Reflejo los perfiles de la sociedad marroquí

Transcripción

Reflejo los perfiles de la sociedad marroquí
SUPLEMENTO DOMINICAL
“Reflejo los perfiles de
la sociedad marroquí”
Diario de Ferrol
14 de septiembre de 2014
Año XV / Número 846
Paloma San
Basilio dice adiós
en el Palacio de
la Ópera
Se estrena
“Boyhood”, el
experimento de
Richard Linklater
“Silencio
habitado”, de la
coruñesa Olga
Patiño Nogueira
JAVIER LIZÓN
Nordesía
LIBROS
CINE
MÚSICA
LA FILÓLOGA Y CATEDRÁTICA PONTEVEDRESA MARÍA JESÚS DOMÍNGUEZ SÍO
MUESTRA EN SU LIBRO “LA BEBIDA DE LAS AVISPAS” LOS ELEMENTOS
POSITIVOS DEL PAÍS VECINO, COMO LA CREATIVIDAD Y LOS AFECTOS
Nordesía
28
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
Lugares para volver:
Betanzos
XULIO VALCÁRCEL
[email protected]
páxinaLiteraria
O CASCO ANTIGO DA CIDADE FOI
DECLARADO CONXUNTO HISTÓRICOARTÍSTICO EN 1970
C
ada vez que desde a
Escravitude contemplamos a ría que se
adentra sinuosa entre barreiras e xuncais aproveitando
o curso baixo do Mandeo, co ceo reflectíndose na calma maina das augas, pensamos na beleza estraordinaria deste lugar. Logo, Betanzos,
aparece configurado cun deseño
medieval do que aínda se conservan
algunhas portas oxivais (a da Ponte
Vella, a da Ribeira…). Por unha empinada costa accedemos ao CIEC
de Jesús Núñez, o centro ofrece
unha mostra de importantes artistas: Picasso, Seoane, Miró, Laxeiro
ou Tapies. Ao interese dos fondos
engádese o do propio edificio, do
arquitecto Rafael González Vilar,
cun lucernario iluminando as altas
estancias abertas.
A uns metros rúa arriba, sobre o
antigo castro de Untia, a praza da
Constitución, co Pazo de Bendaña,
a igrexa de Santiago e a Torre de
Lanzós, do século XII. A praza da
Constitución foi testemuña de moitos acontecementos históricos, entre eles o levantamento irmandiño
de 1467, no que se leu unha procla-
ma do Rei lexitimando a revolta e
“mandándoos juntar en la dicha
hermandad y derrocar las dichas
fortalezas y castigar los dichos malfechores”. “En dous anos –di Alfredo Erias– os irmandiños dominaron
Galicia, obrigando ao arcebispo
Fonseca e a outros nobles a fuxir a
Portugal”. Pero ao cabo, retornados
e fortalecidos reaxiron cunha grande ofensiva e escarmentaron brutalmente aos insurxentes. Asemade,
esta mesma praza foi esceario da
proclamación da Constitución liberal de 1812 e da II República, o 15
de abril de 1931. O recorrido segue
cara ao conxunto arquitéctónico de
San Francisco, cun exquisito equilibrio de liñas e volumes; pero antes
detémonos un momento a saúdar a
Carmela e Tucho Calvo, xerentes de
“Biblos”, máis que unha libraría, un
referente básico na dinámica cultural da cidade.
Diante dos nobles edificios asoportalados que conforman a Praza
García Hermanos (o medieval campo da Feira) exténdese a ampla explanada na que latexa a vida de acotío, co mercado, os negocios e o
lecer de bares, cafeterías e terrazas.
Ilustración de Xabier Garo.
Da praza saen unha serie de ruelas
inzadas de pequenas tascas, tabernas e mesóns nos que degustamos
o lixeiro e sabroso viño de Betanzos
(viño “cadete” na consideración de
don Álvaro Cunqueiro); baixando
por outra rúa atopamos o edificio
máis antigo da cidade, o mosteiro
das cascas. “O nome do barrio fai
referencia á antiga actividade do
curtido de peles, no que a “casca”
de carballo era empregada, despois
de ser moída, para apelambrar, quere dicirse, para eliminar o pelo das
peles” –dinos o noso guía, Alfredo
Erias, director do Museo das Mariñas, outra visita obrigada.
A xira dos caneiros é unha experiencia marabillosa. Engalanadas as
barcas con grinaldas e ramallos,
sulcan as augas Mandeo arriba escoltadas por frondosas ribeiras nas
que medran ameneiros, salgueiros,
chopos…, e nas que se solazan parruliños salvaxes. No campo da romaría, á sombra dos platanarias,
esténdense os manteis de cores
coas merendas nas que non ha faltar a famosa tortilla. Sorprendido
un visitante pola profusión de lanchas e barquiñas e pola amplitude
do percorrido fluvial, interesouse
pola súa extensión. “Este é o Mandeo!...” –respondeulle o seu interlocutor, como quen informa de algo
obvio, tal se se tratase do mesmísmo Nilo. “Ah, si, eh? Pero entonces,
donde nace?” –“Nos Pirineos”…
librosRecomendados
A TOPONIMIA CELTA DE GALICIA
FERNANDO CABEZA QUILES
Editorial Toxosoutos. A Coruña, 2014. 526 páginas.
Pormenorizado estudio sobre la toponimia gallega,
antigua y actual, realizado por un gran experto en la
materia. Pese a lo controvertido del planteamiento, se
afirma la presencia de pueblos celtas en la Gallaecia.
LO QUE TIENE ALAS
EDUARDO JORDÁ
Edita Fundación José Manuel Lara. Sevilla, 2014. 221
páginas. Catorce lecturas en profundidad de obras
clásicas de la narrativa breve: Gógol, Melville o Henry
James, son algunos de los escritores elegidos para un
libro indispensable para los amantes de la literatura.
A FLORA DE OS EIDOS
JAVIER GUITIÁN
Editorial Ézaro. Santiago, 2014. 114 páginas.
Los aficionados a la botánica podrán disfrutar y
aprender a identificar las plantas de uno de los enclaves más bellos de Europa. Todo ello con un novedoso y atractivo referente: la poesía de Novoneyra.
NETHERWOOD
JANE SANDERSON
Editorial Bóveda. Madrid, 2014. 552 páginas.
A principios del siglo XX la vida en Netherwood
–un pueblo minero de Yorkshire– es un fiel reflejo
de la sociedad inglesa de la época, pero las fronteras sociales empiezan a resquebrajarse.
29
“Retrato una comunidad en equilibrio
inestable entre tradición y modernidad”
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
Nordesía
MARÍA JESÚS DOMÍNGUEZ SÍO FILÓLOGA Y CATEDRÁTICA
LA AUTORA DE “LA BEBIDA DE LAS AVISPAS” AMA MARRUECOS, PERO GALICIA ES SU TIERRA /Sandra Sánchez
L
a filóloga y catedrática
pontevedresa María Jesús Domínguez Sío refleja en “La bebida de
las avispas” las estampas que ideaba su mente bajo los estímulos de la
realidad que le aportó su estadía de
seis años en Marruecos, un país al
que “ama”, sin por ello olvidar jamás que Galicia es su “tierra”. Son
textos subjetivos de la autora cuyo
alter ego narrativo unifica el conjunto como protagonista común.
Las ganas de volver allá siempre están, Marruecos es entrañable y le
estoy muy agradecida, pero Pontevedra es mi tierra. Me siento de allí,
y ya se sabe como somos los gallegos. Podemos vivir en cualquier
parte, la que sea, pero siempre estamos en Galicia. Lo dice una de Porriño.
¿Cómo describiría su última
obra, “La bebida de las avispas”?
Es una colección de relatos breves,
publicada por la editorial La Isla de
Siltolá, y el título es un reclamo poético que lleva a formularse una pregunta, que obtiene una pronta respuesta: Beben té. Pero hay que leer
el libro para saberlo.
JAVIER LIZÓN
Ya se sabe como
somos los
gallegos, podemos
vivir en cualquier
parte, pero siempre
estamos en Galicia
La protagonista es el nexo de
todas estas historias...
Marta, que no tiene apellidos porque no es necesario, es mi “alter
ego”. Es una docente que oficia en
la cooperación educativa de España
en Marruecos, y a través de su mirada se narran y describen las historias, en cierto sentido autobiográficas, pero no al pie de la letra ni
mucho menos.
Marta, originaria de una villa
irreal con un nombre simbólico,
compara sus vivencias como educadora en la ciudad de Tetuán con Galicia, y se para en los elementos positivos que encontró en el país
vecino, como la creatividad y el
mundo de los afectos.
¿En qué consisten estas historias?
Cada relato expresa una amalgama
de experiencias, no solo mías sino
de las personas que han interactuado conmigo, mis compañeros, mis
alumnos, los amigos... El origen,
por supuesto, es la realidad vivida,
Lo más
interesante para
el lector es asistir a la
fusión intercultural de
un país tan cercano
geográficamente como
alejado en su cultura
sentida, olida y vista. Todo eso tiene
una transformación literaria.
¿Busca algún objetivo con la
publicación de este conjunto
de relatos?
¿Cómo fue el proceso creativo
de esta obra?
Este trata de ser un libro útil para
que alguien que quiera viajar a Marruecos y lo lea encuentre una información que no va a hallar en una
guía turística, y aunque nunca se
sabe cuando puede haber una segunda parte, en principio esta entrega está concebida como una obra
autónoma.
La escritura brotó de manera natural, sin forzar. Fui dándole forma,
cierta unidad y estructura, y por ello
creé la narradora común. Es un
poco la técnica del Lazarillo de Tormes, para entendernos.
¿Qué refleja en cada uno de los
relatos?
Cada composición expresa, desde
un punto de vista subjetivo, un perfil de la sociedad marroquí.
