Melide, historia y futuro, en el corazón gallego

Transcripción

Melide, historia y futuro, en el corazón gallego
SUPLEMENTO DOMINICAL
Diario de Ferrol
1 de mayo de 2016
Melide, historia
y futuro, en el
corazón gallego
“Trumbo: la lista negra de
Hollywood” y El Capitán
América llegan esta
semana a la cartelera
MÚSICA
El mapa de las lenguas
a través de “No ficción”,
del autor chileno
Alberto Fuguet
CINE
LIBROS
EL CONCELLO DE MELIDE, ENCLAVADO EN UN LUGAR ESTRATÉGICO, TANTO
GEOGRÁFICA COMO HISTÓRICAMENTE, TIENE A UNA DE LAS ALCALDESAS MÁS
JÓVENES DE ESPAÑA AL TIMÓN DE LA NAVE DE UN AYUNTAMIENTO QUE SE HA
IDO AMOLDANDO AL PRESENTE Y AL MAÑANA SIN DEJAR DE LADO LOS
SIGLOS DE HISTORIA QUE DEFINEN A UNA VILLA LLENA DE POSIBILIDADES
José Ángel Piñeiro
presenta su nuevo
trabajo discográfico
titulado “Trovador”
Nordesía
Año XVII / Número 931
28
SUPLEMENTO
DOMINICAL
laEntrevista
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
M
elide es un trozo
de historia fundamental de Galicia.
Desde tiempos
megalíticos hasta hoy. Citada su parroquia de Abeancos en el “Testamento de Odoario” en el 747, ha
sido testigo y actor de los últimos
siglos gallegos. Paso romano, el arcano “Mellitus”, con la Vía XIX cruzando el precioso río Furelos, se
alzó ante el Obispo Xelmírez como
se reflejan en la Historia Compostelana; batalló en la Reconquista; se
referenció en el Códice Calixtino;
reunió a los jefes Irmandiños y hasta dio descanso a Carlos V... Melide
del que versó Murguía, tiene tal
magnitud cultural que habría que
escribir cientos de páginas.
Su alcaldesa, Dalia García
Couso, vinculada al mundo universitario, se afana con su equipo de
trabajo en gestionar un ayuntamiento marcado, como no podría
ser de otra forma, por el peso y poso
que los siglos han dejado, pero Melide no solo es el Camino –que es
mucho–, es un concello que define
Galicia “a escala”. Historia, tradición, folclore, y el agua y verde rural que nos marca.
DALIA GARCÍA COUSO
ALCALDESA DE MELIDE
“Melide tiene
que seguir
creciendo como
referente en su
área geográfica”
MELIDE SE PREPARA PARA LA FESTA DO MELINDRE
QUE SE CELEBRARÁ EL PRÓXIMO FIN DE SEMANA, UN
ACONTECIMIENTO EN UNA VILLA QUE MIMA LA
CULTURA, LA TRADICIÓN Y EL MEDIO /Alberto Torres
Tiene que ser especial pasar
de una reunión por la gestión
de la banda ancha en el concello, a otra de mejoras en el
polígono industrial, luego a
una para hablar del Camino
Primitivo y después para tratar la Festa do Melindre. No
se aburre la alcaldesa de Melide porque tiene “de todo”
¿no?
Afortunadamente Melide es un
pueblo con dinamismo en todos los
niveles. La propia vida económica,
comercial, deportiva o cultural de
Melide es quién marca la agenda, y
efectivamente, no hay tiempo para
aburrirse. Esto es también un buen
síntoma de la vitalidad de nuestra
villa.
El Camino de Santiago tiene
en Melide una de sus capitales. Uno de los proyectos está
en el Camino Primitivo, se
presenta una gran oportunidad para ponerlo en valor,
¿cuáles son los planes?
Constatamos desde hace algún
tiempo que la ruta primitiva es cada
vez más atractiva por lo que la
afluencia de peregrinos es mayor.
Es por eso que tenemos un proyecto de puesta en valor de todo el casco histórico en el que actualmente
estamos volcados y que incluye
también la entrada a Melide por la
calle Mateo Segade Bugueiro. Además, conjugando turismo y seguridad somos conscientes de la necesidad de habilitar una senda en los
tres kilómetros anteriores a la entrada en el casco urbano desde el
Camino Primitivo.
En la introducción hablábamos de historia, pero todo es
cultura, en general y general.
El calendario del ayuntamiento está lleno de actividades, fin de semana sí, fin de
semana también. ¿Cómo han
conseguido poner ese cartel
de “completo”?
Ha sido un trabajo progresivo de
todo el gobierno local tanto apoyando a las iniciativas que surgen
de las propias asociaciones como
llevando a cabo proyectos desde el
ayuntamiento. A partir de marzo
comienza un calendario de actividades incesante que intenta ofertar
opciones de ocio para todos los públicos con el fin de que Melide se
sitúe como un pueblo de referencia
y la gente no se vaya a las grandes
ciudades a disfrutar de ocio masificado y de menos cercano. Ofrecemos calidad, cercanía y un patrimonio histórico y natural inigualable.
Al hilo de la pregunta anterior, el próximo fin de semana es la Festa do Melindre. Ya
sabe que algunos no faltan ni
un año. Es uno de los días en
los que reciben a un montón
de visitantes.
El Melindre es nuestra fiesta gastronómica por excelencia. Aunque
Melide es conocido por otras delicias gastronómicas, los melindres,
ricos y almendrados son los reyes
de la repostería tradicional. Es un
día señalado en el calendario en el
cuál se trabaja ya desde hace meses
en la organización de la fiesta conjuntamente con los obradores artesanos. Este año tenemos como novedad la celebración del XXV
aniversario, por lo que nos hemos
esforzado en hacerle un homenaje
durante dos días.
También siguiendo el “camino” de lo antes expuesto,
siendo un concello con una
situación estratégica eviden-
te y apostando por dar comodidades para el trabajo, ¿notan que hay crecimiento
empresarial o todavía hay
que esperar a que la recuperación general de la economía ayude?
Desde el año 2013 se han vendido
aproximadamente diez mil metros
cuadrados de suelo industrial gracias a la gestión del gobierno local
con la Xunta para conseguir bonificaciones en el precio de hasta el 50
por ciento en algunos casos y poder
con ello incentivar la actividad empresarial. Esta misma semana tenemos encima de la mesa tres proyectos de envergadura para aprobar en
el polígono lo que prueba el atractivo por emprender y situarse en Melide.
FOTO: EL PROGRESO
El núcleo de población de Melide es una cosa y el gran número de parroquias, otra. ¿Es
una gestión completamente
distinta o tiene sus puntos en
común?
Intentamos llevar y mejorar los servicios tanto en núcleo rural como
urbano. Si bien es cierto que nues-
Siempre digo
que el Camino de
Santiago junto con las
Fiestas del San Roque
es nuestro mejor
escaparate. Es
sorprendente que a lo
largo de la vida te
encuentres con gente
de diferentes
latitudes y conozcan
Melide por el Camino
de Santiago
Como toda Galicia, una “marca de la casa” es el agua y el
verde. ¿Cómo está el concello
a ese nivel, cuál es su salud
medioambiental?
Melide cuenta con un entorno natural envidiable. No es extraño cruzarse a menudo con ciclistas o senderistas en la Sierra del Careón o en
el monte de O Bocelo justamente
por su atractivo medioambiental y
orográfico. Dichos parajes son también reservas cinegéticas idóneas
para la práctica de la caza que son
compatibles con la propia actividad
ganadera del medio rural.
Mi reto personal
es disfrutar del
cargo atendiendo día
a día las demandas de
mis vecinos de la
mejor forma posible.
Soy consciente de que
un Ayuntamiento
como Melide tiene que
prestar servicios
públicos de primera,
además de
incrementar el
bienestar de todos los
colectivos
Aprovechando la condición
de pescador del entrevistador, le diré que el Furelos es
una bicoca. ¡Ya me gustaría a
mí tener uno al lado de mi
casa! La sociedad Río Furelos
hace un trabajo fenomenal y
cada vez son más las personas que se acercan a ver o a
pescar en el río y a su entorno, ¿satisfecha?
Todo el entorno del río Furelos es
un auténtico paraíso natural. Sin
duda la labor de la Asociación en la
recuperación del cauce en muchos
puntos así como la limpieza y instalación de pasos durante los últimos
años ha dado sus frutos. Recientemente se ha inaugurado la temporada de pesca y por lo que he oído
los ejemplares son extraordinarios
lo que demuestra la buena salud
del río, patrimonio al que todos y
cada uno de nosotros tenemos que
contribuir a conservar.
Volviendo al Camino. ¿Marca
mucho a un pueblo que cada
minuto pasen peregrinos al
saludo de “buen camino” y
hagan etapa en Melide? Les
convierte en algo así como un
“buen anfitrión”.
Yo siempre digo que el Camino de
Santiago junto con las Fiestas del
San Roque es nuestro mejor escaparate. Es sorprendente que a lo
largo de la vida te encuentres con
gente de diferentes latitudes y conozcan Melide por el Camino de
Santiago, se acuerden de su pulpo y
que nuestra Plaza del Convento
junto el puente románico de Furelos sea una de las estampas más fo-
29
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
Arriba, la Festa do Melindre, que cada año congrega a miles de personas en la villa para
exaltar un producto tan típico como histórico. Sobre estas líneas, otra iniciativa
cultural, os “Cantos da Taberna” con la “Foliada de Melide”.
FOTOS: GALERÍA
tografiadas. Eso no sucede a la inversa, por lo que cada peregrino, es
en verdad el auténtico embajador
de Melide.
En este y otros sentidos, en
los últimos años se ha crecido mucho a todos los niveles.
Por ejemplo en hostelería. La
oferta es amplia.
Gracias al dinamismo del que hablamos antes tanto el propulsado
desde el Ayuntamiento como de las
propias asociaciones junto con las
diferentes rutas jacobeas la oferta
hostelera ha crecido considerablemente. Han proliferado albergues,
pensiones, se han creado restaurantes y siguen presentándose otras
opciones que pueden ser atractivas
al visitante, no solo al peregrino. Yo
defiendo la máxima de que en la
variedad está el gusto, y también,
cómo no, la competitividad.
¿Y la juventud de Melide? Una
de las áreas previas de las
que era responsable antes de
la alcaldía. ¿Cómo están los
mozos y mozas de Melide?
Actualmente estamos trabajando
en un proyecto de intercambio musical con el Conservatorio de Melide y una Escuela de Música Europea. Será un intercambio cultural
en el que podrán participar jóvenes
de Melide de 13 a 20 años. Además,
tenemos vigente el programa de
voluntariado “Melide no Camiño”
en el que nuevamente ocho voluntarios y voluntarias apoyarán al peregrino a su paso por Melide.
Enclavado entre Boimorto,
Sobrado, Santiso, Toques, Arzúa y Palas de Rei, ¿cómo son
las relaciones con los ayuntamientos vecinos en una comarca bastante homogénea?
