ÉsCultura juny 2011

Transcripción

ÉsCultura juny 2011
Juny 2011 – Núm. 10
Meritxell Almenara
1er Premio Concurso Fotografía
SECCIONS
1
REPORTATGE
Centre de dia de menors Martínez Coll
2
ARTICLES D’OPINIÓ
Algo más que ceros y unos
3
MANIFEST PER LA PAU I LA NO VIOLÈNCIA
4
INVESTIGACIÓ
Writers around the world
5
CRITICA CINEMATOGRÀFICA
Sense and Sensibility (1 & 2)
6
ENTREVISTA ANA SERRA DEL EQUIP DE MEDIACIÓ
7
CÓMO APROBAR LO QUE TÚ QUIERAS
8
9
10
CONCURS LITERARI
Àngels negres
El nombre de la bandera
El tsunami
Veinte años
ANEM A CONTAR UN COMPTE
CF (fotos)
Little red riding hood
The three little pigs
ACTIVITATS FORA DEL CENTRE
Échange 2010-2011
Viaje a conocer nuestro futuro
Visista a la Costera
Visita al Bioprac
Cris y Laura
Paloma
11
UN LLOC IDEAL PER A VIURE
12
AULA VERDA
13
PROJECTE INTERNACIONAL EDUCARED
14
DESPEDIDA
15
PASSATEMPS I QUESTIONARIS
16
ALBUM DE FOTOS
(pulsad en cada apartado a la
derecha para verlas)
Trovada 2011 a Gran Canària
Education 1
Education 2
Childhood Education
Adjectives
Colours
Numbers
0’07 Exposició i Tallers
9 D’Octubre. Cicles Formatius.
Cerimònia de Graduació 2n de Batxillerat
Concurs “Museu al aire lliure”
Dia contra la violencia de gènere CF
Dia contra la violencia de gènere a làjuntament
Dia de la Pau
Dia de la Lluita contra la Sida
Dia mundial dels drets dels xiquets
Diversia
El nostre hort
El nostre institut
Enric Valor. Centenari
Escalextric
Exposició pintures 3r i 4t D’ESO
Exposició prevenció de drogodependències
Fira de l’estudiant
Grup de teatre de 3r D’ESO
Jornada cultural 22 – 12 – 2010
Jornada cultural 20 – 04 – 2011
Mediació
Ple juvenil en l’ajuntament
PQPI1
Premis Espiral Abril 2011-06-09
Premis Espiral Desembre 2010
Prevenció drogodependències PQPI
Recital poètic en centre de la 3ª edat
Arreplega de llibres
Treballs de tecnología
Viatge a la neu
Viatge a Penyagolosa
VIII Concurs de fotografía de l’horta Nord
Visita al Bioparc
Visita a la Costera
Se dice que debido a nuestro ritmo frenético de vida en numerosas ocasiones nos
encontramos rodeados de cosas buenas que apenas percibimos o de las cuales apenas
podemos darnos cuenta. Ello es lo que descubrimos un grupo de alumnos del primer curso
de Bachillerato del IES Puçol (PB) el pasado 17 de mayo de 2011, día en el que decidimos
visitar el Centro de Día de
Menores Martínez Coll de Puçol.
Nos habíamos preguntado en
numerosas
ocasiones
“¿qué
funciones realizaba ese centro
llamado “Centro de Día de
Menores”, que solo parecía
funcionar cuando las clases del
instituto ya habían terminado?”,
“¿a quién iba dirigido?”, “¿a qué
tipo de menores?, “¿de quién
dependía?”, etc.
Hasta que un día en la
clase de tutoría decidimos dar un
paso adelante y entrar en acción.
Queríamos visitarlos, que nos
contaran lo que hacen, sus experiencias y sus proyectos y quiénes forman parte de ellos.
De esa manera, no solo nosotros sabríamos quiénes son, sino que también
podríamos darles a conocer al resto de la comunidad de Puçol a través de un artículo en
nuestra revista. Y así decidimos contactar con ellos, quienes muy amable y cordialmente nos
abrieron sus puertas y nos contaron qué hacen cada día con los chicos con los que trabajan.
Ya que el centro funciona solo los días de diario, es decir, de lunes a viernes, de cinco
a nueve de la tarde, decidimos utilizar un martes, lectivo para nosotros, para visitarlos. Y allí
nos plantamos a las cinco de la tarde. Nos recibieron
los dos educadores sociales que trabajan en el
espacio en estos momentos, Alfredo y Laura, y nos
enseñaron las estancias de las que el centro está
constituido. Finalmente, nos sentaron en una sala de
trabajo muy espaciosa (lo que luego averiguamos que
llaman “sala de expresión corporal”) y comenzaron a
contarnos su día a día.
El Centro de Día de Menores Martínez Coll
depende de los Servicios Sociales, un sistema de
protección social estatal, cuya finalidad más inmediata es que todas las personas opten a la
igualdad de oportunidades. Es decir, que independientemente de nuestro sexo, raza, cultura,
ingresos económicos, etc., todos podamos tener las mismas oportunidades en nuestra
sociedad. Este centro se basa en la Ley de Servicios Sociales y, siguiendo esta ley, es
necesario atender a la población dependiendo de los diferentes sectores a los que
<< Tornar a Seccions
pertenezca. Así por ejemplo, se atiende a las personas de la tercera edad en centros
especializados para mayores; a la juventud (jóvenes de entre 16 y 35 años) en las Áreas de
Juventud puestas en marcha por los Departamentos de Juventud de cada ayuntamiento; a
los menores de edad se les da respuesta en este tipo de Centro de Día de Menores
(menores entre 7 y 18 años aproximadamente; en ocasiones, los chicos de más de 15 años
son asumidos por Área de Juventud o el Área de la Mujer del ayuntamiento de Puçol); y,
finalmente, a los “pequeñines”, es decir, a los menores de 7 años, se les atiende en la
Ludoteca Social.
Concretamente el Centro de Día de
Menores Martínez Coll de Puçol lleva
funcionando cuatro años como Centro de
Menores dependiente de la Consejería de
Bienestar Social de la Generalitat Valenciana,
aunque ya habían realizado labores de ayuda
al menor anteriormente sin llegar a
constituirse como tal hasta el 2007. Son
financiados exclusivamente por la Consejería
de Bienestar Social de la Generalitat
Valenciana y el ayuntamiento de Puçol. Y nos
puntualizan que son un centro realmente
afortunado y casi excepcional, precisamente
por esta cuestión, por ser un centro público y con financiación también municipal, ya que
actualmente la mayoría de los Centros de Menores están financiados por ONGs que
presentan sus propios proyectos para que sean aprobados por la Consejería de Bienestar
Social.
Nos aclaran que este Centro de Día de Menores Martínez Coll no debe confundirse,
pese a la creencia popular extendida, con un Centro de Reeducación de Menores, que
actúan como centros de internamiento de menores en régimen abierto, cerrado o
semiabierto.
Forman parte del equipo del centro un conseje, un auxiliar administrativo, dos
educadores sociales, un director (en este caso, nuestro anfitrión Alfredo) y un psicólogo que
trabaja a media jornada en el espacio.
El Centro de Menores Martínez Coll está siempre abierto a todos y cada uno de los
menores de edad que puedan estar interesados en las actividades que ofrecen. ¿Y qué tipo
de actividades ofrecen? En primer lugar, se ofrecen clases de apoyo escolar a los menores
por parte de los educadores sociales. Al centro pueden acudir para hacer los deberes,
utilizar Internet para completar esos deberes o buscar información para trabajos de clase. Se
busca que, completando de manera regular las
tareas de clase, puedan estar totalmente
integrados en las mismas y que no haya en
ningún momento ningún tipo de retraso escolar.
Otro tipo de actividades que se realizan son
los juegos, bien sean de mesa o exteriores. El
centro dispone de una sala exclusiva para
actividades lúdicas y donde se realizan dinámicas
<< Tornar a Seccions
de expresión corporal, llamada así, “sala de expresión corporal”, que incluso tiene una mesa
de ping-pong o un futbolín. En esta sala también se ofrecen sesiones de informática en
varios ordenadores conectados a Internet.
Y un tercer grupo de actividades que desarrollan continuamente son las salidas del
centro para visitar diferentes entornos, bien sean de la localidad de Puçol (en Pascua
visitaron el espacio de la Costera, hacen visitas a la playa, al polideportivo para jugar
partidos, a la piscina para realizar actividades acuáticas, todos los martes van al cine en la
Casa de la Cultura por ser el Día del Espectador, visitas a exposiciones, etc.) o fuera de la
localidad (visitas a los museos de Valencia, excursiones a diferentes espacios educativos o
incluso históricos, etc.).
¿Y cómo se organizan día a día los
chicos que asisten a este centro?
Teóricamente debería haber un máximo
de 24 alumnos en total, aunque en el
centro tienen la idea de abrir sus puertas
a todos y cada uno de los chavales que
tengan interés por acudir y participar en
sus actividades, siempre y cuando
respeten los horarios y cumplan las
reglas de régimen interno del centro.
El número de alumnos, por tanto,
fluctúa constantemente debido a diversas razones. En ocasiones, algunos chicos deciden
desvincularse del centro durante algún tiempo y tras ese período deciden acudir de nuevo.
En otras ocasiones, algunos chicos deciden traer a sus amigos porque se organiza alguna
actividad interesante ese día, como un cine forum. En otras ocasiones, necesitan de un
espacio para elaborar sus trabajos de clase. Y así es como algunos días tienen más
alumnos que otros. Sin embargo, todos estos chicos están divididos en cinco grupos bien
diferenciados, dependiendo de sus edades y características o necesidades educativas, y
respetan un bloque horario que contempla diferentes actividades a lo largo de la tarde.
¿Qué fiestas celebran y de qué manera? Alfredo y Laura nos cuentan que a los
chavales les encanta disfrazarse y que sus fiestas favoritas son, sin duda alguna, Halloween
y Carnavales. En las Fallas los chavales construyen una falla y la queman. Incluso organizan
una fiesta en el barrio donde los más pequeños hacen play-back y se invita a los vecinos a
tomar chocolate.
Por lo que respecta a diversas colaboraciones con otras entidades, nos destacan una
muy reciente, realizada a comienzos del mes de mayo, a la que ellos llamaron un “encuentro
intergeneracional”, que resultó ser una tarde muy amena y sumamente enriquecedora para
todos. El encuentro se realizó con los mayores de la localidad, que invitaron a los alumnos
del Centro de Día de Menores para hacer un taller de monas de Pascua. Allí se aprovechó la
ocasión para que los mayores enseñaran juegos tradicionales a los más pequeños y, a su
vez, los jóvenes enseñaran a los mayores a jugar a la Wii, llegando incluso a organizar una
olimpiada.
<< Tornar a Seccions
Como a nosotros, les queda poco tiempo de curso escolar, ya que en agosto se
marchan de vacaciones, y durante el mes de julio deciden organizar numerosas salidas y
excursiones, gymkhanas, cine forums, etc. Nos animan a visitarlos de nuevo ofreciendo a los
chavales del centro alguna actividad lúdica o musical. Y en ello estamos, ya que hemos
descubierto un espacio en el que se trabaja de manera constante y encomiable con muchos
jóvenes y a algunos de nosotros nos gustaría colaborar poniendo nuestro pequeño granito
de arena.
Alumnado de PB
<< Tornar a Seccions
ALGO MÁS QUE CEROS Y UNOS
Eso es la informática, algo más que ceros y unos del sistema binario, algo más que un
montón de dispositivos metidos en una caja, algo más que unos cuantos videojuegos y, por
supuesto, algo más que unas cuantas webs que nos distraen cuando estamos aburridos.
Tan sólo hay que escarbar un poco en esta capa tan superficial, y poner en marcha unos
cuantos verbos que nos descubren esta interesante disciplina: observar, probar, investigar,
crear, compartir y, sobretodo, disfrutar.
Puesto que este humilde texto no pretende ser el “Tutorial sobre la captación de
nuevos informáticos”, no me extenderé más en este sentido, y paso a dar algunos datos que
pueden resultar interesantes o curiosos, o quizás, ninguno de los dos:
@ Microsoft se sentía tan orgulloso de la seguridad de Windows Vista que retó a un grupo
de hackers a vulnerar su seguridad. En un sólo día una hacker polaca, Joana Rutowska, lo
consiguió.
@ Las estadísticas demuestran que 1 de cada 4 personas han afirmado haber agredido
físicamente a su ordenador, haciéndose daño a sí mismos. Más increíble es que, el error
motivo de la agresión, ni siquiera era algo técnico sino más bien un error del tipo cable mal
conectado.
@ ¿Sabias que en Microsoft Windows no puedes crear una carpeta con el nombre CON en
tu escritorio? ¡Pruébalo!
@ Ésta, ni el propio Bill Gates pudo explicarla. Abre un documento de Microsoft Word y
escribe “=rand()” (sin las comillas) y presiona ENTER. ¿Qué es eso que aparece?
@ Lo que viene a continuación es parte de lo que se acepta al crearse una cuenta en una de
las redes sociales españolas más utilizadas. ¿Sabes lo que esto significa?
“Al publicar contenidos en tu perfil (fotos, archivos, textos, vídeos, sonidos, dibujos, logos o
cualquier otro material), conservas todos tus derechos sobre los mismos, y otorgas a
XXXXXX una licencia limitada para reproducir y comunicar públicamente los mismos,
para agregarles información y para transformarlos con el objeto de adaptarlos a las
necesidades técnicas del Servicio.”
@ Queda claro que las redes sociales son una herramienta útil y potente pero ... ¿sabemos
en qué consiste? ¿la usamos correctamente? Mira tan sólo estos dos ejemplos:
 http://www.youtube.com/watch?v=xzTgIdNW6lg
 http://www.youtube.com/watch?v=Gqpo6a7okQk
@ Un usuario de IBM tenía problemas para imprimir sus documentos. Le comentó al técnico
de atención "on line" que su ordenador decía "no puedo encontrar la impresora". "Incluso he
girado el monitor hacia la impresora pero el ordenador sigue sin poder 'ver' la impresora."
Para terminar, sólo queda hacernos unas preguntas. ¿Usarías un coche sólo para
escuchar la radio? ¿Utilizarías tu videoconsola únicamente para ver fotos? ¿O tu teléfono
móvil sólo para ver la hora?, entonces, ¿cómo estás usando tu ordenador?
Fran Caballero Manrique
(Profesor Informática – Tutor PQPI 1º)
<< Tornar a Seccions
MANIFEST DELS ALUMNES DE L’ IES PUÇOL PER LA PAU
La pau duradera és premisa i requisit per a l'exercici de tots els drets i deures humans. No la
pau del silenci, dels homes i dones silenciosos, silenciats. Sí la pau de la llibertat , de lleis
justes , de la igualtat , de la solidaritat, on tots els ciutadans compten , conviuen ,
comparteixen.
No n'hi ha prou amb la denúncia. És temps d'acció. No n'hi ha prou amb conéixer,
escandalitzats, el nombre de víctimes de la fam , de víctimes de malalties insofribles, el
nombre de refugiats i desplaçats; no hi ha prou amb conéixer la situació de la població civil a
Palestina , al Sàhara Occidental , víctima de la cruel ocupació , dels atacs i amenaces ... Es
tracta de reaccionar , cadascú en la mida de les seues possibilitats. No s'ha de contemplar el
que fan els governs, que solament actuen atenent interessos polítics i econòmics i tancant
els ulls a justes solucions.
ELS DRETS HUMANS ! Esta ha de ser la nostra utopia : exigir-los, posar-los en pràctica,
completar-los, viure'ls , reviure'ls i reavivar-los cada dia.
Si volem la pau , hem de treballar per la justícia.
La justícia és la pau.
POEMA
JOSÉ AGUSTÍN GOYTISOLO, Años decisivos (1961)
Madre, dicen que debemos
ir a matar o a morir
y los que lo dicen ,madre,
nos están matando aquí.
Soldado así yo no quiero.
Soldado yo,
soldado contra mi hermano,
soldado no.