Son pinceladas impresionistas o
expresionistas que van componiendo el retrato de una comunidad en
equilibrio inestable entre tradición
y modernidad, oriente y occidente,
geografía e historia.
¿Qué considera que es lo más
atractivo del libro para el lector?
Opino que lo más interesante para
un lector de aquí es asistir a la fusión intercultural de un país tan cercano geográficamente como alejado en su cultura.
Esto tiene muchísimo interés
para nosotros por la imbricación, la
relación constante y la influencia
cultural.
laEntrevista
¿Tiene “morriña” de Marruecos ahora que ha regresado a
Galicia?
Nordesía
Os silencios
de Olga
30
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
VICENTE ARAGUAS
SILENCIO HABITADO
OLGA PATIÑO NOGUEIRA
Pigmalión. Madrid, 2013
máisLibros
16 euros
E
n edición fermosa e
elegante (non sempre pleonasmo) chega ás miñas mans o
último libro de Olga Patiño Nogueira, Silencio habitado (Pigmalión, Madrid, 2013), en edición bilingüe, galego-español, con
traduccións da propia Olga, a primeira sección do volumen, e de
José Carpenter, as dúas restantes.
O prólogo, expresionista, é de Luz
Pozo Garza, quen a forza de reducirse, de minimalizarse (como
adoita) é quen de construír nel non
soamente a súa visión da xogada
mais algo semellante a un poema,
que goza/ glosa glosándose, non
sei.
Mais para que a festa sexa completa a ilustración da capa, picassianamente adrede (supoño), é de
Juan Carlos Mestre, artista plástico,
poeta, músico e rapsoda (poucos
autores teño visto con maior prestanza e autoridade no directo). Mais
libro tan ben acompañado precisaba dunha boa materia/ material, así
o que nos dispón esta poeta da economía expresiva, moi sobre todo na
sección que abre a entrega, na que
Olga non fai senón voar moi alto,
nunha altura lumínica que tan so-
HUMOR PARA
CONTAR OS NOSOS
LÍMITES ÉTICOS
“...aborda maneiras
narrativas en
historias que teñen
o seu aquel
poético...”
amente pode ser críble se, como no
caso, vai acompañada dunha desnudez lírica absoluta agás nun poema “de encargo” cal é “No xardín da
nenez”, adicado a Curros Enríquez,
que xa estivera nunha escolma “ad
hoc”.
Logo, na parte segunda, a cousa
vai máis de epicidades, e agora a
voz de Patiño Nogueira enguedéllase en razonamentos que se tonifican
os poemas con maneiras mitolóxicas (Hércules-Xerión, Ith-Breogán)
non dan superado as estratexias do
apartado anterior. Por máis que
nesta sección sexa doado atopar
achádegos tan interesantes como
“O cucurucho das castañas”, que
viaxa alén das circunstancias
neocostumistas que título (e comezo) semellaban anunciar ou –sobre
todo– “O –eu– deshabitado”, clave e
cerna do libro, tamén no título.
Poema feminista, se se me permite o reduccionismo, que nos fala
da potencialidade dunha voz entregada cal a de Ola Patiño Nogueira,
profesora, poeta, actriz e directora
de teatro. Quen no derradeiro apartado do libro aborda maneiras narrativas en historias que teñen o seu
aquel poético (prosemas, daquela,
como diría Ángel González) mais
non decaen na súa vocación narrativa. Nun destes ¿poemas? “A tormenta 12-2-96” Olga fagocita a
Méndez Ferrín, facendo lectura do
seu “Con pólvora e magnolias” en
medio dos ouveos dun trebón.
Literatura na literatura cando
todo aquilo “Foi un intre alongado
polo vento, que rabuñaba o espazo
exterior como animal ferido, húmido e sonoro no ventre da noite”.
Noutro, o meu favorito, “O axexadoiro”, hai unha nena que sentíndose preterida lisca da casa coas posesións favoritas, como o neno do
poeta de Coventry Patmore, que ficara dormido e choroso riba das
súas, só para atopar que a eternidade na que se coidara inavertida apenas existira (dous banzos de escaleira tan só). Un libro, pois,
complexo e enteiro no presunto silencio do que o título alerta.
PRESIÓN
ATMÓSFÉRICA
E SOCIAL
ISÓBARAS
O VIOLÍN DE REMBRANDT
GUSTAVO PERNAS CORA
JORGE LLORCA
Edicións Xerais / 12,90 euros
Edicións Xerais / 16,65 euros
Chega a esperada primeira novela
do pintor Jorge Llorca, un texto que
supuxo, nada menos, obter a pasada
edición do Premio Blanco Amor. Estamos ante unha narración ambientada no mundo da arte na dércada
dos 80 nunha pequena cidade, cunha manchea de personaxes do máis variado e plena de humor e cunha lectura
que flúe a través dun ritmo contaxioso.
Unha narración na que un cadro e un violín poñen a proba os principios éticos
e morais dun profesor de historia da arte (trasunto das tentacións ás que calquera pode enfrontarse) que traballa nos cursos de nocturno do Colexio Academia Atenea. A xuízo do xurado do Premio Blanco Amor, estamos ante unha
novela de lectura fluída, na que “prima o humor cun ton áxil, fresco e irreverente que reflicte ambientes sociais de pequenas cidades, nas que o contraste
entre o global e o local vese neutralizado con personaxes cotiáns”.
As isóbaras son as liñas que
unen puntos coa mesma presión
atmosférica e, neste caso, a metáfora elixida polo dramaturgo
Gustavo Pernas para volver trazar un mapa do estado espiritual
e moral da nosa sociedade. Texto gañador do Premio Álvaro
Cunqueiro, Pernas reúne a oito
personaxes arquetípicos do noso
tempo á espera dunha raiola de sol no medio da escuridade e unhas
amenazantes explosións de fondo. Sen apenas dialogo entre eles, os
protagonistas monologan sobre a súa situación, o que lle dá oportunidade ao autor de falar sobre temas como as consecuencias sociais da
crise económica, a emigración, a alienación pola tecnoloxía ou o embrutecemento e falta de comunicación na que estamos instalados. Un
duro exercicio de lucidez.
GALLINAS DE MADERA
MARIO BELLATIN
Ed. Sexto Piso
16,00 euros.
E
n la selectiva Ed. Sexto
Piso, el mexicano Mario Bellatin, experimentalista hasta la
médula, acaba de publicar Gallinas
de madera (2013), compuesto por
dos bien diferentes narraciones: la
primera es un recorrido de homenaje por el escritor checo Bohumil Hrabal, uno de los tres más grandes de
su país durante el pasado siglo, autor de títulos inolvidables como Trenes rigurosamente vigilados (1964),
Yo que he servido al rey de Inglaterra (1982) o su gran éxito inicial,
Una perla en el fondo (1963). Perseguido con saña por el estalinismo,
Hrabal fundamentó su narrativa en
un delirante absurdo, en el humor
negro, en el irracionalismo surrealista y en la dolorosa tragedia de su patria, vista con pesimismo y desesperanza.
En estas últimas coordenadas se
mueve Bellatin en unas páginas elaboradas sintácticamente en parágrafos (a veces semejantes a versículos) en los que se cuenta algo no
asumible desde la racionalidad y sí
desde la locura, la transgresión visionaria, la cosmovisión alucinante
y otros fantásticos o insólitos parámetros.
En todo caso, en este desaforado
puzzle se unen y relacionan lo vital
y lo libresco, el hombre y el escritor,
el autor y su obra, el onirismo y el
caos, pero sobre todo, la fábula en
la que los animales (perros, aves carroñeras, palomas, moscas verdes)
tienen un papel superior al del hombre y protagonizan una serie de desaforados episodios (las aves de rapiña emprenden un viaje “con fines
artísticos”, p.65) entre los que no
falta la terapia del electroshock.
Mientras, se va perfilando la patética figura de Hrabal, que acaba suicidándose en el manicomio donde
vivió sus últimos días.
Muy interesante imaginativamente, agresivo hasta la paranoia,
este importante y hasta seductor,
innovador texto viene seguido de
un segundo titulado “En el ropero
del señor Bernard falta el taje que
más detesta”.
Se trata aquí de una narración libresca y elusiva, en verdad aburrida
por la que andan las sombras del
francés Alain Robbe Grillet padre
del soporífero y estéril “nouveau roman” (en cuyas filas estuvieron
Claude Simon, Michel Butor o Nathalie Sarraute entre otros), sin que
falte una referencia a Albert Camus,
más concretamente al comienzo de
“El extranjero”.
En esta, metido a gramático, el
señor Bellatin se arma un lío con la
nomenclatura de los tiempos verbales y la diferencia entre pasado-pasado y pasado-presente.
Tampoco anda muy fino al explicar el fenómeno de la deixis, que
restringe y limita. Y, en ambos textos, no se puede distorsionar la sintaxis del idioma con perífrasis verbales inadmisibles, sólo aptas, si
acaso en un cerrado y localista uso
que aquí no encontramos.
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
LAS CLAVES DE
UNA SERIE DE
REFERENCIA
TRUE DETECTIVE. ANTOLOGÍA
DE LECTURAS NO OBLIGATORIAS
VV.AA.
Errata Naturae / 19,90 euros
La pregunta es: puede una serie
que acaba de emitir su primera
temporada, y con solo ocho capítulos, estar a la altura de “The
Wire”, “Los Soprano” o “Breaking Bad”. Adelantamos la respuesta: sí. La nueva maravilla de
HBO, creada por el joven Nic Pizzolatto, atrajo la atención de
los profesores Iván de los Ríos y
Rubén Fernández en otra apuesta de la editorial Errata Naturae para
sacar a la luz este volumen que demuestra que las grandes series de
televisión de la actualidad no le van a la zaga a las mejores creaciones literarias. La justificación está en esta docena de textos que diseccionan las claves de “True detective” o nos remiten a sus inagotables fuentes creativas. Esta historia de misterio, nihilismo y redención
con dos detectives aparentemente en las antípodas se nutre o convoca a Lovecraft, Ambrose Bierce, Nietzsche, Dashiel Hammett,
Schopenhauer o Roberto Bolaño, representados aquí con iluminadores textos, que además incluye un análisis del propio de los Ríos y
una entrevista con Pizzolatto. Una guía imprescindible para una serie que ya está en el olimpo de las mejores narraciones televisivas.