Las relaciones son cordiales como
no puede ser de otra manera. De
hecho Melide se nutre en muchos
campos de los vecinos de los ayuntamientos limítrofes y seguimos colaborando en proyectos conjuntos
con el vecino Palas de Rei así como
compartimos servicio de normalización lingüística con Palas, Toques
o Santiso.
¿Qué proyectos futuros le ilusionan especialmente después de los primeros meses
como alcaldesa?
Melide tiene que seguir creciendo
como referente turístico, gastronómico, cultural y deportivo más allá
de sus concellos limítrofes dada su
posición geográfica privilegiada.
¿Cuál es su reto personal,
tras haber llegado hace muy
poquito a la alcaldía después
de que Ánxeles Vázquez, su
antecesora, tomase nuevas
responsabilidades como conselleira do Medio Rural?
Mi reto personal es disfrutar del
cargo atendiendo día a día las demandas de mis vecinos de la mejor
forma posible. Soy consciente que
un Ayuntamiento como Melide tiene que prestar servicios públicos de
primera además de incrementar el
bienestar de todos los colectivos,
desde los más pequeños de la casa
hasta nuestros mayores. Esto implica indudablemente una buena gestión de los recursos públicos para
atender las necesidades que diariamente surgen.
¿Qué es lo que más le gusta
de Melide, lo que le enseña a
alguien que llega por primera vez a la villa o al concello?
Depende del día; si es domingo, no
lo dudaría, el bullicio de las calles
llenas de productos alimenticios
conservando esa esencia tradicional en la Plaza das Coles o la Plaza
de San Antón, junto con el colorido
de los puestos del mercado para recalar en el casco antiguo disfrutando de un buen aperitivo. Como eso
no podemos tenerlo todos los días,
si el visitante cuadra en día de semana, las vistas desde O Castelo,
desde donde resalta el campanario
de la Iglesia de San Pedro, serían
una opción igual de buena.
laEntrevista
tras 26 parroquias tienen unas necesidades diferentes del casco urbano.
Por ejemplo, en el rural es prioritario tener en buen estado las vías
de conexión con el casco urbano
para facilitar el propio desarrollo de
la actividad agraria y ganadera y
prestar los servicios adecuadamente sobre todo priorizando educación, sanidad y bienestar social. Sin
embargo, en el casco urbano, por el
propio desarrollo urbanístico las
prioridades son otras: eficiencia
energética, infraestructuras deportivas, oferta cultural… que intentamos que también llegue al ámbito
rural para dotar de actividades los
centros socioculturales.
30
As boas intencións
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
VICENTE ARAGUAS
máisLibros
TEMPOS DE BEBIDAS
S
ISOTÓNICAS E FAST-FOOD
ÁLEX ALONSO
Edicións Xerais. Vigo, 2016
16,65 euros
C
ando chega o momento en que os partidos de fúbol deban
decidirse, logo da
consabida prórroga, polo sistema
das penalidades os adestradores
adoitan empregar os mellores xogadores, os “cracks”, os que nunca deberan liscar de semellante intre
(como fixera o as deportivista, Bebeto, naquel mítico Deportivo-Valencia) para os lanzamentos primeiro e derradeiro. Sempre e cando o
choio acabe no quinteto. Se logo,
habendo empate, a cousa continúa
será outro cantar.
Análogo procedemento emprega
Álex Alonso (Vigo, 1968), no seu libro de relatos, Tempos de bebidas
isotónicas e fast-food (Edicións Xerais, Vigo, 2016), XVII Premio de
Narración Curta Ánxel Fole. Reservando, ou tal me pareceu a min, os
dous mellores contos para abrir e
pechar o libro.
O curso de novas tecnoloxías, relato que enceta esta boroa é un auténtico delirio, que lin entre o sorriso e a gargallada, no que Alonso
demostra o seu finisímo oído (orella
de porco, con perdón das súas caras) para reproducir a fala popular.
Neste caso o dunha dona no proceso de aprender a manexar un ordenador, e como lle vai contando o
proceso a unha amiga. Dora a exploradora, a sobremesa do xantar
proposto por Álex Alonso é toda
unha historia, merecente se cadra
de maior lonxitude, dun nacho e
O DEVIR DUNHA
FAMILIA E DUN
PAÍS
CABEZA DE CAN
MORTEN RAMSLAND
Editorial Rinoceronte, 2016
22.50 euros
Tras pasar uns anos en Amsterdam intentando gañar a vida como pintor, Asger volve a Dinamarca para ver por derradeira vez
a súa avoa Bjørk, a piques de morrer. Deste
xeito, o mozo narra a riquísima historia familiar dos Eriksson, un mosaico de relatos
que se estenden desde os anos 30 do século pasado ata o presente. A historia
deste curioso clan comeza nunha chaira xeada da Alemaña oriental en marzo de
1944, cando Askild Eriksson, avó do narrador, enxeñeiro naval e contrabandista,
consegue escapar do campo de concentración de Sachsenhausen, un episodio
que marcará a súa vida e que proxectará sobre a familia unha sombra de culpa
que non influirá na súa vitalidade. Xuntando o tenro e o grotesco, Morten Ramsland mantén cun pulso firme o ritmo da narración e cautiva o lector cun fresco
sobre o devir dunha familia e un país na historia recente do norte de Europa. Morten Ramsland (Københaven, 1971) licenciouse en Historia da Arte e Literatura Danesa na Universidade de Århus. Debutou como escritor en 1993, cunha colección
de poemas. Dende aquela publicou unha novela (Akaciedrømme, 1998) e varios
libros infantís, entre eles “Cabeza de can” (2005), a súa segunda novela.
“Pero sigo sen
acreditar que a
literatura estea
para denunciar
tanta maldade a
xeito de
“caricatura”. E de
puros malísimos,
uns, e sufridores,
outros, non
termino de ver
neles senón
espantalllos. Á
parte de que para
de que para contos
como ¿Pikache o
cu? abondame con
ler as prensa, onde
as Ritas Barberá
están decote...”
unha rapazola que contactan a través da rede, e que deberán recoñecerse. El, cunha camisola de Bob
Esponxa. Ela, de Dora a exploradora. O que vén despois non quero
(nin debo) anuncialo. Dicir, sinxelamente, que ten forza, plástica e “pathos”.
Logo destes dous contos vou sa-
lientar o que se chama Un feliz cruceiro polo Mediterráneo, porque
transporta o primeiro plano, bucólico a un segundo, sumamente tráxico: mais a cousa é a grande habelencia do autor para facer o
“transfer”.
¿E os demais contos, pasa con
eles? Pois pasoume, lin todos, lástima fora´e a fe que se len ben, que
non termino de crer neles. Non porque no mundo non haxa corrupción
política, cregos porcallentos, país
paidófilos, xentualla que fai “bullying” nas escolas, sicópatas quen
de matar á nai con cóitelo de untar
“Tulipán”, etc. Hainos, e xentiña
peor aínda.
Pero sigo sen acreditar que a literatura estea para denunciar tanta
maldade a xeito de “caricatura”. E
de puros malísimos, uns, e sufridores, outros, non termino de ver neles senón espantalllos. Á parte de
que para de que para contos como
¿Pikache o cu? abondame con ler as
prensa, onde as Ritas Barberá están
decote (e decotío). Logo retruécanos como o de so cerdotes téñoos,
tamén, máis que vistos. En fin, que
as boas intencións non chegan para
encher un libro.
Un libro, xa digo, que empeza e
remata tan ben como unha boa sesión de penalidades. Para o que se
rivese reservado, no medio, un bo
lanzador. Sobre todo cando aquí hai
un escritor que sabe o que ten entre
mans e manexa ben diálogos e soliloquios.
A ESCRITA NOS
TEMPOS DA
XUBILACIÓN
LEMBRANZAS DO MEU VIVIR II
RAMÓN OTERO PEDRAYO
Editorial Galaxia. Vigo, 2015
22,00 euros
As memorias de Ramón Otero Pedrayo reconstrúen con man de mestre os ambientes que o acubillan ao longo da súa vida. O
Madrid dos anos de formación xorde destas páxinas mediante a evocación dos personaxes que o habitan, dos lugares e feitos que, atravesando as camadas da Historia, son descritos cunha vívida percepción do decurso do tempo. O senso da
duración da experiencia propia e a cultura como elaboración colectiva combínanse nun alento único, o da representación do tempo vivido. Patriarca das letras
galegas, este ourensán de prol pertencente á Xeración Nós é un dos escritores
galegos máis importantes. Traballou distintos xéneros: ensaio, novela, poesía...
ademais de estudos científicos xeográficos do seu cátedra da Universidade de
Santiago de Compostela. Na Guía de Galicia, que el dirixiu, están algunhas das
súas mellores achegas. Militante do Partido Galeguista, foi deputado nas Cortes
da República. Entre as súas novelas destacan “Os camiños da vida” e “O mesón
dos Ermos”, descrición minuciosa dos costumes e da vida rural galega. Pero a
máis coñecida é “Ao redor de si” que pode considerarse como parcialmente autobiográfica.
Alberto Fuguet:
reconvenciones privadas
NO FICCIÓN
ALBERTO GUGUET
Random House, 2016
15,90 euros
D
esde que se dio a conocer, hace casi
treinta años, con títulos como “Tinta
roja” o “Mala honda”, la obra narrativa del chileno Alberto Fuguet ha
ido creciendo con rapidez en multiplicidad de títulos.
Profesor universitario, editor, director de cine y colaborador de publicaciones literarias, Fuguet aparece destacado en el grupo de
renovadores de la prosa narrativa
chilena.
Su última novela, “No ficción”
(Random House Literatura, 2016)
reúne tres claves ya advertidas en
títulos anteriores: la construcción
de diálogos de flujo rapidísimo y de
expresión constante, abrupta, telegráfica; en segundo lugar, la recreación del registro conversacional chileno, capitalino como cauce
elocutivo del diálogo; y tercero, el
tratamiento libre y directo de la homosexualidad, ejemplificado en
“No ficción” en dos antagonistas
(Renzo y Alex) que exprimen al límite una problemática desde luego
espinosa que pugna por visualizarse socialmente, por escalar cada vez
más altos niveles de aceptación.
Cine, teatro y novela han contribuido (y contribuyen) a sacar del armario al mundo gay, hoy ya motivo
reiterado en la literatura, por ejemplo en la narrativa del peruano Jaime Bayly.
En “No ficción” estamos en un
espacio cerrado habitado exclusivamente por dos personajes que pasan
revista, entre secuencias de tensión
y distensión, a sus relaciones íntimas, privadas, desde un presente
de ruptura.
Es, pues, esta una novela estrictamente unitaria, exclusivamente
dialogada, que afima su naturaleza
teatral, pues no se trata de un diálogo narrativo, sino más bien psicológico que va desvelando dos opuestas y conflictivas personalidades:
Renzo, débil y ambiguo, sentimental e idealista; Alex, seguro y dominante. Dos perfiles contrastados en
los que el amor y el sexo no alcanzan sosiego ni equilibrio, aunque el
final parezca conciliador. La historia aquí contada resulta de radical
desnudez, obligadamente algo monocorde, pero desde luego dotada
de autenticidad, de temblor humano, de veraces disturbios, equívocos
y frustraciones en el ámbito amoroso y homosexual.