Frente al tirano y sus leyes
yo mi corazón pondría
para que volviera el aire,
para que volviera el aire
por tu casa y por la mía.
Soldado así yo sería.
Soldado así,
soldado junto a mi hermano,
soldado así.
<< Tornar a Seccions
Miguel de Cervantes
Miguel de Cervantes Saavedra has been the
most influential and famous Spanish author, and
also one of the most famous authors in the world.
He was born in Madrid, Spain, on 29th September
1547. Miguel had a very big family because they
were seven brothers and sisters. He went to fight
in the war of Lepanto and he lost his hand. Then
he returned to Madrid, but the pirates captured
him for five years. After that, he won his freedom
and he went back to Madrid.
Although he
lost his hand he
continued writing and he published his first literary work La
Galatea but his most famous work is Don Quijote de la
Mancha, which is the adventure of two unique characters,
Don Quijote and Sancho Panza. He also wrote other famous
works, such as Novelas Ejemplares and Los Trabajos de
Persiles y Segismunda.
In conclusion, my opinion is that Miguel was a simple
man that, with very little, became a very famous man with his
very interesting works.
By Melanie Terrizzano – 4th ESOA
Dan Brown
He is he King of the mystery, the author of numerous
bestselling novels, including the worldwide number one The
Da Vinci Code, one of the bestselling novels of all times. This
is Dan brown.
Dan Brown was born in New Hampshire, United States.
He is 47 years old now. His passion is writing, writing about
the mystery of the names, the numbers, of the old letters,
books, mysterious orders…
This novelist is characterized by a great compilation of
data, documents, legends about what he wants to write for
their works, whatever they are. His novels are by far the best
selling and critically acclaimed novels in the world.
<< Tornar a Seccions
Most of his novels have been
brought to the big screen, the majority
featuring the great actor Tom Hanks,
who starred under the name Robert
Langdon in the films The Da Vinci
Code and Angels and Demons.
But he doesn‟t only, her wife- an
historian and painter – collaborates on
researches and accompanies him on
frequent research trips, including to
Paris, where they spent time to
prepare his most well-known thriller,
The Da Vinci Code.
art
his
his
Dan Brown‟s most famous novels are the following: Angels and
Demons, The lost Symbol, Digital Fortress and The Da Vinci Code.
By Gonzalo Teruel Garcia – 4th ESOA
Agatha Christie
Agatha Christie, the pseudonym of Agatha Mary
Clarissa Miller, was born on 15th September 1890 in
Torquay, Devon, England. She was a British crime writer of
novels, short stories, and plays. She also wrote romances
under the name Mary Westmacott, but she‟s best
remembered for her 80 detective novels.
Agatha was the youngest of the three brothers and
sisters in her family. Her father died when she was eleven
years old and her mother gave classes at home and
encouraged Agatha to write since very young.
When Agatha was sixteen years old, she went to study singing, dancing and piano in
Paris.
During the First World War she worked in a hospital and dispensary, which had an
influence on her work, as many of the killings in her books are conducted with poisons.
In 1930 she married the archaeologist Max Mallowan. She went with him on his trips to the
Middle East, which served her as the source for several of her novels.
<< Tornar a Seccions
In 1961 she was appointed a member of the Royal Society of Literature and given an
honorary Doctorate in Literature from the University of Exeter.
In 1971 she was awarded the title of Dame of the British
Empire.
Her works are characterized by her unexpected endings,
although she liked playing fair with the reader by making sure to
give all the information to resolve the problem. She created two very
well-known characters for her readers: Hercules Poirot and Miss
Marple.
Between her most popular books
are the following: Murder on the Orient
Express (1934), Death on the Nile
(1937) and Ten Little Niggers (1939),
although her best book is The Murder of Roger Ackroyd. In her
last novel the death of Hércules Poirot ended her career.
Moreover, apart from being a detective writer and writing
more than eighty novels and plays, Agatha Christie wrote six
romantic novels, some works for the theatre and one poem
book. Most of her novels and stories have been made films,
such as Murder on the Orient Express and Death on the Nile.
Agatha died of natural causes on January 12 th, 1976, at the age of 85, in Winterbrook
House, Cholsey, near Wallingford, Oxfordshire. She is buried in the churchyard of St. Mary‟s,
Cholsey.
By Rossy Roca – 4th ESO A &Tamara Najarro – 4th ESO C
<< Tornar a Seccions
Arthur Conan Doyle
Arthur Conan Doyle is very well-known for his mystery
stories with Sherlock Holmes, Dr Watson and professor
Moriarty.
He was born on the 22nd May 1859, in Edinburgh,
Scotland. He studied in a religious school in Hodder Place,
Stonyhurst, a town next to Glasgow, when he was nine. There
he continued his studies for about seven years and ended them
in 1875. He did not have a nice life when he was so young: his
father was drunk all day so he used to spend lots of money on
alcohol and he always arrived home drunk. In that situation,
Arthur‟s mum started working because she saw that they did not
have much money to survive, but she was not very healthy, as
the time went by she became healthier and stronger. As Arthur
was the youngest in the family, his mum wanted the best for
him, and she put him in Hodder Place school.
From 1876 to 1881 he studied medicine in Edimburg‟s University, and he used to work
at the same time in Aston, Birmingham, and Sheffield too. In 1881, he got to be a navy
doctor, even he received his doctorate four years after that. While he was studying, he used
to write short stories. The first story he wrote appeared in Chambers‟s Edinburgh Journal
before Arthur got the age of 20. He was in fact 19.
In June 1882, he moved to Portsmouth and he
became a doctor and opened a place to treat patients. At
the beginning his business wasn‟t going very well. Because
of that he started writing again in his free time. While he
was living in Portsmouth, he became a professional rugby
player for the Portsmouth Association Football Club. Arthur
played 10 matches in total, between 1900 and 1907, and
his best match was against London County, when he got
43 points. He was also the first goalkeeper in the city‟s
team history, Portsmouth FC or “Pompy”. He liked
practising sports and he played golf and boxed too.
After this period he ended the university, he got a job
as a doctor in the SS Mayumba, a big ship from USA, and
he travelled around Africa in 1885. He got married to
Louise Hawkins “Touie” the same year but she died in
1906, 20 years after their marriage, due to tuberculosis.
They had two children together, Marie Louise and Alleyne
Kingsley. A year after his wife‟s death, he got married
again, this time to Jean Leckie, a girl who he had met in
1887 and had been in love with but couldn‟t have a
relationship with because Arthur was married to Touie.
They got three children, Jean Lena Annette, Denis Percy
Stewart and Adrian Malcolm.
In 1891 he moved to London and he got to be a
doctor another time, but no one entered his clinic again. It
was because of that he wrote some Sherlock Holmes
stories, all based on mysteries which its main characters,
<< Tornar a Seccions
Sherlock Holmes, a detective, and Dr Watson, his companion and helper, try to sort out by
joining forces to outwit and bring down his eternal enemy, professor James Moriarty.
In 1900 he wrote his longest book, Boers War and he died on 7th July 1930, when he
was 71 years old due to a heart attack in Crowborough.
By Víctor Esteve – 4th ESO A
Ken Follet
His first international best-seller work
was The Island of Storms but it is not his
most famous novel. After that, he went to
write other novels. For example he wrote
Triple, The Key to Rebecca, The Man from
St Petersburg and Lie Down with Lions.
These novels are about the suspense and
are all based on current matters.
Fall of Giants is
his last project but his most famous novel is The Pillars of the Earth. It
is a novel about building a cathedral in the Middle Ages. It is also about
overcoming life, that is to say, about facing problems and overcoming
them. This novel makes you feel that and also makes you avoid
violence. The main characters in the novel are the following: Philip
represents the way of knowing the problems faced and overcome,
Aliena represents the cruelty of life, but the possibility of overcoming it,
William represents cruelty and Waleran Bigod represents arrogance. In
this novel, Ken Follet uses a different historical era, but the author
manages to present the social classes realistically and reflects perfectly
the suffering and the livelihood of the poor, the rich and the priests. The
Pillars of the Earth is now history in the literature of the twentieth century.
By Clàudia Moll – 4th ESO A
Lauren Kate
Lauren Kate was born in Dallas (Texas, USA). She
went to the school in Atlanta (Georgia, USA) and she
started to write in New York. She has worked as a
publisher of children‟s literature in HarperCollins and she
did a Master of Arts of creative writing. This experience
allowed her to devote herself to write and only to that. In
an interview, she said: „‟ Time is one of the goods more
valuable that a novelist can treasure up and I had almost
one year only to write, but it was fantastic‟‟. Now, she‟s a
<< Tornar a Seccions
brilliant writer of fiction books and she lives in Los Angeles with her husband.
One of her most famous books is The Betrayal of Natalie Hargrove. The plot of the story
is as follows: Natalie Hargrove would kill to be her high school‟s Palmetto Princess. But her
boyfriend, Mike King, doesn‟t share her dream and he risks losing the honour of Palmetto
Prince to Natalie‟s nemesis, Justin Balmer. So she convinces Mike to help her to play a prank
on Justin...that goes terribly wrong. They tie him to the front of the church after a party. When
they arrive the next morning, Justin is dead. She shouldn‟t have messed with fate. Fate is the
one thing more twisted than Natalie Hargrove.
Lauren Kate is also known by her series Fallen. Kate has
stated that her experience of the "Old South" in the Atlanta
area inspired her to set Fallen in a Civil War era academy.
This book was number 3 in the Best Seller List and it was a
revolution for all the young people. The plot of the story is the
following: Luce is a girl who got into in a reformatory, because
people think that she had killed her friend. The days go by and
she meets a boy (Daniel). She feels attracted to him. He looks
her a lot too, although he wants to forget her, because they
have a past in common. But, she doesn‟t know about it. The
power of love is stronger than nothing. The big secret that time
hides is…Luce and Daniel are fallen angels. They were very
much in love with each other but they were doomed to
separate. Each time they meet, she dies to be born again. But this time, she doesn‟t die so
they escape together. There will soon be a film of the series Fallen done by Disney.
Torment is another of her works. This book was number 1 in the Best Seller List. It‟s the
continuation of Fallen. Torment is about a girl called Lucinda, who is sure that she and Daniel
are meant to be together forever. Now they are forced apart in a desperate bid to save Luce
from the Outcasts, the immortals (they want to kill her). As she discovers more about her past
lives, Luce starts to suspect that Daniel is hiding something.
Lauren Kate is working on her next book at the moment, Passion, which will be
published in June, and she is planning another book, Rapture, for the spring of 2012. Disney
will make four films based on her books.
By María Molina – 4th ESO C
<< Tornar a Seccions
J. K Rowling
J. K Rowling was born on July 31st, 1965 in Yate,
Gloucestershire, England. This writer is known for her
series of books about Harry
Potter. These books have
attracted the attention of the
world, have won many
awards and she has sold
over 400 million of copies.
It was her mother,
Anne, a good reader, who
boosted her literary career. Her imagination leaded her to the
creation of her first stories, like The Rabbit, a story she created
when she was only six years old. Her hardest hit was the illness
of her mother, who died without knowing her daughter was going to publish a book.
In Winterbourne she became friends with a neighbour named Ian Potter, who would
lend his name to create her famous wizard Harry Potter.
She was rejected by Oxford University and studied at Exeter, where she graduated in
French and classical philosophy. Her intention was to become a secretary. After one year
studying in Paris, Joanne moved to London, where she worked as a researcher and a
bilingual secretary for Amnesty International.
The idea of Harry Potter‟s story, a school of
wizards, came to her on a trip from Manchester to
London in 1990. She didn‟t have any money, neither
work. She went into a depression and, as she had
nothing to lose, started writing the book that she
imagined was just for some time. In 1997 she wrote
the first part (Harry Potter and the Sorcerer’s
Stone).
Her book was rejected in nine occasions by various publishers, until it was accepted
and published by Bloomsbury. She wrote her initials because the editorial advised her that a
female name would sell less.
The success of these books is so great that some movies have been made, as well as
toys and games. It also appears in famous series such as The Simpsons.
After publishing the fourth book, J. K Rowling wrote two more books whose earnings were
directed to the Comic Relief, a charity organization.
J. K. Rowling‟s books are translated into thirty
languages approximately.
In February 2004, the Forbes magazine said that
Rowling‟s fortune was worth approximately 576 million
pounds, being the first person to become a millionaire
selling books in five years.
By Enrique Mollá – 4th A & Rubén Saldaña – 4th C
<< Tornar a Seccions
William Shakespeare
William Shakespeare was born in Stradford-UponAvon, England, the United Kingdom, on 26th April 1564
and he died on 3rd May 1616. He was a playwright, a
poet and an actor. He is one of the most important writers
in the world.
In Shakespeare‟s family there were eight brothers and
sisters and William was the third of them. His father was
John Shakespeare and his mother was Mary Arden.
His works have been translated into the principal
languages and his works continue being represented all
over the world. Many phrases of his works have
happened to form a part of our daily use (“To be or not to
be”, said by Hamlet).
He studied in the Grammar School in StradfordUpon-Avon. He left school when he was a young boy, but anyhow he was an intelligent
person. He wrote letters, poems, plays for the scene, etc.
His playwright began when he went to live in London, where he became famous and
popular for his work in the company of the Chaberlain's
Men, later known as the King's Men, the owners of two
theatres, The Globe and Blackfriars.
In 1593 he published his famous poem Venus and
Handsome Youth; later, The Violation of Lucrecia, in
1594, and the Sonnets in 1609, which are all about
loving matters. They were a great success.
In total he published fourteen comedies, ten
tragedies and ten historical dramas, in those the topics
are the feelings, the pain and the ambitions of the soul
of humanity.
Before 1600 appeared the happy comedies and some dramas of the history of England.
After 1600, the tragic topics and dark comedies were
published, such as Hamlet, about revenge and pardon,
Othelo, about cruelty, and Macbeth, about the temptation
of power.
Hamlet is his most well-known tragedy, probably
composed between 1599 and 1601. The story happens in
Denmark and reports how the prince Hamlet carries out
his revenge on his uncle Claudio, who had murdered
Hamlet‟s father, the king of Denmark, and had married
Hamlet‟s mother.
In his last works, from 1608, the topic is the
tragicomedy, with a happy end in which reconciliation takes places, like in Pericles.
<< Tornar a Seccions
Some years after William's death, a set of papers were published, a book that compiles
all the editions of his later works.
By Borja Palacios – 4th ESO A
León Tolstói
Tolstói (1828-1910), was a Russian novelist, as well
as a social and moral thinker. He was born on 9th of
September 1828 in Yásnaia Poliana, in a land whose
owner had his family in Moscow.
He became an orphan when he was nine years old.
At sixteen he was at the University of Kazan. First of all he
studied languages and after that, law. At the university he
knew Jean Jacques Rousseau‟s writings (a French
philosopher), who became very important for Tolstói. He
dropped out his studies in 1847 and after he got into the
Moscow‟s aristocratic life or high society‟s life.
Tolstói returned to San Petersburg in 1856. Later he
travelled abroad for a while and he visited some German
and French schools to open a primary school in Russia. In
1862 he got married to Sonia Andréievna Bers. In fifty
years he had a family and
wrote his first novels: War
and Peace (1863-1869) and Ana Karénina (1873-1877).
Tolstói returned to the narrative and wrote some stories,
which were published in the volume Histories to the Town
(1884-1885). He also wrote other works. The most popular one
was The death of Iván Llich (1886).
At eighty-two, he died. Nowadays he is considered one of
the strongest moral writers of XIX century.
By Irene Murria – 4th ESO A
<< Tornar a Seccions
CHARACTERS:
Elinor:
Elinor is Mrs Dashwood‟s eldest daughter. She is very nice and kind with her sisters and
mother. She tries to help them whenever she can and she gives them advice when they need
it. She has strong feelings but she knows how to control them very well; that is a virtue that
neither her mother nor her sister Marianne have. She is also very patient and very sensible;
she is a rational person who thinks what to do before acting. Elinor is also an emotional
person but she doesn‟t reflect her emotions as much as her sister does. She is a very clever
person with whom you can talk in a serious way and with whom you can laugh.
