Boletín DL nº2.pub - Asociación Síndrome de Down de Lugo

Boletín DL nº2.pub - Asociación Síndrome de Down de Lugo

BOLETÍN DOWN LUGO
EDITORIAL
Mirando Adiante
O pasado día 2 de
decembro, con motivo
da celebración do Día
Internacional das Persoas con Discapacidade, celebrouse una
marcha que congregou
a miles de persoas en
Madrid, baixo o lema
“SOS discapacidade:
dereitos, inclusión e
benestar a salvo”. Reclamábase basicamente financiamento para
as entidades que atenden as persoas con
discapacidade, moitas
das cales están ao borde do colapso debido
aos recortes e ao retraso nos pagamentos
por parte das administracións. Resulta penoso e intolerable que
sexan os colectivos de
persoas máis vulnerables, entre elas as persoas con discapacidade, as vítimas dunha
crise económica da
que non son, en absoluto, responsables.
É indubidable que as
políticas de recortes
que se veñen aplicando van afectar negativamente ao futuro das
persoas con discapacidade. Son tempos difíciles para a supervivencia das entidades
sen ánimo de lucro
que traballan no ámbito da discapacidade;
pero son especialmente difíciles para aquelas que apostamos
polo chamado modelo
da diversidade, no que
as persoas con discapacidade deben ser
considerados
membros activos e de pleno
dereito dunha sociedade plural e diversa. A
pesar de que as entidades que apostamos
por este modelo estamos, en xeral, ben
consideradas na sociedade, e precisamos de
menos recursos posto
que avogamos por empregar os recursos
ordinarios que nos
brinda o entorno (non
temos grandes infraestruturas, nin centros específicos, nin
residencias, etc.), temos pouca capacidade
para influír na distribución dos recursos
públicos destinados ao
sector, e polo tanto
maior dificultade para
obter financiamento.
É previsible polo tanto
que continúen os malos tempos para as
entidades do movemento asociativo de
síndrome de Down.
Por unha parte estan-
Número 2
Decembro 2012
se recortando recursos públicos de apoio
necesarios para a integración das persoas
con
discapacidade
intelectual (a nivel
escolar, laboral, etc.);
por outra parte cada
vez é mais difícil conseguir financiamento
para os servizos que
prestamos
directamente desde as nosas
asociacións.
Ante esta situación,
temos que manternos
unidos é convencidos
NON podemos dar un
paso atrás cando nos
custa tanto dar pequenos pasos adiante.
E para non dar pasos
atrás debemos ser
ante todo coherentes
cos nosos principios, e
non contradicir con
feitos o que defendemos na teoría. A modo
de exemplo, non podemos defender que as
persoas con síndrome
de Down son membros activos e de pleno dereito dunha sociedade diversa e ao
mesmo tempo reclamar que se lles recoñeza de maneira xeneralizada unha gran
dependencia
(canto
mais mellor) para cobrar unha prestación
económica. Unha das
pancartas que se podía ver na marcha do
día 2 rezaba,
moi
acertadamente: “Non
hai nada que celebrar. As persoas con
discapacidade
non
queremos desaparecer”. En efecto, non
podemos permitir que
as persoas con discapacidade intelectual
se fagan de novo
“invisibles” na sociedade.
Contido:
REFLEXIÓNS
2
SEPAP
4
O NOSO ESPAZO
5
NO ANO 2012...
7
AS FAMILIAS FALAN 12
Páxina 2
BOLETÍN DOWN LUGO
REFLEXIÓNS
Efecto Mariposa
Marián Bueno.
Beta Group. Directora de RR. Institucionales y Conciliación
En los últimos años tanto en el
cine cómo en la literatura se ha
hecho referencia en infinidad de
ocasiones al “Efecto Mariposa”,
poco imaginaba Edward Lorenz,
padre de la Teoría del Caos, allá
por los años sesenta, cuando
descubrió, por azar que un error
mínimo puede llevar a un error
máximo, que la variación en algo
en apariencia insignificante puede tener grandes consecuencias.
Éste ilustre meteorólogo profesor del Instituto de Tecnología
de Massachusetts construyó un
modelo matemático con el que
pretendía capturar el comportamiento de la convección en la
atmósfera, Lorenz afirmaba que
el clima atmosférico se describe
por tres ecuaciones diferenciales, de modo que si se conoce
cuáles son las condiciones iniciales, podríamos predecir las condiciones climáticas futuras; un
día introdujo unos valores ya
conocidos para hacer una predicción a más largo plazo , se fue a
tomar un café y cuando volvió su
sorpresa fue mayúscula, con los
mismos valores el resultado
había sido diferente, en realidad
la variación de tan sólo
0´0000000000001 milésima
había causado toda la diferencia,
una mínima alteración, un pequeño error por pequeño que sea
puede hacer grandes cambios,
(sensibilidad a los valores iniciales). Por la naturaleza no lineal
de la atmósfera, se hace realidad
el proverbio chino: “El aleteo de
una mariposa, en un momento y
en un lugar determinado podría
causar un huracán en otro lugar
lejano a ella” de aquí el nombre
de “El Efecto Mariposa”.
El Efecto Mariposa, podemos
trasladarlo absolutamente todos
los ámbitos de nuestra vida, aspectos personales, sociales, laborales, económicos…. basta ver
en este último ámbito como el
derrumbe de los mercados en
EEUU han hecho cerrar negocios familiares sólidos abiertos
de hace más de treinta años.
En nuestros comportamientos
también existe el Efecto Mariposa, a veces una simple sonrisa,
Quiero invitar a hacer
pequeños cambios
positivos a modo de
“aleteos” de mariposa
para que con nuestro
esfuerzo, miradas,
palabras, sonrisas, etc.,
desencadenemos un
Tsunami de buenas
noticias.
alegran la vida de otra persona,
y esa de otra y esa de otra
haciendo una espiral de sonrisas. Un gesto de perdón, nos cura y cura, ese pequeño gesto de
infinita humildad se convierte
en un huracán de liberación.