El texto recrea una prosa oral,
coloquial, con una riqueza modélica. Abundan los excitantes comunicativos de atención que realzan la
presencia de los hablantes (vocativos, imperativos, pronombres personales, interrogaciones retóricas);
en el léxico sobreabundan los anglicismos y chilenismos así como los
sinónimos de referencia sexual; la
sintaxis aparece truncada, recortada y suspensa; el tono elocutivo se
eleva una y otra vez en los pasajes
exclamativos e interrogativos.
La condición profesional de los
protagonistas (situados en el mundo del cine, de la prensa y de la novela que se anuncia...y que estamos
leyendo) justifica el caudal de citas
y alusiones al cine, la música o la literatura.
La oposición contrastiva del dúo
protagonista mueve la acción narrativa, que nos adentra en la conflictiva relación de los personajes.
El lector percibe que poco o nada
de lo que se dice es sólido o seguro,
que nada resulta asentado.
Todo, al contrario, (o buena parte) resulta difuso, inestable, ambiguo (insistimos en el término), incluso la verdadera filiación sexual
al menos de uno de los protagonistas.
Es “No ficción” una novela-desafío por las numerosas estrecheces y
limitaciones que el escritor se ha
impuesto y que posiblemente desembocan en la “no ficción”.
Es también, una novela-testimonio, interiorista. Bien escrita, expresivamente notable y honda en su
indagación.
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
TODO UN
MONOGRÁFICO
MEMORABLE
FERNANDO DEL PASO EN “LA
GACETA”
Fondo de Cultura Económica.
El número 532 de la revista “La Gaceta” (del Fondo de Cultura Económica),
de amplísimo formato, es un monográfico dedicado a Fernando del Paso (nacido en 1935, en Ciudad de México),
homenajeado al cumplir ochenta años
y ganar el Premio Cervantes en el pasado 2015.
Una amplia entrevista y tres trabajos críticos dedicados a “José Trigo” (un “Ulises” mexicano), a “Palinuro de México” (ocho años de compleja gestación) y a
“Noticias del Imperio” (con un delirante monólogo interior de la emperatriz Carlota de Habsburgo) ocupan parte de estas páginas.
A Fernando del Paso se le ha llamado constructor de pirámides, catedrales y castillos. Se ha reiterado lo gigantesco, lo magno y desbordante de su obra, exponente
rotundo del gran barroco hispanoamericano.
Él mismo se ha instalado en la literatura de tradición oral. El mestizaje es esencial
en su escritura. Alejandro Toledo, Giuliana del Piaz, Artur Lundkvist y Claudio Magris desvelan aquí destacadas facetas del escritor, de quien este número de “La
Gaceta” reproduce dos sonetos.
La poesía y el ensayo literario e histórico, junto con la pintura, son otras dos dimensiones de su trabajo creador. (L.A.G.)
PRIMERA OBRA
TRADUCIDA AL
CASTELLANO
MUERTE DE UN HOMBRE FELIZ
GIORGIO FONTANA
Libros del Asteriude, 2016
19,85 euros
Libros del Asteroide publica Muerte de
un hombre feliz, del joven escritor Giorgio Fontana, que ha sido una de las novelas italianas más destacadas de los últimos años. Ha recibido, entre otros
reconocimientos, los premios Campiello 2014 y Arturo Loria 2014 y está en vías
de traducción a ocho lenguas.
“Muerte de un hombre feliz”, que ha sido comparada con las obras del mejor
Sciascia, nos traslada al Milán de 1981, la época más dura de los años de plomo,
donde Giacomo Colnaghi, un fiscal hijo de un partisano muerto durante la guerra,
investiga el asesinato de un político democristiano a manos de un grupo terrorista de izquierda. Mientras la investigación criminal sigue su curso, Colnaghi, que
considera que su propia carrera es el reflejo de que la sociedad italiana es abierta
y justa, trata de comprender las razones más profundas de la violencia que lo rodea. “Muerte de un hombre” feliz nos habla con profunda humanidad sobre la
justicia y sus límites y sobre la evolución de Italia y su gente tras la segunda guerra
mundial.
Giorgio Fontana (Saronno, Lombardía, 1981) ha publicado cuatro novelas, entre
las que destacan “Per legge superiore” (2011, ganadora de los premios Racalmare
- Leonardo Sciascia, lo Straniero y Chianti) y “Muerte de un hombre feliz” (2014),
la primera del autor que se traduce al castellano.
másLibros
LUIS ALONSO
GIRGADO
31
32
“Xistral” de versos
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
ARMANDO REQUEIXO
letrasAtlánticas
[email protected]
XISTRAL
REVISTA DE POESÍA
Xunta de Galicia
O bacharel Manuel María (penúltima fila, segundo pola esquerda) no tempo de Xistral
X
istral, alto monte,
da nosa terra o máis
alto, onde as voces
innumerables do
mar aínda o alcanzan. Dende alí, un
feixe de mozos contémplanos... Empuxade, empuxade dende o alto cos
vosos ollos abertos ao misterio, a
ese pobre barco noso, vello e morto
en terra; empuxádeo cara a ese mar
co que aínda soña. E que outra vez
apareza tras del ese ronsel sobre un
mar aparentemente en repouso”.
Con estas palabras de salutación
nacía Xistral, a revista lucense que o
daquela mozo de sétimo de bacharelato Manuel María Fernández
Teixeiro botou a andar coa axuda
dun seu amigo: Manuel Antonio Sopena Somoza, alias Pérez Amor,
prematuramente malogrado. Corría
1949 e no ermo publicista galego
da Posguerra tal aventura xuvenil ía
converterse nun fito simbólico.
Xistral foi unha publicación modesta, apenas un feixe de follas impresas a unha tinta, sen máis colorido que as vermellas letras do título,
pois tampouco insería ilustración
ningunha. Tan só chegaron a saír do
prelo dous números: o primeiro, de
oito planas; o segundo, dunha ducia. Un, tirado do prelo da Imprenta
Palacios; outro, das Gráficas de Gerardo Castro. Nin un nin outro puideron pagalos os seus idealistas
promotores e tiveron que acabar
custeándoos os familiares, de aí que
tivese tan curta vida.
Mais, malia ao exiguo da súa duración, en Xistral viron luz os versos
“Xistral foi unha
publicación
modesta, apenas
un feixe de follas
impresas a unha
tinta, sen máis
colorido que as
vermellas letras do
título, pois
tampouco insería
ilustración
ningunha. Tan só
chegaron a saír do
prelo dous
números: o
primeiro, de oito
planas; o segundo,
dunha ducia”
en galego de Luís Pimentel (tan difíciles de atopar na prensa da época),
de Álvaro Cunqueiro (quen escribe
dende o seu Mondoñedo natal, inmerso entón nunha sorte de exilio
interior), de Iglesia Alvariño (tampouco pródigo, precisamente), de
Clotilde Paz (unha voz feminina en
galego en tempos ben facareños) e,
xaora, do propio Manuel María,
quen se estreou como poeta tanto
no noso idioma coma en castelán.
Doutra banda, Xistral contou con
textos de profesorado e amizades
do Manuel María daquela hora,
como, poño por caso, Carlos Fernández Otero, quen asinou as súas
colaboracións como Carlos de Pelegrín e, anos máis tarde, houbo de
converterse nun dos máis conspicuos discípulos de Noam Chomsky
e figura senlleira do xenerativismo
norteamericano co nome de Carlos
Peregrín Otero.
A revista Xistral foi tamén o xermolo da futura colección homónima, que a primeiros dos 50 capitanearon Ángel Johan e novamente
Manuel María. E hoxe en Lugo publícase dende o ano 2000 unha cabeceira co mesmo nome, en lembranza e homenaxe daquela xeira
histórica que abrira en plena longa
noite de pedra o escritor de Outeiro
de Rei.
Os que queiran achegarse de primeira man a este oasis literario que
supuxo Xistral están de en hora boa.
O Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades vén
de publicar unha edición facsimilar
da revista baixo o coordinación do
profesor Luís Alonso Girgado e Laura Piñeiro Pais. A obra conta, amais,
con breves pero informativas notas
introdutorias de Claudio Rodríguez
Fer e o amentado Alonso Girgado,
alén dunhas declaracións verbo da
cabeceira que no seu día fixera o autor de Terra Cha.
Foron, pois, premonitorios os
versos daquel primeirísimo Manuel
María dedicados a Ramón Piñeiro:
“Soedá durmida nos currunchos/
que voltarán mañá”. E claro que
volve toda aquela melancolía de palabras, de soños e azos xuvenís que
xa forma parte da nosa historia literaria recente.
Lugares onde volver:
Lóuzara
33
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
XULIO VALCÁRCEL
[email protected]
Q
uizais para entender cabalmente os
versos de Fiz Vergara sexa necesario
coñecer o esceario no que se fraguaron, a Lóuzara “xabreira” (sombriza), en Samos, Lugo, de abruptas
pendentes montesías e un estreito
val polo que discurre un río cantareiro. Nesa paisaxe dura, arredada e
despoboada, con poucas horas de
sol debido á orientación, é fácil sucumbir ao peso do ceo, especialmente nos invernos escuros cando
a montaña imponente parece pecharse sobre un. Nesa soedade desamparada e dorida, xestou Fiz Vergara a súa obra, á espreita
permanente dun amor que non chegaba.
A Asociación Ergueitos, comandanda por María Casar e Xerardo
Alvaredo, convoca cada ano o premio “Fiz Vergara Vilariño” de poesía. Estableceu, ademais, un roteiro
que percorre os “lugares do poeta”
(Aira Padrón, Muíño de Locai, Fonte da Cova, Pozo de Monteiro, Eira
de Tesín…), sulcados por ríos, regatos e pincheiras; terra núa nas alturas e con carballos, castiñeiros, pradairos e bidueiros na vagoada. A
ruta, de varios quilómetros, vai facendo calas, pousadas, en diferentes puntos que recordan poemas
alusivos de Fiz; poemas gravados
en planchas de aceiro (na zona
houbo varias ferrerías) nas que o
tempo e a intemperie fixaron unha
pátina oxidada.