Marianne:
Marianne is the second daughter of Mrs Dashwood and they are very alike. Marianne is
a handsome girl, and her eyes reflect exactly her feelings. She is a very lively, cheerful,
romantic person and she loves with passion. Elinor and Marianne are similar in some
aspects, they are very good and nice girls, but their way of acting is very different and they
also have different reactions. Marianne is very emotional and very sensitive. She is very
transparent and by her acts we can always imagine how she feels, and just looking at her
eyes we can see if she is happy or sad. Sometimes she acts without thinking of others‟
feelings.
WHAT IS THE ROLE OF WOMEN IN SENSE AND SENSIBILITY?
How is it different from today’s world?
Sense and Sensibility is a novel that reflects the English society of the 19th century. The
role of women has really changed from that time to the 21 st century. Jane Austen, the author
of the book, lived between the 18 th and the 19th century and she had to live with all the
circumstances that place women under man.
In the 19th century girls didn‟t get the same education as boys. Female traditional
activities were needlework, music, dancing, drawing… They couldn‟t choose a profession and
males could. It never mattered if a girl had more capacities to study than his brother, the fact
of being a boy gave him more privileges. He could support himself by joining the Army or by
studying Medicine. This was unthinkable for a girl. The future of women depended on their
parents‟ income and on their marriage opportunities. As I said about the education they didn‟t
inherit any property, even if she was the eldest of the siblings, only boys could inherit their
<< Tornar a Seccions
family income. Women didn‟t have any power or any value and they couldn‟t do what they
wanted. Their final goal was to find a husband to get married and secure a good future.
Nowadays, everything is very different. Women have the same rights as males. They
are free and independent. They can receive the same education as boys and they can
achieve the same profession as them. In today‟s world it is not so important to get married
because women can survive by themselves.
Sara Blasco Chamarro, SB.
<< Tornar a Seccions
CHARACTERS
In Sense and Sensibility, Austen tries to show the difference between sense and
sensibility through Elinor, who represents sense, and Marianne, who represents sensibility.
Elinor is a rational and clear-headed girl, while Marianne is careless, emotional, imprudent
and impulsive. There are many differences between them, for instance, in the way they act.
On the one hand, Elinor loves Edward but she doesn‟t show her love because she is not sure
if he loves her or not and when Edward departs from her, she doesn‟t show her feelings to
avoid causing pain or suffering to other people.
On the other hand, Marianne is irrational, impulsive, passionate and imprudent. Marianne
loves Willoughby and she shows all her passion. When he departs from her, she wants all
her family to suffer as she does, and that shows her selfishness.
WHAT IS THE ROLE OF WOMEN IN SENSE AND SENSIBILITY?
How is it different from today’s world?
Sense and Sensibility is the story of two sisters, who, as members of the upper class,
cannot work for living and must make a suitable marriage to ensure their livelihood. So they
have to look for a rich man, and it doesn‟t matter if they love them or not, they only have to
worry about their social class, the number of carriages they have or the amount of inheritance
that they have received.
Nowadays, women are more independent than in the past, they have their own job and
they earn their own money. That means that now, they don‟t have to worry about the
economy of their spouse, they can marry the person they love and they don‟t have to obey
their husbands.
Meritxell Otero Montesinos, SB.
<< Tornar a Seccions
1- Per què has volgut intervindre en aquest programa? Perquè volia ajudar la gent que
tenia problemes en algunes assignatures o de tipus social.
2 _ Recordes el primer cas en què vas intervindre? No he arribat a intervindre en cap
cas.
3 _ T'ha aportat alguna cosa positiva ? Sí. Al ser tutora, vaig millorar en algunes
assignatures.
4 _ Tornaràs a repetir l'experiència el pròxim curs? Sí.
5 _ Creus que paga la pena portar endavant aquestes actuacions amb els alumnes?
Sí.
6 _ Sabies que al món dels adults també es desenvolupen actuacions similars? Sí.
7 _ N'has seguida alguna de prop? No
8 _ Tornant a l'institut, com qualificaries l'experiència , en general ? Bona.
9 _ Com ha estat la coordinació amb la resta de l'equip i amb els professors
responsables? Ha estat bé i ens han ensenyat molt bé.
10 _ De cara al curs vinent, quines coses afegiries o canviaries del programa? Que els
professors dels alumnes tutoritzats estigueren més d'acord en les hores de tutorització.
Entrevista realitzada per Tomàs Terrizzano ( 2n ESO ).
<< Tornar a Seccions
Como lo oyes, este modesto artículo va a regalarte (sí, sí gratis), unas sencillas
pautas y aclaraciones que te llevarán, con mayores garantías, a conseguir objetivos
académicos.
1.
Planning, ese gran desconocido: elabora un horario con las horas que estás fuera
del centro. Distribúyelo como quieras, pero teniendo en cuenta que el 50% del tiempo
semanal debe ser para cuestiones académicas (estudiar, repasar, ejercicios, trabajos, etc.).
El resto del tiempo para lo que quieras (fútbol, tenis, comer, siesta, jugar consola, salir con
los amigos). El truco está en hacer, sí o sí, lo que toque en cada momento: ahora estudiar 30
minutos o salir 1 hora. Imprímelo y pégalo en un sitio bien visible.
2.
El tiempo es oro, y algo más: intenta gestionar el tiempo de estudio lo más
equitativamente posible entre las asignaturas. Dedica el tiempo que te has establecido en
repasar lo que has visto ese día y anota todo lo que no tengas claro para preguntarlo al
profesor al día siguiente.
3.
¿Dónde te concentras?: hay que reconocerlo, al lugar de estudio no le damos
importancia, y ya es hora de cambiarlo. Debes estar en un lugar sólo, tranquilo y sin
posibilidad de distracción. Tu concentración en lo que estás haciendo es esencial, por lo que
no deberían existir elementos tales como consola, televisión, móvil, Internet u ordenador.
Estos dos últimos, lógicamente los utilizarás si son necesarios para tu tarea.
4.
¿Te acuerdas del planning?: ¡Acuérdate! La clave está en seguir el planning
marcado meticulosamente. Si ya ha llegado la hora de dejar de estudiar y salir con tus
amigos, ¡hazlo! (y también al revés, por supuesto). Al fin y al cabo es tu organización diaria,
¡respétala!.
5.
¿Qué ves en tu mochila?: todos los días, y como último elemento del planning antes
de acostarte, debes prepararte todo el material necesario. Sí, no me refiero sólo al almuerzo,
que también es importante, sino al estuche completo, libros y cuadernos necesarios. De
llevar este material a clase y utilizarlo correctamente, dependerá que luego en casa tendrás
que trabajar menos y mejor.
6.
Estoy en clase, ¿es suficiente?: buena pregunta, me alegro que me la hagáis. La
respuesta es no. Si únicamente escuchas al profesor (fijaros que he dicho escuchar y no oir),
no estarás aprovechando todo tu potencial. Coge tu cuaderno y ves tomando apuntes de lo
que consideres más importante, fíjate en las preguntas de tus compañeros porque pueden
resolver tus dudas y, por supuesto, fríe a preguntas al profesor hasta que hayas resuelto
aquello que tenías dudas.
7.
Yo hago lo que todos: a cada uno nos gusta un color, una comida y tenemos unos
gustos particulares de música. Por esa misma razón, cada uno de nosotros nos sentimos
más cómodos y sacamos mejor rendimiento a una metodología de estudio. Para probar y
<< Tornar a Seccions
descubrir cuál es la tuya, puedes recurrir a tus profesores, a tu tutor y al orientador del
centro. Eso de leer el tema únicamente ha pasado a la historia, ¡hay que ser más
inteligentes!. Si utilizas otras técnicas de estudio tales como, organigramas, mapas
conceptuales, resúmenes, esquemas... y otras muchas más, sacarás un mayor rendimiento
de tu tiempo y te será mucho más fácil preparar tus exámenes.
Ahora paso a aclarar algunas cosas, muchas de las cuales ya tenéis muy claras,
aunque no lo queráis reconocer en público:
–
“A mi es que no me gusta estudiar”: A nadie le gusta o le disgusta estudiar,
únicamente nos sentimos más cómodos con ciertas materias que nos atraen o que mejor
manejamos. El misterio está en encontrarle la parte atractiva a todas las materias.
–
“Yo es que no valgo para estudiar”: el aprendizaje no trata ni de listos ni de tontos,
sino única y exclusivamente de personas que se esfuerzan más o menos en conseguir sus
objetivos. Si te lo propones, vales para estudiar.
–
“Mi amigo sin estudiar, le va genial”: si lo dices porque mientras él se rasca la tripa
tú tienes que ir al instituto, estás equivocado. A quién le va genial es a ti, porque tienes
tiempo para rascarte la tripa (quizá no tanto como él) y al mismo tiempo estás preparando tu
futuro para trabajar en lo que te gusta. Por otro lado, él llegará un momento en que no tenga
tiempo ni de rascarse la tripa, porque andará todo el día buscando un trabajo aunque no le
guste.
–
“Papás, es que el profesor me tiene manía”: ¡meeeeeeec! error. El profesor no
tiene la capacidad de coger manía a ningún alumno, simplemente en algún momento dado,
puede estar “cansadito” de que el alumno no quiera progresar pese a sus múltiples
esfuerzos.
–
“El señor/a X me ha dicho que ni lo intente, que no lo voy a conseguir”: sea
quién sea el señor/a X, (un señor con traje y corbata, una ejecutiva, un profesor, un papá,
una mamá o la presidenta del gobierno) no tiene que tener la capacidad de generar una
inseguridad en ti, tal que permita que abandones la persecución de tu objetivo. ¡Primero
prepárate y luego inténtalo!
–
“La profesora me ha suspendido”: esta ya os la sabéis pero la aclaro. Un profesor
nunca suspende o aprueba, realmente sólo evalúa tus conocimientos y capacidades
adquiridas. Puesto que evaluar es comprobar que lo que se os ha enseñado lo hayáis
aprendido, por deducción, quién aprueba o suspende sois vosotros.
¿Esperabas magia o una receta de cocina que te diera el truco para aprobarlo todo?
Pues aquí la tienes. El mago o el cocinero eres tú, por lo que de ti depende que lo apruebes
todo. Recuerda que por muy mal que lo hayas hecho, nunca es tarde para cambiar, y si ya lo
hacías bien, siempre puedes mejorar.
<< Tornar a Seccions
¿Quién dijo que esto era fácil? Pues yo os lo diré, lo dijo ese amigo vuestro que según
él le iba genial rascándose todo el día la tripa.
¡Ánimo!, todos podéis hacerlo. Los profesores estamos para ayudaros y guiaros.
Esforzaros y divertiros, pero cada cosa cuando corresponda. Pero sobretodo, acordaros de
nosotros, vuestros profesores y profesoras, cuando después de conseguir vuestros
objetivos, os tumbéis, cerréis los ojos y, con plena satisfacción … os rasquéis la tripa.
Fran Caballero Manrique
(Profesor Informática – Tutor PQPI 1º)
<< Tornar a Seccions
Àngels negres
Un dia va nàixer un nen en un poble d‟algun país. Aquest nen era fill de María, una
dona jove casada amb un bon home que no fallava a missa ni a les feines de casa, una dona
que mai buscava contradir el seu home, una dona de peus a cap.
Només hi havien dos coses que impedien Maria assolir la perfecció . Una eren els seus
malucs, des que era casada havien engrosat de forma sorprenent degut a tota la xocolata
que havia menjat, i l‟altra era la Carme, una noia de la mateixa edat de Maria que s‟havia
negat a casar-se amb l‟home que li tocava, que no anava a missa i que era sovint la
protagonista de les males llengües del poble, menys de Maria que, commoguda per la seua
valentia i per l‟aroma de llibertat que despuntava cada paraula i cada gest seu, l‟havia
acollida en sa casa en una habitació menuda que hi havia al jardí de la casa senyorial.
Tots esperaven amb moltes ganes el naixement, però les cares de sorpresa i llàgrimes varen
envair l‟habitació que, amb algunes dificultats, estava fent de sala de parts. El nen era negre,
ningú no ho podia creure i al principi tots van pensar que havia nascut mort, però finalment la
mare de Maria es va decidir a parlar:
-Açò no és un xiquet ! Açò és una monstruositat del senyor i ningú més que no estiga ací ha
de suportar-ho, així que cap dels presents actuarà com si l‟haguera conegut mai .
Aleshores la mare demanà a Carme que es desfera del xiquet, que era fill del dimoni, però
Carme, que era cor d‟àngel, no pogué veure maldat en aquells ulls negres del color del
carbó cremat per la flama, i com no havia tingut una educació per ser dona i a més pobra i
rebel, va atribuir la foscor de la pell del nadó a la quantitat de xocolata desmesurada que la
mare havia menjat en els últims dies i és va quedar el nen que va guardar a la seua
cabanya al jardí.
I allí va criar la dona, innocentment el xiquet sense que ningú no en sabera res.
Passaren els mesos i al xiquet no se li aclaria la pell, però a Carme no li preocupa doncs
pensava que la xocolata com més fosca més pura.
Fins que passà la primavera i s‟apropava l‟estiu, va ser quan la senzilla dona
començà a plorar totes les nits i a passar hora rere hora i dia rere dia neguitosa prop de la
vella cabanya. I és que la pobre Carme va pensar que en pocs dies arribaria l‟estiu i amb ell
el calor i amb el calor la xocolata es desfaria
I arribà a la conclusió que el nen no podia estar molts dies més a l‟habitació del jardí.
Començà a meditar què podria fer amb un pobre nadó marró com la xocolata més amarga
i amb uns ulls negres com el carbó cremat per la flama i que havia estat considerat fill del
mateix dimoni
I mentre pensava començà a apropar-se com qui no vol la cosa al porxo de la blanca i
imponent casa on la Maria sentia com les velles xafarderes del poble fingien la seua
decepció per la mort del que hauria estat el primer fill d‟una família feliç, monòtona i
poderosa. Entre sospirs i decepcions fingides li va parèixer sentir la ximple Carme que els
que vivien a l‟última casa del turonet deixaven el poble i es marxaven a un poble blanc i fred
prop dels Pirineus i va ser aleshores que se li enlluernaren els ulls en pensar que el seu
negre podria anar-hi i no es desfaria amb el calor de l‟estiu.
Va arribar la nit i entre els rajos de lluna clara que escapaven de la densa ombra dels
xiprers es podia esbrinar una esvelta i àgil ombra de dona. Era la Carme que portava el seu
negre lligat a l‟esquena amb un drap vell i rosegat i nugat amb un cordonet de fil d‟espart.
<< Tornar a Seccions
Pujà la jove el turonet i en ser dalt d‟ell es va permetre deixar-se endur uns instants
per la dolçor amarga i contradictòria que brollava de cada pedra i cada rajola d‟aquell lloc:
un poble de gent important, on es vivia bé, però on la felicitat vertadera no la coneixia
ningú; un poble que, amb el pas del temps, s‟havia perdut a sí mateix intentant ser cada dia
millor fins el punt de no distingir la felicitat reial de la ficció i el teatre en què vivien els veïns
conduïts a aquesta situació pel fet d‟haver intentat seguir tots els ideals marcats per una
societat que avançava en idees, però que potser no avançava cap al davant.
Quan Carme va aterrar del seu deliri de llibertat trencada no sap ningú per què ni per
qui va baixar el negre de l‟esquena i el tombà a terra. Li posà suament la mà a la cara i
l‟acaricià amb delicadesa la galta, es va detindre només un instant en qué es quedà
congelada mirant els ulls negres cremats per flama del negre però va ser el calor que
romania en la pupil.la d‟aquestos el que va fer que la jove despertarà i diguera:
-La xocolata com més negra més pura i tu ets el més negre que he vist mai, ets més pur
que cap dels homes que vivim en aquest poble per tant, és impossible, que sigues fill del
dimoni.
Després, li donà un bes a la galta i, certament, li va saber a la Carme com la cosa
més dolça que mai havia menjat i com no havia provat la xocolata, va pensar que aquest
era el seu veritable sabor.
