O meu cole!
Transcripción
O meu cole!
9 CURSO 2012-2013 O meu cole! 1 2 INDICE REVISTA VAGALUME 1. O paso do tempo dos xoguetes 2. Os mellores libros infantís 3. Forno solar - Voz Natura 4. Con dentes de leite e xa con mechas 5. Grandes inventos galegos. 6. Sistemas de numeración na historia. 7. Recuncho literario: - O neno que vía co corazón - Titaneo Man - A historia de Ramón e María 8. Deportes: O gran éxito do voleibol 9. Radio escolar- entrevistas: - Teresa Grau contacontos 10. Galería fotográfica - Magosto - Compadres-comadres - Dia da paz - Carnavais - Os maios - Simulacro bombeiros - Excursións 3 Os xoguetes evolucionaron ao longo dos anos, dende os carriños artesanais de madeira e a bonecas de trapo ata os modernos videoxogos de hoxe. Nos seus primeiros anos, o xoguete era artesán e, en ocasións, eran os nenos quen os facían. A revolución industrial, deu un xiro na fabricación e na evolución da tecnoloxía que permitiu crear obxectos cada vez máis parecidos aos reais para a distracción dos cativos. Un dos xoguetes máis populares e arcaicos foi o “yo-yo” ao igual que o balero. YO-YO BALERO Dende que existe o ser humano existe a motivación e a necesidade de buscar distraccións e divertimentos. O xoguete é un instrumento de instrución que axuda aos nenos a desenvolver o pensamento e a creatividade. Os nenos da antiga Roma xa xogaban coa taba e na Idade Media os rapaces divertíanse cos coches, pitos e MARIQUITA maracas para facer ruído, costume que dura ata os nosos PÉREZ días, elaborados con cortizas de froitos, madeira… NENUCO Xustamente con isto, hai que destacar na Antigüidade SOLDADIÑOS a utilización de dous xoguetes que practicamente compartiron a súa historia coa do home: a pelota e a boneca. Ambos naceron coa humanidade, situándose entre os primeiros xoguetes da historia do home, xa que se atoparon rexistros sobre eles dende épocas antiquísimas. Outros dos xoguetes memorables foron os bonecos e soldadiños. Os xoguetes foron evolucionando ata elaborar o primeiro robot nos anos 50. Chamouse Robert e estaba inspirado na película Tobor, o fantástico. Esta década foi a máis produtiva no que respecta á evolución destes artefactos de uso infantil. A finais da mesma, naceron dous xoguetes que marcarían unha verdadeira revolución e cuxos límites superaron a industria do xoguete, creando unha industria paralela. Este dous xoguetes foron Barbie e Lego. A historia de LEGO iniciouse dúas décadas antes, no 1932, nun pobo de Dinamarca. Con el, a unión de pequenos bloques daba forma a construcións que pouco a pouco se foron perfeccionando. En 1959 naceu BARBIE, e canda ela os ideais de moda da época: ben delineada, pelo ondulado, corpo perfecto… Dende entón, a produción non parou. Elaborado por: Aarón,Gabriela, Inés. 6ºE.P. 4 A lectura é unha ferramenta extraordinaria de traballo intelectual, xa que pon en acción a mente e axiliza a intelixencia. Ademais aumenta a nosa cultura, proporciona información, coñecementos e esixe unha participación activa, unha actitude dinámica que transportará ao lector a ser protagonista da súa propia lectura. É preciso fomentar a nosa costume pola lectura día a día, xa que por medio desta, accederemos a poser unha boa escritura, e por tanto, a expresa mellor as nosas ideas, proxectos, pensamentos e argumentos á hora de manifestar as nosas inquietudes. Despois de unha enquisa os contos gañadores son 3, ¡Comezamos polo tanto co 3º deles! 3º Posto O REI LEÓN A historia de Simba cautiva a grandes e pequenos… e que dicir dos divertidos Timón e Pumba! Un conto recomendable para todos os públicos. Ilustración: Elton 4º E.P. 5 2ºPosto A C E N I C I E N T A Este conto, fantástico onde a cobra un relevante ao vida da maldade valor longo nosa protagonista vencido vese pola xustiza. Príncipes, fadas, madrastras… de e n6 s o ñ o pequenos da un para da mundo os casa! máis Ilustración: Andreea Ilas 4º E.p. Sabíades que o conto da Cenicienta é un dos contos dos Irmaos Grimm máis vendido? E que tamén escribiron “BLANCANIEVES Y LOS SIETE ENANITOS”. 