A dimensión literaria vese enriquecida e complementada cunha
serie de intervencións escultóricas,
conformando o conxunto un verdadeiro museo ao aire libre, único en
Galicia. Detalle digno de salientarse
é que os veciños, contravindo vellos
tópicos de afección irracional ao terruño, cederon prados, chousas e
ribazos, e mesmo colaboraron, na
instalación das pezas. De entre elas
destacaría “Home en tránsito”, de
Álvaro de la Vega, ubicada nun recuncho ameno no que o río Lóuzara
abastecía un muiño, hoxe destronado. Representa unha figura humana
desplázandose no alto por uns cables, como quen cruza o río da vida
salvando foxas e torrenteiras. Tamén nos gustou a escultura de
Eduardo Valiñas, un “home” feito
de teselas de lousa que reflicten a
luz con brilos metálicos. Semella
camiñar, baixo os castiñeiros da Vei-
Ilustración de Xabier Garo.
ga de Fía, formando parte da terra
da que xorde. Home-terra, terrahumanizada. Moi suxestivas son,
asemade, as campás ou “tambores
de seimeira”, de Paco Pestana, nas
inmediacións da fervenza de Augadalte, este ano especialmente caudalosa debido á moita chuvia da invernía. Considerou Pestana que a
natureza ten espacios inviolables
nos que a man humana non debe
intervir, nin siquera cunha obra de
arte. Daquela, pendurou das ponlas
dun castiñeiro unha serie de “campás”, en forma de lámpada, que actúan como eco ou resomancia dos
sons naturais do bosque: unha rama
que creba, unha castaña que se des-
pena, un páxaro que pica ou se
pousa nelas. Disque algúns animaliños alporizáronse espantados e liscaron ao escoitalas; outros, máis
acostumados ou práticos, como as
vacas, permaneceron indiferentes
pacendo ou deitadas pacificamente
sobre a herba.
Rematada a ruta había que repoñer forzas e acollémonos á suculenta gastronomía louzariña; no Mesón de Paredes demos conta dos
sabrosos embutidos da bisbarra e
dunhas deliciosas troitas de circos
irisados, criadas en augas transparentes e xélidas. Pequeniñas, esturruxadas, adobiadas cuns liscos de
touciño, unha delicia.
librosRecomendados
EL MUSGO DEL BOSQUE
ANTÓN CASTRO
Edita Universidad de Zaragoza, 2016. 81 páginas.
E
Te
Testimonio confesional, memoria íntima de un
tie
tiempo y una época, con alusiones autobiográficas y
lite
literarias a personajes que unas veces son reales y
otra
otras pertenecen al universo ficcional del autor.
O LUME CONTADOR DE HISTORIAS
CARLOS LÓPEZ
E
Editorial Edelvives. Zaragoza, 2015. 123 páginas.
Li
Libro para niños a partir de diez años, que estimulará su fantasía y su gusto por la lectura. Personajes
exc
excepcionales y realidades insólitas con diálogos
llen
llenos de humor y ternura.
MORALLA
YOLANDA LÓPEZ LÓPEZ
E
Editorial Follas Novas. Santiago, 2016. 90 páginas.
La polifacética escritora Yolanda López presenta su
úl
último libro de poesía. Versos que saben combinar
en su justa medida el lirismo de una imagen, con la
crít
crítica social más punzante y vehemente.
CORAZONES EN RUINAS
LISSA EVANS
E
Editorial Bóveda. Madrid, 2016. 392 páginas.
En vísperas de los bombardeos alemanes sobre
Lo
Londres, Noel –huérfano y con apenas diez años–
es evacuado a Saint Albans con Vera Sedge, una
mu
mujer agobiada por la necesidad y las deudas.
páxinaLiteraria
FIZ VERGARA VILARIÑO RECREOU UN
TERRITORIO SOMBRIZO E IRTO PERO DUNHA
POTENTE E MISTERIOSA BELEZA
34
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
Os nomes das estrelas
Izar
historiaNatureza
PAULINO GASALLA
I
zar é a segunda estrela máis
brillante da constelación de
Bootes e situada no centro da
mesma. Atópase a 205 anos
luz do Sol e tem unha magnitude
aparente de 2,59, e em realidade é
unha estrela dobre.
O compoñente A tem unha magnitude aparente de 2,7, é de cor laranxa, 400 veces mais brillante que
o Sol e 33 veces mais grande, a súa
temperatura superficial é de
4.500º.
O Compoñente B tem unha magnitude aparente de 5,12, é de cor
blanco azulado, 27 veces mais brillante que o Sol e duas veces mais
grande, a súa temperatura superficial é de 8.700º.
Na mitoloxía grega, Bootes identifícase con Ícaro, ao que mataron
uns pastores embriagados ao crerse
envenanados cunha cunca de viño
que este lles deu. En consideración
á pena da súa filla Erígone, Zeus colocouno no ceo como a constelación
de Bootes, a estrela ocupa o taparrabos da figura. O seu nome vem
do árabe “Mi’zar” (a cintura de tea),
outros nomes son: Micar, Mirar,
Merer, Meirer, Mezen, Mezer, Pulcherrima, Merak, Mirak e Perizoma, o seu nome nas Taboas Alfonsies. O seu nome científico é Épsilon
Bootis.
Izar é unha das estrelas dobres
mais fermosas do ceo nocturno, foi
descuberta polo astrónomo alemán
do século XIX Friedrich Georg Wilhelm von Struve, especialista em
estrelas dobres, que lle puxo o nome
de Pulcherrima, a máis fermosa, polas belas cores das dúas estrelas,
unha laranxa e a outra dun fermoso
verde azulado. A súa visión cun telescopio mediano, non nos deixará
indiferentes.
O ceo do día 15 de maio ás 24.00 mirando cara ao Sur
A
s que se enumeran a continuación son as
efemérides astronómicas previstas para o mes
de maio de 2016 que nos ofrece
Paulino Gasalla desde a Sociedade Galega de Historia Natural. Unha información que cómpre ter en conta se un quere
observar estes fenómenos no
mes en curso:
Día 5
Choiva de estrelas Eta-Acuáridas, actividade desde o 19 de
abril ao 28 de maio, cun máximo de 70 por hora. Radiante en
Acuario, trátase de meteoros
cunha gran velocidade, con bólidos moi luminosos e de longas
traxectorias,a súa orixe son os
restos do Cometa 1P/Halley.
Día 6
A 19:30 Lúa Nova.
Día 8
Choiva de meteoros: Eta-Lyridas,
actividade do 3 ao 14, cun máximo de 3 por hora, radiante en
Lira.
Día 11
Aniversario da publicación da
Teoria Xeral da Relatividade de
Albert Einstein (1916). A Lúa e
Marte moi próximos.
Día 13
A 17:02 a Lúa en Cuarto Crecente. Mercurio e Venus moi próximos.
Día 15
En 1618 o astrónomo Johannes
Kepler formula a terceira e última Lei que leva o seu nome, referida ao movemento dos planetas.
Día 16
Aniversario do impacto da sonda
Venera en Venus (1969).
Día 21
A 21:14 Lúa Chéa. Marte e a Lúa
moi próximos.
Día 22
Saturno e a Lúa moi próximos.
Día 29
A 12:11 a Lúa en cuarto minguante. En 1919 durante unha
eclipse total de Sol, Sir Arthur
Eddington confirma a curvatura
da luz prevista na Teoría Xeral da
Relatividade.
PLANETAS
Mercurio na constelación de
Aries, cunha magnitude de 2,53,
pola súa proximidade ao Sol non
visible.
Venus na constelación de Aries,
cunha magnitude de -3,4, pola
súa proximidade ao Sol non visible.
Marte na constelación de Escorpio observarase casi toda a noite
cunha magnitude de -1,7.
Xúpiter na constelación de Leo
poderase ver nos solpores, durante case 5 horas, cunha magnitude de -1,7.
Saturno na constelación de Ofiuco poderá observarse casi toda a
noite, cunha magnitude de 0,29.
Urano na costelación de Piscis
cunha magnitude de 6,3. pola
súa proximidade ao Sol non visible.
COMETAS
C/2013 X1 (anSTARRS)con
magnitude 6 na constelación de
Acuario, pode ser visto cun telescopio pequeno. Os demais pola
súa magnitude son dificilmente
localizables.
ajo la gerencia de José A. Moar Becerra, acaba de
abrir al público sus puertas el Café Bar Arrecendo,
ubicado en la calle Tarrio, 37, como toda una auténtica novedad a la oferta hostelera de Fene. Inaugurado
el pasado 14 de abril, el establecimiento ofrece a sus clientes un diseño minimalista dotado de materiales de alta
calidad, lo que contribuye a revestir sus propuestas culinarias, centradas en las innovación en tapas y la amplia carta
de bebidas y cafés.
B
35
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
enFotogramas
El “Café Bar Arrecendo”
se incorpora a la oferta
hostelera de Fene
36
SUPLEMENTO
DOMINICAL
enFotogramas
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
“Rossy Estilismo” abre
nuevas instalaciones
l pasado 23 de abril abrían sus puertas las nuevas
instalaciones de “Rossy Estilismo” en la calle Aviador Piñeiro, 7. El establecimiento ha sido renovado
con el objetivo de ampliar su amplia oferta, que incluye
todo un servicio completo relacionado con la belleza y que
ahora incorpora también un spa capilar. Depilación, tratamientos corporales y faciales, maquillaje y asesoramiento
nutricional conforman, entre otros aspectos, la misma. La
inauguración no podía dejar pasar por alto la oportunidad
de compartir con amigos y clientes tan señalado evento.
E
Felicita con el Ideal Gallego
muchasFelicidades
37
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
RACING FEMENINO
VOCACIÓN MUSICAL
Las jóvenes
protagonistas de
la imagen
participaron el
pasado viernes
en la última
edición de la
Fashion Night
ferrolana.
Demostrando su
incipiente
vocación musical,
la actuación de
estas alumnas de
la Compañía de
María supo captar
toda la atención
del público.
enFotogramas
Enhorabuena, chicas, por el campeonato de liga local femenino de Fútbol 8. Muchas gracias por hacernos
disfrutar con vuestro fútbol. Gracias, Álvaro y Rober. Sin vosotros esto no sería posible. ¡¡¡Enormes todas
vosotras!!!
EMPRESA
38
Aclunaga quiere
impulsar la
actividad naval
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
Representantes de la Asociación
de Clúster del Naval de Galicia se
reunieron con el alcalde, Jorge
Suárez, y el presidente del
Puerto, José Manuel Vilariño. El
sector busca fórmulas para
impulsar la actividad y generar
más empleo.
SOCIEDAD
Fashion Night
Los ferrolanos salen a la calle en masa a poco que se les presente una
oferta comercial y cultural atractiva. La décima edición de la Fashion
Night fue también todo un éxito de organización.
MUNICIPAL
Dimisión sí,
pero todavía a
la espera
Los ediles dimisionarios de
Ferrol en Común, Eugenia Freire,
y del PSOE, Felipe Sas, ya no
acudieron al pleno del pasado
jueves. Sin embargo, el PP
bloqueó su marcha, que será
aprobada en una sesión
extraordinaria.
SUCESOS
Crimen en un
bar del barrio
de Telleiras
POLÍTICA
Vigilar el pacto
laSemana
La asamblea de Ferrol en Común dio su pleno apoyo al pacto que esta
formación mantiene con el PSOE de Beatriz Sestayo. Eso sí, una comisión
se encargará de “vigilar” el cumplimiento del mismo por parte de los
socialistas.