A trenc d‟alba una figura abultada, plena d‟arrugues, que semblava caminar com si
portara el pes de l‟univers sobre els seus cansats muscles, va emergir d‟un estret caminet
que separava la tanca de la casa del turonet del bosc fred i obscur capaç de fer tremolar el
més plantat, fins i tot en una clara nit d‟estiu. Aquesta estranya ombra s‟apropà al negre que
va romandre callat i quiet com si li anara la vida . Aquest va apagar el carbó del seus ulls que
es van tancar i va deixar que la mà del misteriós individu li regalimara la galta com si es
tractara de l‟aigua que es desplaça suau i lenta pel cabdal seré d‟un rierol.
Lendemà de matí, el negre es despertà al bosc, però no estava sol, de fet estava
millor acompanyat que ho havia estat mai, estava envoltat per quatre persones: la primera
era una dona normal que portava els cabells rossos nugats amb un llaç al darrere del cap.
Pareixia jove, però, els seus ulls de color blau fosc delataven un cansat abatiment que la
feien parèixer més major que la resta del seu cos mostrava, la resta del seu cos menys el
braç dret, que no el tenia. Les altres persones eren negres, dos homes i una dona. Els
homes vestien samarretes esqueixades i amb pegats per tot arreu, pantalons plens de fang
que, pel color, es confonien amb les seues pròpies cames i unes sandàlies nugades amb
cordes als peus. La dona negra era la figura que va rescatar el nen de la fosca i perillosa nit.
La seua figura geperuda es veia tacada per uns cabells blancs que ressaltaven en ella com
ho fa la lluna en la foscor de la nit, quan s‟amaga el sol.
Al voltant d‟ells, s‟erigia un poblat fet de cabanyes de fusta en què es podien contar
almenys deu persones negres i dues blanques. Les cases tenien creus per tot arreu que
recordaven els que ja no eren allí i també tenien catifes precioses i penjolls per les parets.
Era evident que els habitants de aquelles cabanyes que pareixen de somni de xiquet no
vivien amb els mateixos luxes i comoditats que ho feien els habitants del poble .
I allí, entre negres, va créixer el que es pensava que era fill del dimoni.
Els més majors contaven històries dels homes blancs que no estimaven els homes
negres i que els utilitzaven com esclaus i els tractaven com animals. El negre sentia les
històries i de vegades plorava però alguna cosa li deia que hi havien persones blanques que
tenien bons cors i que estimaven els negres i eixa cosa que li parlava a l‟orella dient-li que
el respecte, la tolerància i l‟amor no era cosa del color de la pell, l‟única cosa que li deia
era, amb una veu dolça i tendra de dona blanca, que la xocolata com més negra més pura.
<< Tornar a Seccions
El negre no sabia perquè, però, quan recordava aquestes paraules, sentia que algú
l‟estimava i el protegia i no tenia vergonya de plorar davant de la resta de homes negres i el
que era més estrany encara: no tenia vergonya de dir als homes negres que plorava per una
dona blanca.
Aquella nit al poblet del bosc tots es gitaren prompte i la foguera no va ser ben
apagada, les espurnes reviscolaren amb els suaus vents de mitja nit que les convertiren en
un foc assassí i silenciós que convertí el poblet en blanca cendra i negre carbó.
Al matí següent, al poble, algú va advertir un prim pilar de fum que sorgia del bosc
com volent arribar al sostre del cel.
Seguidament, tot el poble es posà en camí i en arribar i veure un mantell d‟alguna
cosa que pareixia pols de color gris clar sobre el que reposaven un blancs ossos van pensar
que la cendra era pols de núvol i que els ossos, eres ossos d‟àngels que havien estat enviats
pel senyor a la terra i que ara estaven tornant al cel així que tots estigueren orgullosos
d‟haver tingut prop aquelles criatures.
Sandra Clara Trujillo
PA
<< Tornar a Seccions
EL NOMBRE DE LA BANDERA
Todo ocurrió en el principio de los tiempos modernos, muchos lo recuerdan como “El
Mar con historia”.
Corría un año, el cual mi memoria no alcanza a recordar, por motivos de vejez y de
sufrimiento y de gloria y de muerte, en el que los mares, se reían ante las personas que se
quedaban en tierra de nadie, de dueño desconocido, de historia ausente. Mares cuyo único
dueño eran ladrones y conquistadores de tierras lejanas, saqueadores que vagaban por las
grandes extensiones de agua libre.
Y ahí empieza mi vida, que como ya dije está llena de sufrimiento y victoria.
Yo era un zagal robusto, pescador de una remota ría que no sabía mucho de la vida y
ni muchísimo menos de lo que había “cuatro leguas” más allá del horizonte.
Mi vida comenzó cuando unos corsarios sin escrúpulos atacaron a mi familia mientras
yo pescaba. Pude ver de lejos cómo les saqueaban y mataban, sin parecer importarles nada
el mal que hacían. Ellos sólo se llevaron unos pocos bienes materiales, en cambio la
destroza que me hicieron fue irrecuperable, aunque de aquellos corsarios sólo me acuerdo
de la estampa de uno: llevaba un collar de hilo fino atravesando una concha y un esqueleto
de sepia, de eso me acuerdo perfectamente, es una imagen que he recordado hasta en mis
mejores sueños; también recuerdo que era de una altura inigualable, una altura superlativa y
robustez anormal.
No pude permanecer en aquel poblado desierto, así que cogí mi barca y zarpé mar
adentro. Llevaba pocas provisiones, suficientes para pasar un par de días en el mar, partí en
dirección oeste, en realidad no sabía adónde podría ir a parar, hice caso a un viejo consejo
que me había dado mi padre siendo yo muy niño: “Si te pierdes en el mar, sigue a cualquier
ave, toma su dirección y no te rindas hasta encontrar tierra firme.”
Pasé tres días consciente en mi barca, agoté todas las provisiones, agoté hasta las
ganas de vivir. Me desmayé la noche del tercer día.
Cuando me desperté estaba tumbado encima de una cama de paja maloliente,
increíblemente estaba vivo y en no muy buenas condiciones, no tenía ni idea de dónde me
encontraba, me dolía la cabeza y tenía una sed que no había sentido nunca. Debieron pasar
un par de horas hasta que alguien entró por la puerta, me deslumbró como si me hubieran
pasado una antorcha por delante de los ojos y cuando por fin pude volver a ver nítidamente,
vi a un joven que con una grave voz me preguntó como estaba, creo que le contesté pero
no lo recuerdo bien.
Uno o dos días después de hablar con el joven, pude salir de la habitación en la que
me encontraba, volví a ver la luz del sol, contemplé la caseta en la que había estado alojado
y al alzar la vista descubrí un pueblo pequeño de unas treinta casas en dos hileras y
encarado al mar, su calle principal (y única) estaba vacía, no había ni un alma vagando por
allí. Pero rápidamente me di cuenta de que no sólo me acompañaba el sonido del mar, sino
también unas voces que provenían de una casa cercana, me acerqué a ella y abrí la puerta,
vi a varias personas, todas ellas jóvenes, reconocí al que me dio de comer, él se levantó y
con su grave voz dijo en alto: - ¡Os presento a otro náufrago más!
Me quedé parado y un tanto aterrado.
Me hicieron entrar, fui conociendo sus nombres, eran veintiocho chicos y una chica,
me fueron contando sus vidas, me aterré más cuando me di cuenta que todos ellos tenían
un pasado idéntico al mío, todos eran huérfanos, de familias atacadas por el corsario sin
<< Tornar a Seccions
escrúpulos portador del extraño amuleto. Intrigado tras oír todas las historias, pregunté por el
origen del pueblo, hubo un silencio sepulcral, la joven se acercó a mí y con voz suave me
dijo unas palabras que se me quedaron guardadas en el baúl de los recuerdos, imborrables:
- Esta era la aldea de mis padres, yo a diferencia de vosotros, no escapé de mi
tormento.
Tras tantos sucesos en tan poco tiempo, empecé a replantearme mi vida, a tener ideas,
a pensar en el futuro. En el pueblo todo era muy, muy aburrido y rutinario, muy triste,
únicamente nos reuníamos en la taberna por la tarde y el resto del tiempo lo empleábamos
en pescar, cultivar la tierra y cazar para alimentarnos.
Unos meses después de mi legada al pueblo se me ocurrió proponer formar una
“Hermandad de Hombres Libres” que iría navegando por todos los mares, dando socorro y
alivio a las buenas gentes de todo el mundo, una Hermandad que se caracterizase por sus
férreos ideales, que fuese temida por la heroicidad de sus hechos, una Hermandad que
ayudase a erradicar las guerras de los mares y de las tierras.
La idea fue recibida con gran entusiasmo, hasta tal punto que la ilusión y felicidad
renació en sus marchitos corazones. Todos ellos demostraron su ingenio aportando ideas
nuevas, muchas de las cuales eran fruto de sus antiguos oficios, así que en cuestión de días
pudimos sacar las primeras conclusiones, construiríamos un ágil y fiero bergantín que sería
diseñado por nuestros dos carpinteros de ribera y cuyas características marineras lo
convertirían en el mejor navío de asalto de su época.
Bastaron pocos días para tener los planos, pocas semanas para colocar la quilla pero
más de un año para poder ver sus dos mástiles alzados ante nuestras cabezas. Aunque no
recuerdo muy bien todo el proceso de construcción, sí recuerdo el momento de su esperada
botadura, la cual fue celebrada con una gran fiesta.
Una vez finalizados todos los preparativos para la marcha y después de haber subido
todos a bordo, izamos velas y zarpamos a todo trapo mar adentro.
Fueron varios días los que tardamos en encontrar un puerto de un pueblo de
pescadores que estaba siendo atacado por un navío pirata de ocho cañones, debido a
nuestra falta de armamento, decidimos atacarlo por sorpresa al alba del día siguiente.
Embriagados de ron y victoria los piratas fueron presa fácil para nosotros, nos apoderamos
de un gran botín y liberamos a los habitantes de aquel pueblo que habían sido tomados
como esclavos, despojamos su barco de armamento y lo instalamos en el nuestro, ¡Ahora sí
que teníamos un navío bien artillado!
Historias apasionantes como ésta vivimos durante unos años, no sé cuantos, no lo
recuerdo.
Un día, mientras surcábamos un lejano océano, divisamos un portentoso navío de gran
envergadura que se dirigía rumbo hacia nosotros, tenía las troneras de los cañones abiertas
y unas velas amarillentas con múltiples parches, síntoma de haber tomado parte en multitud
de batallas. Nosotros no cambiamos el rumbo y nos dirigimos proa hacia ellos, cuando
estuvieron cerca pude ver con perfecta nitidez un corsario alzando una espada en son de
guerra, de él colgaba mi tormento y el de toda mi tripulación, era él, su extraño colgante, su
altura inigualable y robustez anormal lo delataron, toda la Hermandad se dio cuenta, iba a
ser una lucha a vida o muerte, sólo podía haber un vencedor y convencidos plenamente
estábamos de que no seríamos nosotros los vencidos, las almas de tantas víctimas
inocentes estaban con nosotros.
Aprovechando la agilidad de nuestro bergantín, viramos por sorpresa y situando
nuestro costado a su proa hicimos fuego con todos nuestros cañones, sus destrozos fueron
enormes, pero no se rindieron, viraron todo lo rápido que pudieron pero nuestro navío le
sorprendió nuevamente con otra maniobra digna de asombro, que nos dio de nuevo la
ventaja para efectuar el abordaje con el que culminaría la batalla.
<< Tornar a Seccions
A la voz de: “Hermanos, por nuestras familias, al asalto” nos lanzamos sin temor a la
muerte que hasta aquel momento nos había respetado.
Tuvimos cinco muertos y varios heridos, en cambio conseguimos apresar al más ruin
corsario de todos los tiempos. Poco tardamos en ponerlo en manos de las autoridades para
que fuese debidamente juzgado. Nuestras almas quedaron liberadas.
Aún con la pena de los fallecidos, pronto nos tocó olvidarlos y sólo recordarlos en las
ocasiones que nos hacíamos poseedores de una nueva victoria. Continuamos esparciendo
la Paz y haciendo el bien. Nuestro lema era: “El Mar con Historia”, nuestra referencia, una
bandera que ondeaba siempre en nuestro navío, hecha con las ropas de todos los
Hermanos fallecidos, hasta que sólo he quedado yo.
Sergio Rodríguez Almela
2º A
<< Tornar a Seccions
Como un rinoceronte furioso,
arrastras vidas, casas y tierras.
Todo, a tu paso,
se vuelve gris oscuro,
de un sabor amargo,
con sonido de un estallido.
Con tus manos, fuertes como robles,
siembras impotencia, tristeza y miedo.
Noelia Royo y Fátima Quesada (CF2)
<< Tornar a Seccions
La madre miró la mano morena y sucia del joven, estaba manchada, manchada de rojo,
de sangre. La mujer, fijó sus ojos en los de su hijo, miró su cara magullada y dejó caer unas
lágrimas por su mejilla .Se acercó a un armario pequeño y destartalado que tenía en una
esquina de la habitación y sacó un paño, lo mojo con agua clara y lo pasó por las heridas de
su hijo. El joven sonrió y le dio un beso en la mejilla, ella le abrazó.
La mujer le pidió que no saliera de casa aquella noche pero sabía que era inútil. Su hijo iría a
la plaza esta noche como todos los demás jóvenes del país.
La madre miró la mano pálida y rosácea de su hijo que yacía extendida en el aire
esperando impaciente .La mujer miró la cara de su hijo no demasiado satisfecha pero acabó
sucumbiendo y se acercó a la percha. Descolgó su bolso, sacó el monedero y de él un billete
de 20 euros .Lo dejó encima de la mano de su hijo. El joven sonrió y le dio un beso en la
mejilla. Ella lo abrazó. La mujer le pidió que no bebiera demasiado, si iba a conducir y le
pidió que fuese con mucho cuidado, pero no se quedó tranquila . Su hijo saldría esta noche
de discotecas igual que el resto de sus amigos.
El joven cogió un poco de pan y una manta y se dirigió hacia la plaza del centro de la
ciudad donde la mayoría de activistas por la libertad se habían citado para pasar la noche
desafiando a las autoridades a las que demandaban su dimisión con una peligrosa, y casi
suicida, resistencia pacífica. Cuando salió por la puerta de su casa y vio el aspecto que
presentaba su barrio, sintió pánico y no quiso siquiera pensar en su madre y sus hermanos,
no quiso pensar que quizás no tuviera la oportunidad de volver a verles y como no quiso, no
pensó. Se limitó a pensar que, puede ser, sus hermanos heredarían un mundo mejor y más
libre gracias a personas como él .Esto le dio fuerzas para cerrar con ganas la puerta y partir
decido hacia la plaza , allí le estaban esperando para una larga noche.
El joven cogió las llaves del coche, el móvil , la gorra y la cartera , y se dirigió hacía el
garaje .Cuando se subió en el coche no pudo evitar esbozar una sonrisa en su rostro al
recordar el abrazo de su madre de hace cinco minutos . ¿Es qué nunca se iba a dar cuenta
de que tenía veinte años? Arrancó el coche, puso la radio a todo volumen y se dejó llevar
por el ritmo. Le gustaba sentir el aire resbalando por sus mejillas mientras se dejaba la voz
repitiendo letras monótonas de canciones ajenas que cualquiera hacía suyas sin ni siquiera
saber lo que decían o querían decir. En ese instante recordó que debía ir aún más rápido o
llegaría tarde, pues le estaban esperando para una larga noche.
Desde el momento en que su hijo cruzó la puerta ella supo que sería una larga noche
en vela. Así que se metió en su habitación sin poder dejar de pensar en las imágenes que
los últimos días habían sido las más repetidas en las calles de la ciudad y sobre todo en la
plaza, que se había convertido en el ojo del huracán de una lucha que parecía llegar a su
clímax sin poderse ni siquiera atisbar cuál sería su desenlace final. El sonido ahogado de
disparos, sirenas e incesantes griteríos la mantuvieron despierta hasta bien entrada la
noche, pero finalmente, cayó rendida a causa del cansancio, la impotencia y desesperación
que encerraban todos su pensamientos.
