ha sido diseñado para la
utilización de propulsión nuclear
bajo un sistema denominado CONAS (COmbined Nuclear And
Steam) que combina un generador
nuclear y un sistema de vapor de
agua. Este sistema le permite al buque alcanzar una velocidad de 31
nudos, con una duración de la navegación de 60 días en función de
las provisiones disponibles. La autonomía del combustible no radioactivo le permite alcanzar los tres
años de navegación. La tripulación
es de 665 personas. Como curiosidad, el astillero constructor, orgulloso de la realización de este navío,
se comprometió a garantizar de forma gratuita el mantenimiento de
este buque durante toda su vida
útil.
CARACTERÍSTICAS GENERALES
Eslora : 251,1 metros
Manga: 28,5 metros
Puntal: 59 metros
Calado máximo: 10,3 metros
Desplazmt. total: 25.860 toneladas
Tripulación: 665 personas
Velocidad máxima: 31 nudos
41
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
J
uggernaut (pronunciado yáguernot) es
una palabra que procede de la anglificación del término sanscrito Yaganatha, que es uno de los nombres por
los que se conoce al dios Krisna
(avatar del dios Visnu) en la religión
hinduista y significa ‘fuerza irrefrenable y despiadada que en su avance aplasta o destruye todo lo que se
interponga en su camino’.
Los países de detrás del telón de
acero siempre se han caracterizado
por la realización de obras emblemáticas de grandes dimensiones,
tanto en el campo de la arquitectura
(Plaza roja , edificio del Kremlin,
catedral de San Basilio), en el campo industrial (la tristemente famosa
central nuclear de Chernobil), o en
el campo de la defensa; a este último punto nos vamos, para introducimos en la estructura metálica de
los mayores buques de guerra de su
época y en su clase jamás construidos en el mundo, los cruceros nucleares de la clase Kirov.
En el año 2008 se hicieron famosos por la arribada al puerto de la
Guaira en Venezuela del crucero
“Pedro el Grande” (en ruso Piotr Veliki) para unas maniobras conjuntas
con la Armada Bolivariana y crear
un efecto disuasorio frente al acérrimo enemigo del difunto presidente
Hugo Chávez, los EE.UU. de Norteamérica.
Buques de guerra.
Clase Kirov.
El juggernaut del mar
vadeBarcos
JAVIER PAREDES
vadebarcos.wordpress.com
Nordesía
MÚSICA
42
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
O disco de N.H.U. que estaba perdido no
faiado dos catálogos discograficos ve
de novo a luz. Esta é a historia do
primeiro disco de rock progresivo
galego dun grupo que abriu horizontes
musicais na música galega. A
presentación desta reedición, e de
próximas referencias producidas polo
selo Abrente, terá lugar o próximo
xoves 23 de abril na planta baixa da
Fundación Luis Seoane (A Coruña) ás
20:00 horas.
Reedítase unha “xoia discográfica
galega”, o traballo do grupo N.H.U.
D
enDetalle
in que o tempo pon
as cousas no seu sitio, “ás veces”. Neste
caso o devandito
converteuse nun feito e ao grupo
NHU chegoulle a súa quenda impulsada polo Premio Honorífico
concedido en los II Premios da Música Martín Códax. A reedición, limitada de 300 unidades masterizadas a partir das grabacións orixinais
deste histórico disco da música galega, en vinilo de 180 gramos, portada desplegable e insiro con fotos e
textos, xa está á venda nas tendas
de discos e en [email protected]
O mapa musical galego de finais
dos anos 70, estaba debuxado por
tres visións creativas reconocibles: a
que proviña directamente da raíz
popular, a que estaba baseada nalgún “aire” popular e a que emanaba
da propia inspiración do compositor e intérpretes.
A estas direccións “estilísticas”
orientábanse case todas as producións discográficas. O mercado empezaba a dar síntomas de saturación e os departamentos de produto
foron remitindo nas súas ansias de
expansión para dar paso a unha política de maior rentabilidade.
GRAVACIÓN
Xusto no momento en que se empezaba a pechar o coubo de novidades
estaba eu intentando dar vida a un
novo proxecto: rock con raíces a semellanza do grupo irlandés Horselips. Nesas estaba cando Xoán Piñón, un dos músicos referenciales
do panorama musical galego, fálame do proxecto de gravar un disco
ao grupo de rock galego N.H.U. Precisamente, o son eléctrico da guitarra de Xoán Piñón en “Fonte do Rabuño”, que dera unha atmosfera
especial á familia de instrumentos
tradicionais creando unha tensión
expresiva felizmente resaltada por
críticos e profanos, andábame roldando polas meninxes creativas.
Escoito o material de N.H.U e
dubido sobre a súa idoneidade para
incluilo no proxecto do “rock galego”. Os temas eran musicalmente
densos, cun longo desenvolvemento instrumental, cheo de pasaxes
improvisados, que o apartaba da
contundencia comercial próxima ós
gustos dos roqueiros de entón.
Non quero precipitarme e concédome, ante a impaciencia dos membros de N.H.U, un tempo para “pensarmo” mellor, á espera de que
apareza algún grupo máis idóneo
para desenvolver o proxecto que
tiña “in mente”. Pasa o tempo e decátome de que, a “competencia”,
neste caso a productora Xeira dirixida por Xerardo Rodriguez, esta preparando o lanzamento dun grupo
de rock galego: Goma 2. Retomo
con urxencia as conversacións con
N.H.U na pretensión de obter algunha concesión pola súa banda á
hora de presentar un traballo musical máis asequible ao mercado e tamén lles comento a posibilidade de
incluír “gaitas” para personalizar o
produto e poder vendelo mellor á
compañía discográfica dentro da
liña de “galeguismo”. Non chegamos a un acordo sobre a “adaptación” pretendida pola miña banda
pero, co que había, dispúxenme a
defender a posibilidade de gravar o
disco dentro do selo Abrente.
Tiña entre mans un bo grupo de
rock progresivo que había que vender a Madrid para conseguir a firma
do contrato e a posterior gravación
do disco. Difícil estaba a cuestión,
toda vez que a compañía Zafiro tiña
un selo especializado en rock que
estaba a pleno rendemento: Chapa.
Monto unha estratexia na que
sigo incluíndo a “gaita” como referencia e introduzo na mesma, a título referencial, o traballo realizado
por un grupo irlandés de rock, os
Horselips, que gravaran un disco titulado “The Book of Invasions”, que
estaba estructurado en diferentes
“suites” que oscilaban entre o clásico, o tradicional e o rock, con “embravecidos” resultados nos seus
acenos de identidade. A idea calla
aínda que, o que máis gusta no de-
partamento de produto, pola súa
novidade, é a utilización da gaita
como instrumento rockeiro
ROCK PROGRESIVO CON GAITA
Acosado polas indicacións da dirección de produto recorro ás miñas
dotes de convicción e aconsello aos
compoñentes de N.H.U. para que,
aínda que só sexa nun par de temas,
contemplen a inclusión da gaita a
efectos ambientais. É inútil. Os textos cántanse en galego pero a gaita
a deixan na casa.
Roberto Abal, Xurxo Perez, Xulio
Ferreiro e Tino Grandío, membros
de N.H.U. –siglas de “Unha Fermosa
Noite”, ao revés– espallan as súas
intencións nun comunicado “ideolóxico”: “A nosa música é unha afirmación máis dentro do movemento
de comunicación iniciado fai tempo
neste planeta de tolos ou, simplemente, un xeito máis de vivir. Tratamos de facer camiño e cantamos en
galego porque é un idioma que nos
gusta”. Nin gaita nin “farrapos” nas
súas intencións.
NON SOA
O disco grávase coa liberdade de
produción executiva habitual de
Abrente, sen interferencias da discográfica. Por problemas de “axenda” non estiven na gravación, pero
unha chamada da xefa de produto,
Carmen Grau, ponme de volta e
media, con gran rifa incluída porque no resultado final, a “gaita” non
soaba por ningunha parte, aínda
que hoxe en día, escoitado o escoitado, un son de gaita “atmosférico”
daríalle un toque moi “progresivo”
e psicodélico. E non bromeo.
Bandeo como podo o temporal
pero, péchase o conducto promocional necesario para incorporar o
disco de N.H.U. a nivel nacional.
Malia que as críticas obtidas polos
especialistas musicais son bastante
boas, o pretendido “impacto” do “
ock galego” queda a medio camiño.
“Na terra do verde chan”, “Friky
& Alexo”, “Doente”, “A Titi- ritada”,
“Hai un Tren” e “Trancas e Barrancas”, son algúns títulos deste primeiro e último álbum de N.H.U. ao
que non logrei encaixar no circuito
adecuado. Como penúltimo recurso
para mover o disco e ao grupo, intento, durante unha viaxe a Londres
no que coincido con Mariscal Romeu, que me bote unha man e o inclúa no seu selo Chapa, tamén editado por Zafiro. Estaba en mellores
condicións que eu para promocionar o disco de N.H.U. xa que, as gravacións de Chapa estaban a pegar
moi forte no mercado. Só conseguín, a pesar da miña boa amizade
con Vicente, boas palabras e poucos
resultados. A pesar de que o disco
lle gustou, Mariscal Romeu estaba
saturado de produto. E tamén tiña
problemas coa discográfica.
Foi unha pena porque o grupo
prometía a pouco que se fixesen uns
“axustes” na duración dos temas e
se acentuasen algúns trazos da súa
personalidade musical. Non houbo
gaita nin segunda oportunidade. E
aí quedou o proxecto, un disco que
no seu día non vendeu nin 300 copias e hoxe é unha “xoia” para os
coleccionistas. No 2000 reeditouse,
obtendo moi boas críticas nos medios especializados, internacional.
Nonito Pereira / [email protected]
Los Secretos
desvelan sus
raíces
NONITO PEREIRA
[email protected]
LOS SECRETOS, DESVELAN SUS “CANCIONES
SECRETAS” INCANSABLES, DE NUEVO SALEN A LA
CARRETERA CON UNA GIRA “ALGO PRESTADO” EN
LA QUE TRANSPORTAN UN EQUIPAJE MUSICAL
LLENO DE LOS TEMAS QUE INFLUYERON A LA
HORA DE MODELAR SU PERSONALIDAD MUSICAL.
EL 22 DE MAYO EN LA SALA FINISTERRAE DE A
CORUÑA RECORDARÁN AQUELLAS CANCIONES
QUE HAN FORMADO PARTE DE SU VIDA ARTÍSTICA
L
a historia de Los Secretos se fragua en “Tos”,
un grupo formado en
1978 por los hermanos
Urquijo –Javier, guitarra; Enrique,
bajo y voz, y Álvaro, guitarra– y el
batería José Enrique Cano, “Canito.
Un grupo que formaba parte de la
primera oleada de la llamada movida madrileña, junto a Paraiso,
Mamá o Kaka de Luxe, aportando a
esta ola de creatividad una vertiente musical orientada a las grandes
bandas de country rock norteamericanas.
Sus primeras maquetas ya incluían un tema que marcaría la historia de Los Secretos: “Déjame”.
La muerte en accidente de Canito en 1980 da lugar a un posterior
homenaje en el que participarían
grupos como Tos, Nacha Pop, Alaska y los Pegamoides, Paraíso, Mermelada, Mamá, Mario Tenia y los
Solitarios, Trastos y Los Rebeldes
–un concierto que está considerado
como el momento de fundación de
la Movida madrileña–. Con nuevo
batería, que también moriría en accidente de tráfico, el grupo cambió
de nombre y paso a llamarse Los
Secretos, publicando su primer disco en 1981, hoy considerado un disco de referencia en la historia del
rock en castellano, que tuvo éxito
inicial a pesar de que los elementos
más radicales de la “movida” los
apodaban junto a Mamá y Nacha
Pop, los “babosos”. Cosas de la vida,
ya que con el paso de los años han
sido los “babosos” quienes han logrado carreras más sólidas y contrastadas que los “irritantes”, la mayoría de ellos hoy en el olvido.
Tras la muerte del nuevo batería,
Los Secretos se refundan en 1986
con una orientación más country.
Publican dos discos y la estabilidad
llega al grupo en 1989 con “La calle
del olvido”, completando la formación básica con Ramón Arroyo y Jesús Redondo.
Poco después Enrique pone en
marcha su proyecto en paralelo,
“Los Problemas”, sin abandonar el
grupo, que alcanza el éxito gracias a
un recopilatorio en el que se escuchaban todos aquellos temas que
los convertirían en un grupo fundamental de la música española.
En 1999, con la muerte de Enrique, “el poeta triste de la movida”,
surgen las dudas sobre el futuro de
Los Secretos, pero el grupo continua tocando y grabando con Álvaro
al frente hasta hoy, que ofrecen en
directo algunas canciones con las
que creció un sonido que prevalece
erguido a pesar de los años: El sonido inconfundible de Los Secretos.
LOQUILLO
“CÓDIGO ROCKER”
Nuevo disco de Loquillo que
regresa al rockabilly de sus
comienzos –de eso hace 37
años– con su “Código Rocker”,
grabado con el grupo Nu Niles,
donde lucen “tupé” canciones
que abarcan su carrera desde
1980 hasta ahora, (“Quiero un
camión”, “Eres un rocker”) y
versiones (“I fought the law” de
The Clash o “El tren de la costa”
que tocaron Los Sírex). El primer
single oficial de este “código” es
“Piratas”, que interpreta junto a
los Nu Niles más el
acompañamiento vocal de los
Velvet Candles y el saxo de Dani
Nel.lo con aires de un nuevo
himno de Loquillo que dice:
“Todo lo que soy está en Código
Rocker. Y no creo que sea un
deja vu, yo creo que los temas
son totalmente actuales, es muy
excitante. Son tiempos de
cambios, cambia el mundo y
cambia el negocio, quien no
reaccione ahora, pertenecerá al
pasado y nosotros aportamos
nuestro bagaje, estamos
reivindicando un código de
principios, y vamos a lo más
básico, a lo más primitivo.