En el ámbito privado el Efecto
Mariposa también se puede manifestar en los resultados de una
persona, por ejemplo, cuántas
veces a la consulta llegan unos
padres agobiados por los resultados escolares de su hijo y por
su mal comportamiento, yo les
suelo explicar el Efecto Pigmalión que es ni más ni menos que
la conocida “Profecía Autocumplida”, las expectativas que ellos
tienen se cumplen en sus hijos,
Rosenthal seleccionó a varios
alumnos de distintas clases, les
pasó un Test de Inteligencia,
que no corrigió, les dijo a padres
y profesores el 20% de alumnos
que tenían un CI superior a la
media, a final de curso ese 20%
habían obtenido las más altas
calificaciones. La diferencia entre decirle a sus hijos las cosas
de un modo otro redunda en el
0´000000000001 de la diferencia. Empezar por un pequeño
gesto de halago, otro de confianza va haciendo que crezca en él
la necesidad de cumplir con esas
nuevas expectativas creando un
sinfín de comportamientos nuevos a partir de un pequeño detalle.
En el ámbito empresarial también se manifiesta. Imagínese
que usted tiene una empresa y
quiere llevarla a las cotas más
altas del éxito, para ello, estudia
el funcionamiento de otras empresas que ya tienen el éxito que
usted desea para la suya al igual
que en las ecuaciones de Lorenz
usted podrá copiar todos y cada
uno de los factores y aplicarlos a
su empresa, pero la Teoría del
Caos nos va a confirmar que la
responsable de ese éxito es la
combinación correcta de dichos
factores , un cambio de
0´000000000001 ha provocado el
cambio, la mínima diferencia de
las condiciones iniciales conducen a grandes discrepancias.
¿Qué sería lo correcto en este
caso?, pues lo mismo que sucede
con nosotros como personas, el
“Conócete a ti mismo” traducido
a “Conozca bien su empresa, su
producto, mime hasta los pequeños detalles: la ubicación, el
equipo humano con el que cuenta, detalles como la voz de su
Número 2
Páxina 3
de su telefonista, la amabilidad
y el trato que da a las personas
que llaman a su empresa marca
ese 0´0000000000001 de la diferencia”.
El Efecto Mariposa podemos
aplicarlo como ven a todos los
ámbitos de nuestra vida, haciendo que no sólo nuestra vida sea
mejor sino la de las personas
que estén cerca de nosotros,
¿recuerdan aquella película:
”Cadena de Favores”?, es una
magnífica película en la que un
niño de las Vegas, Trevor, piensa que si él ayuda a una persona
de tal modo que el ayudado debe
agradecerlo ayudando a su vez a
otras tres personas, de modo que
estableció una secuencia que
cada vez se iba haciendo más y
más grande.
Yo quiero desde aquí, invitar a
hacer esos pequeños cambios
positivos a modo de “aleteos” de
mariposa para que con nuestro
esfuerzo, miradas, palabras,
sonrisas, etc., desencadenemos
un Tsunami de buenas noticias
que marquen el 0´000000000001
de la diferencia.
CAPTACIÓN DE FONDOS
Continuamos coa nosa CAMPAÑA DE RECICLAXE!!
Podes seguir colaborando enviando á Asociación:
• Papel (periódicos, revistas...).
• Móbiles (en funcionamento ou non).
• Aceite usado.
• Cápsulas de cafetera NESPRESSO.
ENTRE TODOS É MÁIS FÁCIL!!
SI COÑECES A ALGUÉN QUE QUEIRA COLABORAR
POÑENDO Á VENDA OS NOSOS BROCHES, AVÍSANOS!
Ademais segue aberto o CONCURSO DE IDEAS
ENVÍANOS AS TÚAS PROPOSTAS
Páxina 4
BOLETÍN DOWN LUGO
Servizo de Promoción da Autonomía Persoal de
DOWN LUGO
Dende DOWN LUGO propoñemos unha intervención global e integral, axudando á persoa con síndrome
de Down no seu conxunto dende o momento do seu nacemento e tratando de sensibilizar á sociedade
para que lles proporcione as oportunidades e os apoios necesarios para a súa plena integración social.
Este conxunto de intervencións que se levan a cabo co usuario, a súa familia e o entorno conforma o
Servizo de Promoción da Autonomía Persoal (SEPAP) da nosa entidade.
Dito servizo abarca cinco grandes áreas de actuación:
•
Transversal: esta área inclúe a tódalas demais áreas e a todos os grupos de interese, as persoas
usuarias, as familias e o entorno social.
•
Inclusión Educativa: área que pretende a mellora da integración educativa dos usuarios/as.
•
Formación e Emprego: o obxectivo é desenvolver as capacidades das persoas usuarias para a
inserción laboral e/ou mellora da súa empregabilidade.
•
Vida Adulta e Independente: pretende dotar de apoio ás persoas usuarias para a súa
integración social activa en ámbitos diferentes ao educativo e familiar.
•
Complementaria: abarca programas susceptibles de dar soporte a calquera das outras áreas.
Actualmente os Programas e profesionais coordinadores de cada área son os seguintes:
SEPAP DOWN LUGO
Servizo de Promoción da Autonomía Persoal
TRANSVERSAL
- Atención a Familias
- Autonomía
- Sensibilización
VIDA ADULTA E INDEPENDIENTE
- Afectividade e Sexualidade
- Formación de Adultos
INCLUSIÓN EDUCATIVA
- Coordinación con Centros
- ApoIo Educativo:
Logopedia
Reforzo escolar
Hab. Polivalentes
COMPLEMENTARIA
- Novas Tecnoloxías
- Expresión Corporal
- Ocio e Tempo Libre
- Teatro
FORMACIÓN E EMPREGO
- Formac. Prelaboral
- ECA
Número 2
Páxina 5
O NOSO ESPAZO
¡Ha llegado la Navidad!