Desde el momento en que su hijo cruzó la puerta ella supo que sería una larga noche
en vela. No le parecía una buena combinación discoteca y coche. Y aunque quería verse
<< Tornar a Seccions
capaz de confiar en el sentido de responsabilidad y en la madurez de su hijo, no acababa
de tenerlas todas consigo así que anduvo unas cuantas horas sentada en el sofá mirando la
televisión, pero sin saber lo que estaba viendo, pensando solo en qué estaría haciendo su
niño. Finalmente a la mujer se le cerraron los ojos por enésima vez y, esta vez, no tuvo
fuerzas ni ganas de volver a abrirlos. Así que se durmió.
La noche no estaba yendo mal, estaban pasando cosas horribles pero, de momento,
su resistencia pacifica solo se estaba viendo en peligro por los sonoros disparos y las
ensordecedoras sirenas que llegaban a la plaza de las callejuelas próximas. Él no podía
dejar de intentar adivinar el más mínimo indicio sobre qué pasaría después de aquella noche
de desafío y lucha que parecía erigirse como punto de inflexión en un país , una sociedad y
un pueblo ya muy castigados cuando, sin previo aviso ,una furgoneta irrumpió en la plaza
sin intención de eludir a los miles de jóvenes que habían aunado fuerzas pensando que la
palabra libertad les haría aún más fuertes que la sola fuerza de sus voces y pensamientos
unidos con un mismo fin . Intentó reaccionar pero se vio sumido en la incredulidad de lo que
estaba pasando cuando la furgoneta le lanzó por los aires. Y con él, lanzó un universo de
esperanzas y sueños rotos, un mar de esfuerzos aún no se sabe si inútiles, ojala no, y a un
joven con ganas de vivir y disfrutar la vida .
La noche no estaba yendo mal. ¿Que digo? Estaba yendo genial, se había puesto
hasta el culo de cubatas, sin tener que meterse nada más. Tenía a una chica guapísima
bailando muy muy cerca de su cuerpo y sentía cómo la música hacía vibrar hasta la última
gota de su sangre .Pero un colega estaba pasándolo mal y él conducía, así que le tocaría
dejar de sentirse el rey y llevarle a casa. Subió al coche con el último ron con cola en la
mano y un poco cayó en la tapicería .A su padre no le haría ninguna gracia.
Pero él se río absurdamente. Metió las llaves en el contacto y dejo que la velocidad fuera
ahora la que hiciera vibrar su sangre y cuando más libre se sentía , su mente empezó a volar
y cuando parecía que por fin volvía a estar en la pista con la chica que había tenido que
dejar allí, una inesperada colisión frontal sacó de sus pensamientos , pero le devolvió tan
bruscamente que nunca más sería capaz de volver a poner los pies en el suelo.
Ya era medio día y no había noticias de su hijo , cada vez le costaba más el
convencerse de que aquello que creía no había pasado .Y fue cuando los rumores fueron
confirmados, cuando dejó de intentar auto engañarse y rompió a llorar sintiendo que no
existía remedio alguno para la presión que en ese momento le oprimía el corazón y pensó
que tal vez esto también acabaría con ella pero en ese instante de desolación se permitió un
segundo de cordura para pensar en el resto de sus hijos y en el bello regalo que el mayor de
ellos les había dejado o , al menos, lo había intentado dejándose la vida en ello con tan solo
veinte años.
La mujer rompió a llorar en cuanto supo que quien llamaba era la policía y es que, sin
saber por qué, presentía que algo no había ido bien aquella noche , aunque nunca habría
esperado una noticia tan tajante y lamentable como la de la muerte de su hijo . No pudo
mantenerse en pie y se dejó caer en el suelo, ella sabía lo mucho que a su hijo le gustaba la
fiesta y se había esforzado por advertirle, pero aún con estas, nunca imagino a su niño
dejándose la vida en ello con tan solo veinte años.
Sandra Clara Trujillo (PA)
<< Tornar a Seccions
Anem a contar un compte
<< Tornar a Seccions
Once upon a time there was a little girl who everybody who knew her liked, but most of
all her grandmother. Once she gave her a red cap, and she always used to wear it. For this
reason, this girl came to be known as Little Red Riding Hood.
One day her mother said to her that she must take some tablets to her grandmother.
And she started her way. Her grandmother lived in the following town, so Little Red Riding
Hood should take the bus to arrive at her grandmother‟s house.
On the bus, there were a couple of boys
who were watching the girl all the time. When
Red Riding Hood arrived at the town, the boys
started to chase her. After that, before she
arrived at her grandmother‟s house, the boys
started to run along behind her, but she saw the
boys and started to run too. Luckily, Little Red
Riding Hood arrived in good conditions at the
house, because the boys wanted to do bad
things to her.
Finally, she phoned her mum from her
grandmother‟s house and her mum brought her
back to her house safe and sound.
By Óscar Vivas Durbá - SC
<< Tornar a Seccions
Once upon a time there were three little pigs who had just left home and they had to
build, by themselves, their own homes.
Before they left, their mother told them: “Whatever you do,
do it the best that you can because that‟s the way to get along in
the world”.
The first little pig built his house with straw because it was
the easiest thing to do.
The second little pig
built his house with sticks. This was a little
stronger than the straw one.
The third pig built his house with wax.
One night the big bad Wolf, who loved
eating chubby pigs, came along and saw the first
little pig in his house made of straw and he said:
“Let me in, let me in, or I‟ll huff and I‟ll puff, and
I‟ll blow your house off.”
When he blew the house off, the first little
pig ran to his older brother, who had built a stick
house. The Wolf saw the pig running and followed him but he couldn‟t catch him before the
pig entered his brother‟s house. So the Wolf said: “Let me in, let me in, or I‟ll huff and I‟ll puff,
and I‟ll blow your house off!”
Again, he blew the house off, but the pigs escaped from his terrible claws and they
entered their oldest brother‟s house, which was made of wax.
The wolf then came to the house of wax.
“Let me in, let me in”, cried the Wolf, “or I‟ll huff and I‟ll puff until I blow your house off.”
“Not by the hair of my chinny chin chin” said the three pigs.
This time, the Wolf was not able to blow down the wax house although he had huffed and
puffed a lot.
The three little pigs became very happy and, later, when
they had gone to sleep, the Wolf took out a lighter from his pocket
and melted the walls of the house until he could enter the house.
Then, he stack the straw and the sticks and he built a bonfire, so
he could eat the three chubby pigs that night, but then he thought
that three pigs were a lot for him so he organized a barbecue the following day and he invited
evil characters from other stories like Scar, Cruella de Vil, Captain Hook, Cinderella‟s
stepmother and the wolf who eats Little Red Riding Hood‟s grandmother, who is his brother,
among others.
By Meritxell Otero - SB
<< Tornar a Seccions
ÉCHANGE 2010-2011
IES PUÇOL – IES PUIG- LYCÉE GENEVIÈVE DE GAULLE, Milhaud
Semaine a Puçol : 15 au 22 février
Semaine à Milhaud : 20 au 27 mars
Setmana a Puçol : 15 al 22 de febrer
Setmana à Milhaud : 20 al 27 de març
CAHIER DE BORD
QUADERN DE VIATGE
Tous les participants à l’ échange
nous devons , tous les jours,
prendre
quelques notes sur ce que nous faisons, les
choses que nous avons vues, les
impressions que nous avons eues, nos
opinions, nos émotions… quelques lignes
suffisent. Nous pouvons
y ajouter des
expressions ou des mots appris et bien sûr,
coller des photos, des dessins, des tickets…
Voici un extrait.
Tots els participants a l' intercanvi
hem de fer un diari, prendre algunes notes
sobre el que fem, les coses vistes, le
impressions rebudes, les nostres opinions i
emocions... algunes línies seran suficients.
Podem afegir-hi expressions o paraules
apresses, pegar fotos, dibuixos.... Ací
presentem un extracte.
Dimanche 20 mars
Diumenge 20 de març
Après une nuit de fête nous nous
sommes donné rendez-vous à 3 h du matin.
Il faut arriver l‟ après-midi pour pouvoir
profiter encore d‟une partie du dimanche.
rencontrer
les familles
et
les
correspondants. Le voyage se fait un peu
long, J’ai passé les 11 onze heures en train
de dormir (Elena G.)
Després d'una nit de festa, hem
quedat a les 3 de la matinada. Cal arribar
cap al migdia per poder aprofitar una part
del diumenge, trobar-nos amb el nostres
"correspondants" i les seues famílies. El
viatge s' ha fet un poc llarg. M' he passat
les 11 hores dormint (Elena G.)
Nous arrivons à Aigues-Mortes, belle
ville forteresse, entourée de remparts. Cinq
filles sont descendues rencontrer leurs
familles françaises. Du côté d‟ Aigues-Mortes,
des bras de mer entrent jusqu‟au bord de la
route. Nous avons vu beaucoup d‟ oiseaux
migrateurs, surtout de flamants roses.
Le
paysage rappelle un peu l‟ Albufera de
Valencia. Nous sommes en Camargue.
L‟embouchure du Rhône est tout près d‟ici.
Nous sommes arrivés à Milhaud vers
14 heures. Chacun est parti avec sa famille.
Un peu de voyage encore pour arriver chez
les correspondants. Bon courage et bon
français.
Ma correspondante m’ a montré sa
ville. La mère et la tante de Fannie sont
espagnoles. Elles sont très gentilles. Nous
sommes allés dans un village de montagne
et nous avons vu une église très belle à
Frigolet. (Elena G.)
J’ ai connu la famille de Sarah et nous
sommes sorties avec Laura , Younes et
leurs correspondants pour connaître un peu
St-Gilles (Rossy R.)
Hem passat per Aigües Mortes,
bonica ciutat fortalesa, emmurallada. Han
baixat cinc xiques per trobar-se ací amb
les seues famílies franceses. Per aquesta
zona alguns braços de la mar entren fins a
la vora de la carretera. Hem vist moltes aus
migratòries, sobretot flamencs rosa. El
paisatge recorda un poc l' Albufera de
València. Estem en la Camarga francesa.
El delta del Roine mamprèn pràcticament
ací.
Hem arribat a Milhaud al voltant de
les 14 hores. Cadascú se h‟ha anat amb la
seua família francesa. Encara un poc més
de viatge abans d' arribar. Ànim i bon
francès.
La meua correspondante m' ha
mostrat el seu poble. La mare i la tia de
Fannie són espanyoles. Són un encant.
Hem anat a un poble de muntanya et hem
vist una església molt bonica, la de Frigolet
(Elena G)
He conegut la família de Sarah.
Després hem eixit amb Laura, Younes i els
seus "correspondants" per a conèixer un
poc St-Gilles (Rossy R)
<< Tornar a Seccions
Dilluns 21 de març
Lundi 21 mars
Timothée et moi nous nous sommes
levés à 6 heures pour aller au Lycée. Mon
Dieu ! Ce n’ est pas comme à Puçol. Nous
avons pris le bus et on est arrivés à 8h 15.
Nous allons connaître le Lycée. Après nous
allons visiter Arles (Javi C.)
Nous habitons très loin de Milhaud, au Graudu-Roi. Nous nous levons à 6h. Maribel et
moi et nos correspondantes on prend le bus
ensemble
(Paola D).
Au lycée, dans la salle de
conférences,
un amphithéâtre, avec
quelques places destinées aux handicapées,
nous nous sommes tous réunis. Monsieur le
Proviseur du Lycée nous a adressé la parole
pour nous accueillir. Après on nous a offert
des brochures, un t-shirt et une casquette de
la région, le Languedoc-Roussillon. Nous
avons visité le Lycée. Dans la bibliothèque ils
ont des salles petites pour faire les travaux
de groupe, et beaucoup de journaux et de
revues Il y a un panneau électronique qui
indique les retards et les absences des
professeurs., les excursions, etc. (Maribel L)
Alain Rodier, prof d‟ espagnol, est un
excellent guide. Ils nous a conduit dans la
ville d‟ Arles, l‟ ancienne capitale de la Gaulle
romaine. On a tout vu. On a commencé par
le musée d’ art romain. Des maquettes
parfaites. On peut tout comprendre :
comment était la ville, comment les romains
construisaient, comment ils évitaient les
crues du Rhône (Ana C).
Timothée i jo ens hem alçat a les 6
del matí. Deu meu! Açò no és com a
Puçol. Hem agafat l' autobús i hem arribat a
l' institut a les 8:15. Anem a visitar-lo.
Després anem a Arles (Javi C)
Maribel i jo vivim molt lluny de Milhaud,
prop de la mar, en el Grau-du-Roi, a 44
km. El Poble és molt bonic. Ens alcem a les
6 del matí. Agafem juntes l' autobús escolar
(Paola D).
Anem al
Saló d' Actes, un
amfiteatre ben equipat, amb alguns llocs
per als discapacitats. El director ens adreça
la paraula per a donar- nos la benvinguda.
Després ens regalen una bossa amb follets
de la regió, una samarreta i una gorra del
Languedoc - Rosselló . Hem visitat l'
Institut. En la biblioteca hi ha varies sales
per a fer els treballs de grup. També hi ha
molts diaris i revistes. En un panell
electrònic en el hall s' indiquen els retards
o
absències
dels
professors,
les
excursions, etc (Maribel L).
Alain Rodier, professor de castellà,
és un excel·lent guia. Ens ha portat per
Arles, l' antiga capital de la Galia romana.
Hem vist tot: el Museu d' Art Romà. Les
maquetes, perfectes. Es pot comprendre
tot: com era la ciutat, com construïen els
romans , com evitaven les riuades del
Roine (Ana C)
<< Tornar a Seccions
Après le pique-nique au bord du Rhône, on a
visité le théâtre, les arènes ( le cirque) et les
thermes romaines. L’art romain m’ a
impressionné. Nous avons vu aussi le cloître
et le portail de St-Trophime, l’ église romane
(Isabel M) .
Dans la place du Forum, Alain nous
a parlé, de Frédéric Mistral, le poète de la
Provence, prix Nobel en 1904 et auteur de
« Mireille » et aussi de Van Gogh. Il a vécu
ici et a fait quelques tableaux devenus très
célèbres. Le Café de la Nuit est décoré
comme il l‟ avait peint, et le jardin de l‟ ancien
hôpital aussi. Nous avons pris des photos
(Sara M).
Desprès del picnic en un parc junt
al Roine , hem visitat el teatre romà, la
plaça de bous (l' amfiteatre) i les termes. L'
art romà m' ha impressionat. Hem vist
també el claustre i el pòrtic de St-Trophime,
l' església romànica (Isabel M).
Finalment, a la plaça del "Forum"
Alain ens ha parlat de Frédéric Mistral, el
poeta provençal, premi Nobel de Literatura
l' any 1904 i autor de “Mireille”. Van Gogh
també va viure ací i va fer alguns quadres
molt cèlebres actualment. “El Café de la
Nit” està actualment tal com ell l' havia
pintat. El mateix ha passat amb el jardí de
l' hospital vell. Ens hem fet fotos (Sara M)
En casa, per a berenar, he pres per
A la maison, au goûter, j’ ai pris pour primera vegada té marroquí i m' ha
la première fois du thé marocain et j’ ai encantat (Rossy R).
adoré. (Rossy R).
Tot el món és molt amable ací.
Tout le monde est très gentil ici. Ils Diuen sempre "madame, monsieur, pardon,
disent
toujours
« monsieur, merci..." i et deixen passar primer (Tamara
madame»
« pardon », « merci »
et te B).
laissent passer devant. (Tamara B).
<< Tornar a Seccions
Dimars 22 mars
Mardi 22 mars
Nîmes. Continuem
a la França
romana. Anem a caminar prou. Atenció al
calcer. Les Arènes (el circ romà, la plaça
de bous actual), La Maison Carré, La Tour
Magne. La nostra guia, Isabel Alves, ens ha
distribuït un quadern molt complet per a la
jornada, plé d‟ informacions , d‟ esquemes i
i de qüestionaris.