KENDRICK LAMAR
“TO PIMP A BUTTERFLY”
Este disco, en que encontramos
16 nuevas canciones, acaba de
editarse en formato físico,
cuando ya consiguió ser número
uno en varios países con las
ventas digitales. Tercer álbum de
estudio del artista californiano
que ha conseguido revivir el hip
hop de la Costa Oeste. Este
álbum está inspirado en el autor
americano Wallace Thurman y
en él Kendrick Lamar muestra
que tiene técnica, que es un gran
narrador sonando moderno y es,
al mismo tiempo, una estrella
para todos los públicos. “Este
álbum es un contagioso
homenaje al “funs” de los años
70. Es la consagración de un
nuevo tipo de rapero: “sin vicios
inconfesables, que cree en Dios y
se muestra preocupado más por
el arte que por la fama...”.
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
E
l grupo de Ribeira se
prepara para “veranear” por diferentes
lugares de Galicia
donde su “rock de jaliñeiro” sonará
con su “distintiva gheada”…. ¡Ajora
entramos nos! Con 23 tacos al lombo, con idas y venidas de sus componentes a otros corrales musicales
–Tonhito de Poi con A Banda de Poi
y Tonhito de Poi e Rasa Loba, y en
solitario; Javi Maneiro en Jabon
Blue; Tuchiño con Recambios Tucho, y Fran Velo con Mustang– el
grupo que en 2013 celebró su regreso con un álbum de genuino sabor
“tope-rock”, “Jard Rock con Fe”,
marca de la casa, vuelve a “cacarear”, alto y fuerte, para anunciar
que han puesto en el mercado un
nuevo “juevo discográfico” con una
sola yema –canción–. O sea un “sinjle”, que es lo que mola ahora. Eso
que en la “prehistoria” más reciente
estaba hecho de acetato de vinilo y
tenía un agujero grande en el centro
y se les conocía como “sencillos”.
Pues eso, como ahora, por aquello de las modas prefabricadas por
las multinacionales, se ha puesto de
nuevo en los “candelabros” de la industria las canciones “sencillas”,
para tantear la posterior acogida
del álbum, Heredeiros da Crus, que
son “máis listos que un allo”, para
preparar su “veraneo musical” –con
conciertos “potentes y grandes”
siempre respetando sus clásicos con
ánimo de sorprender y emocionar
al personal– anuncian con traca
promocional la aparición de su “sinjle”, que lleva por nombre “Buscando a SuperFama” y que tiene los distintivos “sachazos” guitarreros con
síndrome rockera que explotan dentro de una combustión rítmica con
texto en el que brilla el ingenio del
humor gallego –“retranca rock
made in Ribeira”–, que siempre han
mostrado en sus composiciones, en
este caso enfocado al panorama de
las orquestas que pueblan las fiestas
patronales por toda Galicia. Lo curioso del caso es que este es un “sinjle” feito por encargo” de la orquesta Panorama y claro, se lo pusieron
a “juevo” para su chispa compositiva y crearon “la historia de un muchacho que era el más rockero de
los vecinos, que iba de “Suave” y
terminó de “suavecito”. “Heredeiros” siguen vivos y “cacareando”.
43
todoMúsica
Heredeiros da
Crus, buscando
a superfama
Nordesía
¿Será una tabla de picar
o una sartén?
44
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
CURLING PAN SE DOBLA CON EL
CALOR DEL FOGÓN Y SE
TRANSFORMA EN UN RECIPIENTE
E
APTO PARA COCINAR SIN QUE
LOS INGREDIENTES SE
SALGAN. AL ACABAR, SE VUELVE
A ENFRIAR Y REGRESA A SU
POSICIÓN DE TABLA
L
ee Jee Won y Lee Juan
son los diseñadores de
Curling Pan, la tabla de
cortar que se convierte
elInventario
en sartén.
El concepto, el diseño y el producto final han sido un éxito, ya que
la tabla de cortar y sartén (2 en 1)
ha recibido el premio Red Dot Design Award 2013 (galardón de diseño más importante a nivel de productos domésticos y profesionales
para reconocer la calidad e innovación de diseñadores y fabricantes en
la creación de nuevos productos).
Pero, ¿cómo puede doblarse esta ta-
PEDALES ESPÍAS
PARA LA BICICLETA
Ahí va un gran ejemplo de
cómo un objeto
conectado puede ser útil
de verdad. Estos pedales
de bici tienen sensores de
movimiento, GPS
integrado y señal celular
para decir al instante si
alguien ha movido la
bicicleta y ayudar a
localizarla. Gracias a sus
sensores, los pedales
pueden enviar una alerta
al móvil cuando alguien la
mueva. También miden
toda la actividad
(kilómetros, velocidad,
calorías quemadas,
rutas...), e incluso se
cargan solos gracias a la
energía generada.
bla de cortar
se
para convertirse
en una sartén? Pues según explican en la web que le
ha otorgado el galardón, la Curling
ada
Pan está fabricada
ión
con una aleación
con memoria dee
forma. Se
trata de una
combinación
es
de materiales
tómique a escala atómiiben caca, cuando reciben
lor u otro tipo de estímulo,
marse.
puede transformarse.
LAS ÓRBITAS MARCAN LAS HORAS
Las órbitas marcan las horas en este reloj, que dará un toque
distintivo a la pared de cualquier habitación. Tres círculos de ligera
fibra de carbono se encargan de mostrar los segundos, los minutos y
las horas, como un reloj estándar, pero con mucha más elegancia y
creatividad. La esfera de esta pieza está fabricada en metal, con una
base que mide 13 centímetros y un diámetro de 32 centímetros, y
funciona con pilas AA. El precio de este atractivo e innovador reloj es
de cerca de 138 euros.
CAMPANA PARA RUNNERS
Runbell es una campana elegante y portátil para los corredores que
quieren advertir cortésmente a los peatones en vías compartidas. Viene
con dos tamaños, para los hombres ( 24 milímetros) y para las mujeres ( 21
milímetros). Si Runbell no encaja alrededor de los dedos del usuario, se
puede utilizar insertos de silicona que vienen en también en dos tamaños
también para los hombres ( 22 mm y 20 mm) y para las mujeres ( 19 mm y
17 mm) para ajustarlo. Su peso es de alrededor 30 gramos y puede producir
un sonido potente.
En este caso, la tabla de cortar
es plana, y cuando se coloca sobre
el fogón, al recibir calor, empieza a transformarse, los bordes
se encogen, elevándose y creando
un recipiente apto para
cocinar sin que los ingredientes se salgan, aun habiendo algo de
líquido. Le han añadido como detalle un borde que cambia de color
según la temperatura,
el contorno de este
utensilio es de color
blanco cuando está
frío, al empezar a adquirir temperatura va cambiando y pasa al amarillo y finalmente
al rojo.
Cuando la sartén se enfría, vuelve a relajarse y a quedar plana. Lista para guardar o para
utilizar como tabla
de cortar.
Se trata desde
luego de un invento
que, además de ahorrar espacio en los armarios de la cocina, hace que la modernidad se instale en los fogones.
EL QUESO Y EL RATÓN
SOBRE LA MESA
Este set de salero y
pimentero con forma de
queso y de ratón fabricado
en cerámica será una
verdadera revolución en
cualquier mesa en la que
aparezca. Se trata de dos
piezas independientes que
sorprenderán a las visitas
cuando se sienten a disfrutar
de los platos. El queso se
ocupa de la sal, mientras que
el ratón, en vez de comerse a
su compañero de kit, se
encarga de llevar dentro la
pimienta. Además, su precio
es más que asequible, ya que
el conjunto de las dos piezas
de cerámica cuesta tan solo
5,41 euros.
P
ara poder jugar al
ajedrez y no perder
el espacio que este
habitualmente
ocupa sobre la mesa, llega este
nuevo tablero. Se trata de un tablero metálico con piezas de ajedrez magnético que se cuelga en
la pared o se puede quitar fácilmente para seguir jugando en
una mesa sin interrumpir el juego... y luego de nuevo en la pared
otra vez para ahorrar espacio.
Las fichas están fabricadas en
plástico de alta densidad que garantizan años de manejo, y piezas clásicas de ajedrez de tipo
Staunton. Su precio es de 37
euros.
ESTOS NUEVOS LENTES ESTÁN DISEÑADOS
PARA FUNCIONAR CON EL IPHONE 6
L
as gafas de realidad
virtual están de moda,
y estas son un gran
ejemplo. Se trata de
las Gafas Pinc VR, semejantes a las
Oculus Rift o las Samsung Gear,
pero que , este caso, funcionan con
los teléfonos iPhone.
Mila Baic ha diseñado estas Pinc
VR, unas gafas de realidad aumentada para el
iPhone 6 y
que además
incluyen
dos anillos
sensoriales,
de tal manera que además de tener
una visión de
realidad virtual, podremos
interactuar con
ella.
Además, cómo no, se lanzará
una app para iOS que hará que tanto las gafas como el resto de componentes funcionen correctamente
para ofrecer realidad virtual.
Aunque no se sabe cuando saldrán a la venta, las Pinc VR tendrán
L
IMPRESORA INFINITA PARA MÓVIL
Esta impresora de imágenes y texto procedente de
los móviles está basada directamente en la
tecnología del fax. Gracias a ella, Printeroid, que es
como se llama el invento, imprime interminables
imágenes panorámicas, mensajes de texto largos
tarjetas de visita, etiquetas o cualquier cosa
almacenada en los dispositivos móviles. La imagen
puede alcanzar hasta los diez metros de largo como
máximo con un rollo que recuerda al de los
antiguos carretes fotográficos.
CON R2D2 A TODAS PARTES
El valiente droide astromecánico más emblemático de la saga de la Guerra
de las galaxias se convierte en el mejor compañero para llevar a clase, al
trabajo, de paseo o al gimnasio. La Mochila R2D2, que cuesta 49,90 euros,
está fabricada en 100% poliéster, un material resistente a la lluvia. Mide 46
centímetros de alto, 30 de ancho y 18 de fondo. Eso sí, el fabricante avisa de
que no está indicada para menores de 8 años.
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
un valor aproximado en el mercado de 99 dólares.
Es interesante saber que dentro
del mundo Apple, se están desarrollando productos relacionados con
la realidad virtual y que posiblemente no solo en esta compañía,
sino también en el resto de empresas que trabajan con los productos
de la marca de la manzana aprovechen este mercado y este nicho.
Ahora bien, ¿habrá algunas gafas
que usen un smartphone con Android que usen anillos sensoriales?
¿Habrá unas Pinc VR para Android?
Un saco para que
los bebés duerman
todo el año
a 365 Sleepybag es
un proyecto que presenta un saco de
dormir para bebés a
largo plazo, una solución segura
para cada día del año que evita
tener que usar mantas.
El objetivo de los diseñadores
era crear un saco de dormir que
equilibrase la comodidad, la seguridad y la estética. Este novedoso saco, además, previene posibles preocupaciones como el
sobrecalentamiento, la asfixia e
incluso el riesgo de síndrome de
muerte súbita.
45
Nordesía
La realidad virtual en
unas nuevas gafas
Lo que hace que la 365 Sleepybag
sea tan dinámica es su capacidad de
adaptarse. La bolsa tiene una generosa cantidad de espacio para acomodar a un bebé o niño pequeño en
crecimiento. Además de eso, se
ajusta a la intemperie para proporcionar más aislamiento o menos según los cambios de estaciones. Con
dos bolsas, una para el verano y otra
para el otoño o la primavera, los sacos de dormir pueden ajustar a sus
necesidades de los bebés y las dos
bolsas pueden ser combinadas para
los inviernos más fríos o usados
como revestimiento.
elInventario
El ajedrez
que salta de
la mesa a
la pared
Nordesía
DOMINGO
19 DE ABRIL DE 2015
DIARIO DE FERROL
AÑO XVI / NÚMERO 877
SUPLEMENTO DOMINICAL
aVoces
SEGUNDA BODA DE LA MADRE DE BEYONCÉ
La familia de Beyoncé Knowles estuvo y el motivo no
fue otro que la boda de su madre, Tina Knowles, que
le dio el “sí, quiero” al actor Richard Lawson a bordo
de un yate de lujo llamado “Eternity”, en California.
La cantante con su marido, Jay Z, su hija de tres
años, Blue Ivy, y su hermana, Solange, estuvo al lado
de su madre en este día tan importante, junto con los
300 invitados, que iban vestidos de blanco. HOLA
RITA WILSON LUCHA CONTRA EL CÁNCER DE MAMA
Rita Wilson está
luchando contra el
cáncer de mama. La
esposa de Tom Hanks
se ha sometido a una
doble mastectomía y a
una posterior cirugía
reconstructiva. “Me
estoy recuperando y, lo
más importante, se
espera que la
recuperación sea
completa. ¿Por qué?
Porque lo han
descubierto a tiempo y
pedí una segunda
opinión”, afirma. HOLA
Semana de nacimientos
U
n nuevo Casiraghi
se ha unido al clan
Grimaldi. Andrea
Casiraghi y Tatiana
Santo Domingo han sido padres de
su segundo hijo, una niña, que nació la noche del domingo en Londres y todo parece indicar que se
llamará India. La pareja, que hace
ya más de un año celebró su gran
boda de ensueño en los Alpes suizos, tiene otro hijo, el pequeño Sasha, que vino al mundo el 21 de marzo de 2013 y se convertirá en su
mejor compañero de juegos.
“Su Alteza Real la Princesa de
Hannover y la Señora Vera Santo
Domingo tienen el placer de anunciar el nacimiento de su nieta, el 12
de abril de 2015. La madre y la niña
se encuentran bien”, recita el breve
comunicado oficial difundido por el
gabinete de prensa del Principado
monegasco.