EL “POETA EN
NUEVA YORK”
DE ADONIS
EPITAFIO PARA NUEVA YORK
ADONIS
Nórdica Libros / 15 euros
Continúa la editorial Nórdica ofreciéndonos con cierta regularidad
obras de poesía, y con un nivel de
acierto pasmoso (ahí está la obra
de Tomas Tranströmer). Ahora, alrededor del aniversario del 11-S, le
toca el turno a uno de los grandes
poetas vivos de hoy, el sirio-libanés
Adonis (seudónimo de Ali Áhmed Saíd Ésber-1930). Restaca Nórdica
un largo poema compuesto en 1971 y en el que suenan ecos del mejor
Whitman y del Lorca de “Poeta en Nueva York”. Con traducción de
Federico Arbós, nos encontramos antes unas poderosas imágenes
que radiografían la crueldad, la confusión, la insolidaridad de la Gran
Manzana, ciudad arquetípica del siglo xx, descarnada pero atrayente, vital y desmesurada.
Acompañan a este “Epitafio para Nueva York” los poemas “Garganta
de piel roja” y “Paseo por Harlem”, escritos en Princeton y Nueva
York en 1996 y 1997, que, a pesar de la distancia en el tiempo, complementan la visión de Norteamérica del gran poeta árabe, cuya obra
suena con insistencia en los últimos años como merecedora del Premio Nobel. En este texto tenemos una de las razones.
másLibros
LUIS ALONSO
GIRGADO
“En estas últimas
coordenadas se
mueve Bellatin en
unas páginas
elaboradas
sintácticamente en
parágrafos (a veces
semejantes a
versísulos) en los
que se cuenta algo
no sublime desde la
racionalidad y sí
desde la locura, la
transgresión
visionaria...”
31
Nordesía
Mario Bellatin: homenaje
a Bohumil Hrabal
Nordesía
32
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
A verdade íntegra de
Todo es mentira
ARMANDO REQUEIXO
letrasAtlánticas
[email protected]
TODO ES MENTIRA
PEDRO RAMOS
Trifolium, 2014.
17,10 euros
P
edro Ramos acaba de
publicar na coruñesa
Trifolium Todo es
mentira , novela de
subtítulo tan suxestivo coma equívoco: ‘La vida fácil de BernardMadoff’.
Porque, se ben é certo que o célebre estafador bolsista é unha presenza constante no libro, tamén é
verdade que, no fondo, acaba por
resultar unha escusa narrativa para
que se nos relate o que en realidade
importa: a vida do personaxe protagonista, as súas angueiras e preocupacións, as reflexións e pensamentos sobre a identidade propia, o
sentido e dirección do seu existir e a
súa complexa relación co corpo social, cos conxéneres, nunha palabra: o ser e a(s) súa(s)
circunstancia(s).
Todo es mentira (título tirado
dunha canción de ManuChao) é
unha novela que principia como
testemuño paradigmático dos estragos que o evanescente mercado
bolsista pode causar no actual contexto de crise global e deriva, sutilmente, cara a algo aínda máis profundo: o autocuestionamento
identitario, a indagación sobre o
sentido de conceptos como os de felicidade, xustiza ou solidariedade.
Non sería franco se dixese que a
visión que do mundo e das cousas
reflicte Todo es mentira é amable. A
novela é calquera cousa menos un
conto rosa, pois a diatriba aceda e
non pouco sarcástica estáben enraizada no seu adn. É máis, en non
poucos treitos o narrador protagonista (que a medida que avanza o
relato vai sendo cada vez máis autor
protagonista con inequívocas trazas
de autobiografismo) compórtase
como un recalcitrante escéptico,
imbuído ata a medula dun descremento tal que, por veces, fai do nihilismo a súa bandeira.
Doutra parte, Todo es mentira é
“En Ramos hai
unha clara vontade
de estilo, unha voz
moi particular que
aborrece o obvio e
se castiga na busa
de razóns últimas.
O puramente
argumental, o
suceso polo suceso
non é senón unha
pantalla...”
Imaxe do autor de Todo es mentira
ao tempo un inmenso campo de
probas ou laboratorio novelístico,
pois, como se dun inmenso contedor se tratase, neste libro vai integrándose de todo: dende letras de
cancións ata anacos de tratados de
filosofía, dende poemas ata fragmentos articulísticos, mesmo as fotografías e os insertos publicitarios
teñen tamén o seu lugar, o que fai
da obra un cóctel multixenérico no
que se teselan materiais diversos
sen solución de continuidade.
En Ramos hai unha clara vontade de estilo, unha voz moi particular que aborrece o obvio e se castiga
na busca das razóns últimas. O puramente argumental, o suceso polo
suceso non é senón unha pantalla,
un fogo de distracción do que realmente importa: a vida mesma e as
súas razóns, o errático camiñar de
quen namora e desnamora coa mesma velocidade coa que se enriquece
e cae na ruína, un ser tan fráxil e resistente á vez que abraia pola autenticidade que transmite.
A relación do individuo coa masa
social, os fundamentos e valores
que moven as xentes, a revisión do
espazo de liberdade persoal respecto da tiranía do mercado son outros
asuntos verbo dos cales é posible
extraer máis preguntas novas ca
respostas neste narrar con ganchos
directos de dereita cos que golpea,
páxina tras páxina, Ramos, un novelista xenuíno, que non pretende
parecerse a ningún e, por veces,
mesmo o consegue, unha maneira
de ser e estar incómoda para burgueses e mercenarios, pois o cinismo que destila non ha ser prato de
bo gusto para moitas conciencias
das que os remorsos poden facer
presa.
Atrevéndome a contradicir a
máxima que dende o propio título
se anuncia, créanme se lles digo que
é verdade que Todo es mentira paga
a pena. O cabeato que faltaba a Pedro Ramos para que, tras a publicación no 2006 de Masculino singular, a súa presenza autorial cobrase
o pulo debido e a máis prometedora
das proxeccións.
para tratar de entender esta
enfermedad rara y “muy caprichosa”
que está provocada por la inflamación
anómala de los tejidos de un órgano.
Su incidencia estimada es de entre 1 y
4 casos por cada cien mil habitantes,
siendo Galicia y Madrid las
comunidades más afectadas.
33
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
Nordesía
SOCIEDAD
La ferrolana Patricia Nogueira
preside la Asociación Nacional de
Sarcoidosis, plataforma que
reivindica una mayor investigación
Una ferrolana lidera la lucha en
todo el país contra la sarcoidosis
L
En la actualidad,
existen más de
6.000
enfermedades
raras...
El mal se
caracteriza por una
acumulación de
células en un
órgano
La presidenta de la asociación, Patricia Nogueira
“Hay poca
información y poco
conocimiento
acerda de esta
dolencia”
tatar y confirmar, continúa, es que
el trabajo y los tóxicos presentes en
el ambiente influyen en el desarrollo de la enfermedad.
Estar en contacto con sustancias
concretas, productos de limpieza o
fábricas cercanas son circunstancias
que aumentan el riesgo de contraer
la enfermedad.
“Tenemos varios casos de profesores que padecen sarcoidosis y esto
es algo que se le atribuye al polvo
de tiza”.
Otro aspecto importante que
marca el perfil de estos enfermos es
el sexo y la raza.
Las mujeres de entre 30 y 35 años
ELISEO TRIGO /EFE
de raza nórdica y negra tienen más
posibilidades de contraer sarcoidosis.
Patricia Nogueira estuvo luchando durante siete años contra este
mal, y desde hacer tres ha conseguido “bloquearlo”, lo que no quiere
decir que en un futuro, “próximo o
no”, vuelvan a aparecer nuevos brotes.
El día a día de un enfermo es
complicado, detalla: “La carcasa
está relativamente bien, pero dentro es por donde estamos desechos”.
Los tratamientos utilizados para
paliar los efectos de la sarcoidosis
son los corticoides y los inmunodepresores, fármacos con colosales
efectos secundarios, como tos, hipertensión arterial, dolor en las articulaciones, sudor constante, pérdida de pelo, visión borrosa,
hinchazón o crecimiento del vello.
“Tenemos que estar hechos de un
pasta distinta, porque cuando no te
duele una cosa te duele otra, los dolores son constantes, vamos, y tene-
mos que aprender a convivir con
ellos”, puntualiza Nogueira.
A ella le llevó mucho tiempo empezar a bregar con firmeza contra la
sarcoidosis, y aún haciéndolo, hoy
padece dolores que “no le quita nadie”.
“Cada caso es un mundo”, y prácticamente no se dan dos iguales, ya
que a los pacientes les afecta de manera diferente.
“Te cambia la vida de una manera bestial”, enfatiza.
Lo común en todos los casos es la
experiencia, el día a día, la convivencia con la sarcoidosis; y por ello
Patricia aconseja a los pacientes
“paciencia, conocimiento, tranquilidad y hablar con otros enfermos
para encontrar más apoyos y comprensión”.
En la actualidad, existen más de
6.000 enfermedades raras que afectan a un total de 30 millones de personas dentro del ámbito europeo; y
la mayoría de estas dolencias, al
igual que la sarcoidosis, acompañarán al enfermo durante toda su
vida.
Por ello, desde la fundación de
Patricia Nogueira buscan dar a conocer la enfermedad, tanto entre la
población como entre el personal
sanitario en general, potenciar las
investigaciones médicas y facilitar
apoyo psicológico y social a los afectados.