En les grades de Les Arènes
havíem d’escoltar els audio-guies
i
Sur les gradins des arènes nous completar el qüestionari corresponent. En
devions écouter les audio-guides et remplir le francès era difícil, però en castellà es podia
cahier. En français c' était difficile, mais en fer (Daniel S)
espagnol, ça allait (Daniel S)
Nîmes. Nous continuons dans la
France romaine. Et nous allons marcher
assez. Attention aux chaussures. Les
Arènes, La Maison Carré, la Tour Magne.
Notre guide, Isabelle Alves nous a distribué
un cahier pour la journée,
avec
des
renseignements, des schémas et des
questionnaires.
Dans les Arènes nous avons appris
beaucoup de choses sur les spectacles
romains, les gladiateurs, les luttes, les
condamnés à mort, les bêtes sauvages…
.Nous avons vu aussi le film de la Maison
Carrée, qui est très bien et qui explique
beaucoup de choses. (Tomás T).
On a déjeuné dans les Jardins de La
Fontaine. Et après avoir vu le temple de
Diane et la Source on est montés au sommet
de la colline où il y a la Tour Magne, la tour
qui dominait l’ horizon au temps des romains.
36 mètres à l’ époque. Nous, on est montés
et on a vu le panorama de Nîmes. Une
échelle de fer, en colimaçon qui donnait le
vertige. Ursula est restée dans le jardin avec
ceux qui ne pouvaient pas monter (Borja P)
Hem aprés moltes coses sobre els
espectacles romans, els gladiadors, les
lluites, els condemnats a mort, les
bèsties..... hem vist també la pel·lícula de la
Maison Carrée què està molt bé i que
explica moltes coses (Tomás T).
Dinar en els jardins de La Fontaine.
I desprès el temple de Diana, la font i la
Tour Magne, l’ enorme torre què des del
cim de la colina dominava l’ horitzó romà.
36 metres que, per a l’ època, era molt.
Hem pujar i vist el panorama de Nîmes
(Borja P) La pujada interior és una escala
metàl·lica oberta de cargol. Dóna vertigen.
Úrsula s‟ ha quedat al jardí amb els que
no podien pujar.
<< Tornar a Seccions
Comme tous les jours,
à 17 :30
partent les bus scolaires. On arrive vers 17
h. devant le Lycée. Elena et moi nous
sommes les seules à rester à Milhaud, dans l’
Internat du Lycée. Nous avons dû signer un
contrat « de bonne conduite » . L' Internat
nous plaît beaucoup et nous avons connu
beaucoup de monde (Melanie T).
A les 17 h estem a l’ Institut. Com
tots els dies, autobusos escolars ixen a les
17:30. La majoria viuen lluny. Elena i jo
som les úniques què ens quedem entre
setmana a Milhaud, en l’ Internat. Hem
degut signar un contracte de bona
conducta . L' internat ens agrada molt i hem
conegut molta gent (Melanie T).
Mercredi 23 mars
Dimecres 23 de març
Avignon,
la
ville
des
papes.
« Avignon, la rivale de Rome » Un grand
palais des papes. Tout était grand ici, et
riche. Beaucoup de personnes habitaient le
palais et travaillaient ici. Grandes cuisines,
grand réfectoire. Dans le protocole, certaines
mesures de sécurité pour protéger le pape.
Pas de couteaux pour les convives. Une
salle du trésor… Un incendie a presque tout
détruit.
Nous avons suivi la visite avec les audio
guides, en français. C’est assez intéressant,
mais un peu lourde la visite. Ici, en été il y a
un festival de théâtre et de musique très
important (Laura C))
Avinyó, la ciutat dels papes, la rival
de Roma. Un gran palau. Tot era gran i ric.
Moltes persones hi treballaven i vivien.
Grans cuines, enorme refectori. Protocol
amb mesures curioses de seguretat per a
protegir el papa, els convidats no tenien
ganivet. Un sala per al Trevor… Un incendi
ho va destruir quasi tot.
Hem seguit la vista amb audioguies, en francès o castellà segons els
nivells. És molt interessant. Ací hi ha en
estiu un festival de teatre i música molt
importat (Laura C).
<< Tornar a Seccions
On a mangé sur la pelouse, face au pont
St-Bénezet, celui de la chanson populaire
« sur le pont d’ Avignon l’ on y danse, l’ on y
danse… » L’ après midi, la Chartreuse, de l’
autre côté du Rhône, face à Avignon (Laura
B).
Hem dinat sobre la gespa, en front
del pont i de la capella de Sant Benet, vora
el Roine, el pont de la cançó tradicional.
Després de dinar hem anat a la Cartoixa.
Allí va viure el primer papa abans que es
traslladara al palau (Laura B).
On a vu comment habitaient les
moines et leur vie de prières et de silence. Ils
avaient chacun une cellule,
comme une
petite maison, à deux étages, un petit jardin ,
une cheminée, du bois, et une petite
chapelle. Ils sortaient de la chambre
seulement pour aller à l’ église et se
promener autour du cloître. Ils avaient même
une prison où ils étaient punis s’ ils ne
respectaient pas les normes. (Javi C)
Hem vist com vivien els frares: Vida
de silenci, sempre resant. Tenien com una
casa cadascú, de dos pisos, un jardinet, un
fumeral amb llenya, una capelleta i un
escriptori. Eixien de la cambra només per a
passejar-se resant pel claustre o per anar a
l’ església. Hi havia inclús com una carcel
amb masmorres on anaven castigats si no
complien les normes (Javi C)
Jeudi 24 mars
Dijous 24 de març
Aujourd’hui je suis allée à un cours
de maths avec Elena. Nous avons compris
un peu le français, mais nous n’ avons pas
compris les maths, parce que c’était un cours
supérieur. Les élèves disent « vous »
toujours au profs et ils les
appellent
« Monsieur ». C’est assez différent. (Isabel
M.)
Je devais aller en cours d’ histoire,
comme m’ avait indiqué Paco, mon cher
professeur de français ;
mais Fannie, ma
correspondante, m’ a conduit à un cours de
maths. Quand le prof est entré nous nous
sommes tous mis debout. En Espagne on ne
fait pas ça. (Elena G.)
Avui
he anat a una classe de
matemàtiques amb Elena. Hem comprés
un poc el francès, però no hem comprés les
mates, perquè era un curs superior. Els
alumnes parlen de vostè sempre
als
professors. Els diuen “Monsieur”. És prou
diferent (Isabel M).
Après on est allés au pont du Gard. Je
suis venue plusieurs fois à cet endroit. La
source est à Uzès, tout près d’ ici. Il y a trois
ans on a fait un échange avec le collège
Jean Louis Trintignant. C’ est un site très
agréable. J’ ’adore. L’ eau était conduite
jusqu’ à Nîmes et d’ Uzès à Nîmes, 50 km et
très peu de différence de hauteur. Les
romains avaient, il paraît, un système très
efficace. L’ eau coulait sans problème (Sara
S)
Desprès hem anat al Aqüeducte del
Gard He vingut varies vegades a aquest
lloc. L’ aigua naix prop d’ ací, a Uzès. Fa
tres anys varem fer un intercanvi amb el
col·legi Jean Louis Trintignant d’ Uzès. És
un paratge molt agradós. L’ aigua era
conduïda fins a Nîmes, 50 km d’ aqüeducte
amb molt poqueta pendent; però els
romans tenien un sistema molt bo i l’ aigua
corria fàcilment (Sara S)
Jo deuria haver anat a una classe d’
història, com m’ havia dit Paco, el meu
benvolgut professor de francès; però
Fannie, la meua “correspondante” m’ ha dut
a una classe de matemàtiques. Quan el
professor ha entrat, tots ens hem alçat. A
Espanya no fem això (Elena G).
Pedro Medina nous a fait toujours
Pedro Medina ens ha demanat
remarquer les pierres clefs des arcs et varies vegades l’ atenció sobre la pedra
d’autres détails des constructions romaines. Il “clau” dels arcs i d’altres detalls de les
aime beaucoup ça (Victor E).
construccions romanes. Li agrada molt tot
això i en sap molt (Víctor E).
On a mangé à la cantine du collège.
Hem menjat en la cantina de l’
Elle est assez grande. La nourriture est Institut. És prou gran. El menjar es bo. Pots
bonne. Tu peux choisir entre plusieurs plats. triar entre diversos plats. Tots dinen ací,
Tout le monde mange au Lycée (Jesús M).
en l’ Institut (Jesús M)
On est allés dans le Musée du vieux
Nîmes, le musée des jeans. Le tissu s’ est
fait ici pour la première fois. C’était un tissu
très semblable à celui des jeans actuels et c’
était surtout pour le travail. À la fin on était
déjà très fatigués (Yaiza G).
Nous avons eu une heure d’ achats.
Nous avons passé toujours devant les
arènes. Le vieux Nîmes n’est pas grand. Il y
a beaucoup de ruelles et des boutiques
intéressantes. Nous avons mangé des
crêpes à la Coupole (Isabel M).
Hem anat al Museu del “Nîmes
Antic”, el museu dels pantalons vaquers. El
teixit es va fer ací per primera vegada. Era
semblant al dels vaquers actuals i era
sobre tot per al treball. Al remat estàvem
tots prou cansats (Yaiza G)
Hem tingut un hora per a comprar.
Hem passat a tota hora per davant les
Arènes . El centre antic de Nîmes no és
gran. Hi ha molts carrers estrets per
vianants i botigues interessants. Hem
menjat creps en la Coupole, un centre
comercial ().
Vendredi 25 mars
Viernes 25 de marzo
Montpellier et
Aigues Mortes. La
Montpellier y Aigues Mortes. La
Camargue. Journée de convivialité.
Camarga. Jornada de convivencia.
Me ha gustado Montpelier: Los
J’ ai aimé Montpellier : les Jardins du Jardines de Perú, La Plaza de la Comedia,
Pérou, la Place de la Comédie, le Corum. El Corum. Hemos paseado tranquilamente
Nous nous sommes baladés tranquillement por la ciudad. Las profesoras francesas de
dans la ville. Mme Rodriguez et Mme Guillon castellano nos han acompañado. Llegando
nous ont accompagnés. Un arrivant au palais al palacio de la Música, Le Corum, he visto
de la musique, le Corum, j’ai vu l’ « allée “El paseo de los republicanos”. Había
des républicains » Il y avait beaucoup de mucha gente en las terrazas de los cafés y
monde sur les terrasses des cafés et des de los restaurantes. Una bonita ciudad, con
restaurants. Une belle ville, un tramway et su tranvía y pocos coches. Un mercadito
peu de voitures. Un marché dans une allée en una alameda y un hipermercado de
et un grand magasin de disques et de livres. discos y de libros. (Nicolas D).
(Nicolas D).
Lo más divertido ha sido la pista de
Le plus amusant de tout a été la patinaje. He aprendido un poco, pero era
patinoire. J’ ai appris un peu, mais c’ était ma mi primera vez y he caído varias veces
première fois, et je suis tombé plusieurs fois (Rossy R).
(Rossy R).
Samedi 26 mars
Sábado 26 de marzo
Dernière
journée
en
France.
En
famille.
Ce matin je me suis réveillée avec des
ecchymoses sur le corps, à cause des coups
que je me suis donnés hier à la patinoire sur
glace, mais c´était vraiment amusan (Elena
G).
Je suis allé avec ma correspondante
et sa famille voir une course camarguaise.
J´ai aimé. Les « raseteurs » sont vraiment
hardis (Isabel M).
J’ai vu les taureaux dans les rues,
avec les chevaux qui courent autour (Tamara
B).
Último día en Francia. En familia.
Esta mañana me he levantado con
moraduras en el cuerpo por los golpes que
me dí en la pista de patinaje, pero fue
realmente divertido
(Elena G).
He ido con y su familia a una
“corrida camarguesa”. Me ha gustado. Los
“recortadores”
son
verdaderamente
valientes (Isabel M)
He visto los toros en las calles, con los
caballos corriendo alrededor (Tamara B).
Plusieurs espagnols et français, nous
sommes allés dîner chez Sabrina. Elle a
préparé une fête d’ « au revoir ». Son père a
fait une paella (elle était très bonne). Puis il y
avait des pizzas et des gâteaux (Elena G).
Elle a une très grande maison et très jolie.
Nous avons dansé un peu. C’ était génial
(Rossy R) La fête s’est très bien passée.
Arrivés à la maison, j’ ai fait ma valise et
après nous nous sommes couchés. Demain
on rentre. C’est dommage ! (Adrian P)
Algunos españoles y franceses
hemos ido a casa de Sabrina. Ha
preparado una fiesta de despedida. Su
padre ha hecho una paella que estaba muy
buena. Sepués había pizzas y pasteles
(Elena G). Tiene una casa muy grande y
muy bonita. Hemos bailado un poco. Genial
(Rossy R). La festa estigué molt bé.En
arribar a casa he preparat la maleta i ens
hem gitat. Demà tornem a Puçol. Quìna
pena! (Adrián P)
Dimanche 27 de mars
Domingo 27 de marzo
Il pleut. Le ciel est gris. Aujourd’hui est
un jour triste. Nous sommes tous tristes
(tous, Borja, Jesús, Yaiza, Laura B, Mélanie,
Sara M, Sara S, …aussi, ils étaient tous
tristes) Dans nos visage se voit la tristesse
de quitter tout cela. Mais ça devait arriver.
Nous n’avons pas pu retenir les larmes.
Personne ne voulait monter dans le bus
(Elena G)
J’ai accompli mon rêve de venir en
France.Je suis vraiment heureux et j’ espère
revenir et rencontrer tous les amis que j’ ai
connu ici (Younès O).
J' ai compris beaucoup, je me suis fait
comprendre et j' ai appris beaucoup de
français. Je m' entends très bien avec mon
correspondant. Je veux revenir l' année
prochaine (Martí Ll. Puig)
En rentrant j' ai beaucoup pensé à cet
échange qui se termine. quelle chance de
connaître autant de personnes, de faire de
nouveaux amis. Demain matin, quand je me
leverai, je suis sûre qu'ils vont me manquer.
Demà quan m'alce de segur que vaig a trobar
molt en falta els meus nous amics (Coral G).
Llueve. El cielo está gris. Hoy es un
dia triste . Todos estamos tristes, todos. En
nuestra cara se refleja la tristeza de dejar
todo esto. Pero tenía que llegar. No hemos
podido contener las lágrimas. Nadie quería
subir al autobús (Elena G)
Cet échange a été une très bonne
expérience, j’ ai parlé avec des français, j’ j’ai
appris beaucoup de choses,j' ai appris une
nouvelle culture, j' ai vu des monuments .. et
j’ ai fait des amitiés. La famille de ma
correspondante est très gentille. J’ espère
que nous nous retrouverons à nouveau. Au
revoir la France (Tamara B)
He realizado mi sueño de venir a
Francia. Me siento verdaderamente feliz y
espero volver y ver a todos los amigos que
he hecho aquí (Younès O).
He comprés molt, m' han entés, he
aprés molt de francès i m' entenc molt bé
amb el meu correspondant. Tornaré l' any
vinent (Martí LL. Puig)
Durante el viaje de vuelta he
pensado mucho en este intercambio que se
termina. Qué suerte conocer tantas
personas y hacer nuevos amigos. Mañana
por la mañana, cuando me levante, estoy
segura que los voy a echar de menos
(Coral G).
Este intercambio ha sido una buena
experiencia. He hablado francés y he
aprendido muchas cosas, una nueva
cultura, he visto monumentos… y he hecho
amigos. La família de mi correspondante es
muy
agradable.
Espero
que
nos
encontremos de nuevo. Hasta pronto
Francia ! (Tamara B)
Note des professeurs
Nota de los profesores
On sait que l‟ apprentissage d‟ une
langue étrangère est un processus long et
lent ; on sait qu‟il faut avoir des motivations
et des illusions. On sait aussi qu‟ on apprend
une
langue
essentiellement
pour
communiquer et que la langue est liée à la
culture d‟ un pays. On sait que la meilleure
communication se passe en situation réelle,
avec les natifs, dans leur pays …. si on
essaie de lier tous ces éléments préalables,
on comprend très bien le sens et la logique
d‟ un échange culturel, comme le nôtre.