1º Posto O PRINCIPIÑO Ilustración: Andreea Ilas 4º E.p. Conto de Antoine de Saint-Exupéry caracterizado por ser diferente, único, inolvidable, cheo de aventuras, reflexións e vivenzas excepcionais… conto que marca a infancia dun neno/a. A resposta das enquisas era clara; “ as súas frases ” . Para todos aqueles que non o l e r o 7n , aquí lles deixamos una pequeña reseña das mesmas. No cole tamén nos No cole tamén nos gusta O PRINCIPIÑO! Os alumn@s de 4ºE.S.O. traballaron nuns murais que adornan os corredores. 8 Cada mañá podemos contar con el. En cada posición aredor do globo terrestre, o sol sae polo leste e ponse cada noite no oeste. Marca o ritmo máis fiable e familiar da vida das persoas e isto ocorre dende que a terra se formou. O sol e o principal productor de enerxía do noso planeta. Non somentes quentando a terra e a auga senon tamén doutros xeitos máis indirectos. Cando o sol quenta as masas de aire estas comenzan a moverse o que xenera enerxía eólica. Cando o sol quenta os océanos, a auga evapórase e entra no ciclo da auga, despois chove e cae sobe a superficie da terra alimentando os ríos e torrentes que poden xenerar enerxía. A enerxía do sol, que ten millóns de anos, axúdanos hoxe en día como combustibles fósiles. Durante moito tempo a enerxía do sol pasou a plantas e animais e permaneceu neles durante toda a súa vida. Despois de que estos seres vivos morreran e fosilizaran, pasados millóns de anos, os seus restos convértense en combustibles fósiles. Nembargantes, estes combustibles están limitados polo seu consumo. O aspecto positivo é que a enerxía do sol é renovable pois continuamente está radiando cara a terra. A enerxía solar pode usarse para quentar unha casa, a auga sanitaria, mover un coche,… Poderíase aproveitar a enerxía do sol para cociñar? A resposta é afirmativa. Un forno solar sería a solución. CONSTRUÍNDO UN FORNO SOLAR: COCIÑA DE DOBLE ÁNGULO (DATS) Materiais e ferramentas: Cartón, papel de aluminio, cola blanca, cinta de embalar, paos de madeira, regra, escuadra, cartabón, lápiz, cutter. Comezamos a construcción da cociña solar. Fan o traballo en grupos os alumnos da clase de tecnoloxía de 2º de ESO. Facemos doce copias do patrón base para construír a cociña. 9 Unha vez feito as doce copias do patrón procedemos a ensamblalas construíndo unha especie de forno parabólico. 10 Unha vez contruida a estrutura da cociña solar, procedemos a cubrir o seu interior con papel aluminio. Faise así para que os raios do sol se reflictan no interior da estrutura e converxan deste xeito no foco da “parábola”. GRAZAS A ESTE FORNO E Ó PROXECTO DO PARQUE SOLAR SOMOS GAÑADORES DO 1º PREMIO DA PROVINCIA DE LUGO ¡NORABOA! 11 Este artigo é un Extracto do artigo de ELISA SILIÓ publicado no xornal EL PAÍS do día 10-V-2013 ‘El espíritu consumista, la biología y el acceso a la Red adelantan la adolescencia’ ‘La precoz llegada de la pubertad no va pareja con una mayor madurez intelectual’ Si matamos la infancia “produciremos frutos precoces que no tendrán madurez ni gusto y que se pudrirán muy pronto”. Quien habla es el filósofo francés Rousseau que ya a finales del XVIII no se mostraba partidario de adelantar las etapas de la vida. En especial era contrario a acortar la infancia. En su Emilio o la educación sostenía que esta infancia había que vivirla con plenitud mediante el juego. Por eso, exhortaba a los lectores a amarla y a “favorecer sus juegos”. El caso es que hoy, los chicos —en especial las chicas— de entre los 8 y los 12 años transitan una preadolescencia temprana que los ingleses, tan amigos de inventar categorías, llaman tweenies o tweenagers (de la unión de teenagers, adolescentes, con wee, pequeñitos). Las niñas juegan con muñecas góticas, se maquillan (sin salir de casa), posan en las fotos como si fuesen actrices de Club Disney, exigen un móvil o se desmayan por Justin Bieber