Este mes es el período de concienciación de la sarcoidosis, un
tiempo que esta organización dedicará a intentar concienciar al personal sanitario y a la sociedad en general de lo que supone, además de a
pelear por sus derechos como pacientes aunque sea por “egoísmo
propio”.
enDetalle
infogranulomatosis benigna, de Besnier,
Boecko o de Shauman”,
da igual como se la llame, lo cierto es que su nombre más
común es ‘sarcoidosis’ y muy poco
se sabe de esta patología, comenta
a EFE esta gallega, que sufre en sus
propias carnes esta lacra de nombre
variopinto.
Dicho esto, ella misma lo anticipa: la pregunta “probablemente
inexcusable” será, “¿de qué se trata?” En este punto es donde cobra
protagonismo la figura de esta mujer y la lucha que ha emprendido
para aportar luz sobre esta enfermedad rara, multisistémica, de carácter inmunológico y de etiología
desconocida que puede afectar a
cualquier órgano, aunque lo más
común y habitual es que dañe al
pulmón.
Consiste en una “acumulación
de células” que se depositan en un
determinado órgano; si éstas se calcifican pueden producir un gran
daño y, en casos más graves, hacer
que la parte perjudicada deje de
funcionar.
En ese estadío “entra en juego” la
opción del trasplante, aunque Nogueira recuerda que no existen garantías del 100 % que certifiquen la
no regeneración de la enfermedad
por tratarse de un fallo en el sistema
inmunológico.
El 60 % de los casos de sarcoidosis afectan al pulmón, pero también
al sistema nervioso (6 %), al corazón o a la médula, ésta última la
modalidad más complicada y de la
que, en España, “sólo se tiene constancia de un caso”, explica Nogueira.
“El diagnóstico es siempre complicado”, prosigue, “hay poca información y poco conocimiento acerca
de esta dolencia” que en España
afecta ya a entre 1 y 4 de cada
100.000 habitantes, concentrándose el área de mayor incidencia en
las comunidades madrileña y gallega, siendo en esta última la ciudad
de Vigo donde se registran un mayor número de casos, aunque se
desconoce el motivo.
“Nuestra organización lleva año
y medio en funcionamiento y continuamos elaborando encuestas y estadísticas para arrojar luz sobre esta
dolencia; conocemos nosotros mejor a los pacientes que los propios
médicos”, explica Nogueira.
Lo que sí se ha conseguido cons-
Nordesía
34
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
“El hombre más buscado” y
“Boyhood” copan los estrenos
DESTACA ENTRE LAS
NOVEDADES LA SÓLIDA
HISTORIA DE
ESPIONAJE QUE
PROTAGONIZA PHYLIP
SEYMUR HOFFMAN
PRESELECCIONADAS PARA
LOS OSCAR LAS TRES
PELÍCULAS ESPAÑOLAS
“Vivir es fácil con los ojos
cerrados”, “El niño” y “10.000
kilómetros” han sido las tres
producciones preseleccionadas
por los miembros de la
Academia Española del Cine
para representar a España en la
87 edición de los Premios Oscar
como mejor película en habla no
inglesa. EFE
cineTeatro
D
irigida por el realizador y fotógrafo Anton Corbijn, “El
hombre más buscado”, protagonizada por el desaparecido actor Philip Seymur Hoffman,
es una apasionante historia de espionaje, basada en la novela de uno
de los más grandes autores del género: John le Carré.
Hoffman, acompañado en el reparto por Rachel McAdams, Willem
Dafoe y Robin Wright, interpreta a
Jack, un agente de inteligencia alemán que sigue la pista a un supuesto terrorista.
Por otro lado, el estadounidense
Richard Linklater vuelve a dirigir en
“Boyhood” a Ethan Hawke, el protagonista de la exitosa trilogía en la
que los mismos actores se reencuentran en cada entrega.
“Boyhood”, que supone la inmersión en la vida de una pareja estadounidense, se construye en base a la
misma idea: el elenco se reunió
unos pocos días al año durante doce
años y durante ese tiempo, se reflejan en la gran pantalla rupturas y
nuevos matrimonios, así como el
paso de sus hijos de la infancia a la
adolescencia.
EN ESPAÑOL
José Coronado y Alberto Ammann
protagonizan la adaptación cinematográfica de la novela de Claudia
Piñeiro “Betibú”, una coproducción
Philip Seymur Hoffman, en una escena de “El hombre más buscado”. EFE
hispano-argentina dirigida por Miguel Cohan. La novela de Piñeiro
cuestiona la verdad y la objetividad
del relato periodístico a través de
una trama policial que arranca con
el hallazgo del cadáver de un poderoso empresario en las afueras de
Buenos Aires.
Asimismo, se estrena la ópera
prima de Ana Murugarren, un “thriller” social protagonizado por Nora
Navas, ganadora del Goya a la mejor actriz en 2010 por “Pa Negre”,
cuya trama es la de los niños roba-
dos, pero esconde una historia que
va mucho más allá. El filme, que
salta desde la época actual a 1971,
presenta a tres adolescentes que se
quedan embarazadas y deben permanecer recluidas en un piso del
Ensanche bilbaíno, hasta dar a luz a
sus niños, concebidos para que los
compren familias adoptivas.
También se estrena esta semana
“Gabor”, un largometraje documental dirigido y producido por el
argentino Sebastián Alfie, afincado
en Barcelona desde hace once años.
La comedia y el drama tienen esta
semana un sitio en la cartelera
D
e los productores de
“Love Actually” y “El
diario de Bridget Jones”, la comedia romántica “Les doy un año” narra la
historia de una joven pareja que
está a punto de afrontar su primer
reto: superar el primer año de casados. El filme, dirigido por el británico Dan Mazer –guionista de “Borat”– está protagonizado por Rose
Byrne (“X-Men”) y Rafe Spall (“La
Vida de Pi”), y les acompañan en el
reparto Simon Baker (“El Mentalista”) y Anna Faris (“Scary Movie”).
Por otro lado, el escritor y cineasta Philippe Claudel dirige “Antes del
frío invierno”, un drama intimista
cuyo reparto encabezan Kristin Scott Thomas y Daniel Auteil (“Salir del
Armario”).
La trama gira en torno a Paul, un
neurocirujano de sesenta años, y su
mujer Lucie, que forman una pareja
estable hasta que Lou (Leïla Bekhti), una joven de veinte años, no
deja de cruzarse en el camino de
Paul.
Combinando ambos géneros, comedia y drama, se estrena esta se-
mana “Ojalá estuviera aquí”. El actor Zach Braff, conocido por su
papel en la serie de humor “Scrubs”,
dirige su segunda película, una comedia dramática que protagoniza
junto a Kate Hudson (“Casi Famosos”).
La historia gira en torno Aidan
Bloom, un joven padre de familia
que se encuentra al borde de una
crisis existencial provocada por la
enfermedad de su padre, su situación económica y la complicada relación con su hermano (Mandy Patinkin).
SOFIA LOREN PUBLICA UNA
AUTOBIOGRAFÍA
La actriz Sofía Loren narra su
vida “sin paños calientes” en
“Ieri, oggi, domani” (Ayer, hoy,
mañana), una autobiografía en
la que rememora su cruda
infancia y en la que detalla su
ascenso al olimpo de los ídolos
de la cinematografía. La
publicación, que ha sido editada
con motivo del 80 cumpleaños
de la actriz, debe su título a la
película homónima del director
Vittorio De Sica (1965),
protagonizada por la actriz. EFE
MEL BROOKS DEJA SU
HUELLA EN EL TEATRO CHINO
El actor, director y comediante
estadounidense Mel Brooks,
dejó impresas sus huellas de
manos y pies en el cuarenta
aniversario de su película
“Joven Frankenstein”, frente al
Teatro Chino en Hollywood. EFE
35
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
Nordesía
Locke:
“La Vida”
ÁNGEL LUIS SUCASAS
confeso amante de esta senda del
arte, la que desboca el subconsciente y crea lo imposible. Pero confieso
que cuando el péndulo bascula demasiado hacia un lado soy el primero en agradecer un cambio de tercio, un respiro al carnaval. Locke lo
es, rescatando la esencia de la narración que es hablar del pasado
(los padres) y del futuro (los hijos).
Del deseo y la memoria. De las encrucijadas en la vida y de cómo enfrentarse a ellas.
Lo extraordinario del personaje
que esculpe Hardy en Locke, especialmente en una época tan descreída como la nuestra, es que es un
hombre honesto. Un hombre bueno. Falible, que ha cometido una de
las mayores traiciones que pueden
cometerse. Pero que reconoce su
error e intenta hacer un encaje de
bolillos imposible para arreglar
todo lo que esa traición trae consigo. Y la vida lo hinchará a patadas,
claro está. Pero su honradez permanece intacta. Su deseo de hacer el
bien no siendo un Cristo, un superhombre, sino uno más de nosotros,
conductores y peatones del día a
día.
Solo un lunar mancha esta magnífica obra. Y ese es, y me duele decirlo, su director, Steven Knight. No
porque lo haga mal. Lo hace bien,
notable siempre, a veces hasta excelente. Pero no está sublime. Y la película lo pide. Se entretiene en recursos fáciles de transición: que si
un plano del costado del coche por
aquí, que si un desenfoque del tráfico por allá. Apenas saca partido a la
banda sonora, que es blanda y predecible. Y no se atreve a lo que hubiera sido lo ideal. Según dice Tom
Hardy, el viaje ha durado exactamente lo que hemos visto, dos ho-
ras. Y pedía un plano secuencia, una
película teatral absoluta, sin descanso para un Hardy obligado a vivir el viaje desde el principio hasta
el final. Fuera con trucos como en
La soga o sin ellos como en El arca o
la venidera Hablar, esta era la película para que un Kubrick, un Cuarón o un Refn no hicieran un solo
corte. Aún así, me repito, es magnífica. Pendiente de Boyhood, lo mejor del verano.
cineTeatro
E
n otras manos que no
fueran la de StevenKnight, Locke habría
sido una obra maestra. En las suyas, dotadas pero no
brillantes, se ha quedado en una
buenísima película. Lo cual, evidentemente, no está nada mal. No
tenemos más que un coche, un
conductor, un teléfono que no deja
de sonar y una carretera que se
hace eterna, agónica. Y no estamos
hablando de un thriller con espionaje y asesinatos. Estamos hablando, como dice el personaje en uno
de los muchísimos momentos brillantes de la película, de “la vida”.