Sabemos que el aprendizaje de una
lengua extranjera es un proceso largo y
lento, y que para su estudio se necesita
motivación e ilusión. Sabemos que
aprendemos una lengua esencialmente
para comunicarnos y que la lengua está
unida a la cultura. Sabemos que la mejor
comunicación ocurre en situaciones reales,
con los nativos, en su país…. Si unimos
todos
estos
elementos
previos
comprenderemos el sentido y la lógica de
un intercambio cultural como el nuestro.
Dans de cadre de l' éducation il
faudrait remarquer l‟ importance et la
richesse des rapports personnels, des
sentiments, de la connaissance et de la mise
en valeur d‟ une autre réalité, proche
culturellement, mais bien différente. Cette
mise en valeur entraîne naturellement la
mise en valeur de notre réalité qui se reflète
comme dans un miroir quand on éprouve les
différences et les ressemblances.
Es conveniente remarcar, en
nuestro
contexto
educativo
y
de
maduración, la importancia y la riqueza de
las relaciones personales, del conocimiento
y de la valoración de otra realidad próxima
culturalmente, pero muy diferente. Esa
misma valoración conlleva naturalmente la
valoración de nuestra realidad, la cual se
refleja como en un espejo, cuando se
experimentan las similitudes y las
diferencias.
En conclusion, excellente chance pour
nous tous,
élèves et leurs familles,
excellente pour nos lycées et pour nous,
professeurs.
Il ne nous reste qu‟ à finir
notre journal dans l' envie et l‟ illusion du
prochaine échange 2011-2012 : «À bientôt
La France ».
En conclusión, se trata de una
excelente oportunidad para nuestros
alumnos y sus familias, para los profesores
y para nuestros
institutos. Así que
terminamos este diario con las ganas y la
ilusión del próximo intercambio 2011-2012 :
“Hasta pronto Francia”
Paco Carbonell, Pedro Medina (IES
Puçol) Úrsula Gaspar (IES PUIG)
Paco Carbonell, Pedro Medina (IES
Puçol) Úrsula Gaspar (IES PUIG)
<< Tornar a Seccions
¿Nunca os habéis planteado porqué sois capaces de hablar y escribir, realizar
operaciones matemáticas, resolver problemas de lógica, recordar caras o realizar
actividades tan cotidianas como hacer planes para el futuro o tomar decisiones? ¿Nunca os
habéis preguntado cómo es que tenemos la capacidad de ser creativos e imaginativos, o
por qué poseemos un espectro de emociones tan amplio? ¿Nunca has querido saber porqué
tienes una personalidad determinada y no otra? En definitiva, ¿No tenéis curiosidad por
saber cómo funciona el cerebro humano?
Los alumnos de 2º de bachiller del IES
Puzol encontramos, al fin, la respuesta a
todas estas preguntas en la Facultad de
Biología de Burjasot. El pasado viernes 21
de enero los alumnos que asistimos a las
clases de biología nos subimos en un
autobús camino a esta facultad, situada en
el campus Burjasot-Godella junto con otras
facultades como la de química, física,
matemáticas y farmacia.
Emprendíamos un viaje hacia donde
esperamos poder estar estudiando el año
que viene, dispuesto a realizar diversas
prácticas de laboratorio y de esta manera, no solo aprender nuevos conocimientos sino
también tener una primera toma de contacto con el trabajo de laboratorio.
Pero, primero de todo nos dirigimos hacia el salón de actos, situado en uno de los
numerosos edificios de esta facultad, para asistir a una charla orientativa que se daba a
todos los alumnos que este año realizamos el selectivo.
Aquí se nos expusieron las diferentes opciones que teníamos a la hora de elegir
carrera y cuáles son las asignaturas que se imparten, así como las salidas laborales de cada
una, todo esto mediante una presentación realizada por uno de los profesores de la facultad.
Tras esta útil charla, y con todas las opciones de futuro que se nos acababan de
presentar rondando en la cabeza, nos dirigimos esta vez sí, hacia el edificio de biología para
realizar la esperada practica. Caminamos a través de blancos pasillos hacia el laboratorio, y
a cada paso que dábamos el característico olor a formol se iba haciendo cada vez más
intenso.
Una vez llegados a nuestro destino, tocaba ponerse las batas blancas de científico, y a
medida que colgábamos los abrigos y bolsos en los percheros y la blanca y áspera tela de
las batas nos cubría, pasábamos de ser simples alumnos de bachiller, quizás aún unos
<< Tornar a Seccions
niños, a convertirnos en científicos y científicas, adultos con el futuro en nuestras manos. Y
vestidos de blanco, nos adentramos en esa habitación, repleta de microscopios y demás
instrumentos, en la que predominaban los blancos y grises, creando así una atmósfera
etérea y nívea. Dos alumnos de la facultad nos esperaban para darnos una clase intensiva
sobre el cerebro humano. Primero, una pequeña aclaración sobre los términos básicos que
debíamos de saber sobre ese órgano tan interesante y a la vez complejo. Tras esa
introducción, muy amena gracias al salero que le ponían el par de alumnos que, ese día,
invertían su papel de alumnos para convertirse en profesores, llegó el momento de
ensuciarse las manos.
Ante nuestras caras aparecieron sendos cerebros de cerdo, los cuales debíamos
palpar, girar, mirar e incluso, cortar. Pasamos de este modo al trabajo de campo, ya que
debíamos demostrar lo que habíamos aprendido unos minutos antes. Nombrar y reconocer
las diferentes partes en que está dividido el cerebro, donde se encuentran el tálamo y el
hipotálamo, donde termina el bulbo raquídeo y comienza la columna…fueron unas de las
muchas cosas que aprendimos ese día.
Dos horas después, y mucho conocimiento adquirido más, dejamos atrás el laboratorio
para dirigirnos hacia la siguiente actividad. Mientras que unos alumnos se disponían a
realizar una práctica de paleontología, otros nos fuimos a descubrir los misterios del ADN.
En un pequeño laboratorio de química, nos dispusimos a precipitar ADN, sirviéndonos para
ello de un poco de grasa de cordero, zumo de piña y detergente, todo ello mezclado con un
poco de agua.
Y tras comprobar que, efectivamente, con estos materiales tan cotidianos se puede ver
claramente ADN, gelatinoso y blanco, salimos de esa práctica con la sensación y la certeza
de que la ciencia está en todo lo que nos rodea, y que cosas que a simple vista nos parecen
complicadas, son más fáciles de lo que parecen.
Una vez en el autobús, volvíamos a casa con el recuerdo todavía fresco de mañana
intensa de conocimientos adquiridos, casi con la sensación de estar volviendo de un viaje en
el tiempo, en el que fuimos al futuro y vimos lo que estaremos haciendo en unos meses; un
viaje en el que pudimos vislumbrar un abismo de las personas adultas que seremos el día de
mañana. Y con todas estas sensaciones en la cabeza, mecidas por el traqueteo del autobús
sobre el asfalto, dijimos un hasta luego al campus, a la facultad, al futuro.
María Marco. 2º Bachiller A
<< Tornar a Seccions
EXCURSIÓN A LA COSTERA
Los días 7 y 14 de abril los alumnos de 1º de la ESO y 1º de PCPI junto con los
profesores Fran
Santi, Eugenia y Maica- visitamos las recién inauguradas instalaciones de
la Costera.
La jornada comenzó con el recorrido a pié desde el instituto hasta el parque natural
acompañados por miembros de Protección civil. Una vez allí y tras el almuerzo, los
monitores del centro nos dividieron en dos grupos. La primera mitad subió a la senda del
parque en un recorrido de unos 3 Km que nos llevó una hora y media. El resto de alumnos
se quedó en las instalaciones realizando diferentes actividades con los monitores. Al finalizar
las actividades se turnaron los grupos.
Del recorrido por la senda destacó la observación y reconocimiento de la flora y fauna
típica del bosque mediterráneo. Una vez arriba pudimos disfrutar de las fabulosas vistas que
desde allí se contemplan en días despejados como los que tuvimos.
Las actividades en las nuevas instalaciones incluían el reconocimiento de plantas
aromáticas por su olor, la identificación de diferentes animales por su tacto, la observación
de las rocas más importantes de la zona, la proyección de un video sobre el parque etc. Por
último hicimos una gincana divididos en grupos.
La prueba consistió en responder a
preguntas sobre cuestiones relacionadas con la visita.
La jornada finalizó con el regreso a pié hasta el centro donde llegamos a las 17:00 h.
<< Tornar a Seccions
EXCURSIÓN AL BIOPARC
El día 22 de marzo 19 alumnos de 3º de la ESO y 1º de PCPI junto con los profesores
Fran Caballero y Santiago Barragán acudimos a conocer las instalaciones del Bioparc .
Los viajes de ida y vuelta se realizaron en tren de cercanías y metro. La jornada
comenzó a las 8:15 en la estación de Puçol donde tomamos el tren hasta la estación del
Norte de Valencia. De allí nos dirigimos al metro y tomamos la línea 5 que nos dejó cerca de
las instalaciones del Bioparc. Allí nos esperaba un guía que nos acompañó durante las tres
horas que duró la visita guiada (desde las 10:00 hasta las 13:00).
Destacar la visita que realizamos a las instalaciones de los gorilas donde pudimos
fotografiarnos cerca de estos magníficos animales.
Además disfrutamos de la extensa
sabana entre rebaños de antílopes, jirafas y rinocerontes, mientras los leones dominan la
gran pradera desde su atalaya rocosa. Descubrimos la vida que se desarrolla en el
subsuelo, en torno a las termitas, recorriendo las madrigueras de oricteropos, facóqueros y
hienas. Nos aventuramos en la espesura del bosque ecuatorial en busca de gorilas,
caminamos junto a búfalos y leopardos y seguimos la senda de los elefantes hasta una
cueva excavada por estos paquidermos.
Una vez finalizada la visita guiada, asistimos a un espectáculo de vuelo de rapaces que
tuvo lugar en una plaza con gradas preparada a tal efecto. Después de comer nos dividimos
en dos grupos y nos dimos una vuelta por el parque. Antes de abandonar las instalaciones
del Bioparc entramos en la tienda donde todos pudimos comprar algunos souvenirs.
La vuelta la realizamos a pié por el parque de cabecera donde aprovechamos para
descansar un poco. Desde allí tomamos el metro hasta la estación de trenes. Llegamos a
Puçol a las 17:00 h.
<< Tornar a Seccions
MY IDEAL PLACE TO LIVE
As a child, my family and I used to spend a lot of our summer holidays in the mountains.
There we were living in a wooden house in a small town.
I enjoyed my holidays very much, because we spent all day outdoors. We rode our
mountain bike or walked along the roads and admired the beautiful landscape. When we
passed by a lake or a river, we liked to swim in the cold water. But apart from all these
outdoor activities, the best thing was the picnic lunch under a pine tree. We were always very
hungry.
The quality of life in the mountain is better than in the city, because you can breathe
clean, fresh air. After the holidays in the mountains our cheeks were red as those of Heidi!
Cristina Ortega y Laura Torralba, PC
<< Tornar a Seccions
MY IDEAL PLACE TO LIVE
I flew around the world and arrived at a big city, washed by pouring rain. The city was
old. Despite this, it was a summer and winter centre of visits for all kinds of onlookers. It
was full of shop windows with "old" clothes but modern at the same time. The streets were
full of people walking fast and taking great care over their image. Women in skirts, men in
suits, everybody was going fast. The music of saxophones and pianos was loud, the traffic
didn't stop and the establishments always remained full with new tendencies. Rich people
enjoyed the theatre and the movies, which were still in black and white. I call this place "the
city of meetings."
Paloma El-Achar, PC
<< Tornar a Seccions
TROBADA 2011 A GRAN CANÀRIA
L‟agrupació “Aula Verde” del programa ARCE del Ministeri d‟Educació està formada per
l‟IES Puçol junt a l‟IES “Illa de San Simon” de Redondela (Pontevedra), l‟IES “Marina
Cebrian” de Taco, La Laguna (Tenerife) i l‟IES “Almadraba” de Tarifa (Cádiz).
L‟encontre d‟enguany l‟hem fet a Las Palmas de Gran Canària i ha estat organitzat per
l‟IES Marina Cebrián. Els alumnes i professors han gaudit d‟unes jornades de treball,
d‟activitats i de festa que han permés intercanviar experiències i conéixer altres realitats dins
del món de l‟ensenyament secundari.
A banda d‟una jornada d‟exposició de treballs i de posada en comú de conclusions i
d‟iniciatives per a cursos vinents, es va fer una ruta de senderisme per l‟interior de l‟illa, una
visita a la Cueva Pintada de Gáldar, un passeig per les dunes de Maspalomas un recorregut
per la ciutat de Las Palmas.
L‟últim dia d‟estada va acabar amb una festa d‟acomiadament en un local de Las
Palmas on es van sentar les bases per a continuar amb el contacte amb amics i amigues
fetes durant l‟estada.
<< Tornar a Seccions
Durante el último trimestre hemos llevado a cabo conjuntamente desde los
departamentos de Biología e Informática una actividad que ha involucrado a los alumnos de
1º de bachillerato consistente en el estudio y desarrollo de temas por parejas relacionados
con la biología y la informática.
Temas como nanotecnología, materiales obtenidos de recursos renovables y no
renovables, la aldea global, el teléfono
móvil, materiales (ferromagnéticos,
fibra óptica, semiconductores), cloud
computing, satélites o computación
cuántica y molecular, todos ellos de
máxima actualidad, han servido para
que los alumnos investiguen con
herramientas
informáticas
y
descubran por sí mismos conceptos
que les eran totalmente desconocidos
.
Para incentivar a los alumnos
nos inscribimos en el Concurso
Internacional Educared 2011, dirigido a docentes y alumnos de centros escolares de todo
el mundo y consistente en la realización de trabajos relacionados con los temas del currículo
escolar con la ayuda de las TIC.
No sólo la labor de investigación y
de utilización de herramientas TIC para
su desarrollo era importante, sino
también la creación de la memoria final
que había que adjuntar a los trabajos.
Como
colofón,
los
alumnos
integrantes en los proyectos han tenido
que exponer ante el resto de sus
compañeros sus trabajos y atender a las
posibles preguntas que pudieran surgir.
Como la inmensa mayoría de parejas
participantes mostró en sus memorias, ha sido
una experiencia enriquecedora tanto por los
<< Tornar a Seccions
conceptos aprendidos (por los propios alumnos como resultado de su labor de investigación)
como por la colaboración y coordinación que han tenido que llevar a cabo dentro de cada
grupo para obtener unos trabajos en muchos casos sobresalientes.
Ahora sólo queda esperar a septiembre
para ver si alguno de ellos ha resultado premiado
en el concurso, al que se han presentado 4000
trabajos de todos los rincones del mundo.
¡Suerte!
Aunque, al menos los profesores, creemos que el premio ya se lo han llevado puesto
con todo lo que han aprendido.
J
J
Julia Sanz (Biología)
Teresa Rausell (Biología)
Arturo Martínez (Informática)
<< Tornar a Seccions
MI DESPEDIDA
Hace cuatro años que entré en el IES Puzol, venia de un colegio del Puig en el que
habia pasado toda mi vida , siempre con la misma gente ,tanto alumnos como profesores.
Mis sensaciones eran contradictorias, por una parte estaba entusiasmada, iba a dirigir mis
estudios hacia una determinada rama , hacer nuevos amigos y conocer a los profesores que
enseñaban aquí; por otra parte , tenía miedo de dejar todo lo anteriormente conocido y
enfrentarme a lo que me deparara el instituto, en solitario.
Tuve la suerte o la desgracia de no tener a ninguno de mis amigos del colegio en la
misma clase el primer curso de instituto, por lo que me encontré con una clase de 30
desconocidos que hablaban y se divertían entre ellos , y me vi como una extraña . No quería
que eso pasase y por eso desde el primer día, cuándo la tutora preguntó si alguien quería
presentarse, me levanté y tomé la iniciativa exponiéndome ante todos mis nuevos
compañeros , cosa que todavía me recuerdan con humor.