cuando a su edad sus padres escuchaban a Enrique y Ana. “Si la infancia nace con Rousseau, podríamos advertir que hoy en día y con el afán de arrastrar a los niños al espíritu consumista, materialista y egoísta, podríamos estar siendo responsables de la muerte misma de este fenómeno cultural y evolutivo”, asegura Tomas de Andrés Tripero. Este profesor de la facultad de Educación de la Universidad Complutense considera que los adultos están permitiendo que los niños “se coloquen a la misma altura”, ambicionando económicamente lo mismo que los mayores y adquiriendo de manera directa conocimientos y actitudes de adulto pese a no tener la madurez imprescindible. 12 Un ejemplo son las charlas para la elección de centro al pasar de primaria a secundaria. La decisión de que un niño acuda a un instituto u otro, cuentan sorprendido un jefe de estudios, ya no recae en los padres —que estudiaron donde quisieron los suyos— sino en los hijos, y es a ellos a quienes se dirige la charla explicativa. “Les hemos dado el derecho a elegir pero no les hemos enseñado a reflexionar sobre por qué esto y no aquello”, lamenta el psicólogo Ángel Peralbo. […] “Es verdad que hay un adelanto biológico, no hay más que verlo. Pero no va acompañado de una mayor madurez. Estos niños no son más responsables que los de antes. Casi diría que las anteriores generaciones no estaban tan perdidas y eso que no tenían acceso a tanta información”, opina Peralbo. El profesional culpa de esta desorientación a sus familias. “A los niños se les apunta a clase de todo, están muy preparados, pero no se les forma en inteligencia emocional. En valores, en el esfuerzo. No saben valerse por sí mismos y los padres están desbordados. La sobreprotección es un tema manido pero es evidente”, añade. A partir de los 13 años, las chicas europeas doblan a los chicos en casos de depresión y ansiedad y a la hora de puntuar su autoestima, según la Organización Mundial de la Salud (OMS). “Todo parece indicar que, en buena medida, las adolescentes están sometidas a más situaciones de estrés, violencia, normas culturales y carga de trabajo que los varones”, sostiene Peralbo en su libro de autoayuda De niñas a malotas (La esfera de los libros). “Los niños son cada vez antes adolescentes, pero también sus padres no quieren dejar de ser jóvenes. A los 50 siguen considerándose, visten y se comportan como tales. De modo que la adolescencia se alarga por arriba y por abajo”, señala el educador y psicólogo Alfredo Hernando. Basta con darse una vuelta por algunas tiendas de ropa interior para comprobar el furor que provoca entre las mujeres de 40 la gatita animada Hello Kitty, que ya superó los 35. 13 “El problema no es cómo vistan, sino que no sean capaces de asumir el papel de padre y actúen como amigos. Hemos pasado del padre autoritario que siempre tenía razón, al extremo contrario”. “Yo no creo que los niños hayan cambiado tanto. Somos nosotros, los adultos, y la sociedad los que lo han hecho. Platón decía que siempre nos quejábamos de la generación siguiente”, sostiene el psicólogo clínico Mark Beyebach. “Los padres están menos presentes y han delegado la educación en las pantallas, en los móviles. Los hijos están superprotegidos: se les matricula en la universidad, se les busca colegio mayor, traen la ropa a lavar… Viven una infancia con derechos pero sin las obligaciones de los adultos”, opina el coautor de Cómo crear hijos tiranos (Herder). “Pasan de que les preparen la mochila al descontrol total”. Beyebach considera que caemos en una trampa: “Tenemos un recuerdo idealizado de nuestra niñez”. El eje del cambio está, en su opinión, en el consumismo. “Hay muchas empresas con grandes intereses en el mundo infantil que presionan para que el niño consuma. Les crea frustración no tener móvil o iPad, saldo en el teléfono… La comunión es el paradigma del consumismo. Las familias se endeudan y eso no es aprendizaje”. […] Los padres de estos niños