Hablamos ya muchas veces de
que hay películas que merecen ser
vistas por sus actores. Pero hay actores que merecen ser vistos en
cualquier película. Tom Hardy es
uno de ellos. Como Christian Bale,
RyanGosling y quizás el más brillante de todos ellos, el fallecido HeathLedger, Hardy es un actor de raza
más allá del Actor’s Studio. Una
fuerza de la naturaleza capaz de encarnar a un psicópata genial en
Bronsony al regular Joe que se gana
muy bien la vida como jefe de obra
en esta Locke.
El acierto de Locke es apostar
descaradamente por el minimalismo. No le quiero chafar, lector, ni la
primera de las sorpresas de su argumento. Ya hemos hablado de que
Hardy es un contratista y de que la
película sucede dentro de un coche,
con él como único actor visible, pero
con un nutrido reparto al otro lado
del manos libres que consiguen dar
réplica a este titán de la interpretación.
Hay algo de nouvelle vague en
Locke. No en la puesta en escena,
de la que hablaremos al final, pero
sí de la necesidad de recuperar la
humanidad en su vertiente más
mundana. Esta última década está
siendo sin duda la del imaginario.
La taquilla la dominan títulos de
una espectacularidad visual extraordinaria y una apuesta sin tapujos por lo fantasioso. Sean los superhéroes de Los vengadores, los
dragones y señores oscuros de la
Tierra Media o los azulados félidos
humanizados de Avatar. Soy un
Nordesía
muchasFelicidades
Felicita con Diario de Ferrol
36
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
NOELIA Y BRANDÁN
enFotogramas
¡Muchas felicidades por vuestra boda! Os deseamos una larga y feliz vida juntos
todos los que os quieren.
AARÓN
De parte de tus abuelos, padres y amigos.
Todos te queremos. ¡Muchas felicidades!
HIGINIA LEÓN
Muchas felicidades por tu 85 cumpleaños y que
cumplas muchos más al lado de tu familia.
¡Te queremos!
l pasado 8 de agosto celebraron la cita anual en Mondoñedo los exseminaristas y algunos curas del
curso de 1954, dándose la circunstancia de que este año se cumplía el sesenta aniversario de su ingreso en el Seminario. Como viene siendo habitual, se ofició una misa y, posteriormente, el colectivo se
reunió en un almuerzo de confraternización. A los postres pronunció una palabras el sacerdote, poeta, narrador, dramaturgo y mago, Xosé Manuel Carballo Ferreiro, que se reencontraba con sus condiscípulos tras sufrir una grave dolencia de la que se halla totalmente recuperado. Por indicación de este, el periodista Germán
Castro leyó una salutación, redactada en nombre del colectivo, que se incluye en un libro-homenaje al cura
chairego, obra de 162 autores que será presentada en varias localidades lucenses a la vuelta del verano.
E
37
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
Nordesía
Reunión anual de
exseminaristas
de Mondoñedo
Benito Lodos Martínez y Germán Castro Tomé
Aquilino Aneiros Varela, José Gil Cortón y Ramiro Pérez Fernández (cura)
Evaristo Lorenzo Orol (cura), Arsenio Ginzo y Vicente Fresco
José R. Franco Trashorras, Genaro Pérez López y Xosé M. Carballo (cura)
Domingo Fernández, Benigno Rey, José R. Montenegro y Gumersindo Fernández
Julio Leal Carreira y José Portela Lamela
enFotogramas
Grupo de exseminaristas y curas que concurrieron a la cita anual
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
enFotogramas
Nordesía
38
Encontro de Maiores en
Neda celebrado el
pasado 8 de mayo
radicional se ha convertido ya este Encontro de Maiores, en el que se dan cita, como se
puede apreciar, no solo quienes pueden arrogarse el hecho de que ya lo sean, sino también familiares más jóvenes, desde los hijos a los nietos, que no dudan en acompañar a
sus padres y abuelos al evento. La cita, organizada por CCOO, es indispensable para todos ellos
y deja espacio sobrado a multitud de comentarios, desde lo que se refiere a la actualidad como
a los ámbito más particular.
T
Ana, Pilar y Rosa
Ana y Balsa
Belén Padín
Antonia Rial y Mari Carmen, junto a otro comensal
Ari, Couce y Mario
Balsa, Manuela y Josefina
Barroso y Esteban
Camilo Rodríguez y su esposa
Carlos Aneiros y Carlos Mella
Celsa y Víctor
Charlón y Tito Pena
Chisco y Claudia
Conchi, Esteban, Josefina y Ana
Couce y Naranjo
Carlos Mella y Aurora Ponce
Cristina Allegue, Pily Nieto y una amiga
Enma, Marila y Pili Porto
Esther y Andrea
enFotogramas
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
Nordesía
39
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
enFotogramas
Nordesía
40
Esteban Vázquez y Gerardo González
Fernando Freire y Hermitas Rodríguez
Fernando y Perico
Fina y Seijido
Francisca Arbe Fernández, su padre, Ramoncho, y su tío, Pepe Manso
Francisco y Antonia
Gabriel Varela Martínez, Domingo Quintela y Emilio Díaz
Grela, Chus, Carmen y Conchi
Ari y Sonia
Una vista general de la comida de confraternización
vadebarcos.wordpress.com
E
l MV Tonsberg de la
compañía noruega
Wilhelmsen es el mayor buque de carga rodada, o Ro-Ro (roll-on/roll-off) en
inglés, del mundo, con más de
50.000 metros cuadrados de superficie de carga.
El buque fue galardonado en
2012 como Ship of the Year 2011
por la Japan Society of Naval Architects and Ocean Engineers (JASNAOE), reconociendo su eficiencia
y respeto por el medioambiente.
Buques de carga
rodada (Ro-Ro).
El MV Tonsberg
CARACTERÍSTICAS
ESLORA: 265 METROS
ESLORA ENTRE
PERPENDICULARES: 250
MANGA: 32,3 METROS
PUNTAL A CUBIERTA PRINCIPAL:
15,2 (SUPERIOR: 33,2)
CALADO: 11 METROS
VELOCIDAD CRUCERO: 20.25
NUDOS
ÁREA DE CUBIERTA: 50.335
METROS CUADRADOS
CAPACIDAD DE CARGA (EN
VOLUMEN): 138.00 M3
41
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
Nordesía
JUAN A. OLIVEIRA
PARA QUÉ SIRVE
UN POCO DE HISTORIA
Hasta mediados del siglo XIX, los
vehículos se trataban como cualquier otra carga. Los depósitos de
los automóviles se vaciaban y sus
baterías se desconectaban antes de
que las grúas los introdujeran en las
bodegas de los cargueros. Una vez
dentro se les amarraba para evitar
que se desplazaran por la bodega.
Esta operación resultaba larga y tediosa, y muchas veces los vehículos
sufrían daños en el proceso.
En 1849 se construyó el primer
transbordador para trenes, como
respuesta a la necesidad de atravesar el Firth of Forth escocés, ya que
la tecnología de construcción de
El buque, en plena operación
Durante la Segunda Guerra
Mundial se produjo el desarrollo de
los LST (Landing Ship Tank), buques de transporte de vehículos,
carga y tropas que se desembarcaban directamente en la orilla. En
1946, al finalizar la guerra, la Atlantic Steam Navigation Company
se hizo con tres de ellos para su uso
comercial, renombrándolos como
Empire Baltic, Empire Cedric y Empire Celtic, poniendo el germen de
los futuros buques Ro-Ro.
En 1956 se construyó el primer
Ro-Ro diseñado para ese trabajo, no
adaptado, el Searoad of Hyannis,
con capacidad para transportar tres
camiones entre Hyannis, Massachusetts y la Isla de Nantucket.
EL MV TONSBERG
Searoad of Hyannis, primer Ro-Ro
puentes de la época no lo permitía.
La Edinburgh, Leith and Newhaven
Railway contrató al ingeniero Thomas Bouch, que se encargó del diseño del ferry, las infraestructuras
portuarias en cada orilla y las rampas, que incluían un sistema para
variar su altura en función de la marea.
Este tipo de transboradores de
trenes se utilizaron ampliamente
durante la Primera Guerra Mundial
para el transporte de suministros,
armas y maquinaria desde Inglaterra a las costas de Francia.
En diciembre de 2007, las compañías Wilh. Wilhelmsen y Wallenius
Lines contrataron al astillero japonés Mitsubishi Heavy Industries la
construcción de una nueva serie de
buques Ro-Ro denominada Mark V,
diseñada para el transporte de grandes cantidades de carga rodada
siendo un buque respetuoso con el
medio ambiente.
Las medidas adoptadas en la fase
de diseño para conseguir este objetivo pasaron por optimizar las formas del casco para reducir la resistencia al avance, reducir la descarga
de gases contaminantes a la atmósfera o la protección reforzada contra derrames de vertidos. Tanto es
así que la optimización de las formas, junto con el estudio pormenorizado de las líneas del timón consiguen un ahorro de entre el 15 y el
20% de combustible comparado
con buques similares, mientras que
en la cámara de máquinas está instalado un generador que aprovecha
el calor de los gases de exhaustación para la generación de energía
eléctrica.