TERCERA GENERACIÓN
El que también acaba de ser padre
es el presentador Joaquín Prat, que
ha tenido un niño que se llama
como él, Joaquín. El bebé ha venido
al mundo en Madrid, y al parecer es
igual que su padre cuando era pequeño. Joaquín Prat III es el primer
hijo del presentador de televisión y
el cuarto de su pareja, Yolanda Bra-
Sasha, Andrea y Carolina, a la salida del hospital londinense. HOLA
vo, que ya tenía tres hijos de una relación anterior, unos mellizos y otro
niño. Tras separase de Paula González, con quien se casó en 2005, Joaquín volvió a encontrar el amor en
Yolanda, junto a la que lleva unos
seis años de relación.
Por otro lado, Macarena Gómez,
que dio a luz a su hijo Dante el pasado día 3 de abril, colgó esta semana
un par de fotos en su cuenta personal de Instagram donde aparece rodando un anuncio de televisión. Sin
duda, un tiempo récord para recuperarse, pues, además, la actriz tiene ya tipazo, como se ve en las imágenes.
Macarena Gómez. SEMANA
En primera línea
Carmen Sevilla ingresa en una residencia
El avanzado estadio de su alzheimer, que la tiene retirada de la vida
pública desde hace varios años, ha hecho que Carmen Sevilla tenga
que ser ingresada en una residencia especializada en este tipo de enfermedades. Su hijo, Augusto Algueró jr., que residía con ella desde que se
separó hace un mes de su mujer, ha tomado esta decisión, ya que la actriz ya necesita una atención permanente. En los últimos tiempos, según
las personas que la visitaban, la actriz no ya no reconoce a nadie, ni siquiera a su
propio hijo. SEMANA
El hijo mayor de Norma Duval se separa
Marc, el hijo mayor de Norma Duval y Marc Ostarcevic, y su novia,
Patricia Vellez, se han separado. Tal y como publica la revista “¡Hola!”,
la pareja, que tiene un niño, Izan, ha decidido poner fin a su relación
de casi cuatro años. Al parecer atravesaban una fuerte crisis y llevaban una temporada bastante distanciados lo que les ha llevado a tomar esta decisión, que ha sido de mutuo acuerdo y de manera amistosa. El hijo de Norma Duval y Patricia comenzaron su discreto
noviazgo en el año 2011. Un año después nació su hijo Izan, llenando
de felicidad la casa y sobre todo a Norma,
que se conHOLA
vertía así en abuela por primera vez.
JENNIFER LOPEZ Y CASPER, JUNTOS
Jennifer Lopez parece de nuevo feliz junto a Casper
Smart, con quien, además de amor, había compartido
trabajo. La pareja rompió en junio de 2014, pero
parecen haberse reconciliado. Hace unos días
aparecieron unas fotos de ellos juntos en México y
ahora han sido fotografiados en Los Ángeles tras una
salida nocturna. SEMANA
La realeza europea se reúne en Dinamarca
La noche lo merecía y aunque el termómetro marcara los doce grados y
la lluvia amenazara sobre el cielo de Copenhague, los reyes y reinas han
lucido sus mejores galas para celebrar junto a Margarita de Dinamarca
su 75 cumpleaños. Las casas reales de España, Holanda, Bélgica, Suecia,
Noruega, Luxemburgo y Grecia acudieron para estar con la soberana danesa en la cena de gala que tuvo lugar en el palacio de Christiansborg. Los
festejos por el aniversario de la Reina duran una semana y las celebraciones
finalizarán el 16 de julio –día de su cumpleaños- con otra cena de gala. HOLA
SUPLEMENTO DOMINICAL
Diario de Ferrol
19 de abril de 2015
Carlos Ruiz
Zafón “podría
ser el Ellroy
español”
Ryan Gosling estrena su
primera película como
director “Lost River”,
con Christina Hendricks
MÚSICA
López Silva analiza los
orígenes y el legado del
Nobel Günter Grass,
fallecido esta semana
CINE
LIBROS
EL IRREVERENTE JAMES ELLROY INICIA CON “PERFIDIA” UNA NUEVA OBRA
MONUMENTAL SOBRE LOS ÁNGELES. EL AMERICANO LA PRESENTÓ EN A CORUÑA
Los secretos recordarán
sus canciones en mayo
en A Coruña, dentro de
su gira “Algo prestado”
Nordesía
Año XVI / Número 877
Nordesía
28
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Lugares onde volver:
Valga e Carolina Otero
XULIO VALCÁRCEL
[email protected]
páxinaLiteraria
MITO E REALIDADE MESTÚRANSE NA FIGURA
DE CAROLINA OTERO, GALEGA UNIVERSAL.
AUTORES COMO CARMEN POSADAS E RAMÓN
CHAO DEDICÁRONLLE SENDOS LIBROS E
MARÍA FÉLIX ENCARNOUNA NO CINEMA
L
ogo de visitar un fermoso muíño de vento
restaurado, en Beiro,
achegámonos a San
Miguel, no mesmo concello de Valga (Pontevedra), onde vemos un
monumento dedicado a Carolina
Otero, a “Bella Otero”. De familia
moi pobre (a súa nai dedicábase a
recoller piñas nos montes para vendelas), ninguén sospeitaría que
aquela nena que cantaba e bailaba
a cambio dunhas moedas chegaría
a deslumbrar ao mundo no Folies
Bergere parisino.
Marcada pola brutal violación
padecida con apenas once anos,
marcha a Santiago e logo de pasar
por Lisboa e Barcelona chega no
1889 con vinteún anos, a París,
onde pronto se converte nun mito
erótico e nunha das mulleres máis
célebres e influíntes do momento.
Os secretos políticos de media Europa pasaban pola súa alcoba. Fotos e
postais circulan de man en man antes de que ela mesma exporte a súa
arte a América. Asemade, o incipiente cinema recóllea actuando
durante unha estancia en San Petersburgo. Na cinta aparecía Carolina acompañada de dous bailaríns
vestidos de soldados rusos, algo que
as autoridades consideraron unha
afrenta ao prestixio do exército.
Agustina Otero Iglesias saíu de
Valga para non volver. Desvencellada da súa terra afirmaba ser gaditana, filla dunha zigana e dun aristócrata grego. Contaba tamén que
estando interna nun colexio, foi vista por un elegante galán, cando collía auga dun pozo. Ao pouco recibiu una carta requeríndoa de
amores. Fugouse ela do centro e
marchou con “Paco”, que a levou a
unha taberna onde a contrataron
como bailarina. Da taberna andaluza aos teatros parisinos todo foi ascenso e éxito.
Escritores, intelectuais e artistas,
devecían polos seus favores. Banqueiros, empresarios e aristócratas
recurrían a argumentos máis convincentes: xoias fabulosas, automóbiles, viaxes, incluso casas e pazos.
Ao Gran Duque Pedro Nikolaevich
habían de seguilo, por tálamo e ta-
Ilustración de Xabier Garo.
lonario, o príncipe de Gales (futuro
rei Eduardo VII) que lle regalou un
pabellón de caza nas aforas de París, Hugh Grovesnor (Duque Westminster) un dos homes máis ricos
da época, que lle presenta a Guillermo II de Alemania, quen tamén sucumbe aos encantos de Carolina. A
lista de reis e de príncipes complétase cos nomes de Alberto de Mónaco,
o rei Alfonso XIII e o emperador
Taishó. A lenda (posibelmente falsa) engade que varios suicidas non
soportaron a perda do seu amor!
Mais toda esa existencia de éxito,
luxo e glamour, viuse defraudada
pola desmedida afección ao xogo.
Instalada en Niza, pasou os últimos
anos esquilmando os restos, xa escasos, da súa inmensa fortuna. Malia renegar (quizais por meras razóns de oportunidade, da súa orixe
–era difícil vender unha “bailarina
galega”–), Carolina non esqueceu
aos seus. A dona Carme, súa nai,
mercoulle unha casa e mandoulle
cartos cada mes. Por dúas veces visitou a velliña á filla trunfadora,
viaxando desde Redondela.
Da antiga mansión, “Villa Carolina”, pasou a residir nunha pequena
peza na que se amontonaban fotos,
recortes e recordos. Faleceu Carolina Otero, abandonada e na ruína,
en abril de 1965. Pouco antes fixera
testamento deixando o seu patrimonio aos nenos pobres de Valga.
Lástima que xa non lle quedara
nada.
Os crupiers do casino de Niza foron das poucas persoas que acodiron ao enterro… Tiña 97 anos. Viviu como quixo. “Bailaches, Carolina?”. “Bailei, abofé!”
librosRecomendados
ANIMAL IMPURO
ADOLFO GARCÍA ORTEGA
Edita Fundación José Manuel Lara. Sevilla, 2015.
E
39
391 páginas. En este volumen se reúne por primera
ve
vez toda la poesía de Adolfo García Ortega, revisada
yo
ordenada por el autor. Algo más de doscientos poema
mas escritos a lo largo de tres décadas.
A
DE REBELDÍAS, SOÑOS E IRMANDADES. NOTICIA
DE XOSÉ LOIS GARCÍA CAMILO GÓMEZ TORRES
E
Edita Xermolos. A Coruña, 2015. 429 páginas.
Li
Libro indispensable para adentrarnos en la vida y
ob
obra de uno de los más destacados escritores de la liter
teratura gallega actual. Cuba, Barcelona, o Brasil,
son algunos de los espacios de su universo literario.
EL ALAMBIQUE
VARIOS AUTORES
E
Edita Fundación Alambique para la Poesía. Guadala
lajara, 2014. 132 páginas. Fernando Anaya, Agustín
Po
Porras o María Antonia Ricas son algunos de los autor
tores que han colaborado en el último número de esta
rev
revista de poesía. Destaca un artículo sobre Panero.
VIOLÍN NEGRO EN ORQUESTA ROJA
JAVIER PÉREZ
E
Editorial Algaida. Madrid, 2015. 424 páginas.
El comisario político Evgeni Manchev —que iba a
se
ser destinado a una España en guerra para organizar
el Ejército Popular— ha desaparecido misteriosame
mente antes de partir.
29
JAMES ELLROY
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
ESCRITOR
Nordesía
C
afé solo y agua con
gas son las exigencias con las que el
genio novelista James Ellroy se enfrenta en A Coruña
a las jornadas de promoción de su
nuevo libro, “Perfidia”, en el que
recorre las calles de Los Ángeles
que viven en su imaginación: “No
tengo ningún interés en el presente”.
James Ellroy (Los Ángeles,
EEUU, 1948), que trabaja sin ordenador, no tiene teléfono y apenas
ve la televisión, confiesa en una entrevista con Efe su rechazo o simple
desinterés por todo lo que tiene
que ver con la actualidad.
Centrado en el género policiaco,
ha escrito más de veinte obras, entre novela y ensayo, con un estilo
seco, cortante y un tono oscuro, en
las que hipnotiza a sus lectores con
la dureza del lenguaje y su forma
de contar historias.
El pasado jueves en A Coruña en
el ciclo “Libros en directo”, organizado por Polisemias, con su nueva
novela “Perfidia”, en la que el escritor californiano vuelve a los escenarios y al universo de lo que fue su
mayor éxito literario, “Cuarteto de
Los Ángeles”, y en la que da vida a
los mismos personajes cinco años
antes de “La Dalia Negra”.
“No tengo ningún interés
en el presente”
EL NOVELISTA NORTEAMERICANO PRESENTA EN GALICIA SU ÚLTIMA OBRA,
“PERFIDIA”, UN NUEVO RETRATO DE LOS ÁNGELES EN LOS AÑOS 40 Viviana Loureiro/EFE
“Perfidia” es la primera novela del
mi segundo “Cuarteto de Los Ángeles”. El primero, con “La Dalia Negra”, “El gran desierto”, “L.A. Confidencial” y “Jazz Blanco”, engloba
el periodo comprendido entre los
años 1946 y 1958 en Los Ángeles.
Y le siguió la trilogía americana,
hasta 1972. Así que lo que el nuevo
cuarteto hace es coger a personajes
de los otros libros y los coloca en
Los Ángeles durante la Segunda
Guerra Mundial, es gente mucho
más joven.
¿Y cómo cree que sus lectores
se van a sentir respecto a esta
nueva perspectiva de los personajes?
Creo que van a darlo todo. Si nunca
han leído mis libros pueden empezar por este y conocer a los personajes desde el principio, cuando
son mucho más jóvenes. Y si ya los
han leído, pues retomarían la vida
de los personajes y aprenderían
mucho más de ellos.
¿Qué le inspira para indagar
en décadas pasadas?
Historia, la historia me ha proporcionado toda esa inspiración. La
historia y que vivo allí en mi imaginación.
Todo su universo literario se
emplaza en los años 40 y 50.
¿Qué cree que los separa del
presente?
No lo sé, no sé qué está ocurriendo.
No tengo ningún interés en el pre-
James Ellroy en una reciente presentación de su última obra, “Perfidia”
Me encanta
España. Si
tuviera un escritor
que tuviera como yo
una fijación con la
historia podría darse
el caso de un
resultado como el mío
en Estados Unidos
sente, en el hoy en día.
Pero ¿qué sentimientos cree
que podían tener las personas
de aquel entonces diferentes
de los que pueda haber ahora?
Los sentimientos son universales,
no cambian tanto a lo largo del
tiempo.
¿Cómo cree que el público acogerá esta nueva aventura de
“Perfidia”?
Van a amarla, ya la aman ahora. Es
un best-seller, así que estoy feliz.
¿Piensa que es su mejor novela
hasta el momento?
Sí, hasta que escriba mi próximo libro (risas).
¿Le gusta España y su cultura?
ALESSANDRO DI MARCO
¿Cree que la acción de sus novelas podría haber tenido
como escenario España, por
su historia?
Me encanta España. Si tuviera un
escritor que tuviera como yo una
fijación con la historia podría darse
el caso de un resultado como el mío
en Estados Unidos. Creo que Carlos
Ruiz Zafón escribe sobre Barcelona
en los años 30, podría ser ‘el Ellroy
español’.