Fátima Rosón Lópes
Para mi la Navidad es muy especial y divertida
porque en estas fechas ponemos el árbol, las bolas, figuras, estrellas… también el portal de Belén con figuras del Niño Jesús, la Virgen María,
los pastores…
En Navidad no hay clases y tengo tiempo para
estar con la familia. Me gusta mucho porque no
tengo que madrugar, puedo ver la tele, cantar,
bailar, salir y estar con amigos de la Asociación y
del instituto.
El día de Navidad me gusta mucho porque abrimos regalos toda la familia. Y el día de Reyes abrimos también regalos.
Las Navidades terminan demasiado pronto y después de Reyes ya vienen las clases.
En Nochebuena nos juntamos toda la familia
para cenar, hablar, reír y disfrutar.
En mi casa después de cenar veo las películas en
el DVD.
¿Qué es el síndrome de Down?
Francisco García Rancaño
Me llamo Francisco, soy un chico con síndrome
de Down y os voy a explicar lo que significa para mí el síndrome de Down:
Somos igual que los demás y hacemos las mismas
cosas, un poco más lentos, pero al final lo conseguimos.
Es una discapacidad intelectual, tenemos un
cromosoma de más, que es el cromosoma 21,
pero eso no quiere decir que seamos enfermos
como piensa la mayoría de la gente.
Tenemos los ojos ligeramente sesgados y somos de
menor estatura, y queremos que nos respeten como
somos.
Mis Sueños
Marcos Cruz Moreno
Hola, me llamo Marcos. tengo 15 años y estudio 3º de la ESO. Tengo muchas asignaturas y
quiero estudiar mucho. También tengo muchos
compañeros y profesores.
Por las tardes voy a la Asociación y también
trabajamos mucho, tenemos actividades como
cocina, donde preparamos recetas como los postres.
Organizamos salidas de ocio, nos preparamos
para ser autónomos y lo pasamos muy bien.
Mis aficiones son jugar a la Wii y pasear con
mis amigos. Los fines de semana me voy a la
aldea con mis padres. Tengo dos mascotas, un
perro que se llama Blas y una perrita muy pequeñita que se llama Laxi.
Estudio música y toco el piano porque me gusta
mucho desde que era pequeño. Me gustaría tener
una orquesta y organizar fiestas, hacer un escenario con luces de colores, sonido…
De mayor me gustaría ser músico porque me
gustan mucho los instrumentos como la guitarra
eléctrica, la batería, la pandereta… Si no puedo
ser músico me gustaría ser policía porque detienen
a los ladrones, ponen multas…
Colorín, colorado
No cuento más, este cuento se acabó.
Páxina 6
BOLETÍN DOWN LUGO
Entrevista sobre a Festa de Nadal
Grupo de Maiores de Ocio
Na Asociación celébrase o Nadal cunha xornada de festa e actividades, dirixido a todos os usuarios/as e familias.
Celébrase a tarde do sábado 22 de
decembro.
Nesta festa os rapaces/as realizan
varias actividades, as cales pensaron e organizaron durante máis
dun mes. Os rapaces formaron
grupos de traballo para as diferentes tarefas. Dividíronse por
grupos e organizáronse para facer
as faenas requiridas. Un grupo
encargouse de facer a lista de convidados, outro da lista da compra
para a merenda, da música, convites, amigo invisible, distribución e decoración da Asociación e
moitos detalles máis que levan
consigo unha festa para tantas
persoas.
Preténdese unha xornada de festa
na que todos/as poidamos gozar
da festa de Nadal na Asociación.
A continuación móstrase a entrevista que se realizaron entre os
rapaces e rapazas do grupo de
maiores de ocio:
-“Quen organiza a festa?
Os adultos e os medianos do Programa de Ocio.
-Cando é a festa?
O sábado 22 de decembro do
2012, ás 18:00 horas.
-Onde é a festa?
Este ano deixáronnos un entrechán que está por riba da Asociación que é un espazo amplo e axeitado.
-Como nos organizamos para preparar a festa?
O primeiro que fixemos foi unha
posta en común, logo o que fixemos foi a lista de tarefas e por
último, repartímolas.
-Cales son as tarefas?
Lista de convidados, decoración,lista de música, bailes e xogos, facer a compra e preparar na
aula os pinchos.
-Que sobremesas haberá na festa?
Compraremos doces típicos
(turrón, mazapáns...) e tamén
iremos ao piso a cociñar algunhas sobremesas”.
Mi biografía
Alba Abuín Prado
Me llamo Alba Abuín Prado. Tengo 23 años.
Nací el día 28 de diciembre de 1988. Mis padres se
llaman José Antonio Abuín Villar, que es teniente
de alcalde de Friol y Paquita Prado Penín, que trabaja de profesora en una academia de clases particulares.
Al nacer tuve algunos problemas de salud pero
ahora ya estoy bien.
Mi bautizo fue en Friol. Mis padrinos son Agapito
(amigo de mi padre) y mi tía Paquita (hermana
pequeña de mi padre).
Estudié en varios colegios. Primero en la Aneja,
después en el colegio de Fingoi y acabé la ESO en
Albeiros.
Hice varios cursos de informática en Cacumen y
Cear. Además hice dos cursos más, uno de Ayuda a
domicilio de geriatría y un curso de costura.
Hice prácticas en el colegio Mª Auxiliadora como
ayudante de bedel y allí vigilaba a los niños pequeños para que no se hicieran daño, les ayudaba en el
comedor, a poner los abrigos y mandilones, a abrir
sus meriendas y hacía recados y escribía en el ordenador. Me gustó mucho hacer estas prácticas porque me gusta trabajar con niños pequeños.