Amaneció la semana con el
asesinato de una camarera en
un bar del barrio de Telleiras. El
presunto homicida fue
capturado el mismo día en que
se descubrió el cadáver. Ya ha
pasado a disposición judicial.
NAVANTIA
Los buques acaban llegando
E
l grupo público
Navantia ha protagonizado una semana de intensa
actividad. En coincidencia con la
puesta de quilla del Buque de
Acción Marítima que se construirá en Ferrol, se confirmó la
adjudicación del contrato, por
parte de la Armada australiana,
para la construcción de dos buques de aprovisionamiento en
combate. El conocimiento que
las autoridades de las antípodas
tienen de la compañía española
merced a la colaboración entre
las marinas de ambos países ha
sido vital. En Turquía, además,
también se inicia el LHD.
PREMIOS
El espectáculo de danza “Pinoxxio” ha
sido el gran triunfador de la XIX edición
de los Premios Max de las Artes
Escénicas, cuya gala se celebró el lunes
en el Teatro Circo Price de Madrid y en
la que destacaron las críticas a la
política del Gobierno en materia
cultural, tales como la reivindicación de
la bajada del IVA o la protección de los
autores, así como otras cuestiones
como el trato a los refugiados o el
arresto de los titiriteros
“Pinoxxio”, Pepe Viyuela y Aitana
Sánchez-Gijón, ganadores en los Max
L
a obra “Pinoxxio”, que
partía con nueve nominaciones a los Premios
Max de las Artes Escénicas, fue galardonada finalmente
con siete: Mejor Composición Musical para Espectáculo Escénico, Mejor Diseño de Vestuario, Mejor Bailarina Principal, Mejor Bailarín
Principal, Mejor Coreografía, Mejor
Elenco o Intérprete Solista de Danza y Mejor Espectáculo Infantil o
Familiar.
El segundo montaje con más premios fue “La piedra oscura”, que logró cinco de los seis premios a los
que aspiraba: Mejor Diseño de Espaccio Escénico, Mejor Diseño de
Iluminación, Mejor Autoría Teatral,
Mejor Dirección de Escena y Mejor
Espectáculo de Teatro.
1
2
39
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
3
4
En cuanto a los principales galardones en las categorías interpretativas, el premio al Mejor actor protagonista se lo llevó Pepe Viyuela por
su papel en “Rinoceronte”. El intérprete dedicó unas palabras en primer lugar a los refugiados, que
“nunca están lo suficientemente
mencionados” por el “agravio” que
padecen en Europa, un lugar que,
según criticó, está “tan abierto para
el dinero que tan fácilmente fluye”.
Viyuela también dedicó este premio
a la pareja de titiriteros que fueron
arrestados el pasado mes de febrero. “En esa pareja se condensa lo
más sagrado” de la profesión, que
es “la libertad de expresión”.
El premio a la Mejor Actriz Protagonista recayó en Aitana SánchezGijón por “Medea”, de El Teatro de
la Ciudad, a quien ha augurado
“una larguísima vida” y con quienes
ha experimentado el “proceso más
gozoso y placentero” de su vida.
Asimismo, también lamentó la detención de los titiriteros.
Joaquín Notario, Mejor Actor de
reparto por “El alcalde de Zalamea”,
destacó la “gran aventura” de su
profesión (“nos jugamos bastante la
vida”, dijo) y manifestó su agradecimiento a Calderón de la Barca, cuyos “personajes maravillosos” le
hacen “tocar el cielo”. El premio de
Mejor Actriz de Reparto fue para
Julieta Serrano, que no pudo acudir
a la gala por estar en un rodaje.
Ana Luján, galardonada con el
premio a Mejor Bailarina Principal
por “Pinoxxio”, protagonizó uno de
los momentos más reivindicativos
1.- Pepe Viyuela, premio al mejor
actor; 2.- Lola Herrera, premio de
honor, con su hija, Natalia Dicenta;
3.- Aitana Sánchez Gijón, premio a
la mejor actriz; 4.- María Esteve
participó en un homenaje a su
padre, Antonio Gades . DIEZ MINUTOS
de la gala, al pedir “diálogo y comunicación entre profesionales, instituciones y política” para “sudar y
trabajar juntos olvidando nuestros
egos”. Toni Aparisi, Mejor Bailarín
Principal también por “Pinoxxio”,
agradeció a los sitios donde le dan
trabajo porque “solo de bailar no se
puede”, tal y como ha lamentado. A
continuación, recogió el premio a la
Mejor Coreografía junto a Rosángeles Valls y agradeció la presencia de
representantes políticos en la gala.
“Cómo ha cambiado la situación”,
manifestó.
Paloma Calderón, que recogió el
premio en la categoría de Mejor
Elenco o Intérprete Solista de Danza por “Pinoxxio”, señaló que se esperan “nuevas y más reformas en
políticas culturales” y mostró su
confianza en que llegarán.
Los responsables de Ananda dansa destacaron que su montaje habla
de “educación y tolerancia” y de
cómo solo desde el respeto se pueden encontrar “soluciones a los enfrentamientos”.
HOMENAJE
Uno de los momentos más emotivos
tuvo lugar cuando la actriz Lola Herrera recogió el premio Max de Honor de manos de su hija, Natalia Di-
centa, quien destacó “el amor por el
trabajo” de la actriz y su “curiosidad
infinita”. Herrera, emocionada, manifestó que este galardón le ha “llenado de alegría”, porque ha sido un
“largo camino hasta llegar aquí, una
carrera de fondo sin relevo”. Tal y
como señaló, es un “privilegio” seguir disfrutando en los escenarios a
los 80 años de edad. “Lo valoro mucho”, dijo la actriz.
A la gala acudieron, entre otros,
el ministro de Educación, Cultura y
Deporte, Íñigo Méndez de Vigo; la
presidenta de la Comunidad de Madrid, Cristina Cifuentes; y la alcaldesa de Madrid, Manuela Carmena.
cineTeatro
INTÉRPRETES
Welcome to the
golem cinema
40
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
ÁNGEL LUIS SUCASAS
desdelaButaca
P
or una vez, les voy a
pedir perdón por ponerme estupendo. Y
por estupendo quiero
decir petulante. Me voy a permitir
el lujo de acuñar un neologismo cinematográfico a tenor de lo que me
voy encontrando, semana sí y semana también, en el cine más comercial. Aunque parezca lo contrario,
no estamos en la época del pastiche,
el refrito o la secuelitis, ese arte de
ponerle guarismos a una vaca mientras siga dando leche, y por vaca
quiero decir un Batman o un Star
Wars y por leche miles de millones
de euros. No, lo parece, pero no. Estamos un paso (o varios) más allá.
Vivimos ya en la era del cine gólem.
¿Qué es eso del cine gólem, amén
de un motivo para lanzarles el anzuelo al siguiente párrafo? Pues es
un cine, como un gólem, completamente hueco, que vive de la palabra
ajena para imitar a la vida. Es un
cine que se elabora en base a estudios de marketing que entrecruzan
lo que mola de la temporada y que
producen un Frankenstein que apenas sí puede andar gracias al talento puesto en juego (a veces exorbitado para la mediocridad resultante)
en reparto, efectos visuales, banda
sonora, fotografía… Es un cine que
pone a los mandos de este aborto
artístico al director más ramplón
que pueda encontrar, alguien que
haya demostrado una cierta efectividad o en la tele o el videoclip y nulas pretensiones artísticas. Es un
cine, en definitiva, que nos trata
como bobos, tontos del bote, gólems que vamos a la butaca más por
inercia gravitatoria de tener un sitio
donde sentar el culo que por ser mínimamente inquietos en lo cultural.
Es un cine, como se podrán imaginar, que detesto hasta las últimas
consecuencias. Es un cine que domina desde el primer hasta el último plano esta Las crónicas de Blancanieves. El cazador y la reina del
hielo. Es un cine peligroso, porque
se ve sin molestia alguna, despierto,
medio dormido o roncando. Mandando un wassap o jugando al Candy crush. Está ahí pero en realidad
no está.
Las razones que me llevan a bautizar este cine gólem y a decir que
no es lo mismo que la fiebre por los
superhéroes, por las secuelas/precuelas/spin-offs, por la resurrección
de sagas o por los pastiches es porque en todos los anteriores casos,
no importa lo torpe o apta que sea
la película, se presupone una cierta
pasión por algo.
En el caso del pastiche, esta sería
el infantiloide deseo de recuperar
tiempos mejores en el peor de los
casos, o de hacer arte sobre la nostalgia en el mejor. En los superhéroes, de dar dioses a los ateos. Y en
las secuelas, pues de no despedirse
de unos personajes y una mitología
que han calado en su público y creadores.
El cine gólem no entiende de eso.
El cine gólem simplemente copia y
pega. Si El señor de los anillos tuvo
éxito haciendo los planos a helicóptero de gente corriendo por colinas
o cruzando ríos en canoa, los copian. Si lo que mola son las criaturas de Guillermo Del Toro, faunos
con cuernos enroscados, lo copian.
Si tal o cual actor está de moda, lo
contratan. Todo pensando en la ruleta rusa de las probabilidades para
que el producto (nunca obra, así hablan del tema públicamente, para
mi horror y el de muchos) venda
bien. Los artistas apenas pintan
nada, como ocurre aquí con gente
de la talla de Charlize Theron, Jessica Chastain, Emily Blunt o Chris
Hemsworth. Lo dan todo por papeles tan huecos como la propia película. Están ahí porque alguien debe
decir las líneas de diálogo y porque
los citados y recitados estudios de
marketing dice que es el momento
de que estén.
Lo bueno es que esta fórmula del
mal no siempre funciona como ellos
querrían. Bien porque hay un tipo
apasionado al otro lado que se la
juega a pesar de ellos, bien porque
la taquilla les muestra el dedo más
largo: en este caso, tenían que haber recaudado unos 300 kilos para
compensar los gastos. Se quedaron
en 100 y pocos. Qué penita me dan.
“Capitán América: Civil War” y
“Trumbo”, estrenos destacados
41
SUPLEMENTO
DOMINICAL
E
ANIMACIÓN Y COMEDIA
Esta semana también se estrena
“Ratchet & Clank”, película de animación basada en la aclamada fran-
EL FESTIVAL DE MÁLAGA
PREMIA LA CARRERA DE
EMILIO GUTIÉRREZ CABA
Emilio Gutiérrez Caba aseguró
que, aunque ha actuado en
ambos bandos, “prefiero
interpretar a canallas antes que
a buenas personas porque el
espectador los admira más”,
dijo el vallisoletano, que el lunes
recibió la Biznaga de Plata
Ciudad del Paraíso del Festival
de Málaga con la que se premia
al actor por su extensa y exitosa
carrera profesional en el teatro,
el cine y la televisión. EP
Chris Evans y Robert Downey Jr, en el estreno de “Capitán América”. REUTERS
quicia de videojuegos creada para
Playstation. La cinta presenta a dos
insólitos héroes que luchan para detener los planes de destrucción de
la galaxia solana del malvado alienígena Chairman Drek. En su versión original, actores como Paul
Giamatti, John Goodman, Bella
Thorne, Rosario Dawson o Sylvester Stallone prestan sus voces a algunos de los personajes.