En marzo de 2011, coincidiendo
con el 150 aniversario de Wilh. Wilhelmsen se botaba el MV Tonsberg,
el cuarto de la naviera con este
nombre (es el nombre de la ciudad
noruega en donde se fundó la compañía en 1861), y el primero de los
cuatro que forman la clase Mark V, y
convirtiéndose en ese momento en
el buque Ro-Ro más grande del
mundo.
Estos gigantes de 265 metros de
eslora por 32 metros de manga, con
seis cubiertas fijas y otras tres elevables mediante maquinillas, se encargan del servicio Round the World
Liner Service (RTW) de la Wallenius
Wilhelmsen Logistics, en un viaje
de 120 días que los lleva de la costa
este de Estados Unidos a Oceania,
el sudeste asiático, el medio oriente, la costa oeste de los Estados Unidos, de nuevo la costa este y finalmente Europa, transportado carga
rodada pesada, carga no containerizada o automóviles, aumentando la
capacidad de transporte de sus predecesores de la clase Mark IV entre
un 5 y un 7%.
El acceso a la zona de carga se
realiza mediante una rampa de
popa de 12 metros de ancho. Rampas de 8 metros de ancho unen las
diferentes cubiertas, e incluso su
cubierta exterior, en la que el buque
puede cargar otro tipo de cargas diferentes, como piezas para parques
eólicos, es también accesible desde
el interior, lo que reduciría el uso de
grúas.
Imagen infográfica desde la proa
De los más de 50.000 metros
cuadrados de carga del buque,
31.000 se dedican a la carga de elementos muy altos o de gran peso,
como tractores, excavadoras o máquinas cosechadoras.
La acomodación del buque se encuentra a proa, repartida en dos cubiertas, e incluye camarotes para 36
personas en una cubierta, así como
oficinas y zonas de descanso en la
otra.
La cámara de máquinas, a popa
del buque, cuenta con un motor
principal de 20.100 kW, que hace
girar una hélice de seis palas de 7,3
metos de diámetro de paso fijo, para
desplazar el buque a una velocidad
de 20 nudos. Dos hélices transversales en túnel de 2.500 kW, una en
proa y otra en popa aseguran la maniovrabilidad del buque. La electricidad que alimenta los sistemas del
buque se genera mediante una turbina de 1.200 kW y un generador
conectado al eje de 1.100 kW. Tres
generadores auxiliares de 2.400 kW
cada uno completan la planta eléctrica del MV Tonsberg. Todos los
tanques del barco están construidos
para reducir al máximo la probabilidad de derrames al mar en caso de
choque o varada accidental del buque, y el sistema de agua de lastre
incorpora unidades de tratamiento
para evitar la descarga de microorganismos al océano.
vadeBarcos
Los Ro-Ro son buques diseñados y
construidos para el transporte de
carga rodada, como automóviles,
camiones o trenes, que acceden al
buque por sus propios medios, en
contraposición con los buques LoLo (Lift-on/Lift-off) que utilizan
grúas para realizar la carga.
La carga rodada accede al buque
a través de grades compuertas, que
pueden colocarse en la popa, o en la
popa y la proa para facilitar la rápida carga y descarga.
Nordesía
42
Dados sementados
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
F. ALVARELLOS MACEIRA
informáticaReal
pakolas.blogaliza.org
“A idea é que a
xeración desta
información
sempre ou case
sempre está ligada
a servizos públicos,
e como tal deberan
estar a disposición
de todo o mundo
sen limitacións”
X
a está sementado. E
a semente no eido
científico é o “open
data”. Dados abertos. A filosofía deste movemento entronca con outros como o do “software libre”, e o “aceso libre”.
Persegue e logra a posta a disposición de xeito libre a tódalas persoas
de determinado tipo de dados sen as
restricións que hoxe en día afectan á
inmensa maioría de información na
rede. Métodos de control como as
patentes e o copyright.
Os dados abertos están centrados en información non documental como información meteorolóxica, xeográfica, compostos químicos,
fórmulas científicas, tratamentos
médicos, biodiversidade ou o xenoma humano. Todos eses dados han
de ser accesibles e reempregables
por calquera, se ben algúns poden
ter algunha restrición de uso normalmente por motivos lóxicos.
A idea é que a xeración desta información sempre ou case sempre
está ligada a servizos públicos, e
como tal, deberan estar a disposición de todo o mundo sen limitacións.
Casos hai moitos, mais o realmente interesante, é que desta semente xa está garantido o crecemento dun novo xeito de entender
a información, e dubido que haxa
aínda perspectiva sobre este eido,
pois está no berce, mais cun chisco
de imaxinación, podemos ver as posibilidades que ten en canto a educación e formación profesional,
pragmaticamente. E filosoficamente vemos por fin liberada a información dos nosos científicos, pensado-
Fórum Internacional de Software Livre (Portoalegre)
res, e en xeral persoas que avanzaron
nun senso ou outro para participar
no “ben común”. Por desgracia, esta
información foi sempre secuestrada
por gobernos, institucións e empresas para distintos usos mediante
restricións de aceso, licenzas copyright e patentes.
Poida que as autoridades e determinados monstros empresariais leven séculos freando o desenvolvemento cidadán con prácticas que
todos recoñecemos e desprezamos,
mais coa lei na man, non se pode
evitar (pode que por ser os mesmos
que escreben as leis). Tamén parece
lóxico que (caendo no materialismo) a sociedade que financie calquera proceso que produza unha
información valiosa para a comunidade, poda e deba poñelo en común
para o beneficio de todos, pois é público. Por un lado, a información
“privativa”, soporta ás veces licenzas restrictivas de uso e aceso que
duran centos de anos. Veremos máis
adiante como termina. Por outro
lado, todo o xa publicado con licenzas “libres”, que xa é inmenso, foi
liberado e en consecuencia seguirá
sendo libre e de aceso público por
sempre. A clave deste mundo de novas comunicacións e información
está na convivencia á que está obrigada. O coñecemento aberto ten
futuro. Asegurouno empregando de
xeito “creativo” as mesmas leis que
permitiron os absurdos negocios e
malas prácticas convencionais a
costa dunha humanidade desequilibrada e inxusta.
Universidades como a de Granada ou Arizona xa son exemplos a
seguir, e moitas outras crean xa os
“O coñecemento
aberto ten futuro.
Asegurouno
empregando de
xeito creativo as
mesmas leis que
permitiron aos
absurdos negocios
e malas prácticas
convencionais a
cota dunha
humanidade
desequilibrada e
inxusta”
“Poida que as
autoridades e
determinados
monstros...”
seus propios “almacenes” de información relacionada coa actividade
desenvolvida nas mesmas. Outro
exemplo ben coñecido é o caso do
arquivo nacional do Reino Unido,
onde se publica todo tipo de información xerada dende as institucións públicas. En México, grazas a
recentes reformas lexislativas
(maio deste ano), xa é a día de hoxe
unha nación onde se garante o aceso público á información científica.
No aceso á información, e grazas á
informática, hoxe non existen fron-
CAMILA DOMINGUES
teiras (sic), co cal falariamos máis
ben de quen o fai e quen non. O
INDA, en Brasil, é un organismo gobernamental adicado exclusivamente a isto. O goberno español tamén ten o seu espazo de dados
abertos ofertados polo goberno,
pero está moi lonxe de situarse na
liña que falamos. É unha especie de
catálogo interesado para turistas
web. Hoxe quixen acceder ao catálogo de información dispoñible e
non funciona. En fin... Noutro planeta, miles de científicos e publicacións especializadas van unindo esforzos e achegas para poñer tamén
a disposición pública os seus avances no eido científico, e deixalo en
herdanza á humanidade. Os hackers, programadores e deseñadores
organizan habitualmente os eventos chamados “Hackathon”, “Hack
Day” ou “Codefest” nos que se colabora intensamente no avance e programación de novo software con
propósitos educacionais e de ben
común. As licencias libres que se
empregan para publicar estes dados
na maioría dos casos, soamente
esixe “atribución”, isto é que se se
emprega para o que sexa hai que
mencionar ós autores (atribuír o
traballo), para evitar apropiarse do
traballo e mérito doutra. E tamén
soen esixir unha atribución chamada “share-alike”, que é máis ou menos que se empregas algunha información “libre” para retomalo e
producir algún avance, esa información debe tamén ser liberada,
como proceso lóxico de herdanza
de coñecemento. Isto non quita de
poder beneficiarse do éxito. Bravos!
Saúde.
NONITO PEREIRA
[email protected]
“NO QUISIERA DECIR ADIÓS, PORQUE NO ME
GUSTAN LAS DESPEDIDAS, PREFIERO DECIR...
HASTA SIEMPRE. QUIERO SEGUIR VOLANDO,
CAMBIANDO EL RUMBO HACIA DONDE EL VIENTO Y
MIS ALAS ME LLEVEN, LIBRE, SIN OLVIDAR TODO
EL IMPULSO QUE ME HABÉIS DADO DURANTE
TANTO TIEMPO”. EL “HASTA SIEMPRE” DE PALOMA
SAN BASILIO SERÁ EL 4 DE OCTUBRE EN EL
PALACIO DE LA ÓPERA DE A CORUÑA
E
sta es, después de
casi 40 años de trayectoria artística, 36
discos –muchos de
ellos bañados en oro y platino– e
innumerables galardones, entre
ellos un Grammy Latino, la despedida de Paloma San Basilio, que
desde que en 1975 iniciaba su carrera discográfica con la canción
“Sombras” nunca dejó de buscar la
luz, a pesar de que en el camino se
encontró con zonas de penumbra
de las que salió.