En septiembre de 2011 empecé a trabajar en la
Diputación. Trabajé un montón y me gustó mucho y me hubiera gustado quedarme pero se me
terminó el contrato en diciembre.
El día 11 de febrero de 1998 me enamoré de un
chico romántico y guapo que se llama Francisco.
En el colegio tuvimos peleas cuando éramos pequeños pero ahora nos queremos mucho y hacemos muchas cosas juntos.
Número 2
Páxina 7
NO ANO 2012...
Convivencia Familiar de Verán
Delfina Pérez Suárez - Responsable de Atención a Familias
O pasado 22 de xullo levamos a cabo a nosa
convivencia de familias de verán. Este ano celebrámola en Viveiro acompañados dos voluntarios
de ALCOA.
Finalizouse esta visita co percorrido cara á praza
Maior, que se caracteriza por rúas estreitas e peonís con edificios con galerías, casas medievais con
escudos e brasóns e casas indianas.
A xornada comezou ás 12 da maña coas actividades organizadas e realizadas polos voluntarios.
Os asistentes puidemos escoller entre facer unha
camiñada ata o porto de Celeiro ou realizar unha
visita guiada comentada polo cronista oficial de
Viveiro, Carlos Novo Cal.
Os dous grupos partimos da estación de autobuses de Viveiro, onde nos esperaban os voluntarios
de ALCOA.
Despois destas visitas, reunímonos todos (80 persoas, entre os voluntarios de ALCOA, os profesionais e as familias) no parque municipal Pernas Peón onde compartimos unha comida campestre, para
a cal o Concello de Viveiro facilitou as mesas e as
cadeiras.
A visita guiada comezou coa Porta de Carlos V,
que dá entrada ao casco antigo, unha das portas
que tivo o recinto amurallado medieval.
Tamén se visitou a Porta do Valado, situada na
parte alta do casco histórico, pasando antes polo
convento de San Francisco, que data do século
XII, con portada románica e ábsida gótica e a praza de Santa María co con
vento das Concepcionistas e a igrexa románica de
Santa María.
Foi unha xornada na que todos gozamos da comida, da compañía e do parque e algúns incluso tamén se animaron a gozar da praia aínda que o día
non estaba soleado.
Páxina 8
BOLETÍN DOWN LUGO
Identidade
Ainara Garea López - Técnico de Ocio
A identidade de cada
suxeito vaise conformando dende o momento do seu nacemento
e abarca ata o fin da súa existencia, polo que é un proceso de
construción continuo ao longo de
toda a súa vida.
Unha persoa cunha identidade
consolidada é unha persoa capaz
de responder: Quen é? De onde
ven? Cara onde se dirixe?... En
definitiva, alguén que se coñece
a si mesmo e que sabe a onde
quere chegar na vida.
Pero a identidade non a constrúe o individuo en soidade, senón que necesita dos demais para formarse como persoa. Polo
tanto, a identidade ten un compoñente persoal e outro social.
Persoal, xa que cada un
ou unha de nos debemos elaborar a nosa propia identidade como persoa diferente aos demais.
Cada un ou unha de nos ten
unhas características físicas e
psicolóxicas (personalidade) concretas, uns gustos e preferencias, diferentes soños e ilusións
que cumprir,... Estes elementos
que conforman ao individuo como persoa única e irrepetible
son de vital importancia para
que cada persoa, ao longo da súa
traxectoria, vaia elaborando o
seu proxecto de vida.
Social, xa que o individuo se forma en interacción cos
demais. Tódalas persoas formamos parte dalgúns grupos sociais determinados (relacionados
ca familia, amigos, traballo,
afeccións,...) cos que compartimos características comúns. Para a persoa como ser social, é de
vital importancia sentirse parte
de algo, e valorado por esas persoas coas que comparte experiencias, valores, crenzas,...
Por iso, é moi importante
que as persoas que nos rodean
nos acepten tal e como somos,
nos valoren, nos transmitan o
que pensan de nós e a importancia que temos nas súas vidas,....
Deste modo as persoas séntense
máis seguras de si mesmas e
poden afrontar as diferentes situacións máis ou menos complexas que atoparán ao longo da
súa vida.
En definitiva, as persoas
necesitamos ter claro quen somos e o que queremos facer cas
nosas vidas, pero para elo é imprescindible que a xente que nos
rodea nos apoie e confíen en nos,
para que así poidamos tomar as
rendas das nosas vidas e sentirnos realizados como persoas.
Que é iso da Logopedia?
Verónica Castro Quelle - Logopeda
Fai xa uns anos, rematei os
meus estudos de Logopedia, que
afrontei dende o primeiro momento con moito entusiasmo xa
que tiña claro que nun futuro
quería desempeñar esa función.
Cando me preguntaban: ¿Que
estudache?- Eu contestaba: Logopedia, e a xente respondíame
con un….¡ Ah si, o dos pés!. Primeiro con asombro, e logo con
resignación, explicaba en que
consistía iso da Logopedia (que
non tiña nada que ver coa Podoloxía) xa que había moito descoñecemento sobre esta profesión.
Pois ben, quero aproveitar esta
oportunidade para explicar un
pouco de qué se trata.
O Logopeda é o profesional
responsable da prevención, diagnose, pronóstico, tratamento e
avaliación da comunicación humana e dos seus trastornos. Entendemos aquí por comunicación
humana aqueles procesos asocia-
dos á comprensión e produción
da linguaxe de calquera tipo
(oral, escrito, xestual…).
A Área de actuación da Logopedia e o exercicio da profesión
desenvólvese en varios entornos.
Nun primeiro momento a logopedia estaba delimitada no marco
dos Centros escolares de Educación Especial.