Por último, Garry Marshall regresa con la comedia “Feliz día de la
madre”, cinta que cuenta las historias de tres grandes mujeres y un
hombre estupendo que se entrelazan en el Día de la Madre: Sandy
(Jennifer Aniston), una mujer
abierta que lucha por mantener la
cordura y su papel de madre; Miranda (Julia Roberts), una presentadora estrella de una importante
cadena de TV soltera y sin compromiso; Jesse (Kate Hudson), que vive
por y para su marido indio, al que
oculta de su propia madre porque
es muy racista; y el tímido Bradley
(Jason Sudekis), que afronta con
sus hijas el primer Día de la Madre
sin su esposa.
Tres producciones españolas
llegan a la cartelera esta semana
E
n el apartado nacional, esta semana se
estrenan cuatro películas. Una de ellas es
“La punta del iceberg”, primer largometraje de David Cánovas, que
hasta el momento había centrado
su carrera en la elaboración de cortos y la realización. La cinta se presenta como un thriller ubicado en el
mundo laboral que cuenta con un
reparto compuesto por Maribel Verdú, Carmelo Gómez, Fernando
Cayo, Bárbara Goenaga, Alex García, Ginés García Millán, Jesús Castejón, Carlo D’Ursi y Nieve de Medina. El drama se sitúa en la sucursal
de una empresa multinacional que
se ve sacudida por los suicidios de
tres empleados.
Igualmente, llega a la cartelera
“La noche que mi madre mató a mi
padre”, comedia dirigida por Inés
París y que cuenta con la colaboración de Fernando Colomo en el
guión. La película narra un encuentro entre profesionales del cine. Isabel (Belén Rueda) organiza una
cena en su casa porque su marido,
escritor de novelas policíacas
(Eduard Fernández) y su exmujer
(María Pujalte), directora de cine,
quieren convencer a un famoso actor argentino (Diego Peretti) de que
protagonice su próxima película.
Pero en mitad de la cena aparece el
ex de la anfitriona (Fele Martínez)
con su nueva novia (Patricia Montero), que se fascina con el actor.
El tercer largometraje español es
“Quatretondeta” de Pol Rodríguez,
comedia negra que pretende hacer
una reflexión sobre la memoria, la
vida y la muerte. En ella, José Sacristán da vida a Tomás, un hombre
que acaba de convertirse en viudo.
Como la familia de su esposa reclama repatriar el cuerpo a París, Tomás decide robar el cuerpo para
poder enterrarlo en Quatretondeta,
un pequeño pueblo alicantino, tal y
como le había prometido a su mujer. Pero no recuerda el camino para
llegar a Quatretondeta y se pierde
DISNEY PREPARA LA
SEGUNDA PARTE DE VARIOS
DE SUS CLÁSICOS
Disney ha anunciado nuevas
fechas de estreno para alguna
de las resurrecciones de sus
clásicos. El libro de la selva
llegará en agosto o noviembre
de 2018 y otros de los títulos que
podrían estrenarse entre 2017 y
2019 son la segunda entrega de
Maléfica, de nuevo con Angelina
Jolie; Cruella, protagonizada por
Emma Stone; Dumbo, dirigida
por Tim Burton; la secuela de
Mary Poppins, con Emily Blunt; o
el spin-off de Campanilla, con
Reese Witherspoon. EP
LARS KRAUME ESTRENA
“EL CASO DE FRITZ BAUER”
“La idea de culpabilidad
heredada sigue muy vigente en
Alemania”, afirmó el cineasta
alemán Lars Kraume con motivo
del estreno en España de “El caso
Fritz Bauer”, que narra la hazaña
del fiscal general que a finales de
los 50 se comprometió a detener
a los criminales nazis. EP
cineTeatro
sta semana llega a la
gran pantalla “Capitán América: Civil
War”, que empieza
donde acabó “Vengadores: La Era
de Ultrón”. Tras otro incidente en el
que se ven envueltos los Vengadores, la presión política decide crear
un organismo rector que determine
cuándo hay que recurrir a los servicios del equipo. Este nuevo “statu
quo” divide a los Vengadores en dos
bandos, uno liderado por Steve Rogers (Capitán América) y otro liderado por Tony Stark (Iron Man).
Tercera entrega del universo Marvel
protagonizada por este superhéroe,
al que vuelve a dar vida Chris Evans.
Completan el reparto Robert Downey Jr., Scarlett Johansson, Elizabeth Olsen y Paul Rudd, entre otros.
Por otro lado, Bryan Cranston interpreta en “Trumbo: La lista negra
de Hollywood” a Dalton Trumbo,
guionista de la época de los 40 y autor de clásicos del cine. Presencia
habitual en los ambientes sociales
de Hollywood, y activista político,
Trumbo se ve citado para declarar
ante el Comité de Actividades Antiamericanas del Congreso como
parte de su amplia investigación sobre actividades comunistas en
EEUU. Su negativa a responder a
los congresistas hace que acabe en
prisión federal y se gane la animadversión de la poderosa columnista
de sociedad anticomunista Hedda
Hopper (Helen Mirren).
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
La pasión turca
Corbeta tipo Heybeliada
42
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
JAVIER PAREDES
vadebarcos.wordpress.com
L
as corbetas tipo Heybeliada son unos buques
m u l t i p ro p ó s i t o d e
2.300 toneladas de
desplazamiento y 100 metros de eslora (similares en peso y tamaño a
los Buques de Acción Marítima de
la Armada Española); el primero de
la serie fue entregado por los astilleros Istambul Shipyard al Ministerio
de Defensa turco a finales del año
2012. Han sido diseñados y construidos bajo el programa de construcción MilGem (que su traducción
al castellano significa “buque nacional”), estando prevista la construcción de ocho unidades.
vadeBarcos
SU NOMBRE
El nombre del primer buque de la
serie proviene de una paradisiaca
isla en el mar de Mármara, segunda
en tamaño del archipiélago de las
islas Princesas, llamada Heybeliada
y que en turco significa “alforja”,
por la forma que las montañas y los
valles que le dan a la isla en la distancia (heybeli “alforja” - ada
“isla”).
Fue sede de la Academia Naval Turca hasta la finalización de la Segunda Guerra Mundial y es un lugar turístico por excelencia, disponiendo
de pequeñas calas, bosques de pinos, un fantástico paseo marítimo y
la no existencia de vehículos a motor. También se encuentra en su pequeño territorio un monasterio que
ejerce de colegio para los monjes de
la iglesia ortodoxa.
COMIENZOS
Como en la obra literaria del escritor Antonio Gala (magistralmente
interpretada en la pantalla cinematográfica por Ana Belén) este buque
es fruto de un diseño fabricado con
grandes dosis de pasión turca. Se
puso un énfasis especial en que el
buque tuviera el mayor grado de
nacionalización posible en los equipos, a la vez que un alto nivel de automatización, para conseguir que
las labores de mantenimiento a realizar por la dotación fueran mínimas.
Su puesta de quilla en las gradas
del astillero, se realizó en el mes de
julio del año 2005, teniendo entre
otros como objetivos en su construcción lograr un bajo nivel de detección al radar, baja firma acústica,
magnética e infrarroja, que implica
un bajo nivel de ruido, emisiones
energéticas procedentes de las fuentes de propulsión y radiaciones electromagnéticas procedentes de los
diversos equipos instalados a bordo.
CARACTERÍSTICAS
El equipo de propulsión del buque
está formado por un tándem denominado CODAG (Combined Diesel
and Gas) formado por un equipo
compuesto de dos motores diesel
fabricados por la compañía alemana MTU y una turbina de gas
LM2500 de la firma norteamericana General Electric.
Estos dos sistemas van acoplados
a través de un sistema de engranajes diseñado por la empresa alemana Renk, que permite emplear uno
u otro sistema propulsivo en función de las necesidades operativas
del buque.
Este sistema es empleado con
bastante amplitud en diseños propulsivos de buques para diferentes
ministerios de defensa, entre ellos
el español. Para poder disponer de
toda la potencia de este sistema el
buque se completa con un sistema
de dos ejes y dos hélices de paso variable (permiten el giro de las palas
de la hélice para controlar la propulsión) de la firma austriaca Andritz Hydro. El buque puede alcanzar la velocidad de 15 nudos,
funcionando con un único motor,
27 nudos con una turbina de gas y
30 nudos con dos motores y una
turbina de gas en funcionamiento.
El sistema de control y monitorización del buque (ICMPS Integra-
ted Control and Monitoring Propulsión System) fue suministrado por
la compañía Yaltes/ Imtech siendo
capaz de monitorizar los sistemas
del buque a través de 6.000 puntos
de control dando información sobre
los valores de los sistemas bajo su
alcance. Como contraste, los destructores de la US Navy tipo Airleigh
Burkle están diseñados con 2.500
puntos de control y el buque auxiliar de la marina holandesa Johan
de Witt, con un desplazamiento
siete veces superior, lleva únicamente 3.000 puntos de control.
ARMAMENTO
En la proa del buque se ha situado
un cañón súper rápido de la firma
italiana Otto Melara de calibre
76/62 m.m., subsidiaria de la compañía Finnmecanica, teniendo
como armamento adicional una
plataforma de dos ametralladoras,
controladas remotamente, de calibre 12,7 m.m. y fabricadas por la
empresa turca Aselsan.
Situado en la plataforma superior del buque se ha situado un bloque de lanzadores de misiles anti
buque Harpoon (MacDonell-Douglas) que son capaces de acertar
sobre un blanco a 120 kilómetros de
distancia del buque a una velocidad
de vuelo del 70% de la velocidad
del sonido.
Como equipamiento para la lucha antisubmarina (ASW) lleva dos
montajes (babor / estribor) de tubos lanzatorpedos de la empresa
Raytheon USA de 324 milímetros
de diámetro con torpedos dispues-
tos para lograr un alcance de blancos a 7 kilómetros de distancia,
siendo capaces de impactar en submarinos con un alto nivel de prestaciones.
La defensa de punto se compone
de un sistema RAM (Rolling air-frame missile) compuesto de una plataforma giratoria de lanzamiento
de misiles, diseñado también por la
empresa Raytheon en colaboración
con la empresa alemana RAM systems gmbh (filial del grupo industrial Diehl) que permite la defensa
anti misiles y antiaérea (AAW). La
corbeta Heybeliada es el primer buque de la marina otomana que instala un sistema RAM de defensa de
punto. Para la defensa antisubmarina y de superficie se ha incluido en
el diseño del buque un helicóptero
Sikorsky Sea Hawk S-70B el cual incrementa la dotación del buque en
once personas entre personal de
vuelo y personal de mantenimiento
para operar con el aparato.