¿Habrá una adaptación cinematográfica de esta novela,
como ya se ha hecho con otras
suyas?
Nunca se sabe, tuvieron la oportunidad por medio de varias compañías cinematográficas. No pueden
filmar “Perfidia”, porque los personajes aparecen en filmes previos.
laEntrevista
Su nuevo trabajo está ambientado algunos años antes que el
resto de sus libros. ¿Por qué ha
decidido publicarlo ahora?
Nordesía
Dúo
poético
30
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
VICENTE ARAGUAS
máisLibros
FULGURACIÓN E SILENCIO
XAVIER RODRÍGUEZ BARRIO
Deputación de Lugo, 2014
D
íaz Castro, disimulen a obviedade, nutrímonos tamén delas, non remata no
an
ano a el adicado polas Letras Galega
gas. E é que estas, lástima fora, non
er
erran nunca na súa aplicación. Disti
tinto que cometan (non elas, quen
as interpretan) esquezos de vulto.
M
Mais no esencial non erran, nin sequ
quera cando apostan forte. Así e
to
todo o caso Díaz Castro é moi cham
mativo porque este autor, máis ben
“d
“de culto”, ven de ser consagrado
en 2014, co Día das Letras a el adica
cado, de maneira que agora xa está
be
ben confirmado nun canon do que
er
era merecente. E moito.
Para fechar o ano, e falo da orde
cr
cronolóxica na que foron chegando
a mín os libros a Díaz Castro enderezados, vou ocuparme dunha pequena (ou grande, segundo se vexa)
xoia que se chama Fulguración e silencio (Deputación de Lugo, Lugo,
2014), asinada por un dos nosos
mellores poetas. Xavier Rodríguez
Barrio. Un poeta lugués que comezara moi forte, ao aire dos “novísimos” aqueles de María Victoria Moreno, desmarcado xa duna poesía
social que cumprira un papel, neses
momentos xa improbable. Así e
todo Rodríguez Barrio foi subliñando un percorrido persoalísimo, en
UNHA
FABULACIÓN
QUE ENCHE
“Para fechar o ano,
e falo da orde
cronolóxica na que
foron chegando a
mín os libros a Díaz
Castro enderezados,
vou ocuparme
dunha pequena (...)
xoia (...) asinada por
un dos nosos
mellores poetas.
Xavier Rodríguez
Barrio, un poeta
lugués que...”
paralelo cun aillamento poético que
lonxe de lle facer dano aos seus versos non facía senón dotalos de estímulo e –aínda– calidade.
Desta maneira nos últimos, poñamos, quince anos este poeta non
se deixou ver nos conciliábulos máis
ou menos “fashion”, menos aínda
nos fornos públicos (un pouco como
eses restoráns que mostran, través
dos cristais, as cociñas onde se go-
berna o que logo estará nas táboas).
Paréceme que o poeta de Lugo fixo
(fai) ben afastándose das pomadas.
Por iso é quen de facer canto e –sobre todo– cando lle peta.
Que así ten de ser o poeta de verdade. Cal era Díaz Castro, nas súas
soidades, de Madrid, de Guiitiriz,
ao remate. Cal Rodríguez Barrio
quen agora nos sobresalta, máis que
sorprendernos, desde a altura absoluta dun libro tan fermosísimo como
de curto percorrido, cal o que nos
ocupa.
Auténtica “delicatessen”, con capas feitas en policarbonato e un estoxo de cartón que lembra as tellas
dun edificio O que Rodríguez Barrio
ergue a prol de Díaz Castro, baeándose idealmente nos versos deste.
(Re)criando un universo total, no
que brillan os silencios, nunha estética que é puro ética de puro non
abrumar ao lector senón deixando
que sexa este quen se invente e reinvente, Que tal é, ou debera, o don
da poesía.
O deseño do libro é de Fonso
Castro e foi elaborado no Obradoiro
do Libro coa colaboración de Diego
López. Eu quero aconsellar, aos que
aman a poesía ben feita e sumamente ben envolvida, que se fagan
con esta pequena marabilla. Vanmo
agradecer. De Neda.
REQUEIXO E O
OURO DE TINTA
MINDONIENSE
MONDOÑEDO
RUBICUNDO
MARÍA CANOSA
LITERARIO
ARMANDO REQUEIXO
Edicións Xerais / 11,50 euros
Deputación de Lugo
María Canosa está a converterse
dunha das autoras máis prolíficas e
con máis fortunada crítica da literatura infantoxuvenil de noso. Así o
amosa con este delicioso texto, finalista no Premio da XXIX edición
do Merlín de Literatura Infantil
2014, e que está ilustrado con singular talento pola deseñadora gráfica Nuria Díaz. Estamos ante unha lectura, recomendable para pequenos a
partir dos 9 anos (segundo se nos recomenda, aínda que nisto non hai ciencia) na que Canosa narra as peripecias dunha nena chamada Erea e do seu
enigmático veciño, que dá nome ao libro e que ten unha ocupación insólita:
é cosedor de ventos. Imaxinación sutil e chea de valores, didactismo no
fondo, coidado exquisito na escrita e nos termos usados, eis algunha das
características que están a facer de María Canosa unha autora maior para
un público cunha necesidade tamén maior de boas fabulacións. E abofé
que o consegue.
O perigo de calquera panorámica literaria centrada nun ámbito
concreto é a expulsión dos alleos
ao lugar do seu centro de interese. O crítico Armando Requeixo,
con casa semanal dúas páxinas
máis adiante, soborda ese perigo a través de dous elementos:
o ámbito é o seu natal Mondoñedo, terra vizosa en talentos literarios (Cunqueiro, of course, Leiras Pulpeiro, Noriega Varela, Díaz Jácome,
Mayoral, etc.) e a súa propia habelencia para facer, co seu saber e paixón, do
local algo compartido, un valor dos mellores como ten sinalado o inesquecible Ramiro Fonte. Neste modélico volume, Requeixo recupera textos esparexidos sobre as letras da súa nación mindoniense aparecidos na prensa,
moitos deles aquí mesmo. Una ollada fonda que lonxe do localismo logra
penetrar en autores menos coñecidos ou en facetas descoñecidas dos que
si o son. Un libro que provoca envexa pola riqueza literaria da súa terra.
VERDE OSCURO
ALICIA PLANTE
Adriana Hidalgo editora
16,50 euros
L
leva varias décadas ya en
el desarrollo de su carrera
literaria la argentina Alicia Plante, bonaerense y
colaboradora de “Página/12”, que se
inició como poeta para pasar después
a la novela. Como novelista ganó con
“Un aire de familia” el Premio Azorín.
En 2011 comenzó un amplio proyecto
novelístico cuya primera pieza fue
“Una mancha más”, seguida luego por
“Fuera de temporada” y cerrada ahora, en la misma Editorial Adriana Hidalgo, con “Verde oscuro” (2014).
Un privilegiado escenario bonaerense, la Reserva Ecológica de la
Costanera Sur, verdadero mirlo
blanco para las insaciables urbanizadoras y terreno abonado para lucrativos “pelotazos” de directivos,
inversores y políticos de turno, es
epicentro narrativo algo desvencijado, algo selvático y misterioso por
el que la escritora va sembrando crímenes, cadáveres, historias de sombrías relaciones humanas.
El pensamiento ecológico explícitamente defendido arropa historias de corrupción y violencia que
llevan, en algún caso, a tiempos del
pasado dictatorial del país y episodios como los de desaparecidos o
los de niños prohijados ilegalmente
por familias de militares.
En “Verde oscuro” nada hay de
esto, pues las averiguaciones y en-
redos de “el Pollo”, el guardabosque
de la Reserva, se limita a llegar al
trasfondo de los manejos de la urbanizadora para sembrar de muchas y muy altas torres el goloso residuo natural.
El reguero de delitos, crímenes y
tensiones conflictivas se enmarca
en el género policíaco como una cómoda fórmula estructural, aunque
no parece que el logro de tres novelas del género ilusione demasiado a
la escritora, atenta solo a algunas
pautas del mismo.
Así, en “Verde oscuro” la trama
se bifurca y desvía y el plano expresivo carece de dureza. La aclaración
final del enigma se hace fría y algo
farragosa.
En todo caso, la novela está dotada de un buen ritmo narrativo y
mantiene la amenidad y el misterio.
En cuanto a los personajes, el más
auténtico y vivo es el de Raquel Pritchet, quebrada por la tristeza y el
desamor, por la nostalgia y la frustración. Los pasajes que la centran
son acaso las mejores páginas de la
novela.
Esta trilogía (de la que “Verde oscuro” es la pieza más floja, más distendida e incluso algo tópica), tres
asedios a una temática común, recorre algunas sórdidas y destructivas constantes de la actual vida argentina.
Lo aquí denunciado no es sino
una de las muchas “manchas” del
día a día del país; asuntos que ilustran constantemente las páginas de
prensa... o que la prensa oculta al
servicio de tantos y tantos intereses.
Aquí Alicia Plante impone su condición de novelista y lo novelesco suple a la crónica de prensa, a la “tinta
roja” de los sucesos. Afortunadamente para la literatura.
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
UN CLÁSICO
INSÓLITO DEL
SIGLO XX
OSO
MARIAN ENGEL
Impedimenta / 20.95 euros
Dentro de su catálogo de clásicos
contemporáneos inéditos en castellano, la editorial Impedimenta
presenta esta singularísima obra
de la canadiense Marian Engel.
“Oso” ha sido definida como de
las novelas más importantes y
transgresoras dentro de las letras
canadienses. Nos cuenta con un
estilo cristalino la historia de Lou,
una joven que traslada su trabajo de una oscura biblioteca a la catalogación de los libros de una mansión victoriana en una apartada isla. Lou
descubrirá que el único acompañante que tiene en la solitaria isla es un
oso. El animal se convertirá en su amigo, estableciéndose una inesperada relación entre los dos. Gradualmente, Lou se va convenciendo de que
el oso es el compañero perfecto, que colma todas sus expectativas, incluso –ahí va la ración de morbo– las sexuales. Más allá del crudo retrato
de una parafilia, estamos ante una exploración de los imprevisibles caminos del amor y el erotismo, así como una metáfora extrema de las
relaciones entre los hombres y los animales. A pesar de la controversia
provocada por su publicación, la obra obtuvo el premio “Governor
General’s Literary Award” en 1976. Admirada por el gran Robertson Davies, George Steiner la definió como una “extraña obra maestra”.
DIÁLOGO ENTRE
EL DESEO Y EL
RECUERDO
HARVARD SQUARE
ANDRÉ ACIMAN
Anagrama / 18.90 euros
La crítica ha sido unánime al considerar esta tercera novela del escritor de origen egipcio André Aciman, tras “Llámame por tu
nombre” y “Ocho noches blancas”,
como su obra más lograda. Una deliciosa y sutil narración que cuenta
la historia de una amistad entrañable entre dos hombres contrapuestos: un judío y un árabe, un erudito y un pícaro, un tímido y un tipo más
listo que el hambre, un hombre con un buen porvenir y otro que en sus
propias todo lo que tiene es “mi taxi, mi nabo y mi dignidad”.
Los dos tienen un pasado muy semejante, se identifican y se oponen, y
su relación obliga al protagonista a replantearse continuamente quién
es quién y sobre todo quién y qué es él. Pero es también una historia al
modo de Proust sobre el paso implacable del tiempo, sobre la recuperación de la identidad y sobre la nostalgia de un pasado que nos ha
construido mientras huíamos de él. La novela se cierra con un bellísimo
mosaico de fantasías y recuerdos que evocan la juventud perdida, el
barco de Bizancio, del célebre poema de Yeats, que ya no puede abordarse.
másLibros
LUIS ALONSO
GIRGADO
“El reguero de
delitos, crímenes y
tensiones
conflictivas se
enmarca en el
género policíaco
como una cómoda
fórmula
estructural,
aunque no parece
que el logro de tres
novelas del género
ilusione demasiado
a la escritora,
atenta solo a
algunas pautas...”
31
Nordesía
Alicia Plante:
Final de trilogía
Nordesía
32
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
A Compostela
das cantigas
ARMANDO REQUEIXO
letrasAtlánticas
[email protected]
O CAMINHO POÉTICO
DE SANTIAGO
YARA FRATECHI VIEIRA,
MARÍA ISABEL MORÁN
CABANAS E JOSÉ ANTONIO
SOUTO CABO
Cosac Naify. Sao Paulo. Brasil
A
nosa lírica tivo,
dende as orixes,
unha vocación internacional irrenunciable. Os trobadores do antigo
Re
Reino
de Galicia crearon as súas
ca
cantigas
axudados por colegas dout
utros
reinos que, fascinados pola
pe
perfección
estética dos nosos poem
mas
musicados, non quixeron
de
deixar
de compor naquela lingua
co
común
aos de aquén e alén o Miño,
qu era vehículo de expresión da
que
m refinada literatura europea da
máis
al
altura.
Pois ben, se un lugar funcionou
co
sancta sanctorum da producomo
ció desta escrita ese foi, con certeción
za Compostela, non só por residir
za,
al a corte do monarca e a sede do
alí
ar
arcebispo
(e, por tanto, todas as forza vivas socioculturais que ambos
zas
os poderes arremuiñaban derredo senón tamén por ser a meta
dor),
da peregrinacións millenta que,
das
pr
principalmente
polo Camiño Francés, traían ata a cidade os viaxeiros
ávidos de traspasar o soarego do
Pórtico da Gloria e saudar o Fillo do
Trono.
Aquelas intemporais cantigas seguen hoxe, coma sempre, admirando o mundo orbe. Dá fe do que digo
a recente publicación de O caminho
poético de Santiago, a escolma de
lírica galego-portuguesa que Yara
Frateschi Vieira (profesora da Universidade Estadual de Campinas) e
mais María Isabel Morán Cabanas e
José Antonio Souto Cabo (docentes
da Universidade de Santiago) publicaron baixo o prestixioso selo Cosac Naify en Sao Paulo, Brasil.