Na actualidade a Logopedia
vai moito máis alá, podemos atopar profesionais en centros ordinarios, centros de día, asociacións… e tamén é importante
comentar que para determinadas patoloxías a Seguridade Social ofrece hoxe en día eses servizos ademais
dos gabinetes
privados.
Por tanto, o seu ámbito de actuación e área de coñecemento é
tanto o educativo como o clínico.
Non só unha persoa con discapacidade é apta para ir a un logopeda, calquera que necesite ou
queira mellorar as súas habilidades comunicativas, sociais,
tratar disfonías, dificultades de
articulación, mala dicción, psicomotricidade, problemas coa coordinación
fono-respiratoria,
expresión ou comprensión entre
outras pode ir a visitar ao logopeda e intentar solucionar ou
mellorar esas dificultades.
En DOWN LUGO dúas logopedas axudamos a mellorar algunhas das anteriormente nomeadas coas que se poden encontrar os nosos usuarios.
Traballamos con nenos e adultos
comprendidos en idades que van
dende os catro ata os cuarenta
anos de idade, adaptándonos ás
necesidades de cada un ben sexa
en sesións individuais para traballar obxetivos específicos ou
grupais, para mellorar as capacidades comunicativas dentro da
sociedade e da vida diaria de
cada un.
Número 2
Páxina 9
Tortiñas
Iria Pérez Cao - Responsable de Educación
Este ano como novidade as
sesións de cociña lévanse a cabo
no piso da Asociación.
Alí os rapaces preparan distintas receitas (aperitivos, sobremesas...), ademais de desempeñar diferentes tarefas domésticas (poñela mesa, fregala louza,
varrer...).
Hai que facer mención a que hai
dous grupos diferentes, os maiores que teñen as sesións os venres e o sábado pola mañá, xa que
é un grupo numeroso, e o grupo
dos adolescentes que formouse
fai menos tempo e que neste momento conta con 5 rapaces e rapazas.
Este ano neste último grupo
plantexouse levar a cabo un proxecto no que colaboraran as nais
e pais dos rapaces, coa elaboración dalgunha receita ao longo
do curso, así coa súa implicación
potenciando a autonomía e motivación dos rapaces nas tarefas
domésticas.
Por iso, o pasado 2 de novembro
contamos coa colaboración dunha das nais, Mila, que trouxo
unha rica receita de tortiñas.
Primeiramente foron ó supermercado a comprar os ingredientes necesarios (leite, ovos, aceite…) para cando xa chegara Mila estivera todo listo e así poder
comezar.
Tanto os rapaces como a propia
Mila quedaron encantados e con
ganas de repetir a experiencia.
¡Estaban para chuparse os dedos!
Todos participaron en cada paso
da elaboración (bater ovos, medir as cantidades, do leite, da
fariña, remover...), onde se vía
como se manexaban de forma
autónoma e con certa maña.
Unha vez mezclado tódolos ingredientes cada rapaz foi facendo a súa tortiña con certo respecto o calor que soltaba a cociña. Poñendo como toque final
unha onza de chocolate enriba.
O Magosto
Gonzalo Suárez Rodríguez - Responsable de Ocio
A tarde do martes 6 de novembro celebrouse a festa do
Magosto na Asociación.
A festa consistiu na realización de varias actividades.
Empezouse cun taller de decoración de carteis, debuxos e murais con motivos propios desta
festa e mentres facíanse colares
de castañas e landras. Tamén se
baleiraron cabazas para a decoración.
Durante todo isto, acabáronse
de enfornar as noces e castañas,
e fóronse repartindo os anacos
de biscoitos e doces típicos do
outono.
tounos: “O martes 6 de novembro foi a festa de Magosto na
asociación. Colocamos as mesas.
Merendamos castañas, noces e
tamén comemos biscoitos. Fixemos colares de castañas. Bailamos e fixemos uns xogos das cadeiras e outro de bailar e quedamos en estatuas”.
Unha vez pasou a merenda, os
rapaces fóronse animando a saír
a bailar e a participar en varios
xogos musicais. Logrouse conseguir unha tarde amena e divertida na que todo o mundo participase e vivise esta festa tan tradicional.
O grupo dos medianos comen-
Páxina 10
BOLETÍN DOWN LUGO
Aprendemos linguaxe a través da música
Beatriz Novo Enríquez - Logopeda.
Este ano na Asociación
comezouse a levar a cabo nunha
das sesión de logopedia, con dúas das nosas nenas, Lucía e Cintia, unha actividade coa que pretendemos traballar, mediante a
estimulación musical, aspectos
imprescindibles para unha adecuada adquisición e desenvolvemento da linguaxe.
Non é de estrañar que
conceptos como música, linguaxe
e logopedia aparezan relacionados en moitas ocasións, pois a
logopedia trata os problemas
que se presentan nos campos da
linguaxe e da comunicación, e a
música é unha forma de expresión moi semellante á linguaxe
que pode aportar moitos elementos que facilitan a estimulación
dos procesos requiridos para a
súa adquisición.
A percepción musical
comeza na etapa intrauterina e
a partir do nacemento os nenos
utilizan as súas experiencias
sonoras para acercarse ó entorno
e así comezan a imitar cualidades dos sons da fala dos adultos
como a entoación, o timbre, a
melodía, etc. Ademais a linguaxe musical favorece o desenvolvemento de diferentes facultades humanas como: a capacidade
cognitiva e
intelectual
(educación da discriminación e
da escoita, creatividade, capacidades de abstracción...); capacidades motrices (ritmo e movemento); equilibrio persoal e afectivo e a capacidade de socialización (canto en grupo, audición
conxunta, grupos instrumentais... requiren un aprendizaxe
social).