CARACTERÍSTICAS
GENERALES
Desplazt.: 2.300 toneladas
Eslora: 99,56 metros
Manga: 14,40 metros
Puntal: 3,89 metros
Velocidad máx.: 31 nudos
Velocidad económica: 15 nudos
Autonomía: 3.500 millas marinas
a 15 nudos de velocidad
Tripulación: 85 personas
José Ángel
Piñeiro es ahora
“Trovador”
NONITO PEREIRA
[email protected]
“QUIERO PRESENTAROS MI NUEVO ÁLBUM, UN
DISCO QUE LLEGA CARGADO DE ILUSIONES Y
REBOSANTE DE IDEAS, UNA PEQUEÑA COLECCIÓN
DE CANCIONES EMOCIONALES Y SINCERAS, CON
TEXTOS MUY PERSONALES, ARREGLADAS BAJO
VARIOS ESTILOS QUE ABARCAN DESDE EL
COUNTRY HASTA EL BLUES & ROCK AND ROLL…”. Y
A PARTIR DE AHÍ, SUENAN ONCE CANCIONES EN
SU MAYORÍA COMPUESTAS POR JOSÉ ÁNGEL
“COLORADO” PIÑEIRO, TODO UN CLÁSICO DE LA
ESCENA MUSICAL CORUÑESA
E
stamos ante un músico con ribetes poéticos, un “trovador”,
un auténtico “trota
músicas”, un empedernido “corre
caminos” que lleva desde 1988,
cuando nació como dúo “Colorado”, animando escenarios con su
música sureña gestada en su inquebrantable adhesión a John Fogerty
y la Creedence Clearwater Revival.
En su nuevo álbum “Trovador”
se muestra como un “artista con
zapatos nuevos”, a pesar de su longeva y prolífica carrera, bien encima de los escenarios –su segunda
casa– o girando por toda España
ofreciendo sus diversos trabajos
discográficos en un potente directo.
Como músico y letrista, siempre
mirando al frente, en compañía de
su inseparable guitarra y sombrero
cow-boy sobre la cabeza erguida,
ha caminado, unas veces al trote y
otras al galope, por esos mundos
sureños repartiendo “Besos de Cerveza” o transitando por los caminos polvorientos del country &
rock, con estancia en los blues,
siempre dando la nota, esa buena
nota que ha afinado una carrera en
bandas como Colorado, Peyotex,
Dany Bravo & Los Camaleones, Los
Búfalos, Chamanes,Green River
Band o Katy Blue & Crazy Cats, entre otros.
En “Trovador”, se pueden escuchar en castellano canciones que
de nuevo confecciona en su “sastrería musical”, que suenan a medida, con un aplauso sentido a Enrique Urquijo, revisando “Agarraté
a mi María”. “Trovador” es más de
lo mismo… pero mejor si cabe,
porque los años le han dado una
madurez que permite afianzar su
mundo interior, con unas letras
con sentido y sentidas, y una exteriorización que hace surcos placenteros y discurre con placidez y cristalina visión en su escucha, bien si
cantas al amor, al desamor o a esas
cosas del diario que florecen entre
el tañido de guitarras alegres o llorosas, a según, y unas bases rítmicas con pisada acompasada y poderosa.
En esta ocasión vuelve a rodearse de grandes músicos y amigos,
como Juan Cabe, guitarra acústica,
eléctrica y banjo; Colás Lage, batería; Víctor Gacio, bajo; Álvaro M.
Lamas, pedal steel guitar; Mikel
Emanens, voz y Carlos Bau en los
coros.
LA EUROVISIVA BAREI
PRESENTA “THROW THE DICE”
Que Barei está en boca de todos
es una realidad. Pocas veces en
el pasado reciente se ha vivido
así el período previo a la
celebración del Festival de
Eurovision, aunque siempre la
polémica jugo su papel. En este
caso por la elección de una
canción catada en inglés
representando a España. Con
esta decisión, la candidata
española pretende “dar una
vuelta de tuerca” a la puesta en
escena y virar hacia un concepto
“más contemporáneo”. El caso
es que a favor de la artista juega
el magnetismo que desprende la
joven madrileña que nos
representará en la edición 2016
del célebre festival con la
canción “Say Yay!” –que ya tiene
dos millones de “plays” en
internet– y que en las “porras”
eurovisivas está entre las diez
favoritas. Un tema con
aspiraciones internacionales
que ha sido recientemente
regrabado y con nuevos
arreglos en el estudio con la
aspiración de triunfar dentro
fuera de nuestras fronteras y
que figura en el álbum recién
editado “Throw the dice”.
GRAHAM NASH
“THIS PAT TONIGHT”
Este es su primer trabajo con
canciones nuevas en catorce
años. Según declaraciones del
propio artista, “el trabajo con
este nuevo disco ha sido un viaje
de auto descubrimiento, intensa
creación y pasión absoluta”.
“This path tonight” es uno de los
mejores discos de Graham Nash,
diez canciones llenas de talento
e inspiración. Graham Nash es
uno de los músicos más
respetados e influyentes del rock
de raíz americano. A lo largo de
cinco décadas y tanto en su
carrera en solitario como
formando parte de The Hollies o
Crosby, Stills, Nash & Young, ha
grabado canciones memorables
que forman parte de la historia
de la música popular.
O
proxecto Pranto
(Prenom), é o resultado da inquietude
creativa de Pantis,
nome baixo o que se esconde Rúben
Domínquez (Chicharrón, Telephones Rouges), co que inicia a súa andaina en solitario e faio circulando
por carrís musicais de “vía ancha”,
cunha efervescente imaxinaría musical conectada á electrónica con
ondulaciones de pop e kraut que ao
longo de sete temas, cantados en
galego, explora innovacións sónicas
coas que penetra en terreos musicais que transportan ao oínte a esferas emocionais dispares, que van
desde os estados depresivos, pechado e melancólicos, até bucles rítmicos, brillantes e animados noutras,
cos sintetizadores dotando os relatos dunha introspectiva cinemática
que actúa como ponte entre a parte
musical e as letras.
Os temas de “Pranto” están enfocados en distintos planos emocionais, a maneira dunha procura de
confrontacións sonoras e matices
que atraen a atención do oínte cunhas estruturas que axustan a imaxe
e o son para manter o máximo rendemento e visibilidade do contorno.
Trátase dun traballo visionario e
evocador, á vez fantástico e excitante cheo de remolinos animados con
estraña beleza de tons procesados
electrónicamente no que destacan
interpretacións articuladas con calidade ambiental con versos cargados
de fortes imaxes, descricións oníricas e paisaxes interiores: “As cancións están todas tocadas dunha
emoción punzante, dunha profunda necesidade de expresión, afirmación, negación. Unha vinculación
interior que se materializa no fío
condutor do disco que son os espazos pechados, lugares e non-lugares
que gardan relación entre se mesmos, nos que case nunca hai posibilidade de saída. Desde o principio
dá concepción do disco, tiven claro
que quería que ‘Pranto’ fose unha
viaxe necesaria, de aí a ligazón entre os témas e tamén entre as letras”.
Rubén Domínguez gravou todos
os instrumentos e voces, excepto a
batería, na que participou Cibrán
Tenreiro (Monstro, Esposa).
43
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
todoMúsica
O grupo Pantis
presenta o
proxecto
“Pranto”
44
SUPLEMENTO
DOMINICAL
El despertador para amanecer
con el mensaje más agradable
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
EL RELOJ DE BALVI PERMITE GRABAR
NUESTRA VOZ O LA DE OTRA PERSONA
PARA RECORDARNOS UNA CITA, DARNOS
LOS BUENOS DÍAS O SUSURRARNOS O
GRITARNOS QUE DEJEMOS LA CAMA
T
elInventario
ener que enfrentarse
al mundo cada mañana después de que
suene el despertador
es uno de los momentos más desagradables que tenemos que sufrir
cada día. Al hecho de haber dormido siempre menos de lo que nos
gustaría hay que añadir que las formas de las máquinas a las que encargamos esta molesta tarea no
siempre son las más adecuadas.
Pero esos momentos pueden tener
las horas contadas gracias al despertador Saturn, diseñado por la
firma de Barcelona Balvi, en el que
es posible incluir mensajes personalizados a gusto del usuario.
Este reloj despertador permite
grabar un mensaje para recordar la
GRAPADORA HOTDOG
¿Mal rollo en la oficina?
Quizá un detalle simpático
en el escritorio pueda
suavizar las cosas. La
grapadora Hot Dog, con
su diseño que imita a la
perfección un clásico
bocata de salchicha de
Frankfurt, aparte de
cumplir perfectamente su
función de grapar hojas,
tiene la virtud de provocar
una sonrisa en todo aquel
que la vea. En su diseño
no falta ni el chorrito de
mostaza amarilla. Una
advertencia: su visión
puede provocar hambre.
La grapadora está a la
venta por 12,90 euros en
la página web www.
quelovendan.com.
mecita que tenemos a primera hora de la mañana, susurrarnos lo bien que va a salir el
bandodía o gritarnos que abandonemos la cama de una
maldita vez, todo según
nos parezca más recomendable para animarnos a ponernos
en pie. Y, si decidimos regalárselo a
otra persona, podemos personalizarlo
para que se despierte
cada mañana con
nuestra voz, ya sea eso
un suplicio o un placer.
Además, si no nos gusta lo que
dice o preferimos cambiar, siempre
existe la opción de volver a grabar
RELOJ INTELIGENTE PARA GOLFISTAS
TomTom ha creado el Golfer 2, un reloj inteligente y muy práctico
para los golfistas. Lo más útil es su base de datos sobre los campos
(incluye más de 40.000) y un GPS que se actualiza durante todo el
año. Además de tener un diseño elegante y ser resistente al agua,
permite guardar la puntuación, el tiempo y la distancia, recibiendo
actualizaciones diarias sobre los campos de golf a través de
MySport, la aplicación de TomTom para el móvil. Estará a la venta
próximamente a partir de 250 dólares.
GRANADA DE HIELO
Este nuevo molde de forma explosiva hace más atractiva cualquier bebida.
para tener esta granada de hielo solo hay que rellenar el molde de silicona
y meterlo en el congelador. Ya que es más grande que la mayoría de los
cubos de hielo y tarda más en derretirse es perfecto para el whisky y
bebidas en las que no se quiere diluir el sabor. Y, para los que no beban o
sean muy golosos, también se puede utilizar como molde de chocolate o
incluso de gelatina. Cuerpo a tierra. Se puede comprar en www.ebay.com a
partir de 19 dólares.
de nuevo el
mensa
mensaje.
El reloj cambia de
luz sistemátic
sistemáticamente en
tres colores: azul, verde y lila.
Dispone de pantalla LCD,
función snooze y selector de temperatura y
formato de 12 o 24
horas. Incluye dos
pilas AA y tiene
unas medidas de
6,5x12x4,5 centímetros. Se puede comprar en la
página web www.
ideasdcor.com por
19,90 euros.