nacieron en los años sesenta y en los setenta y se criaron en un ambiente de creciente comodidad, acostumbrándose a una abundancia no pasajera. Por ese motivo mantienen una inclinación más consumista que la de sus padres y abuelos: tienen menos conciencia de los precios, son menos hostiles a la publicidad y les tientan más las rebajas y promociones. “El éxito es tanto más sorprendente en cuanto la sobriedad, la austeridad, el ascetismo, la renuncia y el desprendimiento han sido durante siglos guía y norte de los famélicos españoles, y que basta solo con remontarse unos pocos lustros para encontrar tales virtudes todavía instaladas entre nosotros”, se lamentaba en 1975 el sociólogo Rafael López Pintor en su libro Los españoles de los 70. Desde entonces, el consumismo solo avanza. “Por eso somos el país de Europa con más smartphones, cuando tenemos seis millones de parados. Yo no hablaría de que tenemos una crisis de consumo sino de un consumo de crisis. Nos hemos ajustado para seguir gastando”, razona Luis Alonso, catedrático de Sociología en la Universidad Autónoma de Madrid. Y en estas circunstancias los niños son marquistas porque los padres lo son. “Piden a sus familias cosas de marca para ser aceptados en el grupo. Hay una presión social que te empuja a llevarlas. Si no tienes miedo de ser excluido y es lo peor que le puede 14 pasar. Tiene que haber un contrapeso ecologista o elitista muy grande para que a los niños no les importe”, añade Alonso. “Los niños finlandeses son menos marquistas que los españoles a pesar de ser un país más rico. Han recibido, en la escuela y en casa, educación del consumo responsable. Hay otros valores, se da más importancia a lo público. En España llegamos tarde al consumo, partiendo de capital social y cultural muy bajo y por eso no es razonado”, prosigue Alonso. A menos formación intelectual, mayor es la obsesión por el consumo. “No tienen otras perspectivas de disfrute cultural”. […] “El 25% de los niños de entre 8 y 12 años en España tienen móvil. En el mundo nacen al día tres veces más smartphones que bebés. En el mercado hay disponibles ocho tabletas para el mercado infantil”, nos cuentan en el pequeño documental La generación Play-móvil, de la revista Einnova de la Universidad Complutense. “No es que la adolescencia empiece pronto, es que los niños con dos años están ya habituados a las nuevas tecnologías. El cerebro no está adaptado para esos estímulos perceptivos y va a tener que cambiar. ¿Cómo van a conducir de mayores solo a 120 si su sistema nervioso se ha adaptado a la rapidez?”, anuncia De Andrés Tripero, que incide en la experiencia de Silicon Valley, el paraíso de la informática. “Allí, los ejecutivos no dan un ordenador y un móvil a sus hijos hasta tarde. Porque lo que quieren es que desarrollen la estabilidad emocional y se sociabilicen, y las tecnologías aíslan”. […] El 78% de los chicos entre 14 y 19 años corren el riesgo de tener comportamientos obsesivos en el futuro por su “obesidad digital”, según 15 un estudio de la Fundación Eroski presentado el pasado noviembre. Existen ya casos diagnosticados de adolescentes internados en un centro de salud mental para curarse su obsesión. Sobre el poder de Internet incide también Laia Esqué, editora del sello juvenil Molino. “A través de Internet tienen acceso al mundo entero y han cambiado la forma de relacionarse con otros niños: el chat, el móvil… Eso les hace más autónomos, adultos”. Una madurez que, sin embargo, en opinión de Esqué, no tiene su reflejo en el nivel intelectual de sus lecturas. extranjeros “Hay infantiles libros o juveniles que en España se catalogan para adultos porque se consideran demasiado complejos. Ha pasado con El niño con el pijama a rayas o La ladrona de libros”. La psicoterapeuta Mónica Manrique, autora del blog “Padres en apuros” piensa que “no existe una edad ideal para entrar en la adolescencia. Lo que podemos hacer como padres es cuidar nuestra relación con ellos, aceptarles como personas que están cambiando, llevar de la mejor manera posible que se vayan distanciando de nosotros y encajar con generosidad e inteligencia la influencia cada vez mayor del grupo de iguales”. […] ¿Qué diría Rousseau? 