Tendo en conta todo isto,
nestas sesións de estimulación
musical traballamos, a través de
diversas actividades, aspectos
como:
Atención e escoita. A
atención e un aspecto fundamental no adecuado proceso de
adquisición da linguaxe. Neste
sentido, a música é divertida,
chama a atención dos nenos e
facilita unha actitude de escoita
superior. A través de actividades
de atención auditiva e rítmica
podemos traballar e adestrar a
capacidade atencional dunha
forma moito más lúdica.
Percepción e discriminación auditiva. Para adquirir correctamente a linguaxe temos
que ser capaces de diferenciar,
comparar, contrastar e identificar estímulos auditivos concretos (ruídos, sons, fonemas, sílabas e palabras). Nestas sesións
levamos a cabo actividades de
discriminación de sons e ruídos
de diferentes obxectos, instrumentos, etc. e de aspectos como
intensidade, timbre, ritmo, volume... coa finalidade de “adestrar
o oído” e facilitar a diferenciación dos diversos fonemas, sílabas e palabras.
Ritmo. As nosas actividades diarias están marcadas
polo ritmo. De este xeito, todos
falamos cun ritmo diferente o
que ten que ver co acento da nosa fala. Nas sesións de estimulación musical levamos a cabo propostas nas que traballamos a
asociación ritmo - linguaxe o que
favorecerá o posterior proceso
lector.
Desenvolvemento físico.
Tocar un instrumento, bailar,
etc. contribúen a mellorar a coordinación e as habilidades motrices finas (traballos de ritmo,
xogos con cancións, xogos con
palmas, etc.)
Expresión oral. A música
contribúe ó perfeccionamento da
expresión oral, xa que supón un
control continuo da voz a través
das cancións, expresión dos sentimentos... dando a oportunidade
ás nenas de perfeccionar a súa
pronunciación e de modular a súa
voz para facela máis expresiva.
Lectoescritura. Nun primeiro momento, os nenos aprenden as palabras oíndoas, captando e discriminando os sons que as
compoñen, a súa tonalidade, o
timbre, a intensidade, a entoación, a melodía, etc. só despois
desta
codificación
fonolóxica
(capacidade de transformar as
letras en sons) aparece a habilidade lectora.
É importante ter en conta
que a alteración nalgún dos aspectos sinalados anteriormente
dificultará a adecuada adquisición de aprendizaxes posteriores,
por iso será necesario traballalos
de forma permanente co obxectivo de favorecer a consolidación
destas novas capacidades.
Para rematar gustaríame
dicir que esta nova experiencia
está sendo moi positiva para as
nenas que cada día realizan con
agrado estas tarefas lúdicas as
cales contribúen, sen dubida, á
consolidación dunha aprendizaxe
activa e significativa, xa que como dicía Aristóteles, “non hai
nada no intelecto que antes non
pasara polos sentidos.”
Número 2
Páxina 11
Máis aló de Lugo
Alba Vidal Trashorras - Preparadora Laboral
Como xa sabedes, a Asociación
DOWN LUGO traballa en distintos puntos da xeografía lucense.
Nesta ocasión imos achegarnos a
Monforte de Lemos, onde un
grupo de rapazas e rapaces se
reúnen todos os xoves á tarde
para asistir ás clases de Formación Prelaboral.
Xuntos, achegámonos un pouco
máis a todo o que envolve o
mundo dos oficios, aprendendo
non só a buscar un, senón a adquirir actitudes que favorecerán
o noso desenvolvemento persoal,
ao tempo que pasamos un bo
anaco cos compañeiros.
Preséntovos a Pedro, Ángeles,
Jorge, Goretti e Sabela.
Pedro é o veterano do grupo,
o que aporta os seus coñecementos e a seriedade que en moitos
momentos fai falla para poder
centrarse no que estamos a traballar.
“Tengo 52 años y habrá cuatro o
cinco años que llevo viniendo a
esta clase. Sigo viniendo para
encontrar algún trabajo y hacer
cursillos, si aparece, porque ahora no está bien la cosa. Aquí se
aprenden cosas nuevas. Se hacen
entrevistas con Ana (a orientadora laboral de Down Galicia), se
graban y, al verlas, se retocan
los fallos. También se me hace
novedoso trabajar con el ordenador, con el que nunca anduve”.
Ángeles é unha rapaza moi
alegre que goza facendo as actividades da clase, especialmente
se son fichas para escribir.
“Aprendo muchas cosas aquí: a
crear un correo electrónico, hacemos fichas sobre buscar trabajo…”
Ademais este ano ampliou a súa
formación realizando un curso
de Acción Formativa para Desempregados:
“Hice con Jorge y Pedro un curso
de jardinería. Allí planté lechugas y los exámenes prácticos me
salieron bien (eso lo aprendí en
el colegio, ya que hice un PCPI
de jardinería). También fui a un
curso del ayuntamiento para
enfrentar una entrevista de trabajo”.
O outro rapaz do grupo é Jorge, que lle aporta ao grupo moitas risas xa que é un bromista.
Está a piques de cumprir 22
anos e naceu en Santo Domingo. “Me gusta Monforte. Al principio me costó adaptarme, sobre
todo por el tiempo que hace. Estoy aprendiendo mucho, cosas
que antes de venir aquí no sabía,
como el DNI. Lo que hacemos me
sirve para buscar un trabajo,
para poder ayudar a mi madre.
Es bonito agradecer a quien te
dio la vida. Me gusta venir, me
siento bien aprendiendo”.
Por último tócalle á benxamina do grupo, unha rapaza cargada de enerxía que chega todos os
xoves cun sorriso na cara. Goretti en 17 anos e está estudando no Colexio Infanta Elena e, á
pregunta de para que ven ás
clases responde: “veño para
aprender, pa ir coñecendo outras
cousas que non sabía porque de
momento non estou buscando
traballo. Sobre todo para que se
poñan contentos meus pais porque aprendo. Agora xa sei escribir o meu nome e apelidos”.