PORTARROLLOS DE
PAPEL HIGIÉNICO
Los amantes de la fotografía
y de tener el baño ordenado
pueden disfrutar de sus dos
pasiones por un único precio
gracias a este original
portarrollos para guardar el
papel higiénico. El diseño
está inspirado en los
antiguos carretes de
fotografía, que ya no se ven
tanto desde que hay
cámaras digitales, pero que
siguen teniendo su
personalidad inconfundible.
Se puede colocar de pie o
también colgado de la pared.
Es de plástico y mide 20 x 20
centímetros. Está a la venta
por 12,95 euros en la página
web www.rianderian.com.
Las burbujas
de baño que
cambian el
agua de color
La forma de llevar un
microscopio encima
45
SUPLEMENTO
DOMINICAL
1 D E M AY O D E 2 0 1 6
Q
uién sabe en qué
momento podemos
necesitar un microscopio. Puede ser
muy útil en cualquier circunstancia
y, con este aparatito, es posible llevarlo siempre encima y transformar
nuestro móvil en un microscopio de
urgencia en solo un minuto.
Nurugo Micro es un accesorio
que se acopla al smartphone y permite convertirlo en un potente microscopio que, además, no consumirá nada de batería.
Nurugo Micro no necesita corriente ya que es un juego de lentes
que se pueden acoplar a cualquier
cámara del teléfono mediante un
clip que el propio Nurugo Micro incluye. Esto hace que el dispositivo
sea apto para cualquier smartphone
y que además no solo se pueda utilizar como microscopio sino que también pueda servir para conseguir
hasta un 400X de zoom, algo que
ayudará mucho a los usuarios
amantes de la fotografía.
De momento, el dispositivo está
en fase de desarrollo a través de una
campaña de micromecenazgo, que
ya ha superado con creces la inversión mínima pedida.
Teniendo en cuenta la campaña,
cuando salga a la venta, el precio de
Nurugo Micro será de 35 euros
aproximadamente, un precio más
que razonable para los amantes de
la fotografía, con una lente muy útil
y económica.
El armario diseñado
como una explosión
E
PORTAOBJETOS ESENCIAL PARA CICLISTAS
Con Essential L los ciclistas pueden llevar bien
protegido su smartphone. Tiene una capacidad de
3 litros y cuenta con una ventana superior de PVC
que permite un acceso fácil al móvil mientras
estamos sobre la bici. Permite guardar dispositivos
con pantalla de hasta 6 pulgadas. Está fabricada
con un tejido impermeable, sellada con velcro para
sujetarla al cuadro y en los laterales incluye una
banda reflectante con espacio para las llaves, la
cartera y todo los objetos que necesitamos cuando
salimos. El precio es de 29,90 euros.
SELLADOR TÉRMICO DE BOLSAS
Siempre nos sobra comida y en lugares donde la humedad puede
estropearla, este sellador de bolsas es un gran invento: basta con deslizar
la máquina a lo largo de la parte superior de la bolsa y, gracias al calor, sella
la apertura de forma instantánea. Tiene una base imantada para poder
pegarlo a la nevera. Se vende por 23,99 dólares (un paquete de dos
selladoras) en la página web www.brookstone.com.
l artista y diseñador afincado en
Nueva York Sebastián Errázuriz ha
creado un armario que se desliza
como si fuera una explosión de
madera. Si bien parece una caja
a primera vista, en realidad es un
gabinete de madera escultórica
modernista, con partes que se
deslizan hacia fuera como se hubiera explotado.
La caja, realizada con madera
de arce, tiene extremos de cristal
y una base de acero inoxidable,
lo que le concede una apariencia
suave y moderna.
El sistema de deslizamiento cola
de milano permite arrastrar o empujar los listones hacia afuera. Además, el deslizamiento de las piezas
puede ser activado con apenas un
empuje desde la parte frontal, posterior y superior de la caja de forma
sencilla.
El diseño, que trata de imitar una
explosión congelada, ha sido adquirido por el Museo Carnegie, de
Pittsburgh. “Solo con un suave empujón, los raíles se deslizan más y
más, como si la madera hubiera explotado más allá de los límites de la
estabilidad”, explicó el diseñador
sobre su creación.
elInventario
L
os padres que estén
cansados de tener
que soportar pataletas y gritos cada vez
que llega la hora del baño cuentan con un recurso nuevo a su
disposición: un baño de espuma
con el que el agua cambia de color y mantiene a los críos entretenidos para que ese momento
deje de ser un suplicio.
Solo hay que verter el producto en el agua y rápidamente cambia de un naranja a un azul brillante. Está indicado para niños
de todas las edades. Se vende
por 8,99 dólares en la página
web www.perpetualkid.com.
NURUGO MICRO ES UNA
LENTE MUY ÚTIL Y
ECONÓMICA QUE SE
ACOPLA AL MÓVIL
Nordesía
SUPLEMENTO DOMINICAL
1 DE MAYO DE 2016
DIARIO DE FERROL
AÑO XVII / NÚMERO 931
SUPLEMENTO DOMINICAL
aVoces
El fin de una larga lucha
EL JUICIO DE
PATERNIDAD DE
MANUEL DÍAZ CONTRA
MANUEL BENÍTEZ SE
CIERRA CON LA
ADMISIÓN DE LA
PRUEBA DE ADN
M
EL ENCANTADOR DE PERROS SE COMPROMETE
Conocido por su habilidad para lograr que entre los
perros y los seres humanos se cree una relación
armoniosa y toda una eminencia en psicología canina,
César Millán, protagonista de “El encantador de perros”
se acaba de comprometer con su novia, Jahira Dar.
“¡Estoy muy feliz! ¡Ella ha dicho sí! Yo siempre supe que
quería compartir mi vida con alguien dulce, aventurera,
honesta y amorosa… ¡Y adora a los perros!”. HOLA
DAVID BISBAL CONFIRMA SU NUEVA RELACIÓN
David Bisbal ha querido
confirmar su amor con la
actriz venezolana
Rosanna Zanetti con la
que ha dicho estar “muy
feliz”. “Sí, he encontrado
a una persona maravillosa
como Rosanna y bueno
pues sí, tengo que decir
que estoy muy feliz”, dijo
Bisbal en entrevista para
Televisa Espectáculos
confirmando que ha
rehecho su vida tras la
ruptura con la actriz
argentina “La China”
Suárez. HOLA
anuel Díaz no
pudo esconder las
lágrimas de emoción tras salir del
juicio, que se celebró a puerta cerrada el jueves en Córdoba: “Ahora me
iré a comer con mi madre”, dijo. “Ha
sido rápido. La parte contraria ha
reconocido la demanda”, apuntó el
abogado del torero.
“El Cordobés” no pudo coincidir
con su padre, Manuel Benítez, como
era de esperar y a la salida del juzgado atendió a los medios de comunicación. “Estoy contento, tranquilo, no esperaba que viniese. No hay
que dudar que ha sido un buen torero, pero podría haber quedado
como un hombre”, dijo nada más
salir. “Quiero la tranquilidad para
mi familia y defender la verdad de
mi madre. Esto está más cerca”,
apuntó, y agradeció a la prensa el
apoyo que le han dado.
Virginia Troconis y Manuel Díaz, a la salida del juzgado de Córdoba. SEMANA
“No estoy defraudado, busco mi
identidad y la de mis hijos. Estoy
muy feliz por descubrir la verdad de
mi madre, que nunca me ha ocultado nada. Siempre he sabido que era
mi padre”, confesó. “Es el día de
más tranquilidad. Mi vida va a seguir igual. Tengo un padre de humo,
mis hijos, un abuelo de verdad”,
dijo Manuel Díaz muy emocionado.
Por otro lado, Virginia Troconis
acudió poco después a un acto en
Madrid sonriente y reconociendo
que ahora están mucho más tranquilos: “Ha sido un momento intenso, difícil, emocionante... Creo que
esto tenía que llegar”.
Aseguró que no sabe si Manuel
se cambiará el apellido, aunque cree
que de momento no se lo plantea:
“No sabe qué va a hacer. Ahora no
se lo plantea. Esperemos que pase
un tiempo, y será él quien diga lo
que hace. Él dice que está muy feliz
con su nombre y que es Manuel
Díaz”. “Los niños no son muy conscientes, quizá la mayor... Ellos no lo
toman como algo trascendental en
su vida. Para los niños era el abuelo
Benítez”, afirmó.
Virginia también se mostró muy
agradecida por todos los mensajes
alentadores y felicitaciones que han
recibido durante este tiempo.
En primera línea
Paulina Rubio posa con su pequeño Eros
Paulina Rubio muestra por primera vez a su segundo hijo, al que han
llamado Eros y que es fruto de su unión con el también músico Gerardo
Bazúa. En la revista “¡Hola!” se publican las imágenes de una sesión
fotográfica en la que aparece junto a Gerardo y Nico Vallejo-Nájera, su
hijo mayor. “Estoy escribiendo un nuevo capítulo de mi vida en el que la
familia es lo más importante”, aseguraba Paulina. “Desde el principio
nos gustó la idea de que nuestro bebé se llamara como el hijo de un dios
de la mitología griega”, explica la cantante. HOLA
Mick Jagger y Jerry Hall casan a su hijo
La boda de James Jagger, el segundo hijo de Mick Jagger y Jerry Hall,
ha hecho que la pareja coincidiera por primera vez. La madre del novio llegó acompañada de su sonriente y recién estrenado marido,
Rupert Murdoch. James Jagger contrajo matrimonio con su novia,
Anoushka Sharma, por lo civil el pasado mes de septiembre en Nueva York y decidieron esperar hasta ahora para reunir a la familia en
una gran celebración con 200 invitados en Oxfordshire. Los jóvenes
recién casados llevaron un noviazgo de siete años y se conocieron
cuando ella trabajaba en la boutique de
joyas de su
HOLA
ahora cuñada Jade Jagger en Londres.
CARLOTA CASIRAGHI SE TRASLADA A ROMA
Carlota Casiraghi ha dado un importante cambio en
su vida. La hija de Carolina de Mónaco ha decidido
mudarse a Roma junto a su hijo Raphaël –fruto de su
relación con el cómico francés Gad Elmaleh– para
comenzar una nueva etapa con el cineasta italiano
Lamberto Sanfelice, su pareja desde hace medio año.
Por otro lado, Carlota está poniendo muchas trabas a
Elmaleh para poder ver a su hijo. DIEZ MINUTOS
Ivanka Trump forma una familia numerosa
Aunque nadie lo diría por la recuperadísima figura de Ivanka Trump,
todavía no ha pasado ni un mes desde que vino al mundo su tercer hijo.
Theodore James Kushner nació el pasado 27 de abril, y con su llegada
la familia que Ivanka ha formado con su marido, el empresario Jared
Kushner, pasó a ser de cinco miembros. Ahora, todos han posado para
una fotografía que la hija de Donald Trump no ha dudado en compartir
en las redes sociales. “¡Nuestra primera foto como familia de cinco! Gracias a todos por el cariño y los buenos deseos”, escribió. HOLA

Documentos relacionados