Ideada como unha antoloxía de
divulgación para o lectorado culto e
curioso, este O caminho poético de
Santiago constitúe un acabado
exemplo de como unha obra pode
ser a un tempo de amena lectura
Os tres editores da obra
para un público xeral e non necesariamente especializado sen renunciar ao máximo rigor científico. Frateschi Vieira, Morán Cabanas e
Souto Cabo conseguen facer fácil o
difícil e, sen sacrificar nin ao máis
mínimo detalle canto ás últimas investigacións e pescudas trobadorescas, son quen de transmitir con
acuidade e impecable pulso narrativo todo este complexo e cativador
universo.
Antelogado por un moi útil ensaio contextualizador, o conxunto
dos cincuenta e cinco textos asinados polos vinte e nove trobadores
que aquí se reúne ten como nexo común Compostela, ben por ser esta a
cidade de procedencia, residencia
ou destino dos autores das cantigas,
ben por aparecer a localidade (ou
os seus arredores) amentada nelas,
ben por estaren vencellados os compositores coa vella capital ou con
familias nobres e/ou rexias desta e
mesmo co Camiño de Santiago
como vieiro de converxencia.
O resultado é unha crestomatía
na que non faltan as voces maiores
de Afonso Eanes do Cotom, Airas
Nunes, Bernal de Bonaval, Fernando Esquio, Joao Airas de Santiago,
Nuno Fernandes Torneol, Pai Go-
mes Charinho, Pero Meogo, Dom
Afonso X ou Dom Dinis, entre
outros, que ven como tras das cantigas que se lles escolman os editores
dispoñen un breve artigo explicativo que dá razón ilumina o sentido
do texto ou textos antologados, pezas esexéticas que creo que, con
xustiza, poden considerarse entre o
melloriño da divulgación informada neste xénero.
O libro complétase cun glosario
de voces que explican determinados termos do vello galego-portugués talvez máis opacas a un lector
actual da área galego-lusófona; un
mapa de Santiago coa localización
dos lugares citados nas cantigas; un
índice de topónimos referidos nestas; unha mostra de imaxes dos
Cancioneiros medievais e unha moi
actualizada e escolleita bibliografía
final, amais dunha sucinta nota bioprofesional dos editores.
Nas mellores librerías de referencia galegas e tamén na web editorial ([email protected])
han poder facerse os interesados
con este valioso O caminho poético
de Santiago, editado con gusto e
primor no material, testemuño probado de que a nosa voz, por onde
quer, resoa.
O
pasado día 13 finaba
dunha infección fulminante o Nobel de
Literaura e Premio
Príncipe de Asturias das Letras 1999,
o alemán Günter Grass (1927-2015).
Con él rematan tanto a súa voz como
a súa escritura, e comezará a medrar
o seu legado. Comezarán tamén as
homenaxes, as lembranzas, e mesmo os maltratos cara á súa figura,
sobre todo polas controversias xeradas nos seus últimos anos de vida,
denunciando a política agresiva de
Israel, ou cando recoñeceu ter servido nas Waffen SS en outono de
1944.
Comecei a ler a Grass, moi novo,
aos trece anos. Merquei nunha librería de vello o seu Encontro en
Telgte (1979).
Non entendín case nada por
aquel entón; non sabía que o autor
establecía un paralelismo entre a
súa narración e o Grupo do 47,
aquel feixe de intelectuais do que
formou parte activa, que buscaba a
reconstrucción de toda unha literatura e dunha ética separándose
dunha Alemaña contaminada en
todos os ámbitos culturais, e ata na
propia linguaxe, como puxo de manifesto o espléndido libro de Viktor
Kemplerer, Lingua Tertii Imperii:
Notizbucheines Philologen, La lengua del Tercer Reich, Agenda de un
filólogo, (Minúscula, 2001) publicado precisamente nese mesmo
1947.
Non é casualidade, por suposto,
que en 1959 obteña o Premio 47
pola súa novela El tambor de hojalata (Alfaguara, 2009), unha obra
mestra absoluta que dende o absurdo abordaba a irrealidade provocada polo réxime nazi, o racismo e a
violencia. Salman Rushdie sinalou
estes días que só con esa novela teríalle bastado a Grass para gañar o
Nobel de Literatura, igual que o tería gañado igualmente aínda que
non a escribise e contásemos coa
súa restante producción literaria.
A reflexión sobre memoria persoal e memoria histórica continúa
en 1961 con El gato y el ratón (Alfaguara, 1999) e dous anos máis tarde con Años de perro (Alfaguara,
1992). As tres novelas conforman a
Triloxía de Danzig e consagraron a
Capa da traducción de “Regeneration” publicada por Galaxia Gutenberg
“Coido que hoxe en
día carecemos dese
papel do intelectual
comprometido,
crítico pero
escoitado e
respetado, que foi
creado en boa
medida por Émile
Zona, e resultou
fundamental...”
Grass como unha figura referencial
da intelectualidade alemana en
canto ao compromiso ético-político.
Coido que hoxe en día carecemos
dese papel do intelectual comprometido, crítico pero escoitado e respetado, que foi creado en boa medida por Émile Zola, e resultou
fundamental na etapa da postguerra como referente dos diferentes
debates ideolóxicos que se abordaban en países como Alemaña ou
Francia.
Grass escribía e falaba dende os
postulados da socialdemocracia,
pero ao mesmo tempo era capaz de
denunciar a situación dos obreiros
alemáns do Leste.
Quizá sexa esa a característica
máis obvia de Günter Grass: o feito
de que non nos fala só a través das
súas novelas, senón que expresou o
seu pensamento en conferencias,
debates e entrevistas de gran valor
para comprender a conformación
do seu discurso e definición como
escritor do século XX e para o século
XX. Tamén cando sitúa as súas na-
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
rracións noutros marcos, ou xoga a
animalizar aos protagonistas, como
na citada Encuentro en Telgte, de
1979 (Alfaguara, 1992), El rodaballo, en 1977 (Alfaguara, 1999) ou
La ratesa , de 1986 (Alfaguara,
1999), que debería lerse comparándoa con A rata de Andrzej Zaniewski (Xerais, 1995), orixinal de 1979
que non se traduciu ao alemán ata
1994.
Interésame destacar que o ano
da entrega do Nobel publica Mi Siglo (Alfaguara, 1999). Con anterioridade, en 1995 tiña aparecido unha
reflexión excelente sobre a caída do
Muro e a reunificación alemá, que
sempre considerou un problema resolto ás presas, en Es cuento Largo
(Alfaguara, 1997). A paso de Cangrejo (Alfaguara, 2003) foi a súa
derradeira novela, editada en 2002.
Grass centrouse no afundimento do
Wilhem, un barco de civís alemás.
Con elo daba un paso importante
na súa análise dos sufrimentos do
pobo alemán, que tras a guerra apenas se plasmaran nunha cativa narrativa de ruinas, como ben analizara en 1999 G. P. Sebald na súa
Historia natural de la destrucción
(Anagrama, 2003).
A razón xeral para esa exigüidade era a culpa por ter vivido coñecendo ou descoñecendo as atrocidades cometidas polos nazis. Iso foi
o que plasmou Grass nas súas memorias, o seu último gran texto,
dende 2006 en adiante.
No primeiro volume, Pelando la
cebolla, (Alfaguara, 2007), rinde
culto tanto á memoria coma ao remorso; tamén nos seguintes libros,
La caja de los deseos (Alfaguara,
2009) e o aínda inédito aquí Grimms Wörter (2010).
Günter Grass expón nos tres, e
no seu Diario (Alfaguara) a súa concepción xeral da arte. Foi pintor,
ilustrador, escultor e sobre todo,
poeta, a parte menos atendida –e
entendida– dos seus textos, xunto
coa dramaturxia. Esperemos que
agora se rescate esa parte tan esquecida neste país.
Tres son os títulos que conscientemente deixei para o final e recomendo como entrada a este autor
xunto con Tambor de folla de lata:
os poemas de 2006 Payaso de Agosto (Bartleby, 2009), (Capitán
Swing, 2012) un conto escrito en
1969 sobre a reviravolta das utopías
revolucionarias, e Escribir después
de Auschwitz (Paidós, 2010), onde
Grass une precisamente nazismo,
Holocausto e reunificación alemana
dun xeito crítico, partindo das teses
de Theodor Adorno, para sinalar,
coma en toda a súa obra, que Alemaña seguía a ser un problema, e
non unha solución.
viaxeInconstante
X. A. LÓPEZ SILVA
33
Nordesía
Günter Grass,
crítica e legado
Nordesía
34
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Liam Neeson lucha por sobrevivir y
Ryan Gosling debuta como director
C
on 62 años, el actor
Liam Neeson vuelve
al cine de acción
dando vida a Jimmy
Conlon, “El Cavatumbas”, quien se
siente perseguido por los fantasmas
de su pasado. Cuando se entera de
que su hijo Mike (Joel Kinnaman)
está implicado en el asesinato de un
mafioso, dispondrá solo de una noche para salvarlo de una muerte segura.
“Una noche para sobrevivir”, que
se estrena esta semana, está firmada por el realizador catalán Jaume
Collet Serra y supone el tercer encuentro del director con Neeson,
después de “Sin identidad” (2011)
y “Non-Stop” (2014).
CEREMONIA DE ENTREGA
DE LOS PREMIOS SANT
JORDI DE CINEMATOGRAFÍA
Los ganadores de los premios
Sant Jordi de Cinematografía
2014, que concede RNE, posaron
horas antes de recibir los
galardones, que se entregaron
en una ceremonia celebrada en
la antigua fábrica Damm de
Barcelona. EFE/ALEJANDRO GARCÍA
cineTeatro
DIRECTOR NOVEL
Por su parte, en su debut tras las cámaras, Ryan Gosling propone en
“Lost River” un delirio visual “vintage” sobre la deshumanización en
medio del caos y el abandono a través de un pueblo moribundo, donde
Billy (Christina Hendrix) intenta
sacar adelante a su bebé y a su hijo
adolescente (Lain de Caestecker).
Para salvar su hipoteca, Billy
aceptará un empleo en un inquietante club de variedades regentado
por Cat (Eva Mendes), donde el público aplaude la sangre en el escenario. En su primera película como
director, Gosling apuesta por el cine
de autor y destila cierta conexión
con “Mulholand Drive” (2001) de
David Lynch.
Esta semana también se estrena
“Regreso a Ítaca”. Inspirada en “La
novela de mi vida” de Leonardo Padura, también guionista de la cinta,
la acción transcurre en la azotea de
un edificio de La Habana, donde
cinco amigos que se reencuentran
Jaume Collet Serra y Liam Neeson, en la presentación de la película. EFE
reflexionan sobre la amistad y el
exilio cubano, con la desilusión de
una generación educada con la revolución de fondo.
“Regreso a Ítaca”, del realizador
francés Laurent Cantet, siempre inspirado por una temática de corte
social, fue retirada de la programación del festival de cine de La Habana, ciudad donde será proyectada
de nuevo a principios de mayo.
Por último, en el documental titulado “E Agora? Lembra-Me” (“¿Y
ahora? Recuérdame”), el cineasta
portugués Joaquim Pinto, enfermo
de sida desde hace dos décadas,
graba, acompañado de su marido,
Nuno, un año de estudios clínicos y
de terapia para luchar contra la enfermedad.
Asuntos como la sanidad pública, la crisis económica, la historia
del cine y las múltiples formas del
amor, tienen su hueco en este testimonio íntimo y en primera persona
del realizador.
EL ACTOR KEVIN SPACEY
GANA EL PREMIO OLIVIER
El actor estadounidense Kevin
Spacey recibió el premio Olivier
de teatro en la trigésimo novena
edición de estos galardones. La
ceremonia de entrega se
celebró en el Royal Opera House
de Londres. Estos premios
llevan el nombre del reconocido
actor británico Sir Laurence
Olivier. EFE/EPA/HANNAH MCKAY
La colonia gallega en Nueva York
y la animación, entre los estrenos
L
a comedia y la animación también tienen un
sitio en la cartelera de
esta semana. “Little
Galicia” es una comedia romántica
en la que dos jóvenes españoles pasan un trepidante fin de semana en
Nueva York, ciudad donde ninguno
de los dos podrá evitar que sus planes cambien y no sean los mismos
que eran antes de empezar el viaje.
Dirigida por Alber Ponte, fue rodada durante cinco semanas y media
en localizaciones de Nueva York,
Nueva Jersey, Noia y Madrid.
Dentro del género de animación
se estrena “La mecánica del corazón”. Un gélido día en el Edimburgo
de 1874, Jack nace con el corazón
congelado y, para reanimarlo, le implantan un reloj de cuco, con el que
podrá sobrevivir siempre y cuando
siga tres leyes: no tocar las manillas,
controlar su ira y, sobre todo, nunca
enamorarse. Cuando Jack conozca
a la joven andaluza Miss Acacia se
lanzará en una aventura que le llevará hasta Granada, en esta cinta
de animación dirigida por Stéphane
Berla y Mathias Malzieu, también
autor de la novela homónima en la
que está basada.
Por último, “La oveja Shaun: la
película” narra en “stop-motion” las
aventuras de un rebaño en la gran
ciudad, trabajo que firman Nick
Park y Steve Box, creadores de
“Wallace y Gromit”. Shaun es una
oveja que vive con sus compañeras
en la granja bajo la supuesta supervisión del granjero y de Bitzer, un
perro pastor con buenas intenciones, pero bastante despistado. Aburrida de la vida monótona, Shaun
idea un plan para tener un día libre.