Con una carrera cimentada en
diferentes estilos con especial dedicación a los musicales como “Evita”, “El hombre de la Mancha”, “My
Fair Lady” y “Víctor o Victoria”,
que la convirtieron en un “diva” de
la canción española; favorita de los
públicos de latinoamérica, donde
inició la gira “Hasta siempre” agotando las entradas de su concierto
de despedida; Paloma San Basilio
ha tomado la decisión de alejarse
de la canción con absoluta convicción.
No hay espacio para la melancolía. El recital tiene un formato casi
teatral, ya que a través de un narrador y de un periodista que la interroga, Paloma va evocando los
momentos clave de su trayectoria,
desgranando los temas, “Dulcemente”, “Nadie como tú”, “Beso a
beso”, “Luna de miel”, “Juntos”,
“Cariño mío” o “No llores por mí
Argentina”.
Atractiva, elegante, con una voz
que conserva su caudal y su afinación, construirá una atmósfera de
celebración donde no faltarán imágenes de la cantante, proyectadas
en el fondo del escenario con gran
sentido estético.
Los boleros con sus letras románticas y sus ritmos movidos se
alternan junto a títulos insoslayables como “Parole, parole”, “Gracias a la vida”, “¿Por qué me abandonaste?” y los clásicos “El sueño
imposible” (de El hombre de La
Mancha) y la famosa “New York,
New York”.
Guitarra, piano, bajo, saxofón,
batería y tres coristas acompañan
esta despedida en la que la canción
“Por ti volaré” será el “hasta siempre” de Paloma San Basilio.
ARIANA GRANDE
“MY EVERYTHING”
La joven actriz, cantante y
compositora nacida en Boca
Ratón, Florida, viene dispuesta a
revolucionar el panorama
musical con su segundo álbum,
que promete ser uno de los
lanzamientos más importantes
del año. Ariana, nominada a tres
Premios MTV VMA’s, ganó el
premio al mejor vídeo clip de pop
por “Problem” y actuó en la
ceremonia junto a Jessie J y
Nicky Minaj, interpretando su
segundo single, “Break Free”,
seguido de la canción “Bang,
Bang”, primer single del nuevo
álbum de Jessie J que también
se puede encontrar en la versión
deluxe de “My Everything” que
incluye otras colaboraciones
como las de Big Sean, The
Weekend, Childish Gambino,
A$AP Ferg, Ryan Tedder (One
Republic) y Benny Blanco.
Incluye también una canción
escrita por Harry Styles (One
Direction).
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
D
ifícil atopar a estas
alturas “blues” ou
“rythm&blues” nas
listas de éxitos, aínda que abundan na periferia musical para acubillo de moitas “almas
perdidas” entre o vórtice comercial
que se desafogan “empapándose”,
sorbo a sorbo, sen présas, das súas
esencias, musicais e literais.
O blues é unha música de “grolo
longo”, de estilo sobrio en extremo
e gran forza interior que ao longo
dos seus doce compases e as súas
tensións harmónicas repetitivas
acompaña soidades, e “colocan” os
sentimentos, acollendo queixumes,
historias que revotolean na melancolía e a tristeza, que son capaces
de transmitir unha emoción que
afinada no sentimento abre a espita
ao desafogo.
Edítase “A soidade pide copas
nos bares”, o oitavo disco do bluesmen galego Víctor Aneiros, que co
sabor añejo da súa voz pastosa, blusera, e o uso das técnicas “extensivas” da guitarra, tañe sentimentos
con contaxiosa enerxía ao longo de
dez temas baseados en versos de
Ramiro Fonte, Xosé Carlos Caneiro
e de propia autoría –“Miña bala perdida”, “Vida Bohemia”, “Un tute a
morte”, “Axúdame”, “Na barra”,
“Canido blues”, Autor de westerns”,
“Lúa”, “Sirenas de policía”, “Nota
de blues”– que adapta con ritmos
de tonalidade mate recollendo o
zume autóctono de blues, expresando as súas emocións.
Estamos ante un disco de blues
cantado en galego e de formato
acústico, no que Víctor sente atrapado unha vez máis polos queixumes melancólicos do blues que libera coa súa voz áspera e os seus sós
de guitarra, matizándoos con firmeza, vigor e plasticidade, cunha disciplinada estrutura melódica e unha
espontánea expresión emocional.
Un disco excelente, para gozalo,
no que Víctor Aneiros, guitarra, dobro e voz; Marcos Sánchez e Víctor
Gacio, batería, percusión e baixo,
respectivamente; Fran Rei, acordeón, órgano e gaita; xunto a Fernando Couce convídannos a uns
“grolos” musicais para acompañar a
soidade, aínda que sexa na casa.
todoMúsica
Paloma San
Basilio, “hasta
siempre”
MERCHE
“QUIERO CONTARTE”
La edición de su séptimo disco,
prevista para el 28 de octubre,
ya esta “alborotando el gallinero
discográfico”. Aún sin salir al
mercado, las “reservas” lo
colocan en el top tres de
álbumes más vendidos en
iTunes España. El disco se llama
“Quiero contarte” y supone el
regreso de Merche al panorama
musical tras más de dos años
desde su anterior trabajo. Este
nuevo disco supone un salto
cualitativo en el sonido, la
producción, los arreglos y la
propia Merche dijo: “Es el disco
del que más orgullosa me siento
a nivel compositivo y letrístico”.
El primer single extraído de este
nuevo disco, la canción “Te
espero cada noche” debutó en
el puesto cinco de las más
vendidas y es una de las
canciones más compartidas del
momento a través de Spotify.
43
Nordesía
Víctor Aneiros,
“A soidade
pide copas
nos bares”
Nordesía
44
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
Cocinas y mesas con mucho
encanto con Deco & Living
D
elInventario
eco & Living es una
tienda online de decoración que tiene
una cuidada selección de artículos para el hogar con
un estilo único. Sus productos destacan por dar a la cocina y a la mesa
un toque de encanto.
Objetos de líneas sencillas, naturales, con diseños de aires retros o
modernos... Todo pensando para
fomentar la belleza de la sencillez
en la decoración de interiores y
marcar la diferencia con un estilo
único y personal.
Uno de estos productos destacados es una bandeja de madera natural, hecha a mano y que se puede
utilizar como fuente para servir el
pan u otros alimentos en la mesa, o
incluso como elemento decorativo.
Cuesta 26 euros.
También está en su catálogo una
tabla de madera redonda que cuenta
con un asa de cuerda de cuero para
cogerla fácilmente o para colgarla
en el interior de un armario o en la
pared en plan decorativo. Por su forma y por sus dimensiones, es ideal
ORGANIZADOR DE
ESCRITORIO
Woodendot es una joven
firma española que ofrece
una selecta gama de
productos de escritorio,
mobiliario e iluminación,
con la madera como
protagonista. Uno de sus
últimos artículos es el
Kesito, un organizador de
escritorio que ayuda a
ordenar esos pequeños
objetos que conviene
tener a mano; bolígrafos,
lápices, clips, tarjetas de
visita y como no, el
smartphone. Kesito está
compuesto por tres piezas
con forma de rombo. Esta
realizado en madera de
pino maciza y dos de las
piezas están coloreadas.
para servir el desayuno, una pizza o
unos aperitivos y cuesta 37 euros.
Si en lugar de madera y de materiales naturales se prefiere algo
más retro, pero sin perder el encanto que caracteriza a esta tienda on-
line, hay objetos como una báscula
de cocina de estilo retro, diseñada
en color verder mint, ideal para los
amantes de las cosas de antes. Puede pesar hasta tres kilogramos y
cuesta 35 euros.
TAPÓN VERTEDOR Y VASO PARA CATAR ACEITE
Fior d’olio, diseñado por Marta Sansoni, es una pequeña joya técnica
que está a la altura del aceite de oliva más puro. Fior d’olio es un
tapón vertedor que imita al pedúnculo (el rabillo) y la hoja del fruto
del olivo. La pieza se inserta en el cuello de las botellas y permite
dosificar la cantidad de producto deseada, limitando, al mismo
tiempo, el proceso de oxidación que se inicia una vez que la botella
se abre. El pequeño recipiente que lo acoge permite la degustación
del aceite como lo hacen los catadores.
BICICLETAS DE BAMBÚ
Para el que esté pensando en comprarse una bici para ser un poco más
respetuoso con el medio ambiente y de paso hacer algo de ejercicio, son
ideales las bicicletas artesanales de bambú fabricadas por Bambu Campos
Bikes. Diseñadas con materia prima cien por cien sostenible, estas
bicicletas nacen gracias a una idea de Antonio Campos como alternativa de
transporte innovadora, ecológica y saludable. El bambú está considerado
como el acero vegetal, ya que es flexible como el carbono, ligero como el
aluminio y resistente como el acero. Además, es la mayor planta renovable.
Por último,
de la madera
pasamos a la cerámica, el material
en el que ha sido fabricado un elegante bol trenzado en blanco roto, perfecto para
servir, para decorar con frutas en un
aparador de la cocina, o para llevarlas a la mesa. Tiene unas medidas de
29 centímetros de diámetro y once
de altura, y cuesta 48 euros.
BANDEJA PARA LA
BAÑERA
Un buen baño, una bebida y
un buen libro... la bandeja
para la bañera Aquala de la
firma Umbra está diseñada
para los que saben disfrutar
de los buenos momentos en
el hogar... y tienen bañera.
Resistente al agua, sus
brazos son extensibles de
manera que se adapta a
cualquier tamaño de bañera.
La bandeja se compone de
un un atril plegable para un
libro, un hueco donde
encajar el vaso y otro espacio
para el jabón. De la parte
trasera se puede colgar una
esponja u otro artículo de
baño. Está hecha de bambú y
cuesta unos 55 euros.
R
apoo A800 se llaman estos altavoces y son realmente curiosos.
No tanto por sus características,
si no por su peculiar diseño, que
se aleja de los formatos más habituales.