16 O futbolín ALEJANDRO CAMPOS coñecido como Alejandro FINISTERRE Foi inventado durante a Guerra Civil Española, onde lle xurdiu a idea deste modo: "Por culpa de una bomba nazi, de las que lanzaron sobre Madrid. Quedé sepultado entre cascotes, con heridas graves. Me llevaron a Valencia y luego al hospital de la Colonia Puig de Montserrat. La mayoría de los que estaban allí eran mutilados de guerra. Yo había jugado al fútbol--incluso perdí un diente de una patada--, pero me había quedado cojo y envidiaba a los que podían jugar. También me gustaba el tenis de mesa. Así que pensé: "¿Por qué no crear el fútbol de mesa?" A CALCULADORA. XAIME MARIÑO Nos depósitos da sede central de IBM en Nova York custódiase una estraña e antiga máquina construída no 1978 e que resulta ser a primeira calculadora capaz de multiplicar e dividir automaticamente. Forma, polo tanto, unha parte imprescindible na historia da computación. 17 FREGONA CHUPA CHUPS AFIALAPIS - Fregona SUBMARINO GUITARRA ESPAÑOLA PORRÓN 18 CORDAS E MUESCAS OS INCAS A comezos do século XII, a civilización incaica que ocupaba os territorios de Perú, Bolivia e Ecuador, levaba arquivos e unha contabilidade moi precisa gracias a un dispositivo chamado quipu, un sistema de cordas multicolores con nudos. O seu sistema era de base decimal. Sobre unha corda colgante había varios puntos de referencia a distintas alturas. Na referencia inferior facíanse tantos nós como fora necesario para as unidades, na segunda para as deceas e así sucesivamente. Por exemplo, en cordas blancas facíase o inventario do gando ovino, unha corda era para os borregos, outra para os corderos, logo as ovellas, etc. Co mesmo criterio, nun manoxo de cordas verdes facíase o inventario do gando bovino. OS ROMANOS O método más antigo e con máis testemuñas universais para representar cantidades é o das muescas en madeira ou óso. Por exemplo encontrouse un óso de lobo de entre 30.000 e 20.000 anos de antigüedade con series regulares de grupos de cinco como os dedos da man. Outro exemplo é o das tallas correspondentes a certos lugares dos Alpes, de pastores que rexistraban o número de animais ao seu cargo con muescas en cachos de madeira. As cifras romanas foron unha invención de pastores. Os grafismos que hoxe cocemos non son as formas iniciais das cifras; naceron centos, tal vez miles de anos antes que a civilización romana; son un vestixio da práctica ancestral da muesca. Servían para recordar os números, tendo que recorrer aos ábacos de fichas para practicar o cálculo. A numeración seguía o principio da suma, pero complicando o sistema ca regra da resta. INVENCIÓN DAS CIFRAS OS AZTECAS En México, entre os séculos XIV e XVI da nosa era, desenvolveuse a civilización azteca. Os aztecas crearon un sistema de cifras que coñecemos a partir de manuscritos que os especialistas chaman Codex. Neles os escribas expresaban por escrito os resultados dos seus inventarios e o reconto dos tributos recollidos polo imperio reproducindo cada cifra tantas veces como fora necesario xunto aos pictogramas asociados. Esta numeración baséase no principio aditivo según o cal o valor dunha representación obtense sumando os valores das cifras. Era una numeración de base vixesimal (20). 