CONCHA VELASCO RECIBE
EL PREMIO VALLE INCLÁN
DE TEATRO POR “HÉCUBA”
La actriz Concha Velasco recibió
emocionada esta semana el
premio Valle-Inclán de Teatro,
por su papel en la obra
“Hécuba”. El galardón se falló
en el transcurso de una cena de
gala celebrada en el Teatro Real,
en Madrid. EFE/ALBERTO MARTÍN
35
ÁNGEL LUIS SUCASAS
C
on la saga A todo gas
pasa algo raro. En
vez de perder público y dinero a fuerza
de sumar películas, los ganan. Y lo
hacen no a fuerza de innovar y reinventar la fórmula, sino de repetirse
una y otra y otra vez.
El caso es que estas películas (bobas, ruidosas, inverosímiles) funcionan.
Hay algo en ellas que las hace entrañables en vez de fríos productos
rompetaquillas como los Transformers de Michael Bay. Y ese algo es
la química, el buen rollo que destilan este grupo de actores a los que
se les nota que les encanta reunirse
cada par de años y hacer el gamba a
cuatro ruedas.
Pero en esta séptima entrega (la
más cara, esperada y trágica, porque una de sus estrellas, Paul
Walker) se nota que la gasolina se
va agotando.
El argumento de esta séptima
entrega es igual de bueno (o malo)
que el de cualquier otra de las entregas. El hermano de un villano de
la saga, al que interpreta Jason Statham, decide iniciar una caza de
brujas y cargarse a todo el equipo.
Vin Diesel y cía tratarán de tomarse
la revancha persiguiéndolo por medio mundo.
El problema es que la ejecución
de esta excusa argumental es demasiado mecánica. Se centra en el diseño individual de cada secuencia
de acción que intenta el más difícil
todavía sin ningún sentido de la
progresión dramática. En A todo
gas 7 faltan escenas tranquilas en la
que los personajes puedan transmitir ese buen rollo marca de la casa
que los ha convertido en seguros de
vida para la taquilla. Pero el ruido y
la furia no les deja. Y la acción cuando el crónometro pasa de las dos
horas, aburre.
Ya han pasado un par de sema-
nas desde el estreno de este séptimo
capítulo. Y han sido suficientes para
que ya sea el más taquillero de todos, sobre todo gracias a China, el
nuevo El Dorado de la taquilla.
Pero la sensación, más aún con la
muerte de Walker, es que ha llegado
el momento de aparcar los bólidos
en el garage. La pregunta es: ¿Está
dispuesto Hollywood a renunciar a
un filete que se vende a mil millones
el corte? Yo, no lo creo.
desdelaButaca
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
A medio gas
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
enFotogramas
Nordesía
36
D’GE, nuevo lugar de
encuentro en Esteiro
l pasado mes de marzo abría sus puertas este nuevo
establecimiento hostelero, ubicado en la avenida de
Esteiro 18-20 bajo. Propiedad de Genelva Cózar, el
establecimiento aporta un aire fresco y actual a la oferta
culinaria ferrolana con unas cuidades y elaboradas tapas,
de las que las imágenes reflejan sobradas referencias. El
local se convierte así en un nuevo punto de encuentro para
el popular barrio, a cuya variada oferta complementa.
Como no podría ser de otra manera, una cuidada y selecta
carta de vinos sirve de atractivo para los muchos aficionados a los caldos. Estos y el hecho de que los pinchos se renueven todos los días contribuyen a convertirlo en un espacio acogedor en un más que conocido y festivo ambiente
que además dispone de terraza.
E
muchasFelicidades
37
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
Felicita con Diario de Ferrol
La pequeña protagonista de estas imágenes estuvo de cumpleaños el pasado 12 de abril. Sus padres,
abuelos y toda su familia no han querido perder la oportunidad que les brinda esta sección para
felicitarla en tan señalada fecha. “¡¡¡Feliz cumpleaños, Lola”
SIMÓN LÓPEZ
CORTIÑAS
Somos
afortunados
de compartir
la vida contigo,
y cuando se
cumple un año
más tomamos
conciencia de
lo que te
queremos.
Feliz 43
cumplaños de
parte de toda
tu familia.
enFotogramas
LOLA
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
enFotogramas
Nordesía
38
Comida de aficionados
al fútbol-sala en el
restaurante Mundial
e hacen llamar entre ellos “Os Derradeiros” y son un grupo amigos, aficionados
al fútbol-sala, que desde 1986 vienen celebrando, de forma ininterrumpida, el
final de la temporada con una comida. El popular y conocido restaurante Mundial, en Fene, sirvió una vez más de punto de encuentro para el grupo, que aprovechó,
como en toda celebración que se precie, para echar unas cantadas acompañadas de la
tradicional gaita gallega.
S
Manuel Rivera y Miro Tembrás
Fran Sanmartín y Eladio Rivera
Pedro Vidal y Manuel Romero
Ángel Orense, Paco Pérez y David Pérez
Lito Sanmartín y Juan Rodríguez
Manuel Carballeira y J. Francisco Fonterrosa
Lolo Méndez y Manuel Rivera
Vidal, Orense, Paco y David
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
39
enFotogramas
Las imágenes recogen diversos momentos de la animada y entrañable celebración de estos aficionados
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
enFotogramas
Nordesía
40
Cafe-Bar O Porto en
la calle Adán y Eva
l número 4 de la calle Adán y Eva acoge desde finales
del pasado mes de febrero un nuevo establecimiento
hostelero. “O Porto” es el nombre elegido por sus
propietarios, que mantienen abierto el establecimiento de
forma ininterrumpida desde las 5.30 hasta el momento del
cierre durante la semana, mientras que los sábados la apertura se retrasa hasta las ocho de la mañana. Todos los días
disponen de gran variedad de pinchos, además de un menú
del día y una variada carta con tapas, raciones y bocadillos.
E
Nueva gerencia en el
kioko de Esteiro
na nueva gerencia del kiosko de la avenida de Esteiro 1-3, en Ferrol, ha dado un impulso a la actividad del establecimiento. Además de prensa y revistas, cuenta también con material escolar, bollería diaria
y todo tipo de snacks y chucherías para los pequeños. Entre las novedades destaca el hecho de que el establecimiento que ahora regenta Ángela Medín atiende también
todo tipo de encargos para la celebración de cumpleaños,
como es el caso de las tartas, entre otros artículos.
U
La noticia facilitada a través de la
agencia EFE a los diarios nacionales
transmitía en resumen la información siguiente “25/11/2008 La
Guaira (Venezuela). (EFE).- Una
flota naval rusa, que incluye un crucero a propulsión nuclear, atracó
hoy en un puerto de Venezuela aledaño a Caracas para iniciar en las
próximas horas unas maniobras
conjuntas con la Armada nacional
en el Caribe venezolano. La flota
rusa, integrada por el crucero a propulsión nuclear “Pedro el Grande”,
el destructor “Almirante Chabanenko”, un buque cisterna de apoyo
logístico y un remolcador, llegó a un
muelle militar del puerto de La
Guaira, unos 30 kilómetros al norte
de Caracas”.
La construcción de los cruceros
clase Kirov, obligó a los EEUU en la
década de los años ochenta y en
plena Guerra Fría, a realizar una
profunda remodelación a los cruceros de la clase Iowa procedentes de
la Segunda Guerra Mundial y ya dados de baja para el servicio activo, a
fin de competir en tamaño y prestaciones con sus homólogos soviéticos de la clase Kirov. El desplazamiento del emblemático USS
Missouri (buque insignia de la US
Navy de la clase Iowa, lugar elegido
para la firma de la rendición de Ja-
- Un sistema de misiles y torpedos para guerra antisubmarina
RPK-6M Vodopad.
- Un sistema Kashtan de defensa
antiaérea que combina misiles y artillería (similar al Phalanx USA o al
Meroka español).
Además de lo anterior el buque
puede transportar tres helicópteros
de combate Kamov, diseñados para
la guerra antisubmarina, con capacidad de transportar torpedos, misiles, minas y bombas.
PROPULSIÓN
pón y escenario de un video musical
de la cantante Cher) era de cuarenta
y ocho mil toneladas, muy superior
al desplazamiento del colosal Pedro
el Grande.
Los cruceros clase Kírov fueron
diseñados bajo la denominación
Proyecto 11442 y estaban destinados a ser unos buques de propulsión
nuclear capaces de llevar a cabo el
lanzamiento de misiles así como ser
el orgullo de la marina soviética y
buque insignia de la flota del Norte,
con base en el puerto de Severomorks. Su puesta de quilla se realizó en
abril del año 1986 en los astilleros
Baltic de San Petesburgo, el primer
buque de la serie fue denominado
Yuri Andropov (en homenaje al dirigente ruso) pero una vez puesto en
servicio en el año 1989, se le cambio
su denominación a Pedro el Grande.
ARMAMENTO
Lo más destacable de estas unidades
era su enorme capacidad disuasoria
y de destrucción bajo un poderoso
diseño armamentístico, formado
principalmente por los equipos siguientes:
- Un sistema de torres de artillería dobles de ciento treinta milímetros AK-130.El alcance del proyectil
es de ventidos kilómetros, siendo la
secuencia máxima de fuego de
treinta y cinco disparos por minuto.
- Un sistema de misiles de largo
alcance Granit (denominación
OTAN SS-N 19 Shiwreck) equipado
con veinte misiles bajo la cubierta
principal.
- Un sistema de misiles de defensa antiaérea S-300F con doce lanzadores y noventa y seis mísiles tiene un alcance de entre un kilómetro
a diez con una altura de veinticinco
a cinco mil metros.
- Dos contenedores de ocho tubos sistema Klinok de corto alcance
para defensa antiaérea.
- Dos sistemas para guerra antisubmarina ASW (anti submarine
warfare) Vodopad RPK-6.
- Dos sistemas de defensa antiaérea Klinok de corto alcance.
El buque ha sido diseñado para la
utilización de propulsión nuclear
bajo un sistema denominado CONAS (COmbined Nuclear And
Steam) que combina un generador
nuclear y un sistema de vapor de
agua. Este sistema le permite al buque alcanzar una velocidad de 31
nudos, con una duración de la navegación de 60 días en función de
las provisiones disponibles. La autonomía del combustible no radioactivo le permite alcanzar los tres
años de navegación. La tripulación
es de 665 personas. Como curiosidad, el astillero constructor, orgulloso de la realización de este navío,
se comprometió a garantizar de forma gratuita el mantenimiento de
este buque durante toda su vida
útil.
CARACTERÍSTICAS GENERALES
Eslora : 251,1 metros
Manga: 28,5 metros
Puntal: 59 metros
Calado máximo: 10,3 metros
Desplazmt. total: 25.860 toneladas
Tripulación: 665 personas
Velocidad máxima: 31 nudos
41
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
J
uggernaut (pronunciado yáguernot) es
una palabra que procede de la anglificación del término sanscrito Yaganatha, que es uno de los nombres por
los que se conoce al dios Krisna
(avatar del dios Visnu) en la religión
hinduista y significa ‘fuerza irrefrenable y despiadada que en su avance aplasta o destruye todo lo que se
interponga en su camino’.
Los países de detrás del telón de
acero siempre se han caracterizado
por la realización de obras emblemáticas de grandes dimensiones,
tanto en el campo de la arquitectura
(Plaza roja , edificio del Kremlin,
catedral de San Basilio), en el campo industrial (la tristemente famosa
central nuclear de Chernobil), o en
el campo de la defensa; a este último punto nos vamos, para introducimos en la estructura metálica de
los mayores buques de guerra de su
época y en su clase jamás construidos en el mundo, los cruceros nucleares de la clase Kirov.
En el año 2008 se hicieron famosos por la arribada al puerto de la
Guaira en Venezuela del crucero
“Pedro el Grande” (en ruso Piotr Veliki) para unas maniobras conjuntas
con la Armada Bolivariana y crear
un efecto disuasorio frente al acérrimo enemigo del difunto presidente
Hugo Chávez, los EE.UU. de Norteamérica.
Buques de guerra.
Clase Kirov.
El juggernaut del mar
vadeBarcos
JAVIER PAREDES
vadebarcos.wordpress.com
Nordesía
MÚSICA
42
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
O disco de N.H.U. que estaba perdido no
faiado dos catálogos discograficos ve
de novo a luz. Esta é a historia do
primeiro disco de rock progresivo
galego dun grupo que abriu horizontes
musicais na música galega. A
presentación desta reedición, e de
próximas referencias producidas polo
selo Abrente, terá lugar o próximo
xoves 23 de abril na planta baixa da
Fundación Luis Seoane (A Coruña) ás
20:00 horas.
Reedítase unha “xoia discográfica
galega”, o traballo do grupo N.H.U.
D
enDetalle
in que o tempo pon
as cousas no seu sitio, “ás veces”. Neste
caso o devandito
converteuse nun feito e ao grupo
NHU chegoulle a súa quenda impulsada polo Premio Honorífico
concedido en los II Premios da Música Martín Códax. A reedición, limitada de 300 unidades masterizadas a partir das grabacións orixinais
deste histórico disco da música galega, en vinilo de 180 gramos, portada desplegable e insiro con fotos e
textos, xa está á venda nas tendas
de discos e en [email protected]
O mapa musical galego de finais
dos anos 70, estaba debuxado por
tres visións creativas reconocibles: a
que proviña directamente da raíz
popular, a que estaba baseada nalgún “aire” popular e a que emanaba
da propia inspiración do compositor e intérpretes.
A estas direccións “estilísticas”
orientábanse case todas as producións discográficas. O mercado empezaba a dar síntomas de saturación e os departamentos de produto
foron remitindo nas súas ansias de
expansión para dar paso a unha política de maior rentabilidade.