Fue un gran paso que consideraba necesario tomar ya que era yo la nueva en el
centro. Cada clase es un mundo y hay todo tipo de personas, uno mismo es quién elige sus
compañías y en mi caso la elección fue acertada y aún conservo parte de esas primeras
amistades. Considero que fue el curso más difícil de todos ya que significó un cambio
enorme en mi vida.
Los siguientes cursos, cuarto y primero de bachiller, me sirvieron para decidir respecto
a lo que querría estudiar en un futuro, y por supuesto conocer gente nueva y hacer “migas”
con los profesores. Ahora me encuentro en segundo de bachiller, y pienso en todo lo que he
pasado, en los años que llevo estudiando y en el esfuerzo que he hecho para llegar donde
estoy, me enfrento al curso más duro académicamente hablando, donde cada nota cuenta y
te ves agobiado porque te falta tiempo y te llegas a cuestionar si todo el esfuerzo se verá
recompensado y si merece la pena; pero lo merece, porque todo lo que he vivido aquí me ha
servido para algo, bueno o malo, y recordar todos los momentos anteriores, cuando ves que
esto se acaba es una sensación de felicidad increíble, pero también de pena porque sabes
que te vas y debes empezar de cero una vez más.
Este sentimiento lo tenemos todos y hay que vivirlo para entenderlo, es una gran
satisfacción ver todo lo que has logrado durante este tiempo y saber que tanto el amigo que
se sienta a mi lado como la chica con la que nunca has hablado o ese niño que llegará al
último curso siente o sentirá lo mismo que tu, crea un vínculo de unión increíble.
Ahora me acuerdo de los momentos en que lo pasaba mal y quería rendirme, pero a
los que hacía frente y superaba, por eso os aconsejo que no os rindáis, aunque sea duro y
complicado porque realmente merece la pena, y cuando ves que el final está tan cerca y que
vas a conseguirlo, te sientes increíblemente orgulloso de tu paso por el Instituto.
Minerva García SB
<< Tornar a Seccions
FIND TEN WORDS RELATED TO
EDUCATION IN THE FOLLOWING WORD SEARCH
GAME:
A
F
F
E
C
T
I
O
N
J
K
I
O
P
Q
A
E
I
N
N
H
S
A
R
P
T
Y
L
U
N
M
C
W
Q
S
J
D
G
E
R
T
F
L
W
U
Y
O
P
K
U
N
O
M
R
J
H
F
I
T
R
M
H
Y
R
T
H
G
Y
Q
F
E
J
K
M
L
O
P
W
Q
F
D
V
B
M
A
G
J
S
L
S
N
D
E
V
S
I
O
P
H
E
G
D
V
B
P
O
F
H
Y
W
K
N
Z
C
G
N
J
L
I
S
T
E
N
I
N
G
L
T
I
U
Y
T
H
F
W
U
M
J
C
H
A
N
G
E
U
J
H
J
U
I
A
L
J
U
R
T
Y
W
E
G
P
R
H
U
A
I
N
B
C
S
G
Y
W
Q
P
R
I
J
K
L
W
G
T
R
P
H
D
A
E
P
Y
A
H
U
N
D
E
R
S
T
A
N
D
I
N
G
L
T
Q
W
U
P
L
E
I
V
M
N
C
V
U
T
A
I
Y
I
L
G
D
B
M
V
C
O
T
P
E
W
S
O
G
N
I
N
R
A
E
L
J
W
R
T
S
A
Z
N
<< Tornar a Seccions
KEY:
A
F
F
E
C
T
I
O
N
N
L
J
L
O
R
Y
I
E
M
E
L
I
T
M
K
O
S
N
Y
S
N
P
O
T
E
U
I
N
N
I
N
G
C
H
A
N
A
T
T
G
E
G
R
A
U
N
D
E
R
S
T
A
N
D
I
N
G
T
I
O
G
N
I
N
R
A
E
L
N
Mónica Molina Grande
1º CFGS Educ. Inf.
<< Tornar a Seccions
INSTRUCCIONS.
This puzzle contains 12 words. The words that we find are related to the definition of
education.
WORD SEARCH.
G
A
F
F
R
A
G
Y
Q
A
F
C
E
G
A
M
E
S
F
U
S
P
T
B
I
X
M
D
D
V
D
S
D
P
T
A
C
A
I
H
U
B
S
C
V
E
U
F
H
G
L
J
C
N
A
H
B
N
U
G
I
K
Y
R
A
P
P
O
R
T
P
M
L
B
M
F
T
M
Q
O
H
I
H
B
D
D
B
A
I
Ñ
W
L
C
C
V
G
F
X
G
R
O
U
P
I
R
E
A
T
H
A
D
A
N
K
E
O
A
S
G
E
J
O
V
X
A
L
R
P
F
H
T
A
Ñ
I
M
A
G
I
N
A
T
I
O
N
F
Z
B
E
X
H
T
Q
S
P
E
W
LIST OF WORDS
Education
Home
Group
Child
Educators
Crafts
Games
Imagination
School
Family
<< Tornar a Seccions
KEY
G
A
F
F
R
A
G
Y
Q
A
F
C
E
G
A
M
E
S
F
U
S
P
T
B
I
X
M
D
D
V
D
S
D
P
T
A
C
A
I
H
U
B
S
C
V
E
U
F
H
G
L
J
C
N
A
H
B
N
U
G
I
K
Y
R
A
P
P
O
R
T
P
M
L
B
M
F
T
M
Q
O
H
I
H
B
D
D
B
A
I
Ñ
W
L
C
C
V
G
F
X
G
R
O
U
P
I
R
E
A
T
H
A
D
A
N
K
E
O
A
S
G
E
J
O
V
X
A
L
R
P
F
H
T
A
Ñ
I
M
A
G
I
N
A
T
I
O
N
F
Z
B
E
X
H
T
Q
S
P
E
W
A LETTER BOX
Find: Words for Childhood Education
C
N
E
V
O
L
M
T
P
E
S
O
A
M
O
U
P
R
J
S
M
I
D
N
R
I
O
P
E
I
E
S
F
I
O
T
U
N
E
A
R
U
N
P
E
R
I
G
H
T
E
L
Y
C
F
P
Y
P
N
O
H
L
T
B
P
P
J
K
P
U
J
I
P
A
S
D
B
D
P
U
O
S
H
E
G
D
O
M
T
N
F
R
E
E
D
O
M
J
Y
<< Tornar a Seccions
KEY
Right
Freedom
Love
Protection
Illusion
Happiness
Find 9 adjectives in this puzzle
T
A
L
K
A
T
I
V
E
Q
V
A
D
E
G
H
K
C
T
U
Q
F
V
A
E
I
O
A
C
S
E
Y
I
U
B
N
A
E
M
W
G
D
V
A
S
D
E
J
L
U
I
O
E
R
D
S
C
B
T
M
A
S
R
T
B
S
Y
I
K
Q
U
I
E
T
Q
E
T
I
U
C
V
R
E
Q
S
C
T
I
O
B
A
S
G
D
C
V
Y
I
L
P
Q
A
B
G
Y
S
T
G
V
A
S
R
B
X
E
L
I
F
G
A
C
W
C
G
E
N
E
R
O
U
S
A
Q
E
R
S
C
I
N
S
B
T
S
C
S
A
E
T
J
M
V
S
G
U
L
G
D
A
I
F
C
V
G
J
O
K
S
R
V
A
J
A
C
G
Y
A
Q
M
K
L
Y
E
S
V
H
A
R
H
L
D
W
A
C
J
I
U
D
A
R
Q
W
E
S
R
T
Y
U
I
L
A
Z
Y
O
P
A
S
D
F
O
H
H
J
H
K
L
Ñ
Z
X
C
V
B
N
M
Q
W
A
V
S
W
Y
G
C
Y
A
J
A
E
Y
A
D
F
C
A
J
G
R
Y
I
D
V
Q
A
J
D
T
K
L
B
A
W
J
L
I
G
B
A
N
G
R
V
R
T
S
N
E
D
O
C
Q
N
O
P
A
U
H
B
S
J
A
Q
A
C
U
A
N
N
U
S
Q
A
U
O
C
F
E
S
R
Y
H
A
E
Q
S
E
V
A
V
Y
S
E
T
A
Y
B
N
A
E
I
S
C
Q
P
I
Z
A
N
S
T
E
X
T
R
O
V
E
R
T
B
A
R
A
R
A
S
R
D
S
M
H
D
U
F
S
B
K
P
I
E
R
D
F
R
I
E
N
D
S
D
N
K
F
A
Q
N
G
D
U
D
V
M
<< Tornar a Seccions
2. Family. Find the hidden word. Can you remember these words?
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
Your mother's daughter.___________.
The mother of your brother in law. ____________ .
The son of your sister. __________.
Your son's wife. ________ .
The son of your uncle. _________.
Your father's sister. __________.+
_______________ .
7
1
2
3
4
5
6
<< Tornar a Seccions
KEYS:
1.
T
A
L
K
A
T
I
V
E
Q
V
A
D
E
G
H
K
C
T
U
Q
F
V
A
E
I
O
A
C
S
E
Y
I
U
B
N
A
E
M
W
G
D
V
A
S
D
E
J
L
U
I
O
E
R
D
S
C
B
T
M
A
S
R
T
B
S
Y
I
K
Q
U
I
E
T
Q
E
T
I
U
C
V
R
E
Q
S
C
T
I
O
B
A
S
G
D
C
V
Y
I
L
P
Q
A
B
G
Y
S
T
G
V
A
S
R
B
X
E
L
I
F
G
A
C
W
C
G
E
N
E
R
O
U
S
A
Q
E
R
S
C
I
N
S
B
T
S
C
S
A
E
T
J
M
V
S
G
U
L
G
D
A
I
F
C
V
G
J
O
K
S
R
V
A
J
A
C
G
Y
A
Q
M
K
L
Y
E
S
V
H
A
R
H
L
D
W
A
C
J
I
U
D
A
R
Q
W
E
S
R
T
Y
U
I
L
A
Z
Y
O
P
A
S
D
F
O
H
H
J
H
K
L
Ñ
Z
X
C
V
B
N
M
Q
W
A
V
S
W
Y
G
C
Y
A
J
A
E
Y
A
D
F
C
A
J
G
R
Y
I
D
V
Q
A
J
D
T
K
L
B
A
W
J
L
I
G
B
A
N
G
R
V
R
T
S
N
E
D
O
C
Q
N
O
P
A
U
H
B
S
J
A
Q
A
C
U
A
N
N
U
S
Q
A
U
O
C
F
E
S
R
Y
H
A
E
Q
S
E
V
A
V
Y
S
E
T
A
Y
B
N
A
E
I
S
C
Q
P
I
Z
A
N
S
T
E
X
T
R
O
V
E
R
T
B
A
R
A
R
A
S
R
D
S
M
H
D
U
F
S
B
K
P
I
E
R
D
F
R
I
E
N
D
S
D
N
K
F
A
Q
N
G
D
U
D
V
M
<< Tornar a Seccions
2.
B
1
S
I
S
T
E
R
O
2
3
N
M
O
T
H
E
E
P
H
E
W
U
N
R
I
N
L
A
W
E
4
D
A
U
G
T
H
E
R
I
5
C
O
U
S
I
N
L
6
A
T
W
<< Tornar a Seccions
HOW MANY COLOURS CAN YOU FIND?
Q
W
E
R
T
Y
U
I
O
P
A
S
D
F
G
H
J
K
L
G
R
E
E
N
Ñ
Z
X
C
V
B
N
M
Q
W
E
R
T
Y
U
I
O
P
A
S
P
B
D
F
G
H
J
K
L
W
H
I
T
E
Ñ
I
L
Z
X
C
V
B
N
M
Q
W
E
R
T
Y
N
A
U
I
O
P
A
B
S
D
F
G
H
J
L
K
C
Ñ
A
S
D
F
R
G
H
J
Y
K
L
Ñ
Z
K
X
C
V
B
N
O
M
Q
W
E
R
E
T
Y
U
I
O
P
A
S
W
D
F
G
L
H
J
K
L
Ñ
O
Z
X
C
V
N
B
M
Q
L
A
Z
W
S
X
R
E
D
R
C
F
V
T
B
O
Y
H
N
U
J
A
M
I
K
O
L
P
Ñ
Q
W
D
R
G
K
P
N
S
V
Y
R
F
I
E
H
R
Y
Q
W
E
R
G
Y
F
J
Y
M
G
S
T
U
P
R
E
D
Z
E
X
T
B
L
U
E
L
P
S
X
J
Y
A
<< Tornar a Seccions
KEY
Q
W
E
R
T
Y
U
I
O
P
A
S
D
F
G
H
J
K
L
G
R
E
E
N
Ñ
Z
X
C
V
B
N
M
Q
W
E
R
T
Y
U
I
O
P
A
S
P
B
D
F
G
H
J
K
L
W
H
I
T
E
Ñ
I
L
Z
X
C
V
B
N
M
Q
W
E
R
T
Y
N
A
U
I
O
P
A
B
S
D
F
G
H
J
L
K
C
Ñ
A
S
D
F
R
G
H
J
Y
K
L
Ñ
Z
K
X
C
V
B
N
O
M
Q
W
E
R
E
T
Y
U
I
O
P
A
S
W
D
F
G
L
H
J
K
L
Ñ
O
Z
X
C
V
N
B
M
Q
L
A
Z
W
S
X
R
U
D
R
C
F
V
T
B
O
Y
H
N
U
J
A
M
I
K
O
L
P
Ñ
Q
W
D
R
G
K
P
N
S
V
Y
R
F
I
E
H
R
Y
Q
W
E
R
G
Y
F
J
Y
M
G
S
T
U
P
R
E
D
Z
E
X
T
B
L
U
E
L
P
S
X
J
Y
A
<< Tornar a Seccions
FIND TEN NUMBERS
O
N
E
E
R
T
U
I
O
P
L
K
J
H
G
M
N
S
U
A
S
D
F
H
K
L
Ñ
V
C
X
A
S
D
I
P
N
S
D
F
O
U
R
I
P
O
R
T
D
O
H
I
F
C
B
N
M
N
M
B
V
E
R
T
Y
U
N
I
O
P
A
W
S
F
S
S
E
R
T
S
Y
E
A
S
D
A
S
D
F
E
A
T
I
P
I
G
H
J
K
O
E
O
S
P
V
A
T
Q
E
X
U
I
O
P
E
I
P
K
L
E
N
W
A
E
X
R
C
Y
R
U
J
K
N
M
N
E
O
O
A
C
O
L
H
J
K
L
C
M
C
S
T
Q
W
E
R
T
T
J
S
D
F
T
Y
U
G
K
P
I
K
F
G
V
C
S
E
R
T
U
C
M
B
S
D
F
G
H
J
J
K
E
V
I
F
G
L
N
X
C
B
V
N
M
S
D
F
J
L
N
M
S
L
T
E
I
G
H
T
S
D
G
H
J
K
L
P
P
<< Tornar a Seccions
KEY:
O
N
E
E
R
T
U
I
O
P
L
K
J
H
G
M
N
S
U
A
S
D
F
H
K
L
Ñ
V
C
X
A
S
D
I
P
N
S
D
F
O
U
R
I
P
O
R
T
D
O
H
I
F
C
B
N
M
N
M
B
V
E
R
T
Y
U
N
I
O
P
A
W
S
F
S
S
E
R
T
S
Y
E
A
S
D
A
S
D
F
E
A
T
I
P
I
G
H
J
K
O
E
O
S
P
V
A
T
Q
E
X
U
I
O
P
E
I
P
K
L
E
N
W
A
E
X
R
C
Y
R
U
J
K
N
M
N
E
O
O
A
C
O
L
H
J
K
L
C
M
C
S
T
Q
W
E
R
T
T
J
S
D
F
T
Y
U
G
K
P
I
K
F
G
V
C
S
E
R
T
U
C
M
B
S
D
F
G
H
J
J
K
E
V
I
F
G
L
N
X
C
B
V
N
M
S
D
F
J
L
N
M
S
L
T
E
I
G
H
T
S
D
G
H
J
K
L
P
P
<< Tornar a Seccions

Documentos relacionados