19 OS EXIPCIOS En Exipto, arredor de 3.000 anos a.C. utilizaron unha numeración xeroglífica de base decimal: posuían un xeroglífico especial para indicar a unidade e cada unha das seis potencias de 10 seguintes. Encontrouse unha maza que contén certo número de datos e que pertenceu ao rei Namer, nas que hai representacións do botín en cabezas de gando e prisioneiros que se supoñía que o soberano trouxera das súas expedicións. Para representar un número limitábanse a repetir cada cifra tantas veces como fora necesario en orde dos valores decrecentes. A medida que transcurriu o tempo, o debuxo dos xeroglíficos fórase facendo máis regular para facilitar a súa lectura. INVENCIÓN DO CERO E DA POSICIÓN OS MAIAS Os sacerdotes e astrónomos maias descubriron o principio de posición e inventaron o cero, concibindo a numeración escrita para cálculos astronómicos e de tempo. A unidade de base do sistema era o día, e comprendía un ano aproximado de 360 días, organizados en meses de 20 días, ciclos de 20 anos e ciclos de 400 anos. Para representar os períodos de tempo en número de días transcorridos facíano en orden dos valores decrecentes de arriba cara abaixo. A data de erección dunha estela (pedra alta tallada), por exemplo, incluía en cada posición tanto o número como o xeroglífico correspondente ao día, mes, ano, ciclo de 20 anos ou de 400 anos. Cando deixaron de escribir os indicadores das unidades de tempo, escribiron de xeito simplificado as datas, co cal tiveron un sistema potencialmente aplicable a calquera tipo de cálculo. Pero este sistema tiña unha irregularidade na terceira unidade de tempo: en lugar de indicar nesa posición os múltiplos de 20 x 20 = 400, só expresaban os de 18 x 20 = 360. OS BABILONIOS O principio de posición que hoxe parécenos tan sinxelo –o que indica que as cifras posúan diferente valor segundo o lugar que ocupen no número respecto do resto– foi descuberto por primeira vez a comezos do segundo milenio a.C. polos matemáticos e astrónomos de Babilonia. Eles utilizaban un sistema de numeración de base sesaxesimal (o que quere dicir que 60 unidades dun orden equivalen a 1 do orden seguinte) con dúas cifras, cravo e espiga, que permitían representar en forma aditiva os números ata 59. A partir dese número, a escritura era posicional. Carla, Isabel, María (1º E.S.O.) 20 Recuncho Literario Nesta sección da revista; o recuncho literario, onde os nosos alumnos e alumnas escriben un cachiño do seu pensar e do seu ser. Quen sabe se dentro duns anos son un Shakespeare… 21 Andrés era un neno normal e corrente. Escoitaba a seus pais, era educado coa xente… os pais estaban orgullosos del. Pero non todo era un conto na vida de Andrés. Aínda que tiña todo e seus pais o querían, el non estab feliz. A causa? Andrés estaba cego. Xa ó nacer, os médicos informaron aos pais de que nunca se curaría. Pero aínda así, el intentaba ser positivo. Imaxinaba un mundo cheo de cores, ainda que non sabía cales eran. Intentábao imaxinar… pero non podía. Un día, paseaba pola rúa co seu can guia e un home duns 94 anos parouno. O neno sen saber o que pasaba intentou dar un paso adiante. O home volveuno parar e díxolle: - Fillo, enténdote. Eu pasei polo mesmo que pasache ti. - Pero quen é vostede? - Iso non importa. O que importa agora é que me escoites ben. Non fagas caso á xente que te insulta, non chores por algo que non é verdade, non xulgues á xente sen saber a sua situación e si estás cego non pasa nada; todo o que pasa ao teu redor, podelo ver co teu corazón. - Andrés quedar calado uns segundos e despois dixo: - Pero, como podo ver co corazón? Iso é imposible. - Nada é imposible, fillo. Si o queres de verdade, conseguiralo. Fai o ben á xente, non insultes, escoita todos os días a teus pais, e o mais importante, sé feliz. Se fas estas catro cousas todos os días, Deus perdoarache e poderás ver. Ao dia seguinte, Andrés intentou facer todas estas cousas. Pero, non lles atopaba xeito. Non entendía por qué aquel home misterioso, que non coñecía de nada, lle dixera todas esas cousas. Pero aínda así, fíxoo 22 todos os días durante catros e longos anos ata que, nun momento dado, Andrés espertou e … podía ver! Seus pais estaban confundidos, xa que os médicos dixéranlles que nunca se ía recuperar. Andrés non o podía crer. Por fin podía ver as formas, cores… Despois de festexalo, Andrés foise á casa daquel home misterioso a darlle as grazas por todo o que lle