GRAVACIÓN
Xusto no momento en que se empezaba a pechar o coubo de novidades
estaba eu intentando dar vida a un
novo proxecto: rock con raíces a semellanza do grupo irlandés Horselips. Nesas estaba cando Xoán Piñón, un dos músicos referenciales
do panorama musical galego, fálame do proxecto de gravar un disco
ao grupo de rock galego N.H.U. Precisamente, o son eléctrico da guitarra de Xoán Piñón en “Fonte do Rabuño”, que dera unha atmosfera
especial á familia de instrumentos
tradicionais creando unha tensión
expresiva felizmente resaltada por
críticos e profanos, andábame roldando polas meninxes creativas.
Escoito o material de N.H.U e
dubido sobre a súa idoneidade para
incluilo no proxecto do “rock galego”. Os temas eran musicalmente
densos, cun longo desenvolvemento instrumental, cheo de pasaxes
improvisados, que o apartaba da
contundencia comercial próxima ós
gustos dos roqueiros de entón.
Non quero precipitarme e concédome, ante a impaciencia dos membros de N.H.U, un tempo para “pensarmo” mellor, á espera de que
apareza algún grupo máis idóneo
para desenvolver o proxecto que
tiña “in mente”. Pasa o tempo e decátome de que, a “competencia”,
neste caso a productora Xeira dirixida por Xerardo Rodriguez, esta preparando o lanzamento dun grupo
de rock galego: Goma 2. Retomo
con urxencia as conversacións con
N.H.U na pretensión de obter algunha concesión pola súa banda á
hora de presentar un traballo musical máis asequible ao mercado e tamén lles comento a posibilidade de
incluír “gaitas” para personalizar o
produto e poder vendelo mellor á
compañía discográfica dentro da
liña de “galeguismo”. Non chegamos a un acordo sobre a “adaptación” pretendida pola miña banda
pero, co que había, dispúxenme a
defender a posibilidade de gravar o
disco dentro do selo Abrente.
Tiña entre mans un bo grupo de
rock progresivo que había que vender a Madrid para conseguir a firma
do contrato e a posterior gravación
do disco. Difícil estaba a cuestión,
toda vez que a compañía Zafiro tiña
un selo especializado en rock que
estaba a pleno rendemento: Chapa.
Monto unha estratexia na que
sigo incluíndo a “gaita” como referencia e introduzo na mesma, a título referencial, o traballo realizado
por un grupo irlandés de rock, os
Horselips, que gravaran un disco titulado “The Book of Invasions”, que
estaba estructurado en diferentes
“suites” que oscilaban entre o clásico, o tradicional e o rock, con “embravecidos” resultados nos seus
acenos de identidade. A idea calla
aínda que, o que máis gusta no de-
partamento de produto, pola súa
novidade, é a utilización da gaita
como instrumento rockeiro
ROCK PROGRESIVO CON GAITA
Acosado polas indicacións da dirección de produto recorro ás miñas
dotes de convicción e aconsello aos
compoñentes de N.H.U. para que,
aínda que só sexa nun par de temas,
contemplen a inclusión da gaita a
efectos ambientais. É inútil. Os textos cántanse en galego pero a gaita
a deixan na casa.
Roberto Abal, Xurxo Perez, Xulio
Ferreiro e Tino Grandío, membros
de N.H.U. –siglas de “Unha Fermosa
Noite”, ao revés– espallan as súas
intencións nun comunicado “ideolóxico”: “A nosa música é unha afirmación máis dentro do movemento
de comunicación iniciado fai tempo
neste planeta de tolos ou, simplemente, un xeito máis de vivir. Tratamos de facer camiño e cantamos en
galego porque é un idioma que nos
gusta”. Nin gaita nin “farrapos” nas
súas intencións.
NON SOA
O disco grávase coa liberdade de
produción executiva habitual de
Abrente, sen interferencias da discográfica. Por problemas de “axenda” non estiven na gravación, pero
unha chamada da xefa de produto,
Carmen Grau, ponme de volta e
media, con gran rifa incluída porque no resultado final, a “gaita” non
soaba por ningunha parte, aínda
que hoxe en día, escoitado o escoitado, un son de gaita “atmosférico”
daríalle un toque moi “progresivo”
e psicodélico. E non bromeo.
Bandeo como podo o temporal
pero, péchase o conducto promocional necesario para incorporar o
disco de N.H.U. a nivel nacional.
Malia que as críticas obtidas polos
especialistas musicais son bastante
boas, o pretendido “impacto” do “
ock galego” queda a medio camiño.
“Na terra do verde chan”, “Friky
& Alexo”, “Doente”, “A Titi- ritada”,
“Hai un Tren” e “Trancas e Barrancas”, son algúns títulos deste primeiro e último álbum de N.H.U. ao
que non logrei encaixar no circuito
adecuado. Como penúltimo recurso
para mover o disco e ao grupo, intento, durante unha viaxe a Londres
no que coincido con Mariscal Romeu, que me bote unha man e o inclúa no seu selo Chapa, tamén editado por Zafiro. Estaba en mellores
condicións que eu para promocionar o disco de N.H.U. xa que, as gravacións de Chapa estaban a pegar
moi forte no mercado. Só conseguín, a pesar da miña boa amizade
con Vicente, boas palabras e poucos
resultados. A pesar de que o disco
lle gustou, Mariscal Romeu estaba
saturado de produto. E tamén tiña
problemas coa discográfica.
Foi unha pena porque o grupo
prometía a pouco que se fixesen uns
“axustes” na duración dos temas e
se acentuasen algúns trazos da súa
personalidade musical. Non houbo
gaita nin segunda oportunidade. E
aí quedou o proxecto, un disco que
no seu día non vendeu nin 300 copias e hoxe é unha “xoia” para os
coleccionistas. No 2000 reeditouse,
obtendo moi boas críticas nos medios especializados, internacional.
Nonito Pereira / [email protected]
Los Secretos
desvelan sus
raíces
NONITO PEREIRA
[email protected]
LOS SECRETOS, DESVELAN SUS “CANCIONES
SECRETAS” INCANSABLES, DE NUEVO SALEN A LA
CARRETERA CON UNA GIRA “ALGO PRESTADO” EN
LA QUE TRANSPORTAN UN EQUIPAJE MUSICAL
LLENO DE LOS TEMAS QUE INFLUYERON A LA
HORA DE MODELAR SU PERSONALIDAD MUSICAL.
EL 22 DE MAYO EN LA SALA FINISTERRAE DE A
CORUÑA RECORDARÁN AQUELLAS CANCIONES
QUE HAN FORMADO PARTE DE SU VIDA ARTÍSTICA
L
a historia de Los Secretos se fragua en “Tos”,
un grupo formado en
1978 por los hermanos
Urquijo –Javier, guitarra; Enrique,
bajo y voz, y Álvaro, guitarra– y el
batería José Enrique Cano, “Canito.
Un grupo que formaba parte de la
primera oleada de la llamada movida madrileña, junto a Paraiso,
Mamá o Kaka de Luxe, aportando a
esta ola de creatividad una vertiente musical orientada a las grandes
bandas de country rock norteamericanas.
Sus primeras maquetas ya incluían un tema que marcaría la historia de Los Secretos: “Déjame”.
La muerte en accidente de Canito en 1980 da lugar a un posterior
homenaje en el que participarían
grupos como Tos, Nacha Pop, Alaska y los Pegamoides, Paraíso, Mermelada, Mamá, Mario Tenia y los
Solitarios, Trastos y Los Rebeldes
–un concierto que está considerado
como el momento de fundación de
la Movida madrileña–. Con nuevo
batería, que también moriría en accidente de tráfico, el grupo cambió
de nombre y paso a llamarse Los
Secretos, publicando su primer disco en 1981, hoy considerado un disco de referencia en la historia del
rock en castellano, que tuvo éxito
inicial a pesar de que los elementos
más radicales de la “movida” los
apodaban junto a Mamá y Nacha
Pop, los “babosos”. Cosas de la vida,
ya que con el paso de los años han
sido los “babosos” quienes han logrado carreras más sólidas y contrastadas que los “irritantes”, la mayoría de ellos hoy en el olvido.
Tras la muerte del nuevo batería,
Los Secretos se refundan en 1986
con una orientación más country.
Publican dos discos y la estabilidad
llega al grupo en 1989 con “La calle
del olvido”, completando la formación básica con Ramón Arroyo y Jesús Redondo.
Poco después Enrique pone en
marcha su proyecto en paralelo,
“Los Problemas”, sin abandonar el
grupo, que alcanza el éxito gracias a
un recopilatorio en el que se escuchaban todos aquellos temas que
los convertirían en un grupo fundamental de la música española.
En 1999, con la muerte de Enrique, “el poeta triste de la movida”,
surgen las dudas sobre el futuro de
Los Secretos, pero el grupo continua tocando y grabando con Álvaro
al frente hasta hoy, que ofrecen en
directo algunas canciones con las
que creció un sonido que prevalece
erguido a pesar de los años: El sonido inconfundible de Los Secretos.
LOQUILLO
“CÓDIGO ROCKER”
Nuevo disco de Loquillo que
regresa al rockabilly de sus
comienzos –de eso hace 37
años– con su “Código Rocker”,
grabado con el grupo Nu Niles,
donde lucen “tupé” canciones
que abarcan su carrera desde
1980 hasta ahora, (“Quiero un
camión”, “Eres un rocker”) y
versiones (“I fought the law” de
The Clash o “El tren de la costa”
que tocaron Los Sírex). El primer
single oficial de este “código” es
“Piratas”, que interpreta junto a
los Nu Niles más el
acompañamiento vocal de los
Velvet Candles y el saxo de Dani
Nel.lo con aires de un nuevo
himno de Loquillo que dice:
“Todo lo que soy está en Código
Rocker. Y no creo que sea un
deja vu, yo creo que los temas
son totalmente actuales, es muy
excitante. Son tiempos de
cambios, cambia el mundo y
cambia el negocio, quien no
reaccione ahora, pertenecerá al
pasado y nosotros aportamos
nuestro bagaje, estamos
reivindicando un código de
principios, y vamos a lo más
básico, a lo más primitivo.
KENDRICK LAMAR
“TO PIMP A BUTTERFLY”
Este disco, en que encontramos
16 nuevas canciones, acaba de
editarse en formato físico,
cuando ya consiguió ser número
uno en varios países con las
ventas digitales. Tercer álbum de
estudio del artista californiano
que ha conseguido revivir el hip
hop de la Costa Oeste. Este
álbum está inspirado en el autor
americano Wallace Thurman y
en él Kendrick Lamar muestra
que tiene técnica, que es un gran
narrador sonando moderno y es,
al mismo tiempo, una estrella
para todos los públicos. “Este
álbum es un contagioso
homenaje al “funs” de los años
70. Es la consagración de un
nuevo tipo de rapero: “sin vicios
inconfesables, que cree en Dios y
se muestra preocupado más por
el arte que por la fama...”.
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
Nordesía
E
l grupo de Ribeira se
prepara para “veranear” por diferentes
lugares de Galicia
donde su “rock de jaliñeiro” sonará
con su “distintiva gheada”…. ¡Ajora
entramos nos! Con 23 tacos al lombo, con idas y venidas de sus componentes a otros corrales musicales
–Tonhito de Poi con A Banda de Poi
y Tonhito de Poi e Rasa Loba, y en
solitario; Javi Maneiro en Jabon
Blue; Tuchiño con Recambios Tucho, y Fran Velo con Mustang– el
grupo que en 2013 celebró su regreso con un álbum de genuino sabor
“tope-rock”, “Jard Rock con Fe”,
marca de la casa, vuelve a “cacarear”, alto y fuerte, para anunciar
que han puesto en el mercado un
nuevo “juevo discográfico” con una
sola yema –canción–. O sea un “sinjle”, que es lo que mola ahora. Eso
que en la “prehistoria” más reciente
estaba hecho de acetato de vinilo y
tenía un agujero grande en el centro
y se les conocía como “sencillos”.
Pues eso, como ahora, por aquello de las modas prefabricadas por
las multinacionales, se ha puesto de
nuevo en los “candelabros” de la industria las canciones “sencillas”,
para tantear la posterior acogida
del álbum, Heredeiros da Crus, que
son “máis listos que un allo”, para
preparar su “veraneo musical” –con
conciertos “potentes y grandes”
siempre respetando sus clásicos con
ánimo de sorprender y emocionar
al personal– anuncian con traca
promocional la aparición de su “sinjle”, que lleva por nombre “Buscando a SuperFama” y que tiene los distintivos “sachazos” guitarreros con
síndrome rockera que explotan dentro de una combustión rítmica con
texto en el que brilla el ingenio del
humor gallego –“retranca rock
made in Ribeira”–, que siempre han
mostrado en sus composiciones, en
este caso enfocado al panorama de
las orquestas que pueblan las fiestas
patronales por toda Galicia. Lo curioso del caso es que este es un “sinjle” feito por encargo” de la orquesta Panorama y claro, se lo pusieron
a “juevo” para su chispa compositiva y crearon “la historia de un muchacho que era el más rockero de
los vecinos, que iba de “Suave” y
terminó de “suavecito”. “Heredeiros” siguen vivos y “cacareando”.
43
todoMúsica
Heredeiros da
Crus, buscando
a superfama
Nordesía
¿Será una tabla de picar
o una sartén?
44
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
CURLING PAN SE DOBLA CON EL
CALOR DEL FOGÓN Y SE
TRANSFORMA EN UN RECIPIENTE
E
APTO PARA COCINAR SIN QUE
LOS INGREDIENTES SE
SALGAN. AL ACABAR, SE VUELVE
A ENFRIAR Y REGRESA A SU
POSICIÓN DE TABLA
L
ee Jee Won y Lee Juan
son los diseñadores de
Curling Pan, la tabla de
cortar que se convierte
elInventario
en sartén.
El concepto, el diseño y el producto final han sido un éxito, ya que
la tabla de cortar y sartén (2 en 1)
ha recibido el premio Red Dot Design Award 2013 (galardón de diseño más importante a nivel de productos domésticos y profesionales
para reconocer la calidad e innovación de diseñadores y fabricantes en
la creación de nuevos productos).