Son inalámbricos mediante
Bluetooth, y por ello compatibles
con todo tipo de dispositivos tanto iOS como Android. Ofrecen
una tecnología propia (Guided
Acoustic Wave) para mejorar la
calidad del sonido, que puede
transmitirse también mediante
NFC para una sincronización instantánea.
Está disponible por 130 euros
en colores negro, azul y marrón.
45
Diario de Ferrol
DOMINGO,
14 SEPTIEMBRE DE 2014
Nordesía
Original cámara de
reducidas dimensiones
LA FOTOGRAFÍA ES ALGO MÁS QUE UN
HOBBY Y CADA VEZ TIENE MÁS AFICIONADOS
P
olaroid tiene
entre manos
un nuevo artículo de
esos que enamoran. Se llama Polaroid Cube, y aunque pueda parecer una webcam, realmente es una
actioncam en pequeño formato, pensada para acompañara su dueño en sus
deportes y entretenimiento.
Ta n p e q u e ñ a
como un cubo de 3,5
centímetros de lado,
está disponible en
tres colores: negro,
rojo o un exquisito
azul.
Polaroid Cube trae
consigo una muy amplia variedad de accesorios con los que
se puede,
por ejemplo, sumergirla en la
piscina, ponerla sobre el casco o en
la bicicleta, en un trípode... o incluso colgarla de una cuerda.
A pesar de ser pequeña, es capaz
de grabar vídeo FullHD y tomar fotografías de hasta seis megapíxeles
para almacenar todo el contenido
en una tarjeta SD de hasta 32 GB. Y
todo con una autonomía de 90
minutos de duración.
Polaroid Cube es un juguetito
perfecto para las excursiones. Se
puede adquirir por un precio de
unos cien euros.
Motos en madera para
pequeños aficionados
S
RELOJES DINÁMICOS Y MINIMALISTAS
Con un diseño innovador, materiales excepcionales y una
tecnología avanzada, ODM se ha convertido en una referencia
en el mundo del diseño y de la moda con sus originales,
dinámicos y minimalistas relojes de pulsera. Muchos
diseñadores colaboran con la firma de Hong Kong para lanzar
nuevos modelos como el solar Sunstich de Michael Young, un
reloj solar sin botones con una pantalla táctil que funciona tanto
en modo digital como en LCA. Desde la pantalla se puede
activar o desactivar la opción elegida de visualización de los
índices, agujas o números. Tiene un soporte de seguridad para
los días nublados con una batería de litio. Cuesta 159 euros.
MINI CONTENEDORES TRANSPARENTES
Sebastian Bergne es uno de los diseñadores más celebrados del momento.
Maestro de la simplicidad y el minimalismo, firma una colección de
contenedores transparentes que se pueden utilizar como marcos de fotos
y pequeñas vitrinas para almacenar y exhibir todo tipo de objetos. Son
ideales para acompañar imágenes con recuerdos (conchas, piedras, flores
secas...) o simplemente con fines decorativos. Hay cuatro tamaños.
i eres un apasionado de las motos, y tu hijo también, esta idea te
encantará. Se trata de una tienda online que vende motos y bicis para niños de madera cien
por cien personalizables.
Estas originales motos son
para niños de entre 2 y 6 años, y
ayudan a estimular el equilibrio
y el desarrollo autónomo de los
niños, ya que al no tener pedales ni ruedecitas hacen que lo
más pequeños de la casa desarrollen mejor el equilibrio.
En Mi Moto de Madera se
pueden encontrar un montón
de diseños de algunas de las
motos más míticas de la
historia del
motor, diseñadas por
cuatro
amigos que crearon The Bruum
Company SCP, una compañía que
cree en la economía responsable y
que usa materiales naturales.
Las motos están diseñadas en vivos colores, y, además, se pueden
personalizar añadiéndoles un
nombre, números o iconos, mediante piezas de madera que son
autoadhesivas y que están preparadas para colorearlas.
Además, se puede combinar la
moto con una amplia colección de
cascos y guantes con las palmas
acolchadas y tejido en licra.
elInventario
Nuevos
altavoces
bluetooth
de Rapoo
Nordesía
DOMINGO
14 DE SEPTIEMBRE DE 2014
DIARIO DE FERROL
AÑO XV / NÚMERO 846
SUPLEMENTO DOMINICAL
aVoces
Felices embarazos
LOS DUQUES DE
CAMBRIDGE ANUNCIAN
QUE ESPERAN SU
SEGUNDO HIJO Y LA
ACTRIZ JENNIFER
ANISTON MUESTRA SU
BARRIGA EN TORONTO
L
CLOONEY Y ALAMUDDIN, EN CAPILLA
Han mantenido en un plano discreto los detalles de
su enlace y es que, aunque se espera la presencia de
un buen número de estrellas, la pareja quiere vivir su
gran día de modo privado. George Clooney y Amal
Alamuddin cuentan los días que quedan para dar el
“sí quiero”, de hecho, en su última aparición pública,
al propio actor se le escapó que sería en Venecia, en
dos semanas (ahora una). HOLA
SHAKIRA Y PIQUÉ ESPERAN OTRO NIÑO
El segundo hijo que
esperan Shakira y Piqué
será otro varón, que se
sumará al pequeño Milan
que ahora llena sus días de
alegría. Así lo confirmaron
los padres de la famosa
artista, que fueron a
visitar a la pareja a
Barcelona y se confesaron
encantados con el
aumento de la familia.
William Mebarak y Nidia
Ripoll comentaron que su
hija está esperando otro
niño y que aún no saben
cómo se llamará. HOLA
a Duquesa de Cambridge está de nuevo embarazada. Tal y como informó Clarence House
a través de su página oficial y su
cuenta en Twitter: “El duque y la
duquesa de Cambridge se complacen en anunciar que la duquesa está
esperando su segundo hijo. La reina
y los miembros de ambas familias
están encantados con la buena nueva”.
Como en su primer embarazo, la
duquesa sufre también de hiperemesis gravídica, una forma severa
de náuseas matinales. Debido a tales molestias no ha salido aún del
palacio de Kensington.
El príncipe Guillermo ha señalado que la duquesa de Cambridge ha
pasado unos días algo complicados
con el embarazo, aunque ya se encuentra mejor. Harry, por su parte,
ha declarado sentirse feliz y emocionado ante la llegada de su segun-
Los duques de Cambridge y su primogénito el pasado mes de abril. EFE
do sobrino y dijo: “Con suerte será
una niña y mi hermano lo pasará
aún peor que con George”.
La que también está embarazada
es la actriz Jennifer Aniston. La artista, de 45 años, ha confirmado la
buena nueva a la revista “OK”. Al
parecer la actriz congeló sus óvulos
que luego han sido fecundados in
vitro y ya está de tres meses.
Hace unos días ya se le podía ver
una incipiente barriguita durante
su participación en el festival de
cine de cine de Toronto. Jennifer
Aniston está comprometida desde
hace casi dos años con el actor Justin Theroux.
Jennifer Aniston. SEMANA
En primera línea
Ivonne Reyes se casará este año
A sus 46 años, Ivonne Reyes sigue conservando su enorme atractivo y
divertido carácter que le hace ser el centro de todas las miradas. La
presentadora venezolana, que ha vuelto a recuperar la figura, confesó
que primero dará el “sí, quiero” a su novio, Jesús Arranz, en una ceremonia civil y después celebrarán la boda religiosa. “No me han concedido todavía la nulidad, pero mi intención es casarme antes de que termine el año”. “Sobre el vestido, tengo varias ideas, pero todavía no lo he
encargado.
Será sencillo y no será blanco”. HOLA
La boda de “La niñera”
A pesar de los reveses de la vida, nunca cerró las puertas al amor y
prueba de ello es que la actriz Fran Drescher, de 57 años, conocida
por ser la protagonista de la exitosa serie de los 90 “La niñera”, acaba de contraer matrimonio con el creador del e-mail, el científico
estadounidense de origen hindú, Shiva Ayyadurai. Tras sufrir un doloroso divorcio tras 21 años casada con Marc Jacobson, Fran daba el
“sí, quiero” a Shiva en una discreta e íntima ceremonia celebrada en
las playas de Malibú y vestida de rojo. Superviviente de un cáncer de
útero, la actriz ha publicado en su perfil de
Twitter varias imágenes del día de su boda. HOLA
ALBA CARRILLO Y FELICIANO LÓPEZ
Alba Carrillo y Feliciano López desvelan en la revista
“¡Hola!” de esta semana los detalles de su boda. “Nos
casamos en julio, en Toledo” dice la pareja, que posa
por primera vez tras anunciar el enlace. La modelo
dice: “Soy de Madrid, pero siempre he tenido claro
que, si nos casábamos, lo haría en la ciudad que vio
nacer a mi futuro marido. Tiene un encanto especial”.
Enlace sorpresa de Neil Patrick Harris
Parece que este es el verano perfecto para pasar por el altar. Así lo han
hecho el protagonista de “Cómo conocí a vuestra madre” Neil Patrick
Harris, y su novio desde hace diez años David Burtka. Italia ha sido el
escenario de la romántica boda en la que estuvo presente el cantante
Elton John, que puso música a la ceremonia. Los hijos de la pareja, los
gemelos Gideon y Harper tampoco faltaron. “¿Adivina qué? @DavidBurtka y yo nos hemos casado este fin de semana. En Italia. Sip, pusimos
la ‘n’ y la ‘d’ en ‘husband’ (marido)”, escribía Patrick en su perfil de Twitter.

Documentos relacionados

La figura del mecenazgo en la historia del arte

La figura del mecenazgo en la historia del arte En esta primera novela del cineasta David Cronenberg, dos periodistas poco escrupulosos, Naomi y Nathan, se adentran en una turbia aventura que reúne muchos ingredientes de las películas que convir...

Más detalles