dixo. Pero ao entrar pola porta, o home estaba deitado na cama. Entón Andrés preguntoulle: - Estás ben? Que che pasa? - Fillo, eu xa vou vello… ao fin e ó cabo, todos temos que morrer algunha vez. Vexo que agora podes ver grazas a que fixeche todo o que che dixen. Nunca deixes de facelo! Agora faime un favor. - Si, claro, calquera cousa que vostede me pida. - Desfruta de toda a vida que che queda por diante, agora que xa podes ver. E quero que transmitas a mensaxe que eu che dixen aquel día, a tódalas persoas que están sufrindo o mesmo que sufriche ti, faralo por min? - Si, fareino. – Adeús fillo. Respondeu o home misterioso. - Despois daquela conversa, o home morreu. Andrés quedou chorando he pensado naquel home. Desde aquel día Andrés sempre cumpría o prometido. Cada vez que vía un neno triste, discapacitado, chorando por algo… dicíalle as mesmas palabras que lle dixo a el o home misterioso. Relato escrito por Marcela Georgina Voicu (1º ESO) 23 Era un día normal nunha estación de trens. Estaba coa miña familia, pero un tren ía pola nosa vía e íamos chocar. Eu levanteime, abrín a porta e saín do tren, púxenme no medio dos trens e coas miñas propias mans freeino. Logo todos os pasaxeiros, incluída a xente do anden, dixéronme; ¿Estás ben? Eu contestei: ¡Si! Chamaron a unha ambulancia e alguén mandou a nova por Internet, Facebook, Twitter… viñeron periodistas de todo o mundo para sacarme unha foto e entrevistarnos. Dende entonces son Titaneo man, desenvolvín unha forza, rapidez e intelixencia incrible para ser só un neno de 9 años. Seino, non o esperabades, pois sigo, despois do acontecido fíxenme un superdotado pero con 22 anos dinme conta que faltan malvados e viaxei en avión por todo España ata coñecer a Move Man. Desfacía coches, trens, barcos… a ultima pelexa foi nun Transatlántico; meteuse na cuberta do barco, pregunteille á tripulación se o viran, pero dixéronme: No, síntoo, non o vimos. Pero descubrino polos berros, atopeino na cuberta, loitamos, tropezamos… entonces saltamos e caemos nun camarote e coa miña forza ateino cunha barra de ferro. Ao final metérono nunha cela especial, en fin, esta é a miña historia, a historia de Titaneo Man. Relato escrito por Santiago (4º E.P.) 24 Unha das actividades propostas este ano no colexio, foi o RECICLAXE, no que os nenos/as de 2º E.P. aproveitaron coa axuda da súa titora para facer un conto moi divertido. Esperamos que vos agrade! 25 26 27 28 O equipo alevín da nosa Fundación Educativa Torre de Lemos fixo un excelente traballo no que a resultados se refire. No seu primeiro ano participando na liga do deporte escolar foron quen de clasifiacarse para o campeonato provincial de voleibol e amosando una inmensa melloría dende o comezo do curso ata a actualidade. Poderíamos destacar a responsabilidade e tenacidade coma os grandes pilares nos que se fundamentou o seu éxito, xa que todas as súas integrandes acudiron a todos e cada un dos adestramentos ao longo do ano. Mención aparte merécena tamén as súas adestradoras, Iria e Luisa, por ser as guías perfectas deste longo proceso de aprendizaxe. Imaxe do equipo alevín que acudiu ao campeonato provincial 29 INÉS E ENMA, O PROGRESO E A CONTINUIDADE Inés cambia de categoría o vindeiro curso, mentres que Enma seguirá no equipo alevín co obxectivo de, polo menos, conseguir os mesmos resultados acadados este ano. As dúas, prestáronse para unha entrevista. Por que decidíchedes comezar a xogar ao voleibol? Inés: porque me parece un deporte moi divertido e pareceume moi atractivo cando o vin pola televisión. Enma: porque me parece un deporte moi interesante e porque xogan todas as miñas compañeiras de clase. Que é o que máis che gusta deste deporte? I: que é un deporte de equipo e que se precisa a colaboración de todos para conseguir os tantos. E: que ao mesmo tempo que fago deporte, pásoo ben e podo estar coas miñas amigas. Quen consideras ti a mellor xogadora do equipo? I: Claudia. E: Claudia. 