Pero, ¿cómo puede doblarse esta ta-
PEDALES ESPÍAS
PARA LA BICICLETA
Ahí va un gran ejemplo de
cómo un objeto
conectado puede ser útil
de verdad. Estos pedales
de bici tienen sensores de
movimiento, GPS
integrado y señal celular
para decir al instante si
alguien ha movido la
bicicleta y ayudar a
localizarla. Gracias a sus
sensores, los pedales
pueden enviar una alerta
al móvil cuando alguien la
mueva. También miden
toda la actividad
(kilómetros, velocidad,
calorías quemadas,
rutas...), e incluso se
cargan solos gracias a la
energía generada.
bla de cortar
se
para convertirse
en una sartén? Pues según explican en la web que le
ha otorgado el galardón, la Curling
ada
Pan está fabricada
ión
con una aleación
con memoria dee
forma. Se
trata de una
combinación
es
de materiales
tómique a escala atómiiben caca, cuando reciben
lor u otro tipo de estímulo,
marse.
puede transformarse.
LAS ÓRBITAS MARCAN LAS HORAS
Las órbitas marcan las horas en este reloj, que dará un toque
distintivo a la pared de cualquier habitación. Tres círculos de ligera
fibra de carbono se encargan de mostrar los segundos, los minutos y
las horas, como un reloj estándar, pero con mucha más elegancia y
creatividad. La esfera de esta pieza está fabricada en metal, con una
base que mide 13 centímetros y un diámetro de 32 centímetros, y
funciona con pilas AA. El precio de este atractivo e innovador reloj es
de cerca de 138 euros.
CAMPANA PARA RUNNERS
Runbell es una campana elegante y portátil para los corredores que
quieren advertir cortésmente a los peatones en vías compartidas. Viene
con dos tamaños, para los hombres ( 24 milímetros) y para las mujeres ( 21
milímetros). Si Runbell no encaja alrededor de los dedos del usuario, se
puede utilizar insertos de silicona que vienen en también en dos tamaños
también para los hombres ( 22 mm y 20 mm) y para las mujeres ( 19 mm y
17 mm) para ajustarlo. Su peso es de alrededor 30 gramos y puede producir
un sonido potente.
En este caso, la tabla de cortar
es plana, y cuando se coloca sobre
el fogón, al recibir calor, empieza a transformarse, los bordes
se encogen, elevándose y creando
un recipiente apto para
cocinar sin que los ingredientes se salgan, aun habiendo algo de
líquido. Le han añadido como detalle un borde que cambia de color
según la temperatura,
el contorno de este
utensilio es de color
blanco cuando está
frío, al empezar a adquirir temperatura va cambiando y pasa al amarillo y finalmente
al rojo.
Cuando la sartén se enfría, vuelve a relajarse y a quedar plana. Lista para guardar o para
utilizar como tabla
de cortar.
Se trata desde
luego de un invento
que, además de ahorrar espacio en los armarios de la cocina, hace que la modernidad se instale en los fogones.
EL QUESO Y EL RATÓN
SOBRE LA MESA
Este set de salero y
pimentero con forma de
queso y de ratón fabricado
en cerámica será una
verdadera revolución en
cualquier mesa en la que
aparezca. Se trata de dos
piezas independientes que
sorprenderán a las visitas
cuando se sienten a disfrutar
de los platos. El queso se
ocupa de la sal, mientras que
el ratón, en vez de comerse a
su compañero de kit, se
encarga de llevar dentro la
pimienta. Además, su precio
es más que asequible, ya que
el conjunto de las dos piezas
de cerámica cuesta tan solo
5,41 euros.
P
ara poder jugar al
ajedrez y no perder
el espacio que este
habitualmente
ocupa sobre la mesa, llega este
nuevo tablero. Se trata de un tablero metálico con piezas de ajedrez magnético que se cuelga en
la pared o se puede quitar fácilmente para seguir jugando en
una mesa sin interrumpir el juego... y luego de nuevo en la pared
otra vez para ahorrar espacio.
Las fichas están fabricadas en
plástico de alta densidad que garantizan años de manejo, y piezas clásicas de ajedrez de tipo
Staunton. Su precio es de 37
euros.
ESTOS NUEVOS LENTES ESTÁN DISEÑADOS
PARA FUNCIONAR CON EL IPHONE 6
L
as gafas de realidad
virtual están de moda,
y estas son un gran
ejemplo. Se trata de
las Gafas Pinc VR, semejantes a las
Oculus Rift o las Samsung Gear,
pero que , este caso, funcionan con
los teléfonos iPhone.
Mila Baic ha diseñado estas Pinc
VR, unas gafas de realidad aumentada para el
iPhone 6 y
que además
incluyen
dos anillos
sensoriales,
de tal manera que además de tener
una visión de
realidad virtual, podremos
interactuar con
ella.
Además, cómo no, se lanzará
una app para iOS que hará que tanto las gafas como el resto de componentes funcionen correctamente
para ofrecer realidad virtual.
Aunque no se sabe cuando saldrán a la venta, las Pinc VR tendrán
L
IMPRESORA INFINITA PARA MÓVIL
Esta impresora de imágenes y texto procedente de
los móviles está basada directamente en la
tecnología del fax. Gracias a ella, Printeroid, que es
como se llama el invento, imprime interminables
imágenes panorámicas, mensajes de texto largos
tarjetas de visita, etiquetas o cualquier cosa
almacenada en los dispositivos móviles. La imagen
puede alcanzar hasta los diez metros de largo como
máximo con un rollo que recuerda al de los
antiguos carretes fotográficos.
CON R2D2 A TODAS PARTES
El valiente droide astromecánico más emblemático de la saga de la Guerra
de las galaxias se convierte en el mejor compañero para llevar a clase, al
trabajo, de paseo o al gimnasio. La Mochila R2D2, que cuesta 49,90 euros,
está fabricada en 100% poliéster, un material resistente a la lluvia. Mide 46
centímetros de alto, 30 de ancho y 18 de fondo. Eso sí, el fabricante avisa de
que no está indicada para menores de 8 años.
Diario de Ferrol
DOMINGO,
19 ABRIL DE 2015
un valor aproximado en el mercado de 99 dólares.
Es interesante saber que dentro
del mundo Apple, se están desarrollando productos relacionados con
la realidad virtual y que posiblemente no solo en esta compañía,
sino también en el resto de empresas que trabajan con los productos
de la marca de la manzana aprovechen este mercado y este nicho.
Ahora bien, ¿habrá algunas gafas
que usen un smartphone con Android que usen anillos sensoriales?
¿Habrá unas Pinc VR para Android?
Un saco para que
los bebés duerman
todo el año
a 365 Sleepybag es
un proyecto que presenta un saco de
dormir para bebés a
largo plazo, una solución segura
para cada día del año que evita
tener que usar mantas.
El objetivo de los diseñadores
era crear un saco de dormir que
equilibrase la comodidad, la seguridad y la estética. Este novedoso saco, además, previene posibles preocupaciones como el
sobrecalentamiento, la asfixia e
incluso el riesgo de síndrome de
muerte súbita.
45
Nordesía
La realidad virtual en
unas nuevas gafas
Lo que hace que la 365 Sleepybag
sea tan dinámica es su capacidad de
adaptarse. La bolsa tiene una generosa cantidad de espacio para acomodar a un bebé o niño pequeño en
crecimiento. Además de eso, se
ajusta a la intemperie para proporcionar más aislamiento o menos según los cambios de estaciones. Con
dos bolsas, una para el verano y otra
para el otoño o la primavera, los sacos de dormir pueden ajustar a sus
necesidades de los bebés y las dos
bolsas pueden ser combinadas para
los inviernos más fríos o usados
como revestimiento.
elInventario
El ajedrez
que salta de
la mesa a
la pared
Nordesía
DOMINGO
19 DE ABRIL DE 2015
DIARIO DE FERROL
AÑO XVI / NÚMERO 877
SUPLEMENTO DOMINICAL
aVoces
SEGUNDA BODA DE LA MADRE DE BEYONCÉ
La familia de Beyoncé Knowles estuvo y el motivo no
fue otro que la boda de su madre, Tina Knowles, que
le dio el “sí, quiero” al actor Richard Lawson a bordo
de un yate de lujo llamado “Eternity”, en California.
La cantante con su marido, Jay Z, su hija de tres
años, Blue Ivy, y su hermana, Solange, estuvo al lado
de su madre en este día tan importante, junto con los
300 invitados, que iban vestidos de blanco. HOLA
RITA WILSON LUCHA CONTRA EL CÁNCER DE MAMA
Rita Wilson está
luchando contra el
cáncer de mama. La
esposa de Tom Hanks
se ha sometido a una
doble mastectomía y a
una posterior cirugía
reconstructiva. “Me
estoy recuperando y, lo
más importante, se
espera que la
recuperación sea
completa. ¿Por qué?
Porque lo han
descubierto a tiempo y
pedí una segunda
opinión”, afirma. HOLA
Semana de nacimientos
U
n nuevo Casiraghi
se ha unido al clan
Grimaldi. Andrea
Casiraghi y Tatiana
Santo Domingo han sido padres de
su segundo hijo, una niña, que nació la noche del domingo en Londres y todo parece indicar que se
llamará India. La pareja, que hace
ya más de un año celebró su gran
boda de ensueño en los Alpes suizos, tiene otro hijo, el pequeño Sasha, que vino al mundo el 21 de marzo de 2013 y se convertirá en su
mejor compañero de juegos.
“Su Alteza Real la Princesa de
Hannover y la Señora Vera Santo
Domingo tienen el placer de anunciar el nacimiento de su nieta, el 12
de abril de 2015. La madre y la niña
se encuentran bien”, recita el breve
comunicado oficial difundido por el
gabinete de prensa del Principado
monegasco.
TERCERA GENERACIÓN
El que también acaba de ser padre
es el presentador Joaquín Prat, que
ha tenido un niño que se llama
como él, Joaquín. El bebé ha venido
al mundo en Madrid, y al parecer es
igual que su padre cuando era pequeño. Joaquín Prat III es el primer
hijo del presentador de televisión y
el cuarto de su pareja, Yolanda Bra-
Sasha, Andrea y Carolina, a la salida del hospital londinense. HOLA
vo, que ya tenía tres hijos de una relación anterior, unos mellizos y otro
niño. Tras separase de Paula González, con quien se casó en 2005, Joaquín volvió a encontrar el amor en
Yolanda, junto a la que lleva unos
seis años de relación.
Por otro lado, Macarena Gómez,
que dio a luz a su hijo Dante el pasado día 3 de abril, colgó esta semana
un par de fotos en su cuenta personal de Instagram donde aparece rodando un anuncio de televisión. Sin
duda, un tiempo récord para recuperarse, pues, además, la actriz tiene ya tipazo, como se ve en las imágenes.
Macarena Gómez. SEMANA
En primera línea
Carmen Sevilla ingresa en una residencia
El avanzado estadio de su alzheimer, que la tiene retirada de la vida
pública desde hace varios años, ha hecho que Carmen Sevilla tenga
que ser ingresada en una residencia especializada en este tipo de enfermedades. Su hijo, Augusto Algueró jr., que residía con ella desde que se
separó hace un mes de su mujer, ha tomado esta decisión, ya que la actriz ya necesita una atención permanente. En los últimos tiempos, según
las personas que la visitaban, la actriz no ya no reconoce a nadie, ni siquiera a su
propio hijo. SEMANA
El hijo mayor de Norma Duval se separa
Marc, el hijo mayor de Norma Duval y Marc Ostarcevic, y su novia,
Patricia Vellez, se han separado. Tal y como publica la revista “¡Hola!”,
la pareja, que tiene un niño, Izan, ha decidido poner fin a su relación
de casi cuatro años. Al parecer atravesaban una fuerte crisis y llevaban una temporada bastante distanciados lo que les ha llevado a tomar esta decisión, que ha sido de mutuo acuerdo y de manera amistosa. El hijo de Norma Duval y Patricia comenzaron su discreto
noviazgo en el año 2011. Un año después nació su hijo Izan, llenando
de felicidad la casa y sobre todo a Norma,
que se conHOLA
vertía así en abuela por primera vez.
JENNIFER LOPEZ Y CASPER, JUNTOS
Jennifer Lopez parece de nuevo feliz junto a Casper
Smart, con quien, además de amor, había compartido
trabajo. La pareja rompió en junio de 2014, pero
parecen haberse reconciliado. Hace unos días
aparecieron unas fotos de ellos juntos en México y
ahora han sido fotografiados en Los Ángeles tras una
salida nocturna. SEMANA
La realeza europea se reúne en Dinamarca
La noche lo merecía y aunque el termómetro marcara los doce grados y
la lluvia amenazara sobre el cielo de Copenhague, los reyes y reinas han
lucido sus mejores galas para celebrar junto a Margarita de Dinamarca
su 75 cumpleaños. Las casas reales de España, Holanda, Bélgica, Suecia,
Noruega, Luxemburgo y Grecia acudieron para estar con la soberana danesa en la cena de gala que tuvo lugar en el palacio de Christiansborg. Los
festejos por el aniversario de la Reina duran una semana y las celebraciones
finalizarán el 16 de julio –día de su cumpleaños- con otra cena de gala. HOLA

Documentos relacionados

Reflejo los perfiles de la sociedad marroquí

Reflejo los perfiles de la sociedad marroquí referente básico na dinámica cultural da cidade. Diante dos nobles edificios asoportalados que conforman a Praza García Hermanos (o medieval campo da Feira) exténdese a ampla explanada na que latex...

Más detalles

La figura del mecenazgo en la historia del arte

La figura del mecenazgo en la historia del arte emperador Taishó. A lenda (posibelmente falsa) engade que varios suicidas non soportaron a perda do seu amor! Mais toda esa existencia de éxito, luxo e glamour, viuse defraudada pola desmedida afec...

Más detalles