Hoxe falta Sabela, unha rapaza que tamén leva uns anos vindo a estas clases. É moi atenta e
observadora e, aínda que acostuma ser calada, os seus compañeiros están moi contentos con
ela e só teñen eloxios: “Es buena
chica”, “es buena compañera, yo
me llevo bien con ella”. “Es muy
dulce y amable”.
Agora que xa coñecedes un
pouquiño máis como é o grupo
de Monforte vistes que é pouco
numeroso pero que está cargado
de ilusión e, pola miña parte,
podo dicir que é unha sorte chegar cada xoves a xunto deles e
que che contaxien esa alegría.
Dende DOWN LUGO seguiremos traballando para a inclusión laboral das persoas que forman este grupo e do resto de
usuarios, xa que o logro deste
obxectivo permitiralles participar plenamente como cidadáns e
mellorar a súa autonomía persoal e social.
Número 2
Páxina 12
AS FAMILIAS FALAN
Dereito a equivocarse
Mila Melio Martínez
Todas e todos temos dereito a
equivocarnos, pero aos nosos
fillos e fillas son Síndrome de
Down cústanos recoñecerllo, ben
por medo a que as consecuencias
dos seus erros sexan prexudiciais para eles, ou ben porque
consideramos que por eles sós
nunca chegarán á solución correcta.
Cando se lle formula un problema académico, ben coa lectura, escritura, matemáticas, etc.,
pretendemos darlles unhas pautas que a nós nos parecen moi
claras e que lle serán de axuda
para resolver o problema, sen
darnos conta que o que estamos
é impedindo que pensen para
buscar a súa propia solución;
ademais, a mensaxe que lle estamos enviando é: estoucho resolvendo eu porque ti non sabes
como facelo. Con isto, ademais
de minar a súa autoestima, colaborando a crear un concepto negativo de si mesmos, facemos
que ante calquera tipo de problema non busquen estratexias e
non elaboren os seus propios
esquemas mentais para resolvelos.
Os nenos e as nenas con Síndrome de Down teñen que
aprender a pensar, como todos
os nenos e nenas, e para elo hai
que darlles tempo para que elaboren e organicen as súas propias repostas, facéndolle preguntas que fagan cuestionarse o
que pensan acerca desa cuestión, para así poder seguir
aprendendo. Non é tan importante a resposta ou a solución en
si mesma, senón a iniciativa e a
decisión de abordar a aprendizaxe. Para aprender é fundamental non ter medo a equivocarse.
Os erros son parte do proceso
de aprendizaxe. Cando un fillo
ou filla con Síndrome de Down
se equivoca unhas cantas veces,
xa nos exasperamos e non esperamos máis, sen pensar que a
eles cústalle máis razoar e memorizar esquemas de actuación.
Tamén a nivel social non permitimos erros, porque iso pode deteriorar a imaxe que a sociedade
teña deles; pero eles e elas teñen
dereito a equivocarse nas repostas que dan nas súas relacións
sociais. Cando xurde algún conflito entre as persoas con Sín-
drome de Down non vemos o
conflito como síntoma da súa
inserción na sociedade, senón
como un obstáculo para a súa
felicidade e tranquilidade. Os
conflitos son positivos se os utilizamos para analizar feitos, recoñecer sentimentos e negociar
solucións. Acaso non é isto o que
facemos os adultos?
Non son malos os conflitos, en
canto que forman parte da vida
mesma, senón a solución que lle
damos; e buscar solucións require enfrontarse con responsabilidade e sen medo a equivocarse, e
por último asumir as consecuencias da decisión. A maioría das
veces dámoslles nós a solución, a
nosa solución, que habitualmente non coincide coa deles, e non a
viven como propia porque non
interviñeron no proceso, e polo
tanto non na incorporan aos
seus coñecementos.
En definitiva, temos que valorar máis o camiño que seguen
para chegar a unha solución e
non tanto a solución en si mesma.
Martín
Mª Fernanda Suárez Méndez
Sentiámonos mayores para ter
O noso primeiro fillo tardou
máis fillos, así que decidimos
moito en chegar. Foi unha busca
non ter máis.
de sete anos.
Pablo era todo o que necesitabaCando por fin quedamos mos nas nosas vidas.
"embarazados", aos meus 36 O u
iso
pensabamos.
anos de idade, decidimos non daquela
facer amniocentese, malia o conMartín apareceu no meu vensello médico, polo risco de perder
tre, sen que ninguén o chamase,
un bebé tan desexado. E naceu
porque así pequeniño como é,
Pablo, un neno san e forte, que
nin nos decatamos de que se
nos encheu de felicidade .
metía.
Recordo que nos primeiros momentos pensei: “esta vez
teño que facer a amnio”.
Na primeira ecografía
non sentín a mesma emoción que
sentira naquela primeira eco de
Pablo, na que chorei ao escoitar o
corazón (igual porque esta vez
non se escoitaba). Logo empezaron as sospeitas: screening, translucencia nucal...
Páxina 13
BOLETÍN DOWN LUGO
me mirou e me dixo: “son eu, e
son como ti imaxinaras que sería". E a frase que me saíu foi "É
precioso, ten a síndrome verdade?, ai meu meniño!, que cousa
máis bonita!.
E comenzaron as presións para que fixésemos a amnio... E as miñas dúbidas.
Mandáronnos a Santiago
para facer unha ecografía máis
esclarecedora.