30 E, quen creedes que foi a xogadora que máis progresou este ano? I: Valeria e Valentina E: Sofía Que valoración fas dos resultados obtidos esta tempada? I: Mo ibo porque conseguimos quedar en segundo posto en Monforte e clasificarnos para o provincial. E: O mesmo que a miña compañeira, tendo en conta que é o noso primeiro ano competindo. Cales son as túas expectativas para a vindeira tempada? I: O máis importante, seguir mellorando. E: Gañar a liga de Monforte. Moitas grazas pola vosa colaboración! 31 Este ano contamos no noso colexio coa presenza de TERESA GRAU Como una conta contos excepcional, marabillada coa súa profesión e coa que tivemos o privilexio de traballar os mestres grazas a unas clases máxicas. Aquí vos deixamos uns momentos fantásticos! “De dobraxe de radio a conta contos” -Qué sentes ao cautivar aos nenos coas túas historias? “Me siento feliz viendo las miradas de los niños” - Onde se remonta a túa paixón de ser conta contos? “A mis hijos, gracias a ellos me di cuenta que quería expresar. Un día todos propusimos ideas nuevas en la fiesta de un pueblo donde yo veraneaba, allí fue donde empecé, sentí que eso era lo que quería hacer” - Cantos anos levas como conta contos? “15 o 16 años no los he contado” 32 - A partir de que idade cres que os nenos entenden a mensaxe dos contos? “Desde los 3 años. A mí me gusta mucho la cultura de los indios de Norte América y le pregunté una vez a un hombre que conoce mucho sobre los indios si ellos tenían cuentos para niños y para mayores, me respondió que no que los indios tenían el mismo cuento para todos y que cada uno entiende desde donde está”. - A qué te refires cando dis que os contos ensinan a curar e encima están ricos? “Porque yo conté en los hospitales cuentos a niños muy enfermos, a sus madres y padres… llevo ya 8 años y tienen cara de tristeza, enfermedad… y cuando termino, la sala cambia… alegría, vitalidad… ayuda”. - Sabemos que a paisaxe galega che apaixona, cómo definirías a Galicia en xeral? “No sé, no conozco, llevo dos años viviendo solo, pero me siento una privilegiada por la mañana, cuando me despierto y veo lo que me rodea, siento que tenéis un paraíso aquí, quizás no os deis cuenta todavía, pero tenéis un paraíso, porque los árboles, simplemente los árboles son nuestros grandes maestros, aunque no lo sepamos… y aquí hay muchos, muchos bosques. El gallego es una persona generosa, o eso es lo que estoy sintiendo, distinta, pudorosa y después tiene como algo muy nostálgico”. - Cal é o teu conto favorito? “Lo de los cuentos es divertidísimo porque no tienes por qué tener un cuento favorito, sino que depende de la época de tu vida. Hay cuentos que le llaman a cada uno en cada momento, y eso va cambiando”. - Qué libro lle recomendaría ao alumnado do noso colexio Torre de Lemos? “Historias y cuentos del mundo para que lean, sobre todo el mundo, no uno solo, sino una recopilación de ellos”. E qué dicir das clases aos Mestres? Aquí deixamos una foto! 33 Excursións, festivais, actuacións, premios… podedes ver a vida do noso colexio. Esperemos que vos guste! 34 CARNAVAIS 35 COMPADRES E COMADRES Gañadores do 2º premio!! OS MAIOS 36 CONTACONTOS DIA DA PAZ O MAGOSTO 37 SIMULACRO BOMBEIROS EXCURSIÓNS E SAIDAS EDUCATIVAS 38 Non queriamos deixar de agradecer este ano a todos aqueles alumnos e alumnas De 1º E.S.O. así coma do alumnado de 4º, 5º e 6º de E.P. Os cales contribuíron a facer artigos, ilustracións.. desta nova edición da revista Vagalume. Este mérito é de todo o colexio, sobre todo dos que fan posibles que cada ano exista unha edición máis de revista; os alumn@s. Non debemos esquecernos de todos os profesores que colaboraron nela aportando artigos, imaxes … Grazas un ano máis! Esperamos que vos agradase, xa que non é máis que un retal do gran traxe que é o noso colexio. 39 40 Sto Domingo s/n, Monforte de Lemos, Lugo Tfno. 982 400 350, Fax 982 401 516 E-mail; [email protected] Web; www.fundaciontorredelemos.es