Martín tiña naquel momento 16 semanas de vida. Recordo aquela imaxe coma se fose
onte. Vin un bebé cabezoncete
cunha caluga que metía medo. O
corazón díxome "É Down". Entón o médico empezou a falar
"bla,bla,bla, amniocentese,
bla,bla,bla,
trisomías,
bla,bla,bla, prazos para tomar
decisións... " bla e máis bla. Foi
a primeira vez que sentín a Martín de verdade: non era "un feto
de x semanas"; era o meu fillo. O
meu meniño patexando. E souben que non ía facer amnio nin
cousa semellante, xa non podía;
porque xa non o tiña só no meu
ventre: agora estaba tamén no
meu corazón.
Pouco a pouco foron xurdindo novos marcadores ecográficos.
E chegou o día do parto.
Esta vez eu quería ter un parto
natural, sen epidural nin demasiada medicalización. Dei cun
equipo de profesionais respectuosos coa maxia do nacemento
e foi un parto precioso, desexado
e marabilloso. Recordo esa sensación de recibir a Martín, esa
explosión de vida, esa cariña que
Nove meses atrás, esa frase
teríame parecido algo impensable. Creo que é un regalo da
ciencia poder recibir ao teu fillo
coa naturalidade e a alegría que
merece. Pero sobre todo, creo
que é a demostración da importancia que ten ese labor das asociacións de Síndrome de Down,
ao difundir, como di Antonio Villamarín no primeiro número
deste boletín, unha imaxe da
Síndrome de Down axustada á
realidade.
Jose consigue una de sus metas
Jose Alcalde Gómez
Mi hijo Jose desde hace tiempo
y con bastante frecuencia, nos
comentaba que le gustaría trabajar pues el piensa y se fija que
sus primos tiene un trabajo y el
no quería ser menos. Pues quería
hacer algo en la vida que fuese
útil y gratificante para él.
Con la cantidad de parados que
desgraciadamente tiene España y
que parece va aumentar, la dificultad de que José encontrara un
trabajo era muy grande y tratamos de animarle y decirle que
algún día lo lograría.
pero el problema era que no necesitaban gente y no podían contratarle, entonces decidimos que
dejase de trabajar y como era
verano, nos fuimos de vacaciones,
para que él lo sintiese menos.
Pasó el tiempo, tal vez dos
años, seguía queriendo trabajar y
le llegó otra oportunidad también
por la Asociación Down de Lugo.
Empezó a trabajar haciendo
practicas en noviembre del año
2011 en el Supermercado GADIS
de Ribadeo (Lugo). Con la gran
suerte para José que en febrero
desde 2012 le hicieron contrato
por un año y ya fue totalmente
feliz. Conocía a sus jefas, a sus
compañeros y estaba totalmente
integrado y conocía el supermercado de arriba abajo.
Contactamos con la Asociación
Síndrome de Down Lugo y gracias a su gran esfuerzo y dedicación, Jose pudo estar haciendo
prácticas durante cuatro o cinco
meses en el Parador de Ribadeo.
Allí era feliz y se ganó el afecto
de todos los que allí trabajaban,
Antes de firmar el contrato,
podía haber seguido más tiempo, paso días muy nervioso pues le
decían, que iba a venir un señor
de Lugo que era el jefe para
firmar el contrato y a pesar de
nuestra ayuda para tranquilizarle, el jefe que él no conocía le
causaba temor y respeto. Ya
lleva casi un año trabajando,
nunca llegó tarde, se levanta
con tiempo suficiente para
asearse, vestirse con el uniforme de trabajo, desayuna…
Número 2
Páxina 14
También pone música, pues le
gusta mucho, le tranquiliza y le
da ánimo y fuerza para pasar la
mañana trabajando. Va contento
y feliz.Estos meses en el GADIS,
para Jose, han sido los mejores
de su vida, pues se siente realizado en el trabajo y cuanto mas
cosas tiene que hacer, más contento está.
Casi todos los días ve a gente conocida que va a comprar y le saludan y animan, como pueden ser
su familia, sus profesores de colegio y de instituto, sus compañeros del Polideportivo de Barres
donde Jose hace gimnasia de
mantenimiento, sus vecinos y
mucha más gente que le conoce.
Durante este tiempo José ha disfrutado dos veces de vacaciones
15 días en Junio y 15 días en Octubre, lo ha pasado genial, peronunca se olvidó de su trabajo ni
de sus compañeros. No quería que
se terminasen las vacaciones y a
la vez tenía gana de volver al trabajo.
Hace meses nos pidió ir a clases de logopedia para pronunciar
mejor, pues el conoce sus limitaciones y quiere superarse, para
que le entiendan mejor sus compañeros de trabajo, que le quieren y estiman.
Jose es muy listo, trabajador y
muy humano pero también es un
poco protestón, pero vamos, lo de
protestón debe ser un virus que
anda por la atmósfera y que afecta a la mayoría de los jóvenes.
Ya le falta poco para finalizar el
contrato y está preocupado pues
no sabe si va a seguir o no, todos
los días ese es el tema de conversación mientras comemos, pero
nosotros le animamos parar que
este contento pase lo que pase.
Siga o no siga trabajando damos las gracias a la persona o
personas que le contrataron y a
la Asociación que se preocupó y
ayudó a que José pudiera tener
este magnifico trabajo.
Jose sabe esperar y el dice que
está seguro que tendrá otra
oportunidad.
ASOCIACIÓN DOWN LUGO
Rúa Miguel de Cervantes, 34 - Baixo
27003 - Lugo
Teléfono: 982 240 921
Fax: 982 240 921
Correo: [email protected]
NECESITAMOS A TÚA COLABORACIÓN
Colabora para seguir prestando apoios ás personas con discapacidade intelectual e/ou síndrome de
Down e as súas familias, para axudarlles a planificar un proxecto de futuro e para conseguir que
teñan unha integración plena na sociedade.
Xa colaboran con nós:
CAMPUS LUGO
MARISTAS
LUGO
Colabora ti tamén, FAITE SOCIO, e se xa o eres, trae un socio máis á Asociación
DEBEMOS FACELO XUNTOS!